உங்களிடத்திலிருக்கிற அனைத்தையும் கொடுங்கள்

ஸ்கேலிங் (அளவிடுதல்) : இது உடற்பயிற்சி உலகத்தில் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு சொல், யார் வேண்டுமானாலும் பங்குக்கொள்ள அனுமதிக்கும் சொல். உதாரணத்திற்கு புஷ்அப் (தண்டால்)ஒரு குறிப்பிட்ட உடற்பயிற்சி என்றால் நீங்கள் ஒரே வரிசையில் பத்து முறை செய்ய முடியும் ஆனால் எனக்கு நான்கு முறை தான் செய்ய முடியும். அந்த நேரத்தில் என்னைடைய உடற்தகுதிக்கு ஏற்ப என்னுடைய பயிற்றுவிப்பாளர் என்னை புஷ்அப் அளவிடுதலை அதிகப்படுத்த ஊக்குவிப்பார். நாம் எல்லோரும் ஒரே அளவிடுதலில் இல்லை ஆனால் ஒரே திசையில் நாம் செல்ல முடியும். “உன்னுடைய புஷ்அப்புகளை உன் முழு பெலத்தோடு செய். மற்றவர்களோடு உன்னை ஒப்பிடாதே. உன்னுடைய அசைவுகளை அளவீடு செய். உன்னால் முடிந்ததை தொடர்ந்து செய், ஏழு முறை செய்யும்போதும் அல்லது ஒரு நாளில் பத்து முறை செய்யும்போது அது உனக்கு மிகுந்த ஆச்சர்யமாக இருக்கும”; என்று அவர் கூறுவார்.

கொடுப்பதை குறித்து அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் “உற்சாகமாய் கொடுக்கிறவனிடத்தில் தேவன் பிரியமாயிருக்கிறார்” (2 கொரி. 9:7) என்று கூறுகிறார். ஆனால் அவர் கொரிந்து பட்டணத்தின் விசுவாசிகளுக்கும் நமக்கும் அளித்த ஊக்கம் - அளவீடுகளில் மாறுபாடாகும். அவனவன் தன் மனதில் நியமித்தப்படியே கொடுக்கக்கடவன்.  (வச. 7). நாம் ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறு  கொடுக்கும் நிலைகளில் காணப்படுகிறோம் மற்றும் சில நேரங்களில் அந்த நிலைகள் காலத்திற்கேற்றவாறு மாறுபடும். ஓப்பிடுதலினால் எந்த பயனுமில்லை ஆனால் அணுகுமுறை பயனுள்ளது. நீங்கள் எங்கு இருந்தாலும் அதற்கேற்றவாறு தாராளமாகக் கொடுங்கள் (வச. 6). இப்படிப்பட்ட மகிழ்ச்சியாக கொடுக்கும் நடைமுறை நம்முடைய ஒவ்வொரு வழியும் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட வாழ்க்கையுடன் செறிவூட்டப்படுவதாகவும் வாக்குபண்ணியிருக்கிறார். இது “தேவனுக்கு நன்றியுள்ளவர்களாயிருக்க” உதவுகிறது.

தந்தையின் வழியிலே

ஒரு பழங்கால கதையில், ஒரு பேராசையுள்ள பணக்கார பண்ணையார், ஒரு வீட்டையும் அதனோடு சேர்ந்த கிணற்றையும் ஓர் ஏழை விவசாயிக்கு விற்றார். மறுநாள், அந்த விவசாயி கிணற்றிலிருந்து தண்ணீரை தன்னுடைய வயலுக்குப் பாய்த்தான்.  அதைக் கண்ட அந்த பண்ணையார், அவனிடம் அந்தக் கிணற்றைத்தான் விற்றேன், அதிலுள்ள தண்ணீரையல்ல என்பதாக மறுப்பு தெரிவித்தார். கவலையுற்ற விவசாயி, அரசன் அக்பரின் அவைக்குச் சென்றான். இந்த வினோதமான வழக்கை கேட்ட அரசன், தன்னுடைய புத்திசாலி மந்திரி பீர்பாலிடம் ஆலோசனை கேட்டான். பீர்பால் பண்ணையாரிடம், “உண்மைதான், கிணற்றிலுள்ள தண்ணீர் விவசாயிக்குச் சொந்தமானதல்ல, அந்தக் கிணறு பண்ணையாருக்குச் சொந்தமல்ல. எனவே தண்ணீரை கிணற்றில் சேமித்து வைக்க விவசாயிக்கு வாடகை கொடுக்க வேண்டும் என்றார். தன்னுடைய தந்திரம் பலிக்காத்தால், பண்ணையார் அந்த  வீட்டையும் கிணற்றையும் குறித்த உரிமையை வாபஸ் பெற்றார்.

சாமுவேல் தன்னுடைய குமாரரை இஸ்ரவேலின் மேல் நியாயாதிபதிகளாக ஏற்படுத்தினான். அவர்கள் பேராசையால் இழுக்கப்பட்டனர். அவனுடைய குமாரர் “அவன் வழிகளில் நடவாமல்” (1 சாமு. 8:3) பொருளாசைக்குச் சாய்ந்தனர். சாமுவேலின் நேர்மைக்கு மாறாக, அவனுடைய குமாரர் “பரிதானம் வாங்கி, நியாயத்தைப் புரட்டினார்கள்”. தங்களின் பதவியை தங்களுடைய சொந்த நலனுக்குப் பயன்படுத்தினார்கள். இந்த நியாயமற்றச் செயல், இஸ்ரவேலின் மூப்பர்களையும், தேவனையும் மனம் வருந்தச் செய்தது. இதன் காரணமாக, அநேக இராஜாக்கள் இஸ்ரவேலை அரசாளும்படி வந்தனர் என்பதைப் பழைய ஏற்பாட்டின் பக்கங்களில் காண்கின்றோம் (வ.4-5).

தேவனுடைய வழியை விட்டு விலகும் போது, நற்பண்புகள் மாறி, அநியாயம் தலைதூக்குகின்றது. தேவனுடைய வழிகளில் நடக்கும் போது, நேர்மையையும், நியாயத்தையும் நம்முடைய வார்த்தைகளிலும் செயலிலும் காணமுடியும். இத்தகைய நற்குணங்கள் அவர்களோடு முடிந்து போவதில்லை, அதை பார்க்கும் மற்றவர்களும் பரலோகத்தின் தேவனை மகிமைப் படுத்துவார்கள்.

ஒரேயொரு தீப்பொறி

“நாங்கள் நூலகத்தில் அமர்ந்திருக்கின்றோம், வெளியில் தீப்பற்றியெரிவதைக் காணமுடிகின்றது!” என்ற அவள் குரலில் பயம் தெரிந்தது. எங்களுடைய மகளின் குரல், எங்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவளுடைய கல்லூரி வளாகத்தினுள் இருப்பதே அவளுக்கும், அவளோடுள்ள ஏறத்தாள 3000 மாணவர்களுக்கும் பாதுகாப்பானது என்பதை நாங்கள் அறிவோம். 2018 ஆம் ஆண்டு, ஒரு காட்டுத் தீ, தீயணைப்பு துறையினரின் முயற்சியையும்  தாண்டி, கல்லூரி வளாகத்தினுள், எதிர்பார்த்ததையும் விட வேகமாகப் பரவியது. அமெரிக்காவின் இப்பகுதியில், வழக்கத்திற்கு மாறாக இருந்த அதிக வெப்ப நிலையும், அவ்விடத்திலிருந்த வறட்சியும், ஒரேயொரு தீப்பொறியினால் ஏற்பட்ட நெருப்பின் மூலம் 97000 ஏக்கர் பரப்பளவு நிலத்தையும் 1600 க்கும் மேற்பட்ட கட்டடங்களையும் அழித்து, மூன்று உயிர்களையும் கொல்ல வல்லதாயிருந்தது. அந்தத் தீயை அணைத்த பின்பு, அவ்விடத்தைப் படம் எடுத்துப் பார்க்கும் போது, பசுமையாக இருந்த அந்த கடற்கரைப் பகுதி, தற்போது எந்த தாவரமும் இல்லாத நிலாவின் தரையைப்போல காட்சியளிக்கின்றது.

யாக்கோபு புத்தகத்தில், அதை எழுதியவர் சிறிய, ஆனால் வலிமையான சில பொருட்களைக் குறித்து எழுதுகின்றார். குதிரையின் கடிவாளம், கப்பலைத் திசைதிருப்பும் சுக்கான் (3:3-4) ஆகியவற்றைக் குறித்து எழுதுகின்றார். இவை நமக்குத் தெரிந்தவையாக இருப்பினும், இவை இப்பொழுது பயனில் இல்லை. இவற்றின் மூலம் ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் இருக்கின்ற சிறிய உறுப்பாகிய நாவைக் குறித்து எழுதுகின்றார். இந்த அதிகாரத்தின் ஆரம்பம், போதிக்கின்றவர்களுக்கு என்று ஆரம்பித்த போதிலும் (வ.1), அதன் பயன்பாடு நம் அனைவருக்கும் குறிப்பிடப் படுகின்றது. நாவு சிறியதாக இருந்த போதிலும், அது மிகப் பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்.

நம்முடைய சிறிய நாவு வலிமையானது, ஆனால் நமது மிகப் பெரிய தேவன் அதையும் விட பெரியவர். அவர் நமது நாவைக் கட்டுபடுத்தவும் நல்ல வார்த்தைகளை நம்முடைய நாவில் தரவும், அனுதினமும் நமக்கு உதவி செய்ய வல்லவராய் இருக்கின்றார்.

நேராக முன்னோக்கி

நேர் வரிசையில் டிராக்டரைச் செலுத்துவதற்கு, விவசாயியின் நிலையான கண்களும் உறுதியான கரங்களும் தேவை. ஆனாலும்,  ஒரு நாளின் இறுதி வேளையில், திறமையான கண்களும், உறுதியான கரங்களும் கூட சோர்வடையும் போது, வரிசைகள் மேற்பொருந்துமாறு டிராக்டரைச் செலுத்திவிட நேரிடும். ஆனால், தற்சமயம் தானியங்கி கியர் மற்றும் ஜிபிஎஸ் போன்ற தொழில்நுட்ப சாதனங்கள் பொருத்தப்பட்ட டிராக்டர்கள் மூலம் உழுதல், செடி நடுதல், தெளித்தல் போன்றவற்றை ஓர் அங்குலம் வரை துல்லியமாக செய்ய முடிகின்றது. இது வியத்தகு திறமையை கொண்டுள்ளது, நம்முடைய கரங்களுக்கு வேலையை குறைக்கின்றது. ஒரு பெரிய யானை அளவு மிகப் பெரிய டிராக்டரில் அமர்ந்து கொண்டு, அதன் திசைதிருப்பி சக்கரத்தை கரத்தில் பிடித்திருப்பதற்குப் பதிலாக, ஒரு சிக்கன் 65 ஐ கையில் பிடித்து உட்கார்ந்திருப்பதை கற்பனை செய்துபார். இது  நம்மை நேராக முன்னோக்கிக் கொண்டு செல்லும் ஒரு வியத்தகு சாதனம்.

யோசியா என்ற பெயரை நினைவிருக்கலாம். அவன் ராஜாவாக முடிசூட்டப்பட்ட போது, அவனுக்கு வயது எட்டு (2 இரா.22:1). அநேக ஆண்டுகளுக்குப் பின்பு, கிட்டத்தட்ட இருபத்தைந்து வயதாகிறபோது, பிரதான ஆசாரியனான இல்க்கியா கர்த்தரின் ஆலயத்திலே “நியாயப்பிரமாணப் புத்தகத்தைக்” கண்டுபிடித்து (வ.8), அதை இந்த இளம் அரசனுக்கு முன்பாக வாசித்தான். தன்னுடைய முன்னோர்கள் தேவனுடைய வார்த்தைக்குச் செவிகொடுக்கவில்லை என்பதை  அறிந்த யோசியா, வருத்தத்தில் தன்னுடைய வஸ்திரங்களைக் கிழித்துக் கொண்டான். பின்னர் அவன் “கர்த்தரின் பார்வைக்குச் செம்மையானதைச் செய்ய” (வ.2) முற்பட்டான். ஜனங்களை இடது புறம், வலது புறம் சாயாமல், நேரான பாதையில் கொண்டு செல்ல வழிகாட்டும் கருவியாக இந்த புத்தகம் செயல் பட்டது.  காரியங்களைச் சரிசெய்ய தேவனுடைய வார்த்தை இருந்தது.

நம் வாழ்வில், தேவனுடைய சித்தத்தை அறிந்து, அதற்கு நேராக நம்மை வழி நடத்தும்படி, வியத்தகு கருவியான வேத வார்த்தைகளைக் கைக்கொள்ளுவோமாயின், நாம் நேராக முன்னோக்கிச் செல்ல முடியும்.

என்னுடைய தந்தையின் குழந்தை

அவர்கள் அந்த மங்கலான புகைப்படத்தை பார்த்தனர், பின்னர் என்னைப் பார்த்தனர், பின்னர் என்னுடைய தந்தையைப் பார்த்தனர், மீண்டும் என்னைப் பார்த்தனர், மீண்டும் என்னுடைய தந்தையைப் பார்த்தனர். அவர்களின் கண்கள் ஆச்சரியத்தால் விரிந்தன.   “தாத்தா சிறுவனாக இருந்தபோது, எவ்வாறு இருந்தாரோ அப்படியே நீங்கள் இருக்கின்றீர்கள் அப்பா!”  நானும் என்னுடைய தந்தையும் வெகுவாக சிரித்தோம், ஏனெனில் இதனை நாங்கள் ஏற்கனவே அறிவோம், ஆனால் என்னுடைய குழந்தைகள் இதனை சமீபத்தில் தான் கண்டுபிடித்துள்ளனர். நானும் என்னுடைய தந்தையும் வெவ்வேறு நபர்களாக இருந்த போதிலும், ஒரு வகையில், என்னைப் பார்ப்பவர்கள் என்னுடைய தந்தையை இளவயதில் பார்த்ததைப் போலவே உணர்வர்: மிகவும் மெலிந்த உயரமான உருவம், தலை நிறைய கருமை நிற முடி, பெரிய மூக்கு, பெரிய காதுகள். ஆனால், நான் தந்தை அல்ல, நான் என்னுடைய தந்தையின் மகன்.

இயேசுவின் சீஷனான பிலிப்பு ஒரு முறை அவரிடம், “ஆண்டவரே, பிதாவை எங்களுக்குக் காண்பியும்” (யோவா.14:8) என்று கேட்டான். இயேசு அநேக முறை பிதாவைக் குறித்து தெரிவித்திருந்தும், இம்முறையும் அவருடைய பதில் அவர்களை சிந்திக்க வைக்கின்றது. “என்னைக் கண்டவன் பிதாவைக் கண்டான்” (வ.9) என்று கூறினார். என்னுடைய தந்தைக்கும் எனக்கும் இடையே காணப்படும் வெளித்தோற்ற ஒற்றுமையைப் போலல்லாமல், இயேசு இங்கு ஒரு புரட்சிகரமான கருத்தைத் தெரிவிக்கின்றார், “நான் பிதாவிலும், பிதா என்னிலும் இருக்கிறதை நீ விசுவாசிக்கிறதில்லையா?” (வ.10) என்று கேட்கின்றார். அவருடைய முழு பண்பும் குணமும் அப்படியே பிதாவினுடையதாக இருக்கிறது.

இயேசு கிறிஸ்து நேரடியாக தன்னுடைய அன்பு சீஷர்களுக்கும் நமக்கும் தெரிவிக்கின்றார். தேவன் எப்படிப்பட்டவர் என்று தெரிந்து கொள்ளவேண்டுமானால் என்னைப் பார் என்கின்றார்.

எனக்கு ஒரு கதை சொல்

முன்னொரு காலத்தில் என்ற வார்த்தைகள் மிகவும் வல்லமை வாய்ந்தவையாக உலகெங்கிலும் திகழ்கின்றது. இந்த வார்த்தைகளின் வலிமையில் இருந்த வேறுபாடுகள் என்னுடைய இளமைப் பருவ நினைவில் இருக்கின்றது. ஒரு நாள் என்னுடைய தாயார் வீட்டிற்கு வந்தபோது, ஒரு பெரிய, கடின அட்டை கொண்ட, படங்களோடு கூடிய வேதாகம கதை புத்தகத்தைக் கொண்டு வந்தார்- நல்மேய்ப்பன் வேதாகம கதை புத்தகம் அது. ஒவ்வொரு நாள் இரவும் தூங்குவதற்கு முன்பு, நானும் என்னுடைய சகோதரனும் எதிர்பார்ப்போடு அமர்ந்திருப்போம். எங்கள் தாயார் முன்னொரு காலத்தில், தேவன் நேசித்த மக்களைப் பற்றிய ஆர்வமுள்ள கதைகளை வாசித்து, கூறுவார். இந்தக் கதைகள் ஒரு லென்ஸ் போல செயல் பட்டு, இவ்வுலகின் காரியங்களை எப்படிப் பார்க்க வேண்டும் என காட்டுகின்றன.

மறுக்க முடியாத, மிகப் பெரிய கதை சொல்லுபவர் யாரெனில், நசரேயனாகிய இயேசு. நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் கதை கேட்கும் ஓர் ஆர்வம் இருப்பதை அவர் அறிவார். எனவே அவர் சுவிசேஷத்தைக் கூற தொடர்ந்து அ     ந்த ஊடகத்தையே பயன்படுத்தினார். முன்னொரு காலத்தில், ஒரு மனிதன் “நிலத்தில் விதைகளை விதைத்தான்” (மாற்.4:26), முன்னொரு காலத்தில் “ஒரு கடுகு விதை” இருந்தது (வச. 31), இன்னும் பல, பல. இயேசு அனுதினமும் மக்களோடு உவமைகளின் வாயிலாகவே உரையாடினார் என்பதை மாற்கு சுவிசேஷம் தெளிவாகக் கூறுகின்றது (வச. 34). இவ்வுலகத்தை தெளிவாகக் காணவும், அவர்களை நேசிக்கின்ற தேவனை நன்கு புரிந்து கொள்ளவும் இது உதவியாக இருந்தது.

தேவனுடைய இரக்கத்தையும், கிருபையும் மற்றவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்ளும் போது இதனை நினைவில் கொள்வது புத்திசாலித்தனம். கதைகளைக் கேட்க யாரும் மறுப்பதில்லை.

உற்சாகமாகக் கொடுப்பவர்கள்

பல வருடங்களுக்கு முன்பு என்னுடைய மனைவி வாங்கிய ஒரு பொருளுக்கான தள்ளுபடியைப் பெற்றாள். அதனை அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை, அதனைக் குறித்து மெயில் வந்தது. அதே நேரத்தில் அவளுடைய சினேகிதியும் ஒரு நாட்டிலுள்ள பெண்கள் தொழில் செய்வதில் ஆர்வமுடையவர்களாகவும், கல்வி மற்றும் வர்த்தகம் மூலம் தங்களின் வாழ்வை மேம்படுத்திக்கொள்ளும்படி தேவையிலிருப்பதாகவும் பகிர்ந்து கொண்டாள். ஆயினும் அவர்களின் முக்கியமான தடையாக இருப்பது பொருளாதாரம்.

எனவே, என்னுடைய மனைவி, அந்தத் தள்ளுபடி தொகையோடு, ஒரு சிறிய கடனையும் பெற்று, இந்த பெண்களுக்கு உதவும் ஓர் ஊழியத்திற்குக் கொடுத்தாள். அந்த கடனைத் திருப்பிச் செலுத்திய போது, மீண்டும், மீண்டும் கடனைப் பெற்று அதற்குக் கொடுத்தாள். இதுவரை இருபத்தேழு முறை இவ்வாறு வழங்கியுள்ளாள். இதுவரை அவள் சந்தித்திராத, அந்த பெண்களின் வாழ்வு வளம் பெற்றுள்ளது என்ற செய்தியை அவள் கேட்கும் போது அவளின் முகத்தில் ஏற்பட்ட சிரிப்பை, அவள் அநுபவித்த வேறெந்த காரியத்திலும் நான் கண்டதில்லை.

“உற்சாகமாய்க் கொடுக்கிறவனிடத்தில் தேவன் பிரியமாயிருக்கிறார்” (2 கொரி. 9:7) என்ற வாக்கியத்தின் முதல் சொல்லிற்கு அதிக அழுத்தம் கொடுக்கப்படுவதை நாம் கேட்டிருப்போம், அது சரியானதும் கூட. நம்முடைய கொடுத்தலுக்கும் ஒரு சிறப்பு பண்பு உள்ளது. ஒருவன் கொடுக்கும் போது “விசனமாயுமல்ல, கட்டாயமாயுமல்ல”, நாம் பெருக விதைக்க வேண்டும் (வ.6-7), அதாவது மகிழ்ச்சியோடு கொடுக்க வேண்டும். நாம் ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறு விதமாய் கொடுப்போம், ஆனால் நாம் கொடுப்பதில் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியை நமது முகங்கள் காட்டும்.

கண்களால் காண்பதையும் விட அதிகம்

இயந்திரங்களை இயக்குபவர்கள், மிகவும் ஆபத்தான விபத்துக்களைச் சந்திக்க நேரிடும். தங்களின் விரல்கள் கனரக இயந்திரங்களின் சுழல் சக்கரங்களில் சிக்கிக் கொள்ளும் போது, விரல்களை இழக்க நேரிடும். அதிலும் பெரு விரலை இழந்தால், அது பெரிய துயரத்தைக் கொண்டுவரும். இவ்வாறு பெருவிரலை இழந்தவர்கள் தங்கள் எதிர்காலத்தை இழந்து விடவில்லை, மாறாக அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கை முறையை மாற்றிக் கொள்கின்றனர். பெருவிரலை பயன் படுத்தாமல் பல் துலக்குதல், சட்டையின் பொத்தான் மாட்டுதல், தலை வாருதல், ஷூ அணிதல், சாப்பிடல் போன்றவற்றை முயற்சித்துப் பார், அந்தப் பெருவிரல் எத்தனை முக்கித்துவம் வாய்ந்தது என்பது புரியும்.

அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் சபையில் இத்தகைய ஒரு காட்சியைப் பற்றி விளக்குகின்றார். அதிகமாக கண்களுக்குத் தென்படாதவர்கள், அதிகம் பேசாதவர்கள், “நீங்கள் எங்களுக்குத் தேவையில்லை” என்பதாக, மற்றவர்கள் அவர்களைக் குறித்துக் கருதுவதாக உணர்வர் (1 கொரி. 12:21). இது பேசப்படாத, உணர்வு சார்ந்த கருத்து, சில வேளைகளில் அது சத்தமாகவும் தெரிவிக்கப் படலாம்.

தேவன் நம்மை, ஒருவர் மீது ஒருவர் சம கரிசனையும், சம மரியாதையும் கொடுக்கும்படி அழைக்கின்றார் (வச. 25). ஒவ்வொருவரும் கிறிஸ்துவின் சரீரத்தின் அங்கத்தினர்கள் (வ.27), இது நாம் பெற்றுள்ள வரங்களைச் சார்ந்து அல்ல, நம் அனைவருக்கும் மற்றவர் தேவை, நம்மில் சிலர் கண்களாயும், செவிகளாயும் உள்ளனர், அவர்கள் பேச வேண்டும், சிலர் பெருவிரலாயுள்ளனர். ஒவ்வொருவருக்கும் கிறிஸ்துவின் சரீரத்தில் ஒரு முக்கிய பங்கு உள்ளது. சில வேலைகளில் கண்களால் காண்பதையும் விட அதிக பங்கு உள்ளது.

நாம் தூசிக்குச் சமம்

அந்த இளம் தந்தை, பொறுமையின் எல்லைக்கே வந்து விட்டார். “ஐஸ் கிரீம்! ஐஸ் கிரீம்!” என்று கத்திக்கொண்டிருந்தான், அவருடைய சிறிய மகன். அந்த அங்காடியின் கூட்டத்திற்கு மத்தியில், அங்கு பொருட்கள் வாங்க வந்திருந்த அனைவரின் கவனமும் எங்கள் பக்கம் திரும்பியது. “நல்லது, ஆனால் முதலில் அம்மாவிற்கு தேவையானவற்றை முடித்துக்கொள்வோம், சரிதானே?” என்றார் அந்த தகப்பன். “இல்ல்ல்லை! ஐஸ் கிரீம்!” என்றான் சிறுவன். அப்பொழுது, நன்கு உடை அணிந்து, தன்னுடைய காலணிகளின் நிறத்திலேயே கைப்பையையும் வைத்திருந்த ஒரு பெண், அவ்விடத்துக்கு வந்தாள். “அவன் பிடிவாதமாக இருக்கிறான்” என்றார் தந்தை. அவள் சிரித்துக்கொண்டே, “உங்களுடைய சிறுபையனுக்கு பொருத்தமில்லாதது நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அவன் ஒரு சிறு பையன் என்பதை மறந்து விடாதிருங்கள், நீங்கள் பொறுமையோடு அவனருகில் இருப்பதையே அவன் எதிர்பார்க்கிறான்” என்றாள். அந்த சூழ்நிலை எவ்விதத்திலும் அப்பொழுது மாறிவிடவில்லையெனினும், தந்தையும் மகனும் ஒன்றாயிருக்கும் ஒரு சந்தர்ப்பமே அந்நேரத்தில் தேவையாயிருந்தது.

அந்த புத்திசாலியான பெண் கூறிய வார்த்தைகளை சங்கீதம் 103 ல் காண்கின்றோம். தாவீது நம்முடைய தேவனைக் குறித்து, “கர்த்தர் உருக்கமும், இரக்கமும், நீடிய சாந்தமும், மிகுந்த கிருபையும் உள்ளவர்… அவர் என்றைக்கும் கோபம் கொண்டிரார்” (வச. 8-9). அதனைத் தொடர்ந்து இவ்வுலகத் தந்தையின் தன்மையைக் காட்டுகின்றார், “தகப்பன் தன் பிள்ளைகளுக்கு இரங்குகிறது போல, கர்த்தர் தமக்குப் பயந்தவர்களுக்கு இரங்குகிறார்” (வச. 13). “நம்முடைய உருவம் இன்னதென்று அவர் அறிவார்; நாம் மண்ணென்று நினைவுகூருகிறார்” (வச. 14). நாம் மிகவும் சிறியவர்கள், உடையக்கூடியவர்கள் என்பதை அவர் அறிவார்.

இந்த உலகம் நம்மைக் கையாளுகின்ற விதத்தால், நாம் மேற்கொள்ளப்பட்டு, உடைந்து போகிறோம். ஆனால் நம் தேவன் அளவற்ற அன்போடும், பொறுமையோடும் எப்பொழுதும் நம்மோடிருக்கிறார் என்ற ஆச்சரியமான உறுதியைத் தருகிறார்.