ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல

அந்த சிறு பெண் மகிழ்ச்சியாகவும், நளினமாகவும் ஆராதனை இசைக்குத் தகுந்தாற்போல் அசைந்தாள். அவள் மட்டும் தான் இருக்கைகளுக்கிடையேயுள்ள நடைபாதையில் நின்றதால் அவள் சுழல்வதற்கும், புயங்களை அசைப்பதற்கும், பாதங்களை உயர்த்துவதற்கும் தடையில்லாமலிருந்தது அவளுடைய தாயின் முகத்தில் ஒரு புன்முறுவல், அவள் இந்த சிறு பெண்ணின் அசைவுகளை நிறுத்த முயற்சிக்கவில்லை.

இதைப் பார்த்தபோது, என்னுடைய இருதயமும் அவளோடு இணைந்து ஆட விரும்பியது. ஆனால் செய்யவில்லை. நீண்ட நாட்களுக்கு முன்னரே, குழந்தைப் பருவத்தின் மகிழ்ச்சியையும், வியப்பையும், கபடற்ற மனதுடன் தன் உணர்வற்று வெளிப்படுத்தும் குணத்தையும் இழந்துவிட்டேன். நாம் வளரும் போது முதிர்ச்சியடைந்து குழந்தை தன்மையை விட்டுவிட எதிர்பார்க்கப்படுகிறோம். ஆனால் நாம் தேவனோடுள்ள உறவுகளில் மகிழ்ச்சியையும், வியப்பையும் விட்டுவிட எதிர்பார்க்கப்படவில்லை.

இயேசு இவ்வுலகில் வாழ்ந்த நாட்களில் அவர் குழந்தைகளை வரவேற்றார். அடிக்கடி தன்னுடைய போதனைகளில் குழந்தைகளைக் குறிப்பிடுகின்றார் (மத். 11:25 ; 18:3; 21:6). ஒரு சமயத்தில், பெற்றோர் தம் குழந்தைகளை இயேசு ஆசிர்வதிக்கும்படி அவரிடம் கொண்டு வந்தபோது, இயேசுவின் சீடர்கள் அவர்களைத் தடை செய்தனர். சீடர்களை இயேசு கடிந்து கொண்டார். அவர், சிறுபிள்ளைகள் என்னிடத்தில் வருகிறதற்கு இடங்கொடுங்கள். அவர்களைத் தடை பண்ணாதிருங்கள். தேவனுடைய ராஜ்யம் அப்படிப்பட்டவர்களுடையது (மாற்கு 10:14) எனக் கூறினார். தேவன் குழந்தை போன்ற குணநலன்களையே கிறிஸ்துவை ஏற்றுக்கொள்ளத் தகுந்த குணம் எனக் குறிப்பிடுகிறார் - அவை மகிழ்ச்சி, வியப்பு, எளிமை, சார்ந்திருத்தல், நம்பிக்கை, மற்றும் தாழ்மை.

குழந்தையைப் போன்ற அதிசயித்தலும், மகிழ்தலும் அவரை வரவேற்கும்படி நம்முடைய இருதயங்களைத் திறந்து தரும். அவருடைய புயங்களுக்குள்ளே நாம் ஓடி வரும்படி அவர் நமக்காகக் காத்திருக்கின்றார்.

அவருடைய வழி நடத்துதலின்படி பின் தொடரல்

நான் குழந்தையாயிருந்த போது, ஞாயிறு மாலை ஆலய ஆராதனையை எதிர்பார்த்திருப்பேன். அது அத்துணை மகிழ்ச்சி தருவதாக இருக்கும். ஞாயிறு இரவுகளில் அடிக்கடி, மிஷனரிகள் அல்லது கௌரவ பேச்சாளர்கள் செய்தி தருவது வழக்கம். அவர்களுடைய செய்திகள் என்னை அதிகம் கவர்ந்ததற்குக் காரணம், அவர்கள் தங்கள் குடும்பம், நண்பர்கள், தங்கள் வீடு, உடைமைகளை, எதிர்காலம் எல்லாவற்றையும் விட்டு விட மனமுவந்ததோடு, ஒன்றும் தெரியாத, புதுமையான, சில வேளைகளில் பாதுகாப்பற்ற இடங்களுக்குச் சென்று தேவனுக்கு ஊழியம் செய்ய தங்களை அர்ப்பணித்ததேயாகும்.

அந்த மிஷனரிகளைப் போன்று, எலிசா அநேக காரியங்களை விட்டு விட்டு தேவனைப் பின் தொடர்ந்தார்.
(1 இரா. 19:19-21). எலியாவின் மூலம் தேவன் அவரைப் பணி செய்ய அழைக்கும் முன்னர், நமக்கு எலிசாவைப் பற்றி அதிகம் தெரியாது. அவர் ஒரு விவசாயி என்பது மட்டும் தான் தெரியும். எலியா, எலிசா தன்னுடைய வயல்களில் உழுது கொண்டிருக்கும் போது சந்தித்து, தன்னுடைய சால்வையை அவருடைய தோள் மீது போட்டு (அது தீர்க்கதரிசியாவதற்கு ஓர் அடையாளம்) தன்னைப் பின் தொடருமாறு அழைக்கின்றார். அவரும் தன் தாயையும், தந்தையையும் முத்தமிட்டு திரும்பி வர தனக்கு அனுமதி அளிக்குமாறு கேட்டதுடன், எலிசா தன்னுடைய ஏர் மாடுகளை அர்ப்பணித்து, அவற்றை அடித்து, ஏர் மரங்களால் அவற்றைச் சமைத்து, தன் பெற்றோரிடம் சொல்லி விட்டு எலியாவைப் பின் தொடர்ந்தான்.

நம்மில் அநேகர் குடும்பத்தையும் நண்பர்களையும் விட்டு விட்டு தேவனுக்குப் பணி செய்யும்படி முழு நேர மிஷனரிகளாக அழைக்கப்படாவிட்டாலும், தேவன் நம் அனைவரையும் அவரைப் பின்பற்றும்படி விரும்புகின்றார். தேவன் அவனவனுக்குப் பகிர்ந்ததெப்படியோ, கர்த்தர் அவனவனை அழைத்ததெப்படியோ அப்படியே அவனவன் நடக்கக்கடவன் (1 கொரி. 7:17).

என்னுடைய அனுபவத்திலிருந்து, நாம் நம்முடைய வீட்டை விட்டு வெளியே வராவிட்டாலும், நாம் எங்கிருந்தாலும் தேவனுக்குப் பணி செய்வதென்பது பரபரப்பாகவும் சவால் நிறைந்ததாகவும் இருக்கும்.

அசாதாரண நண்பர்கள்

என்னுடைய முகநூல் நண்பர்கள் பதிக்கும் விருப்பமான படங்களில், விலங்கினங்களுக்கிடையேயான அசாதாரண நட்பினைக் குறித்தப் படம் அடிக்கடி இடம் பெறும். ஒரு நாய் குட்டியும் பன்றியும், ஒரு மானும் பூனையும், நண்பர்களாயிருப்பதைக் கவனித்தேன். மற்றொரு படத்தில் ஒரங்குட்டான் என்ற வாலில்லாத குரங்கு அநேக புலிக்குட்டிகளைத் தாயைப் போல அரவணைப்பதைப் பார்த்தேன்.

இத்தகைய, மனதிற்கு இதமான, அசாதாரண நட்பினைப் பார்க்கும் போது, அது எனக்கு ஏதேன் தோட்டத்தின் விளக்கத்தை நினைவுபடுத்தியது. அந்த தோட்டத்தில் ஆதாமும் ஏவாளும் தேவனோடு ஒருமனதோடு வாழ்ந்தனர். தேவன் அவர்களுக்கு தாவரங்களை உணவாகக் கொடுத்தமையால், விலங்குகளும் அவர்களோடு ஒருமித்து வாசம் செய்தன என நான் எண்ணுகிறேன் (ஆதியாகமம் 1:30). ஆனால் ஆதாமும் ஏவாளும் பாவம் செய்த போது, இந்த இனிமையான காட்சி கலைந்தது (3:21-23). இப்பொழுது மனிதரிடையேயும் படைப்புகளிடையேயும் தொடர்ந்து பகைகளும், போராட்டங்களும் இருப்பதைக் காணலாம்.

ஆனாலும் ஏசாயா தீர்க்கதரிசி, ஒரு நாள் ஓனாய் ஆட்டுக்குட்டியோடே தங்கும், புலி வெள்ளாட்டுக்குட்டியோடே படுத்துக்கொள்ளும்; கன்றுக்குட்டியும், பாலசிங்கமும், காளையும் ஒருமித்திருக்கும் (11:6) என்று உறுதியளிக்கின்றார். இயேசு மறுபடியும் வந்து அரசாட்சி செய்யும்போது இது நடக்கும் என அநேகர் விளக்கமளிக்கின்றனர். அவர் மீண்டும் வரும்போது பிரிவினைகள் கிடையாது. மரணமில்லை... வருத்தமில்லை. முந்தினவைகள் ஒழிந்து போயின (வெளி. 21:4). அந்த புதிய பூமியில் படைப்புகள் யாவும் முந்திய ஒற்றுமைக்குள் கொண்டு வரப்படும். வெவ்வேறு ஜாதி, நாடு, மொழி பேசும் ஜனங்கள் யாவரும் ஒருமித்து தேவனை ஆராதிப்பார்கள் (7:9-10 ; 22:1-5).

அதுவரையும் தேவன் நமக்கு உடைந்து போன உறவுகளைப் புதுப்பிக்கவும், புதிய எதிர்பாராத நட்புகளை உருவாக்கவும் உதவுவார்.

மகிழ்ச்சி

நான் ஒரு புதிய காலநிலையை அடைகிறேன். முதிர்வயதின் குளிர்காலம் இன்னும் அதற்குள் வரவில்லை. ஆனால், நான் இன்னமும் அதை அடையவில்லை. வருடங்கள் வேகமாக குதித்து ஓடிக்கொண்டிருந்தாலும், நான் அவற்றின் வேகத்தைச் சற்று குறைக்க விரும்பினேன். எனக்குள் என்னைத் தாங்குகின்ற மகிழ்ச்சி இருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் தேவன் எனக்குத் தருகின்ற ஒரு புதியநாள். நானும் சங்கீதக்காரனோடு சேர்ந்து, “கர்த்தரைத் துதிப்பதும்… காலையிலே உமது கிருபையையும், இரவிலே உமது சத்தியத்தையும் அறிவிப்பதும் நலமாயிருக்கும்” (சங். 92:1,3) என்று சொல்லுகிறேன்.

என் வாழ்வில் போராட்டங்களும் வேதனைகளும் இருந்த போதிலும், மற்றவர்களின் கஷ்டங்கள் சில வேளைகளில் என்னை மேற்கொள்கின்றன. தேவன் என்னையும் சங்கீதக்காரனோடு சேர்ந்து பாட பெலப்படுத்துகிறார்” உமது கரத்தின் கிரியைகளினிமித்தம் ஆனந்த சத்தமிடுவேன் (பாடுவேன்) (வச. 4). தேவன் தந்த ஆசிர்வாதங்களுக்காக, நமது குடும்பம், நண்பர்கள், மேலும் திருப்தியளிக்கக்கூடிய வேலை ஆகியவற்றினை அவருடைய எழுச்சியூட்டும் வார்த்தைகளுக்காகவும் மகிழ்ச்சியடைவோம். தேவன் நம்மை அதிகமாக நேசித்ததினால், நம்முடைய பாவங்களுக்காக அவர் மரித்தார். நமக்கு மகிழ்ச்சியைத் தந்தார். மெய்யான மகிழ்ச்சியின் மூலக்காரணராகிய பரிசுத்த ஆவியானவரை நமக்குத் தந்தார் (ரோம. 15:13). தேவனாகிய கர்த்தராலே “நீதிமான் பனையைப் போல் செழித்திருப்பான்… அவர்கள் முதிர்வயதிலும் கனிதந்து புஷ்டியும் பசுமையுமாயிருப்பார்கள் (சங். 92:12-15).

இந்த கனி என்பதென்ன? நம்முடைய வாழ்க்கைச் சூழல் அல்லது காலம் எப்படியிருந்தாலும், நம்முடைய வாழ்வினாலும் நாம் பேசும் வார்த்தையினாலும் அவருடைய அன்பிற்கு எடுத்துக்காட்டாயிருப்போம். நம் தேவனைத் தெரிந்துகொள்வதும், அவருக்காக வாழ்வதும் அவரைப் பற்றி பிறருக்குச் சொல்வதுமே உண்மையான மகிழ்ச்சி.

மேசெல்-லை இயேசு நேசிக்கிறார்

என்னுடைய சகோதரி மேசெல் சிறியவளாக இருந்தபோது யாவருமறிந்த ஒரு பாடல் “இயேசு என்னை நேசிக்கிறார் இது எனக்குத் தெரியும், ஏனெனில் வேதாகமம் மேசெல்லை நேசிக்கிறார் என்று சொல்லுகிறது” என்று தன் சொந்த வழியில் பாடும் போது அது எனக்கு அளவு கடந்த எரிச்சலைத் தந்தது! அவளுடைய புத்திசாலியான மூத்த சகோதரி இப்பாடலை ‘வேதாகமம் என்னையும் அவ்வாறுதான் நேசிக்கிறார்” என்று பாடுவாள். ஆனால், இவள் தன் சொந்த வழியில் பாடுவதில் உறுதியாக இருந்தாள்.

ஆனால், இப்பொழுது என் சகோதரி சரியாகத்தான் பாடியிருக்கிறாள் எனத் தோன்றுகிறது. இயேசு நம்மை நேசிக்கிறார் என்று வேதாகமம் சொல்லும் பொழுது, மே-செல்லுக்கு மட்டுமின்றி நம் அனைவரையும் நேசிக்கிறார் என்று சொல்லுகிறது. மீண்டும் மீண்டும் நாம் இந்த உண்மையை வேதத்தில் வாசிக்கிறோம். உதாரணமாக, அப்போஸ்தலனாகிய யோவான் ‘இயேசு மிகவும் நேசித்த சீஷன்’ (யோவா. 21:7,20). தேவன் நம்மீது வைத்துள்ள அன்பை  மிகச் சிறந்த முறையில் வேத வசனம் யோவான் 3:16ல் “தேவன் தம்முடைய ஒரே பேரான குமாரனை விசுவாசிக்கிறவன் எவனோ அவன் கெட்டுப்போகாமல் நித்திய ஜீவனை அடையும்படி அவரைத் தந்தருளி இவ்வளவாய் உலகத்தில் அன்பு கூர்ந்தார்” எனக் கூறியுள்ளார்.

தேவனுடைய அன்பைக் குறித்து மீண்டும் யோவான் வலியுறுத்தி 1 யோவான் 4:10ல் நாம் தேவனிடத்தில் அன்பு கூர்ந்து, நம்முடைய பாவங்களை நிவர்த்தி செய்கிற கிருபாதார பலியாகத் தம்முடைய குமாரனை அனுப்பினதினாலே அன்பு உண்டாயிருக்கிறது என்று கூறுகிறார். இயேசு தன்னை நேசிக்கிறாறென்று யோவான் கூறியது போல இயேசு நம்மையும் நேசிக்கிறார் என உறுதியாகக் கூறமுடியும். வேதாகமம் நம்மிடம் அதையே கூறுகிறது.

மாபெரும் அன்பு

சமீபத்தில் நாங்கள் எங்கள் 22 மாத பேரப்பிள்ளை இரவில் எங்களோடிருக்க முதன் முறையாக, அவளுடைய மூத்த சகோதரர்களில்லாமல் அவளை மட்டும் அழைத்துச் சென்றோம். அவள்மேல் அளவில்லாத அன்பையும் கரிசனையையும் பொழிந்தோம். அவள் செய்ய விரும்பின எல்லாவற்றையும் செய்வது சந்தோஷமாயிருந்தது.  அடுத்தநாள் அவளை அவள் வீட்டில் விட்டுவிட்டு ‘குட்பை’ எல்லாம் சொல்லிவிட்டு வாசலுக்கு வந்தோம். ஆனால், மோரியா ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் தன் பையை எடுத்துக்கொண்டடு எங்களைப் பின்தொடர்ந்தாள்.

சட்டையில்லாமல் வெறும் ஜட்டியுடன் இரண்டு கால்களிலும் வேறுவேறு செருப்புகளை மாட்டிக்கொண்டு தாத்தா பாட்டி பின்னால் புறப்பட்ட இந்தக்காட்சி என் மனதில் அப்படியே பதிந்து விட்டது. அதை நினைக்கும்பொழுதெல்லாம் சிரித்துக் கொள்வேன். தனக்காக மாத்திரம் தாத்தா பாட்டி செலவிட்ட அந்த நேரத்தை நினைத்து, எங்களோடு வர ஆசைப்பட்டாள்.

இன்னும் சரியாகப் பேசமுடியாவிட்டாலும், எங்கள் பேத்தி தான் நேசிக்கப்படுவதையும் மதிக்கப்படுவதையும் உணர்ந்துகொண்டாள். நாங்கள் மோரியாவினிடத்தில் காட்டிய அன்பு, தேவன் அவருடைய பிள்ளைகளிடத்தில் வைத்திருக்கும் அன்பிற்கோர் எடுத்துக்காட்டாகும். “நாம் தேவனுடைய பிள்ளைகளென்று அழைக்கப்படுவதினாலே, பிதாவானவர் நமக்குப் பாராட்டின அன்பு எவ்வளவு பெரிதென்று பாருங்கள்! (1 யோவா. 3:1).

நாம் இயேசுவை நம்முடைய இட்சகராக விசுவாசிக்கும்பொழுது, அவர் நமக்காக மரித்து நம்மேல் பாராட்டின அளவற்ற அன்பை அறிந்துகொள்ள முடிகிறது (வச. 16). நாம் பேசுவதிலும், செய்வதிலும் அவரைப் பிரியப்படுத்துவதே நமது வாஞ்சையாக மாறுகிறது (வச. 6). நாம் அவரை நேசிக்கவும், அவரோடு நேரம் செலவிடவும் ஆசைப்படுகிறோம்.

நான் அப்பொழுதே அறிந்திருந்தால்

நான் என் பணிக்கு செல்லும் வழியில் “அன்பான இளம் வயதிளான நான்” என்ற பாடலைக் கேட்டேன். நீ கடந்த காலத்திற்கு செல்ல முடிந்தால் இப்பொழுது நீ அறிந்திருக்கும் காரியங்களைக் குறித்து அப்பொழுது இளமையாக இருந்த உன்னிடம் நீ என்ன சொல்லுவாய்? நான் அந்த பாடலை கவனித்து கேட்ட பொழுது, ஞானத்தைப் பற்றியும், எச்சரிக்கைப் பற்றியும் சில கருத்துகளைக் கூறியிருக்கலாம் என்று எனக்குள் எண்ணினேன். நமது வாழ்க்கையின் எதாவது சில சமயங்களில், கடந்த காலத்தில் நாம் செய்த காரியங்களை இப்பொழுது செய்ய நேரிட்டால் வேறுவிதத்தில் சிறப்பாக செயல்பட்டிருப்போமே என்று எண்ணியிருப்போம்.

ஆனால், நான் கேட்ட அந்தப் பாடல் நமது கடந்தகால வாழ்க்கை, நம்மை மனவருத்தத்தால் நிரப்பியிருந்தாலும், நாம் அவற்றின் மூலம் பெற்ற அனுபங்கள் நம்மை இன்றுவரை உருவாக்கியுள்ளன என்று விளக்குகிறது. நமது பாவம் அல்லது நமது தேர்ந்தெடுப்புகளால் ஏற்பட்ட விளைவுகளை நம்மால் மாற்றியமைக்க முடியாது. கர்த்தருக்கு தோத்திரம்.

நாம் நமது பயங்கரமான மன பாரங்களையும், கடந்த கால தவறுகளையும் சுமந்துதிரிய வேண்டாம். ஏனென்றால் “ஜீவனுள்ள நம்பிக்கை உன்டாகும்படி, தமது மிகுந்த இரக்கத்தின்படியே நம்மை மறுபடியும் ஜெநிப்பித்தார்” 1 பேது. 1:4ல் கூறப்பட்டபடி இயேசு நமக்கு செய்துள்ளார்.

நாம் நமது பாவத்தைக் குறித்த மன வருத்தத்தோடும், விசுவாசத்தோடும் அவரிடம் திரும்பினால் அவர் நம்மை மன்னிப்பார். அந்த நாளிலே நாம் புத்தம் புதிய வாழ்க்கையைப் பெற்று ஆவிக்கேற்றபடி மன மாற்றம் அடைவோம் (2 கொரி. 5:19). நாம் செய்த காரியங்களாலோ அல்லது செய்யாத செயல்களினால் அல்லாமல் கர்த்தராகிய இயேசு நமக்காக செய்து முடித்த காரியத்தினாலேயே நமது பாவங்கள் நமக்கு மன்னிக்கப்பட்டுள்ளன. இன்றைய நாளை நாம் பயனுள்ள முறையில் பயன்படுத்தி அவரோடு கூட இணைந்து எதிர்காலத்தை சந்திப்போம். கிறிஸ்துவுக்குள் நாம் விடுதலை பெற்றவர்களாக இருக்கிறோம்.

பரலோகத்தின் ஒரு சிறிய அனுபவம்

நான்  எனது அறையின் திறந்த ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்த போது, பறவைகள் கீச்சிடுவதைக் கேட்கவும், மெல்லிய தென்றல் மரங்களின் மீது வீசுவதைக் கேட்கவும், காணவும் முடிந்தது. என் அருகில் வசிப்பவர் புதியதாக உழுதிருந்த வயல்வெளியில், வைக்கோல் கட்டுகள், புள்ளிகளாகக் காட்சியளித்தன. மின்னும் நீல வானத்தில் பெரிய வெண்ணிற மேகக்கூட்டம் தனித்து நின்றது.

எங்களுடைய நிலங்களை வேகமாகக் கடந்து செல்கின்ற வாகனங்களின் தொடர் ஓசையையும் எனது முதுகு பகுதியில் ஏற்பட்ட சிறிய வலியையும் தவிர நான் கொஞ்சம் பரலோகத்தை அனுபவித்தேன். நாம் வாழும் இப்பூமி முன்னொரு காலத்தில் முற்றிலும் நலமானதாக இருந்தது. ஆனால், இப்பொழுது இல்லை. எனவே நான் பரலோகம் என்ற வார்த்தையை சிறிதளவே பயன்படுத்த முடிகிறது. மனித குலம் பாவத்திற்குள்ளான போது ஏதேன் தோட்டத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டது. பூமி சாபத்திற்குள்ளானது (ஆதி. 3). அதிலிருந்து பூமியும் அதிலுள்ளவைகளும் அழிவுக்குள்ளாக நிர்ணயிக்கப்பட்டன. வேதனைகள், நோய்கள், இறப்புக்கள் யாவும் பாவத்தில் வீழ்ந்ததின் விளைவுகளே (ரோம. 8:18-23).

ஆனாலும், தேவன் சகலத்தையும் புதிதாக்குகின்றார். ஒருநாள் அவர் வாழுமிடம் அவருடைய பிள்ளைகளோடும், புதிதாக்கப்பட்ட, மீட்டெடுக்கப்பட்ட படைப்புகளோடும், புதிய வானத்திலும் புதிய பூமியிலுமிருக்கும். அங்கே மரணமுமில்லை, துக்கமுமில்லை, அலறுதலுமில்லை, வருத்தமுமில்லை, ஏனெனில் முந்தினவைகள் ஒழிந்து போயின (வெளி. 21:1-4). அந்த நாள் வரும் வரை, நாம் பிரகாசமான ஒளியையோ, சில வேளைகளில் விரிந்து நம்மைக் கவரும் அழகினையோ இவ்வுலகில் நாம் காணும் போது, நாம் அனுபவிக்கப்போகின்ற பரலோகத்தின் ஒரு சிறிய முன் அனுபவமாகக் அதைக் கருதுவோம்.

துக்கத்திலிருந்து சந்தோஷத்திற்கு!

கெல்லியின் கர்ப்பத்தில் பல சிக்கல்கள். மருத்துவர்கள் மிகவும் பயந்தனர். பிரசவ காலம் நீண்டபோது அவளை அவசரமாக சிசெரியன் பிரசவ முறைக்கு உட்படுத்தினார். எனினும் அந்தக் கஷ்டமான நடை முறையில்கூட தனது மகனைக் கையில் ஏந்திய கெல்லி விரைவில் தனது வேதனையை மறந்துவிட்டாள்.

இவ்வுண்மையை வேதாகமம் ஆமோதிக்கிறது: “ஸ்திரீயானவளுக்கு பிரசவகாலம் வந்திருக்கும் போது அவள் துக்கமடைகிறாள்; பிள்ளை பெற்றவுடனே ஒரு மனுஷன் உலகத்தில் பிறந்தானென்கிற சந்தோஷத்தினால் அப்புறம் உபத்திரவத்தை நினையாள்” (யோவா. 16:21). மிக சீக்கிரத்தில் தாம் பிரிந்து செல்கையில் அவரது சீஷர்கள் துக்கமடைந்தாலும் அவரைத் திரும்பக் காணும்போது அவர்களது துக்கம் சந்தோஷமாகமாறும் என்பதை வலியுறுத்தவே இயேசுவானவர் இந்த உதாரணத்தைப் பயன்படுத்தினார். (வச. 20-22).

இயேசுவானவர் தமது மரணம் மற்றும் அதனையடுத்த உயிர்த்தெழுதலைக் குறிப்பிட்டுப்பேசினார். அவரது உயிர்த்தெழுதலுக்குப் பின், சீஷர்கள் மகிழும் படி, இயேசுவானவர் 40 நாட்கள் அவர்கள் மத்தியில் சஞ்சரித்து, அவர்களுக்குப் போதனை செய்தார். பின்னர் பரமேறி மறுபடியும் அவர்களைப் பிரந்தார் (அப். 1:3) எனினும் துக்கத்தில் மூழ்கியவர்களாய் அவர் அவர்களை விட்டுச் செல்லவில்லை. பரிசுத்த ஆவினானவர் சந்தோஷத்தால் அவர்களை நிரப்பினார் (யோவா. 16:7-15 அப். 13:52).

நாம் இதுவரை இயேசுவானவரை முகமுகமாய் தரிசிக்கவில்லை என்றாலும், ஒரு நாள் அவரைக் காண்போம் என்னும் உறுதிப்பாடு விசுவாசிகளாகிய நமக்கு உண்டு. அந்நாளில், இப்பூமியில் நாம் எதிர்கொள்ளும் அனைத்துத் துயரங்களும் மறக்கப்பட்டுப்போம் என்றபோதிலும் அதுவரை நம்மை சந்தோஷமற்றவர்களாக விடவில்வை. அவர் தமது ஆவியானவரை நமக்குத் தந்தருளியிருக்கிறார் (ரோம. 15:13; 1 பேது. 1:8-9).