நிறைவற்ற முழுமை

நான் எதையும் ஒரு குறைவுமின்றி முடிக்க முயற்சித்து அதனால் எல்லாவற்றையும் தள்ளிப்போடும் குணத்தை, என்னுடைய கல்லூரி பேராசிரியர் கண்டறிந்து, எனக்கு ஞானமுள்ள சில ஆலோசனைகளைக் கூறினார். “குறைவற்ற செயல் நன்மைக்கு எதிரியாக அமையும்படி விட்டுவிடாதே” என்றார். ஒரு குறைவில்லாத நிகழ்ச்சியை அமைக்க கடினமாக உழைக்கும்போது, அது நம் வளர்ச்சியைத் தடை செய்கின்றது என்றார். என்னுடைய வேலையிலுள்ள சில குறைபாடுகளை நான் ஏற்றுக் கொள்ளும்போது, அது நான் சுதந்திரமாக வளர்வதற்கு ஒரு வாய்ப்பாகிறது.

அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் இன்னும் ஆழமான காரணங்களை விளக்குகின்றார். நாம் குறையில்லாதவர்களாக இருக்க சொந்த முயற்சியை எடுக்கும்போது, அந்த இடத்தில் கிறிஸ்துவின் செயல் தேவை என்பதை உணர முடியாதவர்களாகிவிடுகிறோம்.

இதனை பவுலும் கடினமானப் பாதையில் தான் கற்றுக் கொண்டார். பல ஆண்டுகளாக கடினப்பட்டு தேவனுடைய சட்டங்களுக்கு முழுமையாக கீழ்ப்படிய போராடிக் கொண்டிருந்த போது, இயேசுவின் சந்திப்பு எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிட்டது (கலா. 1:11-16). தேவனுடைய பார்வையில் நம்மைக் குற்றமற்றவர்களாகக் காண்பிக்க நம்முடைய சொந்த முயற்சி போதுமானதாக இருப்பின்
“கிறிஸ்து மரித்தது வீணாயிருக்குமே” (கலா. 2:21) எனப் பவுல் உணர்ந்தார். நம்முடைய சுயத்தை சிலுவையில் அறைந்து மரிக்க ஒப்புக்கொடுக்கும் போது இயேசு அவனுக்குள் வாழ்வதை உணர முடியும் (வச. 20). நம்முடைய குறைவுகளில்தான் தேவனுடைய பூரணப்படுத்துதலை உணரமுடியும்.

ஆதலால் நாம் பாவத்திற்கு எதிர்த்து நிற்க முடியாது என்று அர்த்தமில்லை (வச.7). நாம் ஆவியில் வளர்ச்சியடைவதற்கு நம் சுய பெலத்தைச் சார்ந்திருத்தலை விட்டு விடவேண்டும் என்பதே அதன் பொருள் (வச. 20).

நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நாம் வேலை செய்து கொண்டேயிருக்கிறோம். ஆனால், நம்முடைய இருதயம் குறைகளற்ற இயேசுவின் உதவி நமக்கு எப்பொழுதும் தேவை என்பதைத் தாழ்மையோடு ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும். அப்பொழுதுதான் இயேசு நம் இருதயத்தில் வாசம் பண்ணுவார் (எபே. 3:17). நீங்கள் அவருடைய அன்பில் வேரூன்றி நிலை பெற்றவர்களாகி சகல பரிசுத்தவான்களோடும் கூடக் கிறிஸ்துவினுடைய அன்பின் அகலமும், நீளமும், ஆழமும், உயரமும் இன்னதென்று உணர்ந்து “அறிவுக் கெட்டாத அந்த அன்பை அறிந்துகொள்ள வல்லவர்களாக” வேண்டுமென்று வேண்டிக்கொள்கின்றேன் (வச. 17-19).

குழப்பத்தின் மத்தியில் ஆசீர்வாதம்

“நான் இந்த குழப்பத்தினுள் வந்து விட்டேன். எனவே நான் இதைவிட்டு வெளியேறிவிடுகிறேன்” என நான் சில வேளைகளில் எண்ணுவதுண்டு. நான் கிருபையின் தேவன் மீது நம்பிக்கையாயிருந்தும், எனக்குத்தகுதியிருக்கும் போது மட்டுமே தேவனுடைய உதவி எனக்குக் கிட்டும் என சில வேளைகளில் நான் நினைக்கும்படி தூண்டப்படுகிறேன்.

தேவன் முதலாவதாக யாக்கோபைச் சந்தித்தவிதம் இதற்கு ஓர் அழகான எடுத்துக்காட்டு, இந்த எண்ணத்தை உண்மையற்றதாக்குகிறது.

 யாக்கோபு தன் வாழ்நாளில் பெரும்பகுதியை தன் வாழ்வை மாற்றுவதற்கு முயற்சிப்பதில் செலவிடுகின்றான். அவன் இரண்டாவது மகனாகப் பிறக்கின்றான். ஆனால், அந்த நாட்களில் தந்தையின் ஆசீர்வாதம் மூத்தவனுக்குத்தான் சேரும். மூத்தவன் தான்’ செழிப்பான வாழ்வைப் பெறுவான் என நம்பப்பட்டது.

எனவே யாக்கோபு தன்னுடைய தந்தையின் ஆசீர்வாதத்தை எப்படியாகிலும் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று தீர்மானித்துச் செயல்படுகின்றான். ஏமாற்றுவதன் மூலம் அதில் வெற்றியும் பெறுகின்றான். தன்னுடைய சகோதரனுக்குள்ள ஆசீர்வாதங்களைப் பெற்றுக் கொள்கின்றான் (ஆதி. 27:19-29).

ஆனால், அதன் விளைவாக குடும்பம் பிரிக்கப்படுகிறது. யாக்கோபு கோபத்திலிருக்கும் தன்னுடைய சகோதரனிடமிருந்து தப்பி ஓடுகிறான் (வச. 41-43). இரவு வந்த போது (28:11) யாக்கோபு ஓர் ஆசீர்வாதமான வாழ்க்கையிலிருந்து தான் எத்தனை தூரத்திலிருக்கின்றான் என்பதை உணர்ந்திருப்பான்.

அங்கு தான் யாக்கோபு தான் செய்து வந்த எத்தனங்களையெல்லாம் தள்ளிவிட்டு தேவனைச் சந்திக்கின்றான். தேவன் அவனை ஆசீர்வதிக்க வேண்டுமாயின் தீவிரமான திட்டங்கள் தேவையில்லை என்பதை அவனுக்குத் காண்பிக்கின்றார். அவன் உலகப்பிரகாரமான செல்வங்கள் அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு தேவனிடம் வந்துள்ளான். உலக செல்வங்களையெல்லாம் விட மேலான ஒரு நோக்கத்தை கண்டு கொண்டு (வச. 14) அவனை விட்டு என்றும் நீங்காத தேவனைப் பற்றிக் கொண்டான் (வச. 15).

இது யாக்கோபு தன் வாழ்நாள் முழுவதையும் செலவழித்துக் கற்றுக்கொண்ட பாடம்.

இது நமக்கும் தான். நாம் எத்தனையோ மன வருத்தங்களைச் சுமந்து கொண்டிருக்கலாம். தேவன் நம்மை விட்டு தூர இருப்பதாக நினைக்கலாம். ஆனால், அவர் நம் அருகிலேயே இருக்கின்றார். அவர் நம்மை அருமையாக வழிநடத்தி, நம் குழப்பங்களிலிருந்து வெளியேற்றி அவருடைய ஆசீர்வாதத்திற்குள் கொண்டு வருகின்றார்.

விடுதலையோடு பின்பற்றல்

நான் உயர்நிலைப் பள்ளியில் பயின்ற போது, விளையாட்டுத் துறையிலுள்ள ஒரு பயிற்சியாளர் நாங்கள் ஓட்டப்பந்தயத்திற்குச் செல்வதற்கு முன்பு ஓர் அறிவுரையைக் கூறினார். எப்பொழுதும் “முதலாக ஓட முயற்சிக்காதே. முன்னிருப்பவர்கள் எளிதில் ஆற்றலை இழந்து விடுவர்” அதற்குப் பதிலாக மிக வேகமாக ஓடும் நபருக்குப் பின்னாக மிக அருகில் ஓட வேண்டும். அவர்கள் தாங்கள் ஓடும் வேகத்தை நிதானித்துக் கொண்ட போது, நான் என்னுடைய மன, உடல் ரீதியாக முழு பெலத்தையும் சேமித்துக் கொண்டு ஓடினால் வெற்றியாக முடிக்க உதவியாயிருக்கும்.

வழி நடத்துதல் என்பது மிகவும் சோர்வடையச் செய்யும் செயல். ஆனால் பின்பற்றிச் செல்லல் என்பது எளிதாக இருக்கும். இதனைப் புரிந்து கொண்டதும் என்னுடைய ஓட்டத்தில் முன்னேற்றம் இருந்தது.  இதனை கிறிஸ்தவ சீடத்துவத்திலும் பயன்படுத்தலாம் என்பதைப் பல நாட்களுக்குப் பின் உணர்ந்தேன். இயேசுவின் மீது நம்பிக்கையாயிருப்பது என்பது மிகவும் கடினமானது என நினைக்கும்படித் தூண்டப்பட்டேன். ஒரு கிறிஸ்தவன் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று என்னுடைய சொந்த எதிர்பார்ப்புகளை நான் அடைய முயற்சித்தபோது, எளிதாக இயேசுவைப் பின்பற்றிச் செல்வதால் கிடைக்கும் சுதந்திரத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் இழந்துவிட்டேன் (யோவா. 8:32, 36).

நம்முடைய வாழ்வை நடத்த நாமே தீர்மானிக்கும் போது தேவன் நாம் உயரக் கூடிய ஒரு திட்டத்தைத் துவக்குவதில்லை. ஆனால் நாம் தேவனைத் தேடும் போது நாம் தேடுகின்ற இளைப்பாறுதலை அவர் தருகின்றார் (மத். 11:25-28) அநேக மதப்போதகர்கள் கடுமையான வேத ஆராய்ச்சியையும், விளக்கமான  சட்ட திட்டங்களையும் வலியுறுத்துவது போலில்லாமல், இயேசுவின் போதனைகள் மிக எளிதானவை. இயேசுவை தெரிந்து கொண்டால், பிதாவை அறிந்து கொள்ளலாம் (வச. 27) நாம் அவரைத் தேடினால் பாரமான சுமைகளை அவர் தூக்கிக் கொள்கின்றார் (வச. 28-30). நமது வாழ்வும் மாற்றமடையும்.

சாந்தமும் மனத்தாழ்மையுமுள்ள நம் இயேசுவைப் பின்பற்றினால் (வச. 29) அது நமக்கு சுமையாக இருப்பதில்லை. அதுவே நம்பிக்கையின் வழியும் சுகவாழ்வுமாகும். அவருடைய அன்பில் நாம் இளைப்பாறும் போது நாம் எத்தனை பெரிய விடுதலையை உணர்கின்றோம்.

அறிமுகமில்லாத உதவி

என் கல்லூரி படிப்பை முடித்தபின்பு, வீட்டிற்கு தேவைப்படும் மளிகைப்பொருட்களை வாங்குவதில் நான் சிக்கனமாய் இருக்கவேண்டியிருந்தது. வாரம் ஒன்றிற்கு 25 டாலர்களுக்குமேல் செலவிடக்கூடாது என்று தீர்மானித்தேன். ஒருமுறை கடை ஒன்றில் தேவையான பொருட்களை வாங்கி அதற்கான பணம்செலுத்தும் வரிசை வந்ததும், என்னிடமிருந்த தொகையிலும் அதிகமான பொருட்களை எடுத்துக்கொண்டேனோ என்று சந்தேகப்பட்டு, காசாளாரிடம் “எடுத்த பொருட்களின் விலை இருபது டாலரை தொட்டதும் நிறுத்திக்கொள்ளுங்கள் என்றேன். ஒரு மிளகுப் பையை தவிர நான் தெரிவுசெய்த எல்லா பொருட்களையும் வாங்கமுடிந்தது.

பொருட்களை எடுத்து புறப்படுகிற வேளையில் ஒரு மனிதன் என் வாகனத்தை நிறுத்தி, “மேடம், இந்தாங்க உங்க மிளகுப் பை” என்று சொல்லி என் கையில் ஒரு பையை நீட்டினான். அதை வாங்கி அவனுக்கு என் நன்றியை தெரிவிக்கும்முன், அவன் அங்கிருந்து சிட்டாக பறந்துவிட்டான்.

ஒரு சின்ன உதவியாக இருந்தாலும், கரிசனை மிகுந்த இச்செயலின் நன்மையை நினைத்து பார்க்கையில் என் உள்ளம் பூரிக்கின்றது, மத்தேயு 6-ல் உள்ள இயேசுவின் வார்த்தைகளை எனக்கு நினைவுபடுத்துகிறது. தேவையில் உள்ளோருக்கு உதவி செய்து அதனை விளம்பரப்படுத்துவதை இயேசு கடுமையாக விமர்சித்தார் (வச. 1). தம் சீடர்களுக்கோ இயேசு ஒரு வித்தியாசமான வழியை கற்பித்தார். தருமகாரியத்தில் தங்களையும், தங்களுடைய உதாரத்துவத்தையும் மேன்மைப்படுத்தாமல், நாம் கொடுப்பது இரகசியமாய் இருக்கவேண்டும். அதாவது, வலதுகை கொடுப்பதை இடதுகை அறியக்கூடாத அளவுக்கு நம்முடைய தர்மகாரியம் இருக்கவேண்டும் என்று அறிவுறுத்தினார் (வச. 3)!

அறிமுகமில்லாத ஒருவரின் கனிவுச்செயல், கொடுத்தல் என்பது எப்போதும் நம்மைப் பற்றியதாய் இருக்கலாகாது என்பதனை எனக்கு அது நினைவுபடுத்திற்று. நம்முடைய தேவன் நமக்கு உதாரத்துவமாய் கொடுத்ததினாலேயே நாம் பிறருக்கு கொடுக்கிறோம் ( 2 கொரி. 9:6-11). ஆர்ப்பாட்டமின்றி, அமைதியாக உதாரத்துவமாக நாம் கொடுக்கும்போது, அவரை நமக்குள் பிரதிபலிக்கிறோம் – தேவனும் தமக்கே உரியதான ஸ்தோத்திரங்களை ஏற்றுக்கொள்கிறார் (வச. 11).

உயிரோடிருப்பதின் நோக்கம்

ஒரு நாள், பிந்திய இரவில் நான் பொருளாதார யோசனைகளைத் தரும் புத்தகங்களை மேலோட்டமாகத் திருப்பிக் கொண்டிருந்தேன். அப்பொழுது ஒரு வித்தியாசமான போக்கினை கண்டேன். எல்லா புத்தகங்களும் நல்ல யோசனைகளைத் தந்த போதிலும், அநேகருடைய கருத்து என்னவெனில், இப்பொழுது செலவைக் குறைப்பதின் அடிப்படை நோக்கம், பிற்காலத்தில் கோடீஸ்வரனாக வாழ்வதற்காகவேயாம். ஆனால் ஒரு புத்தகம் வித்தியாசமான மற்றொரு கருத்தைத் தந்தது. எளிய வாழ்வு என்பது ஒரு செல்வ வாழ்வுக்கு வழிவகுக்கும். ஆனால் உனக்கு அதிக புதிய பொருட்களால் தான் மகிழ்ச்சியைத் தர முடியும் என்று கருதுவாயாயின் ‘‘நீ உயிரோடிருக்கிறாய் என்பதை உணரத் தவறுகிறாய்” என அந்த புத்தகம் தெரிவித்தது.

இந்த அர்த்தமுள்ள வார்த்தைகள் என் மனதிற்குள் சில நினைவுகளைக் கொண்டு வந்தன. ஒரு மனிதன் இயேசுவிடம் வந்து, தனக்குள்ள ஆஸ்தியை பாகம் பிரித்துத் தரும்படி தன் சகோதரனுக்குக் கட்டளையிடும் என்று வற்புறுத்துகிறான். அவன் மீது அனுதாபம் கொள்ளாமல், இயேசு அவனைக் கடிந்து அனுப்புகிறார். மேலும், ‘‘பொருளாசையைக் குறித்து எச்சரிக்கையாயிருங்கள், ஏனெனில், ஒருவனுக்கு எவ்வளவு திரளான ஆஸ்தியிருந்தாலும், அது அவனுக்கு ஜீவன் அல்ல” (லூக். 12:14-15) என அறிவுறுத்துகிறார். பின்பு அவர் ஐசுவரியமுள்ள ஒருவன் தன்னுடைய தானியங்களைச் சேர்த்து வைக்க நினைத்த திட்டத்தைக் குறித்து விளக்குகின்றார். இது முதலாம் நூற்றாண்டில் கைக்கொள்ளப்பட்ட ஓய்வு ஊதிய திட்டம். ஒரு தெளிவான முடிவு எடுக்கின்றான். அன்றிரவே அவன் மரித்துப் போனான் அவன் சேர்த்து வைத்தவை அவனுக்கு உதவாமல் போனது (வ. 16-20) என எச்சரிக்கின்றார்.

நாமும் நமக்குள்ள பொருளாதாரத்தை ஞானமாய் பயன்படுத்த கடமைப்பட்டிருந்தாலும், இயேசுவின் வார்த்தைகள் நம்முடைய எண்ணங்களை ஆராய்ந்து பார்க்கச் சொல்லுகிறது. நம்முடைய இருதயம் எப்பொழுதும் தேவனுடைய ராஜ்ஜியத்தை அடைவதையே நோக்கமாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும். நம்முடைய எதிர்காலத்தைக் குறித்தே எண்ணிக் கொண்டிராமல், அவரை அறிந்து கொண்டு, பிறருக்கு சேவை செய்து வாழலாம். (வச. 29-31). மற்றவர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டு, அவருக்காக நாம் வாழும் போது, தேவனோடு பூரண மகிழ்ச்சியான, செழிப்பான ஒரு வாழ்வை, அவருடைய ராஜ்ஜியத்தை இப்பொழுதே அனுபவிப்பதோடு, நம் வாழ்வையும் அர்த்தமுள்ளதாக்கிக் கொள்வோம் (வச. 32-34).

வாழ்வை மாற்றுவது எப்படி

சில வேளைகளில் மற்றவர்களின் வலிமையான தாக்கத்தால் நம்முடைய வாழ்வு ஒரு கணத்தில் மாறி விடுகிறது. “ராக்அன்ட்ரோல்” நடன மேதை புரூஸ் ஸ்பிரிங்ஸ்டீனின் கடினமான குழந்தைப் பருவத்திலும், மன அழுத்தத்தால் தொடர்ந்து கஷ்டப்பட்ட நாட்களிலும் ஒரு இசைக் கலைஞனின் படைப்பு மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது. ஒருவருடைய வாழ்வை மூன்றே நிமிடங்களில் சரியான பாடல் மூலம் மாற்ற முடியும் என்ற தன் பாடலின் உண்மையை தன் அனுபவத்தின் மூலம் புரிந்து கொண்டார்.

வாழ்வு மாற்றத்தைத் தரும் ஒரு பாடலைப் போன்று, சரியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட வார்த்தைகளும் நம்பிக்கையையும் வாழ்வு மாற்றத்தையும் தர முடியும். நம்மில் அநேகர் தங்கள் வாழ்வில் தாக்கத்தை உண்டாக்கிய சில உரையாடல்களை பகிர்ந்து கொள்ள முடியும். நமது உலகத் கண்ணோட்டத்தை மாற்றிய ஒரு ஆசிரியரின் வார்த்தைகள், நமது நம்பிக்கையை உயிர்ப்பித்த உற்சாகமூட்டும் வார்த்தைகள், ஒரு நண்பனின் கனிவான வார்த்தைகள், கடின நேரங்களைக் கடக்க உதவியது.

இதனால்தான் நீதிமொழிகளின் புத்தகம் வார்த்தைகளைப் பொக்கிஷமாகக் காத்து, அதனை ஞானமாய் பயன்படுத்தும்படி அதிக இடங்களில் வலியுறுத்துகிறது. சொற்களை வெறுமையான பேச்சுக்களாக வேதாகமம் கருதுவதில்லை. மரணமும் ஜீவனும் நாவின் அதிகாரத்திலிருக்கும். (நீதி. 18:21) எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஒரு சில வார்த்தைகளாலேயே சிலரின் ஆவியை நொறுக்க முடியும் அல்லது ஞானமும் நம்பிக்கையும் தரும் வார்த்தைகளால் பிறருக்கு ஊட்டத்தையும் பெலத்தையும் கொடுக்க முடியும் (15:4).

நம்மில் எல்லோருக்கும் வல்லமையான இசையை உருவாக்க முடியாது. ஆனால் எல்லோரும் தேவ ஞானத்தைப் பெற்று பிறருக்கு நல் வார்த்தைகளால் உதவி செய்ய முடியும். (சங். 141:3) நன்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நம் வார்த்தைகளின் மூலம் தேவன் சிலரின் வாழ்வை மாற்ற முடியும்.

வெளிப்பக்கம் உள்ளே?

“மாற்றம்: உள்ளிருந்து வெளியேயா? அல்லது வெளியிலிருந்து உள்ளேயா?” என்பது இன்றைக்கு மேலோங்கிங்கி நிற்கும் ஒரு போக்கினைக் குறித்து சிந்திக்கும் பகுதியின் தலையங்கம், வெளிப்புற மாற்றமாகிய ஒரு அலங்காரம் அல்லது ஒரு பாவனை போன்ற எளிய வழிகள் அக மாற்றத்தை உணர வழிசெய்கிறது. இது வாழ்விலும் சில மாற்றங்களைக் கொண்டு வரலாம்.

இது ஒரு கவர்ச்சியுள்ள கொள்கை, நம் வாழ்வை உயர்த்தி ஒரு புதிய தோற்றத்தை காட்டிக் கொள்ள யார் தான் விரும்ப மாட்டார்கள்? ஆனால், ஒருவருக்குள் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்ட குணாதிசயங்களை மாற்றுவது இயலாத காரியம் என்பது நம்மில் அநேகருக்குத் தெரியும்.

வெளிப்புற எளிய மாற்றங்களில் கவனம் செலுத்துவது நம் வாழ்வை உயர்த்திக் காட்டிக் கொள்ள நம்பிக்கையூட்டும் சிறந்த வழி.

ஆனால், இத்தகைய மாற்றம் நம் வாழ்வை முன்னேற்றமடையச் செய்தாலும், வேதாகமம் உள்ளான ஒரு ஆழமான மாற்றத்தைத் தேட நம்மை அழைக்கிறது. ஆனால், அது நம் சொந்த பிரயாசத்தால் முடியாது. உண்மையில் கலாத்தியர் 3ல் பவுல் இவ்வாறு கூறுகிறார். தேவனுடைய சித்தத்தை வெளிப்படுத்துகின்ற விலையேறப்பெற்ற பொக்கிஷமாகிய நியாயப்பிரமாணம் உடைந்துபோன ஒரு தேவமனிதனை சுகப்படுத்த முடியாது (வச. 19-22). ஆவியைக் கொண்டு விசுவாசத்தினால் (5:5) கிறிஸ்துவை தரித்துக் கொண்டால் தான் உண்மையான சுகத்தையும், விடுதலையையும் பெற்றுக் கொள்ளலாம் (வச. 27). எல்லாவற்றையும் தள்ளிவிட்டு கிறிஸ்துவுக்குள் உருவாக்கப்படும் போது, எல்லாரும் உண்மையான தகுதியையும் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் ஒன்றாயிருப்பதையும் அறிந்து கொள்கிறார்கள். ஒவ்வொரு விசுவாசியும் தேவனுடைய வாக்குத்தத்தத்திற்கு சுதந்திரராயும் இருக்கிறீர்கள் (3:28-29).

சுயமாக முன்னேறுவதற்கான வழிமுறைகளை அடைய நாம் அர்ப்பணிப்புடன் அதிக ஆற்றலை செலவிடுவோம். ஆனால், ஆழமான நிறைவானதாக உள்ளத்தில ஏற்படும் மாற்றம், அறிவுக்கெட்டாத அந்த அன்பை நாம் அறிந்து கொள்ளும்போது ஏற்படும் (எபே. 3:17-19). அன்பு சகலத்தையும் மாற்றும்.

தேவனால் அரவணைக்கப்படல்

ஒரு நாள் மதியம் நான் என் சகோதரிவுடனும், அவளது குழந்தைகளுடனும் எனது மதிய உணவை உட்கொண்டு முடிக்கும் தருவாயில் என் சகோதரி அவளது மூன்று வயது மகள் அனிக்காவிடம், அவள் உறங்கி ஓய்வு எடுக்க நேரம் வந்துவிட்டது என்று கூறினாள். அனிக்காவின் முகம் பயத்தினால் நிறைந்தது. “மோனிகா அத்தை இன்னமும்; என்னை அணைக்கவில்லையே!” என்று கண்ணீர் மல்க கூறினாள், என்று சகோதரி சிரித்துக் கொண்டே “சரி, மோனிகா அத்தை உன்னை அரவணைப்பார்கள். எவ்வளவு நேரம் அரவனைக்க வேண்டும்?” என்று கேட்டாள். “ஐந்து நிமிடங்கள்” என்று அவள் பதிலளித்தாள்.

எனது சகோதரியின் மகளை நான் அணைத்துக் கொண்டிருந்த பொழுது, நேசிப்பதும், நேசிக்கப்படுவதும் எவ்வளவு சிறந்தது என்பதை அந்த குழந்தையின் செயல் எனக்கு தொடர்ந்து நினைவூட்டியது. நமது விசுவாசப் பயணத்தில் நாம் தேவனுடைய அன்பை நினைப்பதைவிட அதிகமாக உணர்ந்து கொள்ளுகிறோம் என்பதை நாம் நினைவு கூற மறந்துவிடுகிறோம் என்று எண்ணுகிறேன் (எபே. 3:18) நாம் அந்த நோக்கத்தை தவற விட்டுவிட்டால் இயேசு கூறிய கெட்டகுமாரன் உவமையில் வரும் மூத்த சகோதரனைப் போல தேவனால் நாம் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுவதற்காக நாம் நமது சொந்த முயற்சிகளை எடுத்து தேவன் நமக்கு ஏற்கனவே அருளிய அனைத்து ஆசீர்வாதங்களையும் காணத் தவறிவிடுகிறோம் (லூக். 15:25-32).

வேதாகமத்தில் சங்கீதம் 131 “நம்மை சிறு பிள்ளைகளைப் போல மாற” (மாற். 18:3) உதவி செய்யும் ஒரு ஜெபமாக உள்ளது. அது நம்மால் புரிந்துகொள்ள இயலாத காரியங்களை புரிந்து கொள்ளும் மன போராட்டங்களிலிருந்து விடுபட உதவுகிறது. ஆதற்குப் பதிலாக தேவனோடு கூட சிறிது நேரம் செலவழிப்பதின் மூலம் அவருடைய அன்பில் நம்பிக்கையையும் சமாதானத்தையும் பெறலாம் (வச. 3). தனது தாயின் கைகளின் அரவணைப்பிலிருக்கும் குழந்தைகளைப் போல நாம் அமைதியுடன் அமர்ந்து காணப்படுவோம் (வச. 2)

பாதுகாப்பாக கொண்டுவரப்பட்டோம்

எங்கள் கல்லூரி பத்திரிக்கைகள் சில தற்செயலாய் எனக்கு கிடைத்தது. அவற்றை மீண்டும் வாசிக்கும்படி உந்தப்பட்டேன், முழுவதையும் வாசித்து முடித்தபோது, நான், என்னைக் குறித்து அன்று நினைத்திருந்ததுப் போல நான் இன்று இல்லை என உணர்ந்தேன். என் தனிமையைக் குறித்த போராட்டங்கள், எனது நம்பிக்கையின்மை, யாவும் அப்பொழுது என்னை மேற்கொண்டிருந்தன. ஆனால், இன்று தேவன் என்னை ஒரு மேலான இடத்தில் நலமாகக் கொண்டு சேர்த்திருப்பதை உணர்ந்தேன். தேவன் என்னை சுகமாய் கொண்டு சேர்த்ததை நினைக்கும் போது, இன்றைய கஷ்டத்தின் பாதைகள், ஒரு நாள் அவருடைய சுகம் தரும் அன்பின் கதையின் ஒரு பகுதியாகும் என்பதை உணர்ந்தேன்.

சங்கீதம் 30, ஒரு ஆர்ப்பரிப்பின் சங்கீதம். நோயிலிருந்து சுகத்திற்கும், சாவின் எல்லையிலிருந்து ஜீவனுக்குள்ளும், அவருடைய நியாயத்தீர்ப்பிலிருந்து அவருடைய இரக்கத்திற்குள்ளும், கவலையிலிருந்து மகிழ்ச்சிக்குள்ளும் கொண்டு வந்ததையும், தேவனுடைய ஆச்சரியமான மீட்பினை நன்றியோடு நினைத்துப் பார்த்து பாடிய சங்கீதம் (வச. 3,11).

வேதத்திலுள்ள மிக துக்கம் நிறைந்த புலம்பல் தாவீதின் சங்கீதம். ஆனால், தாவீது நம்ப முடியாத மீட்பினை அனுபவித்தார். எனவே அவர் “சாயங்காலத்தில் அழுகை தங்கும், விடியற்காலத்திலே களிப்புண்டாகும் (வச. 5) என வெளிப்படுத்துகிறார். தாவீது, தான் கடந்து வந்த வேதனைகளின் மத்தியில் அதனைவிட பெரிய தேவனுடைய வல்லமையான சுகம் தரும் கரத்தை கண்டு கொண்டார்

ஒருவேளை காயத்தோடு இருக்கிற உங்களுக்கு ஊக்கம் தேவையோ? உங்கள் கடந்த நாட்களில் தேவன் உங்களை நலமாய் சேர்த்த இடங்களை நினைத்துப் பாருங்கள். அவர் மீது நம்பிக்கையோடு ஜெபித்தால் அவர் மீண்டும் செயல்பட வல்லவராயிருக்கிறார்.