சிதறியவற்றை சேகரித்தல்

டான்சானியத் தலைநகர் டோடோமாவில் தரிசாகக் கிடக்கும் ஒரு நிலத்தை என் சிநேகிதி ரூத் பண்படுத்த விரும்பினாள். அங்குள்ள விதவைகளின் தேவைகளை உணர்ந்த ரூத், அவர்கள் நலனுக்காக அந்த தரிசு நிலத்தை சீர்ப்படுத்தி விவசாயம் செய்யவும், கோழி வளர்க்கவும் கூடிய இடமாக மாற்ற நினைக்கிறார். பிறர் தேவை அறிந்து அவர்களுக்கு உதவவேண்டும் என்ற அவளது தொலைநோக்குப் பார்வைக்குக் காரணம் அவள் தேவன்மீது வைத்திருக்கும் அன்பு. மேலும் அவள் பெயர்கொண்ட வேதாகமத்தின் ரூத் அவளுக்கு ஒரு தூண்டுகோல்.

எளியவர்களும், அயல் தேசத்தாரும் வயல்களின் ஓரத்தில் சிந்திய கதிர்களை சேகரித்துக்கொள்ள கர்த்தரின் சட்டம் அனுமதித்தது. (லேவியராகமம் 19:9-10). வேதாகம ரூத் ஒரு அயல்தேசத்தாள். எனவே அவள் தனக்கும், தன் மாமியாருக்கும் சாப்பிட சேகரிக்கும்படியாக வயலில் அனுமதிக்கப்பட்டாள். நெருங்கிய உறவினரான போவாஸின் வயலில் அவள் சிதறிய கதிர்களைப் பொறுக்கியதால் அவளுக்கும், நகோமிக்கும் வீடும், பாதுகாப்பும் கிடைத்தது. அன்றைய தினத்தின் வேலையாக, வயல் ஓரங்களில் உள்ள சிதறிய கதிர்களை சேகரிப்பதற்கு, ரூத் தன் முயற்சி மற்றும் புத்திகூர்மையை உபயோகித்தாள். கர்த்தர் அவளை ஆசீர்வதித்தார்.

என் தோழி ரூத்தின் ஆர்வமும், வேதாகம ரூத்தின் அர்ப்பணிப்பும், கர்த்தர் எளிய, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை எப்படிக் காக்கிறார் என்பதை உணர்த்தி, அவருக்கு ஸ்தோத்திரம் செலுத்த என்னைத் தூண்டுகின்றன. சமூகத்தில் உள்ளவர்களுக்கு உதவவும், அது ஜீவனுள்ள நம் தேவனுக்கு நன்றிசெலுத்தும் விதமாக அமையவும், அவர்கள் எனக்குத் தூண்டுதலாக அமைகிறார்கள். கர்த்தரின் கருணையை நாம் மற்றவர்களுக்குக் காண்பிப்பதன்மூலம் நாம் எவ்வாறு தேவனை சேவிக்கமுடியும்?

அவர் உள்ளங்கைகளில் வரையப்பட்டிருக்கிறோம்

சார்ல்ஸ் ஸ்பர்ஜன் 1800ஆம் ஆண்டை ஒட்டிய காலக்கட்டத்தில் லண்டன் தேவாலயத்தில் “இதோ, என் உள்ளங்கைகளில் உன்னை வரைந்திருக்கிறேன்” என்ற ஆழ்ந்த பொருள் நிறைந்த ஏசாயா 49:16ஆம் வசனத்தைப் பிரசங்கிப்பதை அதிகம் விரும்பினார். “இந்த வசனத்தை நூற்றுக்கணக்கான தடவை பிரசங்கிக்க வேண்டும்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்த வசனம் ஒரு பொக்கிஷம் போன்றதாக இருப்பதால், நாம் இதை மீண்டும் மீண்டும் தியானிக்க முடியும்.

கர்த்தர் இஸ்ரவேலுக்கும், தம் ஜனத்திற்கும் கொடுத்த வாக்குத்தத்தம், மற்றும் பிதாவின் குமாரனாகிய கிறிஸ்து நமக்காக சிலுவையில் மரித்தது ஆகியவற்றிற்கு உள்ள அழகான தொடர்பை ஸ்பர்ஜன் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “அவர் கைகளில் உள்ள காயங்கள் என்ன?... வரைவதற்கு, செதுக்குபவர் ஆணியையும், கத்தியையும் பயன்படுத்தினார். உண்மையிலேயே அவரது ஜனம், அவரது உள்ளங்கைகளில் வரையப்பட, அவர் சிலுவையில் அறையப்பட வேண்டும்”, என்று ஸ்பர்ஜன் குறிப்பிடுகிறார். தம் ஜனத்தை, தம் உள்ளங்கைகளில் வரைய தேவன் வாக்குக் கொடுத்தபடியால், நாம் நம் பாவத்தில் இருந்து விடுவிக்கப்படும்படியாக, இயேசு தன் கரங்களை சிலுவையில் நீட்டி, ஆணிகளைத் தன் கரங்களில் அடிக்கப்பெற்றார்.

ஆண்டவர் நம்மை மறந்துவிட்டார் என்று எப்போதாவது நாம் நினைக்க நேர்ந்தால், தேவன் நமக்குக் கொடுத்த வாக்குத்தத்தம் நம் நினைவுக்கு வர, நம் உள்ளங்கைகளைப் பார்த்தாலே போதும். நமக்காக அவர் தமது கைகளில், அழிக்கமுடியாத தழும்பைப் பெற்றுள்ளார். நம்மை அந்த அளவுக்கு அவர் நேசிக்கிறார்.

கற்பாறையின் மேல் கட்டப்பட்ட வீடு

பல ஆண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகின்ற தன்னுடைய வீட்டின் முன்னறை இறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது, சுவரில் வெடிப்புகள் தோன்றியுள்ளன, அவ்வறையின் ஜன்னல் திறக்க முடியாததாகிவிட்டது என என்னுடைய நண்பன் கூறினான். இந்த அறை அஸ்திபாரமிடாமல் சேர்க்கப்பட்ட அறையென பின்னர் தெரிந்துகொண்டோம். இந்த கீழ்த்தரமான வேலையை சரி செய்வதற்கு, கட்டுமானர் பல மாதங்கள் வேலை செய்து ஒரு புதிய அஸ்திபாரத்தைப் போட்டார்.

அவர்கள் அந்த வேலையை முடித்த பின்னர், நான் அதைப் பார்வையிட்ட போது சுவரிலிருந்த வெடிப்பு மறைந்து, ஜன்னல் திறக்கக்கூடியதாக இருந்தது. மற்றபடி எந்த ஒரு மாறுபாட்டையும் நான் அதில் காண முடியவில்லை. ஆனால், ஓர் உறுதியான அஸ்திபாரம் போடப்பட்டுள்ளது என்பதை உணர முடிந்தது.

இந்த உண்மை நம் வாழ்க்கைக்கும் பொருத்தமானது.

இயேசு தன்னுடைய உபதேசத்திற்குச் செவி கொடுக்காததின் விளைவை விளக்க, ஒரு புத்திசாலியும் ஒரு முட்டாளும் ஆகிய இரு கட்டுமானர்களைப் பற்றிய உவமையைச் சொல்கின்றார் (லூக். 6:46-49). இயேசுவின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு அதை அப்படியே விட்டு விடுகிறவர்களைப் போலல்லாமல், இயேசுவின் வார்த்தைகளுக்குச் செவி கொடுத்துக் கீழ்ப்படிகிறவன் கற்பாறையின் மேல் தன் வீட்டைக் கட்டின மனிதனுக்கு ஒப்பாயிருக்கிறான். புயல் காற்று வீசிய பொதும் அந்த வீட்டை அசைக்கக் கூடாமற் போயிற்று. அப்படியே அவர்களுடைய விசுவாசமும் எந்நிலையிலும் அசைக்கப்படுவதில்லை.

இயேசுவின் வார்த்தைகளை கவனித்து, கீழ்படிந்தால் மெய்யான சமாதானத்தைப் பெற்றுக் கொள்வோம். அவர் நம் வாழ்விற்கு ஓர் உறுதியான அஸ்திபாரமாயிருக்கிறார். வேத வசனங்களை வாசிப்பதன் மூலமும், ஜெபத்தின் வழியாகவும், பிற கிறிஸ்தவர்களிடமிருந்து கற்றுக் கொள்வதன் மூலமாயும் அவர் மீதுள்ள நமது அன்பை உறுதிப்படுத்துவோம். பெருவெள்ளம் போல நீரோட்டம் நம் வீட்டின் மீது மோதினாலும், நாம் காட்டிக் கொடுக்கப்படுவதாலோ, வேதனையாலோ அல்லது ஏமாற்றத்தாலோ எதுவாயினும் நம்முடைய உறுதியான அஸ்திபாரத்தை அசைக்க முடியாது என்ற நம்பிக்கையோடிருப்போம். நமது இரட்சகர் நமக்குத் தேவையான ஆதரவைத் தருவார்.

நாம் இயேசுவைக் காண்போம்

நான் எனது பிரசங்க பீடத்திலிருந்து அடக்க ஆராதனைக்கான ஜெபங்களைச் சொல்லிக் கொண்டே கீழே நோக்கிய போது ஒரு பித்தளை தகட்டில் யோவான் 12:21ல் உள்ள வாசகம் பதிக்கப்பட்டிருந்ததைக் கண்டேன், “ஐயா, இயேசுவைக் காண விரும்புகிறோம்” என்பதே அந்த வாசகம். நாம் கண்ணீரோடும், புன்னகையோடும் நினைவுகூர்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்தப் பெண், இதற்கு எத்தனைப் பொருத்தமானவள், நாம் இயேசுவை அவளில் கண்டோமே என நான் நினைத்துப்பார்த்தேன். அவள் தன் வாழ்வில், அநேக ஏமாற்றங்களையும், சவால்களையும் சந்தித்த போதும், கிறிஸ்துவின் மீதுள்ள நம்பிக்கையை ஒருபோதும் கைவிட்டதேயில்லை. தேவனுடைய ஆவியானவர் அவளில் வாசம் பண்ணியதாலேயே நாம் இவளில் இயேசுவைக் காண முடிந்தது.

இயேசு எருசலேமிற்குள் பயணம் செய்த போது, நடந்தவற்றை, யோவான் நினைவிற்குக் கொண்டுவருகிறான் (யோவா. 12:12-16). சில கிரேக்கர்கள் இயேசுவின் சீடனான பிலிப்புவிடம் வந்து, “ஐயா, இயேசுவைக்காண விரும்புகிறோம்” (வச. 21). என்றனர். அவர்கள் இயேசுவின் சுகமளிக்கும் வல்லமையும், அவர் செய்த அற்புதங்களையும் குறித்துக் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். எனவே அவரைக் காண ஆவலாய் இருந்தனர். அவர்கள் யூதரல்லாததால் தேவாலயத்தின் உட்பிரகாரத்தினுள் அனுமதிக்கப்பட மாட்டார்கள். அவர்களுடைய வேண்டுதல் இயேசுவை அடைந்த போது, அவர் நான் மகிமைப்படும் நேரம் வந்துவிட்டது என தெரிவிக்கின்றார் (வச. 23). இதன் மூலம் அவர் அநேகருடைய பாவங்களுக்காக மரிக்கப் போகிறார் எனபதைக் குறிப்பிட்டார். அவர் தன்னுடைய பணியை நிறைவேற்றுவது யூதர்களுக்காக மட்டுமல்ல,
புறஜாதியினருக்காகவும் தான். (வச. 20). அப்பொழுது அவர்கள் இயேசுவைக் காண்பார்கள்.

இயேசு மரித்தபின்பு, அவரைப் பின்பற்றுபவர்களில் வாசம் பண்ணும்படி பரிசுத்த ஆவியானவரை அனுப்பினார் (14:16-17). அவர் நம்மில் வாசம் பண்ணி, செயல்படுவதாலேயே அவரில் அன்புகூரவும், அவருக்குப் பணி செய்யவும் முடிகிறது. நம்மைச் சுற்றியிருப்பவரும் நம்மில் இயேசுவைக் காண்கின்றனர். என்ன ஆச்சரியம்!

கடினமான புதிர்கள்

நானும் என்னுடைய சிநேகிதியும் நடைபயிற்சி செய்தபோது, நாங்கள் வேதத்தின் மீது வைத்துள்ள அன்பைக் குறித்துப் பேசிக் கொண்டாம். அப்பொழுது அவள், “ஓ, நான் பழைய ஏற்பாட்டை அதிகம் விரும்புவதில்லை, அதிலுள்ள கடினமான காரியங்களும் பழிவாங்கலும் - நான் விரும்பவில்லை!” – இயேசுவே வேண்டும் எனக் கூறியது எனக்கு ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்தது.

நாகூம் போன்ற புத்தகங்களைப் படிக்கும் போது, நாமும் என் சிநேகிதியின் கருத்தை ஒத்துக் கொள்வோம். “கர்த்தர் நீதியைச் சரிகட்டுகிறவர், உக்கிர கோபமுள்ளவர்;” (நாகூம் 1:2) என்ற வார்த்தை நம்மைத் கலங்கச் செய்கிறது. ஆயினும் இதற்கு அடுத்த வார்த்தை நம்மை நம்பிக்கையால் நிரப்புகிறது. “கர்த்தர் நீடிய சாந்தமும், மிகுந்த வல்லமையுமுள்ளவர்” (வச. 3). தேவனுடைய கோபத்தைக் குறித்து இன்னும் சற்று ஆழமாக ஆராய்வோமாயின், அவர் தமது கோபத்தைச் செயல்படுத்துவது, தன்னுடைய ஜனங்களைப் பாதுகாக்கவும், அவருடைய பெயரை நிலைநிறுத்தவுமே என்பதைப் புரிந்து கொள்வோம். தேவன் நம்மீது அளவற்ற அன்பு வைத்திருப்பதால், நாம் செய்த தவறுகளுக்கு நியாயத்தைச் செய்யவும், தம்மை விட்டுத் திரும்பிச் சென்றவர்களை மீட்கும் பொருட்டாகவும் தம்முடைய கோபத்தைக் காண்பிக்கின்றார். அவரைவிட்டுச் சென்றவர்களை மீண்டும் அவரிடம் அழைக்கும் நிகழ்வுகளை நாம் பழைய ஏற்பாட்டில் மட்டுமல்ல, புதிய ஏற்பாட்லும் காண்கின்றோம். எப்படியெனில், நம்முடைய பாவங்களுக்கு பலியாக அவர் தமது சொந்த குமாரனையே அனுப்புகின்றார்.

தேவனுடைய இந்தப் புதிரான குணத்தை நம்மால் புரிந்துகொள்ள முடியாது. அவர் நியாயத்தைச் செயல்படுத்துபவர் மட்டுமல்ல, அவரே அன்பின் ஊற்று என்பதையும் நாம் ஏற்றுக்கொள்வோம். அவருக்கு நாம் பயப்படத்தேவையில்லை, ஏனெனில், “கர்த்தர் நல்லவர், இக்கட்டு நாளிலே அரணான கோட்டை; தம்மை நம்புகிறவர்களை அவர் அறிந்திருக்கிறார்”
(வச. 7).

துக்கத்தில் நம்பிக்கை

நான் பத்தொன்பது வயதாயிருந்த போது என்னுடைய நெருங்கிய சிநேகிதி ஒரு கார் விபத்தில் மரித்துக் போனாள். அதன் பின்னர் வாரங்கள், மாதங்களாக ஒவ்வொரு நாளும் நான் துக்கத்தின் பாதையில் நடந்தேன். ஓர் அற்புதமான சிநேகிதியை இளம் வயதில் இழந்ததினால் ஏற்பட்ட வேதனை என் பார்வையை மறைத்தது. நான் சில வேளைகளில் என்னைச் சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறது என்பதையே உணராதிருந்தேன். துக்கமும், வேதனையும் என் கண்களைக் குருடாக்கி, தேவனைக் காணக் கூடாதவாறு செய்தன.

லூக்கா 24ல், இயேசுவின் மரணத்திற்கு பின் இரு சீடர்கள் குழப்பமடைந்தவர்களாய், இருதயம் நொறுங்குண்டவர்களாய் நடந்து செல்கையில், தாங்கள் உயிர்த்தெழுந்த இயேசுவோடு நடந்து செல்கின்றோம் என்பதையே உணராதிருந்தனர். இயேசு அவர்களுக்கு வேதாகமத்திலிருந்து அவர்களுடைய இரட்சகர் ஏன் மரிக்க வேண்டும், உயிர்த்தெழ வேண்டும் என்பதை அவர்களுக்கு விளக்கிக் காண்பித்தார். பின்னர் அவர் அப்பத்தை எடுத்துப் பிட்ட போதுதான் அவர் இயேசு என்று தெரிந்து கொண்டனர் (வச. 30-31). இயேசு கிறிஸ்துவின் பாடுகளையும், மரணத்தையும் நேரடியாகப் பார்த்த இயேசுவின் சீடர்களுக்கு இயேசு தன்னை மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுந்தவராகக் காண்பித்து அவர்கள் மீண்டும் நம்பிக்கை பெறச் செய்தார்.

அந்த சீடர்களைப் போன்று நாமும் குழப்பத்தாலோ, கவலையினாலோ சோர்ந்து காணப்படலாம். ஆனால். இயேசுகிறிஸ்து உயிரோடிருக்கிறார். இவ்வுலகிலும், நம்மிலும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார் என்ற உண்மை நமக்கு நம்பிக்கையையும் ஆறுதலையும் தருகிறது. நாம் இன்னமும் இருதய வேதனையையும் வலியையும் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் போது நாம் இயேசுவை நம்மோடு நம்முடைய வேதனையின் பாதையில் நடந்து வரும்படி அழைப்போம். இயேசு உலகிற்கு ஒளியாயிருக்கிறார் (யோவா. 8:12). அவரே நம் பாதையை மறைக்கும் பனிமூட்டத்தினூடே நம்பிக்கையின் ஒளியைத் தருபவர்.

மிகச் சிறந்த பரிசு

நான் என் உடைமைகளை அடுக்கிக் கொண்டு லண்டனிலுள்ள என்னுடைய வீட்டிற்குச் செல்ல ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்த போது என்னுடைய தாயார் ஒரு பரிசோடு, அவர்களுடைய மோதிரங்களில் நான் மிகவும் விரும்பிய ஒன்றோடு, என்னிடம் வந்தார்கள். “நீ இதை இப்பொழுதே அணிந்துகொள்ள வேண்டும் என நினைக்கின்றேன். நான் மரிக்கும்வரை நீ ஏன் காத்திருக்க வேண்டும்? அது இப்பொழுது எனக்குப் பொருந்தவுமில்லை” என்றார். ஒரு புன்னகையோடு நான் அந்த எதிர்பாராத பரிசை ஏற்றுக் கொண்டேன். சீக்கிரத்தில் கிடைத்த பரம்பரைச் சொத்து எனக்கு அதிக மகிழ்ச்சியைத் தந்தது.

என்னுடைய தாயார் ஓர் உலகப் பொருளை எனக்குப் பரிசாகத் தந்தார். ஆனால், “பரம’ பிதாவானவர் தம்மிடத்தில் வேண்டிக்கொள்ளுகிறவர்களுக்குப் பரிசுத்த ஆவியைக் கொடுப்பது அதிக நிச்சயமல்லவா” என இயேசு நமக்கு வாக்களித்துள்ளார் (லூக். 11:13) பாவத்தால் தம்மைக் கெடுத்துக்கொண்ட பெற்றோர் கூட தன் பிள்ளைகளுக்குத் தேவையானவற்றைக் கொடுக்க அறிந்திருக்கும்போது (மீன் அல்லது முட்டை போன்றவற்றை) நம்முடைய பரமத்தந்தை அவருடைய பிள்ளைகளுக்கு எவ்வளவு அதிகமாகக் கொடுப்பார்? பரிசுத்த ஆவியாகிய கொடையின் மூலம் (யோவா. 16:13) நம்பிக்கை, அன்பு, சந்தோஷம், சமாதானம் ஆகியவற்றை நம்முடைய கஷ்ட நேரங்களில் கொடுப்பார். இந்த ஆவியின் கொடைகளை நாம் மற்றவர்களோடு பகிர்ந்துகொள்வோம்.

நாம் வளர்ந்துவிட்டபோது, நம்முடைய பெற்றோரால் நம்மை முழுவதும் கவனிக்கவும் அன்பு கூரவும் முடியாமல் போகும். நம்முடைய தாயோ, தந்தையோ ஒரு தியாக அன்பின் எடுத்துக் காட்டுகளாகிவிட்டிருக்கலாம். அல்லது நம்முடைய அனுபவம் இவற்றிற்கிடையேயிருக்கலாம். நம்முடைய உலகப் பெற்றோரிடமிருந்து நாம் எதைத் தெரிந்து கொண்டாலும் நாம் நம்முடைய பரமதந்தை மாறாத அன்பைத் தருவதாகக் கூறும் வாக்கைப் பற்றிக் கொள்வோம். அவர் தம்முயை பிள்ளைகளுக்குப் பரிசுத்த ஆவியைப் பரிசாகத் தந்தார்.

திறக்கப்பட்டது

ஒரு பையன் மூளை வாத நோயோடு பிறந்தான். அதனால் அவனால் பேசவோ பிறரோடு தொடர்பு கொள்ளவோ முடியவில்லை. ஆனால், அவனுடைய தாயார் சான்டல் பிரையன் சோர்ந்து போகவில்லை. அவன் பத்து வயதாயிருந்த போது, அவனுடைய கண்கள் மூலமாகவும். ஓர் எழுத்துப் பலகையின் உதவியாலும் அவனோடு தொடர்புகொள்ளத் தெரிந்து கொண்டார். இந்த வழிமுறைக்குப் பின்னர் அவள் சொன்னது, “அவன் திறக்கப்பட்டான் நான் அவனிடம் எதையும் கேட்கலாம்”: என்றாள். இப்பொழுது யோனத்தானால் எழுதவும், வாசிக்கவும் முடிகிறது. அவன் செய்யுள்களையும் எழுதுகின்றான். கண்கள் மூலம் புரிந்துகொள்கின்றான். அவனுடைய குடும்ப நபர்களோடும், நண்பர்களொடும் “பேசுவது” எப்படியிருக்கும் என்று கேட்டபோது, அவன் “நான் அவர்களை நேசிக்கிறேன் என்று சொல்லுவது மிகவும் அற்புதமானது” என்று கூறினான்.

யோனாத்தானின் கதை நம்மை ஆழமாகத் தொடுவதாக இருக்கிறது, நம்மையும் தேவன் எவ்வாறு பாவமாகிய சிறையிலிருந்து விடுவிக்கின்றார் என்பதை நினைக்கச் செய்கிறது. அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் கொலோசெயிலுள்ள கிறிஸ்தவர்களுக்கு எழுதும் போது, “முன்பு நாம் தேவனுக்கு அந்நியராக இருந்தோம்” (கொலோ. 1:21) எனக் குறிப்பிடுகின்றார். நம்முடைய துர்க்கிரியைகள் நம்மை தேவனுக்கு பகைஞராக்கியது. ஆனால், கிறிஸ்து சிலுவையில் மரித்ததன் மூலம் நம்மை “தேவனுக்கு முன்பாக பரிசுத்தராக” ஒப்புரவாக்கினார் (வச. 21) இப்பொழுது நாம் “சகல வித நற்கிரியைகளுமாகிய கனிகளைத் தந்து, தேவனை அறிகிற அறிவில் விருத்தியடைந்து, கர்த்தருக்குப் பிரியமுண்டாக அவருக்குப் பாத்திரராய் நடந்து கொள்ள… அவருடைய வல்லமையால் பலப்படுத்தப்படுகிறோம்” (வச. 10-11).

நம்முடைய திறக்கப்பட்ட சத்தத்தை, தேவனைத் துதிக்கவும், அவர் நம்மை பாவ வாழ்விலிருந்து விடுவித்தார் என்ற சுவிசேஷத்தை பகிர்ந்துகொள்ளவும் பயன்படுத்துவோம். தேவன் மீதுள்ள நம்பிக்கையை உறுதியாகப் பற்றிக் கொண்டு நம் விசுவாச வாழ்வைத் தொடருவோம்.

பெயர் சொல்லி அழைத்தார்

மிக அதிகமாக பார்வையாளரின் கவனத்தை ஈர்க்கும் வார்த்தையென்னவெனின், அது அவர்களுடைய பெயரே என்பது விளம்பரதாரர்களின் முடிவு. எனவே இங்கிலாந்து தேசத்திலுள்ள ஒரு நிறுவனம், தனிப்பட்ட நபரின் பேரில் அவர்களுடைய நேரடி வர்த்தக சேவை மூலம் விளம்பரம் செய்யத் தொடங்கியுள்ளது.

நாம் நம்முடைய பெயரை டெலிவிஷனில் கேட்கும்போது மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவோம். ஆனால், நமக்கு மிகவும் நெருக்கமானவர்கள் நம்மை அன்போடு அழைப்பதைப் போலல்லாமல், இங்கு பெயர்கள் அழைக்கப்படுகின்றன.

சிலுவையில் அறையப்பட்டு மரித்த இயேசுவின் உடலை வைத்திருந்த கல்லறையின் அருகில் மகதலேனா மரியாள் பெயரைச் சொல்லி இயேசு அழைத்தபோது (யோவா. 20:16) அவளுடைய கவனமெல்லாம் ஒரு கணம் நின்று போனது. அந்த ஒரே வார்த்தையில், தான் நேசித்துப் பின்பற்றிய போதகரை அடையாளம் கண்டுகொண்டாள். அவள் நம்ப முடியாத மகிழ்ச்சியோடு திரும்பிப்பார்க்கின்றாள். ஏற்கனவே தெரிந்திருந்த அனுபவத்தோடு அவளுடைய பெயரை அவர் சொன்னபோது,அவளுக்குச் சந்தேகமின்றி அவள் நன்கு அறிந்திருந்த இயேசு உயிரோடிருக்கிறார். மரித்தோரிடம் இல்லை என்பது உறுதியாகிவிட்டது.

மரியாள் இயேசுவோடு ஓர் அரிதான, சிறப்பான நேரத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டாலும் ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியே தேவனால் நேசிக்கப்படுகின்றோம். இயேசு மரியாளிடம் தான் தன் தந்தையிடம் ஏறிப்போவதாகக் கூறுகின்றார் (வச. 17) மேலும் அவர் தன் சீடர்களிடம் நான் அவர்களைத் தனியே விட்டுவிடுவதில்லை (யோவா. 14:15-18) என்கின்றார். தேவன் தன்னுடைய பிள்ளைகளுக்குள்ளே வாசம்பண்ணும்படி பரிசுத்த ஆவியானவரை அவர்களுக்கு அனுப்புகின்றார் (அப். 2:1-13).

தேவனைப் பற்றிய உண்மை மாறுவதில்லை. அன்றும் இன்றும் தேவன் தான் நேசிக்கின்றவர்களை அறிந்திருக்கின்றார் (யோவா. 10:14-15) அவர் நம்மை பெயர் சொல்லி அழைப்பவர்.