உன் தந்தையின் பெயரென்ன?

நான் மத்திய கிழக்கு நாடுகள் ஒன்றில் ஒரு செல்போன் வாங்க முற்பட்டபோது, பெயர், சொந்தநாடு, முகவரி என சில கேள்விகள் கேட்கப்பட்டது. என்னுடைய கிளார்க் என் வடிவத்தை நிரப்பிய போது அவர் என்னிடம் உன் தந்தையின் பெயர் என்ன? என்று கேட்டார். இக்கேள்வி என்னை  வியப்புக்குள்ளாக்கியது. இது அவ்வளவு முக்கியமானதா என நினைத்தேன். எங்கள் கலாச்சாரத்தில் தந்தையின் பெயரைத் தெரிந்து கொள்ளத் தேவையில்லை. ஆனால், இங்கு என்னுடைய அடையாளத்தைத் தெரிந்து கொள்ள தேவையாயிருக்கிறது. சில கலாச்சாரங்களில் முன்னோர்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படுகிறது.

இஸ்ரவேலர் முன்னோர்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தனர். அவர்கள் தங்கள் முற்பிதா ஆபிரகாமைக் குறித்து பெருமை கொள்கின்றனர். அவர்கள் ஆபிரகாமின் வம்சா வழியினர் தான் தேவனுடைய பிள்ளைகள் என்பதில் பெருமிதம் கொள்கின்றனர். மத வம்சாவழிக்கும் ஆன்மீக குடும்பத்திற்கும் தொடர்புண்டு என்பது அவர்களுடைய எண்ணம்.

பல நூறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் யூதர்கள் மத்தியில் இயேசு தோன்றிய போது, தேவன் இக்கருத்தினை மறுக்கிறார். அவர்கள் ஆபிரகாம் எங்கள் முற்பிதா எனக் கூறியும், பிதாவினால் அனுப்பப்பட்ட இயேசுவை நேசிக்காவிட்டால் அவர்கள் தேவனுடைய குடும்பத்தினர் ஆகமாட்டார்கள் எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

இக்கருத்து இன்றைக்கும் பொருந்தும். நாம் எந்தக் குடும்பத்தில் பிறக்கிறோமென்பது நமது விருப்பத்தின்படியல்ல. ஆனால், எந்த ஆன்மீக குடும்பத்திற்குச் சொந்தமானவர்கள் என்பதை தெரிந்து கொள்ள முடியும். நாம் இயேசுவின் பேரில் நம்பிக்கையாயிருந்தால் தேவன் நமக்கு அவருடைய பிள்ளைகள் என்ற உரிமையைத் தருகிறார் (யோவா. 1:12).

உன்னுடைய ஆன்மீகத் தந்தை யார்? நீ இயேசுவைப் பின்பற்ற தீர்மானித்து விட்டாயா? இன்றே உன் நம்பிக்கைய இயேசுவின் மீது வை. அவர் தரும் பாவ மன்னிப்பை பெற்று அவர் குடும்பத்தின் அங்கத்தினராகிவிடு.

தேவனால் ஊக்குவிக்கப்பட்ட வாழ்வு!

சில மாதங்களுக்கு முன்பு, “ஊக்கமிக்க மனிதர்கள்” என்னும் சங்கத்திலிருந்து, அச்சங்கத்திலே நான் சேரும்படி, மின்னஞ்சல் மூலம் எனக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. அப்பொழுது ‘ஊக்கமிக்க’ என்னும் வார்த்தையின் முழுமையான அர்த்தத்தை  நான் அறிந்துகொள்ள முனைந்தபொழுது, ‘ஒரு ஊக்கமிக்க மனிதன், வெற்றிபெறவேண்டும் என்ற முனைப்போடு, அதற்கான இலக்குகளை அடைய, விடாமுயற்சியோடு, கடினமாக உழைக்கக்கூடியவன்’ என்பதை நான் அறிந்தேன்.

ஊக்கமிக்க மனிதனாய் இருப்பது நலமானதா? அதை அறிந்துகொள்ள, “புசித்தாலும், குடித்தாலும், எதைச் செய்தாலும், எல்லாவற்றையும் தேவனுடைய மகிமைக்கென்று செய்யுங்கள்,” என்னும் வசனத்தின் அடிப்படையில் சோதித்து அறியலாம் (1 கொரி. 1௦:31). ஏனென்றால், அநேகந்தரம், நம்முடைய சுயமகிமைக்கென்றே அநேக காரியங்களை நாம் செய்கிறோம்.

நோவாவின் காலத்தில் உண்டான பெருவெள்ளத்திற்கு பிறகு, “நமக்கு பேர் உண்டாகப்பண்ணுவோம்,” (ஆதி. 11:4) என கூறிக்கொண்டு, மனுஷர் தங்கள் மகிமைக்கென்று ஒரு வானளாவிய கோபுரத்தை கட்ட தீர்மானித்தார்கள். தாங்கள் பூமியெங்கும் சிதறிப் போகாமல் இருக்கவும், புகழ்ச்சியடையவும் விரும்பினார்கள். அவர்கள் தவறான ஊக்கத்தினால் செயல்பட்டார்கள். தேவனுடைய மகிமைக்கென்று அதை செய்யாமல், தங்களுடைய புகழ்ச்சிக்காகவே அதைச் செய்தார்கள்.

அதற்கு எதிர்மாறாக, சாலொமோன் ராஜா, உடன்படிக்கைப் பெட்டியையும் புதிதாக கட்டப்பட்ட தேவாலயத்தையும் பிரதிஷ்டை பண்ணும்பொழுது, “இஸ்ரவேலின் தேவனாகிய கர்த்தரின் நாமத்திற்கு ஆலயத்தைக் கட்டினேன்”, என்று கூறினார் (1இரா:8:2௦). மேலும், “நாம் அவருடைய கற்பனைகளையும், அவருடைய கட்டளைகளையும்... கைக்கொள்ளுகிறதற்கு நம்முடைய இருதயத்தைத் தம்மிடத்தில் சாயப்பண்ணுவாரக”, என வேண்டுதல் செய்தார் (வச:58).

தேவனை மகிமைப்படுத்துவதும், அவருடைய வழிகளில் நடப்பதுமே நம்முடைய பெரிதான வாஞ்சையாய் இருந்தால், பரிசுத்த ஆவியானவரின் வல்லமையோடு, இயேசுவை நேசிக்கவும் சேவிக்கவும்வல்ல ஊக்கமுள்ள மக்களாக நாம் மாறிவிடுவோம். சாலொமோனின் ஜெபம், நம்முடைய ஜெபமாய் மாறுவதாக. “அவர் கட்டளைகளில் நடந்து, அவர் கற்பனைகளைக் கைக்கொள்ள, [நம்] இருதயம் நம்முடைய தேவனாகிய கர்த்தரோடு உத்தமமாய் இருக்கக்கடவது” (வச. 61).

மோதிரங்களும் கிருபையும்

என் கரங்களைப் நான் பார்க்கும் பொழுதெல்லாம், என்னுடைய திருமணம் மற்றும் நிச்சயதார்த்த மோதிரங்களை நான் தொலைத்துவிட்டது என் ஞாபகத்திற்கு வரும். ஒரு பிரயாணத்திற்கு செல்ல ஆயத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தபொழுது, அவைகளை தொலைத்து விட்டேன். எங்கு தேடியும் அவை கிடைக்கவேயில்லை.

என்னுடைய அஜாக்கிரதையான தவறைக்குறித்து என் கணவரிடம் கூற பயந்தேன். ஏனெனில் இச்செய்தி அவரை எவ்வளவாய் பாதிக்கும் என்கிற கவலை உண்டாயிற்று. ஆனால் அவரோ, அம்மோதிரங்களைக் குறித்து கவலைப்படுவதை விடுத்து, மிகுந்த பரிவோடு என்னை தேற்றினார். இச்சம்பவத்தை வைத்து பின்பு ஒருபோதும் அவர் என்னைக் குற்றப்படுத்தாத போதும், அநேகந்தரம், அவருக்காக நான் ஏதாவது ‘செய்து’, என் கணவருடைய தயவை ‘சம்பாதிக்க’ எண்ணினேன்!

அதைப்போலவே அநேகந்தரம், நாம் நம்முடைய பாவங்களை நினைவுகூர்ந்து, தேவனுடைய மன்னிப்பை பெற ஏதாவது ‘செய்ய’ வேண்டும் என நினைக்கிறோம். ஆனால், நாம் கிரியைகளினால் அல்ல, கிருபையினாலேயே இரட்சிக்கப்பட்டோம் என தேவன் கூறியுள்ளார் (எபே. 2:8-9). தேவன், புதிய உடன்படிக்கையைக் குறித்து பேசும்பொழுது, “நான் அவர்கள் அக்கிரமத்தை மன்னித்து, அவர்கள் பாவங்களை இனி நினையாதிருப்பேன்,” என்று இஸ்ரவேலருக்கு வாக்குப் பண்ணினார் (எரே. 31:34). நம்முடைய பாவங்களையெல்லாம் மன்னித்து, அவற்றை இனி ஒருபோதும் நினைவுகூராத தேவன் நமக்கு உண்டு.

நம்முடைய கடந்த காலத்தை நாம் எண்ணிப் பார்க்கும்பொழுது, நமக்கு துக்கமாக இருக்கலாம். ஆனால் இயேசு கிறிஸ்துவின் மீது நாம் கொண்ட விசுவாசத்தின் மூலம், கிருபையாய் நாம் மன்னிக்கப்பட்டுள்ளோம் என்னும் தேவ வார்த்தையை நாம் விசுவாசிக்க வேண்டும். விசுவாசத்தின் மூலம் உறுதியான நம்பிக்கை அடைந்து, தேவனுக்கு நன்றிகளை ஏறெடுப்போமாக. தேவன் பாவங்களை மன்னிக்கிறார், மறக்கிறார்.

வாழ்நாள் மேய்ப்பன்

பள்ளியில் என்னுடைய மகன் புதிய வகுப்பிற்கு முன்னேறியபொழுது, தன்னுடைய பழைய வகுப்பின் ஆசிரியரை நினைத்து “என் வாழ்நாள் முழுவதும் எனக்கு அந்த ஆசிரியர்தான் வேண்டும்!” என அழுதான். அப்பொழுது, அவனுடைய வாழ்நாளில் பல ஆசிரியர்கள் வந்து போவார்கள் என்பதை அவனுக்கு புரியவைக்க வேண்டியதாயிற்று. இச்சம்பவம், நமது வாழ்நாள் முழுவதும் நிலைக்கக்கூடிய உறவு என்று ஏதேனும் உண்டோ என்று நம்மை நினைக்கத்தூண்டும்.

ஆனால் கோத்திரத் தலைவனாகிய யாக்கோபு அப்படியொருவர் இருப்பதைக் கண்டடைந்தான். பலவிதமான வியப்பளிக்கும் வாழ்வியல் மாற்றங்களை கண்டபொழுதும், வாழ்க்கைப் பயணத்தில் தனக்கு பிரியமானவர்களை இழக்க நேரிட்ட பொழுதிலும், அவன் வாழ்நாள் முழுவதும் ஒரு நிலையான பிரசன்னம் தன்னோடு இருந்துள்ளதை உணர்ந்தான். ஆகவே தான் “நான் பிறந்த நாள்முதல் இந்நாள்வரைக்கும் என்னை ஆதரித்து வந்த தேவன்... இந்தப் பிள்ளைகளை ஆசீர்வதிப்பாராக” என்று ஜெபித்தான் (ஆதி. 48:15-16).
யாக்கோபு மேய்ப்பனாயிருந்தபடியால், ஒரு மேய்ப்பனுக்கும் ஆடுகளுக்குமுள்ள உறவோடு தேவனோடுள்ள தன்னுடைய உறவை ஒப்பிட்டான். ஒரு ஆடு பிறந்த நாள்முதல் அதன் வாழ்நாள் முழுவதும் இரவுபகல் பாராமல் அதன் மேய்ப்பன் அதனைக் கண்ணும் கருத்துமாக பேணிவருவான். காலையில் அதற்கு நல்ல வழிகாட்டியாகவும் இரவில் நல்ல பாதுகாவலராயும் இருப்பான். தாவீதும் இதே கண்ணோட்டத்தைதான் கொண்டிருந்தான். ஆனால், “நான் கர்த்தருடைய வீட்டிலே நீடித்த நாட்களாய் நிலைத்திருப்பேன்” என்று கூறி தன்னுடைய அக்கண்ணோட்டத்திற்கு ஒரு நித்திய பரிமாணம் உண்டு என்பதை கோடிட்டுக் காட்டியுள்ளான் (சங். 23:6).

ஆசிரியர்கள் மாற்றம் என்பது நம் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகும். ஆனால் நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நிலைக்கக்கூடிய ஒரு உறவு நமக்கு உண்டு என்பது எவ்வளவு நன்மையான தொரு காரியம். நாம் பூமியில் வாழும் ஒவ்வொரு நாளும் நம்மோடுகூட இருப்பதாக நல்ல மேய்ப்பர் வாக்குப்பண்ணியுள்ளார் (மத். 28:20). மேலும் இப்பூமியில் நம்முடைய வாழ்வு முடிந்த பின்பு, நித்தியத்திற்கும் அவருடன் மிக அருகில் இருப்போம்.

நன்மையான சொத்து

என்னுடைய தாத்தா, பாட்டிக்கு அதிக பணமில்லாதிருந்தபோதிலும், ஒவ்வொரு வருடமும் கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகை எனக்கும் என்னுடைய சகோதர சகோதரிகளுக்கும் விசேஷமாக இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்வார்கள். அங்கு எப்பொழுதும் உணவும், குதூகலமும், அன்பும் நிறைந்திருக்கும். கிறிஸ்துவே இந்த கொண்டாட்டங்களை வாய்க்கச் செய்தார் என்பதை எங்கள் சிறு வயது முதல் கற்று வந்துள்ளோம். இதே பாரம்பரியத்தை எங்கள் குழந்தைகளுக்கும் நாங்கள் விட்டுச்செல்ல விரும்புகிறோம். கடந்த டிசம்பர் மாதம் கிறிஸ்துமஸை முன்னிட்டு குடும்பமாக ஒன்று கூடியபொழுது, இந்த அற்புதமான பாரம்பரிய வழக்கம் தாத்தா, பாட்டியினிடமிருந்து துவங்கியது என்பதை உணர்ந்தோம். அவர்களால் எங்களுக்கு உலகப் பிரகாரமான சொத்து ஏதும் விட்டுச்செல்ல முடியவில்லை. ஆனால் மிக கவனமாக அன்பு, கனம், விசுவாசம் என்னும் விதைகளை எங்களுக்குள் விதைத்ததால், இன்று அவர்களுடைய பிள்ளைகளின் பிள்ளைகளாகிய நாங்கள், அவர்களுடைய மாதிரியைப் பின்பற்றுகிறோம்.

வேதாகமத்தில், திமோத்தேயுவுக்கு உண்மையான விசுவாசத்தை கற்றுத்தந்த அவனுடைய பாட்டி, லோவிசாளைக் குறித்தும், தாயாகிய ஐனிக்கேயாளைக் குறித்தும் காணலாம் (2 தீமோ. 1:5). அவர்களுடைய தாக்கம் அநேகருக்கு அவன் நற்செய்தியை பகிர்ந்து கொள்ளும்படி அவனை ஆயத்தப்படுத்தியது.

தேவனிடம் நெருங்கிய ஐக்கியத்தில் இருப்பதின் மூலம், நம்மால் தொடப்படுகிறவர்களுக்கு, ஒரு ஆவிக்குரிய செல்வத்தை சுதந்திரமாக அளிக்கும்படி ஆயத்தம்பண்ணலாம். நடைமுறை வாழ்க்கையில், நம்முடைய கவனத்தை சிதறவிடாமல் அவர்களை கவனிப்பதின் மூலம், அல்லது அவர்கள் செய்ய நினைக்கிற மற்றும் செய்கிற காரியங்களில் நாம் ஆர்வம் காட்டுவதின் மூலம் மற்றும் நம்முடைய வாழ்வை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதின் மூலமும் தேவனுடைய அன்பை வெளிப்படுத்தலாம். நம்முடைய கொண்டாட்டங்களில் கூட அவர்கள் பங்கு பெறும்படி அவர்களை அழைக்கலாம்! தேவனுடைய அன்பை நடைமுறை வாழ்வில் பிரதிபலிக்கும் பொழுது, நீடித்து தொடரக் கூடிய ஓர் பாரம்பரியத்தை நாம் மற்றவர்களுக்கு விட்டுச்செல்வோம்.

பினாட்டாவைக் காட்டிலும் சிறந்தது

பினாட்டா (Pinata) இல்லாத ஒரு மெக்சிகோ (Mexico) நாட்டுக் கொண்டாட்டத்தை காண முடியாது. மிட்டாய்களும் சிறு பரிசுப் பொருட்களும் நிறைந்த  அட்டைப்பெட்டி அல்லது மண்பாண்டத்தை பினாட்டா என்பர். சிறு பிள்ளைகள் ஒரு பிரம்பால் அதை அடித்து உடைத்து உள்ளிருக்கும் பொருட்களை எடுத்து மகிழ்வார்கள்.

16ஆம் நூற்றாண்டில் மெக்ஸிகோவின் பூர்வக்குடிமக்களுக்கு பாடம் கற்றுத்தர பினாட்டாக்களை துறவிகள் பயன்படுத்தினார்கள். ஏழு கொடிய பாவங்களுக்கு அடையாளமாக ஏழு நட்சத்திர வடிவங்களை உடைய பினாட்டாக்களை உடைத்து, அதில் உள்ள பரிசுகளை எடுத்துக்கொள்வார்கள். விசுவாசத்தை கைவிடாமல் தீமையை எதிர்த்துப் போராடி வென்றதற்கு அடையாளமாக இதைச் செய்தார்கள்.

ஆனால், தீமையை நம் சுய பெலத்தினாலே போராடி வென்றுவிட முடியாது. நம்முடைய முயற்சிகளைப் பார்த்து இரக்கம் பாராட்டும்படி தேவன் காத்திருக்கவில்லை. “கிருபையினாலே விசுவாசத்தைக் கொண்டு இரட்சிக்கப்படடீர்கள்... இது தேவனுடைய ஈவு” என்று எபேசியர் புத்தகம் கூறுகிறது (வச. 2:8). நாம் பாவத்தை அடித்து உதைக்க தேவையில்லை; கிறிஸ்து அதை செய்து முடித்து விட்டார்.

பினாட்டாவிலிருந்து விழும் மிட்டாய்களுக்காக சிறு பிள்ளைகள் சண்டைப்போட்டுக் கொள்வார்கள். ஆனால் இயேசுவை விசுவாசிக்கும் பொழுது, தேவனுடைய பரிசுகள் நம் எல்லோருக்கும் கொடுக்கப் படுகின்றன. தேவன் “ஆவிக்குரிய சகல ஆசீர்வாதத்தினாலும் நம்மை ஆசீர்வதித்திருக்கிறார்” (எபே. 1:3). நமக்கு பாவ மன்னிப்பு, மீட்பு, புத்திர சுவீகாரம், புது வாழ்வு, மகிழ்ச்சி, அன்பு மற்றும் அநேக ஆசீர்வாதங்கள் உண்டு. நாம் விசுவாசத்திலே பெலமுள்ளவர்களாய் காணப்பட்டதால் இந்த ஆவிக்குரிய ஆசீர்வாதங்களை நாம் பெற்றுக்கொள்ளவில்லை; மாறாக இயேசுவை விசுவாசித்ததினால் பெற்றுக்கொண்டோம். ஆவிக்குரிய ஆசீர்வாதங்களைக் கிருபையினால் மாத்திரமே பெற்றுக்கொள்கிறோம்; ஏனெனில் கிருபையின்றி அவைகளை நாம் பெற்றுக்கொள்ளத் தகுதியற்றவர்கள்!

நன்மை, தீமை மற்றும் அருவருப்பு!

என்னுடைய நெருங்கிய தோழி, “நம்முடைய நன்மை, தீமை மற்றும் அருவருப்பான காரியங்கள் அனைத்தையும் நாம் ஒருவருக்கொருவர் பகிர்ந்து கொள்வதைக் குறித்து மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்!” என ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினாள். அநேக வருடங்கள் நண்பர்களாக இருக்கும் நாங்கள், எங்களுடைய சந்தோஷங்களையும், ஏமாற்றங்களையும் பகிர்ந்து கொள்ள கற்றுக்கொண்டோம். நாங்கள் பூரணமற்றவர்கள் என அறிந்திருந்தபடியால் எங்களுடைய போராட்டங்களை பகிர்ந்து கொண்டோம். கூடவே எங்களுடைய வெற்றிகளை எண்ணி களிகூர்ந்து மகிழ்ந்தோம்.

தாவீது கோலியாத்தை வெற்றிசிறந்த நாள் முதற்கொண்டு தாவீதுக்கும், யோனத்தானுக்கும் இடையே வலுவான நட்பு உண்டாயிற்று (1 சாமு. 18:1-4). தாவீதின் மீது யோனதானுடைய தகப்பன் பொறாமை கொண்ட அந்த மோசமான நாட்களில் தங்களுடைய பயங்களை ஒருவருக்கொருவர் பகிர்ந்து கொண்டார்கள் (18:6-11,20:1-2). இறுதியாக சவுல் தாவீதைக் கொல்ல திட்டம் தீட்டிய அந்த மகா மோசமான நாட்களில் அவர்கள் ஒன்றாக துன்புற்றார்கள் (20:42).

நம்முடைய சூழ்நிலைகள் மாறும் பொழுதும், உண்மையான நண்பர்கள் ஒருபொழுதும் நம்மைக் கைவிடமாட்டார்கள். நன்மையான காலத்தில் மட்டுமல்லாது மோசமான நாட்களிலும் நம்முடனே கூட இருப்பார்கள். மிக மோசமான காலக்கட்டத்தில் நாம் தேவனை விட்டுப்பின்வாங்கிச் செல்லும் படியாய் சோதிக்கப்பட்டால் அவர்கள் தேவனை நோக்கி நம்மைத் திருப்புவார்கள்.

உண்மையான நட்பு தேவனிடமிருந்து நமக்கு கிடைத்த ஈவு, ஏனெனில் அது முற்றிலும் பூரண நண்பனாகிய தேவனையே எடுத்துரைக்கிறது. ஏனெனில் அவர் ஒருவரே நன்மையான நாட்களிலும், மோசமான நாட்களிலும் மற்றும் மிகவும் மோசமான நாட்களிலும் மாறாதவராய் என்றும் நமது நண்பராய் இருக்கிறார். “நான் உன்னைவிட்டு விலகுவதுமில்லை, உன்னைக்கைவிடுவதுமில்லை” (எபி. 13:5) என நமக்கு நினைவூட்டுகிறார்.

தேவன் சொல்வதைக் கேட்பது

“நீ எங்கு இருக்கிறாய்?” என்று நான் என் மகனைக் கண்டிப்பான தொனியில் சத்தமாக அவன் பெயரை சொல்லி கூப்பிடும் நேரம் தவிர மற்ற நேரங்களில் அவனை கூப்பிடும் பொழுது அவன் மிகவும் சந்தோஷமடைவான். அவன் ஏதாவது சேட்டை செய்து விட்டு என்னிடமிருந்து மறைந்துகொள்ள நினைக்கும்பொழுது, நான் அப்படிக் கூப்பிடுவேன். என் மகன் எவ்விதத்திலும் கஷ்டப்படக்கூடாது என்கிற அக்கறையினால் என் சத்தத்திற்கு அவன் செவிசாய்க்க வேண்டும், கவனித்து கேட்க வேண்டும் என நான் விரும்புகிறேன்.

ஆதாமும், ஏவாளும் ஏதேன் தோட்டத்திலே தேவனுடைய சத்தத்தை கேட்டு பழக்கப்பட்டவர்கள். ஆனாலும், தேவனுக்கு கீழ்ப்படியாமல் அவர்களுக்கு தடைசெய்யப்பட்டிருந்த கனியை அவர்கள் புசித்த பிறகு, தேவனுடைய சத்தத்தை கேட்டவுடன் அவர்கள் மறைந்து கொண்டார்கள் (ஆதி. 3:9). தேவன் சொன்ன கட்டளையை தாங்கள் மீறினதினால் தவறு செய்து விட்டதை உணர்ந்த அவர்கள் தேவனைக் காண பயந்தார்கள் (வச. 11).

பின்பு, ஆதாமையும், ஏவாளையும் தோட்டத்திலே கண்ட பொழுது, தேவனது வார்த்தைகள் அவர்களுடைய தவறை உணர்த்தி கண்டித்தது (வச. 13-19) மாத்திரமன்றி, அவர்களுக்கு இரக்கம் பாராட்டி, மனுகுலத்தை மீட்கும் இரட்சகரை வாக்கு பண்ணி அவர்களுக்கு நம்பிக்கை அளித்தார் (வச. 15).

தேவன் நம்மை தேட வேண்டிய அவசியமில்லை. நாம் எங்கு இருக்கிறோம் என்பதையும், எதை மறைக்க முயற்சிக்கிறோம் என்பதையும் அவர் நன்கு அறிவார். ஆனால், அன்புள்ள பரம பிதாவாக நம்முடைய இருதயத்தோடு பேசி மன்னிப்பையும், மீட்பையும் அளிக்கவே விரும்புகிறார். நாம் அவருடைய சத்தத்தை கேட்டு கவனித்து, அதற்கு செவி சாய்க்க வேண்டும் என்று அவர் வாஞ்சிக்கிறார்.

ஏழாம் கல்லறையில் உள்ள பொக்கிஷம்

1932ஆம் ஆண்டு ஆக்ஸகாவில் (Oaxaca) உள்ள மான்டே ஆல்பன் (Monte Alban) என்னும் இடத்திலுள்ள ஏழாம் கல்லறையை மெக்ஸிகன் நாட்டு தொல்பொருள் ஆய்வாளர் அல்போன்சோ காசோ (Alfonso Caso) கண்டு பிடித்தார். “மான்டே ஆல்பனின் பொக்கிஷம்” என்று அவர் பெயர் சூட்டிய நூற்றுக்கும் அதிகமான ஸ்பானிய காலத்திற்கும் முந்தைய ஆபரணங்கள் உட்பட நானூறுக்கும் அதிகமான தொல்பொருள்களை கண்டுபிடித்தார். இது மெக்ஸிகன் நாட்டு தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியின் மகத்தான கண்டு பிடிப்புகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. மிக சுத்தமான பச்சை மாணிக்க கல்லினால் செய்யப்பட்ட குவளையை கையில் பிடித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது, காசோவிற்கு எவ்வளவு உற்சாகமாக இருந்திருக்கும் என்பதை நாம் கற்பனை தான் செய்து பார்க்க முடியும்.

தங்கத்தையும், படிகக்கல்லையும் காட்டிலும் மிகவும் விலையேறப்பெற்ற பொக்கிஷத்தைக் குறித்து சங்கீதக்காரன் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே எழுதியுள்ளான். “மிகுந்த கொள்ளையுடைமையைக் கண்டுபிடிக்கிறவன் மகிழுகிறது போல, நான் உமது வார்த்தையின் பேரில் மகிழுகிறேன்” (சங். 119:162) என்று கூறியுள்ளான். தேவனுடைய கட்டளைகளும், வாக்குத்தத்தங்களும் எவ்வளவு விலையேறப்பெற்றவை என்பதை அவன் அறிந்திருந்த படியினால், ஒரு மாவீரனின் வெற்றிக்கரங்களில் வந்து சேரும் மகத்தான பொக்கிஷத்தோடு அதை ஒப்பிட்டு கூறுகிறான்.

ஏழாம் கல்லறையில் தான் கண்டுபிடித்த பொக்கிஷங்களுக்காக இன்றும் நாம் காசோவை நினைவுகூருகிறோம். ஆக்ஸகாவிலுள்ள அருங்காட்சியத்திற்கு சென்றால், அவற்றை கண்டுகளிக்கலாம். ஆனால், சங்கீதக்காரனின் பொக்கிஷமோ நமது விரல் நுனிகளில் உள்ளது. தினந்தோறும் வேதத்திலிருந்து வாக்குத்தத்தங்கள் என்னும் வைரங்களையும், நம்பிக்கை என்னும் மாணிக்கக் கற்களையும், ஞானம் என்னும் மரகதக் கற்களையும், நாம் கண்டடையதக்க மிக பெரிய பொக்கிஷம், இவ்வேதத்தின் ஆசிரியராகிய இயேசுவே.

நம்மை வளப்படுத்தக்கூடிய மிகப்பெரிய பொக்கிஷம் இதுவே, என்கிற நம்பிக்கையுடன் நாம் கருத்தாய் தேடக்கடவோம். ஏனெனில், சங்கீதக்காரன் சொன்னது போல, “உம்முடைய சாட்சிகளை நித்திய சுதந்தரமாக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன், அவைகளே என் இருதயத்தின் மகிழ்ச்சி” (வச. 111).