அந்த வேளையில்

நான் அந்த ஆம்புலன்ஸ் வண்டியின் உள்ளேயிருக்க, அதன் கதவை மூடவிருந்தனர். வாகனத்தின் வெளியே என்னுடைய மகன் என் மனைவியிடம் அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தான். என்னுடைய நினைவு தளர்ந்த நிலையில், நான் அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தேன். அவன் அதனைப் புரிந்த கொண்டபோது, நான் மெதுவாக அவனிடம், “நான் அவளை மிகவும் நேசிப்பதாக உன் அம்மாவிடம் சொல்லு” என்றேன்.

நான் அதனை என்னுடைய பிரியாவிடை என்று எண்ணினேன். இந்த வார்த்தைகளை என்னுடைய கடைசி வார்த்தைகளெனவும் நினைத்தேன். அந்த வேளையில் அது ஒன்றே எனக்கு மிக முக்கியமானதாகத் தோன்றியது.

இயேசுவும் தனது கடைசி இருண்ட நேரத்தைச் சகித்தபோது அவர் நம்மிடம் வெறுமனே நம்மை நேசிப்பதாக மட்டும் கூறவில்லை. அவர் தம் அன்பினைத் தெளிவாகக் காட்டினார். தன்னை இழிவுபடுத்தி, சிலுவையிலறைந்த சேவகர்களிடம் தமது அன்பைக் காட்டினார். “பிதாவே, இவர்களுக்கு மன்னியும், தாங்கள் செய்கிறது இன்னதென்று அறியாதிருக்கின்றார்களே” என்றார் (லூக். 23:34) தன்னோடு சிலுவையில் அறையப்பட்ட மற்றொரு கள்ளனுக்கு அவர் “இன்றைக்கு நீ என்னுடனே கூடப் பரதீசிலிருப்பாய்” (வச. 43) என்று நம்பிக்கையளித்தார் இறக்கும் தருவாயில் தன்னுடைய தாயைப் பார்த்து, “ஸ்திரீயே. அதோ, உன் மகன்” என்றார். தனக்கன்பான சீஷன் யோவானைப் பார்துது, “அதோ உன் தாய்” என்றார் (யோவா. 19:26-27) கடைசியாக இவ்வுலக வாழ்வை அவர் முடித்துக் கொண்ட போது, தந்தையிடம் தனக்குள்ள நம்பிக்கையை கடைசி அன்பின் செயலாக “பிதாவே, உம்முடைய கைகளில் என் ஆவியை ஒப்புவிக்கிறேன்” என்றார் (லூக். 23:46).

இயேசு ஒரு நோக்கத்தோடு பிதாவுக்குச் கீழ்ப்படிந்து பிதாவினிடம் தான் வைத்துள்ள அன்பின் ஆழத்தைக் காட்டும்படியாகவும், நம்மீது அவர் வைத்துள்ள ஆழமான அன்பைக் காட்டவும் சிலுவையைச் சகித்தார். முடிவுவரை நம்மீது வைத்துள்ள உண்மையான அன்பினைக் காட்டினார்.

மலரைப் போன்ற மலர்ச்சி

என்னுடைய கடைசி பேரன் பிறந்து இரண்டு மாதமேயாகிறது. ஓவ்வொருமுறை நான் அவனைப் பார்க்கும் போதும் சிற்சில மாற்றங்களைக் காண்கின்றேன். சமீபத்தில் நான் அவனிடம் கொஞ்சிப் பேசிக் கொண்டிருந்த போது, அவன் என்னைப் பார்த்து சிரித்தான். உடனே எனக்கு அழுகை வந்து விட்டது. அது ஆனந்தம் கலந்த கண்ணீர். ஏனெனில் நான் என்னுடைய குழந்தைகளின் முதல் சிரிப்பை நினைத்துப் பார்த்தேன். அவை எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் பார்த்தவை! ஆனாலும் அவற்றை நேற்று நடந்தது போல உணர முடிகிறது. இது போன்ற தருணங்கள் நம்மால் விவரிக்க முடியாத நினைவுகளைத் தருகின்றன.

சங்கீதம் 103ல் தாவீது எழுதிய தேவனைப் போற்றும் ஒரு சங்கீதம் போற்றியும் நம்முடைய வாழ்வின் சந்தோஷமான கணங்கள் எத்தனை சீக்கிரமாய் நம்மைவிட்டு கடந்து சென்று விடுகின்றன உணர்த்துகிறது. “மனுஷனுடைய நாட்கள் புல்லுக்கு ஒப்பாயிருக்கிறது, வெளியின் புஷ்பத்தைப் போல் பூக்கிறான். காற்று அதின் மேல் வீசினவுடனே அது இல்லாமற்போயிற்று. அது இருந்த இடமும் இனி அதை அறியாது” (வச. 15-16).

நம்முடைய வாழ்நாள் குறுகியதாய், இருப்பினும் அது ஒரு மலரைப் போன்று மலர்கின்றது, செழிக்கின்றது என தாவீது விளக்குகின்றார். ஒவ்வொரு தனிமலரும் மொட்டிலிருந்து மலராக விரிந்து, மணத்தையும், அழகிய வண்ணங்களையும் கொடுத்து அதிக மகிழ்ச்சியைத் தருகின்றது. ஆனாலும் ஒவ்வொரு தனிமலரையும் நாம் நினைவில் வைப்பதில்லை. “அது இருந்த இடமும் இனி அதை அறியாது” (வச. 16) ஆனால், இதற்கு மாறாக, “கர்த்தருடைய கிருபையோ அவருக்குப் பயந்தவர்கள் மேல், அநாதியாய் என்றென்றைக்குமுள்ளது (வச. 17) என்ற உறுதியைத் தருகின்றார்.

மலர்களைப் போன்றுள்ள நாம் இக்கணத்தில் மகிழ்ந்து களிகூறுவோம். நம்முடைய வாழ்வின் இத்தகைய தருணங்கள் உண்மையில் ஒருபோதும் மறக்கப்படுவதில்லை. இந்த உண்மையை நாம் கொண்டாடுவோம். நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணமும் தேவனுடைய கரத்திலுள்ளது. அவருடைய மாறாத அன்பு அவருடைய பிள்ளைகளோடு என்றென்றைக்கும் உள்ளது.

படைப்பாற்றலைப் போற்றுவோம்

கலிபோர்னியாவில், பாஜா என்ற இடத்தில் கடலுக்கடியில் ஏறத்தாள நாலாயிரம் அடிகளுக்கு கீழே மிகவும் அரிதான ஜெல்லி மீன்கள் நீரோட்டத்தோடு சேர்ந்து ஆடிக்களிக்கும். கரிய கடல்நீரின் பின்னணியில் அவற்றின் உடல் நீலம், ஊதா, இளஞ்சிவப்பு என பல வண்ணங்களில் பிரகாசமாக மின்னும், அவற்றின் மணிக்கூண்டு போன்ற பை அமைப்பு விரியும் போது விழுதுகளும் தனிமையாக அசைந்தாடும். நான் இந்த ஹெலிட்ரேபிஸ் மாசி வகை ஜெல்லி மீன்களைப் பற்றிய காட்சிகளை நேஷனல் ஜியோக்ரபிக் படத்தொகுப்பில் பார்த்து வியப்படைந்தேன். இந்த வழுவழுப்பான மீன் இனத்திற்கு தேவன் குறிப்பிட்ட வகை அழகினைத் தந்துள்ளதை நினைத்துப் பார்த்தேன். அக்டோபர் 2017 கணக்கெடுப்பின் படி தேவன் இன்னும் 2000க்கும் மேலான ஜெல்லி மீன் வகைகளைப் படைத்துள்ளார் என அறிவியலாளர்கள் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

தேவனே நம்முடைய படைப்பாளர் என நாமறிந்தும். வேதாகமத்தின் முதல் அதிகாரத்தில் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ள ஆழ்ந்த உண்மைகளை நாம் அதிக நேரமெடுத்து ஆராய்ந்து உணருகிறோமா. ஆராய்ந்து உணர நமது வேகம் மிகவும் குறைந்து காணப்படுகின்றது. நம்முடைய அற்புதமான தேவன் ஒளியையும், வெவ்வேறு வகையான ஜீவ ஜந்துக்களையும் இந்த உலகில் தன்னுடைய வார்த்தையின் வல்ல படைப்பாற்றலால் உருவாக்கினார். “தேவன் மகா மச்சங்களையும், ஜலத்தில் தங்கள் தங்கள் ஜாதியின்படியே திரளாய் ஜநிப்பிக்கப்பட்ட சகலவித நீர் வாழும் ஜந்துக்களையும்… சிருஷ்டித்தார்” (ஆதி. 1:21). ஆதியில் தேவன் படைத்த படைப்புகளின் ஒரு சிறிய பகுதியைத்தான் விஞ்ஞானிகள் கண்டு பிடித்துள்ளனர்.

தேவன் ஒவ்வொரு மனிதனையும் ஒரு நோக்கத்தோடு படைத்தார். நாம் இவ்வுலகில் முதல் மூச்சினை எடுக்கும் முன்பே நம் வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளுக்கும் ஒரு நோக்கத்தை வைத்தார் (சங். 139:13-16). நாம் தேவனின் படைப்பாற்றலை போற்றும் போது, அவர் நமக்கு புதியவற்றைச் சிந்திக்கவும், உருவாக்கவும் வெவ்வேறு வகைககளில் உதவுகின்றதையும் எண்ணி மகிழ்வோம்.

நட்பின் அடையாளம்

கானாவில் நான் சிறுவனாக வளர்ந்த போது, என்னுடைய தந்தையின் கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டு மக்கள் கூட்டம் நிரம்பிய இடங்களில் நடந்து செல்வதில் மகிழ்ச்சியடைந்துள்ளேன் அவர் என் தந்தையும், நண்பனுமாயிருந்தார். எங்களுடைய கலாச்சாரத்தில் கரம் கோர்த்து நடப்பதென்பது நட்பின் அடையாளம். அவ்வாறு நடக்கும் போது வெவ்வேறு வகையான காரியங்களைக் குறித்து நாங்கள் பேசிக் கொள்வோம். நான் தனிமையை உணரும் போதெல்லாம் என் தந்தையோடு பேசுவது எனக்கு மிகுந்த ஆறுதலாக இருக்கும். நாங்கள் ஒருவரோடொருவர் நட்பாயிருப்பதை மிகவும் உயர்ந்ததாகக் கருதினேன்.

இயேசுவும் தன்னைப் பின்பற்றியவர்களை நண்பர்களென அழைத்தார். அவர்களுக்கு தன் நட்பின் அடையாளத்தைக் காட்டினார். “பிதா என்னில் அன்பாயிருக்கிறது போல நானும் உங்களில் அன்பாயிருக்கிறேன்” (யோவா. 10:9) என்றார். தன் சிநேகிதனுக்காகத் தன் ஜீவனைக் கொடுக்கின்ற அன்பிலும் அதிகமான அன்பு ஒருவரிடத்திலுமில்லை (வச. 13) என்றார். அவருடைய ராஜ்ஜியத்தின் காரியங்களை அவர்களுக்குத் தெரிவிக்கின்றார் (வச. 15). பிதாவினிடத்தில் கேள்விப்பட்ட யாவற்றையும் உங்களுக்குத் தெரிவித்தேன் என்றார் (வச. 15). அவருடைய ஊழியத்திலும் பங்கு கொள்ளும்படி அவர்களுக்கு வாய்ப்பளிக்கின்றார் (வச. 16).

நம்முடைய வாழ்க்கையில் துணையாக இயேசு நம்மோடு நடந்து வருகின்றார். நம்முடைய மனவேதனைகளையும் விருப்பங்களையும் அவர் கவனித்துக் கேட்கின்றார். நம்முடைய தனிமையான வேளையிலும் உள்ளம் சோர்ந்த நிலையிலும் ஒரு நண்பனாக இயேசு நமக்குத் துணை நிற்கின்றார்.

நாம் ஒருவரிலொருவர் அன்பாயிருந்து அவருடைய கட்டளைகளுக்குக் கீழ்ப்படிவோமாயின், இயேசுவோடுள்ள நம்முடைய உறவு நிலைத்திற்கும் (வச. 10,17). நாம் அவருடைய கற்பனைகளுக்கு கீழ்ப்படிவோமாயின் மிகுந்த, நிலையான கனிகளைக் கொடுப்போம் (வச. 16).

மிகுந்த ஜனக்கூட்டம் நிறைந்த தெருக்களின் வழியேயும், ஆபத்து நிறைந்த சாலைகளின் வழியேயும் இந்த குழப்பம் நிறைந்த உலகில் செல்லும் போதும் தேவன் நம்மோடு கூட நடந்து வருவதை உணரலாம். அதுவே அவர் நம்முடைய நண்பன் என்பதற்கு அடையாளம்.

மீட்கப்பட்ட நம்பிக்கை

சூரியன் கிழக்கில் உதிக்கிறதா? வானம் நீல நிறத்திலுள்ளதா? கடல் நீர் உப்பாயிருக்கின்றதா? கோபால்ட் கனிமத்தின் அணு எடை 58.9 தானே? சரி. நீ ஓர் அறிவியல் மேதை அல்லது எந்த ஒரு சிறிய காரியத்திற்கும் முக்கியத்துவம் கொடுப்பவனாயின் இந்தக் கடைசி கேள்விக்கு பதில் தெரிந்து வைத்திருப்பாய். மற்ற கேள்விகளுக்கெல்லாம் ஆம் என்றே பதில் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், இத்தகைய கேள்விகளெல்லாம் கிண்டல் கலந்த கேள்விகளென்றே சொல்ல வேண்டும்.

நாம் சற்று கவனித்தோமாயின், இந்த நவீன காலத்தில் பழகிப் போன நம் செவிகள், இந்த செயலற்ற நிலையிலிருக்கும் அந்த மனிதனிடம் இயேசு கேட்கும் கேள்வியிலும் கிண்டல் கலந்திருக்கின்றது என்றே சொல்லக் கூடும். “சொஸ்தமாக வேண்டுமென்று விரும்புகிறாயா?” (யோவா. 5:6). நாம் எதிர்பார்க்கும் பதில் என்னவெனில், “என்னைக் கேலி செய்கின்றாயா? முப்பத்தெட்டு வருடங்களாக நான் உதவிக்காக காத்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்!” என்பதே. ஆனால், இயேசுவின் கேள்வியில் எந்தக் கிண்டலும் இல்லை என்பதே உண்மை. இயேசுவின் வார்த்தைகள் எப்பொழுதும் கருணை நிறைந்தவை. அவருடைய கேள்விகள் எப்பொழுதும் நம்மை நன்மைக்கு நேராகவே வழிநடத்துகினன்றன.

அந்த மனிதன் சுகமடைய விரும்புகிறான் என்பதை இயேசு அறிவார். நீண்டகாலமாக ஒருவரும் அவனுக்கு உதவ முன்வரவில்லை என்பதையும் அவர் அறிவார். இந்த அற்புதத்திற்கு முன்பாக இயேசு இவனுக்குள் தணிந்து கிடந்த நம்பிக்கையை மீட்டுக் கொண்டு வர விரும்பினார். எனவே தான் அவர் இந்த வெளிப்படையான கேள்வியைக் கேட்கின்றார். பின்னர்  அவனுடைய நம்பிக்கையின்படி செயல்படத் தூண்டுகின்றார். “எழுந்திரு, உன்படுக்கையை எடுத்துக்கொண்டு நட” (வச. 8) என்கின்றார். இந்த செயலற்ற மனிதனைப் போலவேதான் நாம் ஒவ்வொருவரும் நம்பிக்கையிழந்து காணப்படுகின்றோம். தேவன் நம்மை கருணையோடு பார்க்கின்றார். அவர் மீதுள்ள நம்பிக்கையோடு வாழ நம்மை அழைக்கின்றார்.