நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்

2016 ஆம் ஆண்டு ரியோவில் நடைபெற்ற ஒலிம்பிக்கில், 5000 மீட்டர் ஓட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இரு தடகள வீராங்கனைகள், உலகளவில் எல்லாருடைய கவனத்தையும் ஈர்த்தனர். நியூஸிலாந்தைச் சேர்ந்த  நிக்கி ஹம்பிளினும், அமெரிக்கரான அபி டி அகஸ்டினோவும் ஒருவரோடொருவர் மோதி கீழே விழுந்தனர். அபி வேகமாக எழுந்து நின்று நிக்கிக்கு உதவினாள். சில நொடிகளில் இரு தடகள விராங்கனைகளும் ஓட ஆரம்பித்தனர். அபியினுடைய வலது காலில் ஏற்பட்ட காயத்தின் விளைவாக அவளுடைய ஓட்டம் தடுமாற ஆரம்பித்தது. அப்பொழுது நிக்கி தன் சக வீராங்கனையை ஓட்டத்தை முடிக்குமாறு ஊக்குவிக்கின்றாள். அபி முடிவு கோட்டின் அருகே தடுமாறி தாண்டிய போது நிக்கி காத்திருந்து அவளை அனைத்துக் கொண்டாள். ஒருவரையொருவர் ஊக்குவித்த அந்தக் காட்சி எத்தனை அழகாயிருந்தது.

இந்த நிகழ்வு வேதத்திலுள்ள ஒரு பகுதியை எனக்கு நினைப்பூட்டுகிறது. “ஒண்டியாயிருப்பதிலும் இருவர் கூடியிருப்பது நலம்… ஒருவன் விழுந்தாலும் அவன் உடனாளி அவனைத் தூக்கிவிடுவான். ஓண்டியாயிருந்து விழுகிறவனுக்கு ஐயோ, அவனைத் தூக்கிவிடத் துணையில்லையே” (பிர. 4:9-10). ஆவிக்குரிய ஓட்டத்திலிருக்கும் நமக்கும் மற்றவரின் துணை வேண்டும். நாம் ஒருவரோடொருவர் பந்தயத்திற்காக ஓடவில்லை. மாறாக ஒரே குழுவின் உறுப்பினர்களாக ஓடுகிறோம். நாம் தடுமாறும் வேளைகளில் நம்மைத் தூக்கிவிட நமக்கு பிறரின் உதவி தேவை சில வேளைகளில் நாம் பிறரை ஊக்கப்படுத்துவதற்கு நம்முடைய ஜெபமும் பிரசன்னமும் தேவைப்படுகிறது.

இந்த ஆவிக்குரிய ஓட்டம் ஒரு தனிமையான ஓட்டமல்ல. ஒருவேலை தேவன் உன்னை நிக்கியைப் போலோ அல்லது அபியைப் போலவோ பிறர் வாழ்வில் செயல்பட்ட உன்னை வழிநடத்துகின்றாரா? அவருடைய வழி நடத்தலுக்கு இன்றே செவி சாய்த்து, நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்.

முதல் அடியை எடுத்துவைத்தல்

தாம் டேஷீ தன் வாழ்வில் ஏதோ ஒரு குறையுள்ளதாக உணர்ந்தார். எனவே அவர் ஆலயத்திற்குச் செல்ல ஆரம்பித்தார். அதே ஆலயத்திற்குத்தான் அவருடைய மகளும் செல்வது வழக்கம். ஆனால், அவர்கள் இருவரும் இணைந்து சென்றதில்லை. முந்திய நாட்களில் அவர் தன் மகளைக் காயப்படுத்தியிருந்தார். அது அவர்களிடையே ஒரு பிளவை ஏற்படுத்திவிட்டது. எனவே அவர் ஆலயத்தில் பாடல் வேளை ஆரம்பித்தப்பின் தான் உள்ளே வருவார்.

ஆலய அங்கத்தினர்கள் சுவிசேஷத்தை அவரிடம் பகிர்ந்தனர். தன் நம்பிக்கையை இயேசுவின் மீது வைக்க வேண்டும் என்ற அவர்களின் அழைப்பினை  பணிவோடு நிராகரித்து விடுவார். ஆனால், அவர் தொடர்ந்து ஆலயத்திற்கு வந்து கொண்டேயிருந்தார்.

ஒரு நாள் அவர் மிக மோசமாக சுகவீனமடைந்தார். அவருடைய மகள் தன் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, அவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினாள். கிறிஸ்து தன் வாழ்வை மாற்றியதைக் குறித்து பகிர்ந்து கொண்டதோடு தன் தந்தையோடு ஒப்புரவாகுதலையும் கேட்டார். அன்று இரவு அவர் தன் நம்பிக்கையை இயேசுவின் மீது வைத்தார். அந்த குடும்பங்கள் ஒப்புரவாகின. சில நாட்களுக்குப் பின்னர் அவர் மரித்தார். இயேசுவின் சமாதானத்தோடும், தனக்கு அன்பானவர்களிடம் சமாதானத்தோடும் இயேசுவின் பிரசன்னத்திற்குள் சென்றார்.

பவுல் அப்போஸ்தலன், தேவனுடைய அன்பு, மன்னித்தலின் உண்மையைக் குறித்து மற்றவர்களைச் சம்மதிக்கச் செய்யவேண்டுமென எழுதுகிறார் (2 கொரி. 5:11).

தேவனுடைய ஒப்புரவாகுதலின் செயலை மேற்கொள்ள “கிறிஸ்துவின் அன்பு நம்மை நெருக்கி ஏவுகிறது” (வச. 14) என்று அவர் சொல்லுகிறார்.

நாம் மற்றவர்களை மன்னிக்க முன்வரும்போது தேவன் அவர்களொடு ஒப்புரவாகுவதற்கு விரும்புகின்றார் என்பதை அவர்கள் உணரச் செய்கிறோம் (வச. 19). இன்று தேவனுடைய வல்லமையின் மீது சார்ந்து அவருடைய அன்பினைக் காட்ட விரும்புகிறாயா?

எது நிலைத்து நிற்கும்?

சமீபத்தில் பல கடினமான சூழ்நிலைகளை சந்தித்து வந்த என் நண்பர், இவ்வாறு எழுதினார், “கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளை நான் எண்ணிப்பார்க்கையில் மிகவும் பயமாக இருக்கின்றது, என் கல்லூரி வாழ்வில் பல மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன... எதுவுமே நிலையானதல்ல.”

ஆம், பணிமாற்றம், புதிய நட்பு, வியாதி, சாவு போன்ற பல காரியங்களை இரண்டு வருடத்திற்குள் சந்திக்க நேரிடலாம். நல்லதோ கெட்டதோ, வாழ்க்கையையே புரட்டிப்போடக் கூடிய எதாவது ஓர் சம்பவம் நம்மீது பாயக் காத்துக்கொண்டிருக்கலாம்! அதைப் பற்றி நமக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனால், நமது அன்பான பரமபிதா மாறாதவராக இருகின்றார் என்பதை நினைக்கும்பொழுது எவ்வளவு ஆறுதலாக இருக்கின்றது!

“நீரோ மாறாதவராயிருக்கிறீர்: உமது ஆண்டுகள் முடிந்து போவதில்லை,” என்று சங்கீதக்காரன் கூறுகிறான் (சங். 102:27). எவ்வளவு மகத்தான சத்தியம் இது. தேவன் எப்பொழுதும் அன்பும், நீதியும், ஞானமும் நிறைந்தவராகவே இருக்கின்றார் என்று இந்த வசனம் நமக்கு சொல்கின்றது. “இந்த பிரபஞ்சத்தை உருவாக்கும் முன்னர் தேவனுடைய பண்புகள் எப்படி நிலையானதாக இருந்ததோ, அப்படியே இன்றும் அது என்றென்றும் மாறாமல் நிலைத்து நிற்கும்” என்று வேதாகம ஆசிரியர் ஆர்தர்.W.பிங்க் (Arthur.W. Pink) தேவனின் குணாதிசயத்தை அற்புதமாக விளக்குகின்றார்.

புதிய ஏற்பாட்டில், “நன்மையான எந்த ஈவும் பூரணமான எந்த வரமும் பரத்திலிருந்துண்டாகி, சோதிகளின் பிதாவினிடத்திலிருந்து இறங்கிவருகிறது; அவரிடத்தில் யாதொரு மாறுதலும் யாதொரு வேற்றுமையின் நிழலுமில்லை” (யாக். 1:17) என்று யாக்கோபு எழுதியுள்ளார். நமது நல்ல தேவன் மாத்திரம் தனது குணத்தை மாற்றிக்கொள்ளாமல் உறுதியுடன் இருப்பதே, நிலையற்ற நம் வாழ்வில் நம்பிக்கையூட்டும் ஒரே விஷயமா யிருக்கிறது. நன்மையான அனைத்திற்கும் அவரே ஆதாரமாக இருகின்றார். அவருடைய செயல்கள் அனைத்தும் நன்மையானைவைகளே. 

எதுவுமே நிலைத்து நிற்காதது போல் தோன்றலாம், ஆனால் நம் தேவன் தம்முடைய பிள்ளைகள் மீது எப்போதும் நன்மை செய்பவராகவே திகழ்கின்றார்.

நீ அல்ல

தாவீது ஆலயத்திற்கான திட்டங்கள் அனைத்தையும் வகுத்து முடித்தான். அதற்கு தேவையான மரச்சாமான்களையும், அலங்கார பொருட்களையெல்லாம் கூட வடிவமைத்து, அவைகள் எல்லாவற்றையும் சேகரித்து, அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்து முடித்தான் (1 நாளா. 28:11-19). ஆனாலும் முதலில் கட்டப்பட்ட ஆலயம் சாலொமோனின் ஆலயம் என்றே அழைக்கப்பட்டது. தாவீதின் ஆலயமாக அழைக்கப்படவில்லை.

ஏனெனில் தேவன் ஏற்கனவே நீ எனக்கு ஆலயத்தைக் கட்ட மாட்டாய் (1 நாளா. 17:4) என்று சொல்லியிருந்தார். தேவன் தாவீதின் குமாரனாகிய சாலொமோனை அதற்காக தேர்வு செய்திருந்தார். தேவனின் மறுப்புக்கு தாவீதின் மாறுத்தரம் ஒரு முன்னுதாரணமாக இருக்கின்றது. அவனால் செய்யமுடியாத காரியத்தை குறித்து எண்ணிக்கொண்டிருக்காமல், தேவனால் செய்ய நினைத்த காரியத்தில் தன் கவனத்தை செலுத்த ஆரம்பித்தான் (வச. 16-25). நன்றியுள்ள இருதயத்துடன் எப்போதும் காணப்பட்டான். அவனால் செய்ய முடிந்த எல்லாவற்றையும் செய்து, ஆலயத்தைக் கட்டப்போகும் சாலொமோனுக்கு உதவியாக இருக்கும்படியாக சரியான நபர்களைத் தேர்வு செய்து அணி திரட்டினான் (1 நாளா. 22).

இதைக் குறித்து வேதாகம வர்ணனையாளர் ஜே. ஜி. மெக்கான்வில் (J.G. McConville) “பல நேரங்களில், கிறிஸ்தவ ஊழியத்தில் நாம் ஆவலுடன் செய்ய விரும்பும் வேலைக்கு மிகவும் தகுதியானவராகவோ, பொருத்தமுள்ளவராகவோ இருக்கமாட்டோம், அதற்கான அழைப்பை கூடத் தேவனிடமிருந்து பெற்றிருக்கவும் மாட்டோம். ஆனால் அது தாவீதின் வேலையைப் போன்று ஆயத்தப்படுத்தும் பணியாக இருக்கலாம், முடிவில், அதன் வாயிலாக பிரம்மாண்டமான ஓர் காரியம் வெளிப்படலாம்” என எழுதியுள்ளார்.

தாவீது தேவனுடைய மகிமையைத் தேடினான், தனது மகிமையை நாடவில்லை. தேவனுடைய ஆலயத்தை கட்டும்படியாக தன்னால் முடிந்தவரையில் உண்மையுடன் வேலை செய்தான். வேலையை எளிதாக முடிக்க, அவனுக்குப் பின்னால் வருபவருக்கு ஓர் நல்ல அடித்தளத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தான். அவனைப்போலவே, நாமும், தேவன் நமக்காக தேர்ந்தெடுத்து வைத்துள்ள காரியங்களை ஏற்றுக்கொண்டு, நன்றியுள்ள இருதயத்தோடு அவருக்கு ஊழியம் செய்யலாம்! நம்முடைய அன்பான தேவன் நிச்சயமாகவே “மிக பிரமாண்டமானதை” செய்து கொண்டிருக்கிறார்.

பரிபூரணமாக நேசித்தல்

தன் மகளுடன் தனக்கிருக்கும் பிரச்சனைகளை பகிர்ந்துகொண்ட பொழுது அவளுடைய குரல் தழுதழுத்தது. தன்னுடைய மகளின் கேள்விக்குரிய நண்பர்களை குறித்து கவலையுற்ற இத்தாய் அவளுடைய கைப்பேசியை பறித்துக்கொண்டு தன் மகள் செல்லும் இடமெங்கும் அவளுடைய மெய்க்காப்பாளர் போல கூடவே சென்றாள். இதனால் அவர்களுடைய உறவில் மேலும் விரிசல் அதிகமாகவே செய்தது.

நான் அப்பெண்ணின் மகளிடம் பேசிய பொழுது, அவள் தன் தாயாரை அதிகமாய் நேசிக்கிறாள் என்பதை அறிந்துகொண்டேன். ஆனால் தன் தாயாருடைய அதீத அன்பினால் மூச்சுத்திணறிக் கொண்டிருந்தபடியால், அத்தாயாரின் பிடியிலிருந்து வெளியேறவே விரும்பினாள்.

குறைவுள்ளவர்களாகிய நாம் அனைவரும் நம்முடைய உறவுகளில் போராடுகிறோம். நாம் பெற்றோராக இருப்பினும் பிள்ளையாக இருப்பினும், திருமணம் ஆனவரோ ஆகாதவரோ, யாராயிருப்பினும், நம்முடைய அன்பை சரியான விதத்திலே வெளிப்படுத்த போராடுகிறோம், சரியானதை சரியான நேரத்திலே கூறவும், செய்யவும் கூட போராடுகிறோம். நம்முடைய வாழ்நாள் முழுவதும் நாம் அன்பிலே வளர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

1 கொரிந்தியர் 13ஆம் அதிகாரத்திலே பவுல் பூரணமான அன்பு எப்படி காணப்படும் என சுருக்கமாகக் கூறுகிறார். பரிபூரண அன்பின் தரநிலையை கேட்பதற்கு அற்புதமாகத்தான் உள்ளது. ஆனால், அவ்வன்பை கடைப்பிடிப்பது முற்றிலும் சவாலான காரியம். ஆனால் நல்லவேளை, இயேசு நமக்கு மாதிரியாக உள்ளார். அவர் பல்வேறு பிரச்சனைகள் மற்றும் தேவைகளோடு வந்த மக்களிடம் பழகிய விதம், பரிபூரண அன்பு செயலில் எப்படி காணப்படும் என்பதை நமக்கு காண்பித்துள்ளார். நாம் நம்மை அவருடைய அன்பில் நிலைநாட்டி, நம் மனதை அவருடைய வார்த்தையில் மூழ்கச்செய்து அவரோடு கூட நடப்போமானால், அவருடைய சாயலை நாம் அதிகதிகமாக பிரதிபலிப்போம். இருப்பினும் நாம் தவறுகள் செய்யக்கூடும். ஆனால் அவற்றையெல்லாம் சரிசெய்து எல்லா நிலையிலும் நன்மையைக் காணச்செய்வார். ஏனெனில், அவருடைய அன்பு “சகலத்தையும் தாங்கும் (பாதுகாக்கும்),” (வச. 7) “அது ஒருக்காலும் ஒழியாது” (வச. 8).

எதுவும் குறைவின்றி

பெட்டிபடுக்கையின்றி, அத்தியாவசிய பொருட்களின்றி, மாற்றுத்துணியின்றி, பணம் இன்றி, கிரெடிட்கார்ட் இன்றி ஒரு பயணத்தை கற்பனை செய்து பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறதல்லவா? சொல்லப்போனால் இது ஞானமற்றதும் கூட.

ஆனால், தன்னுடைய 12 சீஷர்களையும் நற்செய்தி அறிவித்து சுகமாக்கும்படி கட்டளையிட்டு, முதல்முறை அவர்களை ஊழியத்திற்கு அனுப்பினபொழுது இதைத்தான் இயேசு கூறினார். “வழிக்குப் பையையாகிலும், அப்பத்தையாகிலும், கச்சையில் காசையாகிலும், எடுத்துக்கொண்டுபோகாமல், ஒரு தடியைமாத்திரம் எடுத்துக்கொண்டுபோகவும்; பாதரட்சைகளைப் போட்டுக்கொண்டுபோகவும், இரண்டு அங்கிகளைத் தரியாதிருக்கவும்” என கட்டளையிட்டார் (மாற். 6:8-9).

இருப்பினும் சில காலம் கழித்து, தான் சென்றபின் அவர்கள் செய்யவேண்டிய பணிக்காக அவர்களை ஆயத்தப்படுத்தி கொண்டிருந்தபொழுது, தன்னுடைய சீஷர்களை நோக்கி, “இப்பொழுதோ பணப்பையும் சாமான்பையும் உடையவன் அவைகளை எடுத்துக்கொள்ளக்கடவன்; பட்டயம் இல்லாதவன் தன் வஸ்திரத்தை விற்று ஒன்றைக்
கொள்ளக்கடவன்” என இயேசு கூறினார் (லூக். 22:36).

அப்படியென்றால் இதன் அர்த்தம்தான் என்ன? அதாவது, நம்முடைய தேவைகள் அனைத்தையும் தேவனே சந்திப்பார் என்கிற நம்பிக்கை ஏற்படுத்தவே.

தன் சீஷர்களுடைய முதலாவது ஊழியப் பயணத்தை குறிப்பிட்டு, “நான் உங்களைப் பணப்பையும் சாமான்பையும் பாதரட்சைகளும் இல்லாமல் அனுப்பினபோது, ஏதாகிலும் உங்களுக்கு குறைவாயிருந்ததா?” என்று இயேசு தன் சீஷர்களை நோக்கி கேள்வி எழுப்பிய பொழுது, “ஒன்றும் குறைவாயிருந்ததில்லை” என பதிலளித்தார்கள் (வச. 35). தேவன் கட்டளையிட்ட எல்லாவற்றையும் செய்துமுடிக்க வேண்டிய அனைத்தும் அவர்களிடத்தில் இருந்தது. அதாவது அவருடைய ஊழியத்தை செய்து முடிக்க தேவையான வல்லமையையும் அதிகாரத்தையும் அவர்களுக்கு கொடுத்தார் (மாற். 6:7).

தேவன் நம்முடைய தேவைகள் அனைத்தையும் சந்திப்பார் என விசுவாசிக்கிறோமா? அதுமட்டுமின்றி திட்டமிட்டு நம்முடைய கடமைகளைச் சரியாக செய்கிறோமா? அவருடைய பணியை செய்ய விசுவாசம் கொள்வோமாக.

ஜீவனைக் கண்டடைதல்

“நீ ஒரு உதவாக்கரை. உன்னால் குடும்பத்திற்கு அவமானம்தான்,” என்று ரவியின் தந்தை அவனைப் பார்த்து கூறிய வார்த்தைகள் அவன் இருதயத்தை ஊடுருவிக்குத்தியது. அவனுடைய உடன் பிறப்போடு ஒப்பிடும்பொழுது, அவனை இழிவாகவே கருதினார். அவன் விளையாட்டுத் துறையில் சிறந்திருக்க முயற்சித்து முன்னேறிய பொழுதும், தோல்வியுற்றவனாகவே உணர்ந்தான். “என் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும்? நான் முற்றிலும் தோல்வியுற்றவனா? ஏதாவது ஒரு வழியில் வலியில்லாமல், ஜீவனை விட முடியுமா?” என்றெல்லாம் எண்ண ஆரம்பித்தான். இவ்வெண்ணங்கள் அவனை தொடர்ந்து தொந்தரவு செய்தன. ஆனாலும் அதைக் குறித்து அவன் யாரிடமும் பேசவில்லை. ஏனென்றால் அவன் கலாச்சாரத்தில் அப்படி பகிர்ந்துகொள்ளும் வழக்கம் இல்லை. “தனிப்பட்ட வேதனையை உன்னுடனேயே வைத்துக்கொள்; சிதைந்து கொண்டிருக்கும் உன் வாழ்வை நீயாகவே தூக்கி நிறுத்து,” என்றுதான் அவனுக்கு கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தன.

ஆகவே ரவி தனியாகவே போராடினான். பின்பு அவன் தற்கொலை செய்து கொள்ள முயற்சித்து தோல்வியடைந்து, மருத்துவமனையில் குணமடைந்து கொண்டிருந்த பொழுது, அவனைச் சந்திக்க வந்த ஒருவர், ஒரு வேதாகமத்தை கொண்டு வந்து யோவான் 14ஆம் அதிகாரத்தை அவன் தாயாரிடத்தில் வாசிக்கக் கொடுத்தார். “நான் பிழைக்கிறபடியினால் நீங்களும் பிழைப்பீர்கள்” (வச. 19) என அவன் தாயார் வாசித்தார். அதைக் கேட்டபொழுது “இதுதான் என்னுடைய ஒரே நம்பிக்கையாக இருக்கக்கூடும். ஜீவனின் அதிபதியினால் வகுக்கப்பட்ட ஒரு புதிய ஜீவவழி” என எண்ணி, “இயேசுவே நீர் கூறியது போல, நீரே ஜீவன் அளிக்கும் ஜீவ ஊற்றாக இருப்பின், எனக்கு அந்த ஜீவனைத் தாரும்” என் ஜெபித்தான்.

விரக்தியான தருணங்களை நம் வாழ்வில் நாம் காணக்கூடும். ஆனால் ரவியை போல நாமும் “வழியும், சத்தியமும், ஜீவனுமாயிருக்கிற” இயேசுவில் நம்பிக்கைக் கொள்வோம் (வச. 6). வளமிக்க திருப்திகரமான வாழ்வை நமக்களிக்க தேவன் வாஞ்சிக்கிறார்.

நண்பனால் ஏற்பட்ட காயங்கள்

சார்ல்ஸ் லோயரி (Charles Lowery) தன் முதுகின் கீழ் பகுதியிலுள்ள வலியைக் குறித்து தன்னுடைய நண்பனிடம் முறையிட்டான். அனுதாபத்தை எதிர்பார்த்த அவனுக்கு அதற்கு மாறாக நேர்மையான ஒரு பதில் கிடைத்தது. “உன் பிரச்சனை முதுகு வலியாக எனக்கு தோன்றவில்லை. உன்னுடைய பிரச்சனை உன் வயிறு. ஏனெனில் அது பெரிதாக இருப்பதால், உன் பின் பகுதியில் அழுத்தம் தருகிறது,” என்று அவன் நண்பன் கூறினான்.

புண்படக்கூடிய மனநிலைக்கு தான் செல்லாதபடி தன்னைக் காத்துக் கொண்டதாக ரெவ் (Rev) பத்திரிக்கையில் தன்னுடைய பகுதியில் இதை சார்லஸ் பகிர்ந்து கொண்டார். பின்பு, எடையை குறைத்ததும் அவருடைய வலி பறந்தோடியது. “மறைவான சிநேகத்தைப்பார்க்கிலும் வெளிப்படையான கடிந்துகொள்ளுதல் நல்லது. சிநேகிதன் அடிக்கும் அடிகள் உண்மையானவைகள்” (நீதி. 27:5-6) என்பதை சார்லஸ் அறிந்துகொண்டார்.

பிரச்சனை என்னவெனில், நாம் அநேகந்தரம் விமர்சனங்களால் தப்பித்துக் கொள்வதைக் காட்டிலும், துதியினால் வீழ்ச்சியடைவதையே விரும்புகிறோம். ஏனென்றால் உண்மை வலிக்கும். “நான்” என்னும் சுயத்தை அது காயப்படுத்துகிறது, சங்கடப்படுத்துகிறது. ஆனால் ஒரு நல் மாற்றத்தை முன்வைக்கிறது.

உண்மையான நண்பர்கள் நம்மை காயப்படுத்தி சந்தோஷமடைய மாட்டார்கள். மாறாக, நம்மை ஏமாற்றக் கூடியவர்களாய் இல்லாமல் மிகுந்த அன்பு செலுத்துகிறவர்களாய் இருக்கிறார்கள். நம் குறையை அறிந்தும், அதனை ஏற்று, மாற்றிக்கொள்ளாமல் இருக்கும் காரியத்தை கூட அவர்கள் தைரியத்தோடும், அன்போடும் சுட்டிக் காண்பிப்பார்கள். நாம் கேட்க நினைப்பதை மட்டுமில்லாமல், நாம் கேட்க வேண்டிய காரியங்களையும் நமக்கு தெரிவிப்பார்கள்.

அப்படிப்பட்ட தோழமைகளை சாலமோன் கனப்படுத்துவதை நீதிமொழிகள் புத்தகத்திலே காணலாம். இயேசு இதையும் தாண்டி நம்மை உணர்த்துவதோடு, நாம் எவ்வளவாய் நேசிக்கப்படுகிறோம் என்பதையும் அறிந்துக்கொள்ள, அவரை நிராகரித்து நாம் ஏற்படுத்திய காயங்களை அவரே சுமந்து கொண்டார்.

ஒரு பாதுகாப்பான இடம்

ஜப்பானிய இளைஞன் ஒருவனுக்கு ஒரு பிரச்சனை இருந்தது. அவனுக்கு வீட்டை விட்டு வெளியே செல்ல பயம். மற்றவர்களை சந்திக்காமல் இருக்க பகல் முழுவதும் தூங்கி, இரவு முழுவதும் டிவி பார்த்து கொண்டிருந்தான்; அவன் ஒரு ‘ஹிக்கிகோமோரி’ (hikikomori). அதாவது, நவீன காலத் துறவி. இந்தப் பிரச்சனை அவன் குறைந்த மதிப்பெண்கள் பெற்றதால் பள்ளிக்கு செல்வதை நிறுத்திய பொழுது ஆரம்பித்ததுதான். சமுதாயத்திற்கு ஏற்றவன் அல்ல என்ற எண்ணம் மேலோங்கியது. இறுதியில் அவன் தன் குடும்பத்தினருடனும் மற்றும் நண்பர்களிடமும் முழுமையாகத் தொடர்பை துண்டித்துக் கொண்டான். இந்த பிரச்சனையிலிருந்து மீண்டு வர டோக்கியோவில் (Tokyo) உள்ள ஐபாஷோ (Ibasho) என்னும் வாலிபர் சங்கத்திலே சேர்ந்து உதவி பெற்றுக்கொண்டான். ‘ஐபாஷோ’ என்றால் பாதுகாப்பான இடம் என்று அர்த்தம். அதாவது, சமுதாயத்திற்குள், உடைந்துபோன மக்கள் தங்களை மீண்டுமாய் சமுதாயத்தில் இணைத்துக்கொள்ள, பாதுகாப்பான ஓர் இடம்.

நம்முடைய சபையை ‘ஐபாஷோ’ போலவும், அல்லது அதற்கும் மேலாகவும் எண்ணிக் கொண்டால் எப்படி இருக்கும்? சந்தேகமின்றி உடைந்து போன மக்களைக் கொண்ட சமுதாயம் தான் நம் சமுதாயம். அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் கொரிந்து சபைக்கு எழுதும் பொழுது, அவர்களுடைய பழைய வாழ்வு, சமுதாயத்திற்கு எதிரானதும், அவர்களுக்கும் மற்றவர்களுக்கும் ஆபத்து விளைவிக்கக் கூடியதுமாயிருந்தது என்று குறிப்பிடுகிறார் (1 கொரி. 6:9-10). ஆனால் கிறிஸ்துவுக்குள் அவர்கள் புது சிருஷ்டிகளாக்கப்பட்டு முழுமையானார்கள். விடுவிக்கப்பட்ட இவர்களைப் பார்த்து பவுல், ஒருவரை ஒருவர் நேசிக்கவும், பொறுமையாயிருக்கவும், தயவு பாராட்டவும், பொறாமை, பெருமை மற்றும் கோபமின்றி இருக்கவும் உற்சாகப்படுத்தினார் (13:4-7).

எப்பேர்ப்பட்ட பிரச்சனைகளையோ, மனமுறிவுகளையோ எதிர்கொண்டாலும், தேவனுடைய அன்பை அறிந்து கொண்டு, அநுபவிக்கும் ஐபோஷா போன்ற இடமாக சபை இருக்க வேண்டும். காயப்பட்டிருக்கிற இந்த உலக மக்கள், கிறிஸ்துவின் மனதுருக்கத்தை அவரை பின்பற்றுகிற அனைவரிடமிருந்தும் பெற்றுக்கொள்வார்களாக.