தேவ கிருபையில் வளருதல்

பிரபல ஆங்கில பிரசங்கியார், சார்லஸ் ஸ்பர்ஜன் (1834-1892) தன்னுடைய வாழ்க்கையை “முழு மூச்சில்” வாழ்ந்துள்ளார். தன் 19ஆம் வயதில் போதகரானார். வெகுவிரைவிலேயே பெரிய நற்செய்திக் கூட்டத்தில் பிரசங்கித்தார். தன்னுடைய எல்லா பிரசங்கங்களையும் தானே தொகுத்து, அவைகளை 63 பதிப்புகளாய் வெளியிட்டார். அத்துடன் பல்வேறு விளக்கவுரைகள், ஜெபத்தைக் குறித்த புத்தகங்கள் மற்றும் பல படைப்புகளையும் கொடுத்துள்ளார். வாரத்திற்கு ஆறு புத்தகங்களைப் படிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய ஒரு குறிப்பிட்ட பிரசங்கத்தில், “ஒன்றும் செய்யாமலிருப்பதே பாவத்திலும் பெரிய பாவம், அது பலரையும் பாதிக்கிறது... கொடூரமான செயலற்ற தன்மை! தேவனே எங்களை பாதுகாப்பீராக!” என்று எச்சரிக்கிறார்.

சார்லஸ் ஸ்பர்ஜன் புத்தி கூர்மையோடு வாழ்ந்திருக்கிறார். அப்படியென்றால், “அதிக ஜாக்கிரதையுள்ளவராய்” (1 பேதுரு 1:5) கிருபையில் வளர்ந்து தேவனுக்காய் வாழ்ந்திருக்கிறார் என்று அர்த்தம். நாம் கிறிஸ்துவை பின்பற்றுகிறவர்களாயிருந்தால், “அதிக ஜாக்கிரதையுள்ளவர்களாய் உங்கள் விசுவாசத்தோடே தைரியத்தையும், தைரியத்தோடே ஞானத்தையும்... இச்சையடக்கத்தையும்... பொறுமையையும்... தேவபக்தியையும்” நம்மில் ஏற்படுத்தி கிறிஸ்துவைப் போல் வளரும் வாஞ்சையையும் அதற்கான வாய்ப்பையும் தேவன் ஏற்படுத்தித் தருகிறார். 

வாழ்க்கையின் நோக்கம், திறமைகள், ஆற்றல் அகியவற்றில் நாம் அனைவரும் ஒருவரிலிருந்து மற்றவர் வித்தியாசப்படுகிறோம் என்பதினால் ஸ்பர்ஜனைப் போல் நாம் இருக்கமுடியாது. ஆனால் இயேசு நமக்காய் செய்ததை புரிந்துகொள்ளும்போது ஜாக்கிரதையாகவும் உண்மையாகவும் வாழ நாம் தூண்டப்படுகிறோம். அவருக்காய் வாழவும் அவரையே சேவிக்கவும் தேவன் நமக்குக் கொடுத்த ஆதாரங்களினால் நாம் பெலப்படுத்தப்படுகிறோம். சிறியதோ, பெரியதோ, நம்முடைய முயற்சிகளை தேவன் தம்முடைய ஆவியானவராலே அதிகாரப்பூர்வமாய் அங்கீகரிக்கிறார்.

தடைசெய்யப்பட்ட ஜெபங்கள்

செவ்வாய் கிரகத்தில் “ஆப்பர்டியூனிட்டி” என்னும் விண்வெளி ரோவர் வாகனம் பதினான்கு ஆண்டுகளாக நாசாவின் விமான உந்துவிசை ஆய்வுக் கூடத்திற்கு செய்தியைத் தொடர்புகொண்டிருந்தது. 2004இல் செவ்வாய் கிரகத்தில் தரையிறக்கப்பட்டபின், 28 மைல்கள் தூரத்திற்கு அது பயணம் செய்து, ஆயிரக்கணக்கான புகைப்படங்களை எடுத்து, பல காரியங்களை ஆய்வு மேற்கொண்டது. ஆனால் 2018இல் ஏற்பட்ட விண்வெளி புயலினால் அதின் சூரிய தகட்டில் தூசு படிந்ததால், அது அந்த வாகனத்தை செயலிழக்கப்பண்ணியது. அதினால் ஆப்பர்டியூனிட்டிக்கும் நாசா விஞ்ஞானிகளுக்குமான தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டது. 

உலகத்திற்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு நபரோடு நம்முடைய தொடர்பை, இந்த தூசு படிவங்களினால் தடுக்க முடியுமா? ஆனால் ஜெபம் என்று வரும்போது, தேவனிடத்தில் தொடர்பு ஏற்படுத்தும் பாதையில் சில காரியங்கள் இடையூறாக அமைகிறது. 

பாவத்தினால் தேவனோடுள்ள உறவைத் தடைசெய்ய முடியும் என்று வேதாகமம் சொல்லுகிறது. “என் இருதயத்தில் அக்கிரமசிந்தை கொண்டிருந்தேனானால், ஆண்டவர் எனக்குச் செவிகொடார்” (சங்கீதம் 66:18). இயேசு சொல்லுகிறார், “நீங்கள் நின்று ஜெபம் பண்ணும்போது, ஒருவன் பேரில் உங்களுக்கு யாதொரு குறை உண்டாயிருக்குமானால், பரலோகத்திலிருக்கிற உங்கள் பிதா உங்கள் தப்பிதங்களை உங்களுக்கு மன்னிக்கும்படி, அந்தக் குறையை அவனுக்கு மன்னியுங்கள்” (மாற்கு 11:25). தேவனுடனான நம்முடைய தொடர்பை, சந்தேகம் மற்றும் உறவு ரீதியான பிரச்சனைகள் தடை செய்யக்கூடும் (யாக்கோபு 1:5-7; 1 பேதுரு 3:7).  

ஆப்பர்டியூனிட்டியின் துண்டிக்கப்பட்ட தகவல் தொடர்பு நிரந்தரமானது. ஆனால் நம்முடைய ஜெப தகவல்தொடர்பு தடைபடக்கூடாது. பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியையினால் தேவன் தடைசெய்யப்பட்ட நம்முடைய உறவை மீண்டும் அன்போடு புதுப்பிக்கிறார். நம்முடைய பாவங்களை அறிக்கையிட்டு, அவரிடத்தில் திரும்பும்போது, உலகம் வியக்கும் ஆச்சரியமான தொடர்புக்கு உட்படுத்தப்படுகிறோம்: அதுவே நமக்கும் பரிசுத்த தேவனுக்கும் நேருக்கு நேரான உரையாடல். 

நமக்குத் தேவையான ஞானம்

மேகா தன் சிநேகிதியிடமிருந்து வந்த கொரியரைப் பிரித்துப் பார்த்தாள். சில நாட்களுக்கு முன்பாக அந்த சிநேகிதியுடன் உறவு ரீதியாக பிரச்சனை அவளுக்கு ஏற்படடிருந்தது. மிகுந்த ஆவலுடன் அந்த பரிசை திறந்துப் பார்த்தாள். அதில் பலவர்ண மணிகள் கோர்க்கப்பட்ட அழகான கழுத்து அணிகலன் இருந்தது. அத்துடன், “தேவனுடைய வழியை நாடு”  என்ற வாசகம் எழுதப்பட்ட துண்டு காகிதமும் அதில் இருந்தது. மகிழ்ச்சியோடு மேகா அந்த சரப்பணியை தன் கழுத்தில் அணிந்துகொண்டாள். 

நீதிமொழிகள் புத்தகம் ஞானிகளின் வார்த்தைகளினால் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. அதில் தன் காலத்தில் ஞானியாய் வாழ்ந்த சாலமோனின் கைகளால் எழுதப்பட்டவைகள் அதிகம் (1 இராஜ. 10:23). நீதிமொழிகள் 1:7இல் “கர்த்தருக்குப் பயப்படுதலே ஞானத்தின் ஆரம்பம்” என்ற அஸ்திபார வாக்கியத்தில் துவங்கும் நீதிமொழிகளின் 31 அதிகாரங்களும், மதியீனத்தைத் தவிர்த்து ஞானத்தைத் தேடும்படிக்கு அழைப்புக் கொடுக்கிறது. எப்போது எதைச் செய்யவேண்டும் என்னும் ஞானமானது, கர்த்தருடைய வழியை நாடுவதின் மூலமாகவும், அவரை கனப்படுத்துவதினாலும் நமக்குக் கிடைக்கிறது. அறிமுக வார்த்தைகளில், “என் மகனே, உன் தகப்பன் புத்தியைக் கேள், உன் தாயின் போதகத்தைத் தள்ளாதே. அவைகள் உன் சிரசுக்கு அலங்காரமான முடியும், உன் கழுத்துக்குச் சரப்பணியுமாயிருக்கும்” (வச. 8-9) என்று வாசிக்கிறோம். 

மேகாவின் சிநேகிதி “தேவனுடைய வழிகளை நாடு” என்று ஞானத்தின் அஸ்திபாரத்திற்கு நேராய் அவளை வழிநடத்தினாள். மேகாவிற்கு தேவையான உதவி எங்கு கிடைக்கும் என்பதை அவளுடைய பரிசு அவளுக்கு காட்டியது. 

தேவனைக் கனப்படுத்தி, அவருடைய வழிகளை நாடும்போது, நம்முடைய வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அனைத்து ஞானத்தையும் நாம் அனைவரும் பெற்றுக்கொள்ள முடியும். 

தகப்பனில்லாமை இனி இல்லை

“தகப்பனில்லாத தலைமுறை” என்னும் ஜான் சோவர்ஸின் புத்தகத்தில், “இதுவரையில்லாத எந்த தலைமுறையைக் காட்டிலும், தற்போதுள்ள தலைமுறையில் 25 மில்லியன் பிள்ளைகள் தகப்பனில்லாமல் தாயால் வளர்க்கப்படுகின்றனர்” என்று எழுதுகிறார். என்னுடைய தனிப்பட்ட அனுபவத்தில், வீதியில் நடக்கும்போது ஒருவேளை என்னுடைய அப்பா எனக்கு எதிரே வந்து என்னை மோதினாலும், அவர்தான் என்னுடைய அப்பா என்பது எனக்குத் தெரியாது. ஏனென்றால், நான் சிறுபிள்ளையாயிருக்கும்போதே என்னுடைய பெற்றோருக்கு விவாகரத்து ஆனது. என் அப்பாவின் அனைத்து புகைப்படங்களும் எரிக்கப்பட்டுவிட்டது. ஆகையினால், பல ஆண்டுகளாக நான் தகப்பனில்லாமல் வாழ்ந்திருக்கிறேன். என் பதிமூன்றாம் வயதில் பரமண்டல ஜெபத்தைக் கேட்க நேர்ந்தது (மத்தேயு 6:9-13). “பூமியில் நீ தகப்பனில்லாதவனாய் இருக்கலாம், ஆனால் தேவன் உன் பரலோகத் தகப்பனாயிருக்கிறார்” என்று எனக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன். 

மத்தேயு 6:9இல் “பரமண்டலங்களிலிருக்கிற எங்கள் பிதாவே, உம்முடைய நாமம் பரிசுத்தப்படுவதாக” என்று ஜெபிக்கக் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டுள்ளோம்.” 7ஆம் வசனத்தில் ஜெபத்தில் “வீண்வார்த்தைகளை அலப்பாதேயுங்கள்” என்றும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இந்த வசனங்கள் எப்படி தொடர்புடையதாகிறது என்று நாம் ஆச்சரியப்படலாம். நான் அதை உணர்ந்திருக்கிறேன். நாம் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லத் தேவையில்லை, அவருக்கு ஞாபகம் இருக்கும். நாம் விளக்கத் தேவையில்லை, அவருக்குப் புரியும். அவர் இரக்கமுள்ளவர், அவரின் நன்மைகளைக் குறித்து நாம் சந்தேகிக்கத் தேவையில்லை. அவருக்கு முடிவு ஆரம்பத்திலேயே தெரியும் என்பதினால் அவர் கிரியை செய்யும் காலமே சரியானது. 

தேவன் நம் தகப்பனாய் இருப்பதால் அவரை செயல்பட வைப்பதற்கு “வீண்வார்த்தைகளை” (வச. 7) நாம் பயன்படுத்தத் தேவையில்லை. ஜெபத்தில், நம்மை நேசிக்கிற, நம்மேல் அக்கறையுள்ள நம்மை கிறிஸ்துவின் மூலம் பிள்ளையாக்கிக் கொண்ட, நம் அப்பாவிடம் பேசுகிறோம். 

சுவிசேஷம் பகிர்தல் என்றால் “என்ன”

மக்களின் முன்னிலையில் பேசும்போது ஏற்படும் பயத்தை எப்படி மேற்கொள்வது என்று மகேஷ் என்னிடத்தில் ஆலோசனைக் கேட்டான். மக்களுக்கு முன்பு பேசுவதென்றாலே எல்லோரைப் போலவும் இருதயம் படபடக்கிறது; நாவு வறண்டு, வாய் ஒட்டிக்கொள்கிறது; முகம் சிவக்கிறது. “கிளாசோஃபோபியா” என்றழைக்கப்படும் இந்த வகையான பயம் சமுதாயத்தில் பொதுவானது. மரண பயத்தைக் காட்டிலும் மக்களுக்கு முன்பாகப் பேசுவது கொடுமையானது என்று வேடிக்கையாகவும் சொல்லுவார்கள். மகேஷின் இந்த குறைபாட்டை நிவிர்த்தி செய்வதற்கு, எப்படி பேசுகிறோம் என்பதை விட என்ன பேசுகிறோம் என்பதற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து பேசும்படி ஆலோசனைக் கொடுத்தேன். 

சொல்லுபவரின் திறமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதிலிருந்து சொல்லப்படும் செய்திக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் இந்த முறையை பின்பற்றியே பவுல் அப்போஸ்தலரும் மக்களை தேவனண்டை வழிநடத்தியுள்ளார். கொரிந்திய சபைக்கு எழுதும்போது, “மனுஷ ஞானத்திற்குரிய நயவசனமாயிராமல்” (1 கொரி. 2:5), கிறிஸ்துவையும் அவருடைய சிலுவை மரணத்தையும் மையப்படுத்துவதாக அறிவிக்கிறார். தன்னுடைய பேச்சுத் திறமையை வளர்க்கும்படியல்லாமல், தன்னுடைய செய்தியை அதிகாரமுள்ளதாய் மாற்றும்படிக்கே ஆவியானவரை பவுல் நம்புகிறார். 

தேவனை தனிப்பட்ட வகையில் அறிந்துகொள்ளும்போது, அவரைக் குறித்து நம்மை சுற்றியுள்ளவர்களிடம் அறிவிக்க தவறமாட்டோம். ஆயினும் சிலநேரங்களில் பேச்சுக் குறைபாட்டின் காரணமாய், துணிந்து பேசமுடியாமல் கூச்சப்பட்டுத் தயங்குகிறோம். “என்ன” என்னும் கேள்விக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதைக் காட்டிலும், தேவன் யார் என்பதையும் அவருடைய ஆச்சரியமான கிரியைகளையும், பவுலைப் போல கூச்சமில்லாமல் துணிச்சலாய் நம்மால் பிரசங்கிக்க முடியும்.