சின்னப் பொய்களும் பூனைக்குட்டிகளும்

புதிதாய் பிறந்த பூனைக்குட்டிகளிடமிருந்து விரைந்தோடிய நான்கு வயது எலியாசை (Elias) அம்மா கவனித்தார். பூனைக்குட்டிகளைத் தொடக்கூடாது என்று ஏற்கனவே அவனுக்கு சொல்லி இருந்தார். ஆனால் எலியாஸ் ஓடியதைப் பார்த்து, “நீ அந்த பூனைக்குட்டிகளைத் தொட்டாயா?” என்று கேட்டார்.

“இல்லை!” என நல்லபிள்ளை போல் கூறினான். ஆகவே வேறு விதமாக ஒரு கேள்வி கேட்டார்கள். “அவை மென்மையாக இருந்தனவா?” அதற்கு அவன் “ஆமாம்” என கூறியது மட்டுமின்றி “அந்த கருப்பு பூனைக்குட்டி ‘மியாவ்’ என கத்தியது,” என்றும் கூறினான்.

குழந்தைகள் ஏமாற்றும் பொழுது நாம் சிரிக்கிறோம். ஆனால் எலியாசின் கீழ்ப்படியாமை மனித குலத்தின் நிலையை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. நான்கு வயது சிறுவனுக்கு ஒருவரும் பொய் சொல்ல கற்றுத்தர வேண்டியதில்லை. “நான் துர்க்குணத்தில் உருவானேன்; என் தாய் என்னைப் பாவத்தில் கர்ப்பந்தரித்தாள்,” என தாவீது தன்னுடைய புகழ்பெற்ற பாவ அறிக்கையில் எழுதியுள்ளான் (சங். 51:5).

அப்போஸ்தலனாகிய பவுல், “ஒரே மனுஷனாலே பாவமும் பாவத்தினாலே மரணமும் உலகத்திலே பிரவேசித்ததுபோலவும், எல்லா மனுஷரும் பாவஞ்செய்தபடியால், மரணமும் எல்லாருக்கும் வந்தது” எனக் கூறியுள்ளார் (ரோம. 5:12). வருத்தமளிக்கும் இச்செய்தி இராஜாக்களுக்கும், நான்கு வயது சிறுவர்களுக்கும், உங்களுக்கும், எனக்கும் சமமாய் பொருந்தும். ஆனால் சோர்ந்து போக வேண்டாம். மிகுந்த நம்பிக்கையளிக்கும் செய்தியும் உண்டு. மனுஷனுடைய பாவ சுபாவம் வெளிப்படும்படியாய் நியாயப்பிரமாணம் கொடுக்கப்பட்டது. “மேலும், மீறுதல் பெருகும்படிக்கு நியாயப்பிரமாணம் வந்தது; அப்படியிருந்தும், பாவம் பெருகின இடத்தில் கிருபை அதிகமாய்ப் பெருகிற்று,” என பவுல் எழுதியுள்ளார் (ரோம. 5:20).

நாம் தவறு செய்தவுடன் நம் மீது பாய்ந்து வந்து நம்மைத் தண்டிக்க தேவன் காத்திருக்கவில்லை. நமக்கு கிருபை பாராட்டி, நம்மை மன்னித்து, சீர்ப்படுத்துவதே அவருடைய நோக்கம். நாம் செய்ய வேண்டியதென்னவெனில் பாவத்தை அசட்டைபண்ணாமலும், அதை விரும்பாமலும் விசுவாசத்தோடு அவரிடத்தில் மனந்திரும்பக்கடவோம்.

அன்பு வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது

அன்டாரியோ (Ontario)வில் உள்ள வெல்லான்ட் (Welland) நகரில் திடீரென பிங்க் நிறத்தில் “நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன்” என்ற வார்த்தைகளை கொண்ட விளம்பரப் பலகைகள் மர்மமாக தோன்றின. ஆகவே உள்ளூர் நிருபரான மரியானா ஃபிர்த் (Maryanne Firth) அதைப்பற்றி விசாரிக்கத் தீர்மானித்தாள். ஆனால் அவளுடைய விசாரணையில் ஒன்றும் அகப்படவில்லை. சில வாரங்கள் கழித்து ஒரு உள்ளூர் பூங்காவின் பெயரும், தேதியும், நேரமும் குறிப்பிடப்பட்ட பல விளம்பரப்பலகைகள் மறுபடியும் மர்மமாகத் தோன்றின.

ஆவலான சில உள்ளூர்வாசிகளோடு, மரியானா குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு அப்பூங்காவிற்கு சென்றாள். அங்கு நல்ல உடை அணிந்து, சாமர்த்தியமாக தன் முகத்தை மறைத்திருந்த ஒருவனைக் கண்டாள். அவன் நெருங்கி வந்து அவளுக்கு ஒரு பூங்கொத்து கொடுத்து தன்னை திருமணம் செய்துக்கொள்ளுமாறு கேட்ட பொழுது அவளுக்கு எவ்வளவு வியப்பாக இருந்திருக்கும் என நினைத்துப் பாருங்கள். அந்த மர்ம மனிதன், அவளுடைய காதலன் ரயன் செயன்ட் டெனிஸ் (Ryan St. Denis). ஆகவே அந்த திருமணக் கோரிக்கையை அவள் சந்தோஷமாக ஏற்றுக்கொண்டாள்.

டெனிஸ் தன்னுடைய வருங்கால மனைவியிடம் தன் காதலை வெளிப்படுத்திய விதம் கொஞ்சம் பகட்டாகத் தோன்றலாம். ஆனால் தேவன் நம் மீது வைத்துள்ள அன்பை அவர் வெளிக்காட்டிய விதம் நிகரற்ற ஆடம்பரமானது. “தம்முடைய ஒரேபேறான குமாரனாலே நாம் பிழைக்கும்படிக்குத் தேவன் அவரை இவ்வுலகத்திலே அனுப்பினதினால் தேவன் நம்மேல் வைத்த அன்பு வெளிப்பட்டது” (1 யோவா. 4:9). அன்பிற்கு அடையாளமாக ஒருவர் இன்னொருவருக்கு கொடுக்கும் ஒரு ரோஜாப்பூவைப் போல் இயேசு ஒரு அடையாளச் சின்னம் அல்ல.

இரட்சிப்பு அடையும்படி தன்னை விசுவாசிக்கிற அனைவரும் தேவனோடு கூட நித்திய உடன்படிக்கையினாலுண்டான உறவில் ஐக்கியம் கொள்ள தேவமனுஷனாகிய அவர் தாமாகவே தம் ஜீவனைத் தந்தருளினார். கிறிஸ்தவனை “கர்த்தராகிய கிறிஸ்து இயேசுவிலுள்ள தேவனுடைய அன்பைவிட்டு” எதுவும் பிரிக்க முடியாது (ரோம. 8:39).

சந்தேகத்தின் இறப்பு

“சந்தேகத் தோமா” என்று நம்மால் அழைக்கப்படும் தோமாவுக்கு (யோவா. 20:24-29) இந்த அடைமொழி உண்மையில் நியாயமானதல்ல. சொல்லப்போனால் கொல்லப்பட்ட நம்முடைய தலைவர் உயிர்த்தெழுந்து விட்டார் என்ற செய்தியை நம்மில் எத்தனை பேர் நம்பியிருப்போம்? உண்மையில் அவரை “தைரிய தோமா” என்றுதான் கூற வேண்டும் ஏனென்றால், இயேசு அனைத்தையும் அறிந்தவராய் தாமாகவே மரணத்தை நோக்கிச் சென்றபொழுது நடந்த சம்பவங்களில் தோமா மிகச்சிறந்த தைரியத்தை வெளிப்படுத்தினார்.

லாசரு மரித்த பொழுது, “நாம் மறுபடியும் யூதேயாவுக்குப் போவோம் வாருங்கள்” (யோவா. 11:7) என்று இயேசு கூறியதற்கு சீஷர்களிடமிருந்து எதிர்ப்பு வந்தது. “ரபீ, இப்பொழுதுதான் யூதர் உம்மைக் கல்லெறியத் தேடினார்களே, மறுபடியும் நீர் அவ்விடத்திற்குப் போகலாமா?” என்றார்கள் (வச. 8). ஆனால் தோமாவோ, “அவரோடேகூட மரிக்கும்படி நாமும் போவோம் வாருங்கள்,” என்றான் (வச. 16).

தோமாவுடைய செய்கைகளைக் காட்டிலும் அவனது நோக்கங்கள் உன்னதமானதாய் இருந்தன. ஏனென்றால், இயேசுவைக் கைது செய்த பொழுது, மற்ற சீஷர்களோடு தோமாவும் இயேசுவை விட்டு விலகி ஓடிப்போனான் (மத். 26:56). பேதுருவும், யோவானும் மாத்திரம் இயேசுவை அழைத்துச்சென்ற பிரதான ஆசாரியரின் மண்டபம் வரை சென்றனர். ஆனால் யோவான் மாத்திரமே இயேசுவை சிலுவை வரை பின்பற்றிச் சென்றான்.

லாசருவின் உயிர்தெழுதலைக் கண்டும் கூட (யோவா. 11:38-44) தோமாவால் சிலுவையில் அறையப்பட்ட ஆண்டவர் மரணத்தை வென்று உயிர்தெழுந்துவிட்டார் என்று விசுவாசிக்க முடியவில்லை. ஆனால் சந்தேகப்பட்ட அற்ப மனுஷனாகிய தோமா உயிர்த்தெழுந்த ஆண்டவரைக் கண்டவுடன், “என் ஆண்டவரே! என் தேவனே!” என வியப்புடன் உரத்த சத்தமிட்டான் (யோவா. 20:28). அதற்கு இயேசு அளித்த பதில் சந்தேகித்தவனுக்கு நம்பிக்கையையும், நமக்கு அளவற்ற ஆறுதலையும் அளிக்கிறது. “தோமாவே, நீ என்னைக் கண்டதினாலே விசுவாசித்தாய், காணாதிருந்தும் விசுவாசிக்கிறவர்கள் பாக்கியவான்கள்,” என்றார் (வச. 29).

இயேசு என்ன செய்துள்ளாரெனப் பாருங்கள்!

எட்டு வயதான சிறுவன், தன் பெற்றோரின் நண்பரான வால்லியைப் (Wally) பார்த்து “நான் இயேசுவை நேசிக்கிறேன், ஒரு நாள் அவருக்காக பிற நாடுகளில் ஊழியம் செய்ய விரும்புகிறேன்,” என்றான். அடுத்த பத்து ஆண்டுகள் வால்லி அவன் வளர்வதை பார்த்துக்கொண்டே அவனுக்காக ஜெபித்து வந்தான். பின்பு மாலி (Mali) தேசத்திற்கு அவன் போக விரும்பி ஒரு மிஷனரி ஸ்தாபனத்திற்கு விண்ணப்பித்த பொழுது, வால்லி அவனைப் பார்த்து, “நான் இந்த செய்திக்காகத் தான் காத்துக்கொண்டிருந்தேன். சிறுவனாக உன் விருப்பத்தை நீ கூறிய பொழுது, நான் உனக்காக கொஞ்சம் பணத்தை முதலீடு செய்து சேமித்து வைத்தேன். இப்பொழுது அதற்கு நேரம் வந்து விட்டது!” எனக் கூறினான். வால்லியின் இருதயம் தேவனுடைய நற்செய்தியை மக்களுக்கு எடுத்துச்செல்ல ஆர்வமாயிருந்தது.

இயேசுவும், அவருடைய சீஷரும் அவருடைய ராஜ்யத்தின் சுவிசேஷத்தை கிராமம் கிராமமாய் சுற்றித் திரிந்து அறிவிக்கும் பொழுது, அவர்களுக்குப் பொருளாதார உதவி தேவைப்பட்டது (லூக். 8:1-3). அசுத்த ஆவிகளினின்றும், நோய்களிலிருந்தும் விடுதலையாக்கப்பட்ட சில பெண்கள் “தங்கள் ஆஸ்திகளால்” (வச. 3) அவர்களுக்கு உதவி செய்தனர். அதில் ஒருவர் ஏழு பிசாசுகளின் பிடியிலிருந்து விடுதலையாக்கப்பட்ட மகதலேனாள் மரியாள். மற்றொருவர் ஏரோதின் அரசில் அதிகாரியாக இருந்த ஒருவனுடைய மனைவியாகிய யோவன்னாள். சூசன்னா மற்றும் ‘அநேக ஸ்திரீகளை’ குறித்து வேறு விபரம் ஏதும் குறிப்பிடப்படவில்லை (வச. 3). ஆனால் இயேசு அவர்களுடைய ஆவிக்குரிய தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ததினால் அவர்களுடைய ஆஸ்தியைக் கொண்டு இயேசுவுக்கும், அவருடைய சீஷர்களுக்கும் அவர்கள் உதவி செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

நமக்காக இயேசு செய்து முடித்ததை நாம் எண்ணிப் பார்க்கும் பொழுது, பிறருக்காக துடிக்கும் அவரது இதயம் நமதாகிவிடும். தேவன் நம்மை எப்படிப் பயன்படுத்த விரும்புகிறார் என்று நாம் அவரிடம் கேட்போமாக.

நான் அனைத்தையும் அறிவேன்

எங்களுடைய மகன் மற்றும் மருமகளுக்கு திடீரென ஒரு நெருக்கடியான நிலை ஏற்பட்டது. எங்கள் பேரன் கேமரன் (Cameron) நிமோனியா மற்றும் மூச்சுக் குழாய் வியாதியினால் அவதிப் பட்டுக்கொண்டிருந்ததால், அவனை மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்ல வேண்டியிருந்தது. ஆகவே, அவர்களது மற்றொரு மகனாகிய ஐந்து வயது நாதனை (Nathan) பள்ளியிலிருந்து அழைத்து வரும்படி  கேட்டனர். மார்லீனுக்கும், எனக்கும் அவனை அழைத்து வருவதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.

எங்களுடைய காரில் நாதன் ஏறியவுடன், மார்லீன் அவனைப் பார்த்து, “இன்று நாங்கள் உன்னை அழைத்துச் செல்ல வந்தது உனக்கு ஆச்சரியமளிக்கிறதா?” என்று கேட்டதற்கு, “இல்லை!” என பதில் கூறினான். ஏன் அவனுக்கு ஆச்சரியமளிக்கவில்லை எனக் கேட்டதற்கு, “ஏனென்றால் எனக்கு எல்லாம் தெரியும்!” எனக் கூறினான்.

ஒரு ஐந்து வயது சிறுவன் தனக்கு எல்லாம் தெரியும் எனக் கூறலாம். ஆனால் சற்று வயதான நமக்கு அப்படிக் கூறுவது முடியாத காரியம் எனத் தெரியும். சொல்லப்போனால் அநேக சமயங்களில் பதில்களைக் காட்டிலும் கேள்விகளே நமக்குள் அதிகம் எழும்புகிறது. எல்லாவற்றையும் குறித்து நாம் அறியாததால் எதற்கு, எப்படி, எப்பொழுது என்று வாழ்க்கையைக் குறித்து எண்ணிக்கொண்டிருக்கும் நாம் அநேகந்தரம் எல்லாம் அறிந்த தேவனை மறந்து விடுகிறோம்.

எல்லாவற்றையும் அறிந்த தேவன் நம்மை முற்றிலும் அறிந்தவராய் நம்முடைய உள்ளந்திரியங்களையும் அறிந்தவராய் இருக்கிறார் என்று சங்கீதம் 139:1, 3 கூறுகிறது. “கர்த்தாவே, நீர் என்னை ஆராய்ந்து, அறிந்திருக்கிறீர். நான் நடந்தாலும் படுத்திருந்தாலும் என்னைச் சூழந்திருக்கிறீர்; என் வழிகளெல்லாம் உமக்குத் தெரியும்,” என தாவீது கூறுகிறான். தேவன் நம்மை பரிபூரணமாய் நேசிக்கிறார். இன்று நாம் எதிர்கொள்ளும் அனைத்தையும் அவர் அறிந்திருக்கிறார். ஆகவே நம்முடைய சூழ்நிலைகளில் நமக்கு ஏற்ற உதவியை செய்திடுவார் என்கிற அறிவு நமக்கு எவ்வளவு ஆறுதலாயிருக்கிறது.

நம்முடைய அறிவு எப்பொழுதும் ஒரு எல்லைக்குட்பட்டது. ஆனால் கர்த்தரை அறிவதே பிரதானமானது. அவரின் மீது நம்முடைய விசுவாசத்தை வைக்கலாம்.