தேவ வசனத்தை உள்வாங்கிக்கொள்வது

எனது பெரிய மாமாவின் பழைய பண்ணை வீட்டின் வாசலில் தொங்கியபடி, கடினமான வார்ப்பிரும்பு வளையம் வலுவாக நின்றது. நூறு அடி தாண்டி மற்றொரு வளையம், பால் பண்ணையில் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. பனிப்புயல் சம்பவிக்கும் தருணங்களில் என் மாமா அந்த இரண்டு வளையங்களையும் ஒரு கயிற்றால் இணைப்பார். அதின் மூலம் அவர் வீட்டிற்கும் கொட்டகைக்கும் இடையே உள்ள பாதையைக் கண்டுபிடிக்க வசதியாயிருக்கும். பனிபடர்ந்திருக்கும் தருணங்களில், அந்த அடையாளம் அவருக்கு தெளிவாய் வழிகாட்டியது. 

என் மாமாவின் இந்த அடையாளம், தேவனுடைய ஞானம் எவ்வாறு தன்னை வாழ்க்கையில் வழிநடத்துகிறது என்பதையும் பாவத்திலிருந்து தன்னை எவ்வாறு பாதுகாக்கிறது என்பதையும் பிரதிபலிக்கும் தாவீதின் பாடல் வரிகளை எனக்கு நினைப்பூட்டியது. “கர்த்தருக்குப் பயப்படுகிற பயம் சுத்தமும், என்றைக்கும் நிலைக்கிறதுமாயிருக்கிறது; கர்த்தருடைய நியாயங்கள் உண்மையும், அவைகள் அனைத்தும் நீதியுமாயிருக்கிறது. அவைகள் பொன்னிலும், மிகுந்த பசும்பொன்னிலும் விரும்பப்படத்தக்கதும், தேனிலும் தேன்கூட்டிலிருந்து ஒழுகும் தெளிதேனிலும் மதுரமுள்ளதுமாய் இருக்கிறது. அன்றியும் அவைகளால் உமது அடியேன் எச்சரிக்கப்படுகிறேன்; அவைகளைக் கைக்கொள்ளுகிறதினால் மிகுந்த பலன் உண்டு” (சங்கீதம் 19:9-11).

கர்த்தருடைய ஆவியானவர் நம் இருதயங்களில் கிரியை செய்து சத்தியத்தை உறுதியாய் பற்றிக்கொள்ளச் செய்வதால், நாம் நம்முடைய பாதையை தவறவிடாமலும், தேவனை கனப்படுத்தும் தீர்மானங்களையும் எடுக்க விழைகிறோம். வேதம் தேவனிடமிருந்து விலகிச் செல்லாமல் இருக்க நம்மை எச்சரிக்கிறது. மேலும் தேவனிடம் திரும்புவதற்கான பாதையைக் காட்டுகிறது. இது நம்முடைய இரட்சகரின் விலைமதிப்பற்ற அன்பையும் அவரை விசுவாசிக்கிறவர்களுக்கு காத்திருக்கும் ஆசீர்வாதங்களையும் நமக்கு அறிவிக்கிறது. வேதாகமம் ஒரு உயிர்நாடி! அதை எப்போதும் பற்றிக்கொள்ள தேவன் நமக்கு உதவி செய்வாராக. 

நம் இருதயத்தின் மெய்யான வீடு

பாபீ என்னும் நாய், அவர்கள் வீட்டாருடன் கோடை விடுமுறைக்குச் சென்ற இடத்தில் தொலைந்துபோனது. அது அவர்களுடைய வீட்டிலிருந்து 2200 கி.மீ. தூரத்திலிருந்த ஒரு இடம். அவர்களுடைய செல்லப்பிராணியை எல்லா இடங்களிலும் தேடி களைத்துப்போன குடும்பத்தினர், அது கிடைக்காத சோகத்தில் வீடு திரும்பினர்.
ஆறு மாதங்கள் கழித்து, குளிர்காலத்தின் இறுதியில், அழுக்கு மேனியோடு பாபீ வீட்டின் கதவுக்கு முன்பாக வந்து நின்றது. பயங்கரமான பள்ளத்தாக்குகள், ஆறுகள், பாலைவனம், மற்றும் பனிபடர்ந்த மலைகள் என்று எப்படியோ கடந்து அது நேசத்திற்குரிய குடும்பத்தினரைச் சந்திக்க வீடு திரும்பியது.
அந்த ஊரில் நடந்த இந்த சம்பவமானது புத்தகங்களாகவும் திரைப்படங்களாகவும் பல்வேறு விதங்களில் பிரபலமானது. தேவன் அதைக்காட்டிலும் அதிகமான ஏக்கத்தை நம்முடைய இருதயங்களில் வைத்திருக்கிறார். பண்டைய இறையியலாளர் அகஸ்டின் சொல்லும்போது, “நீர் எங்களை உமக்காகப் படைத்திருக்கிறீர்; எங்கள் இருதயம் உம்மிடம் சேரும்வரை அது அலைந்து திரிகிறது”என்று விவரிக்கிறார். இதே ஏக்கத்தை, தன் எதிரிக்குப் பயந்து யூதேயாவின் வனாந்தரங்களில் ஒளிந்துகொண்டு தாவீதும் வெளிப்படுத்துகிறார்: “தேவனே, நீர் என்னுடைய தேவன்; அதிகாலமே உம்மைத் தேடுகிறேன்; வறண்டதும் விடாய்த்ததும் தண்ணீரற்றதுமான நிலத்திலே என் ஆத்துமா உம்மேல் தாகமாயிருக்கிறது, என் மாம்சமானது உம்மை வாஞ்சிக்கிறது”(சங்கீதம் 63:1).
ஜீவனைப் பார்க்கிலும் தேவனுடைய கிருபை நல்லது (வச.3) என்பதினால் தாவீது தேவனைத் துதித்தான். அவரை அறியும் அறிவுக்கொப்பானது எதுவுமில்லை. தேவனை விட்டு தூரமாயிருந்த நம்மை அவருடைய அன்பு என்னும் சுயதேசம் சேரும்படிக்கு இயேசுவின் மூலம் தேவன் நமக்கு வழியை ஏற்படுத்திக் கொடுத்திருக்கிறார். நாம் அவரிடம் திரும்பும்போது, நம்முடைய இருதயத்தின் மெய்யான வீட்டிற்குள் பிரவேசிக்க முடியும்.

கற்பனையுள்ள விசுவாசம்

"தாத்தா அங்கே பாருங்கள், மரங்கள் தேவனை நோக்கிக் கையசைக்கின்றன" என என் பேரன் கவனித்துச் சொன்னது எனக்குச் சிரிப்பை வரவழைத்தது. புயலுக்கு முன் வீசும் காற்றில் வளைந்த மரக்கிளைகளைப் பார்த்து அவன் அப்படிச் சொன்னான். இதுபோன்ற கற்பனைத்திறன் கொண்ட விசுவாசம் என்னிடம் உள்ளதா? என்று என்னை நானே கேட்கவும் தூண்டப்பட்டேன்.

‘மோசேயும், எரியும் முட்புதரும்’ வேதாகம சம்பவத்தை எலிசபெத் பாரெட் பிரவுனிங் எனும் கவிஞர் இவ்வாறு கூறுகிறார்: "மண்ணை விண் நெருக்குகையில், தேவனுக்குமுன் எல்லா முட்புதருமே ஜுவாலிக்கும், ஆனால் அதை நோக்குகிறவன் மட்டுமே பாதரட்சைகளைக் கழற்றுவான்". நம்மைச் சுற்றியுள்ள அனைத்திலுமே தேவனின் கைவண்ணம் ஒளிருகிறது. தேவன் இந்தப் பூமியை ஒரு நாள் புதுப்பிக்கையில், இதுவரைக் கண்டிராததை நாம் காண்போம்.

தேவன், ஏசாயாவின் மூலம், இந்த நாளைக் குறித்துத்தான் அறிவிக்கிறார் "நீங்கள் மகிழ்ச்சியாய்ப் புறப்பட்டு, சமாதானமாய்க் கொண்டுபோகப்படுவீர்கள்; பர்வதங்களும் மலைகளும் உங்களுக்கு முன்பாகக் கெம்பீரமாய் முழங்கி, வெளியின் மரங்களெல்லாம் கைகொட்டும்." (ஏசாயா 55:12). பாடும் பர்வதங்கள்? கைகொட்டும் மரங்கள்? ஏன் இது சாத்தியமில்லை? பவுலும், "அதேனென்றால் சிருஷ்டியானது அழிவுக்குரிய அடிமைத்தனத்தினின்று விடுதலையாக்கப்பட்டு, தேவனுடைய பிள்ளைகளுக்குரிய மகிமையான சுயாதீனத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளும்" (ரோமர் 8:21) எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

கூப்பிடுகிற கற்களைக் குறித்து இயேசு ஒருமுறை பேசினார் (லூக்கா 19:40). இயேசுவின் இந்த வார்த்தைகள், தன்னிடம் இரட்சிப்பிற்காக வருபவர்கள் அடையப்போகும் எதிர்காலத்தைக் குறித்த ஏசாயாவின் தீர்க்கதரிசனத்தை எதிரொலிக்கிறது. தேவன் மாத்திரம் செய்யக்கூடிய காரியங்களை கற்பனை செய்யும் விசுவாசத்துடன், அவரையே நோக்கிப்பார்க்கையில், அவருடைய முடிவில்லா ஆச்சரியங்களைக் காண்போம்.

ஜெபம் பூமியை அசைக்கும்போது

டாக்டர் கேரி கிரீன்பர்க் என்பவர் உலகத்தில் இருக்கும் கடற்கரை மணல்களை மிக பெரிதாகப் புகைப்படம் எடுத்திருக்கிறார். மண்ணில் கலந்திருக்கும் துகள்கள், கிளிஞ்சல்கள், பவளத் துகள்கள் ஆகியவற்றில் உள்ள பலவிதமான வண்ணங்கள் ஆச்சரியப்படும் விதத்தில் இருந்தது. நாம் கண்களில் காணும் மணலை விட அநேகக் காரியங்கள் அதில் இருப்பதாக அவர் கண்டறிந்தார். மணலைக் குறித்து கண்டறியும் கனிம பகுப்பாய்வில் (arenology), மண்ணரிப்பு மற்றும் அதின் கரையோர பாதிப்புகள் ஆகியவைகளை கண்டறிவர். சிறிய மணல்துகள் கூட மிக அரிய தகவலைக் கொடுக்க முடியும். 

அதேபோன்று, ஒரு சிறிய ஜெபம் பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடும். வரப்போகிற தேவனுடைய இராஜ்யத்தில் ஜெபத்தின் முக்கியத்துவத்தைப்பற்றி வேதம் வெளிப்படுத்துகிறது. வெளிப்படுத்தல் 8ஆம் அதிகாரத்தில், யோவான், “சகல பரிசுத்தவான்களுடைய ஜெபங்களோடும்” செலுத்தும்படி மிகுந்த தூபவர்க்கத்தை கையில் பிடித்திருந்த தேவ தூதனைக் காண்கிறார். “பின்பு, அந்தத் தூதன் தூபகலசத்தை எடுத்து, அதைப் பலிபீடத்து நெருப்பினால் நிரப்பி, பூமியிலே கொட்டினான்; உடனே சத்தங்களும், இடிமுழக்கங்களும், மின்னல்களும், பூமியதிர்ச்சியும் உண்டாயின” (வச. 3,5). 

நெருப்பினாலும் ஜெபத்தினாலும் நிறைக்கப்பட்ட தூபவர்க்கத்தை அந்த தூதன் பூமியிலே கொட்டியபோது, ஏழு எக்காளங்களையுடைய ஏழு தூதர்கள், கடைசி நாட்களையும் கிறிஸ்துவின் வருகையையும் அறிவிக்கும் எக்காளத்தை ஊதுகிறதற்குத் தங்களை ஆயத்தப்படுத்தினார்கள் (வச. 6).

சிலவேளைகளில் நம்முடைய ஜெபம் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதாக நாம் நம்ப மறுக்கலாம். ஆனால் தேவன் அவற்றை தவறவிடுவதில்லை. அதை அவருடைய இராஜ்யத்தை ஸ்தாபிக்கும் நோக்கத்திற்கு பயன்படுத்துகிறார். நாம் அற்பமானது என்று எண்ணுகிற சிறிய ஜெபத்தை, அவர் பூமியை அசைக்கும் வலிமையுள்ளதாய்ப் பார்க்கிறார்!

துரிதப்படு, காத்திரு!

“எங்கள் ஓய்வு நேரங்களிளெல்லாம் நாங்கள் என்ன செய்வோம்?” பொருளாதார நிபுணர் ஜான் மேனார்ட் கீன்ஸ், 1930 இல் வெளியிட்ட ஒரு கட்டுரையில் கலந்தாலோசிக்கிறார். அதில், கீன்ஸ் நூறு ஆண்டுகளுக்குள், தொழில்நுட்ப மற்றும் பொருளாதார முன்னேற்றங்கள் மனிதர்களை ஒரு நாளைக்கு மூன்று மணிநேரம் மற்றும் வாரத்திற்கு பதினைந்து மணிநேரம் மட்டுமே வேலை செய்யும் நிலைக்கு கொண்டு வரும் என்று முன்மொழிந்தார்.

கீன்ஸ் தனது புகழ்பெற்ற கட்டுரையை வெளியிட்டு, 90 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகிறது. ஆனால் தொழில்நுட்பம், அதிக ஓய்வு நேரத்தை உருவாக்குவதற்குப் பதிலாக, முன்பை விட நம்மை மும்முரமாய் ஆக்கியுள்ளது. நாள் முழுதும் நாம் மும்முரமாகவே செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறோம். பயணம் மற்றும் சமைத்தல் போன்ற அன்றாடப் பணிகளுக்கு குறைந்த நேரத்தை எடுத்துக் கொண்டாலும், நாம் அவசர உலகத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம். 

தாவீதின் வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சம்பவம், வாழ்க்கையின் அவசரத்தில் எப்படி நிலையாக இருக்க வேண்டும் என்பதைக் காட்டுகிறது. தாவீது ராஜா சவுலிடமிருந்து தப்பியோடியபோது, அவர் மோவாபின் ராஜாவிடம், “தேவன் என்னை எப்படி நடத்துவார் என்று நான் அறியுமட்டும், என் தகப்பனும் என் தாயும் உங்களிடத்திலே தங்கியிருக்கும்படி தயவு செய்யும்” (1 சாமுவேல் 22:3) என்று கேட்கிறார். தாவீது மிகவும் மும்முரமாய் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவர் சவுலின் சதித்திட்டங்களில் இருந்து தப்பிக்க முயன்ற அதே வேளையில், அவரது குடும்பத்திற்கு உதவவும் முயன்றான். ஆனால் அவனுடைய அலுவல்களுக்கு மத்தியிலும் தேவனுக்காகக் காத்திருக்க நேரம் எடுத்தான்.

வாழ்க்கை நம்மை துரிதப்படுத்தும்போது, தன்னுடைய சமாதானத்தோடு நம்மைக் காக்கக்கூடியவரை நாம் விசுவாசிக்கலாம் (ஏசாயா 26:3). அதைத் தாவீது, “கர்த்தருக்காகக் காத்திருங்கள்; திடமனதாயிருந்து, கர்த்தருக்குக் காத்திரு” (சங்கீதம் 27:14) என்கிறார். 

நேர்பட பேசு

“எனக்கு அன்பான சிநேகிதனே, சில சமயங்களில் நீங்கள் இருப்பதைவிட பரிசுத்தமாக காண்பித்துக்கொள்ளுகிறீர்கள்."
இந்த வார்த்தைகள் நேர்மையுடனும் மென்மையான புன்னகையுடனும் சொல்லப்பட்டது. அதை என்னுடைய நெருங்கிய சிநேகிதரோ அல்லது நான் மதிக்கும் வழிகாட்டி போன்றவர்களைத் தவிர்த்து வேறு யாரிடமிருந்து வந்திருந்தாலோ, நான் ஒருவேளை வேதனைப்பட்டிருக்கக்கூடும். ஆனால் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டபோது, அவை உண்மைதான் என்பதை அறிந்து நான் எனக்குள் சிரித்துக்கொண்டேன். சிலவேளைகளில் நான் என்னுடைய விசுவாசத்தை பிரதிபலிக்கையில், எனக்கு சற்றும் பொருந்தாத வார்த்தைகளை பயன்படுத்தினேன். அது என்னுடைய நேர்மையின்மையை காட்டிக்கொடுத்தது. ஆனால் என்னுடைய சிநேகிதர், நான் யார் என்பதை நேர்மையுடன் மற்றவர்களுக்கு பகிர்ந்துகொள்ள எனக்கு உதவினார். நான் என் வாழ்க்கையில் பெற்றுக்கொண்ட சிறந்த ஆலோசனையாய் இதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.

“சிநேகிதன் அடிக்கும் அடிகள் உண்மையானவைகள்; சத்துரு இடும் முத்தங்களோ வஞ்சனையுள்ளவைகள்" (நீதிமொழிகள் 27:6) என்று சாலமோன் ஞானமாய் எழுதுகிறார். என் நண்பரின் ஆலோசனை அதை நிருபித்தது. அதை ஏற்றுக்கொள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பது அவருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், எனக்கு அவசியமான ஒன்றை என்னிடம் சொல்ல அவர் அக்கறை காட்டினார் என்பதை நான் மதிக்கிறேன். சில சமயங்களில் உங்களுக்கு பிடித்தான காரியங்களை மட்டும் உங்களிடம் பகிர்ந்துகொள்கிறவர்களால் உங்களுக்கு பிரயோஜனம் இருக்காது. அது முக்கியமான சுபாவங்களில் உங்களுடைய வளர்ச்சியை தடுக்கக்கூடும்.
மனத்தாழ்மையுடனும் நேர்மையுடனும் அளவிட்டால், வெளிப்படையான பேச்சுகள் தயவானவைகள். தேவனுடைய தயவுள்ள இருதயத்தை பிரதிபலிக்க அவற்றை நாம் பெற்றுக்கொள்வோம், பிரதிபலிப்போம்.

சற்று நிறுத்தி ஜெபியுங்கள்!

வீதியிலிருந்த தீயணைப்பு குழாயிலிருந்து தண்ணீர் பீய்ச்சியடைத்தது. அது எனக்கு ஒரு வாய்ப்பாய் தெரிந்தது. எனக்கு முன், பல கார்கள் அதின் தண்ணீரால் தங்களை சுத்தம் செய்துக் கொண்டது. 'காரை சுத்தம் செய்வதற்கு என்ன அருமையான இலவச வாய்ப்பு!' என்றெண்ணினேன். மாதக்கணக்காய் என் காரை கழுவவில்லை. அதினால் அழுக்கு அடர்த்தியாய் படிந்திருந்தது. ஆகையால் நானும் என் காரை அந்த தண்ணீருக்குள் செலுத்தினேன். 

அவ்வளவுதான், 'க்ராக்!' என்று சத்தம் கேட்டது. அன்று காலைல்தான் சூரிய ஒளி என் கருப்புநிற காரின் கண்ணாடி, உட்பகுதியையும் சூடேற்றியிருந்தது. தீயணைப்புக் குழாயிலிருந்து வந்த தண்ணீரோ உறைந்திருந்தது. இந்த குளிர்ந்த நீர் சூடான கண்ணாடியின் மேல் பட்ட மாத்திரத்தில், மேலிருந்து கீழாக விரிசல் ஏற்பட்டது. என் 'இலவச கார் சலவை', அதிக செலவையே உண்டுபண்ணியது. 

அதை செய்வதற்கு முன்பாக சற்று நேரமெடுத்து யோசித்திருந்தால் அல்லது ஜெபித்திருந்தால் நலமாயிருந்திருக்கும். அப்படிப்பட்ட தருணம் உங்களுக்கு நேரிட்டிருக்கிறதா? இஸ்ரவேலர்கள் இதைவிட கடினமான சூழ்நிலைகளில் இதை அனுபவித்துள்ளனர். தேவன் அவர்களுக்குக் கொடுக்கும் தேசத்தின் குடிகளை விரட்டியடிப்பதாக அவர்களுக்கு வாக்குப்பண்ணியிருந்தார் (யோசுவா 3:10). எனவே, அவர்கள் அந்நிய தேவர்களால் ஈர்க்கப்பட அவசியமில்லாதிருந்தது (உபாகமம் 20:16-18). ஆனால் ஒரு புறஜாதி தேசம், இஸ்ரவேலர்களின் வெற்றிகளை பார்த்து பயத்தினால், உலர்ந்து பூசணம் பூத்த அப்பத்தை  உண்ணக் கொடுத்து, தாங்கள் தூர தேசத்தில் வசிப்பவர்களென்று இவர்களை நம்பச் செய்தார்கள் . “அப்பொழுது இஸ்ரவேலர்: கர்த்தருடைய வாக்கைக் கேளாமல் அவர்களுடைய போஜனபதார்த்தத்தில் சிறிது வாங்கிக்கொண்டார்கள்”. (யோசுவா 9:14-15). யோசுவா அவர்களோடே சமாதானம்பண்ணினான். இது கர்த்தருடைய வார்த்தைக்கு விரோதமானது. 

நாம் ஜெபத்தை இறுதியாய் அல்லாமல் முதன்மையாய் வைத்து தீர்மானம் எடுக்கும்போது, தேவனுடைய வழிநடத்துதலையும், ஞானத்தையும், ஆசீர்வாதத்தையும் எதிர்நோக்குகிறோம். சற்று நேரம் நின்று யோசிப்பதற்கு தேவன் இன்று நமக்கு நினைப்பூட்டுவாராக.

ஆசிர்வாதத்தை தவறவிடுதல்

1799ஆம் ஆண்டில் கொன்ராட் ரீட் என்னும் பன்னிரண்டு வயது சிறுவன், வட கரோலினாவில் அவர்களுக்கு சொந்தமான நிலத்தில், மின்னும் ஒரு பாறையை கண்டெடுத்தான். புலம்பெயர்ந்த ஏழை விவசாயியான தன் அப்பாவிடம் அதை காண்பிக்க வீட்டிற்கு கொண்டுவந்தான். அந்த பாறையின் மதிப்பு தெரியாத அவனுடைய அப்பா, அதை கதவு நிறுத்தத்திற்கு பயன்படுத்திக்கொண்டார். அந்த வழியாய் அவர்களின் குடும்பம் பல ஆண்டுகள் நடந்துபோயிருக்கிறது.
ஒரு நாள் அந்த ஏழரை கிலோ எடைகொண்ட அந்த தங்கப் பாறையை, அவ்வூரில் வசிக்கும் நகை வியாபாரி பார்த்தார். உடனே இந்த விவசாயக் குடும்பம் செல்வந்தர்களாய் மாறினர். அவர்களுடைய அந்த நிலமே அமெரிக்காவின் தங்கம் கிடைக்கும் முதல் பெரிய நிலமாக அடையாளப்படுத்தப்பட்டது.
சிலநேரம் நம் சுய திட்டங்களையும், வழிகளையும் முன்நிறுத்தி, ஆசீர்வாதங்களை கடந்துபோவதுண்டு. கீழ்படியாமையினால் பாபிலோனியர்களால் சிறைபிடிக்கப்பட்ட பின்னர், தேவன் இஸ்ரவேலுக்கு மீண்டும் ஒரு மீட்பை அறிவித்தார். ஆனால், அவர்கள் எதில் குறைந்து போயினர் என்றும் அவர்களுக்கு நினைப்பூட்டினார். “இஸ்ரவேலின் பரிசுத்தராயிருக்கிற உன் மீட்பரான கர்த்தர் சொல்லுகிறதாவது: பிரயோஜனமாயிருக்கிறதை உனக்குப் போதித்து, நீ நடக்கவேண்டிய வழியிலே உன்னை நடத்துகிற உன் தேவனாகிய கர்த்தர் நானே. ஆ, என் கற்பனைகளைக் கவனித்தாயானால் நலமாயிருக்கும்; அப்பொழுது உன் சமாதானம் நதியைப்போலும், உன் நீதி சமுத்திரத்தின் அலைகளைப்போலும் இருக்கும்” என்று தேவன் அறிவிக்கிறார். “பாபிலோனிலிருந்து புறப்படுங்கள்... இதைக் கெம்பீரசத்தமாய்க் கூறிப் பிரசித்தப்படுத்துங்கள்” என்று அவர்களின் பழைய வழியை விட்டு புதிய வழிக்கு திரும்புவதற்கு உற்சாகப்படுத்துகிறார் (எசாயா 48:17-18, 20).
பாபிலோனிலிருந்து புறப்படுவது என்பது, நம்முடைய பழைய பாவ வழிகளிலிருந்து, அவருக்கு செவிகொடுத்தால் நமக்கு நன்மை செய்யக் காத்திருக்கும் தேவனிடத்தில் திரும்புவது என்று பொருள்படுகிறது.

அன்பால் சுமக்கப்படுதல்

என் நான்கு வயது பேரன், என் மடியில் அமர்ந்து என் வழுக்கை தலையை மெல்ல தட்டியவாறே, ஏதோ ஆராய்ந்தான். “தாத்தா உங்கள் முடிக்கு என்னானது?” எனக் கேட்டான். நான் சிரித்தவாறே, “ஓ அதுவா, காலப்போக்கில் அது கொட்டிவிட்டது” என்றேன். எதையோ சிந்தித்தவனாய், “அது பரவாயில்லை, நான் என் முடியில் கொஞ்சத்தை உங்களுக்குத் தருகிறேன்” என்றான்.

அவன் மனதுருகத்தை எண்ணி புன்னகைத்தவாறே அவனை இறுக்கி அணைத்தேன். அந்த சந்தோஷ தருவாயில் அவன் என்மேல் கொண்ட அன்பை தேவனின் தன்னலமில்லா, உதாரத்துவமான அன்பின் பிரதிபலிப்பாக யோசிக்க ஆரம்பித்தேன்.

ஜி.கே. செஸ்டர்டன், “நாம் பாவம் செய்து வயதுசென்றவர்களானோம், ஆனால் நம் தகப்பன் நம்மை விட இளமையாகவே இருக்கிறார்” என்றெழுதினார். இதன் பொருள் “நீண்ட ஆயுசுள்ளவர்” (தானியேல் 7:9) பாவத்தினால் கறைபடாமல் இருக்கிறார் என்கிறார். தேவன் காலங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர். மேலும் தடுமாற்றமில்லாத நிலையான அன்பினால் நம்மை நேசிக்கிறவர். “உங்கள் முதிர்வயதுவரைக்கும் நான் அப்படிச் செய்வேன்; நரைவயதுமட்டும் நான் உங்களைத் தாங்குவேன்; நான் அப்படிச் செய்து வந்தேன்; இனிமேலும் நான் ஏந்துவேன், நான் சுமப்பேன், தப்புவிப்பேன்" என்று ஏசாயா 46இல் தம் ஜனங்களுக்கு அவர் அருளிய வாக்கை நிறைவேற்ற அவர் போதுமானவரும், பூரண சித்தமுள்ளவராகவும் உள்ளார் (வச. 4).

ஐந்து வசனங்கள் தள்ளி அவர், “நானே தேவன், எனக்குச் சமானமில்லை” (வச. 9) என விளக்குகிறார். இருக்கிறவராகவே இருக்கிறேன் (யாத்திராகமம் 3:14) என்பவர் நம்மை மிக ஆழமாக நேசிக்கிறார். எனவே கடைசி எல்லையான சிலுவை மரணம் வரைச்சென்று, நம் பாவத்தின் முழுச்சுமையையும் சுமந்தார். இதனால் நாம் அவரிடமாய் திரும்பி, நம் பாரங்கள் நீங்கி அவரை சதாகாலமும் நன்றியோடு ஆராதிக்கலாம்.