ஏதோவொன்று தவறாக உள்ளது

எங்களுடைய மகன் ஆலன் பிறந்த மறுநாள் காலை, எனது கட்டிலோரத்திலிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்த மருத்துவர், “ஏதோவொன்று தவறாக உள்ளது” எனக் கூறினார். வேளிப்புறம் பரிபூரணமாக காணப்பட்ட எங்கள் மகனிற்கு பிறப்பிலேயே உயிருக்கு ஆபத்தான ஒரு குறைபாடு இருந்ததால் உடனடி அறுவை சிகிச்சை செய்ய 700 மைல்களுக்கு அப்பால் இருந்த மருத்துவமனைக்கு செல்ல வேண்டியதாயிருந்தது.

உங்கள் குழந்தைக்கு ஏதோ ஒரு குறைபாடு உள்ளது என மருத்துவர் கூறும்பொழுது, உங்கள் வாழ்க்கை மாறிவிடுகிறது. நமக்கு முன் இருக்கிற காரியங்களை குறித்து பயந்து, ஆவியில் நொறுங்குண்டு, நாம் தள்ளாட ஆரம்பிக்கிறோம். அப்பொழுது, கலங்கிப் போயிருக்கும் நாம் நம்முடைய பிள்ளையை போஷிக்க நமக்கு தேவையான பெலத்தை தந்து நம்மை தேற்றி ஆற்றும்படி தேவனையே நோக்கி காத்திருக்கிறோம்.

அன்புள்ள தேவன் இதை அனுமதிப்பாரா? என குழம்புகிறோம். என் குழந்தை மீது அவருக்கு அக்கறை உள்ளதா? அவர் என் குழந்தையோடு இருக்கின்றாரா? என்று அக்காலை வேளையிலே பல எண்ணங்கள் என் விசுவாசத்தை நிலைகுலுங்கச் செய்தது.

பின்பு அங்கு வந்த என்னுடைய கணவர் ஹீராமிடம் மருத்துவர் அச்செய்தியைக் கூறினார். மருத்துவர் சென்ற பிறகு, “ஜோலீன், நாம் ஜெபம் செய்வோம்,” என்று என் கணவர் கூறினார். நான் சரி என்று தலையசைத்தேன். அப்பொழுது அவர் என் கரங்களை பற்றிக்கொண்டு, “பிதாவே நீர் ஆலனை எங்களுக்கு கொடுத்ததற்காக உமக்கு நன்றி செலுத்துகிறோம். ஆனாலும் அவன் எங்களுடையவனல்ல, உமக்குரியவனே. நாங்கள் அவனை அறியும் முன்னமே நீர் அவனை நேசித்துள்ளீர். ஆகவே அவன் உம்முடையவனே. நாங்கள் அவனோடு இருக்கக்கூடாமற்போயினும் நீர் அவனோடு தயவாய் இருந்தருளும் ஆமென்” என ஜெபித்தார்.

என்னுடைய கணவர் ஹீராம் பொதுவாக அதிகம் பேசமாட்டார். அவருடைய எண்ணங்களை பகிர்ந்துகொள்ள சிரமப்படுவார். எப்பேற்பட்ட அமைதலான தருணங்களையும் போதுமான வார்த்தைகளைக் கொண்டு என்னால் நிரப்ப முடியும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்ததால், அநேகந்தரம் தன்னுடைய எண்ணங்களை பகிர்ந்துகொள்ளக் கூட முயற்சிக்க மாட்டார்.

ஆனால் அன்றைய தினம் விசுவாசமின்றி உடைந்து போன இருதயத்தோடு, ஆவியிலே நொறுங்குண்டு இருந்த பொழுது, என்னால் கூற முடியாத வார்த்தைகளை என் கணவர் கூறி ஜெபிக்கும்படி தேவன் அவரை பெலப்படுத்தினார். இன்னும் என் கணவரின் கரங்களை இறுகப் பற்றிக்கொண்டிருந்த நான், ஆழ்ந்த அமைதியின் மத்தியில், பல கண்ணீர் துளிகளின் ஊடாய் தேவன் எனக்கு மிக அருகில் உள்ளார் என்பதை உணர்ந்தேன்.

உங்களுக்குப் பின்

சில கலாச்சாரங்களில், ஒரு அறைக்குள் பிரவேசிக்கும்பொழுது, பெரியவர்கள் உள்ளே சென்றபின் இளையவர்கள் செல்லும்படி எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. வேறுசில கலாச்சாரங்களில், மிக முக்கியமான அல்லது உயர் பதவியிலிருக்கிற நபர்கள் முதலாவது உள்ளே செல்வார்கள். இப்படி நமது கலாச்சாரம் எதுவாக இருப்பினும், சில சமயம், முக்கியமான காரியங்களில், வேறு ஒருவரை தேர்வு செய்ய நேர்ந்தால், அதுவும், தேர்வு செய்வதற்கான எல்லாவித உரிமையும் நியாயப்படி நமக்கு இருக்கும் பொழுது வேறு ஒருவரை அனுமதிப்பது நமக்கு சற்று கடினமாக இருக்கிறது.

ஆபிராம் (பின்பு ஆபிரகாம்) மற்றும் அவனுடைய சகோதரனின் மகனாகிய லோத்துவுக்கு அநேக ஆடுமாடுகளும், கூடாரங்களும் இருந்தன. அவர்கள் ஒன்றாகப் பயணித்ததால், அவர்கள் அனைவரையும் போஷிக்க அப்பூமி திணறியது. பிரச்சனையை தவிர்க்க அவனும், லோத்துவும் பிரிந்து போவதே நலமாயிருக்கும் என ஆபிராம் ஆலோசித்து, லோத்து போக நினைக்கும் இடத்தை முதலாவதாக தேர்வு செய்து கொள்ளும்படி கூறினான். உடனே லோத்து செழிப்பான யோர்தான் பள்ளத்தாக்கை தனக்கு தேர்வு செய்து கொண்டு, ஆபிராமிற்கு சாதாரண இடத்தை விட்டுவைத்தான்.

ஆபிராம் லோத்துவைவிட வயதில் பெரியவராக இருப்பினும், இச்சூழலில் தன்னுடைய உரிமைகளை வலியுறுத்தாமல், தன் எதிர்காலத்தை தேவன் பார்த்துக்கொள்வார் என விசுவாசித்தான். “ஆபிராம் லோத்தை நோக்கி: எனக்கும் உனக்கும், என் மேய்ப்பருக்கும் உன் மேய்ப்பருக்கும், வாக்குவாதம் வேண்டாம்; நாம் சகோதரர். இந்த தேசமெல்லாம் உனக்குமுன் இருக்கிறது அல்லவா? நீ என்னைவிட்டுப் பிரிந்துபோகலாம்; நீ இடதுபுறம் போனால், நான் வலதுபுறம் போகிறேன்; நீ வலதுபுறம் போனால், நான் இடதுபுறம் போகிறேன் என்றான்” (ஆதி. 13:8-9). லோத்துவின் தேர்வு இறுதியில் அவனது முழு குடும்பத்திற்கு மிக மோசமான பின்விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது (ஆதி. 19).

இன்று, நம் வாழ்க்கையில் பல விதமான வாய்ப்புகளை எதிர்கொள்ளும் பொழுது, அவருடைய வழியிலே நம்மை நடத்திச்சென்று ஏற்றதை நாம் தேர்ந்தெடுக்க நம்முடைய பிதா நமக்கு உதவி செய்திடுவார் என்று அவரில் விசுவாசம் கொள்வோமாக. அவர் எப்பொழுதும் நம்மைப் கவனித்து ‘விசாரிப்பதாக’ வாக்குபண்ணியுள்ளார். தேவன் நம்முடைய தேவைகளைச் சந்திப்பார்.

விரல்களின் ஊடாக வழிந்து

உணவக பணம் செலுத்துமிடத்தில் அஜாக்கிரதையாக என் கையிலிருந்த குவளையை தவறவிட்ட பொழுது, அதில் இருந்த பானம் மேஜையில் சிந்தி, வழிந்தோடி கீழே கொட்ட ஆரம்பித்தது. தர்மசங்கடத்துடன் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் என் இரண்டு கைகளையும் கூப்பி, அந்நீர்வீழ்ச்சியை பிடிக்க முயன்றேன். ஆனால் என் முயற்சி தோல்வியில் முடிந்தது. ஏனென்றால் என் கரங்களில் ஒரு தேக்கரண்டி அளவு பானத்தைத் தவிர மற்றவை என் கால்களைச் சுற்றி சிறுசிறு குட்டைகளாக கொட்டிக்கிடந்தன.

என் வாழ்க்கையும் கூட சில நாட்கள் இப்படித்தான் இருக்கும். பிரச்சனைகளைத் தீர்க்க திணறிக் கொண்டிருப்பேன், அனைத்தையும் மேற்பார்வை செய்யவும் சூழ்நிலைகளை என் கட்டுப்பாட்டில் வைக்கவும் தடுமாறிக் கொண்டிருப்பேன். நான் எவ்வளவு தான் முயன்றாலும் எல்லாவற்றையும் நேர்த்தியாக நிர்வகிக்க இயலாமல் என் கரங்கள் தளர்ந்து போகும். எப்படியோ ஏதாவதொன்று என் விரல்களின் ஊடாய் நழுவி தரையிலே என் காலருகே கொட்டி, என்னை திணறச் செய்துவிடும். என் கைகளை வளைத்து, என் விரல்களை நெருக்கமாக்கினாலும் என்னால் சமாளிக்க முடிவதில்லை.

ஆனாலும் இவை தேவனால் கூடும். அவர் இப்பூமியின் தண்ணீர்களை, அதாவது சமுத்திரங்கள், ஆறுகள் மற்றும் மழையையும் தன்னுடைய கைப்பிடியினால் அளக்கிறார் என்று ஏசாயா கூறுகிறார் (40:12). அது எப்படி சாத்தியம் என்றால், அவருடைய கரங்கள் அவ்வளவு பெரிதாக உள்ளது. அப்படியென்றால், ஒரு தேக்கரண்டி அளவு தண்ணீருக்கு மேலாக நம்முடைய கரங்களில் நாம் ஏந்தும்படி தேவன் நம்மை சிருஷ்டிக்காததால், அதற்கும் மேலாக எந்த முயற்சிக்கத் தேவையில்லை. சமாளிக்க முடியாமல் திணற நேரிட்டால், நாம் நம்முடைய கவலைகளையெல்லாம் அவருடைய வல்லமையான கரங்களில் ஒப்படைத்து விடுவோமாக.

நன்மையான சொத்து

என்னுடைய தாத்தா, பாட்டிக்கு அதிக பணமில்லாதிருந்தபோதிலும், ஒவ்வொரு வருடமும் கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகை எனக்கும் என்னுடைய சகோதர சகோதரிகளுக்கும் விசேஷமாக இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்வார்கள். அங்கு எப்பொழுதும் உணவும், குதூகலமும், அன்பும் நிறைந்திருக்கும். கிறிஸ்துவே இந்த கொண்டாட்டங்களை வாய்க்கச் செய்தார் என்பதை எங்கள் சிறு வயது முதல் கற்று வந்துள்ளோம். இதே பாரம்பரியத்தை எங்கள் குழந்தைகளுக்கும் நாங்கள் விட்டுச்செல்ல விரும்புகிறோம். கடந்த டிசம்பர் மாதம் கிறிஸ்துமஸை முன்னிட்டு குடும்பமாக ஒன்று கூடியபொழுது, இந்த அற்புதமான பாரம்பரிய வழக்கம் தாத்தா, பாட்டியினிடமிருந்து துவங்கியது என்பதை உணர்ந்தோம். அவர்களால் எங்களுக்கு உலகப் பிரகாரமான சொத்து ஏதும் விட்டுச்செல்ல முடியவில்லை. ஆனால் மிக கவனமாக அன்பு, கனம், விசுவாசம் என்னும் விதைகளை எங்களுக்குள் விதைத்ததால், இன்று அவர்களுடைய பிள்ளைகளின் பிள்ளைகளாகிய நாங்கள், அவர்களுடைய மாதிரியைப் பின்பற்றுகிறோம்.

வேதாகமத்தில், திமோத்தேயுவுக்கு உண்மையான விசுவாசத்தை கற்றுத்தந்த அவனுடைய பாட்டி, லோவிசாளைக் குறித்தும், தாயாகிய ஐனிக்கேயாளைக் குறித்தும் காணலாம் (2 தீமோ. 1:5). அவர்களுடைய தாக்கம் அநேகருக்கு அவன் நற்செய்தியை பகிர்ந்து கொள்ளும்படி அவனை ஆயத்தப்படுத்தியது.

தேவனிடம் நெருங்கிய ஐக்கியத்தில் இருப்பதின் மூலம், நம்மால் தொடப்படுகிறவர்களுக்கு, ஒரு ஆவிக்குரிய செல்வத்தை சுதந்திரமாக அளிக்கும்படி ஆயத்தம்பண்ணலாம். நடைமுறை வாழ்க்கையில், நம்முடைய கவனத்தை சிதறவிடாமல் அவர்களை கவனிப்பதின் மூலம், அல்லது அவர்கள் செய்ய நினைக்கிற மற்றும் செய்கிற காரியங்களில் நாம் ஆர்வம் காட்டுவதின் மூலம் மற்றும் நம்முடைய வாழ்வை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதின் மூலமும் தேவனுடைய அன்பை வெளிப்படுத்தலாம். நம்முடைய கொண்டாட்டங்களில் கூட அவர்கள் பங்கு பெறும்படி அவர்களை அழைக்கலாம்! தேவனுடைய அன்பை நடைமுறை வாழ்வில் பிரதிபலிக்கும் பொழுது, நீடித்து தொடரக் கூடிய ஓர் பாரம்பரியத்தை நாம் மற்றவர்களுக்கு விட்டுச்செல்வோம்.

திறந்த கரங்கள்

நானும் என்னுடைய கணவர் டானும் (Dan) எங்களுடைய வயதான பெற்றோர்களுக்கு பராமரிப்பு அளிக்க துவங்கிய அந்நாளிலே நாங்கள் இருவரும் கைகோர்த்து, ஒரு மலை உச்சியிலிருந்து கீழே விழுவதைப் போல உணர்ந்தோம். இந்த பராமரிப்பு செயல்முறையின் போது எங்களுடைய இருதயங்கள் சோதிக்கப்படுவதற்கும், வனையப்படுவதற்கும் நாங்கள் தேவனுக்கு அனுமதி கொடுக்க வேண்டிய ஒரு கடினமான செயலை எதிர்கொள்ளக்கூடும் என்பதை நாங்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதுமட்டுமன்றி, இந்த விசேஷமான காலத்தில் புதிய வழிகளில் எங்களை அவரைப் போல மாற்றவும் தேவனுக்கு அனுமதி கொடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

கட்டுப்பாடின்றி நான் பூமிக்கு நேராய் பாய்ந்து விழுந்து கொண்டிருப்பது போல உணர்ந்த நாட்களில், தேவன் என்னுடைய திட்டங்களையும், ஐயங்களையும், பயங்களையும், பெருமையையும், சுயநலத்தையும் காண்பித்தார். ஆனால் அவருடைய அன்பையும், மன்னிப்பையும் வழங்கவே என்னுடைய உடைந்து போன பகுதிகளை எனக்கு காண்பித்தார்.

“கிறிஸ்து இல்லை என்றல் நீ நம்பிக்கையற்று கலங்கி நிற்கும் ஒரு வெறுமையான பாத்திரமே. ஆனால் அவருக்குள் நீ முழுமை பெறுகிறாய் என்பதை நீ கண்டு உணரும் அந்நாளே, உன் வாழ்நாளின் மிகச்சிறந்த நாள்,” என்று என்னுடைய சபை போதகர் கூறியுள்ளார். நான் பராமரிப்பு அளித்ததின் மூலம் வாழ்வில் பெற்றுக்கொண்ட ஆசீர்வாதம் இதுவே. நான் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று தேவன் சிருஷ்டித்தாரோ, அதைக் கண்டவுடன் தேவனை நோக்கித் திரும்பி அவர் கரங்களுக்கு ஒடிச்சென்றேன். சங்கீதக்காரனோடு சேர்ந்து நானும், “தேவனே என்னை ஆராய்ந்து, என் இருதயத்தை அறிந்துகொள்ளும்,” எனக் கதறினேன் (சங். 139:23).

உங்களுக்காக நான் ஏறெடுக்கும் ஜெபம் இதுவே: நீங்கள் உங்கள் சூழ்நிலைகளின் மத்தியில் உங்களைக் காணும்பொழுது தேவனை நோக்கித் திரும்பி உங்களை மன்னிக்கிற, நேசிக்கிற, விரிந்த கரங்களுக்குள் ஓடிச் செல்வீர்களாக.