ஆவலோடு காட்டப்படும் இரக்கம்

ஓர் இளம் தாய், தன்னுடைய மூன்று குழந்தைகளோடு விமானத்தில் பயணம் செய்தபோது, அவளுடைய மூன்று வயது பெண் குழந்தை போராடி, அழ ஆரம்பித்தது. அவளை அமைதிப்படுத்த முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கையில், அவளுடைய நான்கு மாத பையனும் பசியால் அழ ஆரம்பித்தான். 

உடனே, அவளருகிலிருந்த பயணி, அக் குழந்தையை வைத்துக்கொள்ள முன்வந்தார். எனவே அந்த தாயார், ஜெசிக்கா, தன்னுடைய மகளை இருக்கையில் அமர்த்தி, பெல்ட் போட உதவியாக இருந்தது. பின்னர் அந்த பயணி, தான் இளம்பெற்றோராக இருந்த போது செய்தவற்றை நினைவு படுத்திக் கொண்டு, அப்பெண் குழந்தையோடு சேர்ந்து படங்களில் கலர் அடிக்க ஆரம்பித்தார், அச்சமயத்தில், அந்த தாய் தன்னுடைய குழந்தைக்கு உணவு ஊட்டினாள். அதே பயணத்தில், அடுத்த விமானத்தில் பயணிக்கும் போதும், தேவைப்பட்டால் தான் உதவுவதாக முன் வந்தார்.

“நான் தேவனுடைய கரத்தினால் இந்த இடத்திற்கு அனுப்பப்பட்டேன். நான் யாரோ ஒருவரின் அருகில் இருக்குமாறு நேர்ந்திருக்கலாம். ஆனால் தேவன், நான் இதுவரை கண்டிராத அளவு மிகச் சிறந்த நபரின் அருகிலேயே  என்னை அமரச் செய்தார்” என்று ஜெசிக்கா கூறினாள்.

அறிமுகமில்லாதவரிடமும் ஆவலோடு காட்டப்படும் இரக்கத்தை 2 சாமுவேல் 9 ஆம் அதிகாரத்தில் காண்கிறோம். சவுல் ராஜாவும், அவனுடைய மகன் யோனத்தானும் மரித்த பின்பு, அரசாட்சியைப் பிடிக்கக் கூடியவராக யாரேனும் இருந்தால், அவர்களை கொன்று போட்டு விடுவானென, சிலர் தாவீதைக் குறித்து எதிர்பார்த்திருக்கலாம். ஆனால், அவன், ”தேவன் நிமித்தம் நான் சவுலின் குடும்பத்தாருக்குத் தயை செய்யும் படி அவன் வீட்டாரில் யாதொருவன் இன்னும் மீதியாய் இருக்கிறானா? (வச. 3) என்று கேட்கிறான். அப்பொழுது, யோனத்தானின் குமாரனான மேவிபோசேத்தை தாவீதிடம் கொண்டு வருகிறார்கள். தாவீது அவனுடைய தகப்பனாகிய சவுலின் நிலத்தையெல்லாம் அவனுக்குத் திரும்பக் கொடுக்கிறான், அவனைத் தன்னுடைய சொந்த குமாரனைப் போல பாவித்து, நித்தம் தன்னுடைய பந்தியில் அப்பம் புசிக்கும் படி செய்கின்றான்.(வ.11)

தேவனுடைய அளவற்ற இரக்கத்தைப் பெற்ற நாம், சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் மற்றவர்களிடம் ஆவலோடு இரக்கத்தைக் காட்டுவோம். (கலா. 6:10)

ஆக்கினையிலிருந்து விடுதலை

ஒரு தம்பதியினர் தங்களுடைய கனரக வாகனத்தில், வட கலிஃபோர்னியாவின் வறண்ட பகுதி வழியே சென்று கொண்டிருந்த போது, அவர்களுடைய வாகனத்தின் டயர் வெடித்து. சக்கரத்தின் உலோகப்பகுதி சாலையின் தளத்தை உரசியதால் ஏற்பட்ட சத்தத்தைக் கேட்டனர். அதில் ஏற்பட்ட நெருப்பு பொரி, 2018 கார்ஃப்யர் என்று அழைக்கப்படும் மிகப் பெரிய காட்டுத் தீயை ஏற்படுத்தியது. அதில் 230,000 ஏக்கர் பரப்பளவு எரிந்து நாசமானது, 1000த்திற்கும் மேலான வீடுகள் தீக்கிரையாயின, அநேகர் இந்த தீயில் மரித்துப் போயினர்.

அந்த தீ விபத்திலிருந்து தப்பியவர்கள், அத்தீக்குக் காரணமாயிருந்த தம்பதியினர், துக்கத்தால் சோர்ந்திருக்கின்றனர் என்பதைக் கேள்விப் பட்டு, முகநூலில், “விரக்தியும், வெட்கமும் அடைந்த  தம்பதியருக்கு, உங்கள் அன்பையும், இரக்கத்தையும் தெரிவியுங்கள்” என்று ஓர் அழைப்பு விடுத்தனர்.. அதில் ஒரு பெண், “இந்த விபத்தில் வீட்டை இழந்த ஒருவராக, நான் இதனை எழுதுகிறேன்,  எங்கள் குடும்பத்தினரைப் பற்றியும், எங்களைப் போன்று வீட்டையிழந்த  மற்றவர்களைப் பற்றியும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்,... விபத்துக்கள் நடக்கும். எங்களுடைய கனிவான செய்திகள் உங்களுடைய மனபாரத்தை இலகுவாக்குமென நம்புகின்றேன், நாம் அனைவரும் இணைந்து, இந்த துயரத்தைக் கடந்து செல்வோம்” என எழுதியிருந்தாள்.

நாம் குற்றவாளியாக்கப்படும் போது, நாம் மீளமுடியாத ஒன்றைச் செய்துவிட்டோம் என்ற பயம், நம்முடைய ஆன்மாவைக் கொன்று விடும். ஆனால், வேதாகமம் “நம்முடைய இருதயமே நம்மைக் குற்றவாளிகளாகத் தீர்க்குமானால், தேவன் நம்முடைய இருதயத்திலும் பெரியவராயிருந்து சகலத்தையும் அறிந்திருக்கிறார்” (1 யோவா. 3:20) எனக் கூறுகிறது. நமக்குள் மறைந்திருக்கும் வெட்கத்தைக்காட்டிலும் தேவன் பெரியவராயிருக்கிறார். நம்முடைய மன வருத்தத்திலிருந்து ஆறுதலடையும் படி, அல்லது நம்மை அரித்துக் கொண்டிருக்கிற வெட்கத்தை எடுத்துப் போடும் படி, தேவன் நம்மை அழைக்கின்றார். அவர் தரும் விடுதலையை பெற்றுக்கொள்ளலாம், “நம்முடைய இருதயத்தை அவர் சமுகத்தில் ஆறுதல் பெறச் செய்யலாம்” (வச. 19).

நாம் இவற்றைச் செய்யாமல் இருந்திருக்கலாமே என மனம் வருந்தும் காரியம் எதுவாக இருந்தாலும், நாம் அவற்றை தேவனிடம் கொண்டு வரும்படி அழைக்கின்றார். இயேசு, நம்மைப் பார்த்து புன்முறுவலோடு, சொல்கின்றார், ”உன்னுடைய இருதயம் விடுதலையைப் பெற்றுக் கொண்டது.”

காணாமல் போன காகித உறை

அடுத்த மாநிலத்திலுள்ள ஒரு குடும்பத்தினரைச் சந்தித்து விட்டு, எங்கள் வீட்டிற்கு திரும்பிக் கொண்டிருந்த போது, நான் அதனைக் கண்டு பிடித்தேன். நான் என் வாகனத்திற்கு எரிபொருள் நிரப்பிக் கொண்டிருந்த போது, தரையில், ஓர் அழுக்கடைந்த, தடித்த காகித உறையைக் கண்டேன். அதையெடுத்து, அதன் உள்ளே என்ன இருக்கிறது என்று பார்த்தேன், என்ன ஆச்சரியம், அதற்குள்ளே நூறு டாலர் பணம் இருந்தது.

நூறு டாலர்களை யாரோ தொலைத்திருக்கிறார்கள், இந்த நேரத்தில் பதட்டத்தோடு தேடிக்கொண்டிருக்கலாம். யாரேனும் அப்பணத்தைத் தேடிக்கொண்டு அங்கு வந்தால், என்னிடம் தெரிவிக்குமாறு, நான் அந்த எரிவாயு நிரப்பு நிலையத்திலுள்ள  உதவியாளரிடம் என்னுடைய தொலைபேசி எண்ணைக் கொடுத்துவிட்டு வந்தேன். இது வரை யாருமே கூப்பிடவில்லை.

இந்த பணம் யாரோ ஒருவருடையது, அவர் தொலைத்து விட்டார். இப்புவியின் பொக்கிஷங்களுக்கு அடிக்கடி ஏற்படும் கதி, இதுதான். அது தொலைந்து போகலாம், திருடு போகலாம் அல்லது செலவழிந்து போகலாம், தவறான முதலீட்டால் அல்லது நம்மால் கணிக்க முடியாத பணச்சந்தையில் தொலைத்து விடலாம். ஆனால் இயேசுவின் மூலம் நாம் பெற்றுக்கொண்ட, தேவனோடுள்ள புதுப்பிக்கப்பட்ட உறவு, நித்திய வாழ்விற்கான வாக்குத்தத்தம் ஆகிய பரலோக பொக்கிஷங்களை, நாம்  எங்கேயுமே தொலைத்து விட வாய்ப்பேயில்லை.

இதனாலேயே கிறிஸ்து, ”பரலோகத்திலே உங்களுக்குப் பொக்கிஷங்களைச் சேர்த்துவையுங்கள் (மத். 6:20) என்கிறார். நாம் ”நற்கிரியைகளில் ஐசுவரியவான்களாகவும்” (1 தீமோ. 6:18), “விசுவாசத்தில் ஐசுவரியவான்களாகவும்” (யாக். 2:5), அன்போடு மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்து, இயேசுவைப் பற்றி அவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்வோம். தேவன் நம்மை பெலப்படுத்தி, வழி நடத்த, அழியாத பொக்கிஷங்களை சேகரிப்போம், நாம், அவரோடுகூட வாழும் நித்திய வாழ்வை எதிர்பார்த்திருக்கிறோமே.

அன்பின் மறுபக்கம்

கிறிஸ்து இவ்வுலகில் வாழ்ந்த காலத்தில், ரோமர்களுடைய சத்திரங்களில் விலங்கினங்களை வைத்துப் பாதுகாத்துக்கொள்ள, மதத் தலைவர்கள் விட மாட்டார்கள். இத்தகைய மோசமான நிலையிருந்ததால், பயணம் செய்யும் கிறிஸ்தவர்கள், மற்ற விசுவாசிகளுடனேயே தங்குவதற்கு முயற்சிப்பர்.

அந்த பிரயாணிகளிடையே, இயேசுவை மேசியா அல்ல என்று மறுத்த கள்ளப் போதகர்களும் இருந்தனர். எனவே தான், யோவான் எழுதிய இரண்டாம் நிருபத்தில், தன் வாசகர்களிடம், குறிப்பிட்ட சிலரை உங்கள் வீடுகளில் ஏற்றுக் கொள்ளாதிருங்கள் என்கிறார். யோவான் தன்னுடைய முதலாம் நிருபத்தில், இந்த கள்ளப் போதகர்களைக் குறித்து,” பிதாவையும், குமாரனையும் மறுதலிக்கிறவனே அந்திக்கிறிஸ்து” (1 யோவா. 2:22) என்கிறார். யோவானுடைய இரண்டாம் நிருபத்தில், இதனை இன்னும் விரிவாகச் சொல்கின்றார், “கிறிஸ்துவின் உபதேசத்தில் நிலைத்திருக்கிறவனோ பிதாவையும், குமரனையும் உடையவன்” (வச. 9) என்கின்றார்.

“ஒருவன் உங்களிடத்தில் வந்து, இந்த உபதேசத்தைக் கொண்டு வராமலிருந்தால், அவனை உங்கள் வீட்டிலே ஏற்றுக்கொள்ளாமலும் இருங்கள்”(வச. 10) எனவும் எச்சரிக்கின்றார். தவறான உபதேசங்களை போதிப்பவர்களை, நீங்கள் உபசரித்தால், தேவனை விட்டு தூரம் போனவர்களுக்கு நீங்கள் உதவுபவர்களாவீர்கள்.

யோவானின் இரண்டாம் நிருபம், தேவனுடைய அன்பின் மற்றொரு பக்கத்தைக் காட்டுகின்றது. விரிந்த கரங்களோடு அனைவரையும் வரவேற்கும் ஒரு தேவனுக்கே நாம் பணி செய்கின்றோம். பொய்யான அன்பினால், தன்னையும், மற்றவர்களையும் ஏமாற்றுகின்றவர்களுக்கு உதவக் கூடாது. மனம் வருந்தி, தேவனிடம் திரும்பி வருபவர்களை அவர் தம் கரங்களால் அணைத்துக் கொள்வார். அவர், பொய்யரை அணைப்பவரல்ல.

ஏதாவது நம்பிக்கையுள்ளதா?

எட்வர்ட் பேசன்(1783-1827) மிகவும் கடினமான வாழ்க்கை வாழ்ந்தார். அவருடைய இளைய சகோதரனின் மரணம், அவரை மிகவும் ஆழமாகப் பாதித்தது. அவர், இருமுறை கோளாறினால் பாதிக்கப்பட்டார். அதனால், பல நாட்கள் தொடர்ந்து வரும் ஒற்றைத் தலை வலியினால் அவதியுற்றார். இதுவும் போதாதென்று, அவர் ஒரு குதிரையிலிருந்து தவறி விழுந்ததால், ஒரு கையை அசைக்க முடியாதபடி பக்க வாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டார். மேலும், காச நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு, சாவின் விளிம்பு வரை சென்றார்! ஆனாலும் அவர் விரக்தியோ, நம்பிக்கையின்மையோ கொள்ளவில்லை. அவருடைய நண்பர்கள், எட்வர்ட் மரிக்கும் வரை, அளவில்லாத மகிழ்ச்சியோடிருந்தார், என்றனர். அது எப்படி முடிந்தது?

ரோமாபுரியிலுள்ள விசுவாசிகளுக்கு, அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதிய கடிதத்தில், அவருடைய சூழ்நிலைகள் எவ்வாறிருந்த போதும், தேவனுடைய உண்மையான அன்பின் மீது அவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்துகின்றார். அவர் தைரியமாகக் கேட்கிறார், “தேவன் நம்முடைய பட்சத்திலிருந்தால் நமக்கு விரோதமாயிருப்பவன் யார்?” (ரோம. 8:31) தேவன் தம்முடைய சொந்த குமாரனாகிய இயேசுவையே நம்மை மீட்பதற்காகத் தந்தாரெனில், நாம் இந்த வாழ்வை நன்கு முடிப்பதற்குத் தேவையான அனைத்தையும் தருவது நிச்சயமல்லவா? பவுல் தன்னுடைய வாழ்வில் சந்தித்த ஏழு கடினமான சூழல்களைக் கூறுகின்றார். அவையாவன, உபத்திரவம், வியாகுலம், துன்பம், பசி,  நிர்வாணம், நாசமோசம், பட்டயம் என்பன (வச. 36). இந்த கெட்ட காரியங்களெல்லாம் நடைபெறாதபடி, இயேசுவின் அன்பு தடுத்துவிடும், என்பதாக அவர் கூறவில்லை. மாறாக, “இவை எல்லாவற்றிலேயும் நாம் நம்மில் அன்புகூருகிறவராலே முற்றும் ஜெயங்கொள்ளுகிறவர்களாயிருக்கிறோமே” என்கிறார் (வச. 37).

நிலையில்லாத இவ்வுலகில், நாம் தேவனை முழுமையாக நம்பி வாழலாம். ஒன்றும், “நம்முடைய கர்த்தராகிய கிறிஸ்து இயேசுவிலுள்ள தேவனுடைய அன்பை விட்டு நம்மைப் பிரிக்கமாட்டாதென்று நிச்சயித்திருக்கிறேன்” (வச. 39).