காலியான படுக்கை

உபவாசத்தின் உட்கருத்து

கிழிக்கப்பட்ட திரை

எருசலேமைச் சுற்றியுள்ள பகுதிமுழுவதும், அது ஓர் இருண்ட மற்றும் துயரம் நிறைந்த நாளாகக் காணப்பட்டது. பட்டணத்தின் மதிற்சுவருக்கு வெளியே ஒரு மலையில், கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக திரள் கூட்ட மக்களை தன்னைப் பின்பற்றும்படி கவர்ந்திழுத்த ஒரு மனிதன், ஒரு கோர மரச்சிலுவையில் வேதனையாலும், அவமானத்தாலும் நிறைந்தவராய் தொங்கிக் கொண்டிருக்கின்றார். துக்கிப்பவர்களின் அழுகையும்,துயரம் நிறைந்த ஓலமும் கேட்கின்றது. பகலின் நடுவேளையில் சூரியன் தன் ஒளியினால் வானைப் பிரகாசிக்கச் செய்யாமல் மறைந்தது. சிலுவையில் அந்த மனிதனின் கொடுமையான வேதனைகள் முடிவிற்கு வந்தபோது அவர் உரத்த குரலில், “முடிந்தது” என்றார் (மத். 27:50, யோவா. 19:30).

அதே வேளையில் பட்டணத்திற்குள்ளேயிருந்த பெரிய தேவாலயத்தில் மற்றொரு சத்தம் கேட்கின்றது. அது ஒரு துணி கிழிக்கப்படும் சத்தம். அதிசயமாக எந்தவொரு மனிதனின் உதவியும் இல்லாமல், ஒரு பெரிய தடிமனான திரை, தேவாலயத்தில் பரிசுத்த ஸ்தலத்தையும் வெளிப்பகுதியையும் பிரித்த அந்தத் திரை மேலிருந்து கீழாக இரண்டாகக் கிழிந்தது (மத். 27:51).

அந்த கிழிக்கப்பட்ட திரை சிலுவையின் உண்மையை வெளிப்படுத்தியது. இப்பொழுது நாம் தேவனிடம் செல்லுவதற்கான ஒரு புதிய வழியைத் திறந்தது. சிலுவையில் தொங்கிய மனிதன் இயேசு தன்னுடைய இரத்தம் முழுவதையும் நமக்காக பலியாகச் சிந்திவிட்டார். இதுவே உண்மையும், போதுமானதுமான கடைசி பலி. இந்த பலியை (எபி. 10:10) விசுவாசிக்கிற யாவரும் பாவ மன்னிப்பை பெற்று தேவனோடுள்ள உறவில் மீண்டும் சேர்ந்து கொள்ளலாம் (ரோ. 5:6-11).

அந்த முதல் பெரிய வெள்ளிக்கிழமையின் இருளினூடே நாம் மிகச் சிறந்த செய்தியைப் பெற்றுக் கொண்டோம். நம்மை பாவத்திலிருந்து மீட்டு, தேவனோடு நாம் என்றென்றும் உறவை அனுபவிக்கும்படி இயேசு நமக்கு ஒரு புது வழியைத் திறந்துள்ளார் (எபி. 10:19-22). இந்த கிழிக்கப்பட்ட திரையின் செய்தியைக் கொடுத்த தேவனுக்கு நன்றி.

மென்மையானது ஆனால் வல்லமையுள்ளது

நெதர்லாந்து தேசத்தினுள் பகைவர்களின் குடியேற்றம் அதிகரித்தபோது, ஆனி பிராங்கும் அவள் குடும்பமும் தப்பித்துக்கொள்ள நினைத்தனர். இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, அவர்கள் ஒரு இரகசிய இடத்தில் இரண்டு ஆண்டுகள் தங்கியிருந்தனர். அவர்கள்.

கண்டுபிடிக்கப்பட்ட போது, பொதுப் பாதுகாப்பு மையத்திற்கு அனுப்பப்பட்டனர். ஆனியின் பிரசித்திப்பெற்ற கையேட்டில் எழுதியிருந்தது, 'நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் எல்லா ஆயுதங்களையும் விட கூரிய ஆயுதமாகச் செயல்பட்டது சாந்தமும், அமைதலுமான ஆவியே" என்பது.

நிஜ வாழ்வில் சாந்தத்தையும், அமைதியையும் செயல்படுத்துவது என்பது சிக்கலான காரியமாகத் தோன்றலாம்.

ஏசாயா 40ல் தேவனுடைய மென்மையான மற்றும் வல்லமையான குணாதிசயத்தைக் காண்கின்றோம். வசனம் 11ல், 'மேய்ப்பனைப் போல தமது மந்தையை மேய்ப்பார்.

ஆட்டுக்குட்டிகளைத் தமது புயத்தினால் சேர்த்து, தமது மடியிலே சுமந்து, கறவலாடுகளை மெதுவாய் நடத்துவார்"  எனவும் 'இதோ, கர்த்தராகிய ஆண்டவர் பராக்கிரமசாலியாக வருவார்; அவர் தமது புயத்தினால் அரசாளுவார்" (வச. 10) எனவும் காண்கின்றோம். அவர் முழுவதும் வல்லமையுள்ளவராகவும், பாதுகாக்கவேண்டிய இடத்தில் மென்மையானவராகவும் திகழ்கின்றார்.

தேவாலயத்தில் காசுக்காரருடைய பலகைகளையும் கவிழ்த்து, விற்கிறவர்களையும், கொள்கிறவர்களையும் துரத்திவிட சவுக்கை பயன்படுத்தியபோது அதிகாரமும், வல்லமையும் உடையவராகவும், சிறுபிள்ளைகளைத் தன்னோடு சேர்த்துக் கொண்டபோது மென்மையானவராகவும் செயல்பட்டார். அவர் அதிகாரமுடைய வார்த்தைகளால் பரிசேயரைக் கண்டிக்கின்றார் (மத். 23). இயேசுவின் கனிவான, இரக்கமுள்ள கண்கள் ஒரு பெண்ணை மன்னிக்கின்றது (யோவா. 8:1-11).

நாமும் வல்லமையோடு உறுதியாக பலவீனருக்காக நிற்கவும், நீதியை நிலைநிறுத்த சவால்களை ஏற்கவும் வேண்டிய சந்தர்ப்பங்கள் வரும். 'உங்களுடைய சாந்தகுணம் எல்லா மனுஷருக்கும் தெரிந்திருப்பதாக (பிலி. 4:5). நாம் தேவனுக்குப் பணி செய்யும் போது, நம்முடைய மிகப்பெரிய பெலன் தேவையுள்ளவர்களிடம் காட்டப்படும் மென்மையான இருதயத்தால் விளங்கும்.

ஊக்கப்படுத்தும் சுற்றுச் சூழல்

எங்கள் வீட்டினருகிலுள்ள உடற்பயிற்சி மையத்திற்குச் செல்லும் போதெல்லாம் நான் அதிகம் ஊக்குவிக்கப்படுவேன். அந்த விறுவிறுப்பான இடத்தில் நான் எப்பொழுதும் தங்களின் உடல் நிலையையும், உடல் வலுவையும் மேம்படுத்திக் கொள்ள முயற்சிக்கும் மக்களால் சூழப்பட்டிருப்பேன். ஒருவரையொருவர் தீர்ப்பிடாதேயுங்கள் என்ற சிந்தனையைத் தரும் குறிப்புகளும், பிறரின் முயற்சியை வரவேற்கும் வார்த்தைகளும், ஆங்காங்கே காணப்படும்.

நம்முடைய ஆவிக்குரிய வாழ்வின் எல்லையெங்கும் எப்படிப்பட்ட காரியங்கள் காணப்பட வேண்டும் என்பதைக் குறித்து இது ஒரு நல்ல காட்சியைத் தருகிறது. ஆவியில் நல்ல முதிர்ச்சியைப் பெறும்படியும், தம்முடைய விசுவாசத்தில் வளரும்படியும் போராடிக் கொண்டிருப்பவர்களும் சில வேளைகளில் மற்றவர்களைப் பார்த்து, தங்களைக் குறித்து விசுவாசக் கூட்டத்தோடு சேர தகுதியற்றவர்களாகவும் இயேசுவோடு கூட நடப்பதில் முதிர்ச்சி பெறாதவர்களாகவும் கருதலாம்.

பவுல் நமக்கு ஒரு சிறிய வழிமுறையைத் தருகின்றார். 'ஒருவருக்கொருவர் பக்திவிருத்தி உண்டாகும்படி செய்யுங்கள்" (1 தெச. 5:11) என்கின்றார். ரோமாபுரியிலுள்ள விசுவாசிகளுக்கு, நம்மில் ஒவ்வொருவரும் பிறனுடைய பக்திவிருத்திக்கேதுவான நன்மையுண்டாகும்படி அவனுக்குப் பிரியமாய் நடக்கக்கடவன் (ரோம. 15:2) என எழுதுகின்றார். நம்முடைய தந்தையின் அன்பு மிகுந்த கிருபையை உணர்ந்தவர்களாய், நாமும் தேவனுடைய கிருபையை பிறரிடம் நம்முடைய ஊக்கப்படுத்தும் வார்த்தையாலும், செயலாலும் காண்பிப்போமாக.

'நீங்களும் ஒருவரையொருவர் ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் (வச. 7) என்ற வார்த்தையின்படி நம்முடைய ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியை தேவனிடம் ஒப்படைத்து, அவருடைய ஆவியின் நடத்துதலுக்கு கீழ்ப்படிவோம். இவ்வாறு நாம் ஒவ்வொரு நாளும் அவரைப் பின்பற்றும் போது, இயேசுவுக்குள் நம்முடைய சகோதர, சகோதரிகளுக்கு விசுவாசத்தில் வளரும்படி ஊக்கத்தைத் தரக்கூடிய ஒரு சூழலை உருவாக்கிக் கொடுப்போம்.

கவலைக்கோர் மாற்று

சட்ட திட்டங்களைக் கடைபிடித்து நேர்மையாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஒரு மனிதனுக்கு ஒரு நாள் அலைபேசி அழைப்பில் “நான் காவல்துறை அதிகாரி, காவல்துறை அலுவலகத்திலிருந்து பேசுகிறேன். தயவுகூர்ந்து என்னை இந்த எண்ணில் அழைக்கவும்" என்ற ஒரு செய்தி வந்தது. உடனடியாக அந்த மனிதனைக் கவலை தொற்றிக் கொண்டது. தான் ஏதோ தவறு செய்திருக்க வேண்டும் என பயந்தான். அவன் அந்த அழைப்பைக் கொடுக்க நடுங்கினான். அவன் சில இரவுகளைத் தூங்காமல் கழித்தான். இவ்வாறு என்ன நடக்குமோவென வௌ;வேறு காட்சிகளைத் தன் கண்முன்னே கொண்டு வந்து, கவலைப்பட்டு, தான் ஏதோவொரு பிரச்சனையில் மாட்டியிருப்பதாக எண்ணிக் கொண்டிருந்தான். அந்த அதிகாரியும் அவனை மீண்டும் அழைக்கவேயில்லை. ஆனால், அந்த கவலையிலிருந்து விடுபட பல வாரங்களாயின.

கவலையைக் குறித்து இயேசுவும் ஓர் ஆர்வமான கேள்வியைக் கேட்கின்றார். “கவலைப்படுகிறதினாலே உங்களில் எவன் தன் சரீர அளவோடு ஒரு முழத்தைக் கூட்டுவான்?" (மத். 6:27). இது நாம் ஏன் கவலைப்படுகிறோமென மீண்டும் சிந்திக்கச் செய்கிறது. ஏனெனில், நாம் எந்தக் காரியத்தைக் குறித்து கரிசனை கொண்டுள்ளோமோ அதில் கவலை எந்த உதவியையும் செய்ய முடியாது.

பிரச்சனைகள் நம்மை நெருங்குகையில் நாம் இந்த இருபடி அணுகுமுறையை கடைபிடிக்கலாம். முயற்சி செய், தேவனை நம்பியிரு. நாம் அந்த பிரச்சனையைத் தவிர்க்க முடியுமாயின் அதன் வழியே முயற்சிப்போம். நாம் எடுக்க வேண்டிய செயலில் ஒரு வழியைக் காட்டும்படி தேவனிடம் ஜெபிக்கலாம். நம்மால் செய்யக் கூடியது எதுவுமில்லையாயின், தேவன் அப்படிப்பட்ட மீளமுடியாத இக்கட்டில் இல்லையென்பதை தெரிந்துகொள்ளலாம். தேவன் எப்பொழுதும் நமக்குச் சாதகமாகவே செயல்படுவார். நாம் நம் சூழ்நிலைகளை விசுவாசத்தோடும் நம்பிக்கையோடும் அவரிடம் திருப்பிவிடலாம்.

நாம் கவலைப்பட வேண்டிய வேளைகளில் துன்பங்களையும், கவலைகளையும் எதிர் நோக்கிய தாவீது அரசனின் நம்பிக்கைத் தரும் வார்த்தைகளிடம் திரும்புவோம். "கர்த்தர் மேல் உன் பாரத்தை வைத்துவிடு. அவர் உன்னை ஆதரிப்பார்" (சங். 55:22). இது கவலைக்கு எத்தனை பெரிய மாற்று வழி!

வீடு

வீடுகளை விற்பனை செய்வதைத் தொழிலாகக் கொண்டிருந்த சிநேகிதி ஒருவர் சமீபத்தில் புற்று நோய் தாக்கப்பட்டு மரித்துவிட்டார். நானும் என் மனைவியும் பாற்ஸியைப் பற்றிய கடந்த கால அநுபவங்களை நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருந்த போது, பாற்ஸி ஒரு மனிதனை இயேசுவின் மீதுள்ள விசுவாசத்திற்குள் வழிநடத்தியதைக் குறித்து என் மனைவி சூ நினைவுபடுத்தினாள். இப்பொழுது அவர் எங்களுக்கு ஒரு நல்ல நண்பராக இருக்கின்றார்.

எங்களுடைய சமுதாயத்தில் பல குடும்பங்கள் வசிப்பதற்கு ஏற்ற இடங்களை பாற்ஸி கண்டுபிடித்துக் கொடுத்ததோடல்லாமல், அவர்களுக்கு ஒரு நிலையான வாசஸ்தலம் உண்டு என்பதையும் உறுதியாக்கிக்கொள்ள உதவினாள்.

இயேசு கிறிஸ்து நமக்காகச் சிலுவைக்குச் செல்ல ஆயத்தமானபோது, அவர் நமக்குத் தரப்போகிற நித்திய வீட்டைப்பற்றி அதிக ஆர்வம் காட்டினார். அவர் தம் சீஷரிடம், “ஒரு ஸ்தலத்தை உங்களுக்காக ஆயத்தம் பண்ணப்போகிறேன்” என்றும் அவரிடத்தில் விசுவாசமாயிருக்கிறவர்களுக்கு கொடுக்கும்படி “என் பிதாவின் வீட்டில் அநேக வாசஸ்தலங்கள் உண்டு (யோவா. 14:2). எனவும் கூறினார்.

நாம் அனைவரும் நம்முடைய வாழ்வில் நல்ல வீடொன்றில் இருக்க விரும்புகின்றோம். நம் குடும்பத்தினரோடு உணவருந்தவும், தூங்கவும் ஒருவரோடொருவர் மகிழ்ந்திருக்கவும் அது ஒரு சிறப்பான இடம். நாம் நம்முடைய மறுவாழ்வில் காலெடுத்து வைக்கும் போது, அங்கு தேவன் நமக்குத் தரப்போகிற நிரந்தர குடியிருப்பைக் குறித்து கரிசனை கொள்கின்றார் என்பதை நினைக்கும் போது எத்தனை ஆச்சரியமாயிருக்கிறது. நமக்கு ஜீவனைக் கொடுத்து, அது பரிபூரணப்படச் செய்கின்ற தேவனை ஸ்தோத்திரிப்போம் (யோவா. 10:10).  இப்பொழுது அவருடைய பிரசன்னம் நம்மோடிருக்னிற்து. பின்பு நாம் அவரோடு என்றென்றைக்கும் இருக்குபடி அவர் நமக்காக ஒரு ஸ்தலத்தை ஆயத்தம் பண்ணுகின்றார் (14:3).

தேவன் தம்பேரில் நம்பிக்கையாயிருப்பவர்களுக்கு எதை ஆயத்தமாக வைத்திருக்கிறார் என்பதை நினைத்துப் பார்த்து, பாற்ஸியைப் போன்று பிறரையும் இயேசுவண்டை வழி நடத்தும் பணியை ஒரு சவாலாக எடுத்துக்கொள்வோம்.

அவர் ஆண்டவராக இருப்பதற்காக நன்றி

வாழ்த்து அட்டைகளில் அச்சிடப்படும் ஆயிரக்கணக்கான உணர்ச்சிபூர்வமான வாசகங்களில் “நீ நீயாக இருப்பதற்கு நன்றி” என்பதே அதிக எளிமையான ஆனால் மனதைத் தொடும் வாசகம். நீங்கள் அந்த வாழ்த்து அட்டையைப் பெற்றால், உங்கள் மேல் அக்கறை கொண்ட ஒருவர் இருக்கிறார் என்பதை நீங்கள் அறிந்துகொள்ளலாம். அந்த அட்டையை அனுப்பியவருக்கு நீங்கள் ஏதோ பெரிய உதவி செய்தீர்கள் என்று அர்த்தம் அல்ல. ஆனால், உங்களின் இயற்பண்புகளுக்காக அவர்  உங்களை மதிக்கிறார் என்று அர்த்தம்.

இதுபோன்ற உணர்வை வெளிப்படுத்துவது தேவனுக்கு நம் நன்றியை வெளிப்படுத்த ஏற்றதாக இருக்குமா என்று யோசிக்க வைக்கிறது. சில சமயங்களில் தேவன் நம் வாழ்வில் இடைபடுவது நமக்கு தெளிவாகத் தெரியும். அதுபோன்ற சமயங்களில் “இந்த வேலையை எனக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்ததற்காக உமக்கு நன்றி” என்று நாம் கூறமுடியும். ஆனால் பெரும்பாலான சமயங்களில், எளிமையாக “நீர் நீராக இருப்பதற்காக நன்றி ஆண்டவரே” என்று கூறலாம்.

1 நாளாகமம் 16:34 போன்ற வசனங்களில் இதுவே வெளிப்படுகிறது: “கர்த்தரைத் துதியுங்கள், அவர் நல்லவர், அவர் கிருபை என்றுமுள்ளது”. ஆண்டவரே, நீர் நீராக – நல்ல அன்பு நிறைந்த தேவனாக - இருப்பதற்காக உமக்கு ஸ்தோத்திரம். சங்கீதம் 7:17 “நான் கர்த்தரை அவருடைய நீதியின்படி துதி(ப்பேன்)” என்று கூறுகிறது. ஆண்டவரே, நீர் நீராக – பரிசுத்த தேவனாக -  இருப்பதற்காக உமக்கு ஸ்தோத்திரம். “துதித்தலுடனே அவர் சந்நிதிக்கு முன்பாக வந்து, சங்கீதங்களால் அவரை ஆர்ப்பரித்துப் பாடக்கடவோம். கர்த்தரே மகா தேவனு(மாயிருக்கிறார்)” (சங். 95: 2-3). ஆண்டவரே, நீர் நீராக – இந்த பிரபஞ்சத்தின் வல்லமையான தேவனாக - இருப்பதற்காக உமக்கு ஸ்தோத்திரம்.  

தேவன் யாராக இருக்கிறார். நாம் செய்து கொண்டிருப்பதை நிறுத்திவிட்டு, அவரைப் புகழவும், அவரை ஸ்தோத்திரிக்கவும் அந்த ஒரு காரணமே போதுமானது.

அன்பான உபசரிப்பு

சமீபத்திய விடுமுறைப் பயணத்தின்போது, நானும் என் மனைவியும் ஒரு புகழ்பெற்ற விளையாட்டு அரங்கைப் பார்க்கச் சென்றோம். அரங்கின் வாயில்கதவு நன்றாக திறந்து இருந்ததால், பார்வையாளர்களை அனுமதிக்கிறார்கள் என்று நினைத்துக்கொண்டோம். அந்தத் திடலையும், அழகாகப் பராமரிக்கப்பட்ட விளையாட்டு மைதானங்களையும் பார்த்து ரசித்தோம். நாங்கள் பார்த்து முடித்தபோது, ‘இந்த மைதானத்திற்குள் வர உங்களுக்கு அனுமதி இல்லை’ என்று ஒருவர் சற்றுக் கடுமையாகக் கூறினார். அவர் அப்படிக் கூறியது நாங்கள் வெளி ஆட்கள் என்று உணர்த்தி, எங்களுக்கு வருத்தத்தைத் தந்தது.  

அந்த விடுமுறையின்போது ஒரு தேவாலயத்திற்கும் சென்றோம். ஆலயத்தின் வாசலும் முழுதும் திறந்திருந்ததால் நாங்கள் உள்ளே சென்றோம். ஆனால் என்ன ஒரு வித்தியாசம்! பலர் எங்களை அன்பாக வரவேற்றனர். நாங்கள் வெளி ஆட்கள் என்ற உணர்வே இல்லை. ஆலய ஆராதனை முடிந்தபோது, எங்களை அங்கே இருந்தவர்கள் அன்போடு ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்ற உணர்வுடன் வெளியே வந்தோம்.    

ஆனால் பல சமயங்களில் “உங்களுக்கு இங்கே அனுமதி இல்லை” என்ற உணர்வை ஆலயத்திற்கு வருபவர்கள் பெறும்படியாக இருக்கிறது என்பது மிக வருத்தமான உண்மை.  ஆனால் வேதாகமம் நாம் அனைவரையும் உபசரிக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறது. இயேசு நம்மைப் போல நாம் பிறரையும் நேசிக்கவேண்டும் என்று கூறுகிறார். அவர்களை உபசரித்து, நம் வாழ்வில், நம் தேவாலயங்களில் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதையே அது குறிக்கிறது (மத்தேயு 22:39). எபிரேயரில் “அந்நியரை உபசரிக்கும்படி” அழைக்கப்படுகிறோம் (13:2). சமூகத்தில் பின் தங்கியவர்கள், மற்றும் உடல் ஊனமுற்றவர்களிடத்தில் அன்பாக இருக்கும்படி லூக்காவும், பவுலும் நம்மை அறிவுறுத்துகிறார்கள் (லூக்கா 14:13-14; ரோமர் 12:13). விசுவாசிகளிடத்தில் அன்பு செலுத்த நமக்கு கூடுதல் பொறுப்பு உள்ளது (கலாத்தியர் 6:10).     

கிறிஸ்துவைப் போல் நாம் அனைத்து மக்களையும் உபசரிக்கும்போது, நமது இரட்சகரின் அன்பையும், பரிவையும் நாம் பிரதிபலிக்கிறோம்.

புதிரை விடுவித்தல்

ஒரு நாள் அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டிற்கு நான் திரும்பி வந்தபோது, வாகனம் நிறுத்தும் இடத்திற்கு அருகில் ஒரு ஜோடி உயர் குதிகால் காலணிகள் கிடப்பதைப் பார்த்தேன். அது யாருடையதாக இருக்கும் என்று என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. என் மகள் லிசா தன் குழந்தைகளை அழைத்துச் செல்ல வரும்போது அவளிடம் கொடுக்க நினைத்து வாகனக்கூடத்தில் அதை எடுத்து வைத்தேன். ஆனால் லிசாவிடம் கேட்டபோது அது அவளுடையது அல்ல என்று கூறினாள். எங்கள் குடும்பத்தில் உள்ள அனைவரும் அது தங்களுடையது அல்ல என்று கூறினார்கள். அதனால் எடுத்த இடத்திலேயே அதை வைத்துவிட்டேன். அடுத்த நாள் அந்த காலணியைக் காணவில்லை. அது ஒரு புதிராக இருந்தது.

பவுல் அப்போஸ்தலர் தன் கடிதங்களில் ஒரு புதிர் அல்லது இரகசியத்தைப் பற்றி எழுதினார் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா? ஆனால் அவர் குறிப்பிட்ட புதிர் ‘யார் குற்றவாளி’ என்பது போன்ற புதிரைக் காட்டிலும் மேலானது. உதாரணத்திற்கு எபேசியர் 3ல், “முற்காலங்களில் மனுபுத்திரருக்கு அறிவிக்கப்படாத” (வச. 5)  இரகசியத்தைப் பற்றிக் கூறுகிறார். முன்பு கர்த்தர் தம்மை இஸ்ரவேல் மூலமாக வெளிப்படுத்தினார், ஆனால் இப்போது இஸ்ரவேலர் அல்லாத புறஜாதிகளும், “அவர்களுடனே வாரிசாக” இருக்கும்படி இயேசு கிறிஸ்து மூலமாக வெளிப்படுத்துகிறார் என்பதே அந்த இரகசியம்.

இது எதைத் தெரிவிக்கிறது என்பதை யோசித்துப் பாருங்கள்: இயேசுவை இரட்சகர் என்று நம்பும் அனைவரும் சேர்ந்து அவரை நேசிக்கவும், சேவிக்கவும் முடியும். நாம் அனைவரும் சரிசமமாக அவரை “தைரியம் மற்றும் திட நம்பிக்கையோடே தேவனிடத்தில்” அணுக முடியும் (வச. 12). சபையின் ஐக்கியம் மூலமாக, கர்த்தரின் ஞானம் மற்றும் தயையை உலகம் தெரிந்துகொள்ளும்.

நமது இரட்சிப்புக்காக தேவனைத் துதிப்போம். பலதரப்பட்ட பின்னணி கொண்ட அனைவரும் இயேசுகிறிஸ்துவில் ஒன்றாக இணையும்போது, ஐக்கியத்தின் புதிர் நமக்குப் புரியும்.