ஊழியம் செய், ஊதியம் கொள்

மேரிலின் பல வாரங்களாக சுகவீனமாயிருந்தாள். இந்தக்கடினமான நேரத்தில் அநேகர் அவளை உற்சாகப்படுத்தினர். இவர்களுடைய அன்பிற்கு தான் எப்படி பிரதிபலன் செய்யப்போகிறேனோ என்று கவலைப்பட்டாள். ஒருநாள் எழுதப்பட்ட ஜெபம் ஒன்றை அவள் வாசிக்க நேர்ந்தது. அந்த ஜெபத்தின் வார்த்தைகள், “பிறர் தாழ்மையைத் தரித்துக்கொண்டு ஊழியம் செய்ய மட்டுமல்லாது, ஊதியம் கொள்ளவும் ஜெபி” என்றிருந்தது. உடனே மேரி பணி செய்வதையும் கொள்வதையும் சமப்படுத்த அவசியமில்லை என்பதை உணர்ந்தாள். மற்றவர்களுக்கு ஊழியம் செய்யும் பொழுதுள்ள சந்தோஷத்தை அவர்கள் அனுபவிக்கட்டும் என்றும் தான் நன்றியோடிருப்பதே போதும் என்றறிந்து கொண்டாள்.

தன் கஷ்டத்தில் உதவியவர்களுக்குப் பவுல் நன்றி சொல்வதை பிலிப்பியர் 4ம் அதிகாரத்தில் வாசிக்கிறோம் (வச. 14). அவன் சுவிசேஷத்தைப் போதிக்கும்பொழுதும், பிரசிங்கிக்கும் பொழுதும் பிறருடைய ஆதரவை சார்ந்திருந்தான். அவனுடைய தேவைகளை சந்திப்பதற்கு ஏற்ற ஆதரவை அவன் பெற்றுள்ளது அவர்கள் தேவன் மீது கொண்டுள்ள அன்பினால்தான் என்றறிந்துகொண்டான். “உங்களால் அனுப்பப்பட்டவைகளைச் சுகந்தவாசனையும் தேவனுக்குப் பிரியமான சுகந்த பலியுமாக... வரப்பற்றிக்கொண்டபடியால்” (வச. 18) என்று எழுதியிருக்கிறார்.

எப்பொழுதும் பிறருக்கு உதவுவதில் முன்நிற்பவர்களுக்கு பிறரிடம் உதவி பெறுவது கடினம்தான். ஆனால், தேவையில் இருக்கும்பொழுது, பிறர் மூலம் பலவிதங்களில் தேவன் அனுப்பும் உதவிகளைத் தாழ்மையுடன் ஏற்றுக்கொள்வதே சிறந்தது.

“என் தேவன் உங்கள் குறைவையெல்லாம் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் மகிமையிலே நிறைவாக்குவார். (வச. 19) என்று பவுல் எழுதினான். இது பவுல் தன் கஷ்டங்களிலிருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடம். தேவன் உண்மையுள்ளவர். அவருடைய ஐஸ்வரியம் எல்லையற்றது. அது நம் தேவைக்கும் போதுமானது.

அவருடைய பிரசன்னத்தில்

17ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கிறிஸ்தவத் துறவி சகோதரர் லாரன்ஸ், தன் சமூகத்தின் மடத்து சமையற்காரர். ஓவ்வொரு நாளும் வேலையை ஆரம்பிக்குமுன் “என் அண்டவரே உம்முடைய பிரசன்னத்திலேயே தங்கியிருக்கும் கிருபையைத்தாரும். என்னுடைய வேலையில் எனக்கு உதவும் எனது முழு அன்பையும் நீரே ஆக்கிரமித்துக்கொள்ளும்” என்று ஜெபிப்பார். அவர் வேலை செய்யும்போதும் தேவனோடு பேசிக்கொண்டேயிருப்பார். தன்னுடைய வேலையை அவருக்கு அர்ப்பணித்து, அவருடைய வழிநடத்துதலைக் கேட்கக் கவனமாயிருப்பார். வேலையில் மிக மும்முரமாயிருக்கும் போது கூட, கிடைக்கும் சிறுசிறு இடைவேளைகளிலும் தேவகிருபைக்காக மன்றாடுவார். என்ன நடந்து கொண்டிருந்தாலும், அவர் தன் சிருஷ்டிகரின் அன்பை நாடி அதை உணர்ந்துகொள்வார்.

எல்லாவற்றையும் சிருஷ்டித்து, சமுத்திரங்களை ஆள்பவரும் தூதர்களால் வணங்கப்படுகிறவருமானவருக்கு நாம் செய்யத் தகுதியானது என்னவென்றால் சங்கீதம் 89 சொல்வதுபோல், நமது வாழ்வை, முழு வாழ்வையும் அவரிடத்தில் உயர்த்த வேண்டும். தேவன் யார் என்ற அழகான உண்மையை அறியும்பொழது, ஆராதிக்க அழைக்கும் கெம்பிர சத்தத்தை நாம் எங்கேயும், எப்பொழுதும் நாள் முழுவதும் கேட்க முடியும் (வச. 15-16).

ஒரு கடையில் நின்றுகொண்டிருந்தாலும், விமானத்தில் ஏற வரிசையில் நின்றாலும், பல நிமிடங்களாகக் காத்திருங்கள் என்று தொலைபேசியில் கேட்டாலும் நமக்கு எரிச்சல் உண்டாகிறது. வாழ்க்கை முழுவதும் இப்படிப்பட்ட நிகழ்ச்சிகள் நடந்துகொண்டேயிருக்கிறது. எரிச்சலடையாமல், நாம் கொஞ்சம் நின்று இந்தக் காலதாமத இடைவேளைகளைத் தேவனுடைய முகத்தின் வெளிச்சத்தில் நடக்கப்பழகும் வாய்ப்புகளாகக் கொள்ளலாம். நம் வாழ்க்கையின் வீணான நேரங்கள், காத்திருக்கும் சமயங்கள், வியாதிப் படுக்கையிலிருக்கும் நாட்கள், அல்லது எதுவுமே செய்யத் தோன்றாத நேரங்கள் எல்லாமே நமது வாழ்க்கையை தேவனுடைய வெளிச்சத்தில் காண உதவும் இடைவேளைகளாகும்.

இன்னும் அதிகமாய்

அக்டோபர் 1915ல் எகிப்திலுள்ள கெய்ரோ நகரின் அருகாமைலிருந்த பயிற்சி முகாமிற்கு ஆஸ்வால்ட் சேம்பர்ஸ், பிரிட்டிஷ் காமன்வெல்த் நாடுகளைச் சேர்ந்த ராணுவ வீரர்களுக்கு YMCA போதகராகப் பணிபுரிய வந்து சேர்ந்தார். அவர் YMCA குடிசையில் ஒரு இரவு நேர ஆராதனை நடக்குமென்றும், தாம் அதில் “ஜெபத்தினால் எற்படும் நன்மைகள் என்ன?” என்ற  பொருளில் செய்தி அளிக்கப் போவதாகவும் அறிவித்தார். 400 வீரர்கள் அந்தப் பெரிய இடத்தில் கூடினார்கள். பின்பு உலகப்போரின் நடுவிலும், தேவனை அறிய விரும்பியவர்களோடு தனித்தனியாகப் பேசினார். ஆஸ்வால்ட் அடிக்கடி “பொல்லாதவர்களாகிய நீங்கள் உங்கள் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல ஈவுகளைக்கொடுக்க அறிந்திருக்கும் போது, பரம பிதாவானவர் தம்மிடத்தில் வேண்டிக்கொள்ளுகிறவர்களுக்கு பரிசுத்த ஆவியைக் கொடுப்பது அதிக நித்தயமல்லவா” என்ற வசனத்தைப் போதித்தார்.

தமது குமாரனாகிய இயேசு மூலமாய் பிதாவானவர் நமக்கு இலவசமாய்த் தந்தருளின ஈவுகள் – மன்னிப்பு, நம்பிக்கை,  பரிசுத்த ஆவியானவர் நமக்குள் வாசம் பண்ணுவதால் கிடைக்கும் தேவ பிரசன்னம் ஆகியவை. “ஏனென்றால், கேட்கிறவன் எவனும் பெற்றுக் கொள்ளுகிறான்; தேடுகிறவன் கண்டடைகிறான்; தட்டுகிறவனுக்குத் திறக்கப்படும்” லூக். 11:10

நவம்பர் 15, 1917ல் குடல் வால் பிரச்சனையால் (அப்பென்ட்டிக்ஸ்) திடீரென ஆஸ்வால்ட் மரித்துப்போனார். அவரால் விசுவாசத்திற்குள் நடத்தப்பட்ட ஒரு போர்வீரன், அவரைக் கனம்பண்ணும்படி ஒரு நினைவுச் சின்னத்தை அவர் கல்லறையினருகில் வைத்தான். அது ஒரு பளிங்குகல்லால் செதுக்கப்பட்ட திறந்த வேதாகமம். அதன் திறந்த பக்கத்தில் லூக்க 11:13ன் செய்தி “பரம பிதாவானவர் நம்மிடத்தில் வேண்டிக் கொள்ளுகிறவர்களுக்குப் பரிசுத்த ஆவியைக் கொடுப்பது அதிக நிச்சயமல்லவா!” என்ற வசனம் பதிக்கப்பட்டிருந்தது..

இந்த ஆச்சரியமான பரிசு நம் ஒவ்வொருவருக்கும் இன்றே கிடைக்கும்

மாபெரும் அன்பு

சமீபத்தில் நாங்கள் எங்கள் 22 மாத பேரப்பிள்ளை இரவில் எங்களோடிருக்க முதன் முறையாக, அவளுடைய மூத்த சகோதரர்களில்லாமல் அவளை மட்டும் அழைத்துச் சென்றோம். அவள்மேல் அளவில்லாத அன்பையும் கரிசனையையும் பொழிந்தோம். அவள் செய்ய விரும்பின எல்லாவற்றையும் செய்வது சந்தோஷமாயிருந்தது.  அடுத்தநாள் அவளை அவள் வீட்டில் விட்டுவிட்டு ‘குட்பை’ எல்லாம் சொல்லிவிட்டு வாசலுக்கு வந்தோம். ஆனால், மோரியா ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் தன் பையை எடுத்துக்கொண்டடு எங்களைப் பின்தொடர்ந்தாள்.

சட்டையில்லாமல் வெறும் ஜட்டியுடன் இரண்டு கால்களிலும் வேறுவேறு செருப்புகளை மாட்டிக்கொண்டு தாத்தா பாட்டி பின்னால் புறப்பட்ட இந்தக்காட்சி என் மனதில் அப்படியே பதிந்து விட்டது. அதை நினைக்கும்பொழுதெல்லாம் சிரித்துக் கொள்வேன். தனக்காக மாத்திரம் தாத்தா பாட்டி செலவிட்ட அந்த நேரத்தை நினைத்து, எங்களோடு வர ஆசைப்பட்டாள்.

இன்னும் சரியாகப் பேசமுடியாவிட்டாலும், எங்கள் பேத்தி தான் நேசிக்கப்படுவதையும் மதிக்கப்படுவதையும் உணர்ந்துகொண்டாள். நாங்கள் மோரியாவினிடத்தில் காட்டிய அன்பு, தேவன் அவருடைய பிள்ளைகளிடத்தில் வைத்திருக்கும் அன்பிற்கோர் எடுத்துக்காட்டாகும். “நாம் தேவனுடைய பிள்ளைகளென்று அழைக்கப்படுவதினாலே, பிதாவானவர் நமக்குப் பாராட்டின அன்பு எவ்வளவு பெரிதென்று பாருங்கள்! (1 யோவா. 3:1).

நாம் இயேசுவை நம்முடைய இட்சகராக விசுவாசிக்கும்பொழுது, அவர் நமக்காக மரித்து நம்மேல் பாராட்டின அளவற்ற அன்பை அறிந்துகொள்ள முடிகிறது (வச. 16). நாம் பேசுவதிலும், செய்வதிலும் அவரைப் பிரியப்படுத்துவதே நமது வாஞ்சையாக மாறுகிறது (வச. 6). நாம் அவரை நேசிக்கவும், அவரோடு நேரம் செலவிடவும் ஆசைப்படுகிறோம்.