ஆவலோடு காட்டப்படும் இரக்கம்

ஓர் இளம் தாய், தன்னுடைய மூன்று குழந்தைகளோடு விமானத்தில் பயணம் செய்தபோது, அவளுடைய மூன்று வயது பெண் குழந்தை போராடி, அழ ஆரம்பித்தது. அவளை அமைதிப்படுத்த முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கையில், அவளுடைய நான்கு மாத பையனும் பசியால் அழ ஆரம்பித்தான். 

உடனே, அவளருகிலிருந்த பயணி, அக் குழந்தையை வைத்துக்கொள்ள முன்வந்தார். எனவே அந்த தாயார், ஜெசிக்கா, தன்னுடைய மகளை இருக்கையில் அமர்த்தி, பெல்ட் போட உதவியாக இருந்தது. பின்னர் அந்த பயணி, தான் இளம்பெற்றோராக இருந்த போது செய்தவற்றை நினைவு படுத்திக் கொண்டு, அப்பெண் குழந்தையோடு சேர்ந்து படங்களில் கலர் அடிக்க ஆரம்பித்தார், அச்சமயத்தில், அந்த தாய் தன்னுடைய குழந்தைக்கு உணவு ஊட்டினாள். அதே பயணத்தில், அடுத்த விமானத்தில் பயணிக்கும் போதும், தேவைப்பட்டால் தான் உதவுவதாக முன் வந்தார்.

“நான் தேவனுடைய கரத்தினால் இந்த இடத்திற்கு அனுப்பப்பட்டேன். நான் யாரோ ஒருவரின் அருகில் இருக்குமாறு நேர்ந்திருக்கலாம். ஆனால் தேவன், நான் இதுவரை கண்டிராத அளவு மிகச் சிறந்த நபரின் அருகிலேயே  என்னை அமரச் செய்தார்” என்று ஜெசிக்கா கூறினாள்.

அறிமுகமில்லாதவரிடமும் ஆவலோடு காட்டப்படும் இரக்கத்தை 2 சாமுவேல் 9 ஆம் அதிகாரத்தில் காண்கிறோம். சவுல் ராஜாவும், அவனுடைய மகன் யோனத்தானும் மரித்த பின்பு, அரசாட்சியைப் பிடிக்கக் கூடியவராக யாரேனும் இருந்தால், அவர்களை கொன்று போட்டு விடுவானென, சிலர் தாவீதைக் குறித்து எதிர்பார்த்திருக்கலாம். ஆனால், அவன், ”தேவன் நிமித்தம் நான் சவுலின் குடும்பத்தாருக்குத் தயை செய்யும் படி அவன் வீட்டாரில் யாதொருவன் இன்னும் மீதியாய் இருக்கிறானா? (வச. 3) என்று கேட்கிறான். அப்பொழுது, யோனத்தானின் குமாரனான மேவிபோசேத்தை தாவீதிடம் கொண்டு வருகிறார்கள். தாவீது அவனுடைய தகப்பனாகிய சவுலின் நிலத்தையெல்லாம் அவனுக்குத் திரும்பக் கொடுக்கிறான், அவனைத் தன்னுடைய சொந்த குமாரனைப் போல பாவித்து, நித்தம் தன்னுடைய பந்தியில் அப்பம் புசிக்கும் படி செய்கின்றான்.(வ.11)

தேவனுடைய அளவற்ற இரக்கத்தைப் பெற்ற நாம், சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் மற்றவர்களிடம் ஆவலோடு இரக்கத்தைக் காட்டுவோம். (கலா. 6:10)

சுலபமாக சிக்குண்டு போதல்

அடர்ந்த, வெப்பமான காட்டினுள் போர் செய்துகொண்டிருந்த போர் வீரர்கள், தங்களை வெறுப்படையச் செய்யும் ஒரு பிரச்சனையை சந்தித்தனர். குத்தக்கூடிய முட்களைக் கொண்ட ஒரு வகை படர்கொடி, திடீரென, எதிர் பாராத விதமாக போர் வீரர்களின் உடலைச் சுற்றிக் கொண்டு, அவர்களை நகர விடாமல் செய்துவிடும். அவர்கள் தங்களை விடுவித்துக் கொள்ள போராடும் போது, மேலும் மேலும் கொடிகள் சுற்றிக்கொள்ளும். போர் வீரர்கள் இந்த கொடிக்கு “ஒரு நிமிடம் காத்திரு” என்று பெயரிட்டனர், ஏனெனில், இந்த கொடிகளால் சுற்றப்பட்டு, நகரமுடியாமல் தவிக்கும் போர் வீரர்கள் மற்ற வீரர்களை, “எனக்காக ஒரு நிமிடம் காத்திருக்கவும், நான் கட்டப்பட்டுள்ளேன்” என்று கூப்பிடுவார்கள்.

இதே போன்று, பாவ வலையில் வீழ்ந்த, இயேசுவின் விசுவாசிகளாலும் முன்னேறிச் செல்ல முடியாமல் போய் விடும். எபிரெயர் 12:1, “பாரமான யாவற்றையும், நம்மைச் சுற்றி நெருங்கி நிற்கிற பாவத்தையும் தள்ளி விட்டு,… பொறுமையோடே ஓடக்கடவோம்.”என்று நம்மை எச்சரிக்கின்றது. ஆனால், நம்மைத் தடுக்கிற பாவத்தை எப்படி தூக்கி எறிவது?

நம் வாழ்வை ஆண்டு கொண்டுள்ள பாவத்திலிருந்து விடுதலை பெற, ஒரே வழி இயேசுவே. நம்மை இரட்சிக்க வல்லவராகிய அவரையே நம் கண்கள் நோக்கக் கடவது (12:3). அவர் தேவக்குமாரனாயிருந்தும், முழுவதும் மனிதனாக வந்தபடியாலே, “அவர் தாமே சோதிக்கப்பட்டு பாடுபட்டதினாலே, அவர் சோதிக்கப்படுகிறவர்களுக்கு உதவி செய்ய வல்லவராயிருக்கிறார், எல்லா விதத்திலும் நம்மைப் போல் சோதிக்கப்பட்டும், பாவமில்லாதிருக்கிற பிரதான ஆசாரியர் அவர். (2:17-18; 4:15) பாவத்தினாலே கட்டுண்டவர்களாய் நாம் காணப்படலாம், நாம் சோதனைகளை மேற்கொள்ளும் படி தேவன் விரும்புகிறார். நம்முடைய சுய பெலத்தினால் அல்ல, அவருடைய பெலத்தோடே ,நம்மைச் சுற்றி வளைக்கின்ற எந்த பாவத்தையும் உதறித் தள்ளி விட்டு, அவருடைய நீதியின் வழியில் பொறுமையோடு ஓடக்கடவோம். (1 கொரி. 10:13).

சாப்பிடு, மீண்டும் சாப்பிடு

கெரி, பால் ஆகிய இருவரும் திருமணம் செய்து கொண்ட போது, இருவருக்குமே சமைக்கத் தெரியாது. ஒரு நாள் மாலை கெரி, மெக்ரொனி வகை உ.ணவை அதிகமாக தயாரித்தாள். எனவே அந்த தம்பதியர் மறுநாளும் அதே உணவையே எடுத்துக் கொண்டனர். மூன்றாம் நாள் பால் அதிக அளவு பாஸ்தாவை தயாரித்தார். எனவே அவர்கள் அந்த வாரம் இறுதி வரை அதே உணவையே எடுத்துக்கொள்ளலாமெனத் திட்டமிட்டனர். அன்று இரவு அவர்கள் சாப்பிட உட்கார்ந்த போது கெரி, “இவ்வகை உணவு எனக்கு சலித்துவிட்டது’’ என்றாள்.

இஸ்ரவேலர் நாற்பது ஆண்டுகள் ஒரே வகை உணவைச் சாப்பிட்டார்களென்றால், அது எப்படி இருந்திருக்கும். ஒவ்வொரு நாள் காலையும், தேவன் அவர்களுக்களித்த இனிமையான உணவைச் சேகரித்தனர். (மறுநாள் ஓய்வு நாளாயிருந்தாலன்றி, மீதமொன்றும் வைக்க கூடாது (யாத். 16:23-26). அவர்களுடைய திறமையினால் அதைச் சுட்டனர், வேக வைத்தனர் (வச. 23), ஆனாலும், எகிப்தில் தாங்கள் அநுபவித்த கொடுமைக்கும், அடிமைத்தனத்திற்கும் பலனாகக் கிடைத்த அந்த அற்ப உணவிற்காக அவர்கள் ஏங்கினர்! (வச. 3, எண். 11:1-9).

நாமும் கூட, சில வேளைகளில் நம் வாழ்வு முன்பிருந்தது போல இல்லையே என ஏங்கினதுண்டு, அல்லது ஒரு வேளை ஒரே வகையான வாழ்க்கை முறை நம்மை சலிக்கச் செய்யலாம். இஸ்ரவேலர்கள் தேவன் மீது நம்பிக்கை வைக்கவும், ஒவ்வொரு நாளும், அவரையே சார்ந்திருக்கும் படியும், தேவன் அவர்களின் தேவைகளனைத்தையும் உண்மையாய் கொடுத்து வந்தார் என்பதை யாத்திராகமம் 16ஆம் அதிகாரம் விளக்குகின்றது.

நம்முடைய தேவைகளனைத்தையும் தருவதாக தேவன் வாக்களித்துள்ளார். அவர் நம்முடைய ஏக்கங்களை நிறைவேற்றுவார், -நம்முடைய ஆத்துமாவை நன்மையினால் நிரப்புகிறார்
(சங். 107:8).

நம்மருகில் வசிப்பவரையும் தாண்டி

நீண்ட கால ஜெபம்

சத்தத்திலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ளல்

அநேக ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு கல்லூரியின் முதல்வர் தன் மாணவர்களை, அன்று மாலை நடைபெறும் 'வல்லமை இறங்கும்" நிகழ்வில் தன்னோடு கலந்துகொள்ளுமாறு கேட்டுக் கொண்டார். மாணவர்கள் சம்மதம் தெரிவித்தனர். ஆயினும் ஆர்வமில்லாதவர்களாக தங்கள் அலைபேசிகளைத் தள்ளி வைத்துவிட்டு, சிற்றாலயத்தினுள் நுழைந்தனர். முதலாம் மணி வேளையில் இசையும், ஜெபமும் இணைந்த ஆராதனையில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தனர். அதில் கலந்துகொண்ட ஒரு மாணவன் தன்னுடைய அனுபவத்தைக் குறித்து, 'அனைத்து பிற ஓலிகளையும் நிறுத்திவிட்ட ஓரிடத்தில் அமைதியாக இருக்கக் கிடைத்த ஓர் அற்புதமான வாய்ப்பு" எனத் தெரிவித்தார்.

சிலவேளைகளில் அதிகப்படியான ஓசைகளை தவிர்ப்பது என்பது கடினமாகக் தோன்றும். வெளியுலகிலிருந்தும் உள் உலகிலிருந்தும் வரும் ஒலி நம் காதுகளை செவிடாக்குவது போலவுள்ளது. ஆனால், நாம் நம்மைச் சுற்றியுள்ள ஓலியை நிறுத்திவிட்டால் தேவனைக் காணத் தேவையான அமைதியைப் பெறலாம். இதனையே சங்கீதக்காரனும் சங்கீதம் 46:10ல் கூறுகின்றார். 1 இராஜாக்கள் 19ல் தீர்க்கதரிசி எலியா தேவனைக் காணும்படித் தேடுகின்றார். பலத்த பெருங்காற்றில் தேவனைக் காணவில்லை, பூமி அதிர்ச்சியிலும் காணவில்லை, அக்கினியிலும் காணவில்லை (வச. 9-13). அதன் பின் தோன்றிய தேவனின் மெல்லிய சத்தத்தைக் கேட்டான்
(வச. 12).

அதிகப்படியான ஓசையை விழாக்காலங்களில் கட்டாயமாக நாம் கேட்கக்கூடும். குடும்ப நபர்கள், நண்பர்கள் ஒன்று சேரும் போது, அது உற்சாகமான உரையாடல்களும் அதிக உணவும், வேடிக்கைச் சிரிப்பும் தங்கள் அன்பினை வெளிப்படுத்தும் நேரமாக அமையும். ஆனால் நாம் அமைதியாக நம்முடைய இருதயத்தை தேவனுக்குத் திறந்தால் அந்த வேளை இன்னும் இனிமையானதாக இருக்கும். எலியாவைப் போன்ற அமைதியான நேரத்தில் நாமும் தேவனைச் சந்திக்கலாம். அமர்ந்து கவனிப்போமாகில் தேவனுடைய மெல்லிய குரலைக் கேட்கலாம்.

தேவனுக்கு மகிமையைச் செலுத்துவோம்

1960 ஆம் ஆண்டின் துவக்கத்தில் சில வித்தியாசமான சித்திரங்கள் பிரசித்திப்பெற்றன. அவற்றில் மனிதர்களும், விலங்கினங்களும் பெரிய கவலை தோய்ந்த கண்களோடு வரையப்பட்டிருந்தன. சிலர் அந்த வேலையை விமர்சித்தனர், மற்றவர்கள் அதைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியடைந்தனா. அந்த கலைஞரின் கணவன், தன் மனைவியின் படைப்புகளைப் பிரபலமாக்கிய போது, அவர்கள் பொருளாதாரத்தில் நன்கு வளர்ச்சியடைந்தனர். அந்த கலைஞரின் கையெழுத்தான மார்கரெட் கீன் என்பது அவளுடைய எந்தப் படைப்பிலுமே காணப்படவில்லை. அதற்குப்பதிலாக மார்கரெட்டின் கணவன் தன் மனைவியின் படைப்புகளைத் தன்னுடையது போல வெளியிட்டான். மார்கரெட் இந்த ஏமாற்று வேலையைக் குறித்து பயந்து, 20 ஆண்டுகள், தன்னுடைய திருமணவாழ்வு முற்றுப் பெறும் வரை அமைதியாயிருந்தார். பின்னர் ஒரு நீதிமன்ற அறையில் அவர்களிருவரும் சித்திரம் தீட்டி தங்களுடைய கலைத்திறனின் அடையாளத்தைக் நிரூபிக்குமாறு ஏற்பாடாயிற்று.

அந்த மனிதனின் ஏமாற்று வேலை முற்றிலும் தவறானது. இயேசுவைப் பின்பற்றும் நாமும் தேவன் நமக்குக் கொடுத்துள்ள தாலந்துகளின் பெருமைகளை நமக்குரியதாகச் சொந்தம் கொண்டாடுகிறோம். நாம் வெளிப்படுத்தும் தலைமத்துவ பண்பு, நாம் பிறரிடம் காட்டும் நற்செயல்கள் ஆகியவற்றை நம்முடையதாக்கிக் கொள்கின்றோம். ஆனால், இத்தகைய நற்குணங்களெல்லாம் தேவக் கிருபையாலேயே செயல்படுத்த முடியும். எரேமியா 9ல், தீர்க்கதரிசி, மக்களின் மனதில் தாழ்ச்சியும், குற்றத்தை உணரும் உள்ளமும் இல்லையெனப் புலம்புகின்றார். நம்முடைய ஞானத்தைக் குறித்தும், நம்முடைய பராக்கிரமத்தைக் குறித்தும் அல்லது நம்முடைய ஐசுவரியத்தைக் குறித்தும் நாம் மேன்மை பாராட்ட வேண்டாமெனவும், அவரே தேவனென்று புரிந்துகொண்டு 'பூமியிலே கிருபையையும், நியாயத்தையும், நீதியையும் செய்கிறவர் கர்த்தர்" (வச. 24) என்று அவரை அறிந்து உணர்ந்திருக்கிறதைக் குறித்தே மேன்மைப் பாராட்டக்கடவன் என்றும் கர்த்தர் சொல்கின்றார் என்று எரேமியா எழுதுகின்றார்.

நம்மைப் படைத்த உண்மையான கலைஞரை நாம் கண்டு கொண்டோமேயாயின், நம் உள்ளம் நன்றியால் நிரம்பும். 'நன்மையான எந்த ஈவும் பரிபூரணமான எந்த வரமும் பரத்திலிருந்து உண்டாகி சோதிகளின் பிதாவினிடத்திலிருந்து இறங்கிவருகிறது (யாக். 1:17). எல்லாத் துதியும் மகிமையும் நன்மையான ஈவுகளைத் தருகின்ற தேவனுக்கே உரியது.

நம்முடைய பாதுகாப்பான இடம்

என்னுடைய முதல் வேலையை நான் ஓர் உணவகத்தில் ஆரம்பித்தேன். ஒரு சனிக்கிழமை மாலையில் ஒரு மனிதன் எங்கள் உணவகம் அருகிலேயே நின்று கொண்டிருந்தான். பின்னர் நான் வேலையிலிருந்து வெளியே வருகின்ற நேரம் எது என்று அவன் என்னிடம் கேட்டான். அது எனக்கு சற்று பயமாக இருந்தது. நேரமாகிய போதும் அவன் பொரியல்களையும், ஒரு பானத்தையும் கட்டளையிட்டான். மேலாளராலும் அவனை வெளியேற்ற முடியவில்லை. நான் மிக அதிக தூரத்திலிருந்து வராவிடினும், என்னுடைய வீட்டிற்குச் செல்ல இரண்டு இருண்ட வாகன நிறுத்தும் இடங்களையும், ஒரு பரந்த மணல்வெளியையும் கடந்து செல்லவேண்டும். கடைசியாக நடு இரவு நேரத்தில் நான் அலுவலகத்திலுள்ள தொலைபேசியில் பேசச் சென்றேன்.

தொலைபேசியில் என்னோடு தொடர்பு கொண்ட என்னுடைய தந்தை, தன்னுடைய படுக்கையிலிருந்து எழுந்து ஐந்து நிமிடத்திற்குள் என்னை அழைத்துச் செல்ல வந்துவிட்டார்.

என்னுடைய தந்தை எப்படியாயினும் அந்த இரவில் வந்து உதவுவார் என்று எனக்கிருந்த உறுதி, சங்கீதம் 91ல் நாம் வாசிக்கின்ற உத்தரவாதத்தை நினைவுபடுத்தியது. நம் பரலோகத் தந்தை எப்போதும் நம்மோடிருக்கின்றார். நாம் குழப்பத்திலோ, பயத்திலோ அல்லது தேவையிலோ இருக்கும் போது நம்மை பாதுகாக்கின்றார். நம்மீது கரிசனையுள்ளவராயிருக்கின்றார். “அவன் என்னை நோக்கிக் கூப்பிடுவான், நான் அவனுக்கு மறு உத்தரவு அருளிச் செய்வேன்” (சங். 91:5) என்று கூறுகின்றார். அவர் நாம் பாதுகாப்பாக ஓடி ஒதுங்குகின்ற இடம் மட்டுமல்ல, அவர் நம்முடைய தங்கும் இடம் (வச. 1) நாம் அடைக்கலமாகத் தங்கிக்கொள்ளும் கன்மலையாயிருக்கின்றார் (வச. 2).

நம்முடைய பயம், அபாயம், அல்லது நிலையற்ற நேரங்களில், தேவனுடைய வாக்குத்தத்தங்களை நம்பி அவரை நோக்கிக் கூப்பிடும் போது, அவர் நமக்கு மறு உத்தரவு அருளிச் செய்து, ஆபத்தில் நம்மோடிருந்து நம்மைத் தப்புவிக்கின்றவராயிருக்கிறார் (வச. 14-15). தேவன் நமக்குப் பாதுகாப்பான தங்குமிடமாயிருக்கிறார்.

பரலோகத்தில் பொக்கிஷம்

நான் வளர்ந்த போது, நானும் என்னுடைய இரண்டு சகோதரிகளும் எங்களுடைய தாயாரின் கேதுரு மரத்தாலான அலமாரியின் மேல் வரிசையாக அமர்ந்து கொள்ள விரும்புவோம். அந்த அலமாரியினுள் என் தாயார் கம்பளி ஆடைகளையும், கை தையல், பின்னல் போன்ற என் பாட்டியின்
கைவேலைப்பாடுகள் நிறைந்த சில துணிகளையும் அங்கு வைத்திருந்தார்கள். என் தாயார் அந்தப் பொருட்களை மிகவும் விலையேறப் பெற்றதாகப் போற்றி, கேதுரு மணம் வீசும் அந்த மரப்பெட்டி பூச்சிகளிடமிருந்து அவற்றைக் காப்பாற்றி பத்திரமாக வைத்திருக்கும் என நம்பினார்.

இவ்வுலகப் பொருட்களெல்லாம் பூச்சிகளாலும் துருவினாலும் எளிதில் அழிக்கப்படலாம், திருடர் திருடலாம். மத்தேயு 6ல் அழிந்து போகக் கூடிய பொருட்களை அல்ல, என்றும் நிலைத்திருக்கும் பொருட்களையே சேர்த்து வைக்க வேண்டுமென கூறப்பட்டுள்ளது. என்னுடைய தாயார் தனது 57வது வயதில் மரித்தபோது அவர்கள் இவ்வுலகில் அநேக பொருட்களைச் சேகரித்து வைக்கவில்லை. ஆனால் அவர்கள் பரலோகத்தில் சேமித்து வைத்திருந்ததை நான் நினைத்துப் பார்க்கின்றேன் (வச. 19-20).

அவர்கள் தேவனை நேசித்து அவருக்காகப் பணி செய்ததை நினைத்துப் பார்க்கின்றேன். தன்னுடைய குடும்பத்தை அன்போடு பராமரித்தார், ஞாயிறு பள்ளியில் குழந்தைகளுக்கு வேதத்தைக் கற்றுக் கொடுத்தார். கணவனால் கைவிடப்பட்ட ஒரு பெண்ணிடம் அன்போடு நடந்து கொண்டார், தன் குழந்தையையிழந்த ஓர் இளம் தாயினைத் தேற்றினார். அவர்களுக்காக ஜெபித்தார். தன்னுடைய பார்வையையிழந்த பின்னரும், ஒரு நகரும் நாற்காலியில் முடங்க நேரிட்ட போதும் மற்றவர்களுக்காக அன்போடு ஜெபிப்பதை விடவில்லை.

நம்முடைய உண்மையான பொக்கிஷம், நாம் சேர்த்துக் குவித்திருப்பதைக் கொண்டு அளவிடப்படுவதில்லை. ஆனால் நம்முடைய அன்பினையும் நேரத்தையும் நாம் எங்கு யாரிடம் செலவிடுகிறோம் என்பதைக் கொண்டே அளவிடப்படுகிறது. பிறருக்குப் பணி செய்து, இயேசுவைப் போல வாழ்ந்து என்ன பொக்கிஷங்களைப் பரலோகத்தில் சேர்த்து வைத்திருக்கின்றோம்?

இப்பொழுதிற்கு பிரியாவிடை

என்னுடைய பேத்தி எலிசாவும் நானும் குட் பை சொல்லும்போது, ஒரு பழக்கத்தை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் புயங்களால் அணைத்து சத்தமாக ஓலமிட்டு, போலியாக ஏங்கிக் கொண்டு சுமார் இருபது நொடிகள் இருப்போம். பின்னர் நாங்கள் சற்று பின் நகர்ந்து “பார்ப்போம்” என்று கூறி திரும்பி விடுவோம். இந்த முட்டாள்தனமான செயலைச் செய்தாலும், நாங்கள் மீண்டும் சீக்கிரத்தில் சந்திப்போம் என்பதும் தெரியும்.

சில வேளைகளில் நாம் மிகவும் நேசிக்கும் சிலரின் பிரிவு வேதனையைத் தரும். அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எபேசு சபையின் மூப்பரிடம் பிரியாவிடை பெற்றபோது அவர்களெல்லாரும் மிகவும் அழுது, “என் முகத்தை நீங்கள் இனிப் பார்க்க மாட்டீர்களென்று அவன் சொன்ன வார்த்தையைக் குறித்து அதிகமாய் துக்கப்பட்டு” பவுலின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டார்கள் (அப். 20:37-38).

மிக அதிக துக்கம் என்பது சாவினால் பிரிக்கப்படும்போது தான் வரும். ஏனெனில் அவர்களுக்கு வாழ்வில் கடைசியாக பிரியாவிடையளிக்கிறோம். அத்தகைய பிரிவை நினைத்துப் பார்க்க முடியாது. நாம் துக்கிப்போம், அழுவோம். நாம் நேசித்த ஒருவரை மீண்டும் அணைக்கவே முடியாது என்ற இருதயத்தை நொறுக்கும் துக்கத்தை நம்மால் எதிர்கொள்ள முடியாது.

ஆனாலும் நாம் நம்பிக்கையற்ற மற்றவர்களைப் போல துக்கிப்பதில்லை. எதிர்காலத்தில் மீண்டும் இணைவோம் என பவுல் எழுதுகிறார். இயேசுவானவர் மரித்து பின்பு எழுந்திருந்தாரென்று விசுவாசிக்கிறோமே (1 தெச. 4:13-18). மேலும் அவர் சொல்லுகிறார், ‘‘கர்த்தர் தாமே ஆரவாரத்தோடும் பிரதான தூதனுடைய சத்தத்தோடும், தேவ எக்காளத்தோடும் வானத்திலிருந்து இறங்கி வருவார்”. இயேசுவுக்குள் மரித்தவர்களும், உயிரோடிருக்கிறவர்களும் தேவனோடு இணைந்து கொள்வோம். எத்தனை இன்பமான இணைப்பு.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நாம் இயேசுவோடு எப்பொழுதும் இருப்போம். இதுவே நம்முடைய நித்திய நம்பிக்கை.