வை--ஃபை இருக்கிறதா?

ஊழியத்திற்காக இளைஞர்களுடன் ஒரு பயணத்துக்குத் தயார் செய்து கொண்டிருந்தபோது, “அங்கே வை—ஃபை (Wi-Fi)இருக்குமா” என்ற கேள்வியை அநேக முறை என்னிடம் கேட்டார்கள். இருக்கும் என்று அவர்களுக்கு நான் உறுதி அளித்தேன். ஒரு நாள் இரவு வை—ஃபை இணைப்பு இல்லாதபோது, அந்த இளைஞர்கள் அதிகமாகப் புலம்பினார்கள்.
 
நம்மில் பலர் நம் கையில் நம் ஸ்மார்ட் ஃபோன் (smart phone)இல்லாதபோது, எதையோ இழந்துவிட்டதைப் போல பரிதவிக்கிறோம். அவை நம் கையில் இருக்கும்போது, நம் கண்கள் அதன் திரையை விட்டு விலகுவதில்லை.
 
எல்லாவற்றையும்போல, இணையமும், அதன் மூலம் நாம் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடிய விஷயங்களும் நமது கவனத்தை திசை திருப்புவதாக இருக்கலாம் அல்லது நமக்கு ஆசீர்வாதமாக இருக்கலாம். இந்த இரண்டில் எது என்பது, அதிலிருந்து பெறும் தகவல்களை நாம் எப்படி உபயோகிக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்தது. நீதிமொழிகளில் “புத்திமானுடைய மனம் அறிவைத் தேடும்; மூடரின் வாயோ மதியீனத்தை மேயும்” (15:14) என்று வாசிக்கிறோம்.
 
வேதாகம ஞான போதனைகளை நம் வாழ்க்கைக்கு நாம் பயன்படுத்தும்போது, நம்மை நாமே சில கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொள்ள முடியும்.சமூக இணையதளங்களையும், அதன்மூலம் நாம் இணைந்திருக்கும் குழுக்களின் செய்திகளையும் தினமும் கட்டாயம் பார்க்கிறோமா? எந்த விதமான விஷயங்களில் நாம் ஆர்வம் செலுத்துகிறோம் என்பதை அது சுட்டிக் காட்டுகிறதா? நாம் இணையத்தில் படிக்கும், பார்க்கும் விஷயங்கள் விவேகமான வாழ்க்கை வாழ நம்மை ஊக்குவிக்கிறதா (வச. 16-21); அல்லது – புறங்கூறுதல், அவதூறான விஷயங்கள், உலகப்பிரகாரமான செல்வங்கள், தவறான பாலியல் சிந்தனைகள் – போன்ற மதியீனமான காரியங்களைத் தேடுகிறோமா?
 
பரிசுத்த ஆவியானவரின் கிரியைக்கு நம்மை ஒப்புக்கொடுக்கும்போது, “உண்மையுள்ள, ஒழுக்கமுள்ள, நீதியுள்ள, கற்புள்ள, அன்புள்ள, நற்கீர்த்தியுள்ள” (பிலிப்பியர் 4:8) விஷயங்களால் நம் சிந்தனைகளை நிரப்ப முடியும். கர்த்தர் தரும் ஞானத்தால், அவரைக் கனப்படுத்தக்கூடிய நல்ல விஷயங்களை நாம் தேர்ந்தெடுக்க முடியும்.

அடித்தளம் அகன்ற போது

1997ம் ஆண்டில் ஆசியாவில் ஏற்பட்ட பொருளாதார நெருக்கடியின் போது, சொற்ப வேலைகளே இருந்த நிலையில் அநேகர் வேலை தேடிக் கொண்டிருந்தனர். அப்படி வேலை தேடியவாகளில் நானும் ஒருவன். ஓன்பது மாதங்கள் எதிர்பார்ப்பிற்குப் பின், எழுத்தராக ஒரு கம்பெனியில் சேர்ந்தேன். அந்த கம்பெனியும் மோசமான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டதால் மீண்டும் வேலையை இழந்தேன்.

நீ இத்தகைய சூழலிலிருந்திருக்கின்றாயா? மோசமான நேரம் முடிந்தது என எண்ணிய போது, திடீரென நிலை தடுமாறியது போலிருந்தது. சாறிபாத் விதவையின் நிலையைப் போன்றிருந்தது (1 இரா. 17:12). ஒரு பஞ்சத்தின் போது, அவள் தனக்கும் தன் மகனுக்கும் கடைசி உணவைத் தயாரிக்கும் போது, எலியா தீர்க்கதரிசி தனக்குக் கொஞ்சம் அப்பம் தரும்படி கேட்கின்றார். அவள் மனமில்லாமல் சம்மதிக்கின்றாள். தேவன் அவளுக்குத் தொடர்ந்து மாவையும், எண்ணெயையும் கொடுக்கின்றார் (வச. 10-16).

பிற்பாடு, அவளுடைய மகன் சுகவீனப்படுகின்றான். அவனுடைய சுவாசம் போகுமட்டும் அவனுடைய வியாதி அதிகரித்துக் கொண்டேயிருந்தது. அப்பொழுது அந்த விதவை எலியாவை நோக்கி. “தேவனுடைய மனுஷனே, எனக்கும் உமக்கும் என்ன? என் அக்கிரமத்தை நினைக்கப் பண்ணவும் என் குமாரனைச் சாகப் பண்ணவுமா என்னிடத்தில் வந்தீர்?” என்றாள் (வச. 18).

சில வேளைகளில் நாமும் இந்த விதவையைப் போன்று செயல்படுவோம். தேவன் ஏன் நம்மைத் தண்டிக்கின்றார் என வியந்ததுண்டு. இந்தப் பாவ உலகில் தீமையானவைகளும் நடக்கும் என்பதை நாம் மறந்து விடுகின்றோம்.

எலியா இந்தத் தேவையை தேவனிடம் எடுத்துச் செல்கின்றார். உண்மையாய், முழுமனதோடு தேவனிடம் அந்தப் பையனுக்காக ஜெபிக்கின்றார். தேவன் அவனை உயிரோடு எழுப்புகின்றார் (வச. 20-22) எலியாவைப் போன்று நாமும், நாம் நம்பியிருக்கிறவர் ஒரு போதும் நம்மைக் கைவிடுவதில்லை என உணர்ந்து கொள்வோம். தேவனுடைய திட்டத்தின் மீது சார்ந்திருந்து, அதைப் புரிந்து கொள்ளும்படி தேவனிடம் ஜெபிப்போம்.

நேர்த்தியான உலகம்

“என்னுடைய நேர்த்தியான உலகம்” என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரை எழுதிவருமாறு கேற்றியின் பள்ளியில் ஒரு வேலை கொடுத்திருந்தனர். அவள் தன்னுடைய கட்டுரையில் “என்னுடைய நேர்த்தியான உலகில்… ஐஸ் கிரீம்கள் இலவசம், எவ்விடத்திலும் லாலிப்பாப்கள் கிடக்கின்றன, வித்தியாசமான வடிவங்களில் அமைந்த ஒரு சில மேகங்களோடு வானம் எப்பொழுதும் நீல நிறமாகவேயிருக்கும்” என ஆரம்பித்த அவளுடைய கட்டுரை திடீரென ஒரு தீவிர மாற்றம் பெற்றது. “அந்த உலகில் ஒருவர் வீட்டிற்கும் துயரச் செய்தி வருவதில்லை. அப்படியொரு செய்தியை யாரும் கொண்டு செல்லத் தேவையேயில்லை” எனத் தொடர்ந்தாள்.

ஒருவர் வீட்டிலும் துயரச்செய்தியேயில்லை என்பதைக் கேட்பதற்கு ஆச்சரியமாக இருக்கின்றதல்லவா? இந்த வார்த்தைகள் நம்மை வல்லமையாக இயேசுவின் மேல் நாம் வைத்துள்ள நம்பிக்கைக்கு நேராகத் திருப்புகின்றது. அவர், “சகலத்தையும் புதிதாக்குகின்றார்”, நம்முடைய துயரை அகற்றி, இவ்வுலகை மாற்றுகின்றார் (வெளி. 21:5).

பரதீசில் துன்பங்கள் இல்லை, மரணமில்லை, புலம்பலில்லை, வேதனையில்லை, கண்ணீர் இல்லை (வச. 4). அது, நாம் தேவனோடு ஐக்கியப்பட்டிருக்கும் ஒரு நேர்த்தியான இடம். தேவன் தம் அன்பினால் தம் விசுவாசிகளை விடுவித்து தனக்கென்று சேர்த்துக் கொண்ட இடம். எத்தனை அற்புதமான மகிழ்ச்சி நமக்குக் காத்திருக்கின்றது!

இந்த முழுமையின் உண்மையை நாம் இங்கேயே அனுபவிக்கலாம். நாம் தேவனோடு அனுதினம் ஐக்கியப்படும்போது அவருடைய பிரசன்னத்தின் மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியும் (கொலோ. 1:12-13). நாம் பாவத்தை எதிர்த்துப் போராடும் போது, பாவத்தையும், மரணத்தையும் முற்றிலும் ஜெயம் பெற்ற கிறிஸ்து நமக்குத் தருகின்ற வெற்றியை அனுபவிப்போம் (2:13-15).

உருண்டு, புரண்டு...

உன்னை இரவில் தூங்க விடாமல் விழித்திருக்கச் செய்வதெது? சில நாட்களாக நான் தூக்கத்தை இழந்து, என் படுக்கையில் உருண்டு புரண்டு கொண்டு, ஒரு பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காண முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். அதன் காரணமாக நான் அடுத்த நாளின் சவால்களைச் சந்திக்கத் தேவையான ஓய்வு சரியாகக் கிடைக்கப் பெறாமல் முறுமுறுத்தேன்.

இது உங்களுக்கும் ஏற்பட்டுள்ளதா? உறவுகளில் ஏற்பட்டுள்ள பிரச்சனைகள், நம்பிக்கையற்ற எதிர்காலம், எதுவாக இருப்பினும் நம் அனைவருக்குமே ஏதாவது ஒன்றைக் குறித்து கவலை வந்து விடுகிறது.

சங்கீதம் 4 ஐ எழுதும்போது தாவீது ராஜா நிச்சயமாக துயரத்தில் தான் இருந்திருக்க வேண்டும். ஜனங்கள் அவரைக் குறித்துப் பொய்யான குற்றச்சாட்டுகளைக் கூறி அவருடைய புகழை அழிக்கப் பார்க்கின்றனர் (வச. 2) சிலர் அவர் ஆட்சித்திறமையற்றவர் என குற்றம் சாட்டுகின்றனர் (வச. 6). இப்படி நியாயமில்லாமல் நடந்து கொண்டமையால் தாவீது ராஜாவிற்கு கோபம் வந்திருக்கலாம். அவரும் இவற்றைக் குறித்து சிந்தித்து, தூக்கமின்றி இரவைக் கழித்திருக்கலாம். ஆனால் அவர், ‘‘சமாதானத்தோடே படுத்துக் கொண்டு நித்திரை செய்வேன்” (வச. 8) என்று குறிப்பிடுகின்றார்.

இந்த 8வது வசனத்தை சார்ல்ஸ் ஸ்பர்ஜன் அழகாக விளக்குகின்றார். ‘‘இவ்வாறு (தாவீது) படுத்திருக்கும் போது, தன்னை முற்றிலுமாக மற்றொருவரின் கரத்தில் ஒப்படைத்து விடுகின்றார். தன் கவலைகளையெல்லாம் அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு அமைதியாக நித்திரை செய்கின்றார். இதுதான் முழுமையான நம்பிக்கை.”

இந்த நம்பிக்கையைத் தருவது எது? துவக்கத்திலிருந்தே தாவீது ராஜாவிற்கு தன் விண்ணப்பங்களுக்குத் தேவன் பதிலளிப்பார் என்ற நம்பிக்கையிருந்தது (வச. 3). தேவன் தன் மீது அன்பு கூர்ந்து, தன்னைத் தெரிந்து கொண்டமையால் தன்னுடைய தேவைகளையும் அவர் அன்போடு சந்திப்பார் என்ற உறுதி அவருக்கிருந்தது.

நம்முடைய கவலைகள் நம்மை அச்சுறுத்தும் போது நாமும் அவருடைய வல்லமையைச் சார்ந்திருக்க தேவன் நமக்கு உதவி செய்வாராக. ஆளுகை செய்யும் அவருடைய வல்லமையுள்ள கரங்களில் நாம் ‘‘படுத்து நித்திரை” செய்வோம்.

விதவையின் விசுவாசம்

காலையில் அதிக இருட்டோடு இருக்கும்போதே ஆ-பி தன் நாளைத் துவக்கிடுவாள். கிராமத்தில் உள்ள மற்றவர்களும் சீக்கிரத்தில் எழுந்து ரப்பர் தோட்டத்திற்கு போக புறப்படுவார்கள். சீனாவின் (ஹூவாங்சாங்) கிராமத்தில் ஒரு ரப்பர் மரப்பால் (latex) தான் அவர்களுக்கு பிரதான வருமான ஆதாரம். விடியும்முன் எவ்வளவு சீக்கிரமாய் அவர்கள் மரத்தை செதுக்குகிறார்களோ அவ்வளவாய் அவர்கள் பாலை எடுக்கமுடியும். காலையில் ரப்பர் மரத்தை செதுக்குகிறவர்கள் நடுவில் ஆ-பி காணப்பட்டாலும், அவள் முதலில்

ஆண்டவரோடுதான் தன் நேரத்தை செலவிடுவாள்.

ஆ-பியின் தகப்பன், கணவர் மற்றும் ஒரே மகன் மூவரும் இறந்துபோனார்கள். ஆனால் அவள் – தன் மருமகளுடன் இணைந்து வயது முதிர்ந்த தாயார் மற்றும் இரண்டு பேரன்களை பராமரித்து வந்தாள். இவளுடைய கதை, வேதத்திலே ஆண்டவரை நம்பிய இன்னொரு விதவையை எனக்கு நினைவுபடுத்துகிறது.

விதவையின் இறந்த கணவன் அவளைக் கடனில் விட்டு சென்றுவிட்டான் (2 இரா. 4:1). தன்னுடைய இக்கட்டிலே அவள் ஆண்டவரின் மேல் விசுவாசம் வைத்து அவருடைய ஊழியக்காரனாகிய எலிசாவை அணுகினாள். ஆண்டவர் அவள்மேல் அக்கறையாய் உள்ளார் என்றும், அவளுடைய இந்த நிலைமையில் அவர் எதையாவது செய்வார் என்றும் நம்பினாள். தேவனும் அவ்வாறே செய்தார். விதவையின் அவசரத் தேவையை அற்புதமாக சந்தித்தார் (வச. 5-6). இதே ஆண்டவர் ஆ-பிக்கும் பெரிய அற்புதத்தை நிகழ்த்தாமல் அவளுடைய கையின் பிரயாசம், நிலத்தின் விளைபொருள், அவருடைய மக்கள் தரும் வெகுமதிகளின் மூலமாக நன்மை செய்தார்.

வாழ்க்கை நம்மேல் அநேக அழுத்தங்களைச் சுமத்தினாலும், தேவனுடைய பலம் நமக்கு எப்போதும் உண்டு. நம்முடைய கவலைகளை எல்லாம் அவர்மேல் வைத்து, நம்மால் இயன்றதை நாம் செய்யும்போது, நம்முடைய சூழ்நிலைகளில் தம்முடைய கரத்தின் கிரியைகளின் மூலமாக அவர் செய்யும் காரியம் ஆச்சரியமாயிருக்கும்.

முதியோரின் ஞானம்

2010 ஆம் ஆண்டு சிங்கப்பூரில் வெளியான ஒரு செய்தித் தாளில் எட்டு மூத்த குடிமக்களிடமிருந்து வெளியான வாழ்க்கைக் கல்வியைக் குறித்து சிறப்பு செய்தி வெளி வந்தது. அந்த செய்தி இவ்வாறு ஆரம்பித்தது. ‘‘முதுமை உடலுக்கும் மனதுக்கும் சவால்களைக் கொண்டு வந்த போதிலும், அது வேறு சில பகுதிகளில் விரிவுக்கு வழிவகுக்கின்றது. அங்கு அளவற்ற, உணர்வு மற்றும் சமுதாயம் சார்ந்த அறிவு இருக்கிறது; அதாவது அறிஞர்கள் ஞானம் என்று வரையறுக்கும் ஒன்றின் குணாதிசயங்கள்.... அதுவே முதியோரின் ஞானம்.”

உண்மையில் ஞானமுள்ள முதியோரிடம் வாழ்க்கையைப் பற்றி கற்றுக் கொடுக்க நிறைய இருக்கிறது. ஆனால் வேதாகமத்தில் நாம் புதிதாக முடி சூட்டப்பட்ட ஓர் அரசனைச் சந்திக்கின்றோம், அவன் இந்த ஞானத்தை கண்டு கொள்ளத் தவறிவிட்டான்.

சாலமோன் அரசன் மரித்து விட்டான். 1 இராஜாக்கள் 12:3ல் நாம் வாசிப்பது, ‘‘இஸ்ரவேல் சபையனைத்தும் வந்து ரெகொபெயாமை நோக்கி” ஒரு வேண்டுகோளை வைக்கின்றனர். அவர்கள் அந்த புதிய ராஜாவிடம், அவருடைய தகப்பன் சுமத்தின கடினமான வேலையையும், வரிச்சுமையையும் லேசாக்கும். அப்பொழுது அவர்கள் ரெகொபெயாமை உண்மையாய்ச் சேவிப்பதாகச் சொல்கின்றனர்.

முதலில் இந்த இளம் அரசன் முதியோரை ஆலோசிக்கின்றான் (வச. 6). ஆனால் அவர்களின் ஆலோசனையை நிராகரித்துவிட்டு, அவனோடு வளர்ந்த வாலிபர் கொடுத்த முட்டாள்தனமான ஆலோசனையை ஏற்றுக் கொள்கிறான். (வச. 8) அவன் ஜனங்கள் மீது இன்னும் அதிகமான பாரத்தைச் சுமத்தினான். அவனுடைய அவசர புத்தி அவனுடைய ராஜ்ஜியத்தின் பெரும்பகுதியை இழக்கச் செய்தது.

நம்மனைவருக்கும் அனுபவமிக்கவர்களிடமிருந்து வரும் ஆலோசனை தேவை, சிறப்பாக தேவனோடு நடந்து, அவருடைய ஆலோசனைக்குச் செவி கொடுத்தவர்களின் ஆலோசனை வேண்டும். அவர்கள் சேர்த்து வைத்துள்ள, அவர்களுக்கு தேவன் கொடுத்துள்ள ஞானத்தை நினைத்துப் பார்ப்போம். அவர்களிடம் தேவனைப் பற்றி பகிர்ந்து கொள்ள நிறைய அனுபவமிருக்கிறது. நாம் அவர்களைத் தேடிச் சென்று அவர்களின் ஞானத்திற்குச் செவி கொடுப்போம்.

என்னை நம்புங்கள்

கல்லூரியில் பட்டப்படிப்பை முடித்த பின்னர், எனக்கு குறைந்த சம்பளத்தில் ஒரு வேலை கிடைத்தது. சம்பளம் மிகக் குறைவாகவே இருந்ததால், சில வேளைகளில் அடுத்த வேளை உணவுக்குக்கூட போதிய பணமில்லாதிருந்தேன். என்னுடைய அனுதின தேவைகளுக்கு தேவனை நம்பி வாழக் கற்றுக் கொண்டேன்.

இது எனக்கு தீர்க்கதரிசி எலியாவின் அனுபவத்தை நினைவுபடுத்துகிறது. அவருடைய தீர்க்கதரிசன ஊழியத்தில் அவரும் தன்னுடைய அனுதின தேவைகளைச் சந்திப்பதற்கு தேவனை நம்பியிருந்தார். இஸ்ரவேல் தேசத்தில் ஒரு பஞ்சத்தை தேவன் கட்டளையிடுவார் என தீர்க்கதரிசனம் உரைத்த சில நாட்களில், தேவன் அவரை ஒரு வனாந்திரத்திற்கு அனுப்பினார். அங்கு கேரீத் ஆற்றண்டையில் தங்கியிருந்தார். அங்கு தேவன் காகங்கள் மூலம் எலியாவுக்கு அனுதின உணவைக் கொடுத்தார். அந்த ஆற்றின் நீரைப் பருகிக் கொண்டார் (1 இரா. 17:1-4).

ஆனால் அங்கும் வறட்சி ஏற்பட்டது. அந்த ஆற்று நீர் குறுகி சிறிய ஓடையாக மாறியது. பின்னர் அதுவும் வற்றிப் போனது. அந்த ஓடை நீர் வற்றிப் போன பின்பு தேவன் எலியாவிடம், நீ எழுந்து சீதோனுக்கடுத்த சாறிபாத் ஊருக்குப் போய் அங்கே தங்கியிரு. உன்னை பராமரிக்கும்படி அங்கே இருக்கிற ஒரு விதவைக்கு கட்டளையிட்டேன் என்றார் (வச. 9). சாறிபாத் என்ற ஊர் பெனிக்கியா நாட்டிலுள்ளது. அங்குள்ள ஜனங்கள் இஸ்ரவேலரின் எதிரிகள். இங்கு யாராகிலும் எலியாவுக்கு அடைக்கலம் கொடுப்பார்களா? அதிலும் ஓர் ஏழை விதவையிடம் பகிர்ந்தளிக்க என்ன உணவு இருக்கும்?

நம்மில் அநேகர் எதிர்பார்ப்பது, தேவன் நம்முடைய வளங்களெல்லாம் தீர்ந்து போகுமுன்னரே, ஏராளமாக நாளின் தேவைகளுக்கு போதுமானதாகத் தரவேண்டும். நம்முடைய அன்புத் தந்தை நம்மிடம் என்னை நம்பு என மென்மையாகக் கூறுகின்றார். அவர் காகங்களையும், ஒரு விதவையையும் எலியாவை போஷிக்க பயன்படுத்தியதைப் போன்று, தேவனால் கூடாதது ஒன்றுமில்லை. நாம் நம்முடைய அனுதின தேவைகளுக்கு அவரின் அன்பினையும், அவருடைய வல்லமையையும் சார்ந்திருப்போம்.

சரியாகப் பொருந்துதல்

லீ என்பவர் விடாமுயற்சியும் நம்பிக்கைக்குரியவருமான ஒரு வங்கி ஊழியர். அவர் தன் நம்பிக்கையில் வாழ்வதற்குத் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தார் என்பதை நடைமுறையில் வெளிப்படுத்தினார். எடுத்துக்காட்டாக தன்னுடைய கருத்துக்களுக்கு பொருத்தமில்லாத உரையாடல் நடந்து கொண்டிருந்தால் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறிவிடுவார். ஒரு வேத ஆராய்ச்சிக் கூட்டத்தில் ஒரு நாள் தன்னுடைய நண்பர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார், நான் எனது பதவி உயர்வு வாய்ப்புகளை இழக்க நேரிடுமோ என பயப்படுகிறேன், ஏனெனில் நான் இன்னமும் சரியாகப் பொருந்தி வரவில்லை என்றார்.

தீர்க்கன் மல்கியா காலத்து விசுவாசிகள் இத்தகைய சவாலைச் சந்தித்தனர். அவர்கள் தங்கள் சிறையிருப்பிலிருந்து திரும்பி வந்தனர், தேவாலயம் மீண்டும் கட்டப்பட்டது. ஆனாலும் அவர்களுக்குள்ளே தங்களுடைய எதிர்காலத்தைக் குறித்து சந்தேகம் இருந்துகொண்டேயிருந்தது. சில இஸ்ரவேலர், “தேவனைச் சேவிப்பது விருதா, அவருடைய கட்டளைகளைக் கைக்கொள்ளுகிறதினால்… என்ன பிரயோஜனம்? இப்போதும் அகங்காரிகளைப் பாக்கியவான்கள் என்கிறோம். தீமை செய்கிறவர்கள் திடப்படுகிறார்கள். அவர்கள் தேவனைப் பரிட்சை பார்த்தாலும் விடுவிக்கப்படுகிறார்களே” (மல். 3:14-15). என்று சொன்னார்கள்.

உலகக் காரியங்களோடு நாம் சரியாகப் கலவாவிடில் நாம் அதனை இழந்துவிடுவோம் என்று சொல்லப்படுகின்ற கலாச்சாரத்தில், நாம் எப்படி தேவனுக்காக உறுதியாக நிற்கப் போகின்றோம்? மல்கியா காலத்திலிருந்த உண்மையுள்ளவர்கள் இத்தகைய சவால்களைக் சந்திக்கும் போது, தங்களைப் போன்ற மனதுடைய விசுவாசிகளைச் சந்தித்து ஒருவரையொருவர் உற்சாகப்படுத்தினர். இந்த முக்கியமான செய்தியை மல்கியா நம்மோடு பகிர்ந்து கொள்கிறார். “கர்த்தர் கவனித்துக் கேட்பார்” (வச. 16).

தேவன் தமக்கு பயந்து தம்மை கனம்பண்ணுகிறவர்களை கவனித்து பாதுகாக்கிறார். நம்மை “பொருந்தி வாழ்வதற்கு அவர் அழைக்கவில்லை. ஆனால், நாம் ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவரையொருவர் ஊக்கப்படுத்துவதன் மூலம் அவரோடு நெருங்கி வாழ்வதற்காகவே அழைத்தார். நாம் அவருக்கு உண்மையுள்ளவர்களாயிருப்போம்.

நன்றிகளைக் கூறும் நாட்குறிப்பு

நான் இயேசுவில் விசுவாசியான புதிதில், என் ஆவிக்குரிய வழிகாட்டி, நன்றி சொல்ல வேண்டியவற்றை எழுத ஒரு நாட்குறிப்பைப் பயன்படுத்தச் சொன்னார். அது ஒரு சிறிய புத்தகம். நான் எங்கு சென்றாலும் அதை எடுத்துச் செல்லுவேன். சில வேளைகளில் நன்றி சொல்ல வேண்டியதை உடனேயே எழுதிவிடுவேன் அல்லது வாரக்கடைசியில் நினைவுபடுத்தி எழுதுவேன்.

துதிக்க வேண்டியவைகளை எழுதுவது ஓர் நல்ல வழக்கம். இதை நான் என் வாழ்க்கையில் மறுபடியும் செய்ய நினைக்கிறேன். அது தேவ பிரசன்னத்தையும், அவர் கரிசனையையும், அவர் அருளுபவைகளையும் எனக்கு நினைவுபடுத்தும்.

சங்கீதங்களிலே, மிகச்சிறியதான 117ம் சங்கீதத்தினை ஆக்கியோன், “ அவர் நம்மேல் வைத்த கிருபை பெரிதானதால்” (வச. 2) எல்லாரையும் கர்த்தரைத் துதிக்கச் சொல்லுகிறார்.

இன்று, இந்த வாரம், இந்த மாதம், இந்த வருடம் தேவன் தம்முடைய அன்பை எப்படிக் காட்டினார் என்பதை நினையுங்கள். மகத்தானவைகளை மட்டும் நினையாமல், அன்றாட வாழ்க்கையில் செய்த சாதாரண காரியங்களையும் நினைத்துப் பாருங்கள். அதன் பின் உங்கள் குடும்பத்திற்கு, சபைக்கு, மற்றவர்களுக்கு அவர் காண்பித்த அன்பை எண்ணிப்பாருங்கள். நம்மெல்லாருக்கும் அவர் பாராட்டிய அன்பினால் நம் மனம் நிறைந்திருப்பதாக.

சங்கீதக்காரன் “கர்த்தரின் உண்மை என்றென்றைக்கும் உள்ளது” (வச. 2) என்றும் சொல்லுகிறான். சற்று மாற்றிக் கூறினால், அவர் என்றென்றைக்கும் நம்மேல் அன்பு கூறுகிறார் என்பதேயாகும்! ஆகவே, வரும் நாட்களில் நன்றி சொல்ல அநேக காரியங்கள் நமக்கிருக்கும். அவருக்குப் பிரியமான அன்பு பிள்ளைகளாகிய நாம் தேவனைத், துதிப்பதும் நன்றி சொல்வதும்.