விட்டுச்செல்லும் மாதிரி

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக, எங்களுடைய மகன்களுடன் சால்மன் ஆற்றங்கரையில் உள்ள “திரும்பி வரமுடியாத ஆறு” (“River of No Return”) எனும் பெயர் கொண்டகைவிடப்பட்ட பண்ணை ஒன்றில் ஒரு வாரமளவும் தங்கினோம்.

ஒரு நாள், பண்ணையை சுற்றிப்பார்க்கையில், மரப்பலகையில் பெயர்பதிந்திருந்த பழம்பெரும் கல்லறை ஒன்றைக் கண்டேன். காலப்போக்கில், பலகையில் இருந்த குறிப்புகள் முற்றுமாய் அழிந்திருந்தது. யாரோ ஒருவர் வாழ்ந்தார், மரித்தார் – இப்போது மறக்கப்பட்டார். அந்த கல்லறை காட்சி ஒருவிதத்தில் எனக்கு கவலையளித்தது. வீட்டுக்குத் திரும்பியதும், அந்த இடம் மற்றும் பண்ணையின் வரலாற்றை வாசிக்கலானேன். ஆனாலும், அந்த கல்லறையில் புதைக்கப்பட்ட நபரைப் பற்றிய எந்த தகவலையும் பெறமுடியவில்லை.

நம்மில் சிறப்புற வாழ்ந்தவர்கள் நூறாண்டு காலம் நினைவுகூறப்படுவார்கள் என்று சொல்வதுண்டு. எஞ்சினோர் எளிதில் மறக்கப்படுவர். கடந்த தலைமுறையினரை குறித்த நினைவுகள், குறிப்பாக அந்த மரப்பலகை எழுத்துகளை போல் சீக்கிரம் மறைந்துபோகும். ஆனாலும் நம்முடைய மரபு தேவனுடைய குடும்பத்தின் மூலமாகத் தொடர்ந்துகொண்டே வருகிறது. நம் வாழ்நாட்களிலே நாம் தேவனையும், மற்றவர்களையும் அன்புகூர்ந்த சரித்திரம் தொடர்கிறது. மல்கியா 3:16-17, நமக்கு சொல்வது,
“…கர்த்தருக்குப் பயந்தவர்களுக்காகவும் அவருடைய நாமத்தைத் தியானிக்கிறவர்களுக்காகவும் ஞாபகப்புஸ்தகம் ஒன்று அவருக்கு முன்பாக எழுதப்பட்டிருக்கிறது. என் சம்பத்தை நான் சேர்க்கும் நாளிலே அவர்கள் என்னுடையவர்களாயிருப்பார்கள் என்று சேனைகளின் கர்த்தர் சொல்லுகிறார்.

தாவீதைப் பற்றி பவுல் குறிப்பிடுகையில், “தாவீது தன் காலத்திலே தேவனுடைய சித்தத்தின்படி அவருக்கு ஊழியஞ்செய்தபின்பு நித்திரையடைந்து.. (அப். 13:36) என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. அவரைப் போலவே, நாமும் தேவன்மேல் அன்புகூர்ந்து நம்முடைய தலைமுறையில் நாம் தேவனுக்கு ஊழியம் செய்துவிட்டு நினைக்கப்படுவதை அவரிடம் விட்டுவிடுவோம். “அவர்கள் என்னுடையவர்களாயிருப்பார்கள்” என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்.

குணப்படுத்தும்படி வெளிப்படுத்துதல்

நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, என்னுடைய தந்தை, இதுவரை விவசாயம் பண்ணப்படாத வயல்களை உழுது கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தேன். முதல் முறை உழும்போது அக்கருவியில் பெரிய கற்கள் பெயர்ந்து வரும் அவற்றை என் தந்தை சுமந்து, எடுத்துப் போடுவார். அவர் மீண்டும், மீண்டும் அந்த வயலை உழுது, மணலை நன்கு உடைத்து விடுவார். ஒவ்வொரு முறை உழும் போதும் அந்த கருவியில் சில கற்கள் வந்து சேரும். அவற்றை அவர் எடுத்துப் போடுவார். இவ்வாறு பலமுறை அந்த வயலை உழுவதைத் தொடர்ந்தார்.

கிருபையில் வளர்தலும் இத்தகைய உழுதலைப் போன்றதே. நாம் முதல் முறை விசுவாசியான போது, பெரிய பாவங்கள் நமக்கு வெளிப்படுத்தப்படும். நாம் அவற்றை அறிக்கையிட்டு அவருடைய மன்னிப்பைப் பெற்றுக் கொள்வோம். வருடங்கள் செல்லும் போது, தேவ வார்த்தைகள் நமக்குள் செயல்பட்டு ஆழமாகச் செல்லும்போது, பரிசுத்த ஆவியானவர் மற்ற பாவங்களையும் வெளிக் கொண்டு வருவார். ஆவிக்கு விரோதமான பாவங்கள் முன்பு அவை தவறென்றே தோன்றாதவை, சிறிய முக்கிய மற்றதாகத் தோன்றிய குற்றங்கள், யாவும் இப்பொழுது அருவருப்பாகவும், நாசகரமான செயல்களாகவும், அணுகுமுறைகளாகவும் தோன்றுகின்றன. பெருமை, சுயநலம், குறைகூறல், சிறுபிள்ளைத்தனம், பொறாமை, சிறிய காரியங்களைப் பெரிதுபடுத்துதல், கெட்ட எண்ணம், தன்னை முக்கியப்படுத்தல், தனக்கு யாவரும் உதவ வேண்டுமென எதிர்பார்த்தல் போன்ற சிறிய தவறுகளையும் தேவன் வெளிக் கொணர்வார்.

தேவன் ஒவ்வொரு பாவத்தையும் வெளிப்படுத்தி, அதை எடுத்துப் போடுவார். தேவன் குணப்படுத்துவதற்காக வெளிப்படுத்துகிறார். தீங்கு விளைவிக்கக் கூடிய, மறைந்திருக்கும் அணுகுமுறைகள் வெளியே வரும் போது, சங்கீதக்காரன் சொல்வது போல நாமும் ஜெபிக்கலாம், ‘‘கர்த்தாவே, என் அக்கிரமம் பெரிது; உம்முடைய நாமத்தினிமித்தம் அதை மன்னித்தருளும்” (சங். 25:11).

தாழ்மையோடு தெரியப்படுத்துதல், வேதனையுடையதாக இருந்தாலும் அது நம் ஆன்மாவிற்கு நல்லது. ‘‘அவர் பாவிகளுக்கு அவர்களின் வழியைத் தெரிவிக்கின்றார்” இதுவே அவருடைய செயலாகும். அவர் சாந்த குணமுள்ளவர்களை நியாயத்திலே நடத்தி சாந்த குணமுள்ளவர்களுக்குத் தமது வழியைப் போதிக்கிறார் (வச. 8-9).

புல்தரையா அல்லது கிருபையா

என்னுடைய நண்பன் ஆர்ச்சி விடுமுறைக்குப்பின் தன் வீட்டிற்குத் திரும்பின போது, அவனுடைய அண்டை வீட்டுக்காரன் ஒரு மரவேலியை இவனுடைய நிலத்தினுள் ஐந்து அடி உள்ளே அமைத்திருப்பதைக் கண்டான். அந்த மரவேலியை நகர்த்தும்படி அண்டை வீட்டுக்காரனிடம் சொல்லி பல வாரங்கள் கடந்தன. என் நண்பன் அந்த நகர்த்தும் வேலையில் உதவுவதாகவும். பாதி செலவை ஏற்றுக் கொள்வதாகவும் சொல்லிப் பார்த்தான். ஒன்றும் பலனளிக்கவில்லை. ஆர்ச்சி இதனைக் குறித்து பொது வேலை அதிகாரிகளிடம் முறையிட்டிருக்கலாம். ஆனால் அவனுடைய அண்டை வீட்டுக்காரன் தேவனுடைய கிருபையைப் பற்றி சற்றேனும் தெரிந்து கொள்ளட்டும் என்பதற்காக, அவன் இந்த உரிமையை விட்டு விட தீர்மானித்து, அந்த வேலி அப்படியேயிருக்க அனுமதித்தான்.

“ஆர்ச்சி ஒரு கோழை” என்று நீங்கள் சொல்லலாம். ஆனால் அவன் ஓர் உயர்ந்த, வலுவான மனிதன். அவன் ஒரு சிறு புல்தரையை விட கிருபையை விரும்பினான்.

நான் ஆபிரகாமையும், லோத்துவையும் நினைத்துப் பார்க்கின்றேன். அவர்களின் மந்தைகளின் பெருக்கம், அவர்கள் ஒருமித்து குடியிருக்க அந்த பூமி தாங்கக் கூடாதிருந்தது. எனவே ஆபிரகாமின் மந்தை மேய்ப்பருக்கும், லோத்துவின் மந்தை மேய்ப்பருக்கும் இடையே வாக்குவாதம் உண்டாயிற்று. அக்காலத்திலே கானானியரும், பெரிசியரும் அத்தேசத்தில் குடியிருந்தார்கள் (ஆதி. 13:7). லோத்து அந்த பகுதியில் மிகச் சிறந்ததை தேர்ந்து கொண்டான். முடிவில் எல்லாவற்றையும் இழந்தான். ஆபிரகாம் மீதியானதை எடுத்துக் கொண்டு, வாக்குத்தத்தம் பண்ணப்பட்ட தேசத்தைப் பெற்றான் (வச. 12-17).

நமக்கு உரிமையிருக்கிறது. நாம் அதனை கேட்டுப் பெற முடியும், சிறப்பாக பிறருடைய உரிமை அதில் இணைந்திருக்கும்போது நாம் கேட்டுப் பெற்றுக் கொள்ள முடியும். சில வேளைகளில் நாம் அவற்றை வலியுறுத்த வேண்டியுள்ளது. பவுலும் சனகெரிப் சங்கம் சட்ட விரோதமாக செயல்பட்டபோது (அப். 23:1-3) உரிமை கோரினார். ஆனால் நாம் விட்டுக் கொடுக்கத் தேர்ந்து கொள்ளும்போது இவ்வுலகிற்கு ஒரு சிறந்த வழியைக் காட்ட முடியும். இதனையே வேதாகமம் “சாந்தம்” என்றழைக்கிறது. பலவீனம் என்றல்ல பெலமும் தேவனுடைய கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருக்க வேண்டும்.

அவருடைய சத்தத்தைக் கேட்பது

நான் கேட்கும் திறனற்றவன். ‘’ஒரு காது செவிடு. மற்றது கேட்கும் திறனற்றது’’ என என் தந்தை சொல்வது வழக்கம். எனவே நான் கேட்கும் கருவியை இரு காதுகளிலும் பொருத்தியுள்ளேன்.

சுற்றுப்புறத்தில் அதிகமாக ஒலியிருக்கும் சூழலைத் தவிர, அநேகமான நேரங்களில் இக்கருவிகள் நன்கு வேலை செய்யும். அதிக ஒலியிருக்கும் இடங்களில் என்னுடைய கேட்கும் கருவி அந்த அறையிலுள்ள அனைத்து ஒலிகளையும் ஏற்பதால் என் எதிரேயிருந்து பேசுபவரின் பேச்சைக் கேட்க முடிவதில்லை.

இதைப் போன்றதே நம்முடைய கலாச்சாரமும். அருவருப்பான ஒலிகள் தேவனுடைய மெல்லிய சத்தத்தைக் கேட்கவிடாமல் ஆழ்த்திவிடுகின்றன.  ‘‘எங்கே வார்த்தையைக் கண்டுபிடிப்பது? எங்கே வார்த்தை மீண்டும் ஒலிக்கும்? இங்கேயில்லை. இங்கே போதிய அமைதியில்லை’’ என கவிஞர் டி.எஸ்.எலியட் கேட்கிறார்.

நல்ல வேளையாக என்னுடைய கேட்கும் கருவியில், சுற்றுப்புற ஒலியை நிறுத்திவிட்டு, என் எதிரே பேசுபவரின் ஒலியை மட்டும் கேட்கக் கூடிய ஓர் அமைப்புள்ளது. இதைப் போன்று, நம்மைச் சுற்றியும் ஒலியிருந்த போதும் நம் ஆன்மாவை அமைதிப்படுத்தி கவனித்தால், தேவனுடைய மெல்லிய அமர்ந்த சத்தத்தைக் கேட்க முடியும். (1 இரா. 19:11-12).

தேவன் அனுதினமும் நம்மோடு பேசுகிறார். நம்முடைய அமைதியற்ற ஏக்கங்களின் போது நம்மை அழைக்கிறார். அவர் நம்முடைய ஆழ்ந்த கவலையிலும், முற்றுப் பெறாத நிலைகளிலும், நம் மகிழ்ச்சியில், நிறைவைக் காண முடியாத வேளைகளிலும் நம்மை அழைக்கின்றார்.

அடிப்படையில், தேவன் அவருடைய வார்த்தையின் மூலம் பேசுகின்றார். (1 தெச. 2:13). அவருடைய வேதத்தைக் கையிலெடுத்து வாசிக்கும் போது நீயும் அவருடைய சத்தத்தைக் கேட்கலாம். நீ நினைப்பதையும் விட அதிகமாக அவர் உன்னை நேசிக்கிறார். அவர் உனக்கு என்ன சொல்ல விரும்புகிறாரோ அதை நீ கேட்கும்படி விரும்புகிறார்.

என் தந்தையைப் போன்று

என்னுடைய படிக்கும் அறையின் தரையிலிருந்த, என் தந்தையினுடைய குதிரை சவாரிக்குப் பயன்படுத்தப்படும் உயரமான தூசிபடிந்த பூட்ஸ்சுகள் அவர் எப்படிப்பட்டவர் என்பதை என் நினைவில் கொண்டு வந்தன.

பிற வேலைகளோடு, அவர் குதிரை வளர்ப்பதையும், குதிரைப்பந்தயத்தில் மிக வேகமாக ஓடுவதற்கும் அவற்றைப் பயிற்றுவிப்பதையும் செய்துவந்தார். அவர் வேலை செய்வதைப் பார்ப்பது எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியைத் தரும். அவர் அவைகளோடு சேர்ந்து ஓடுவதை நான் பார்த்து பிரமித்ததுண்டு.

நான் சிறுவனாக இருந்தபோது என் தந்தையைப் போலிருக்க வேண்டுமென விரும்பினேன். இப்பொழுது எனக்கு 80 வயதுக்குமேலாகிறது. இப்பொழுதும் அவருடைய அந்த பூட்ஸ்சுகள் எனக்குப் பெரியனவாகவேயுள்ளது.

என் தந்தை இப்பொழுது மோட்சத்தில் இருக்கின்றார். ஆனால், நான் பின்பற்ற வேண்டிய மற்றுமொரு தந்தையிருக்கிறார். நான் அவரைப் போல நன்மை செய்பவனாகவும், அவரின் அன்பின் நறுமணத்தை பரப்புபவனாகவும் இருக்க வேண்டுமென விரும்புகிறேன். இவ்வுலக வாழ்வில் நான் அவரைப் போல இல்லை; இருக்கவும் முடியாது. அவருடைய பூட்ஸ்சுகள் எனக்கு எப்பொழுதுமே பெரியவையாகவே உள்ளன.

ஆனால், அப்போஸ்தலனாகிய பேதுரு இவ்வாறு சொல்லுகின்றார், “கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் தம்மைத் தமது நித்திய மகிமைக்கு அழைத்தவராயிருக்கிற தேவன் தாமே… உங்களைச் சீர்ப்படுத்தி, ஸ்திரப்படுத்தி, பலப்படுத்தி, நிலைநிறுத்துவாராக” (1 பேது. 5:10). இதைச் செய்யக் கூடிய ஞானமும், வல்லமையும் அவருக்கேயுரியது (வச. 11) என்பதை தெரிந்து கொள்வோமாக.

நம் பரமத் தந்தையைப்போல நாம் முற்றிலும் மாற முடியாத இக்குறை நீண்ட நாட்கள் நிலைத்திருக்கப் போவதில்லை. தேவன் தம்முடைய அழகிய குணாதிசயங்களை நாம் பகிர்ந்து கொள்ளவே நம்மை அழைத்துள்ளார். இந்த உலக வாழ்வில் நாம் அவரை மிகக் குறைவாகவே பிரதிபலிக்கின்றோம். ஆனால், பரலோக வாழ்வில் பாவமோ துக்கமோ இல்லை. அங்கு நாம் அவரை முற்றிலுமாகப் பிரதிபலிப்போம். இதுவே “தேவனுடைய மெய்யான கிருபை” (வச. 12).

சாந்தம்

வாழ்க்கையின் பிரச்னைகள் நமக்கு எரிச்சலூட்டி, முறைகேடாய் நடக்கப் பண்ணும். இந்தமாதிரி மோசமாக நடப்பது சகஜம் என்று நம்மை நாமே சமாதானப்படுத்திக் கொள்ளக் கூடாது. ஏனென்றால் அது நாம் நேசிப்பவர்களின் இருதயத்தை வாடிப்போகச் செய்து நம்மைச் சுற்றிலும் துக்கத்தைப் பரப்பும். நாம் மற்றவர்களுடன் இனிமையாகப் பழகுவதைக் கற்றுக்கொள்ளும்வரை, பிறருக்கு செய்யவேண்டிய கடமைகளைச் செய்யத் தவறுகிறோம்.

நமது அன்பற்ற, விரும்பத்தகாத குணத்தை மாற்றும் நற்குணத்திற்குப் புதிய ஏற்பாட்டில் ஒரு வார்த்தையுண்டு அது தான் - சாந்தம். சாந்தம் என்னும் இந்த வார்த்தை அன்பும், கிருபையுமுள்ள ஆத்துமாவைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. மிகுந்த மனத்தாழ்மையும், சாந்தமுமாய் ஜீவிக்க எபேசியர் 4:2 நம்மை நினைவூட்டுகிறது.

சாந்தம் என்பது, மற்றவர்களுடைய குறைகளையும் பலவீனங்களையும் மிகைப்படுத்தாமல் ஏற்றுக்கொள்வதேயாகும். மற்றும் சாந்தம் என்பது நமக்கு உதவி செய்யாதவர்களையும் சகித்து, மற்றவர்கள் செய்யும் சிறு உதவிகளுக்கும் நன்றியோடிருப்பதாகும். தொந்தரவு கொடுப்பவர்களையும், விசேஷமாய் உரத்த சத்தம்மிட்டு, முரட்டுத்தனமாக செயல்படும் அற்பமான மனிதரைச் சகிப்பது, சாந்தம். சிறு பிள்ளைகளிடத்தில் அன்பும் பாசமும் காட்டுவது சாந்தமுள்ள நல்ல மனிதனுக்கு அடையாளமும்; கிரீடமுமாயிருக்கிறது. பிறர் எரிச்சலுட்டும்பொழுதும் சாந்தமுள்ளவர்களின் பிரதியுத்தரம் மிருதுவானதாகவேயிருக்கும். அது பேசாமலும் அமைதியாகவும் இருக்கும். அன்பற்ற வார்த்தைகளால் பிறர் நம்மை நிந்திக்கும்பொழுது, கோபப்படாமல் அமைதியாய் இருப்பதே வல்லமையான மாறுத்தரமாகும்.

இயேசு, “நான் சாந்தமும் மனத்தாழ்மையுமாய் இருக்கிறேன்” என்றார் (மத். 11:29). நாம் அவரிடம் வேண்டிக் கொண்டால் ஏற்ற வேளையில் நம்மையும் அவரைப் போல் மாற்றுவார். ஸ்காட்லாண்ட் தேசத்து ஆசிரியர் ஜார்ஜ் மக்டோனல்ட் “மற்றவர்கள் இருதயத்தை வேதனைப்படுத்தும் வார்த்தைகளை நாம் பேசும்போது தேவன் அதைக் கேட்க விரும்மாட்டார். இப்படிப்பட்டதும் மற்றவிதமான பாவங்களிலிருந்தும் நம்மை மீட்கவே இயேசு பிறந்தார்.”

இதயத்தின் உண்மையான உறைவிடம்

நாங்கள் வெஸ்ட் ஹைலாண்ட் டெபியர் நாயைப் பல வருடங்களாக வளர்த்துவந்தோம். அது மிகவும் முரட்டுத்தனமான, உயர் ஜாதி நாய். பொந்துகளில் வசிக்கும் இவ்வின நாய்கள், இவை மரநாய்களின் பொந்துகளில் நுழைந்து அவற்றுடன் சண்டைபோடும். எங்கள் வெஸ்ட்டி பல தலைமுறைகளாக, அதன் இனத்துடன் தொடர்பு கொள்ளாமல் இருந்தபோதிலும் அதன் பிறவிக் குணம் போகவில்லை. ஒரு சமயம், எங்கள் வீட்டு பின்புறத்தில் உள்ள பாறைக்கடியில் குழிதோண்டி வசிக்கும் “கிரிட்டர்” பிராணியைப் பார்த்துவிட்டது. விடாப்பிடியாக அதைப்பிடிக்க பல அடி நீளமுள்ள ஒரு பொந்தைத் தோண்டியது. ஒன்றும் அதைத் தடுக்க முடியவில்லை.

இப்பொழுது இந்தக் கேள்வியை ஆராய்ந்து பாருங்கள். மனிதர்களாகி நாம் ஏன் ஏதோ வொன்றைக் கண்டுபிடிக்க தொடர்ந்து முயன்று முயன்று பார்க்கிறோம்? ஏன் ஒருவரும் ஏறாத மலைச்சிகரங்களுக்கு ஏற முயற்சிக்கிறோம்? செங்குத்தான சரிவுகளில் பனிச்சறுக்கு விளையாடுவது ஏன்? பயங்கரமான வேகமாய், பாறைகளினூடாய் பாயும் ஆபத்தான மலை ஓடைகளில் படகை ஓட்டுவதேன்? இயற்கையின் சீற்றங்களுக்கு எதிராய் போராடுவது ஏன்? ஒன்று தன் ஆத்ம திருப்திக்காக ஆபத்தான காரியங்களில் ஈடுபட்டு மகிழ்ச்சி அடைவது. ஆனால் இன்னும் அதிகம் இருக்கிறது. ஆதாவது, சாகசம்புரியும் தேவனை அறியும் ஆசை அது நமக்குள்ளாக பிறவியிலேயே புதைந்து கிடக்கும் ஆவல். நம்மால் தேவனைத் தேடாமல் இருக்கவே முடியாது.

நாம் அதை அறியாமலிருக்கிறோம். ஏதோ ஒன்றிற்கு ஆசைப்படுகிறோம் என்பது மட்டும்தான் நமக்குத் தெரியும். ‘அது என்னவென்று தெரியாவிட்டாலும், நீ ஏதோ ஒன்றிற்கு ஆசைப்படுகிறாய். ஆனால் அதை அடைய நீ உயிரை பணயம் வைக்கவும் ஆயத்தமாயிருக்கிறாய்’ என்று பிரபல எழுத்தாளர் மார்க் ட்வெய்ன் கூறியுள்ளார்.

தேவனே நமது இருதயத்தின் உண்மையான உறைவிடம். பரிசுத்த அகஸ்டினின் மிகப் பிரபலமான கூற்றாகிய ”தேவனே, நீர் எங்களை உமக்கென்று உருவாக்கினீர்; எங்கள் இருதயம் உம்மில் இளைப்பாறும்வரை, எங்களுக்கு இளைப்பாறுதலில்லை”.

இருதயம் என்பதென்ன? அது நமக்குள்ளிருக்கும் தேவன் மாத்திரம் நிரப்பக்கூடிய வெற்றிடம்.

உன் வரிசை எண்ணைக்கூறு

எங்கள் வீட்டின் கொல்லப்புறத்தில் நெடுங்காலமாய் இருந்த ஒரு செர்ரி மரம் செளிப்புடன் வளர்ந்து கனி தந்த பின் இப்பொழுது பட்டுப்போவதுபோல காணப்பட்டது. எனவே நான் ஒரு மரம் பராமரிப்பவரை வரவழைத்தேன். அவர் வந்து பார்த்துவிட்டு மரத்திற்கு தேவையற்ற அழுத்தம் இருக்கிறது. அது உடனே கவனிக்கப்பட வேண்டும் என்றார். உடனே என் மனைவி “எனக்கிருக்கும் எத்தனையோ கவலைகளில் உன் வரிசை எண் என்ன?” என்று மரத்தைப்பார்த்துக் கூறிவிட்டு விரைவாகச் சென்றுவிட்டாள், அந்த வாரக் கவலைகளில் இதுவும் ஒன்றானது.

சில சமயங்களில் கவலைகள் நம்மை அதிகமாய் அழுத்தும் வாரங்கள் உண்டு. நமது கலாச்சாரம் சீரழிவின் திசையில் போவதைக் குறித்தக் கவலை, பிள்ளைகளைக் குறித்த பாரம். நமது திருமணம், நமது வியாபாரம், நமது பொருளாதாரம், நமது தனிப்பட்ட உடல் ஆரோக்கியம், மற்றும் நலமாயிருத்தல் போன்ற எத்தனையோ கவலைகள் நம்மை அழுத்துகின்றன. இத்தனை அழுத்தங்களின் மத்தியிலும் நாம் சமாதானத்தோடு இருக்கமுடியும், ஏனென்றால் இயேசு என்னுடைய சமாதானத்தையே உங்களுக்குக் கொடுக்கிறேன் என்று வாக்குப்பண்ணியிருக்கிறார் (யோவா. 14:27).

இயேசுவின் வாழ்க்கை நிந்தனையாலும், குழப்பங்களாலும் நிறைந்திருந்தன. அவருடைய எதிரிகள் அவரோடு வாதாடிக் கொண்டேயிருந்தார்கள், உபத்திரவப்படுத்தினார்கள்; அவருடைய குடும்பத்தினரும் நண்பர்களும் அவரைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. அநேக நேரங்களில் அவருக்குத் தலைசாய்க்க இடமில்லை. ஆனாலும் அவர் கவலைப்படவுமில்லை, கோபப்படவுமில்லை. அவர் எப்பொழுதும் சாந்தமாகவேயிருந்தார். ஏனென்றால் அவருக்குள் நிர்மலமான தெய்வீக சமாதானமிருந்தது. இப்படிப்பட்ட சமாதானத்தைத்தான் நமக்குத் தந்திருக்கிறார். கடந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் ஆகியவற்றைப்பற்றிய கவலையிலிருந்து விடுவித்திருக்கிறார். அவர் வெளிப்படுத்தின சமாதானம் – அவர் தரும் சமாதானம்.

மிகவும் மோசமான அல்லது அற்பமான கஷ்டங்களாக இருந்தாலும்  எந்தச் சூழ்நிலையிலும், ஜெபத்தின் மூலம் இயேசுவண்டை நெருங்கலாம். அங்கே, அவர் சமூகத்தில், நம்முடைய பயங்கள், கவலைகள் எல்லாவற்றையும் அவருக்குத் தெரியப்படுத்தலாம். அப்பொழுது எல்லாப் புத்திக்கும் மேலான தேவசமாதானம் உங்கள் இருதயங்களையும் உங்கள் சிந்தனைகளையும் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள்ளாகக் காத்துக்கொள்ளும் (பிலி. 4:7) என்று பவுல் நமக்கு உறுதியளிக்கிறார்.

சிருஷ்டிப்பில் கவனம்

ஓவிகி ஆற்றில் பெரிய பழுப்புநிற பெரிய ட்ரவுட் மீன்கள் முட்டைகளிடும் வழக்கத்தை செய்து கொண்டிருந்தன. வேறு சில ட்ரவுட் மீன்கள் கூடு கட்டும் செயலை செய்து கொண்டிருந்தன. அவைகள் கூழாங்கற்கள் நிறைந்த ஆழமற்ற பகுதிகளில் தோண்டி கூடுகளை அமைத்துக் கொண்டிந்தன.

மீன்களைப் பற்றி நன்கு அறிந்திருந்த மீனவர்கள், மீன்கள் முட்டை இட்டு குஞ்சி பொரிக்கும் சமயம் எது என்பதை நன்கு அறிந்திருந்ததினால், மீன்களை தொந்தரவு செய்யாமல் விட்டு விடுவார்கள். முட்டைகளை நசுக்கிவிடாமல் இருப்பதற்காக கற்களாலான திட்டுக்களில் நடப்பதையும், மீன்களின் கூடுகளை குப்பை கூளங்கள் மூடி விடாமல் இருப்பதற்காக கடல் நீரில் நடப்பதையும் தவிர்த்து விடுவார்கள். ட்ரவுட் மீன்கள் அவைகளின் கூடுகளின் அருகில் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அவைகளைப் பிடிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் எழுந்தாலும் அவற்றைப் பிடிக்க மாட்டார்கள்.

இந்த முன்னெச்சரிக்கையான நடவடிக்கைகள் மீன் பிடித்தலுக்கான ஒழுக்க நெறிகளை கட்டுப்படுத்துகின்றன. ஆனால், இதைவிட ஆழமான மிகவும் அர்த்தமுள்ள ஒரு காரணம் உண்டு.

இந்த பூமியை ஆண்டுகொள்ளுமாறு மனிதனுக்கு தேவன் அதை அளித்துள்ளார் என்று வேதாகமம் தெளிவாகக் கூறுகிறது (ஆதி. 1:28-30). இந்தப் பூமியை பயன்படுத்த தேவன் இதை நமக்கு சொந்தமாக கொடுத்துள்ளார். ஆனால், நாம் அதை அதிகமாக நேசிப்பவர்களாக அதை பயன்படுத்த வேண்டும்.

தேவனுடைய கரத்தின் கிரியைகளைப் பற்றி என் மனதில் ஆழ்ந்து சிந்திக்கிறேன். பள்ளத்தாக்கின் மறுபக்கத்திலிருந்து ஒரு கவுதாரி கூப்பிடுகிறது. ஒரு ஆண் கலை மான் சண்டைக்கு ஆயத்தமாகி சத்தமிடுகிறது. தூரத்தில் ஒரு கூட்ட நிண்ட கால்களையுடைய மான்கள் காணப்படுகின்றன. நீரோடையில் பல நிற வண்ணப் புள்ளிகளுடைய ட்ரவுட் மீன்கள் நீந்திக் கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு நீர் நாய் அதன் குட்டிகளோடு நிரோடையில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறது இவை பரலோகப்பிதா தம்முடைய அளவற்ற அன்பினால் எனக்கு அளிக்கும் கொடைகளாகும். ஆகவே அவற்றை எல்லாம் நான் நேசிக்கிறேன்.

நான் எவற்றை நேசிக்கின்றேனோ அவற்றை பாதுகாக்கின்றேன்.