புழுக்கள் முதல் யுத்தம் வரை

பத்து வயதாக இருந்த கிளியோவிற்கு மீன் பிடித்தலில் அன்று முதல் அனுபவமாக இருந்தது. ஒரு பாத்திரத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த புழு இரையை அவன் பார்த்தபொழுது, மீன் பிடித்தலை ஆரம்பிக்க அவன் தயங்கினான். இறுதியில் அவன் எனது கணவனிடம் “எனக்கு உதவி செய்யுங்கள் என்று கூறினான். அந்த வார்த்தைகளுக்கு அர்த்தத்தை எனது கணவன் அவனிடம் கேட்ட பொழுது “புழுக்களைக் கண்டால் எனக்கு பயமாக உள்ளது.” அவனது பயம் அவனை செயல்பட விடாமல் தடுத்துவிட்டது.

வயது முதிர்ந்தவர்களையும் பயம் செயல்பட இயலாமல் தடுத்துவிடும். கிதியோன் அவனது எதிராளிகளாகிய மீதியானியருக்குப் பயந்து ஆலைக்கு சமீபமாக கோதுமையை போரடித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது, கர்த்தருடைய தூதனானவர் அவனுக்கு தரிசனமான பொழுது அவனும் பயந்திருப்பான் (நியா. 6:11). அவனது ஜனங்களை யுத்தத்தில் தலைமை தாங்கி நடத்த அவனை தேவன் தெரிந்தெடுத்துள்ளார் என்று கர்த்தருடைய தூதன் அவனிடம் கூறினான் (வச. 12-14).

அதற்கு கிதியோனின் மறுமொழி என்ன? “ஆ என் ஆண்டவரே நான் இஸ்ரவேலை எதினாலே இரட்சிப்பேன். இதோ மனாசேயில் என் குடும்பம் மிகவும் எளியது. என் தகப்பன் வீட்டில் நான் எல்லோரிலும் சிறியவன்” (வச. 15) என்று கூறினான். கர்த்தர் அவனோடு இருப்பதாக வாக்குத்தத்தம் பண்ணின பின்பும் கிதியோன் பயந்து இஸ்ரவேல் மக்களை மீட்க தேவன் அவனை பயன்படுத்துவதாக இருந்தால் ஓர் அடையாளத்தை அவனுக்கு காண்பிக்க வேண்டுமென்று கேட்டான் (வச. 36-40). தேவன் அவனது விண்ணப்பத்திற்கு செவிகொடுத்தார். இஸ்ரவேல் மக்கள் யுத்தத்தில் வெற்றி அடைந்தார்கள். நாற்பது ஆண்டுகள் கிதியோன் சமாதானமாக ஆட்சிசெய்தான்.

நம் அனைவருக்கும் பல்வேறு வகையான பயங்கள் உண்டு. புழு முதல் யுத்தம் வரைக்கும் பயம் உண்டு. எதாவது ஒரு காரியத்தை செயல்பட வேண்டுமென்று தேவன் நம்மிடத்தில் கேட்டால், நிச்சயமாக அக்காரியத்தை செய்வதற்கான பெலத்தையும் வல்லமையும் கொடுப்பாரென்று கிதியோனின் சரித்திரம் நமக்கு ஒரு நிச்சயத்தை கொடுக்கிறது.

போதுமானது

ஒரு சிறு குழுவை எங்களது வீட்டில் வைத்து உபசரிக்க வேண்டுமென்று என் கணவரிடமும் என்னிடமும் கேட்ட பொழுது உடனே அதை மறுத்துவிட நினைத்தேன். அவர்களை உபசரிக்கும் அளவிற்கு எனக்கு வசதிகள் இல்லை. எங்களது வீடு மிகச் சிறியது. அதிக ஆட்கள் அதில் தங்க இயலாது. அனைவருக்கும் போதுமான இருக்கைகள் கூட இல்லை. அவர்களோடு உரையாடலில் ஈடுபடுமளவிற்கு எங்களிடம் திறமைகளும் இல்லை. அச்சிறிய குழுவிற்கு தேவையான உணவை தயாரித்து தரும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டால், அதற்காக செயல்படும் திறமையோ பணவசதியோ என்னிடம் இல்லை. அவர்களை பராமரிக்க என்னிடம் போதுமான வசதிகள் இல்லை. ஆனால், தேவனுக்கும் இந்த சமுதாயத்திற்கும் ஏதாவது செய்ய வேண்டுமென்ற ஆவல் உண்டு. ஆகவே எங்களது பயங்களை புறம்பே தள்ளிவிட்டு அச்சிறு குழுவை பராமரிக்க ஒத்துக் கொண்டோம். அச்சிறு குழுவை எங்களது வரவேற்பரையில் ஏற்றுக் கொண்டது, கடந்த ஐந்து அண்டுகளாக, மகிழ்ச்சியைத் தந்தது..

தேவனுடைய மனுஷனான எலிசாவிற்கு, அப்பங்களை கொண்டுவந்த மனிதனுக்கும் இதைப் போலவே தயக்கமும் சந்தேகமும் இருந்தது. அந்த மனிதன் கொண்டு வந்த அப்பத்தை மனிதர்களுக்கு பகிர்ந்து கொடுக்கும்படி எலிசா கூறினான். அவனது பணிவிடைக்காரனோ அந்த இருபது அப்பங்களை எப்படி நூறு பேருக்கு கொடுக்க முடியும் என்று கேட்டான். மனிதர்கள் எண்ணத்தின்படி அந்த இருபது அப்பங்கள் நூறு பேரை போஷிக்க போதுமானதாக இருக்காது என்று எண்ணி அவற்றை மனிதர்கள் முன்பு வைக்க வேண்டாமென்று எண்ணினான். ஆனால், அந்த அப்பங்கள் அவர்களது தேவைக்கு அதிகமாக இருந்தது (2 இரா. 4:44). ஏனென்றால் அந்த மனிதன் கீழ்ப்படிந்து கொடுத்ததினால் தேவன் அவற்றை அளவிற்கு அதிகமாக ஆசீர்வதித்து தேவைகளை சந்தித்தார்.

நாம் தகுதியற்றவர்களன்றோ கொடுப்பதற்கு நம்மிடம் போதுமானது இல்லை என்று எண்ணும்பொழுதோ, நம்மிடம் உள்ளது எதுவோ அதை விசுவாசத்துடன் கூடிய கீழ்ப்படிதலோடு தேவனிடம் கொடுக்க வேண்டுமென்று அவர் நம்மிடம் கேட்கிறார் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். தேவனே அனைத்தையும் போதுமானதாக மாற்றுகிறவர்.

எது வரைக்கும்?

எனக்கு திருமணம் ஆனவுடனேயே எனக்கு குழந்தைகள் பிறந்துவிடும் என்று எண்ணினேன். உடனே குழந்தைகள் பிறக்கவில்லை. குழந்தை பெறுவதற்கு இயலாத என்னுடைய நிலைமையினால் ஏற்பட்ட மனவேதனை குழந்தை பேற்றுக்காக தேவனிடம் மன்றாட எனக்கு வழிவகுத்தது. நான் அடிக்கடி தேவனிடம் “எவ்வளவு காலம்?” என்று முறையிடுவேன். எனது சூழ்நிலைகளை தேவனால் மாற்றி அமைக்க இயலும். என்று அறிவேன். ஆனால், அவர் ஏன் மாற்றவில்லை?

நீங்கள் தேவனுக்கு காத்திருக்கிறீர்களா? நாம் வாழும் இப்பூமியிலே நியாயம் நிலை நிறுத்தப்பட எவ்வளவு காலம் ஆகுமென்று கேட்கிறீர்களா? கேன்சர் நோய் சுகமாகக் கூடிய காலம் எப்பொழுது வரும் என்று கேட்கிறீர்களா? நான் கடனில் விழுந்து விடாமல் இருக்க எவ்வளவு காலம் ஆகுமென்று கேட்கிறீர்களா?

ஆபகூக் என்ற தீர்க்கன் அதுபற்றி தெளிவான எண்ணம் கொண்டிருந்தான். “கர்த்தாவே நான் எது வரைக்கும் உம்மை நோக்கி கூப்பிடுவேன். நீர் கேளாமல் இருக்கிறீரே! கொடுமையினிமித்தம் நான் எது வரைக்கும் உம்மை நோக்கி கூப்பிடுவேன். நீர் என்னை இரட்சியாமல் இருக்கிறீரே. நீர் எனக்கு அக்கிரமத்தை காண்பித்து என்னை தீவினையை பார்க்கப் பண்ணுகிறது என்ன?” (ஆப. 1:2-3) என்று அவன் தேவனை நோக்கிக் கதறினான். நீதியும் வல்லமையுமுள்ள தேவன், பொல்லாப்பு அநீதி, சீர்கேடு ஆகியவற்றை எவ்வளவு காலம் தொடர தேவன் அனுமதிப்பார் என்று அவன் அங்கலாய்த்தான். ஏன் தேவன் இடைப்படவில்லை. ஏதும் செயல்படவில்லை என்ற கேள்விகளைக் குறித்து ஆபகூக் அதிகமாக சிந்தித்தான்.

நாமும் இவ்விதமாக தேவன் ஏன் செயல்படாமலிருக்கிறாரென்று எண்ணுகிற நாட்கள் உண்டு. ஆபகூக்கைப் போல “எது வரை?” என்று தேவனிடம் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்.

ஆயினும் நான் தனிமையாக இல்லை. ஆபகூக்கின் குரலைக் கேட்டவர் நம்முடைய பாரங்களைப் பற்றியும் விசாரிக்கிறவராயிருக்கிறார். அவர் நம்மை விசாரிக்கிறவரானபடியினால் நமது பாரங்களை அவர்மேல் வைத்துவிட வேண்டும். தேவன் நமது விண்ணப்பங்களை கேட்கிறார். அவரது நேரத்தில் அவர் அவைகளுக்குப் பதிலளிப்பார்.

நான் அப்பொழுதே அறிந்திருந்தால்

நான் என் பணிக்கு செல்லும் வழியில் “அன்பான இளம் வயதிளான நான்” என்ற பாடலைக் கேட்டேன். நீ கடந்த காலத்திற்கு செல்ல முடிந்தால் இப்பொழுது நீ அறிந்திருக்கும் காரியங்களைக் குறித்து அப்பொழுது இளமையாக இருந்த உன்னிடம் நீ என்ன சொல்லுவாய்? நான் அந்த பாடலை கவனித்து கேட்ட பொழுது, ஞானத்தைப் பற்றியும், எச்சரிக்கைப் பற்றியும் சில கருத்துகளைக் கூறியிருக்கலாம் என்று எனக்குள் எண்ணினேன். நமது வாழ்க்கையின் எதாவது சில சமயங்களில், கடந்த காலத்தில் நாம் செய்த காரியங்களை இப்பொழுது செய்ய நேரிட்டால் வேறுவிதத்தில் சிறப்பாக செயல்பட்டிருப்போமே என்று எண்ணியிருப்போம்.

ஆனால், நான் கேட்ட அந்தப் பாடல் நமது கடந்தகால வாழ்க்கை, நம்மை மனவருத்தத்தால் நிரப்பியிருந்தாலும், நாம் அவற்றின் மூலம் பெற்ற அனுபங்கள் நம்மை இன்றுவரை உருவாக்கியுள்ளன என்று விளக்குகிறது. நமது பாவம் அல்லது நமது தேர்ந்தெடுப்புகளால் ஏற்பட்ட விளைவுகளை நம்மால் மாற்றியமைக்க முடியாது. கர்த்தருக்கு தோத்திரம்.

நாம் நமது பயங்கரமான மன பாரங்களையும், கடந்த கால தவறுகளையும் சுமந்துதிரிய வேண்டாம். ஏனென்றால் “ஜீவனுள்ள நம்பிக்கை உன்டாகும்படி, தமது மிகுந்த இரக்கத்தின்படியே நம்மை மறுபடியும் ஜெநிப்பித்தார்” 1 பேது. 1:4ல் கூறப்பட்டபடி இயேசு நமக்கு செய்துள்ளார்.

நாம் நமது பாவத்தைக் குறித்த மன வருத்தத்தோடும், விசுவாசத்தோடும் அவரிடம் திரும்பினால் அவர் நம்மை மன்னிப்பார். அந்த நாளிலே நாம் புத்தம் புதிய வாழ்க்கையைப் பெற்று ஆவிக்கேற்றபடி மன மாற்றம் அடைவோம் (2 கொரி. 5:19). நாம் செய்த காரியங்களாலோ அல்லது செய்யாத செயல்களினால் அல்லாமல் கர்த்தராகிய இயேசு நமக்காக செய்து முடித்த காரியத்தினாலேயே நமது பாவங்கள் நமக்கு மன்னிக்கப்பட்டுள்ளன. இன்றைய நாளை நாம் பயனுள்ள முறையில் பயன்படுத்தி அவரோடு கூட இணைந்து எதிர்காலத்தை சந்திப்போம். கிறிஸ்துவுக்குள் நாம் விடுதலை பெற்றவர்களாக இருக்கிறோம்.

நம்மீது அசைவாடுதல்

பெட்டியின் மகள் அவளது கடற்;பயணத்தை முடித்துவிட்டு உடல் நலமில்லாமல் வீடு திரும்பினாள். தூங்க முடியாத அளவிற்கு அவளது வலி அதிகரித்தபொழது பெட்டியும் அவளது கணவரும் அவளை அவசர மருத்துவ அறைக்கு கூட்டிச்சென்றார்கள். மருத்துவர்களும், செவிலியர்களும் உடனே அவளுக்கு சிகிச்சை மேற்கொண்டனர். சில மணிநேரம் கழித்து ஒரு தாதி பெட்டியிடம் வந்து “உங்கள் மகள் சுகமடையப் போகிறாள். அவள் சுகமாவதற்காக நாங்கள் அதிக கவனம் செலுத்தப் போகிறோம்” என்றாள். அந்த நிமிடத்தில் பெட்டியின் உள்ளம் சமாதானம் அடைந்து அன்பினால் நிரப்பப்பட்டாள். அவள் அவளது மகளைக் குறித்து கரிசனையோடு கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, தேவன்தாமே அவரது பிள்ளைகளை பேணிப்பாதுகாக்கும் தலை சிறந்த பெற்றோராக இருந்து, துக்கமான நேரங்களில் நமக்கு ஆறுதல் தருகிறார்.

உபாகமம் புத்தகத்தில் தேவன் அவருடைய ஜனங்கள் வனாந்திரத்தில் சுற்றி அலைந்த பொழுது, தன் குஞ்சுகள் மேல் அசைவாடி காக்கும் கழுகைப்போல அவர் காத்து வந்ததை அவருடைய மக்களுக்கு நினைப்பூட்டினார். அவர் அவர்களை விட்டு ஒருக்காலும் விலகவே இல்லை. “கழுகு தன் குஞ்சுகளின் மேல் அசைவாடி, தன் செட்டைகளை விரித்து, அவைகளை எடுத்து, அவைகளைத் தன் செட்டைகளின் மேல் சுமந்துகொண்டு போகும் கழுகைப் போல” உபாகமம் 32:11 தேவன் அவர்களை விட்டு ஒருக்காலும் விலகவே இல்லை. வனாந்தரத்தில் அவர்கள் கஷ்டங்களையும், துன்பங்களையும் அனுபவித்து வந்தாலும், தேவன் அவர்களை கைவிடவில்லை என்பதை அவர்கள் நினைவு கூரும்படி தேவன் விரும்பினார்.

நாமும் நமது வாழ்க்கையில் பலவிதமான சவால்களை சந்திக்கலாம். ஆனால், தேவன் நம்மை விட்டு ஒருக்காலும் விலகவில்லை என்பதை நினைவு கூர்ந்து தைரியமும், ஆறுதலும் அடையலாம். நாம் கீழேவிழுவதாக நினைக்கும்பொழுது தேவன்> ஒரு கழுகு அதன் செட்டைகளை விரித்து அதன் குஞ்சுகளைக் காப்பாற்றுவது போல, (வச. 11) நம்மைக் காப்பாற்றி சமாதானம் தருகிறார்.