எங்கும் ஆனால் எங்குமேயில்லை

என்னுடைய குடும்ப நண்பர் ஒருவர், எங்களைப் போன்று, தங்களுடைய வாலிபப் பெண்ணை ஒரு கார் விபத்தில் இழந்தார். ஒரு நாளேட்டில் தன்னுடைய மகள் லின்ட்சேயுக்கு அஞ்சலி எழுதியிருந்தார். அந்தக் கட்டுரையில், அவளுடைய நினைவாக நிறைய படங்களை அவருடைய வீட்டினைச் சுற்றி வைத்திருப்பதைக் குறிப்பிட்டிருந்ததோடு, இந்த வலிமை வாய்ந்த வாசகத்தையும் எழுதியிருந்தார். அது, அவள் எங்கும் இருக்கின்றாள். ஆனால் எங்குமே இல்லை என்பது.

எங்களுடைய பெண் பிள்ளைகள் இன்னமும் படத்திலிருந்து, எங்களைப் பார்த்து சிரிப்பது போல இருந்தும், அந்த உயிரோட்டமான நபர்கள், அந்தச் சிரிப்பைத் தருபவர்கள் எங்கேயுமே காணப்படவில்லை. அவர்கள் எல்லா இடத்திலும் - எங்கள் இருதயத்தில், எங்கள் எண்ணங்களில், அந்த படங்களில் இருந்தாலும், அவர்கள் எங்கேயுமேயில்லை.

ஆனால் வேதாகமம் குறிப்பிடுவது, கிறிஸ்துவுக்குள் லின்ட்சேயும், மெலிசாவும் உண்மையில்; எங்குமேயில்லாமல் போய் விடவில்லை. அவர்கள் இயேசுவின் பிரசன்னத்தில் இருக்கிறார்கள். தேவனோடு இருக்கிறார்கள் (2 கொரி. 5:8). அவர்கள் உண்மையில் எங்குமிருக்கிற, ஆனால் எங்கும் காணப்படாதவரோடு இருக்கிறார்கள். நாம் தேவனை உடல் வடிவில் காண முடியவில்லை. தேவன் சிரிப்பதைப் போன்ற படங்கள் நம் வீட்டில் இல்லை. உன் வீட்டைச் சுற்றி தேடிப் பார்த்தாலும் அவர் எங்குமேயில்லை. ஆனால் இதற்கு மாறானது தான் உண்மை. அவர் எங்குமிருக்கிறார்.

இந்த புவியில் நாம் எங்கு சென்றாலும் தேவன் அங்கு இருக்கிறார். அவர் எல்லாவிடத்திலும் நம்மை வழி நடத்தவும் பெலப்படுத்தவும், தேற்றவும் இருக்கின்றார். அவரில்லாத இடத்திற்கு நம்மால் செல்ல முடியாது. நாம் அவரைப் பார்க்க முடியவில்லை. ஆனால் அவர் எவ்விடத்திலும் இருக்கிறார். நாம் எதிர் நோக்கும் ஒவ்வொரு சோதனையின் போதும் இது நமக்கு ஒரு சிறந்த செய்தியாக உள்ளது.

அசாதாரண நண்பர்கள்

என்னுடைய முகநூல் நண்பர்கள் பதிக்கும் விருப்பமான படங்களில், விலங்கினங்களுக்கிடையேயான அசாதாரண நட்பினைக் குறித்தப் படம் அடிக்கடி இடம் பெறும். ஒரு நாய் குட்டியும் பன்றியும், ஒரு மானும் பூனையும், நண்பர்களாயிருப்பதைக் கவனித்தேன். மற்றொரு படத்தில் ஒரங்குட்டான் என்ற வாலில்லாத குரங்கு அநேக புலிக்குட்டிகளைத் தாயைப் போல அரவணைப்பதைப் பார்த்தேன்.

இத்தகைய, மனதிற்கு இதமான, அசாதாரண நட்பினைப் பார்க்கும் போது, அது எனக்கு ஏதேன் தோட்டத்தின் விளக்கத்தை நினைவுபடுத்தியது. அந்த தோட்டத்தில் ஆதாமும் ஏவாளும் தேவனோடு ஒருமனதோடு வாழ்ந்தனர். தேவன் அவர்களுக்கு தாவரங்களை உணவாகக் கொடுத்தமையால், விலங்குகளும் அவர்களோடு ஒருமித்து வாசம் செய்தன என நான் எண்ணுகிறேன் (ஆதியாகமம் 1:30). ஆனால் ஆதாமும் ஏவாளும் பாவம் செய்த போது, இந்த இனிமையான காட்சி கலைந்தது (3:21-23). இப்பொழுது மனிதரிடையேயும் படைப்புகளிடையேயும் தொடர்ந்து பகைகளும், போராட்டங்களும் இருப்பதைக் காணலாம்.

ஆனாலும் ஏசாயா தீர்க்கதரிசி, ஒரு நாள் ஓனாய் ஆட்டுக்குட்டியோடே தங்கும், புலி வெள்ளாட்டுக்குட்டியோடே படுத்துக்கொள்ளும்; கன்றுக்குட்டியும், பாலசிங்கமும், காளையும் ஒருமித்திருக்கும் (11:6) என்று உறுதியளிக்கின்றார். இயேசு மறுபடியும் வந்து அரசாட்சி செய்யும்போது இது நடக்கும் என அநேகர் விளக்கமளிக்கின்றனர். அவர் மீண்டும் வரும்போது பிரிவினைகள் கிடையாது. மரணமில்லை... வருத்தமில்லை. முந்தினவைகள் ஒழிந்து போயின (வெளி. 21:4). அந்த புதிய பூமியில் படைப்புகள் யாவும் முந்திய ஒற்றுமைக்குள் கொண்டு வரப்படும். வெவ்வேறு ஜாதி, நாடு, மொழி பேசும் ஜனங்கள் யாவரும் ஒருமித்து தேவனை ஆராதிப்பார்கள் (7:9-10 ; 22:1-5).

அதுவரையும் தேவன் நமக்கு உடைந்து போன உறவுகளைப் புதுப்பிக்கவும், புதிய எதிர்பாராத நட்புகளை உருவாக்கவும் உதவுவார்.

பெருமையினால் வரும் பிரச்சனை

புகழ்ச்சியின் உச்ச நிலையையோ அல்லது தாங்கள் உயிரோடிருக்கும் காலத்திலேயே சாதனைபடைத்த மக்களை தங்கள் காலத்திலேயே சரித்திரம் படைத்தவர்கள் என சொல்வதுண்டு. பேஸ் பால் விளையாட்டினை தொழிலாகக் கொண்ட எனது நண்பர் உலக அளவில் அநேக விளையாட்டு வீரர்களைச் சந்தித்திருக்கிறார். அவர்களில் அநேகர் தங்கள் மனத்தளவில் மட்டும் சரித்திரம் படைக்கின்றனர் என்றார். தங்களைக் குறித்து பெருமை கொண்டவர்களாக இருக்கின்றனர். பெருமை அழிவிற்கு வழி வகுக்கின்றது. பெருமை நம்மைப்பற்றிய கண்ணோட்டத்தைத் திரித்துவிடுகிறது. தாழ்மை உண்மையான கண்ணோட்டத்தைத் தருகிறது.

நீதிமொழிகளை எழுதியவர் அழிவுக்கு முன்னானது அகந்தை. விழுதலுக்கு முன்னானது மன மேட்டிமை (16:18) என்கின்றார். சுய கவுரவம் என்ற கண்ணாடியின் முன் நின்று நம்மைப் பார்க்கும் போது, சிதைந்து போன வடிவத்தைக் காட்டுகிறது. நம்மை உயர்த்தும் போது, அது விழுதலுக்கு வழி வகுக்கிறது.

அகங்காரம் என்ற நச்சுவிற்கு எதிர் மருந்து என்னவெனின், தேவனிடமிருந்து வரும் உண்மையான தாழ்மை. அகங்காரிகளோடே கொள்ளைப் பொருளைப் பங்கிடுவதைப் பார்க்கிலும் சிறுமையானவர்களோடே மனத்தாழ்மையாய் இருப்பது நலம் (வச. 19).

இயேசுவும் தன்னுடைய சீடர்களுக்கு, உங்களில் எவனாகிலும் பெரியவனாயிருக்க விரும்பினால், அவன் உங்களுக்குப் பணிவிடைக்காரனாயிருக்கக்கடவன். உங்களில் எவனாகிலும் முதன்மையானவனாயிருக்க விரும்பினால் அவன் உங்களுக்கு ஊழியக்காரனாயிருக்கக்கடவன். அப்படியே மனுஷக்குமாரனும் ஊழியங் கொள்ளும்படி வராமல், ஊழியம் செய்யவும், அநேகரை மீட்கும் பொருளாகத் தம்முடைய ஜீவனைக் கொடுக்கவும் வந்தார் (மத். 20:26-28) எனக் கூறினார்.

நம்முடைய சாதனைகளுக்கும் வெற்றிகளுக்கும் பாராட்டுகளைப் பெறுவதில் தவறில்லை. இதில் சவால் என்னவெனில் தன்னைப் பின்பற்றும்படி அழைத்தவரையே நோக்கிக் கவனித்தலே. அவர் கூறுவது நான் சாந்தமும் மனத்தாழ்மையுமாய் இருக்கிறேன். என் நுகத்தை உங்கள் மேல் ஏற்றுக் கொண்டு என்னிடத்தில் கற்றுக் கொள்ளுங்கள். அப்பொழுது உங்கள் ஆத்துமாக்களுக்கு இளைப்பாறுதல் கிடைக்கும் (மத். 11:29).

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு போர்வை

லின்னஸ் என்று சுருக்கமாக அழைக்கப் பெறும் லின்னஸ் வான் பெல்ட் என்பவர் “பீநட்ஸ்” கேலி சித்திரப் பகுதியின் முக்கியத் தூணாகச் செயல்படுபவர். அவரிடம் வேடிக்கையும், புத்திசாலித்தனமும் இருந்தும் பாதுகாப்பற்ற நிலையை உணர்கின்ற அவர், தன்னோடு எப்பொழுதும் ஒரு பாதுகாப்பு போர்வையை எடுத்துச் செல்வார். இந்த போர்வையின் மூலம் நாம் அவரை அடையாளம் காணலாம். நமக்குள்ளேயும் பயம் உண்டு, பாதுகாப்பற்ற நிலையையும் உணர்கின்றோம்.

இயேசுவின் சீடன் பேதுருவுக்கு பயத்தைக் குறித்து சற்று தெரியும். இயேசுவை கைது செய்தபோது பேதுரு தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு இயேசுவைப் பின் தொடர்ந்து பிரதான ஆசாரியனின் முற்றம் வரையும் சென்றார். அதன் பின்பு அவர் பயத்தை வெளிப்படுத்தினார். தன்னுடைய அடையாளத்தை மறைக்க பொய்யும் கூறினார் (யோவா. 18:15-26). அவர் அவ சொற்களைப் பேசியதுடன் தன்னுடைய தேவனை மறுதலிக்கவும் செய்தார். ஆனாலும் தேவன் பேதுருவை நேசிப்பதை விடவில்லை. இறுதியில் அவரை முற்றிலுமாக மீட்டுக் கொண்டார் (யோவா. 21:15-19).

1 பேதுரு 4:8ல் பேதுரு அன்பை வலியுறுத்தக் காரணம், அவர் இயேசுவின் ஆழ்ந்த அன்பை அனுபவித்தவர். அதனாலேயே அவர் நம்முடைய உறவுகளில் அன்பினை அதிக முக்கியத்துவப்படுத்தி எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக என்று குறிப்பிடுகிறார். அந்த வசனத்தின் தீவிரம் மேலும் தொடர்ந்து ஒருவரிலொருவர் ஊக்கமான அன்புள்ளவர்களாயிருங்கள்; அன்பு திரளான பாவங்களை மூடும் என்கின்றது.

உனக்கு எப்பொழுதாகிலும் இத்தகைய போர்வை தேவைப்பட்டதா? எனக்கு தேவைப்பட்டது. ஏதாவது ஒன்றை சொன்ன பின்னர் அல்லது செய்த பின்னர், நான் அதற்காக மனம் வருந்தி குற்ற உணர்வையும், அவமானத்தையும் உணர்ந்ததுண்டு. சுவிசேஷங்களில் குறிப்பிட்டுள்ளபடி, இயேசுவும் அவமானத்தாலும் ஏமாற்றத்தாலும் நிறைந்த மக்களை அன்பினால் போர்த்தியது போல, நானும் அன்பினால் போர்த்தப்பட வேண்டியவன்.

இயேசுவைப் பின்பற்றுபவர்கள் கருணையுடனும் தைரியத்துடனும் மற்றவர்களைத் தேற்றவும், மீட்கவும், அன்பென்னும் போர்வையைப் பயன்படுத்த வேண்டும். அத்தகைய மாபெரும் அன்பினைப் பெற்ற நாம் பிறருக்கு அதனைக் கொடுப்போம்.

பிரச்சனைகளினூடாய் துதித்தல்

 ‘‘இது புற்று நோய்’’ இந்த வாத்தைகளை என் தாயார் என்னிடம் கூறியபோது, நான் என்னைத் திடப்படுத்திக் கொள்ள நினைத்தேன். ஆனால் என் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. இந்த வார்த்தைகளை நாம் ஒருமுறை கூட கேட்க விரும்பமாட்டோம். ஆனால் என் தாயாருக்கு இது மூன்றாவது முறையாகத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. தொடர்ந்து மேமோகிராம், பையாப்ஸி எடுப்பதன் மூலம் என் தாயார் தனக்கு புயத்தின் கீழே கேடு விளைவிக்கும் கட்டி உருவாகியிருக்கிறதென தெரிந்து கொண்டார்.

என் தாயாருக்கு கெட்ட செய்தியாக வந்த போதிலும் அவர்கள் என்னைத் தேற்றும்படியாகிவிட்டது. அவருடைய செயல்பாடு என் கண்களைத் திறந்தது.  ‘‘தேவன் எனக்கு நல்லவராகவே இருக்கிறார். அவர் எப்பொழுதும் உண்மையுள்ளவர்’’ எனக் கூறினார். அவர்கள் கடினமான அறுவை சிகிச்சை, கதிர் வீச்சு சிகிச்சை, என சந்தித்தபோதும் தேவ பிரசன்னத்தையும் அவரின் உண்மையையும் உறுதியாகப் பெற்றுக் கொண்டார்.

யோபுவைப் போன்று, தன் பிள்ளைகள், செல்வம், சுகம் யாவற்றையும் இழந்த செய்தியைக் கேட்ட போது (யோபு 1:20) அவர் செய்தது,  ‘‘அவன் தரையிலே விழுந்து பணிந்து கொண்டான்.’’  ‘‘தேவனை தூஷித்து ஜீவனை விடும்’’; என்று அவன் மனைவி கூறிய போது  ‘‘தேவன் கையிலே நன்மையைப் பெற்ற நாம் தீமையையும் பெற வேண்டாமோ?’’ (யோபு 2:10) என்கின்றான். எத்தனை உறுதியான தீர்மானம். பின்பு யோபு குறை கூறின போதும், பின்னர் தேவன் மாறாதவர் என்பதை முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்கிறான். தேவன் தன்னோடு இருக்கிறார். அவர் தன்னை கவனிக்கிறார் என யோபு நம்பினான்.

துன்பம் வரும்போது துதித்தல் என்பது அநேகருக்கு வருவதில்லை. சில வேளைகளில், சில சூழ்நிலைகளில் வேதனைகள் நம்மை மேற்கொள்ளும் போது நாம் கோபத்தாலும் பயத்தாலும் இழுக்கப்படுகிறோம். ஆனால் என் தாயாரின் செயலை கவனிக்கும் போது தேவன் இன்னமும் நல்லவராகவே இருக்கிறார். அவர் கடின நேரங்களில் நமக்கு உதவுகிறார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்கிறோம்.