பயமல்ல விசுவாசமே!

“எனது கணவர் பதவி உயர்வு பெற்று இன்னொரு நாட்டிற்கு அனுப்பப்படவிருந்தார். ஆனால் எனக்கு வீட்டை விட்டுச் செல்ல பயம். எனவே அவர் மிகுந்த தயக்கத்துடன் அந்த வாய்ப்பை வேண்டாமெனக் கூறிவிட்டார்” என்று என் தோழி என்னிடம் கூறினாள். ஒரு பெரிய மாற்றத்திற்காக பயமடைந்து ஒரு புதிய புத்துணர்வளிக்கும் வாய்ப்பை தான் தவறவிட்டதையும், வாழ்க்கையில் தான் இவ்வாறு இழந்ததை எண்ணி வருந்தியதையும் அவள் என்னோடு பகிர்ந்துகொண்டாள்.

“பாலும் தேனும் ஓடுகிற” (எண். 33;3) ஒரு வளமிக்க பசுமையான நாட்டை சுதந்தரிக்க அழைக்கப்பட்ட இஸ்ரவேலர்களை அவர்களது பயமிக்க நினைவுகள் செயலிழக்க வைத்தன. பெரிய நகரங்களில் பெலமிக்க மக்கள் வாழ்வதாகக் கேள்விப்பட்டபோது அவர்களது பயம் பெருகியது (வச. 27) தேசத்தினுள் நுழையும் அழைப்பை பெரும்பாலான இஸ்ரவேலர்கள் நிராகரித்தனர்.

யோசுவாவும் காலேபும் தேவனை நம்பும்படி அவர்களிடம் கெஞ்சினார்கள், “அந்தத் தேசத்திலுள்ள ஜனங்களுக்கு அஞ்ச வேண்டாம். ஏனென்றால் கர்த்தர் நம்மோடிருக்கிறார்” (வச. 9) அங்கிருந்த ஜனங்கள் உருவத்தில் பெரியவர்களாயிருந்த போதிலும், தேவன் தங்களோடு இருப்பதை இஸ்ரவேலர் நம்பவேண்டும்.

வேறொரு தேசத்திற்கு செல்லும்படி, இஸ்ரவேலரைப் போல எனது தோழிக்கு யாரும் கட்டளை இடவில்லை. எனினும் பயத்தினால் அவ்வாய்ப்பை அவள் நழுவ விட்டாள். நீங்கள் எப்படி? ஒரு பயமிக்க சூழ்நிலையை சந்திக்கிறீர்களா? அப்படியானால், தேவன் உங்களோடிருக்கிறார். அவர் உங்களை வழிநடத்துவார் என்பதை நம்புங்கள். அவரது ஒருபோதும் கைவிடாத அன்பைப் பெற்று, விசுவாசத்தில் நாம் முன்னேறலாம்.

அனைத்திற்கும் ஒரு காலம்

சமீபகாலத்தில் நான் விமானப் பயணத்தை மேற்கொண்டபொழுது நான் இருந்த வரிசைக்கு சில வரிசைகளுக்கு முன்பாக, குழந்தைகளுடன் அமர்ந்திருந்த ஒரு தாயாரைப் பார்த்தேன். தளிர் நடை நடக்கும் சிறுவன் மன திருப்தியுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான். தாயோ அண்மையில் பிறந்த அவளது குழந்தையைக் கொஞ்சி மகிழ்ந்து, அதன் கண்களை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அந்தக் குழந்தை ஆச்சரியம் நிறைந்த கண்களால் தன் தாயாரைப் பார்த்தது. அந்தக் காட்சியைக் கண்ட நான் கடந்த காலத்தில் அந்தப் பருவத்திலிருந்த எனது குழந்தைகளை எண்ணிப் பார்த்து எவ்வளவாக காலம் கடந்து விட்டது என்பது பற்றி சற்று ஏக்கத்துடன் கூடிய மகிழ்ச்சியடைந்தேன்.

பிரசங்கி புத்தகத்தில் சாலொமோன் ராஜா கூறிய வார்த்தைகளை எண்ணிப்பார்த்தேன். “வானத்தின் கீழிருக்கிற ஒவ்வொரு காரியத்திற்கும் ஒரு சமயம் உண்டு” (வச. 1). அதைத் தொடர்ந்து பல எதிர் மறைக் காரியங்களைக் கூறி “ஒவ்வொரு காரியத்திற்கும் ஒரு சமயம் உண்டு” என்று கூறியுள்ளார். “பிறக்க ஒருகாலமுண்டு; இறக்க ஒரு காலமுண்டு; நட ஒரு காலமுண்டு, நட்டதைப் பிடுங்க ஒரு காலமுண்டு” என்று எழுதியுள்ளார் (வச. 2). சாலொமோன் ராஜா, இவ்வுலகில் நடக்கும் அனைத்துக் காரியங்களையும் கண்டு இவ்வுலக வாழ்க்கை அர்த்தமற்றது என்று கருதி, அவரது நம்பிக்கையற்ற நிலைமையை ஒருவேளை இவ்வசனங்களில் விளக்கியிருக்கலாம். “அன்றியும் மனுஷர் யாவரும் புசித்து, குடித்து தங்கள் சகல பிரயாசத்தின் பலனையும் அனுபவிப்பது, தேவனுடைய அனுக்கிரகம். தேவன் செய்வது எதுவோ அது என்றைக்கும் நிலைக்கும் என்று அறிவேன்” (வச. 13,14) என்று கூறி ஒவ்வொரு சமயத்திலும் தேவன் இடைபடுவதை அறிக்கை செய்துள்ளார்.

எனது பிள்ளைகள் குழந்தைகளாக இருந்ததை நான் ஏக்கத்துடன் நினைத்துப் பார்த்ததுபோல நாம் அனைவருமே நம் வாழ்க்கையில் கடந்து சென்ற சில நிகழ்ச்சிகளை ஏக்கத்துடன் நினைவு கூருவோம். நமது வாழ்க்கையின் எந்த காலக்கட்டத்திலும் கர்த்தர் நம்முடன் கூட இருப்பதாக வாக்குப்பண்ணியுள்ளார் (ஏசா. 41;10). நமது வாழ்க்கையின் நோக்கம் அவரது பிரசன்னத்தை உணர்ந்தவர்களாக அவரோடு சேர்ந்து நடப்பதாகும்.

நேருக்கு நேராக (முகமுகமாய்)

முன் ஒரு பொழுதும் இல்லாத அளவிற்கு தற்பொழுது உலகம் மின்னணுவியல் தொழில் நுட்பத்தால் இணைக்கப்பட்டிருந்தாலும், மனிதர்கள் கூடிவரும்பொழுது ஏற்படும் உணர்வை எதினாலும் ஈடுகட்ட இயலாது. நாம் ஒருவரொடொருவர் சிரித்து மகிழும்பொழுது நம்மை அறியாமலேயே மற்ற மனிதரின் முகத்தில் தோன்றும் அசைவுகள்மூலம் அவரது உள் உணர்வுகளை உணர்ந்து கொள்ளுகிறோம். ஒருவரையொருவர் நேசிக்கும் குடும்ப அங்கதினர்களோ அல்லது சினேதிதர்களோ யாராக இருந்தாலும், நேருக்கு நேர் சந்தித்துத் தம் உணர்வுகளைப் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்புகிறார்கள்.

தேவன் அவரது ஜனங்களைத் தலைமை தாங்கி நடத்திசெல்வதெற்கென்று தெரிந்தெடுத்த மோசேக்கும் அவருக்கும் இடையே இந்த நேருக்கு நேரான உறவை காணலாம். அநேக ஆண்டுகளாக மோசே தேவனை பின்பற்றுவதில் மிகவும் உறுதியோடும், நம்பிக்கையோடும் இருந்தான். அவன் வழி நடத்தி வந்த ஜனங்கள் விக்கிரக ஆராதனைக்கு உட்பட்டு, அவனுக்கு விரோதமாக எழும்பின பொழுதும்கூட அவன் தொடர்ந்து தேவனைப் பின்பற்றினான். தேவனை ஆராதிப்பதற்குப் பதிலாக இஸ்ரவேல் ஜனங்கள் பொன்னிலான ஒரு கன்றுக்குட்டியை ஆராதனை செய்தபொழுது (யாத். 32) தேவனை சந்திக்க பாளயத்திற்கு வெளியே மோசே ஒரு கூடாரத்தைப் போட்டான். ஜனங்களோ தூரத்திலிருந்து அக்காட்சியைக் காண வேண்டும் (யாத். 33:7-11). தேவ பிரசன்னத்தின் அடையாளமாக கூடாரத்தின் மேல் அக்கினி ஸ்தம்பம் இறங்கின பொழுது, மோசே ஜனங்கள் சார்பில் தேவனோடு பேசினான். தேவனது பிரசன்னம் அவர்களோடு செல்லும் என்று தேவன் வாக்குப் பண்ணினார் (வச. 14).

இயேசுவின் சிலுவை மரணத்தினாலும், உயிர்த்தெழுதலினாலும், இப்போது நமக்காக தேவனோடு பேச மோசேயைப் போன்ற ஆட்கள் நமக்கு தேவை இல்லை. பதிலாக சீஷர்களோடு இயேசு கொண்டிருந்த உறவைப்போல நாமும் கிறிஸ்துவின் மூலமாக தேவனோடு அன்பான உறவு கொள்ளலாம் (யோவா. 15:16). இயேசு கிறிஸ்துவின் மூலமாக ஒருவன் அவனது சினேகிதனோடு பேசுவது போல நாமும் தேவனோடு பேசலாம்.

ஒய்வெடுக்க ஒருநாள்

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை வடக்கு லண்டன் பகுதியின் வழியாக சல, சல வென்று ஓசையோடு ஓடிக்கொண்டிருந்த ஓர் ஓடையின் அருகில் நான் நின்று கொண்டு, கட்டடங்களால் நிறைந்திருந்த எங்கள் பகுதிக்கு அந்த ஓடை எவ்வளவு அழகைக் கொண்டு வருகிறது என்பதை எண்ணி மகிழ்ச்சியடைந்து கொண்டிருந்தேன். அலை, அலையாய் விழும் அந்த ஓடை நீரை பார்த்தபொழுதும், பறவைகள் பாடல்களைக் கேட்ட பொழுதும் எனது சோர்வு நீங்கி புத்துணர்ச்சி பெற்றேன். நமது ஆத்துமாக்களுக்கு ஓய்வு கொடுக்க இப்படியாக நமக்கு உதவி செய்யும் தேவனுக்கு நான் நன்றி கூறினேன்.

ஆதிகாலத்தில் மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் வாழ்ந்து வந்த அவருடைய ஜனங்களுக்கு ஓய்வு கொடுக்கவும், அதன்மூலம் அவர்கள் புது பெலன் அடையவும், ஓய்வு நாளை ஆசரிக்கும்படி தேவன் அவர்களுக்குக் கட்டளையிட்டார். ஏனெனில், அவர்கள் செழிப்பாக இருக்க வேண்டுமென்று விரும்பினார். யாத்திராகமத்தில் நாம் பார்ப்பதுபோல், அவர்களது வயல் வெளிகளில் ஆறு ஆண்டுகள் பயிரிடவும், ஏழாம் ஆண்டு ஓய்வு கொடுக்க வேண்டுமென்றும் கூறினார். அதுபோலவே ஜனங்கள் ஆறு நாட்கள் வேலை செய்யவும், ஏழாம் நாள் ஓய்ந்திருக்க வேண்டுமென்றும் கட்டளையிட்டார். இந்த விதமாக தேவன் கட்டளையிட்ட வாழ்க்கை முறையினால் இஸ்ரவேல் மக்கள் மற்ற தேச மக்களிலிருந்து பிரித்து வைக்கப்பட்டார்கள். அவரது சொந்த ஜனங்கள் மட்டுமல்லாது, அவர்களது மத்தியில் வசிக்கும் அந்நியரும், அடிமைகளும்கூட அதே வாழ்க்கை முறையைக் கையாள அனுமதிக்கப்பட்டார்கள்.

நமது ஓய்வு நாளை எதிர்பார்ப்போடும், செயல் திறமையோடும், நமது ஆத்துமாக்களை போஷிக்கத்தக்கதான காரியங்களைச் செய்து தேவனை ஆராதிப்பதற்கு நமக்கு கிடைக்கக் கூடிய தருணங்களை பயன்படுத்த ஆயத்தமாக இருப்போம். இவைகள் நமது விருப்பத்தைப் பொறுத்தது. சிலர் விளையாட விரும்புவார்கள். சிலர் தோட்ட வேலைகள் செய்ய விரும்புவார்கள். சிலர் அவர்களது சினேகிதரோடும், குடும்பத்தாரோடும் சேர்ந்து உணவு உண்டு மகிழ விரும்புவார்கள்.

நமது வாழ்க்கையில் அப்படிப்பட்ட தருணங்கள் இல்லாதிருந்தால், ஓய்வெடுப்பதற்காக ஒர் நாளை ஒதுக்குவதினால் கிடைக்கக்கூடிய சிறப்பையும், மகிழ்ச்சியையும் நாம் எவ்வாறு மறுபடியும் பெற்று கொள்ள இயலும்?

செயல்படும் விசுவாசம்

ஒரு நாள் என் தோழி காரை ஓட்டிக்கொண்டு மளிகைப் பொருட்கள் வாங்க கடைக்குச் சென்றாள். அப்பொழுது சாலை ஓரத்திலே நடந்துகொண்டிருந்த ஒரு பெண்மணியை அவள் கண்டபோது, காரை நிறுத்தி அப்பெண்ணை காரில் ஏற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என அவளுக்கு தோன்றியது. ஆகவே அப்பெண்ணை காரில் ஏற்றிக்கொண்டாள். பிறகு, அவளுடைய நிலைமையை கேட்டறிந்தபோது என் தோழிக்கு மிகுந்த துக்கமாயிற்று. ஏனென்றால் அப்பெண் பஸ்ஸில் பயணம் செய்ய தன்னிடம் பணம் இல்லாததால், பல மைல் தூரத்திலிருக்கும் தன்னுடைய வீட்டிற்கு இவ்வுஷ்ணமான வேளையிலும் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தாள். அதுமட்டுமின்றி காலையிலே வேலைக்கு வருவதற்கும் அதிகாலை 4 மணிக்கே வீட்டைவிட்டு பல மணிநேரம் நடந்தே வந்துள்ளாள்.

அப்பெண்ணை காரிலே அழைத்து சென்றதின் மூலம், கிறிஸ்தவர்களாகிய நாம், நம்முடைய விசுவாசத்தை கிரியைகளிலே காண்பிக்க வேண்டும் என்னும் யாக்கோபின் அறிவுரைகளை, என் தோழி இந்நவீன காலக்கட்டத்திலும் நடைமுறைப்படுத்தியுள்ளால். “விசுவாசம் கிரியை களில்லாதிருந்தால் தன்னிலேதானே செத்ததாயிருக்கும்,” என யாக்கோபு கூறியுள்ளார் (2:17). சபையானது விதவைகளையும், திக்கற்ற பிள்ளைகளையும் காக்க வேண்டுமென்றார் (1:27). மேலும், வீண்வார்த்தைகளை சாராமல், அன்பின் கிரியைகளினாலே விசுவாசத்தை செயல் படுத்தி காட்டும்படி ஏவினார்.

நாம் விசுவாசத்தைக் கொண்டு இரட்சிக்கப்பட்டுள்ளோம்; கிரியைகளினாலல்ல. ஆனால், தேவைகளோடு இருப்பவர்களை நேசித்து அவர்களுக்கு உதவி செய்யும்பொழுது, நம்முடைய விசுவாசத்திலே நாம் ஜீவிக்கவும் செயல்படவும் செய்கிறோம். இந்த வாழ்க்கைப் பயணத்திலே நாம் இணைந்து பயணிக்கும்போது, நம் கண்களை எப்பொழுதும் திறந்துவைத்து, காரில் அழைத்துச் சென்ற என் தோழியைப்போல, தேவையோடு இருப்பவர்களைக் கண்டு உதவிடுவோமாக.

சமாதான பிணைப்பு!

ஒரு விஷயத்திலே, எனக்கும் என் தோழிக்கும் ஏற்பட்ட கருத்து வேறுபாட்டைக்குறித்து மின்னஞ்சல்(e-mail) மூலம் நான் வெளிப்படையாக அவளிடம் பேசிய பிறகு அவளிடமிருந்து ஒரு பதிலும் வரவில்லை. ஒருவேளை நான் அப்படி பேசியிருக்கக்கூடாதோ என எண்ணத் தோன்றியது. அவளை கேள்விகள் கேட்டு பிரச்சனையை இன்னும் பெரிதுபடுத்த விரும்பவில்லை. ஆனால் அவள் வெளிநாட்டிற்கு பிரயாணப்படுமுன் இப்பிரச்சனையை தீர்த்துவிட எண்ணினேன். இதற்குமேல் என்ன செய்வது என தெரியாமல், என் மனதிலே அவள் தோன்றும் பொழுதெல்லாம் அவளுக்காக ஜெபிக்க ஆரம்பித்தேன். பின்பு ஒரு நாள், காலை வேளையில் அருகில் உள்ள பூங்காவிற்கு நான் சென்ற போது, அவளை அங்கு கண்டேன். அவள் என்னை பார்த்த மாத்திரத்தில், அவளுடைய முகத்தில் வலி படர்ந்ததையும் கண்டேன். ஆனால், “தேவனே, இன்று அவளோடு பேச எனக்கு கிடைத்த சந்தர்ப்பத்திற்காக நன்றி,” என்று தேவனுக்கு நன்றி செலுத்திவிட்டு, புன்னகையோடு அவளை அணுகினேன். பின்பு நாங்கள் இருவரும் மனந்திறந்து பேசி பிரச்சனையை சரிசெய்து கொண்டோம். 

சில சமயங்களில், நம்முடைய உறவுகளில் வேதனையோ மவுனமோ நுழைந்துவிட்டால் பிரச்சனையை சரிசெய்வது மிகக் கடினமாகிவிடுகிறது. ஆனால் அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எபேசியர் நிருபத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளது போல, நம்முடைய உறவுகளில் தேவசுகம் உண்டாகும் பொருட்டு, சாந்தகுணத்தையும், தாழ்மையையும் பொறுமையையும் அணிந்துகொண்டு, சமாதானமும் ஐக்கியமும் உண்டாக நாம் செயல்பட வேண்டும். நாம் ஒற்றுமையாய் இருக்கவேண்டும் என தேவன் ஏங்குகிறார். பூங்காவிலே எதிர்பாராத சந்திப்பினால் சமாதானத்தை ஏற்படுத்திய தேவன் தம்முடைய பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் தம்முடைய ஜனத்தை ஒன்றிணைப்பார்.

பரிபூரண சமாதானம்

என் தோழி, அநேக ஆண்டுகள், சமாதானத்தையும் மனநிறைவையும் தேடி அலைந்ததாக என்னிடம் பகிர்ந்துகொண்டாள். அவளும் அவளுடைய கணவனும் சேர்ந்து ஒரு வெற்றிகரமான தொழிலை நடத்திவந்தார்கள். அதன் மூலம் ஓரு பெரிய வீட்டையும், ஆடம்பரமான ஆடைகளையும், விலையுர்ந்த நகைகளையும் அவளால் வாங்க முடிந்தது. ஆனால், சமாதானத்திற்காக ஏங்கிக்கொண்டிருந்த அவள் இருதயத்தை அவளுடைய ஆஸ்திகள் திருப்திப்படுத்தவில்லை, செல்வாக்குமிக்க நண்பர்களின் நட்பும் திருப்திபடுத்தவில்லை. பிறகு ஓர் நாள் அவள் விரக்தியடைந்து மனந்தளர்ந்து இருந்தபொழுது, அவளுடைய தோழி ஒருத்தி இயேசு கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியை குறித்து அவளுக்கு கூறினாள். அன்று, அவள் சமாதானப் பிரபுவை கண்டடைந்தாள். அப்பொழுது உண்மையான சமாதானம் மற்றும் மனநிறைவு குறித்த அவளுடைய புரிதல் முற்றிலும் மாறியது.

இயேசு தன்னுடைய சீஷர்களோடு உணவருந்திய கடைசி இராப்போஜனத்திற்கு பிறகு, சமாதானம் நிறைந்த வார்த்தைகளினால், சீக்கிரத்தில் நிகழக்கூடிய சம்பவங்களாகிய, ‘தன் மரணம்’, ‘உயிர்த்தெழுதல்’ மற்றும் ‘பரிசுத்த ஆவியானவரின் வருகை’ குறித்து தன் சீஷர்களுடன் பகிர்ந்து, அவர்களை ஆயத்தப்படுத்தினார் (யோவா. 14). இவ்வுலகம் தரமுடியாத சமாதானத்தைக் குறித்து விவரித்த இயேசு, அதை துன்பத்தின் மத்தியிலும் தன் சீஷர்கள் கண்டடைய கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என விரும்பினார்.

தன்னுடைய மரணத்திற்கு பிறகு சீஷர்கள் அனைவரும் பயத்தோடு இருந்தபோது, உயிர்த்தெழுந்த இயேசு, “அவர்கள் மத்தியில் பிரசன்னமாகி “உங்களுக்கு சமாதானம்!” என்று வாழ்த்துரைத்தார் (யோவா. 2௦:19). அவர் நமக்காக சிலுவையிலே செய்து முடித்தவற்றின் மூலம், நாம் எவ்வாறு இளைப்பாறுதலுக்குள் கடந்து செல்லலாம் என்னும் புரிதலை, இப்பொழுது அவர் தம்முடைய சீஷர்களுக்கும் நமக்கும் அளிக்கமுடியும். அப்புரிதல், நிலைமாறிக் கொண்டேயிருக்கும் நம்முடைய உணர்வுகளை விட, வலிமையான ஒரு திடநம்பிக்கையை நமக்களிப்பதை நாம் அறிந்துக்கொள்ளலாம்.

தேவனால் உடுத்துவிக்கப்பட்டு!

என்னுடைய பிள்ளைகள் சிறுவர்களாய் இருந்தபொழுது, எங்களுடைய தோட்டத்தில் விளையாடும் சமயம், கொஞ்ச நேரத்திலேயே சேறும் மண்ணும் அவர்கள்மீது ஒட்டிக்கொள்ளும். ஆகவே அவர்கள் விளையாடிவிட்டு வீட்டுக்குள் வரும்பொழுது, வாசலில் வைத்து அவர்களுடைய ஆடைகளைக் கழற்றிவிட்டு ஒரு துண்டைச் சுற்றி குளியலறைக்கு அவர்களை கொண்டு சென்று விடுவேன். இல்லையென்றால் தரையெல்லாம் அழுக்காகிவிடும். சிறிது நேரத்திலேயே, தண்ணீர் மற்றும் சோப்பின் உதவியோடு அழுக்கெல்லாம் நீங்கி அவர்கள் சுத்தமாகி விடுவார்கள். 

பாவத்தையும் தப்பிதங்களையும் குறிக்கும் அழுக்கான ஆடையைப் பிரதான ஆசாரியனாகிய யோசுவா உடுத்தியிருப்பதை ஒரு தரிசனத்தில் சகரியா கண்டான் (சக. 3:3). ஆனால், தேவன் அவனை சுத்திகரித்து, அவனுடைய அழுக்கான வஸ்திரங்ககளை களைந்து சிறந்த வஸ்திரங்களினால் அவனை உடுத்துவித்தார் (3:5). தேவன் அவனுடைய பாவத்தை எல்லாம் நீக்கி விட்டார் என்பதையே அவனுடைய புதிய தலைப்பாகையும் ஆடையும் பறைசாற்றியது.

அதைப்போலவே சிலுவையின் மூலம் இயேசு நமக்களித்த இரட்சிப்பினால் நம்முடைய பாவம் கழுவப்பட்டு நாமும் விடுதலை பெறலாம். அவருடைய சிலுவை மரணத்தின் மூலம், நம்மை பற்றிக்கொண்டிருக்கும் பாவக்கறைகளெல்லாம் நீங்கி தேவனுடைய குமாரர் குமாரத்திகள் என்ற ஆடையை தரித்து கொள்கிறோம். இனி ஒருபோதும் நாம் செய்த பாவங்களினால் (பொய், திருட்டு, புறங்கூறுதல், இச்சை மற்றும் இதர பாவங்கள்) எண்ணப்படாமல், தேவன் தான் நேசிப்பவர்களுக்கு கொடுத்த நாமங்களினால் அறியப்படுவோம். அதாவது இனி நாம் மீட்கப்பட்டவர்கள், மறுரூபமாக்கப்பட்டவர்கள், பரிசுத்தமாக்கப்பட்டவர்கள், விடுதலையானவர்கள் என அழைக்கப்படுவோம். 

நீங்கள் உங்களுக்கென்று தேவன் வைத்துள்ள ஆடையை அணிந்துகொள்ளும்படி, உங்களுடைய அழுக்கான ஆடையை களைந்து விடும்படி தேவனிடம் கேளுங்கள்.

இல்லத்தில் இயேசுவுடன்

“நமது வீட்டைப் போல் வேறெந்த இடமும் இல்லை”. நிலையான ஓரிடத்தில் உறவுகளுடன் இருந்து, வசித்து, ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்று ஆழ்மனதில் வேரூன்றியிருக்கும் ஏக்கத்தை தான் இந்த வாக்கியம் வெளிப்படுத்துகிறது. கடைசி இராப்போஜனத்தின்போது, தமக்கு நிகழப்போகும் மரணத்தையும் உயிர்த்தெழுதலையும் பற்றி பேசுகையில், அவரது நண்பர்களிடத்தில் வேரூன்றியிருக்கும் அந்த ஏக்கத்தை குறித்து இயேசு பேசினார். அவர்களை விட்டுச்சென்றுவிட்டாலும், நிச்சயமாக திரும்பி வருவாரென்ற வாக்குறுதியை அளித்தார். அவர்களுக்காக ஓரு இடத்தை ஆயத்தம் பண்ணப்போவதாகவும் அது அழகிய வாசஸ்தலமாகவும், இல்லறமாகவும் விளங்கும் என்று சொன்னார். 

பாவமற்ற மனிதனாக வாழ்ந்து தேவனுடைய நியாயப்பிரமாணத்தின் தேவைகள் அனைத்தையும் சிலுவை மரணத்தின் மூலம் நிறைவேற்றி, அவர்களுக்காகவும் நமக்காகவும் அந்த இடத்தை ஆயத்தப்படுத்தினார். பாடுகளைப் பொருட்படுத்தாமல் இந்த இல்லத்தை அவர் கட்டியத்தின் வாயிலாக, நிச்சயமாகவே திரும்பி வருவார் எனவும், அவர்களை திக்கற்றவர்களாக விட்டுவிடமாட்டார் என்ற உத்திரவாதத்தையும் அவரது சீஷர்களுக்கு தந்தார். ஆகவே பரலோகத்தில் இருந்தாலும் சரி, பூலோகத்தில் இருந்தாலும் சரி அவர்கள் வாழ்க்கையைக் குறித்து பயப்படவோ, கவலைப்படவோ தேவையில்லை

இயேசு நமக்காக ஓர் இல்லத்தை ஆயத்தம்பண்ணுகிறார் என்ற வார்த்தையை விசுவாசிக்கிறோம். மேலும் அவர் நமக்குள் வாசமாயிருக்கிறார் (யோவா. 14:23) என்று அவர் தந்த உத்திர வாதத்தை நாம் விசுவாசிக்கும்பொழுது மிகுந்த ஆறுதல் அடைகிறோம். அது மாத்திரமல்ல, நமக்கு முன்பாகச் சென்று நம்முடைய பரலோக வீட்டையும் கட்டியிருக்கிறார். 

நாம் எப்படிப்பட்ட இடத்தில் வசித்து வந்தாலும் இயேசுவின் அன்பினாலும், சமாதானத்தினாலும் சூழப்பட்டிருக்கிறோம். அவர் நம்மோடு இருக்கும் பொழுது, நம்வீட்டை போன்ற சிறந்த இடம் வேறெங்கேயும் கிடையாது.