தாராள குணமும் மகிழ்ச்சியும்

தாராள மனப்பான்மைக்கும் மகிழ்ச்சிக்கும் இடையே ஒரு தொடர்பு இருப்பதாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் கருதுகிறார்கள். தங்கள் பணத்தையும் நேரத்தையும் மற்றவர்களுக்கு கொடுப்பவர்கள், அப்படி செய்யாதவர்களை விட மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள். ஒரு உளவியலாளர், “கொடுப்பதை ஒரு மனிதாபிமான கடமையாக நினைப்பதை விட்டுவிட்டு, அதை மகிழ்ச்சியின் ஆதாரமாக கருதத் தொடங்குவோம்” என்று கூறுகிறார்.

கொடுப்பது நமக்கு மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தும் என்பது உண்மையென்றாலும், நம்முடைய மகிழ்ச்சியை இலக்காய் வைத்து நாம் கொடுக்கிறோமா? என்று கேள்வியெழும்புகிறது. நம்மை மகிழ்விக்கக்கூடியவர்களிடத்தில் மட்டும் நம்முடைய தயாள குணத்தை பிரதிபலித்தால், நமது உதவி தேவைப்படும் கடினமான சூழ்நிலையில் வாழும் மக்களுக்கு என்ன செய்வது?

கொடுக்கும் இந்த குணாதிசயத்தை வேதம் இன்னொரு கோணத்தில் மகிழ்ச்சியோடு தொடர்புபடுத்துகிறது. தேவாலயத்தைக் கட்டுவதற்குத் தன் சொந்தச் செல்வத்தைக் கொடுத்த பிறகு, தாவீது ராஜா இஸ்ரவேலரையும் நன்கொடை அளிக்க வலியுறுத்தினான் (1 நாளாகமம் 29:1-5). ஜனங்கள் தங்கம், வெள்ளி மற்றும் விலையுயர்ந்த கற்கள் என்று மகிழ்ச்சியுடன் கொடுக்க முன்வந்தனர் (வச. 6-8). ஆனால் அவர்களின் மகிழ்ச்சி என்ன என்பதை கவனியுங்கள்: “இப்படி மனப்பூர்வமாய்க் கொடுத்ததற்காக ஜனங்கள் சந்தோஷப்பட்டார்கள்; உத்தம இருதயத்தோடே உற்சாகமாய்க் கர்த்தருக்குக் கொடுத்தார்கள்" (வச. 9). நம்முடைய சுய மகிழ்ச்சிக்காய் கொடுக்கும்படிக்கு வேதம் ஒருபோதும் நமக்கு கட்டளையிடவில்லை. ஆனால் ஒரு தேவையைப் பூர்த்திசெய்ய மனப்பூர்வமாகவும் முழுமனதுடன் கொடுக்க உற்சாகப்படுத்துகிறது. மகிழ்ச்சி அதைத் தொடர்கிறது.
நிர்வாகத் தேவைகளை விட சுவிசேஷ தேவைக்காய் நிதி திரட்டுவது எளிது என்பது மிஷனரிகளுக்கு தெரியும். ஏனென்றால் ஊழியப்பணிக்காக கொடுப்பதற்கு கிறிஸ்தவர்கள் பொதுவாக முன்வருவார்கள். மற்றவர்களின் தேவைகளுக்கும் நாம் தாராளமாய் செயல்படவேண்டும். ஏனென்றால், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நம்முடைய தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்ய இயேசு தன்னுடைய ஜீவனையே கொடுத்தார் (2 கொரிந்தியர் 8:9).

இயேசு இங்கே இருக்கிறார்

வயது சென்ற என்னுடைய அத்தை, முகத்தில் புன்னகையுடன் நோய்வாய்ப்பட்ட படுக்கையில் கிடந்தார். அவரது நரைத்த தலைமுடி அவர் முகத்திலிருந்து பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டு, சுருக்கங்கள் அவருடைய கன்னங்களை மூடியிருந்தன. அவர் அதிகம் பேசவில்லை, ஆனால் என் பெற்றோருடன் நான் அவரைச் சந்திக்கச் சென்றபோது, அவர் சொன்ன சில வார்த்தைகள் எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது. “நான் தனிமை அடைவதில்லை, இயேசு என்னுடன் இருக்கிறார்" என்று அவர் முனுமுனுத்தார்.

அன்று ஒரு தனி பெண்மணியாய் நின்ற என் அத்தையின் வார்த்தைகளைக் கேட்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். அவரது கணவர் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இறந்துவிட்டார். மேலும் அவரது குழந்தைகள் தொலைதூரத்தில் வசித்து வந்தனர். அவரது தொண்ணூறாவது வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கையில், அவர் படுத்தபடுக்கையானார். ஆனாலும் அவர் தனிமையில் இல்லை என்று அவரால் சொல்லமுடிந்தது.

“நிச்சயமாக நான் எப்பொழுதும் உங்களுடனே இருக்கிறேன்” (மத்தேயு 28:20) என்ற கிறிஸ்துவின் வார்த்தைகளை என் அத்தை நம்பியதுபோல நாமும் நம்பவேண்டும். உலகத்தில் போய் தன்னுடைய சுவிசேஷத்தை மக்களுக்கு பறைசாற்றுபடியாகவும், தான் அவர்களோடே இருப்பதாகவும் தன்னுடைய சீஷர்களுக்குக் கட்டளையிட்ட (வச. 19) இயேசுவின் ஆவி தன்னுடன் இருப்பதாக என்னுடைய அத்தை நம்பினார். பரிசுத்த ஆவியானவர் சீஷர்களுடனும் நம்முடனும் இருப்பார் என்று இயேசு வாக்குப்பண்ணுகிறார் (யோவான் 14:16-17).

அந்த வாக்குறுதியின் பலனை என் அத்தை அனுபவித்தார் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அவர் படுக்கையில் படுத்திருந்தபோது, பரிசுத்த ஆவி அவருக்குள் இருந்தது. ஆவியானவர் தம்முடைய சத்தியத்தை, என் அத்தையின் மூலம் ஒரு இளம் மகளாய் இருக்கக்கூடிய எனக்கு பகிர்ந்துகொள்ள உதவிசெய்தார்.

நேர்பட பேசு

“எனக்கு அன்பான சிநேகிதனே, சில சமயங்களில் நீங்கள் இருப்பதைவிட பரிசுத்தமாக காண்பித்துக்கொள்ளுகிறீர்கள்."
இந்த வார்த்தைகள் நேர்மையுடனும் மென்மையான புன்னகையுடனும் சொல்லப்பட்டது. அதை என்னுடைய நெருங்கிய சிநேகிதரோ அல்லது நான் மதிக்கும் வழிகாட்டி போன்றவர்களைத் தவிர்த்து வேறு யாரிடமிருந்து வந்திருந்தாலோ, நான் ஒருவேளை வேதனைப்பட்டிருக்கக்கூடும். ஆனால் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டபோது, அவை உண்மைதான் என்பதை அறிந்து நான் எனக்குள் சிரித்துக்கொண்டேன். சிலவேளைகளில் நான் என்னுடைய விசுவாசத்தை பிரதிபலிக்கையில், எனக்கு சற்றும் பொருந்தாத வார்த்தைகளை பயன்படுத்தினேன். அது என்னுடைய நேர்மையின்மையை காட்டிக்கொடுத்தது. ஆனால் என்னுடைய சிநேகிதர், நான் யார் என்பதை நேர்மையுடன் மற்றவர்களுக்கு பகிர்ந்துகொள்ள எனக்கு உதவினார். நான் என் வாழ்க்கையில் பெற்றுக்கொண்ட சிறந்த ஆலோசனையாய் இதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன்.

“சிநேகிதன் அடிக்கும் அடிகள் உண்மையானவைகள்; சத்துரு இடும் முத்தங்களோ வஞ்சனையுள்ளவைகள்" (நீதிமொழிகள் 27:6) என்று சாலமோன் ஞானமாய் எழுதுகிறார். என் நண்பரின் ஆலோசனை அதை நிருபித்தது. அதை ஏற்றுக்கொள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல என்பது அவருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், எனக்கு அவசியமான ஒன்றை என்னிடம் சொல்ல அவர் அக்கறை காட்டினார் என்பதை நான் மதிக்கிறேன். சில சமயங்களில் உங்களுக்கு பிடித்தான காரியங்களை மட்டும் உங்களிடம் பகிர்ந்துகொள்கிறவர்களால் உங்களுக்கு பிரயோஜனம் இருக்காது. அது முக்கியமான சுபாவங்களில் உங்களுடைய வளர்ச்சியை தடுக்கக்கூடும்.
மனத்தாழ்மையுடனும் நேர்மையுடனும் அளவிட்டால், வெளிப்படையான பேச்சுகள் தயவானவைகள். தேவனுடைய தயவுள்ள இருதயத்தை பிரதிபலிக்க அவற்றை நாம் பெற்றுக்கொள்வோம், பிரதிபலிப்போம்.

தேவனில் நம்பிக்கை

2020ஆம் ஆண்டில் ஏறெடுக்கப்பட்ட இந்தியாவின் நடுத்தர வயதுள்ளவர்களைப் பற்றிய ஆய்வில், சராசரியாக இந்தியர்கள் இயந்திர திரை கருவிகளைப் பார்வையிடும் நேரம் தினசரி 2 மணிநேரத்தில் இருந்து 4.5 மணிநேரமாக அதிகரித்துள்ளது. ஆனால் உண்மையைச் சொல்வதென்றால், ஒரு கேள்விக்கான பதிலைக் கண்டறிய கூகிளில் நான் எவ்வளவு தேடுகிறேன் அல்லது நாள் முழுவதும் என் தொலைபேசியில் வரும் உரைகள், அழைப்புகள் மற்றும் மின்னஞ்சல்களின் முடிவில்லாத விழிப்பூட்டல்களுக்கு பதிலளிப்பேன் என்பதைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது இந்த புள்ளிவிவரம் மிகவும் குறைவாய் தெரிகிறது. நம்மை ஒழுங்கமைக்கவும், தகவல் தெரிந்துகொள்ளவும், நம்மில் பலர் கருவிகளையே தொடர்ந்து சார்ந்துகொள்ளுகிறோம்.

கிறிஸ்தவர்களாகிய நம்மிடம் ஸ்மார்ட்போனை விட சிறந்த உபகரணங்கள் உள்ளது. தேவன் நம்மை நேசிக்கிறார்; பராமரிக்கிறார். மேலும் நம் தேவைகளுக்காய் நாம் அவரை சார்ந்துகொள்ளவேண்டும் என்று விரும்புகிறார். நாம் ஜெபிக்கும்போது, “நாம் எதையாகிலும் அவருடைய சித்தத்தின்படி கேட்டால், அவர் நமக்குச் செவிகொடுக்கிறார்” (1 யோவான் 5:14) என்ற நம்பிக்கையுடன் இருக்கலாம் என்று வேதாகமம் அறிவுறுத்துகிறது. வேதத்தை வாசித்து அவற்றை நம் இருதயத்தில் பதிய வைப்பதின் மூலம், சமாதானம், ஞானம், விசுவாசம் போன்ற காரியங்களை அவர் நமக்கு அருளுவார் என்ற நம்பிக்கையுடன் அவரிடத்தில் நாம் ஜெபிக்கலாம் (வச. 15).

சில சமயங்களில் நம்முடைய சூழ்நிலையில் எந்த மாற்றமும் நேராதபோது, தேவன் நம் ஜெபத்தைக் கேட்கவில்லை என்று தோன்றலாம். ஆனால் எல்லா சூழ்நிலையிலும் நம்முடைய தேவைக்காய் அவரை சார்ந்துகொள்ளும்போது, அவர் மீதான நம்முடைய விசுவாசம் பெருகத் துவங்குகிறது (சங்கீதம் 116:2). அவர் நாம் கேட்ட அனைத்தையும் கொடுக்கவில்லையென்றாலும், நம்முடைய தேவைக்கேற்ப காரியங்களை ஏற்ற நேரத்தில் அருளுவார் என்ற விசுவாசத்தில் வளர நமக்கு உறுதுணையாயிருக்கிறது.

தேவனைத் தேடுதல்

நிச்சயதார்த்த மோதிரங்களுக்காக நான் ஷாப்பிங் செய்யும்போது, சரியான வைரத்தை கண்டுபிடிப்பதற்கு பல மணிநேரம் செலவிட்டேன். நல்ல தரமான ஒன்றை நான் தவறவிட்டுவிடக்கூடாது என்கிற எண்ணம் என்னை வாட்டியது.

என்னுடைய இந்த அலைபாயும் மனநிலையை, பொருளாதார உளவியலாளரான பேரி ஸ்வார்ட்ஸ், “திருப்தியாளர்” என்று அழைக்காமல் “அதிகப்படுத்துகிறவர்” என்று அழைக்கிறார். ஒரு திருப்தியாளர், அவரின் தேவை என்ன என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டு தேர்வு செய்வார். ஆனால் அதிகப்படுத்துபவர்களுக்கு சிறந்ததைத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டிய அவசியம் (குற்றமனசாட்சி) இருக்கும். அநேக வாய்ப்புகளுக்கு மத்தியில் தேர்ந்தெடுக்கும் நம்முடைய திறன்? கவலை, மனச்சோர்வு மற்றும் அதிருப்தி. சமூகவியலாளர்கள் இந்த மனநிலையை, “தவறவிட்டுவிடுவோமோ என்கிற பயம்” என்று அடையாளப்படுத்துகின்றனர்.

நிச்சயமாக, வேதத்தில் அதிகப்படுத்துபவர் அல்லது திருப்தியாளர் போன்ற வார்த்தைகளை நாம் காண முடியாது. ஆனால் இதேபோன்ற ஒரு யோசனையை நாம் காண்கிறோம். 1 தீமோத்தேயுவில், பவுல் தீமோத்தேயுக்கு இந்த உலகத்தின் விஷயங்களைக் காட்டிலும் தேவனைத் தேடும்படியாக சவால் விடுக்கிறார். உலகத்தின் “நிறைவாக்கும்” வாக்குறுதிகள் ஒருபோதும் நம்மை திருப்தியாக்காது. அதற்கு பதிலாக தீமோத்தேயு தனது அடையாளத்தை தேவனில் வேரூன்ற வேண்டும் என்று பவுல் விரும்பினார்: “போதுமென்கிற மனதுடனே கூடிய தேவபக்தியே மிகுந்த ஆதாயம்" (6:6).

“உண்ணவும் உடுக்கவும் நமக்கு உண்டாயிருந்தால் அது போதுமென்றிருக்கக்கடவோம்” (வச. 8) என்று பவுல் கூறும்போது, அவர் “திருப்தியாளர்” என்பது நன்றாய் தெரிகிறது.

உலகம் கொடுக்கும் நிறைவை அடைய நான் தீர்மானிக்கும்போது நான் திருப்தியற்றவனாக இருக்க நேரிடுகிறது. ஆனால் நான் தேவனில் கவனம் செலுத்தி, என்னுடைய இந்த மனநிலையை கைவிடும்போது, என் ஆத்துமா மெய்யான மனநிறைவையும் இளைப்பாறுதலையும் அடைகிறது.