இது நான் அல்ல

சமீபத்தில் விடுமுறையின் பொழுது, என்னுடைய சவரக்கத்திக்கு கொஞ்சம் ஓய்வு கொடுத்து விட்டு தாடி வளர்க்க ஆரம்பித்தேன். அம்மாற்றத்தை குறித்து என்னுடைய நண்பர்கள் மற்றும் சக ஊழியர்கள் அநேக கருத்துக்களை தெரிவித்தார்கள்; அதில் பாராட்டுகளே அதிகம். இருப்பினும் ஒரு நாள் கண்ணாடியில் தாடியுடன் கூடிய என் முகத்தை பார்த்துவிட்டு, “இது நான் அல்ல” என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். ஆகவே சவரக்கத்தியை வெளியே எடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

நாம் யார் என்றும், ஏன் நமக்கு சில காரியங்கள் நம்முடைய குணாதிசயத்திற்கு பொருந்துவதில்லை என்றும் சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். முதலாவதாக, தேவன் தாமே நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புகளைத் தந்துள்ளார். ஆகவே நாம் அனைவரும் ஒரே பொழுதுபோக்கை உடையவர்களாக இல்லாமல், ஒரே உணவு வகையை சாப்பிடாமல், ஒரே சபையில் தேவனை ஆராதிக்காமல் இருப்பதில் தவறேதுமில்லை. நாம் ஒவ்வொருவரும் தனிப்பட்ட விதத்தில் “பிரமிக்கத்தக்க அதிசயமாய்,” உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறோம் (சங். 139:14). நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாய் இருக்கும்பொருட்டு தனித்தன்மை வாய்நத ஈவுகளை தேவன் நம் அனைவருக்கும அளித்துள்ளார் என பேதுரு குறிப்பிடுகிறார் (1 பேது. 4:10-11).

இயேசுவின் சீஷர்கள் அவருடைய உலகத்திற்குள் பிரவேசிக்கும் முன்பு, அதின் வாசலில் நின்று அவரவர் குணாதிசயங்கள் ஏற்றனவாக உள்ளதா என எண்ணிப் பார்க்கவில்லை. ஏனெனில் இயேசு கைது செய்யப்பட்ட அந்த இரவு, உணர்ச்சி வசப்பட்ட பேதுரு போர்ச்சேவகரின் காதை வெட்டிவிட்டான். தோமாவோ கிறிஸ்து உயிர்த்தெழுந்துவிட்டார் என்பதை விசுவாசிக்க தனக்கு ஆதாரம் வேண்டுமென்று வலியுறுத்தினான். இவர்கள், தங்கள் உள்ளான மனிதனில் கொஞ்சம் வளர வேண்டும் என்பதற்காக, இயேசு இவர்களை நிராகரிக்கவில்லை. மாறாக தன்னுடைய பணிக்கு ஏற்றவாறு அவர்களை வனைந்து உருவாக்கினார்.

நாம் தேவனுக்கு எவ்வாறு செவ்வையாக சேவை செய்ய முடியும் என பகுத்தறிய முயலும் பொழுது, சில சமயங்களில், நம்முடைய தாலந்துகளையும், குணாதிசயங்களையும் எண்ணிப் பார்த்து, “இது நான் அல்ல” என்று கூறுவோமானால் நலமாயிருக்கும். ஏனெனில் சில சமயங்களில் நமக்கு சவுகரியமாக தோன்றுகிறதையெல்லாம் விட்டு வரும்படி தேவன் நம்மை அழைக்கலாம். அவ்வாறு அழைப்பது, நம்முடைய தனிப்பட்ட தாலந்துகளையும், குணநலன்களையும் மெருகேற்றி அவருடைய நன்மையான நோக்கங்களுக்கு பயன்படுத்துவதற்கே. நாம் இருக்கும் வண்ணமாகவே நம்மை பயன்படுத்தும்படி அவருக்கு அனுமதி கொடுக்கும் பொழுது, அவருடைய படைப்பாற்றலை நாம் கனப்படுத்துகிறோம்.

“ஒருவேளை” உலகம்

2002ஆம் ஆண்டு ஒரு கார் விபத்தில் எங்களுடைய 17 வயது மகள் மெலிசாவை (Melissa) பறிகொடுத்தோம். இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தும், “ஒருவேளை” என்னும் உலகத்திற்குள் நான் அநேக முறை கடந்து செல்வதை காண்கிறேன். துக்கத்தில் இருக்கும்பொழுது அந்த ஜூன் மாதத்தின் துயரமான மாலை பொழுதில் நடந்த சம்பவங்களை ஒவ்வொன்றாய் நினைத்துப் பார்த்து “ஒருவேளை” அச்சம்பவங்கள் மாறி அமைந்திருந்தால் மெலிசா பத்திரமாக வீடு திரும்பி இருப்பாளே என நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

இந்த “ஒருவேளை” என்னும் உலகத்தில் வாழ்வது நிஜத்தில் ஒருவருக்கும் நல்லதல்ல. ஏனெனில் அது நம்பிக்கையற்ற, யூகங்கள் நிறைந்த, குற்ற உணர்வை தூண்டும் வருத்தங்கள் நிறைந்த ஓர் உலகம். நமது துக்கம் உண்மையாகயிருப்பினும், நெடுநாளாய் நீடித்திருப்பினும், “இவ்வேளை” என்னும் உலகத்தில் நாம் வாழ்ந்தால் நம்முடைய வாழ்வு சிறப்பாக இருக்கும். அதன் மூலம் தேவன் கனமடைவார்.

இந்த “இவ்வேளை” என்னும் உலகத்திலே நம்பிக்கையையும், ஆறுதலையும், உற்சாகத்தையும் நாம் காணமுடியும். மெலிசா இயேசுவை நேசித்ததாலே அவள் “அதிக நன்மையான” (பிலி. 1:23) இடத்திலே இருக்கிறாள் என்கிற நிச்சயமான நம்பிக்கை நமக்கு உண்டு (1 தெச. 4:13). நமக்கோ சகலவிதமான ஆறுதலை அளிக்கும் (2 கொரி. 1:3) தேவப்பிரசன்னம் உண்டு. ஆபத்துக் காலத்தில் தேவன் நமக்கு “அநுகூலமான துணையாக” (சங். 46:1) இருப்பார். மேலும் அநேகந்தரம் உடன் விசுவாசிகளின் ஆறுதலும் நமக்கு உண்டு.

நாம் அனைவரும் இவ்வாழ்வின் சோதனைகளை தவிர்க்கவே விரும்புகிறோம். ஆனாலும் கடினமான காலங்களை எதிர்கொள்ளும்பொழுது, ‘இவ்வேளை’ என்னும் உலகத்தில் தேவன் மேல் நம்பிக்கை வைத்து அவரை விசுவாசிக்கும்பொழுது பெரும் உதவிகளைப் பெறுவோம்.

அனைத்தையும் துறந்து

நான் கல்லூரியில் கூடைப்பந்து விளையாடிய பொழுது, ஒவ்வொரு ஆண்டின் துவக்கத்திலும் மனப்பூர்வமாய் ஒரு தீர்மானம் செய்தேன். அதாவது, உடற் பயிற்சிக் கூடத்திற்கு செல்லும்பொழுது, முற்றிலுமாக என்னை என் பயிற்சியாளரிடம் அர்ப்பணித்து, அவர் செய்யக் கட்டளையிடும் அனைத்தையும் செய்து முடிக்க தீர்மானித்தேன்.

அதற்கு மாறாக, “பயிற்சியாளரே! நான் வந்துவிட்டேன். நான் கூடையில் பந்து வீச விரும்புகிறேன், பந்தை லேசாக தட்டியபடி நகர்த்த விரும்புகிறேன். ஓட்டப் பயிற்சியோ, பந்தை தடுக்கும் பயிற்சியோ செய்து வேர்த்து விறுவிறுத்து போகவோ விரும்பவில்லை!” என நான் கூறினால், அது எவ்விதத்திலும் என் அணிக்கு பயனளிக்காது.

வெற்றி பெற விரும்பும் ஒவ்வொரு விளையாட்டு வீரனும் தன்னுடைய அணியின் நலனைக் கருதி, பயிற்சியாளர் மேல் நம்பிக்கை வைத்து அவர் செய்யச் சொல்லும் அனைத்தையும் செய்ய வேண்டும்.

கிறிஸ்துவுக்குள், நாம் தேவனுக்கு உகந்த “ஜீவபலியாக” மாறவேண்டும் (ரோம. 12:1). நாம் நம்முடைய இரட்சகராகிய ஆண்டவரை நோக்கி, “உம்மை நான் நம்புகிறேன். நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என நீர் விரும்புகிறீரோ, அதற்கு நான் சித்தமாயிருக்கிறேன்,” என கூற வேண்டும். அப்பொழுது அவர் நம்முடைய மனங்களை புதிதாக்கி, அவருக்கு பிரியமான காரியங்களில் நோக்கமாய் இருக்கச் செய்து, நம்மை “மறுரூபமாக்குகிறார்.”

ஒரு காரியத்திற்கு தேவையான பயிற்சியை அளித்து நம்மை ஆயத்தப்படுத்தாமல், அக்காரியத்தை செய்யும்படி ஒருபோதும் தேவன் நம்மை அழைப்பதில்லை என்பது நமக்கு ஆறுதலளிக்கும். இதைக்குறித்து பவுல், “நமக்கு அருளப்பட்ட கிருபையின்படியே நாம் வெவ்வேறான வரங்களுள்ளவர்களானபடியினாலே...” (வச. 6) எனக் கூறியுள்ளார்.

நம்மை சிருஷ்டித்த தேவன், அவருக்குள் நாம் கிரியை செய்யும்படி நமக்கு உதவி செய்வதினால், அவருக்கென்று நம்மை முற்றிலும் வெறுமையாக்கி, அவரை நம்பி நம் வாழ்வை அவருடைய கைகளில் ஒப்புக்கொடுப்போமாக.

பழையது ஆனாலும் புதியது

2014ஆம் ஆண்டு கென்டக்கி (Kentucky) யில் உள்ள தேசிய கார்வெட் (Corvette) அருங்காட்சியத்தில் ஒரு புதைகுழி தோன்றியது. அதில் ஈடுசெய்ய முடியாத எட்டு உயர்தர செவ்ரோலெட் கார்வெட் பந்தயக் கார்கள் (Chevrolet Corvette Sports Cars) புதையுண்டன. அவ்வாகனங்கள் மிகவும் சேதமடைந்தன. அவற்றில் சில பழுது நீக்கம் செய்ய முடியாத  அளவிற்கு சிதைந்து போயின.

அதில் ஒரு குறிப்பிட்ட கார் அதிக கவனத்தை ஈர்த்தது. ஏனெனில் 1992ஆம் ஆண்டு உற்பத்தி செய்யப்பட்ட கார்களில் 10 லட்சம் இலக்கை எட்டிய கார் அது. ஆகவே அங்கிருந்த கார்களிலே மிகவும் விலையேறப்பெற்ற வாகனம் அது. புதைக்குழியிலிருந்து எடுக்கப்பட்டபின்பு இந்த பொக்கிஷத்திற்கு நிகழ்ந்தவை மிகவும் சுவாரஸ்யமானது. கைதேர்ந்த நிபுணர்கள் அவ்வாகனத்தை புத்தம் புதிய வாகனமாக மாற்றிவிட்டார்கள். அதின் மூலப்பொருட்களை பழுது பார்த்து அதை சரிசெய்து விட்டார்கள். இந்த அழகான சிறிய கார் பயங்கரமான நிலையில் இருந்திருந்தாலும் அது உற்பத்தி செய்த நாளில் எவ்வளவு அழகாய் காட்சியளித்ததோ அதைப்போலவே இப்பொழுதும் உள்ளது.

பழைய சேதமடைந்த பொருள் புதிதாக்கப்பட்டது.

கிறிஸ்துவுக்குள் விசுவாசிகளாகிய நமக்கு தேவன் வைத்திருப்பவற்றை பெரிதாக இச்சம்பவம் நினைவுகூருகிறது. வெளிப்படுத்தின விசேஷம் 21:1ல் தான் கண்ட “புதிய வானம், புதிய பூமியை” குறித்து யோவான் கூறுகிறார். அநேக வேதாகம பண்டிதர்கள் “புதிய பூமி” என்பது புதுப்பிக்கப்பட்ட பூமியே என கருதுகிறார்கள். ஏனெனில், இங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ள “புதிய” என்னும் வார்த்தை “புதிதான” அல்லது “புதுப்பிக்கப்பட்ட” என்னும் அர்த்தம் உடையதாய் இருக்கிறது. அதாவது அழுகி நாசமடைந்ததை துடைத்து புத்தம் புதிதாய் மாற்றியது போல. இப்பூமியில் சீர்கெட்டுள்ள அனைத்தையும் தேவன் புதுப்பித்து, விசுவாசிகளாகிய நாம் அவரோடு வாழ, நாம் அறிந்த பூமியை புத்தம் புதிய பூமியாக மாற்றிவிடுவார். நமக்கு பரிட்சயமான ஆனால் அதே சமயம் புதிதாக்கப்பட்ட புதிய அழகான பூமி என்னும் அற்புதமான இச்சத்தியத்தை சிந்தித்துப் பார்த்தால் தேவனுடைய மகத்தான கைவண்ணம் விளங்கும்

இப்பொழுதே அந்த நாள்

நர்சரி வகுப்பில் படிக்கும் என் பேத்தி மேகியும் கிண்டர்கார்டன் படிக்கும் அவளது சகோதரி கேட்டியும் சில போர்வைகளை தூக்கிக்கொண்டு வீட்டின் பின்புறம் நோக்கிச் சென்றனர். அங்கு போர்வையால் கூடாரம் அமைத்து அதில் விளையாட முயன்றனர். கொஞ்ச நேரம் கழித்து மேகி தனது தாயாரை அழைக்கும் சத்தம் கேட்டது.

“அம்மா, இங்கே சீக்கிரம் வாங்க!” என கத்தினாள். “நான் இயேசுவை எனது உள்ளத்தில் அழைக்க விரும்புகிறேன், அதற்கு உதவி செய்யுங்கள்” என்று பின்பு கூறினாள். விளை யாடிக்கொண்டிருந்த பொழுது திடீரென அவள் தன் வாழ்விற்கு இயேசு மிகவும் தேவை என்பதை உணர்ந்து அவர் மேல் அவளது விசுவாசத்தை வைக்க முடிவுசெய்தாள்.

இயேசுவை விசுவாசிக்க உதவியை நாடிய மேகியின் அவசர தொனியில் ஒலித்த குரலானது
2 கொரிந்தியர் 6ல் பவுல் இரட்சிப்பை பற்றிக் கூறிய வார்த்தைகளை நமக்கு நினைவு படுத்துகிறது. மேசியாவாகிய கிறிஸ்து நிச்சயமாகவே பூமியில் வந்துவிட்டார் என்றும், அவரது மரணமும், உயிர்த்தெழுதலின் மூலமும், “அநுக்கிரக காலம்” ஆரம்பித்ததை குறித்தும் போதித்து வந்தார். நாம் அப்படிப்பட்ட கால கட்டத்தில் தான் வாழ்ந்து வருகிறோம். இன்று இரட்சிப்பு அனைவருக்கும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. “இதோ, இப்பொழுதே அநுக்கிரககாலம், இப்பொழுதே இரட்சணிய நாள்” (2 கொரி. 6:2) என்று அவர் கூறினார். யாரெல்லாம் பாவமன்னிப்பிற்காக இயேசுவை இன்னும் விசுவாசிக்க வில்லையோ, உங்களுக்கு இதுவே சரியான நேரம் ஆகும். மிகச் சீக்கிரமாக இந்த முடிவை எடுப்பது மிகவும் அவசியமாகும்.

ஒருவேளை பரிசுத்த ஆவியானவர் நீங்கள் இயேசுவின் மேல் விசுவாசம் வைப்பதற்கான தேவையை உங்கள் உள்ளத்தில் தோன்றச் செய்திருக்கலாம். மேகியைப் போல் நீங்களும் உடனே ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள். இயேசுவண்டை ஓடி வாருங்கள். இன்றே அந்த நாள்.

சுற்றிச் சூழ்ந்த ஒலி

சினிமாவில் இசையைக் கேட்பதில் ஒரு புதிய தொழில் நுட்பத்தை வால்ட் டிஸ்னி நிறுவனம் (Walt Disney Studios) அறிமுகம் செய்தது. அது எத்திசையிலும் எழும்பும் ஒலி அல்லது சூழ் ஒலி (Stereophonic sound) என கூறலாம். சினிமா பார்ப்பவர்கள் இசையை ஒரு புதிய வகையில் கேட்டு ரசிக்க தயாரிப்பாளர்கள் விரும்பியதால், இது உருவாக்கப்பட்டது.

ஆனால் “சுற்றும் சூழ்ந்த ஒலியை” பயன்படுத்துவது இது முதல் முறை அல்ல. ஏனெனில் பல 1000 வருடங்களுக்கு முன்பு மறுபடியும் கட்டி எழுப்பிய எருசலேமின் மதில் சுவரை பிரதிஷ்டை செய்யும் பொழுது, இந்த முறையை நெகேமியா அறிமுகம் செய்தார். “அப்பொழுது நான் யூதாவின் பிரபுக்களை அலங்கத்தின்மேல் ஏறப்பண்ணி, துதிசெய்து நடந்துபோகும்படி இரண்டு பெரிய கூட்டத்தாரை நிறுத்தினேன்” (நெகே. 12:31) என்று அவர் விவரிக்கிறார். மதில் சுவரின் தென் பகுதியில் உள்ள குப்பை மேட்டு வாசலில் தொடங்கி, இரண்டு பாடற்குழுவினரும் இடதுபுறமும், வலதுபுறமுமாக பிரிந்து, துதியோடு எருசலேமைச் சுற்றி ஆலயத்தை வந்தடைந்தார்கள் (வச. 31, 37-40).

பாடகற் குழுவினர் ஜனத்தை மிகுதியான சந்தோஷத்திற்குள் நடத்திச் சென்றனர். ஏனெனில், “தேவன் தங்களுக்கு மகா சந்தோஷத்தை உண்டாக்கினதினால் மகிழ்ச்சியாயிருந்தார்கள்” (வச. 43).

அவர்களுடைய கொண்டாட்டம், “தூரத்திலே கேட்கப்பட்டது,” சன்பலாத் போன்ற எதிரிகளின் எதிர்ப்பை மேற்கொண்டு, மறுபடியும் மதில் சுவரைக் கட்ட தேவன் செய்த உதவியை எண்ணி அவர்கள் துதி செலுத்தினார்கள். நம்முடைய மகிழ்ச்சி துதியாகப் புரண்டு வரும்படி தேவன் நமக்கு என்ன செய்தார்? நம் வாழ்வில் தேவனுடைய தெளிவான வழிகாட்டுதலா? அல்லது நம்முடைய துயர நேரத்தில் அவர் மட்டுமே அளிக்கக்கூடிய ஆறுதலா? அல்லது நம்முடைய தலைசிறந்த ஈவாகிய இரட்சிப்பா?

ஒருவேளை நம்மால் “சுற்றும் சூழ்ந்த சத்தத்தை” நம் துதியின் மூலம் உண்டாக்க முடியாமல் போகலாம். ஆனால், தேவன் நமக்கு அளித்த “மகிழ்ச்சியில்” களிகூரலாம். அப்படி செய்யும் பொழுது, பிறர் நம்முடைய துதியை கேட்டு, நம்முடைய வாழ்வில் தேவன் எவ்வாறு கிரியை செய்கிறார் என்பதை அறிந்துக் கொள்வார்கள். !

அழகானது

இரண்டு வாலிபப் பெண்களை உங்கள் மனதில் நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். முதல் பெண் நல்ல பெலத்தோடும், ஆரோக்கியத்தோடும் இருக்கிறாள். மற்றொரு பெண்ணோ சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்து சுதந்திரமாக சுற்றித் திரிந்து செயல் பட முடியாத நிலையில் கட்டுண்டிருக்கிறாள். அந்த சக்கர நாற்காலியில் இருப்பதால் பல மனப் போராட்டங்களையும் உடலில் வலிகளையும், வேதனைகளையும் அடைகிறாள்.

ஆனால் அந்த அழகான இரு பெண்களும் சேர்ந்து இருக்கும் பொழுது ஆனந்தமாக சிரித்து மகிழ்ந்து ஒருவரில் ஒருவர் அன்புகூர்ந்து அவர்களுக்குள் அமைந்த விலையேறப்பெற்ற நட்பை பார்த்தனர்.

இயேசுவும் கூட சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கும் அந்த பெண்ணை போன்ற மனிதர்கள் மேல் அதிக கவனத்தையும், நேரத்தையும் செலவிட்டார். வாழ்நாள் முழுவதும் உடற் சுகவீனத்தால் கஷ்டப்படுவர் மீதும், உடல் குறைபாடுகள் உள்ளவர் மீதும், சமுதாயத்தின் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மீதும் இயேசு அதிக கவனம் செலுத்தினார். மதத் தலைவர்களால் அலட்சியம் செய்யப்பட்ட ஒரு பெண் அவர் மீது எண்ணெய் பூசிய பொழுது அதை அங்கீகரித்து வரவேற்றார் (லூக்:7:39). மற்றொரு சமயத்தில், வேறொரு பெண் அதைப் போலவே செய்த பொழுது அவளது செயலை பலரும் இகழ்ந்து பேசி விமர்சித்தனர். அப்பொழுது இயேசு, “அவளை விட்டுவிடுங்கள்.......... என்னிடத்தில் நற்கிரியையைச் செய்திருக்கிறாள்” (மாற். 14:6) என்றார்.

தேவன் எல்லோரையும் சமமாக மதிப்பிடுகிறார். அவரது கண்களில் ஏற்றதாழ்வுகள் இல்லை. உண்மையில் நமக்கெல்லாம் கிறிஸ்துவின் அன்பும், மன்னிப்பும் தேவை. நம் மீது இருக்கும் எல்லையற்ற அன்பினால் சிலுவை மரணத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்.

எல்லோரையும் தேவசாயலில் படைக்கப்பட்டவராகவும், அவரது அன்பிற்கு பாத்திரவான்களாகவும் இயேசு பார்ப்பது போல நாம் அனைவரையும் பார்க்கக் கடவோம். ஆகவே நாம் கிறிஸ்துவைப் போல் எல்லோரையும் சமமாக பாவித்து அவரைப் போலவே பிறரது அழகைக் காண அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

அது ஒருக்காலும் தீர்ந்து போவதில்லை

பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற இருந்த எனது சிநேகிதியிடம், ஓய்வுபெற்ற பின் அவளது வாழ்க்கையில், அவள் பயப்படும் காரியம் என்ன என்று நான் கேட்டபொழுது, “நான் ஓய்வு பெற்றபின், கையில் பணம் தீர்ந்து போகாமல் இருக்கவேண்டும் என்பது குறித்து கவனமாக இருப்பேன்” என்று கூறினாள். அடுத்த நாள் நான் எனது நிதி ஆலோசகரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபொழுது, பணம் தீர்ந்து போகாமல் தடுப்பது எப்படி என்பது குறித்து எனக்கு ஆலோசனை கொடுத்தார். நமது எதிர்கால வாழ்க்கைக்கு போதுமான நிதி இருக்க வேண்டும் என்ற பாதுகாப்பான சூழ்நிலையைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள நாம் அனைவருமே விரும்புகிறோம்.

பாதுகாப்பான உலக வாழ்க்கைக்காக எந்தவிதப் பொருளாதாரத் திட்டமும் உறுதி அளிக்காது. ஆனால், இந்த உலக வாழ்க்கைக்கும் இதற்கு பின்னால் உள்ள வாழ்க்கைக்கும் நித்திய நித்தியமாய் நமக்கு உறுதி அளிக்கும் திட்டம் ஒன்று உள்ளது. “அவர், இயேசுகிறிஸ்து மரித்தோரிலிருந்து எழுந்ததினாலே, அழியாததும் மாசற்றதும் வாடததுமாகிய சுதந்தரத்திற்கேதுவாக, ஜீவனுள்ள நம்பிக்கை உண்டாகும்படி, தமது மிகுந்த இரக்கத்தின்படியே நம்மை மறுபடியும் ஜெநிப்பித்தார்” (1 பேதுரு 1:4) என்று அப்போஸ்தலர் பேதுரு அதை விளக்குகிறார்.

நம்முடைய பாவங்களை மன்னிக்க இயேசுவின் மேல் விசுவாசம் வைக்கும்பொழுது, தேவனுடைய வல்லமையினால் நித்திய சுதந்திரம் நமக்குக் கிடைக்கிறது. அந்த சுதந்திரத்தினால் நாம் நித்திய காலமாய் வாழ்வோம். நமது தேவைகள் சந்திக்கப்படாத நிலைமை நமக்கு ஒருக்காலும் ஏற்படாது.

ஓய்வு பெறுவதற்கான திட்டத்தை நம்மால் தீட்டுவதற்கு முடிந்தால், அது நல்லது தான். ஆனால், ஒருக்காலும் தீர்ந்து போகாத நித்திய சுதந்திரத்தைப் பெற்றுக்கொள்வது அதைவிட மிக முக்கியமானதாகும். அது இயேசு கிறிஸ்துவின் மேலுள்ள விசுவாசத்தினால் மட்டுமே நமக்கு கிடைக்கும்.

ஏவியின் தீர்மானம்

ஒரு அமெரிக்க உயர்நிலைப் பள்ளியிலுள்ள பாடகர் குழுவின் 25 வாலிபப் பெண்களில் ஒருத்தியாக ஏவியும் (Evie), ஜமாய்க்கா நாட்டிற்கு சென்று வேறு கலாசாரத்தையுடைய மற்றோரு தலைமுறையினருக்கு தேவனுடைய அன்பைக் காண்பிக்கவும், சாட்சி பகிரவும், பாடவும் பயணித்தாள். ஏவிக்கு அப்பயணத்தின் ஒரு நாள் மிகவும் மறக்கமுடியாததாகவும், சந்தோஷம் நிறைந்ததாகவும் அமைந்தது.

அன்று அப்பாடகர் குழுவினர் ஒரு தனியார் மருத்துவ விடுதிக்கு சென்று பாடவும்,  அங்குள்ளவர்களை சந்திக்கவும் சென்றனர். அவர்கள் பாடி முடித்த பின்பு ஏவி, அவ்விடுதியில் தங்கியிருந்த 30 வயதுள்ள ஒரு பெண்ணின் அருகில் அமர்ந்தாள்.…