நினைவுகூர்ந்து மகிழ்ந்திரு

அமெரிக்காவின் தெற்கு விர்ஜீனியா மாகாணத்தில் டிசம்பர் 6, 1907இல் ஏற்பட்ட வெடி விபத்து, நிலக்கரி சுரங்க வரலாற்றில் மிகவும் மோசமான ஒன்று. இந்த விபத்தில் 360பேர் பலியாயினர். இந்த கோர விபத்து, 250 பெண்களை விதவைகளாகவும் 1000 பிள்ளைகளை தகப்பனில்லாதவர்களாகவும் மாற்றியது. இந்த நினைவுநாளையே அமெரிக்க சரித்திர நிபுணர்கள் தகப்பனார்கள் தினமாய் கொண்டாடத்துவங்கினர். பெரிய இழப்பிலிருந்து நினைவுகூருதல் நிகழ்ந்தது. அது பின் மகிழ்ச்சியான தருணமாய் மாறியது. 

மனிதர்கள் தங்கள் சிருஷ்டிகரை சிலுவையில் அறைந்த அவலம் மனித சரித்திரத்தின் பெரிய சோகம். இந்த இருண்ட நிகழ்வு நினைவுகூருதலையும் மகிழ்ச்சியினையும் தோற்றுவித்தது. சிலுவைக்கு போவதற்கு முன் தினம் இரவில், இஸ்ரவேலின் பஸ்காவை ஆசரித்த இயேசு தன்னுடைய நினைவு நாளையே ஆசரித்தார். லூக்காவின் பதிவு அதை இப்படியாய் விவரிக்கிறது. “பின்பு அவர் அப்பத்தை எடுத்து, ஸ்தோத்திரம்பண்ணி அதைப் பிட்டு, அவர்களுக்குக் கொடுத்து: இது உங்களுக்காகக் கொடுக்கப்படுகிற என்னுடைய சரீரமாயிருக்கிறது;  என்னை நினைவுகூரும்படி இதைச் செய்யுங்கள் என்றார்” (லூக்கா 22:19). 

இன்றுவரை ஒவ்வொருமுறையும் கர்த்தருடைய பந்தியை நாம் ஆசரிக்கும்போதும் நமக்காக அவருடைய விரிசலில்லாத அன்பை நாம் கனப்படுத்துகிறோம். நம்மை மீட்டதற்கான விலைக்கிரயத்தையும் அவருடைய தியாகம் நமக்குக் கொடுத்த வாழ்க்கையையும் நினைவுகூருகிறோம். சார்லஸ் வெஸ்லி தன்னுடைய பாடல் ஒன்றில் “ஆச்சரியமான அன்பு! எனக்காய் என் தேவனே நீர் மரித்தது எப்படி!” என்று பாடியுள்ளார்.

உன் கதை தேவனுக்குத் தெரியும்

என் சிநேகிதியுடனான மதிய உணவிற்கு பின், என் வீட்டிற்கு வரும் வழியில் அவருக்காய் சத்தமாய் தேவனிடத்தில் நன்றி சொன்னேன். நானே விரும்பாத என்னுடைய சில காரியங்களின் மத்தியிலும் அவள் என்னை நேசிக்கிறாள். என்னுடைய திறமைகள், சுபாவங்கள், எனக்கு பிடித்தவைகள் ஆகியவைகளை அறிந்த வெகு சிலரில் அவளும் ஒருத்தி. இருப்பினும் அவளிடத்திலும் மற்றவர்களிடத்திலும் நான் சொல்ல விரும்பாத என்னுடைய மறுபக்கம் சில உண்டு. நான் விரும்பத்தகாத நபராய், இரக்கமில்லாதவளாய், நேசிக்காதவளாய் இருந்த தருணங்கள் உண்டு.  

ஆனால் தேவனுக்கு என் முழு கதையும் தெரியும். மற்றவர்களிடம் பேசத்தயங்கும் விஷயத்தைக் கூட அவரிடம் நான் தயங்கமில்லாமல் பேசமுடியும். 

நம்முடைய சர்வ ஏகாதிபத்தியராகிய ஆண்டவரிடம் நமக்கு உள்ள உறவை சங்கீதம் 139 விவரிக்கிறது. அவருக்கு நம்மை முழுமையாய் தெரியும் (வச. 1). நம்முடைய வழிகளெல்லாம் அவருக்கு தெரியும் (வச. 3). அவர் நம்மை நம்முடைய குழப்பங்கள், கவலைகள், பாடுகள், சோதனைகள் ஆகியவைகளை எடுத்துக்கொண்டு அவரிடத்திற்கு வரும்படி அழைக்கிறார். நாம் அவரை முழுவதும் சார்ந்துகொள்ளும்போது, அவர் நம் வாழ்க்கையை மறுசீரமைக்கவும், நம்மை சோகத்தில் ஆழ்த்தும் நமது கதையை மாற்றி எழுதவும் அவரால் கூடும். 

மற்றெல்லாரைக் காட்டிலும் தேவன் நம்மை நன்றாய் அறிந்திருக்கிறார். அவர் இன்னும் நம்மை நேசிக்கிறார்! ஒவ்வொருநாளும் அவரிடத்தில் சரணடைந்து, அவரை முழுவதுமாய் அறிந்துகொள்ள முனையும்போது, அவருடைய நாமம் மகிமைக்காய் நம்முடைய கதையை மாற்றி எழுதுவார். அவர் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு ஆசிரியர். 

வேதாகமத்தை நம்பு

அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற சுவிசேஷகர் பில்லிகிரகாம் ஒருமுறை வேதாகமத்தை உண்மையானது என்று முழுமையாய் நம்பமுடியாமல் தவித்ததைக் குறித்து பகிர்ந்தார். ஒருமுறை சான் பெர்னான்டினோ கொண்டாட்ட மையத்திற்கு ஓர் இரவுநேரத்தில் அவர் நடந்து சென்றபோது, தன்னுடைய வேதாகமத்தை ஒரு மரக்கட்டையின் மீது வைத்து அங்கேயே முழங்கால்படியிட்டு, திக்கி திக்கி ஜெபம் செய்தார்: “தேவனே! இந்த புத்தகத்திலுள்ள பெரும்பாலான விஷயங்களை என்னால் புரிந்துகொள்ளமுடியவில்லை.” 

தன்னுடைய குழப்பத்தை அறிக்கையிட்டவுடன், பரிசுத்த ஆவியானவர், “பிதாவே, நான் விசுவாசத்தில் இதை உம்முடைய வார்த்தையாய் ஏற்றுக் கொள்ளப்போகிறேன்!” என்று சொல்லும்படிக்கு என்னை பெலப்படுத்தினார். அவர் எழுந்து நின்றபோது, அவருக்கு இன்னும் கேள்விகள் இருந்தது. ஆனால் அவர், “என் ஆத்துமாவில் ஓர் ஆவிக்குரிய யுத்தம் நடைபெற்று, அதில் வெற்றியும் அடைந்துவிட்டேன்” என்று சொன்னார். 

இளம் தீர்க்கதரிசியான எரேமியாவும் இந்த ஆவிக்குரிய யுத்தத்தை செய்துள்ளான். ஆனால் வேதத்தில் அதற்கான பதிலை கண்டுபிடித்தான். “உம்முடைய வார்த்தைகள் கிடைத்தவுடனே அவைகளை உட்கொண்டேன் ;  உம்முடைய வார்த்தைகள் எனக்குச் சந்தோஷமும், என் இருதயத்துக்கு மகிழ்ச்சியுமாயிருந்தது” (எரேமியா 15:16). மேலும் “அவருடைய வார்த்தை என் எலும்புகளில் அடைபட்டு எரிகிற அக்கினியைப்போல் என் இருதயத்தில் இருந்தது” (20:9) என்றும் கூறுகிறான். 19ஆம் நூற்றாண்டின் சுவிசேஷகர் சார்லஸ் ஸ்பர்ஜன், “எரேமியா நமக்கு ஓர் இரகசியத்தை கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறார். அவருடைய வெளியரங்கமான வாழ்க்கை, குறிப்பாய் அவருடைய விசுவாசமான ஊழியம் நடைபெற்றதற்கான காரணம், அவர் கர்த்தருடைய வார்த்தையை அந்தரங்கத்தில் நேசிப்பவராய் இருந்தார்” என்று குறிப்பிடுகிறார். 

நம்முடைய போராட்டங்களின் மத்தியிலும், நம்முடைய வாழ்க்கையை வேதாகமத்தின் ஞானத்தைக் கொண்டு நேர்த்தியாய் வடிவமைக்க முடியும். விசுவாசத்தோடு எப்போதும்போல நாம் தொடர்ந்து வேதத்தை தியானிப்போம். 

செயல்படும் விசுவாசம்

இராணுவ சதியினால் சாமின் அப்பா அவருடைய உயிரைக் காக்கவேண்டி வீட்டைவிட்டு ஓட நேர்ந்தது. மாத வருமானம் ஒரேயடியாய் நின்று போனதினால், தன் அண்ணனை உயிரோடு வைத்திருக்கும் மருந்தை வாங்க பணமில்லை. இந்த நிலைக்கு ஆளாக நாங்கள் என்ன பாவம் செய்தோம்! என்று சாம் தேவனை நோக்கிக் கேட்டான்.  

இயேசுவை நேசிக்கும் ஒருவர் இந்த குடும்பத்தின் சூழலை அறிந்து, மருந்து வாங்குவதற்கான பணத்தையும் அவர்களுக்கு தேவையான மளிகைப் பொருட்களையும் வாங்கிச் சென்றார். முன் பின் தெரியாத ஒரு நபரிடமிருந்து உதவியை பெறுவது ஆச்சரியமான ஒன்று. “இந்த ஞாயிற்றுக் கிழமை இவர் போகும் அந்த திருச்சபைக்கு நாமும் செல்வோம்” என்று அவனுடைய தாயார் கூறினார். சாமின் ஆதங்கம் தணிய ஆரம்பித்தது. அவனுடைய குடும்பத்தில் ஒருவர்பின் ஒருவராக இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்டனர். 

கிறிஸ்துவின் மீது விசுவாசம் வைக்கும் நேர்மையான வாழ்க்கை முறையில் மற்றவர்களின் தேவையை சந்திப்பதை யாக்கோபு முக்கியத்துவப்படுத்துகிறார். மேலும் “ஒரு சகோதரனாவது சகோதரியாவது வஸ்திரமில்லாமலும் அனுதின ஆகாரமில்லாமலும் இருக்கும்போது, உங்களில் ஒருவன் அவர்களை நோக்கி: நீங்கள் சமாதானத்தோடே போங்கள், குளிர்காய்ந்து பசியாறுங்கள் என்று சொல்லியும், சரீரத்திற்கு வேண்டியவைகளை அவர்களுக்குக் கொடாவிட்டால் பிரயோஜனமென்ன?” (யாக். 2:15-16) என்று யாக்கோபு கேட்கிறார். 

நம்முடைய  கிரியைகள் நம்முடைய விசுவாசத்தைப் பிரதிபலிக்கிறது. குறிப்பாக, அந்த கிரியைகள், அவர்களின் இறை நம்பிக்கையை தேர்ந்தெடுக்க உதவும். சாம், பிற்காலத்தில் போதகராகவும் சபை ஸ்தாபகராகவும் மாறினான். அவர்களுக்கு உதவிசெய்த அந்த மனிதரை “வழிகாட்டும் அப்பா” என்று அழைப்பான். இயேசுவின் அன்பை அவருக்கு காண்பித்த அந்த மனிதரை தன்னுடைய ஆவிக்குரிய தகப்பனாய் அங்கீகரித்துக்கொண்டான். 

மற்றவர்களுக்கு கைகொடுப்போம்

எங்களுடைய மகனை நாங்கள் தத்தெடுப்பதற்கு முன்பு அவனுடைய ஆரம்பநாட்களை அவன் சிறுவர் விடுதியில் கழித்தான். அந்த விடுதியை விட்டு எங்களோடு அவனை கூட்டிவருவதற்கு முன், அவனுடைய பொருட்களையெல்லாம் எடுத்துவரும்படி கூறினோம். ஆனால் பொருட்கள் என்று அவனிடத்தில் எதுவுமில்லை. அவனுக்காய் நாங்கள் வாங்கிச் சென்றிருந்த புத்தாடையை மாற்றச்செய்தோம். அங்கிருந்த சில பிள்ளைகளுக்கும் ஆடைகள் வாங்கிச் சென்றிருந்தோம். அவனுடைய நிலைமையை நினைத்து நாங்கள் பரிதாபப்பட்டாலும் அவனுடைய சரீரப்பிரகாரமான தேவைகளையும் உணர்வு ரீதியான தேவைகளையும் தற்போது எங்களால் சந்திக்க முடிந்ததை எண்ணி மகிழ்ந்தேன். 

சில ஆண்டுகள் கழித்து தன்னுடைய குடும்பத்தின் தேவைக்காய் நன்கொடை சேகரித்த ஒரு நபரை நாங்கள் பார்த்தோம். என்னுடைய மகன் அவருக்கு தன்னுடைய பொம்மைகளையும், சில நாணயங்களையும் கொடுத்து உதவினான். அவனுடைய பொருட்களை அவன் தனக்கென்று கெட்டியாய் பிடித்து வைத்திருந்திருக்க முடியும். 

அவனுடைய அந்த தாராள குணத்திற்கான காரணமே ஆதித்திருச்சபையின் காரணமாயிருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். அவர்களுக்கு மத்தியில் குறைவுள்ளவர்கள் யாருமில்லை. “அவர்களெல்லார்மேலும் பூரண கிருபை உண்டாயிருந்தது” (அப்போஸ்தலர் 4:33-34). ஜனங்கள் தங்கள் ஆஸ்திகளை விற்று மற்றவர்களின் தேவைகளை சந்தித்துக்கொண்டனர். 

பொருளோ அல்லது புலப்படாத ஏதோ ஒரு தேவையோடிருக்கிறவர்களின் தேவையை நாம் உணர்ந்தால், தேவையுள்ளவர்களின் தேவையை முழுமனதுடன் சந்தித்த ஆதித்திருச்சபை விசுவாசிகளைப் போன்று நம்மையும் உதவசெய்வதற்கு தேவன் கிருபை செய்வார். அது நம்மை “ஒரே இருதயமும் ஒரே மனதும்” (வச. 32) கொண்ட கிருபையின் பாத்திரங்களாய் மாற்றுகிறது.