எதிர்பாராத வழிகள்
இங்கிலாந்தில் ஜெர்ஸி மிருகக்காட்சி சாலையில் உள்ள 20 அடி உயரம்கொண்ட கொரில்லா வேலித் தடுப்புக்குள், 1986ஆம் ஆண்டு ஐந்து வயது லெவன் மெரிட் விழுந்துவிட்டான். அவன் பெற்றோர்களும், பார்வையாளர்களும் உதவி வேண்டித் தவித்தபோது, ஜம்போ என்ற சில்வர்பேக் வகை ஆண் கொரில்லா அசைவற்றுக் கிடந்த சிறுவனுக்கும் மற்ற கொரில்லாக்களுக்கும் நடுவே பாதுகாப்பாக நின்றுகொண்டது. பின்பு சிறுவனின் முதுகை மெதுவாகத் தடவிக் கொடுத்தது. லெவன் அழ ஆரம்பித்தபோது, மிருகக்காட்சி சாலை ஊழியர்களும், மருத்துவ ஊர்தி ஓட்டுநரும் அவனைக் காப்பாற்றுவதற்கு வசதியாக, ஜம்போ மற்ற கொரில்லாக்களை தங்கள் தடுப்புப்பகுதிக்குள் போகச்செய்தது. முப்பது ஆண்டுகள் ஆனபிறகும், மென்மையான ஜம்போ ஒரு பாதுகாவலனாக தன்னை காத்துக்கொண்டதையும், எதிர்பாராத விதமாக நல்ல முறையில் நடந்துகொண்டதையும், இன்றும் லெவன் ஆச்சரியமாகப் பேசுகிறார். அந்த நிகழ்ச்சி கொரில்லாக்கள் குறித்த அவர் கண்ணோட்டத்தை மாற்றியது.
கர்த்தர் எப்படி நடந்துகொள்வார் என்ற எலியாவின் எதிர்பார்ப்புக்கு மாறாக, கர்த்தாதி கர்த்தர், கன்மலைகளை உடைக்கக்கூடிய பெருங்காற்று மூலமாகவும், பூமி அதிர்ச்சி மூலமாகவும், அக்கினி மூலமாகவும், தன்னைப்பற்றி எப்படி நினைக்கக்கூடாது என்பதை எலியாவுக்கு உணர்த்தினார். அதன்பின், அமர்ந்த மெல்லிய சத்தம் மூலம் கர்த்தர் தன் இருதயத்தையும், தன் பிரசன்னத்தையும் உணர்த்தினார் (I இராஜாக்கள் 19:11-12).
எலியா இதற்குமுன் கர்த்தரின் வல்லமையைப் பார்த்திருக்கிறார் (18:38-39). ஆனால் மகத்துவமான, பயத்தைத் தரக்கூடிய கடவுள்களையும் விட மேலானவராக அறியப்பட விரும்பும் கர்த்தரை அவர் முழுவதுமாக புரிந்துகொள்ளவில்லை (19:10, 14).
இறுதியில், அமர்ந்த மெல்லிய சத்தத்தின் அர்த்தம் வல்லமை நிறைந்த, மென்மையான இயேசுவில் வெளிப்பட்டது. இயேசு “என்னைக் கண்டவன் பிதாவைக் கண்டான்” என்று சொன்னார். பின்பு அவர் சிலுவையில் அறையப்பட அமைதியாக தன்னை ஒப்புக்கொடுத்தார் – நம்மை நேசிக்கும் ஆண்டவரின் எதிர்பாராத, கருணை நிறைந்த செயலாகும்.
மறதி நோய்
ஒருமுறை ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில், கலிபோர்னியாவின் அவசர உதவி குழுவினர், ஆஸ்திரேலிய உச்சரிப்புடன் பேசும் ஒரு பெண்ணை மீட்டெடுத்தார்கள். அவளுக்கு அம்னீசியா என்னப்படும் மறதி நோய் இருந்ததாலும், எந்தவொரு அடையாள அட்டையும் அவளிடம் இல்லாத காரணத்தாலும், அவளால் தன்னுடைய பெயரையோ தான் எங்கிருந்து வந்தோம் என்கின்ற விவரத்தையோ சொல்லமுடியவில்லை. மருத்துவர்கள் மற்றும் சர்வதேச ஊடகத்தினர், இருவரும் இணைந்து இவளை இயல்புக்கு கொண்டுவந்தபின், இவளுடைய கதையை கேட்டறிந்து குடும்பத்தினரிடம் ஒப்படைத்தனர்.
பாபிலோனிய தேசத்து ராஜா நேபுகாத்நேச்சாரும் தான் யார் என்பதையும், எங்கே இருந்து வருகிறோம் என்பதையும் மறந்துபோனான். அவனுடைய ‘அம்னீசியா’ ஒரு ஆவிக்குரிய மறதி. அவனுக்கு கொடுக்கப்பட்ட ராஜ்ஜியத்தின் மேல் பெருமிதம் கொண்டு கர்த்தர் ராஜாதி ராஜா என்பதையும், அவனிடம் இருப்பதெல்லாம் ஆண்டவரால் வந்தது (தானி. 4:17, 28-30) என்பதையும் அவன் மறந்துபோனான் (தானி. 4:17, 28-30).
ராஜாவின் மனநிலையை படம்பிடிக்கும் வண்ணம் ஆண்டவர் அவனை மனுஷரினின்று தள்ளி, வெளியின் மிருகங்களோடு சஞ்சரிக்கப் பண்ணி மாடுகளைப்போல் புல்லை மேயச் செய்தார் (வச. 32-33). கடைசியாக, ஏழு ஆண்டுகளுக்கு பின், நேபுகாத்நேச்சார் தன் கண்களை வானத்துக்கு நேராக ஏறெடுத்துபோது, தான் யார் என்கின்ற நினைவையும், இந்த ராஜ்ஜியம் அவனுக்கு யார் தந்தது என்கின்ற அறிவையும் அவன் திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டான். அவனுடைய உணர்வுகள் திரும்பினதும் அவன், “ஆகையால் நேபுகாத்நேச்சாராகிய நான் பரலோகத்தின் ராஜாவைப் புகழ்ந்து, உயர்த்தி, மகிமைப்படுத்துகிறேன் …(வச. 37) என்று அறிக்கை செய்தான்.
நாம் எப்படி இருக்கிறோம்? நம்மை யார் என்று எண்ணுகிறோம்? மறந்துபோகக்கூடிய சாத்தியக்கூறு உள்ளதால், ராஜாதி ராஜாவை நமக்கு நினைவுபடுத்த யார் நமக்கு உதவக்கூடும்?
அதிசயங்களின் மீது கவனம்
சிலர் இவ்வுலகை, அதில் நடக்கும் தவறுகளை மட்டும் பார்க்கும்படியான பார்வையுடையவர்கள். டிவிட் ஜோன்ஸ் என்பவர் உலக புவியியல் படம் எடுப்பவர். உலகில் உள்ள நல்லவற்றைப் படம் பிடித்துக் காட்டி மகிழக் கூடியவர், அதனையே தன் தொழிலாகக் கொண்டிருந்தார். அவர் காத்திருந்து கவனித்து ஓர் ஒளிக் கற்றையை அல்லது ஏற்கனவே இருக்கின்றவற்றில் திடீரெனத் தோன்றும் ஓர் அதிசயத்தையோ படம் எடுக்கின்றார். அவர் தன் புகைப்பட கருவியை சாதாரண மக்களின் முகத்தில் வெளிப்படும் அழகையும் இயற்கையின் அழகையும் கண்டு கொள்ள பயன்படுத்துகின்றார்.
யாரேனும் இவ்வுலகில் நடக்கும் அநியாயங்களைக் கவனிக்க வேண்டியவரென்றால் அது யோபுவே. தனக்கு மகிழ்ச்சி தந்தவற்றையெல்லாம் இழந்த பின், அவனுடைய நண்பர்கள் கூட அவனைக் குற்றப்படுத்தினர். அவன் தன் பாவங்களை மறைப்பதாலேயே கஷ்டப்படுவதாக அவர்களெல்லாருடைய குரலும் ஒன்று சேர்ந்து அவனைக் காயப்படுத்தினது. யோபு பரலோகத்தை நோக்கிக் கதறிய போதும், தேவனும் அமைதியாயிருந்தார்.
கடைசியாக பெருங்காற்றின் சுழற்சியின் நடுவே, இருண்ட புயலின் மத்தியில் தேவன் யோபுவிடம், அவனுடைய ஞானத்திற்கும் வல்லமைக்கும் அப்பாற்பட்ட இயற்கையின் அதிசயங்களைப் பார்க்கும்படி சொல்கின்றார் (யோபு 38:2-4).
இப்பொழுது தேவன் நம்மிடம் கேட்கிறார். இயற்கையாக நடைபெறும் ஒரு நாய் அல்லது பூனையின் வழியையோ, அல்லது அசைந்தாடும் இலை, புல்லின் ஓர் இலையின் அசைவையோ அறிய முடியுமா? ஓர் ஒளிக்கற்றை அல்லது ஒரு நிகழ்வின் திருப்பம் ஆகியவற்றை அறிய முடியுமா? நம்முடைய துன்பத்தின் மத்தியிலும் நம்மோடிருக்கும் நம்மைப் படைத்தவரின் மனதையும் இருதயத்தையும் அறிய முடியுமா?
பெரிய மருத்துவர்
மருத்துவர் ரிஷி மான்சன்டா தன்னிடம் வரும் நோயாளிகளிடம் நீ எங்கே வசிக்கிறாய்? என்று கேட்கும் போது அவர் அவர்களுடைய விலாசத்தையும் விட அதிகமான ஒன்றை எதிர்பார்க்கின்றார். ஒரு திட்டத்தை அவர் காண்கின்றார். அவரிடம் உதவிக்காக வரும் நோயாளிகளில் பெரும்பாலானோர் சுற்றுப்புற அழுத்தத்தில் வாழ்வதாகக் கண்டுபிடிக்கின்றார். இளக்கமான மணல் வகை, பூச்சிகள், மற்றும் பாக்டீரியாக்களால் உருவாகும் நச்சு ஆகியவை அவர்களை நோயாளிகளாக்குகிறது. எனவே இந்த மருத்துவர் ஒரு வழக்கறிஞராகவும் செயல்படுகின்றார். அவர் தன்னை எதிர் நீச்சல் போடும் மருத்துவர் என அழைக்கின்றார். இவ்வகை மருத்துவர்கள் சுகாதாரத்தைப் பேணும் பணியாளர்களாகவும் தேவைப்படும்போது மருத்துவ உதவியும் செய்பவர்களாகவும், செய்பவராகவும், நோயாளிகளோடும் அவர்கள் வாழும் சமுதாயத்தோடும் இணைந்து வேலை செய்து அதனை நல்ல சுகாதாரமான இடமாக மாற்ற முயற்சிக்கின்றனர்.
இயேசுவும் தன்னிடம் வந்தவர்களைச் சுகமாக்கினார் (மத். 4:23-24). இயேசு அவர்களின் சரீர சுகத்தையும் உலகத் தேவையையும் தாண்டி அவர்கள் கண்கள் மேலான ஒன்றை நோக்கச் செய்தார். அவருடைய மலைப் பிரசங்கத்தில் ஒரு மருத்துவ அற்புதத்தையும் விட மேலானவற்றைக் கொடுத்தார் (5:1-12). இயேசு ஏழு முறை, மனதும் இருதயமும் எப்படியிருந்தால் ஒரு புதிய கண்ணோட்டத்தோடும் ஆன்ம நலத்துடனும் கூடிய ஒரு நல்வாழ்வு அமையும் எனவும் (வச. 3-9) இரண்டு முறை கொடூரமான துன்பங்களை அனுபவிப்பவர்கள் பாக்கியவான்கள், அவர்கள் இயேசுவின் மேல் நம்பிக்கையையும் அவருடைய வீட்டையும் அடைவர் எனவும் கூறுகின்றார் (வச. 10-12).
இயேசுவின் வார்த்தைகள் என்னை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தின. நான் எங்கே வாழ்கின்றேன்? என்னுடைய சுகவாழ்வு, உலகத் தேவைகளையும் விட மேலானது ஒன்றுள்ளது என்பதை எவ்வளவு தெரிந்து வைத்துள்ளேன்? நான் ஓர் அற்புதத்தைப் பெற ஏங்கிக் கொண்டிருக்கையில், ஓர் எளிமையான, உடைக்கப்பட்ட, பசியுள்ள, இரக்கமுள்ள, சமாதானம் பண்ணுகின்ற, இயேசு பாக்கியவான் என அழைக்கும் ஓர் இருதயத்தைத் தழுவிக் கொள்கிறேனா?
தேசிய பொக்கிஷம்
ஒரு விளம்பரதாரர், மைக்கேல் ஆஞ்சலோவின் மிகச் சிறந்த படைப்பாகிய, வேதத்திலுள்ள தாவீதின் பளிங்கு சிற்பத்தின் படத்தை மாற்றியமைத்தார். இதனை இத்தாலிய அரசும் அருங்காட்சியகத்தின் அலுவலர்களும் எதிர்த்தனர். தாவீதின் படத்தை ஒரு இராணுவத் துப்பாக்கியை தன் தோளில் தொங்க விட்டிருப்பது போல (ஒரு கவணுக்குப் பதிலாக) சித்தரித்திருப்பது சட்ட விரோதமானது, ”அது அந்தச் சிற்பத்தை சுத்தியலால் உடைப்பதற்குச் சமம் அல்லது அதைவிட மோசம்” என ஒரு கலைத்துறை அலுவலர் சொன்னார்.
முதலாம் நூற்றாண்டில் எருசலேமில் தாவீது ஒரு மேய்ப்பனாகவும், சங்கீதம் எழுதுபவனாகவும், வீரனாகவும், ராஜாவாகவும், இஸ்ரவேலினால் மிகவும் விரும்பப்பட்டவனாகவும், மிகவும் நம்பிக்கைக்குரியவனாகவும் நினைவுகூறப்பட்டான். தாவீதின் வம்சாவளியினர் இஸ்ரவேலரின் எதிரிகளைத் தோற்கடிப்பர் என தீர்க்கதரிசிகள் முன் உரைத்திருந்தனர். எனவே பல நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின்னர், இயேசு கிறிஸ்துவை தாவீதின் குமாரன் என மக்கள் கூட்டம் வரவேற்றபோது, (மத். 21:6-9) அவர்கள் இயேசு, ஒரு புரட்சி வழி நடத்தி ரோம ஆட்சியைத் தூக்கி எறிவார் என எதிர்பார்த்தனர். ஆனால் இயேசுவோ, தேவாலயத்தில் காசுக்காரரின் பலகைகளை தூக்கி எறிந்து, எல்லா ஜனத்துக்கும் ஜெப வீடு என்றழைக்கப்படும் என் தந்தையின் வீடு என்று அதனை மீட்டார். எனவே இஸ்ரவேல் தலைவர்கள் கொதித்தெழுந்தனர். இத்தகைய ஒரு மேசியாவை, தாவீதின் குமாரனை அவர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. எனவே தாங்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதையறியாமல், மரண தண்டனையை நிறைவேற்றும்படி ரோமர்களிடம், உண்மையான இஸ்ரவேலரின் மகிமையை, ஒப்புக்கொடுத்துக் கைகளிலும், கால்களிலும் ஆணியடிக்கச் செய்தனர்.
அப்படிச் செய்ததைத் தடுப்பதற்குப் பதிலாக, இயேசுவும் தன்னை அவமானச் சின்னமான சிலுவையில் தூக்கப்படவும், உருக்குலையவும், அவமரியாதைக்கும் ஒப்புக்கொடுத்தார். இயேசு உயிர்த்தெழுந்ததன் மூலம் அவரே மெய்யான தாவீதின் குமாரன், தன் எதிரிகளை அன்பினால் தோற்கடித்து, அனைத்துலகிலும் உள்ள அவருடைய பிள்ளைகள் அவருடைய வார்த்தைகளை பரப்பும்படியும் செய்தார்.
ஞானிகளின் பரிசு
ஒரு இளம் தம்பதியினரிடம் பணத்தைக் காட்டிலும் அன்பே அதிகமாயிருந்தது. கிறிஸ்துமஸ் நெருங்கியபோது இருவருமே ஒருவர் மீது ஒருவர் எத்தனை கரிசனை கொண்டுள்ளனர் என்பதைக் காட்டும்படியாக ஒரு பரிசுப் பொருளைக் கண்டுபிடிக்க போராடிக் கொண்டிருந்தனர். கடைசியாக கிறிஸ்துமஸ் மாலையில், டெல்லா தன்னுடைய முழங்கால் அளவு நீண்ட கூந்தலை விற்று, தன் கணவன் ஜிம் தன் தாத்தவும், தந்தையும் பயன்படுத்திக் கொடுத்த கைக்கடிகாரத்திற்கு பிளாட்டினத்தால் ஆன சங்கிலியை வாங்கினாள். ஜிம் தன்னுடைய கைக்கடிகாரத்தை விற்று தன் மனைவியின் கூந்தலுக்கு விலையேறப்பெற்ற சீப்புகளை வாங்கியிருந்தான்.
எழுத்தாளர் ஓ. ஹென்றி இந்த இளம் தம்பதியினரின் கதையை ‘ஞானிகளின் பரிசு’ என அழைத்தான். அவர்களுடைய பரிசு வீணாகி, கிறிஸ்துமஸ் காலைப் பொழுதில் அவர்களை முட்டாள்களாகக் காண்பித்த போதும் பரிசு கொடுத்தவர்களின் அன்பு அவர்களை ஞானிகளாக்கியது.
முதல் கிறிஸ்துமஸ் அன்று பெத்லகேமிற்கு பொன், தூபவர்க்கம், வெள்ளைப்போளம் ஆகிய பரிசுப் பொருட்களோடு வந்த ஞானிகளும் சிலர் பார்வையில் முட்டாள்களாகவே காட்சியளித்தனர் (மத். 2:11) அவர்கள் யூத குலத்தவர் அல்ல. அவர்கள் வெளியிலிருந்து வந்த புறஜாதியினர். அவர்கள் தாங்கள் புதிதாகப் பிறந்துள்ள யூத ராஜாவைக் காண வந்துள்ளோம் எனக் கூறியது எருசலேமின் சமாதானத்தை எவ்வளவாய் பாதிக்கும் என்பதை அறியாதிருந்தார்கள் (வச. 2).
ஜிம், டெல்லாவின் அனுபவத்தைப் போலவே ஞானிகளின் பரிசுத் திட்டம் அவர்கள் எதிர்பார்த்த வகையில் அமையவில்லை. ஆனால், அவர்கள் பணத்தால் வாங்க முடியாத ஒன்றைக் கொடுத்தனர். ஞானிகள் பரிசுப் பொருட்களோடு வந்தனர். ஆனால், அவர்களுக்கும் நமக்கும் கொடுக்கப்பட்ட மிகச் சிறந்த அன்பின் தியாகத்தைப் பணிந்து வணங்கினர்.
அது நானல்ல
இருபதாம் நூற்றாண்டில் புகழ்பெற்ற இசைக்குழு நடத்துனர்களில் ஒருவரான ஆர்டுரோ டஸ்கானினி, யாருக்குப் புகழ் உரியதோ, அவர்களுக்கே அதைக் கொடுப்பவர் என்று நினைவுகூறப்படுகிறார். டேவிட் ஈவென் இசை நடத்துனர்களைக்குறித்துத் தானெழுதிய ((Dictators Of The Baton) என்ற நூலில் டஸ்கானினியைப்பற்றி எழுதியுள்ளார். அவர் பெத்தோவனின் ஒன்பதாவது சிம்ஃபனி பயிற்சியை முடித்தபொழுது, அதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த நியூயார்க் பில்ஹார்மானிக் ஆர்க்கெஸ்ட்ரா குழுவினர் எழுந்து நின்று பலத்த கரகோஷம் செய்தனர். கைதட்டுதல் நின்ற பொழுது, டஸ்கானினி கண்களில் நீர்மல்க, “நானல்ல… அது பெத்தோவன்! டஸ்னானினி ஒன்றுமில்லை” என்றார்.
அப்போஸ்தலர் பவுல் எழுதிய புதிய ஏற்பாட்டு நிருபங்களில் ஆவிக்குரிய உள்ளான கண்ணோட்டத்திற்கும், ஊந்துதலுக்கும் உரிய புகழை ஏற்றுக்கொள்ள, பவுல் மறுத்துவிட்டான். கிறிஸ்துவின் மீது விசுவாசம் வைத்த அநேகருக்கு, தான் ஆவிக்குரிய தாயும் தகப்பனுமாயிருப்பதை அறிந்திருந்தார். அநேகருடைய விசுவாசம், நம்பிக்கை, அன்பை பெருகச் செய்ய தான் அதிகப் பாடுகளை சகித்து பிரயாசப்பட்டதை ஒத்துக்கொண்டார் (1 கொரி 15:10). ஆனாலும், தனக்கிருந்த அன்பு விசுவாசம் உள்ளுணர்விற்கான பாராட்டை நல்மனசாட்சியுடன் ஏற்க மறுத்துகிட்டார்.
பவுல் தன் வாசகர்களுக்காகவும், நமக்காகவும் “சகோதர, சகோதரிகளே, அது நானல்ல கிறிஸ்துவே… பவுல் ஒன்றுமில்லை” என்றார், நாம், பாராட்டுக்குரிய ஒருவருடைய தூதுவர்களேயன்றி வேறில்லை!
கிறிஸ்துவின் இதயம்!
ஒரு ஆஸ்திரேலிய பத்திரிகையாளர் எகிப்திய சிறையில் 400 நாட்கள் அடைக்கப்பட்டு விடுதலையானபோது பலதரப்பட்ட உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தினார். தனது விடுதலையை ஏற்றுக்கொள்ளும் அவர் இன்னும் சிறையிலிருக்கும் தமது நண்பர்களைப் பற்றிய ஆழ்ந்த கரிசனையை வெளிப்படுத்தினார். தன்னோடு கைது செய்யப்பட்டு சிறையிலடைக்கப்பட்ட உடன் பத்திரிக்கையாளர்களிடம் ‘போய் வருகிறேன்’ என விடைபெறுவது மிகவும் கடினமாயிருந்ததாகத் தெரிவித்தார். இன்னும் எவ்வளவு காலம் அவர்கள் சிறையில் இருக்கப் போகிறார்களோ என அவர் வருந்தினார்.
நண்பர்களை விட்டு விடைபெறுவது மோசேக்கும் ஒரு பதற்றம் நிறைந்த அனுபவமாயிருந்தது. சீனாய் மலையில் தேவனை சந்திக்கும் நேரத்தில், பொன் கன்றுக்குட்டியைச் செய்து அதை வணங்கிய சகோதரன், சகோதரிகள் மற்றும் தேசத்தாரை இழக்கும் நினைவினால் கலங்கிய மோசே, அவர்களுக்காக தேவனிடம் மன்றாடினான் (மாற். 32:11-14). அவர்கள் மீது தான் கொண்டிருந்த ஆழமான அக்கறையை வெளிப்படுத்தி, “தேவரீர் அவர்கள் பாவத்தை மன்னித்தருள்வீரானால் மன்னித்தருளும்; இல்லாவிட்டால் நீர் எழுதின உம்முடைய புஸ்தகத்திலிருந்து என் பேரைக் கிறுக்கிப் போடும்” என கெஞ்சினான் (வச. 32).
பிற்காலத்தில் அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் தனது குடும்பம், நண்பர்கள் மற்றும் தேசத்தாருக்காக இதுபோன்ற ஒரு அக்கறையை வெளிப்படுத்தினார். கிறிஸ்துவின் மேல் அவர்களுக்கிருந்த அவிசுவாசத்திற்காக துக்கப்படும் அவன், தனது சகோதர சகோதரிகள் இரட்சிப்படையும்படி கிறிஸ்துவுடனான தனது உறவைவயும் விட்டுக்கொடுக்க தான் ஆயத்தமாயிருப்பதாக கூறினான் (ரோம. 9:3).
நாம் திரும்பிப் பார்க்கையில், மோசேயும் பவுலும் கிறிஸ்துவின் இதயத்தை பிரதிபலிப்பதை நாம் காண்கிறோம். இருந்தாலும், மோசேயும் பவுலும் மட்டுமே அந்த அன்பை உணர்ந்தார்கள்; அவர்கள் மட்டுமே அந்த தியாகபலியைச் செலுத்த முடியும். இயேசு அதை ஏற்று நிறைவேற்றினார் என்றென்றும் நம்மோடிருக்க.
ஆழமான வேர்கள்
செம்மரங்களின் மூன்று வகைகளில் ஒன்றான சிக்கோயாமரம் உலகத்திலுள்ள அனைத்து மரங்களிலும், மிகவும் பெரியதும், எந்த விதமான சூழ்நிலைகளையும் தாங்க கூடியதுமான மர வகையாகும். அது 300 அடி உயரத்திற்கு வளரக் கூடியதாகவும், 1.1 மில்லியன் டன் எடையுள்ளதாகவும், 3000 ஆண்டுகள் உயிர் வாழக்கூடியதாகவும் இருக்கும். அதனுடைய பெரிய உருவத்திற்கும், நீண்ட ஆயுசு நாட்களுக்கான காரணம், பூமிக்கு கீழுள்ள அந்த மரத்தின் வேர்ப்பாகமே ஆகும். ஒன்றோடொன்று பின்னிய அந்த மரத்தின் வேர்கள் ஒர் ஏக்கருக்கும்மேல் பரவியிருப்பதால், நம்ப இயலாத உயரமும், ஆச்சரியப்படத்தக்கதான எடையையும் உடைய அந்த மரத்தைத் தாங்கி, பூமியிலே இறுக்கமாக ஊன்றுகின்றது.
யூத தேசத்தின் சரித்திரம், அவர்களது மதம், அவர்களது எதிர்பார்ப்பு இவைகளெல்லாம் இயேசுவின் வாழ்க்கையைப்பற்றி மறைமுகமாக கூறுகின்றன. அவற்றை ஒரு செம்மரத்தின் பரந்து விரிந்த ஆழமான வேர்களோடு ஒப்பிடும்பொழுது, அது மிகவும் சிறியதாகவே உள்ளது. ஒரு முறை யூத மதத் தலைவரிடம், அவர்கள் நேசித்து வாசித்த வேத வசனங்கள் தன்னைப்பற்றி பற்றித்தான் கூறுகிறதென்று இயேசு கூறினார் (யோவா. 5:3). நாசரேத்திலுள்ள ஜெப ஆலயத்தில் அவர் ஏசாயா புத்தகத்தின் சுருளைத் திறந்து இஸ்ரவேலின் மேசியாவைப்பற்றிய விபரங்களை வாசித்து, “உங்கள் காதுகள் கேட்க இந்த வேத வாக்கியம் இன்றையத் தினம் நிறைவேறிற்று என்றார்” (லூக். 4:21).
இயேசு அவர் பாடுபடவும், மரிக்கவும், உயிர்த்தெழவும் வேண்டும் என்பதை மோசே, தீர்க்கத்தரிசிகள், இஸ்ரவேலின் பாடல்கள் அனைத்தும் தெளிவாக கூறியுள்ளதை சீஷர்கள் புரிந்து கொள்ளத்தக்கதாக அவரது உயிர்த்தெழுதலுக்குப் பின்பு அவர்களுக்கு விளக்கிக் கூறினார் (வச. 24,46).
யூத சரித்திரத்திலும் அந்த தேசத்தின் வேதத்திலும், இயேசுவின் வாழ்க்கைச் சரித்திரம் ஆழமாக வேர்விட்டு பதிந்துள்ளதைப் பார்க்கும் பொழுது, அது மிகவும் சிறந்ததாகவும், மகிமை பொருந்தியதாயும் உள்ளது. அதோடுகூட நமது சொந்த வாழ்க்கைக்கும், இயேசு எவ்வளவு அதிகமாகத் தேவை என்ற உண்மையை உணரும் பொழுதும் அது சிறந்ததாக உள்ளது.