நேர்த்தியான உலகம்

“என்னுடைய நேர்த்தியான உலகம்” என்ற தலைப்பில் ஒரு கட்டுரை எழுதிவருமாறு கேற்றியின் பள்ளியில் ஒரு வேலை கொடுத்திருந்தனர். அவள் தன்னுடைய கட்டுரையில் “என்னுடைய நேர்த்தியான உலகில்… ஐஸ் கிரீம்கள் இலவசம், எவ்விடத்திலும் லாலிப்பாப்கள் கிடக்கின்றன, வித்தியாசமான வடிவங்களில் அமைந்த ஒரு சில மேகங்களோடு வானம் எப்பொழுதும் நீல நிறமாகவேயிருக்கும்” என ஆரம்பித்த அவளுடைய கட்டுரை திடீரென ஒரு தீவிர மாற்றம் பெற்றது. “அந்த உலகில் ஒருவர் வீட்டிற்கும் துயரச் செய்தி வருவதில்லை. அப்படியொரு செய்தியை யாரும் கொண்டு செல்லத் தேவையேயில்லை” எனத் தொடர்ந்தாள்.

ஒருவர் வீட்டிலும் துயரச்செய்தியேயில்லை என்பதைக் கேட்பதற்கு ஆச்சரியமாக இருக்கின்றதல்லவா? இந்த வார்த்தைகள் நம்மை வல்லமையாக இயேசுவின் மேல் நாம் வைத்துள்ள நம்பிக்கைக்கு நேராகத் திருப்புகின்றது. அவர், “சகலத்தையும் புதிதாக்குகின்றார்”, நம்முடைய துயரை அகற்றி, இவ்வுலகை மாற்றுகின்றார் (வெளி. 21:5).

பரதீசில் துன்பங்கள் இல்லை, மரணமில்லை, புலம்பலில்லை, வேதனையில்லை, கண்ணீர் இல்லை (வச. 4). அது, நாம் தேவனோடு ஐக்கியப்பட்டிருக்கும் ஒரு நேர்த்தியான இடம். தேவன் தம் அன்பினால் தம் விசுவாசிகளை விடுவித்து தனக்கென்று சேர்த்துக் கொண்ட இடம். எத்தனை அற்புதமான மகிழ்ச்சி நமக்குக் காத்திருக்கின்றது!

இந்த முழுமையின் உண்மையை நாம் இங்கேயே அனுபவிக்கலாம். நாம் தேவனோடு அனுதினம் ஐக்கியப்படும்போது அவருடைய பிரசன்னத்தின் மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியும் (கொலோ. 1:12-13). நாம் பாவத்தை எதிர்த்துப் போராடும் போது, பாவத்தையும், மரணத்தையும் முற்றிலும் ஜெயம் பெற்ற கிறிஸ்து நமக்குத் தருகின்ற வெற்றியை அனுபவிப்போம் (2:13-15).

உருண்டு, புரண்டு...

உன்னை இரவில் தூங்க விடாமல் விழித்திருக்கச் செய்வதெது? சில நாட்களாக நான் தூக்கத்தை இழந்து, என் படுக்கையில் உருண்டு புரண்டு கொண்டு, ஒரு பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காண முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். அதன் காரணமாக நான் அடுத்த நாளின் சவால்களைச் சந்திக்கத் தேவையான ஓய்வு சரியாகக் கிடைக்கப் பெறாமல் முறுமுறுத்தேன்.

இது உங்களுக்கும் ஏற்பட்டுள்ளதா? உறவுகளில் ஏற்பட்டுள்ள பிரச்சனைகள், நம்பிக்கையற்ற எதிர்காலம், எதுவாக இருப்பினும் நம் அனைவருக்குமே ஏதாவது ஒன்றைக் குறித்து கவலை வந்து விடுகிறது.

சங்கீதம் 4 ஐ எழுதும்போது தாவீது ராஜா நிச்சயமாக துயரத்தில் தான் இருந்திருக்க வேண்டும். ஜனங்கள் அவரைக் குறித்துப் பொய்யான குற்றச்சாட்டுகளைக் கூறி அவருடைய புகழை அழிக்கப் பார்க்கின்றனர் (வச. 2) சிலர் அவர் ஆட்சித்திறமையற்றவர் என குற்றம் சாட்டுகின்றனர் (வச. 6). இப்படி நியாயமில்லாமல் நடந்து கொண்டமையால் தாவீது ராஜாவிற்கு கோபம் வந்திருக்கலாம். அவரும் இவற்றைக் குறித்து சிந்தித்து, தூக்கமின்றி இரவைக் கழித்திருக்கலாம். ஆனால் அவர், ‘‘சமாதானத்தோடே படுத்துக் கொண்டு நித்திரை செய்வேன்” (வச. 8) என்று குறிப்பிடுகின்றார்.

இந்த 8வது வசனத்தை சார்ல்ஸ் ஸ்பர்ஜன் அழகாக விளக்குகின்றார். ‘‘இவ்வாறு (தாவீது) படுத்திருக்கும் போது, தன்னை முற்றிலுமாக மற்றொருவரின் கரத்தில் ஒப்படைத்து விடுகின்றார். தன் கவலைகளையெல்லாம் அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு அமைதியாக நித்திரை செய்கின்றார். இதுதான் முழுமையான நம்பிக்கை.”

இந்த நம்பிக்கையைத் தருவது எது? துவக்கத்திலிருந்தே தாவீது ராஜாவிற்கு தன் விண்ணப்பங்களுக்குத் தேவன் பதிலளிப்பார் என்ற நம்பிக்கையிருந்தது (வச. 3). தேவன் தன் மீது அன்பு கூர்ந்து, தன்னைத் தெரிந்து கொண்டமையால் தன்னுடைய தேவைகளையும் அவர் அன்போடு சந்திப்பார் என்ற உறுதி அவருக்கிருந்தது.

நம்முடைய கவலைகள் நம்மை அச்சுறுத்தும் போது நாமும் அவருடைய வல்லமையைச் சார்ந்திருக்க தேவன் நமக்கு உதவி செய்வாராக. ஆளுகை செய்யும் அவருடைய வல்லமையுள்ள கரங்களில் நாம் ‘‘படுத்து நித்திரை” செய்வோம்.

விதவையின் விசுவாசம்

காலையில் அதிக இருட்டோடு இருக்கும்போதே ஆ-பி தன் நாளைத் துவக்கிடுவாள். கிராமத்தில் உள்ள மற்றவர்களும் சீக்கிரத்தில் எழுந்து ரப்பர் தோட்டத்திற்கு போக புறப்படுவார்கள். சீனாவின் (ஹூவாங்சாங்) கிராமத்தில் ஒரு ரப்பர் மரப்பால் (latex) தான் அவர்களுக்கு பிரதான வருமான ஆதாரம். விடியும்முன் எவ்வளவு சீக்கிரமாய் அவர்கள் மரத்தை செதுக்குகிறார்களோ அவ்வளவாய் அவர்கள் பாலை எடுக்கமுடியும். காலையில் ரப்பர் மரத்தை செதுக்குகிறவர்கள் நடுவில் ஆ-பி காணப்பட்டாலும், அவள் முதலில்

ஆண்டவரோடுதான் தன் நேரத்தை செலவிடுவாள்.

ஆ-பியின் தகப்பன், கணவர் மற்றும் ஒரே மகன் மூவரும் இறந்துபோனார்கள். ஆனால் அவள் – தன் மருமகளுடன் இணைந்து வயது முதிர்ந்த தாயார் மற்றும் இரண்டு பேரன்களை பராமரித்து வந்தாள். இவளுடைய கதை, வேதத்திலே ஆண்டவரை நம்பிய இன்னொரு விதவையை எனக்கு நினைவுபடுத்துகிறது.

விதவையின் இறந்த கணவன் அவளைக் கடனில் விட்டு சென்றுவிட்டான் (2 இரா. 4:1). தன்னுடைய இக்கட்டிலே அவள் ஆண்டவரின் மேல் விசுவாசம் வைத்து அவருடைய ஊழியக்காரனாகிய எலிசாவை அணுகினாள். ஆண்டவர் அவள்மேல் அக்கறையாய் உள்ளார் என்றும், அவளுடைய இந்த நிலைமையில் அவர் எதையாவது செய்வார் என்றும் நம்பினாள். தேவனும் அவ்வாறே செய்தார். விதவையின் அவசரத் தேவையை அற்புதமாக சந்தித்தார் (வச. 5-6). இதே ஆண்டவர் ஆ-பிக்கும் பெரிய அற்புதத்தை நிகழ்த்தாமல் அவளுடைய கையின் பிரயாசம், நிலத்தின் விளைபொருள், அவருடைய மக்கள் தரும் வெகுமதிகளின் மூலமாக நன்மை செய்தார்.

வாழ்க்கை நம்மேல் அநேக அழுத்தங்களைச் சுமத்தினாலும், தேவனுடைய பலம் நமக்கு எப்போதும் உண்டு. நம்முடைய கவலைகளை எல்லாம் அவர்மேல் வைத்து, நம்மால் இயன்றதை நாம் செய்யும்போது, நம்முடைய சூழ்நிலைகளில் தம்முடைய கரத்தின் கிரியைகளின் மூலமாக அவர் செய்யும் காரியம் ஆச்சரியமாயிருக்கும்.

முதியோரின் ஞானம்

2010 ஆம் ஆண்டு சிங்கப்பூரில் வெளியான ஒரு செய்தித் தாளில் எட்டு மூத்த குடிமக்களிடமிருந்து வெளியான வாழ்க்கைக் கல்வியைக் குறித்து சிறப்பு செய்தி வெளி வந்தது. அந்த செய்தி இவ்வாறு ஆரம்பித்தது. ‘‘முதுமை உடலுக்கும் மனதுக்கும் சவால்களைக் கொண்டு வந்த போதிலும், அது வேறு சில பகுதிகளில் விரிவுக்கு வழிவகுக்கின்றது. அங்கு அளவற்ற, உணர்வு மற்றும் சமுதாயம் சார்ந்த அறிவு இருக்கிறது; அதாவது அறிஞர்கள் ஞானம் என்று வரையறுக்கும் ஒன்றின் குணாதிசயங்கள்.... அதுவே முதியோரின் ஞானம்.”

உண்மையில் ஞானமுள்ள முதியோரிடம் வாழ்க்கையைப் பற்றி கற்றுக் கொடுக்க நிறைய இருக்கிறது. ஆனால் வேதாகமத்தில் நாம் புதிதாக முடி சூட்டப்பட்ட ஓர் அரசனைச் சந்திக்கின்றோம், அவன் இந்த ஞானத்தை கண்டு கொள்ளத் தவறிவிட்டான்.

சாலமோன் அரசன் மரித்து விட்டான். 1 இராஜாக்கள் 12:3ல் நாம் வாசிப்பது, ‘‘இஸ்ரவேல் சபையனைத்தும் வந்து ரெகொபெயாமை நோக்கி” ஒரு வேண்டுகோளை வைக்கின்றனர். அவர்கள் அந்த புதிய ராஜாவிடம், அவருடைய தகப்பன் சுமத்தின கடினமான வேலையையும், வரிச்சுமையையும் லேசாக்கும். அப்பொழுது அவர்கள் ரெகொபெயாமை உண்மையாய்ச் சேவிப்பதாகச் சொல்கின்றனர்.

முதலில் இந்த இளம் அரசன் முதியோரை ஆலோசிக்கின்றான் (வச. 6). ஆனால் அவர்களின் ஆலோசனையை நிராகரித்துவிட்டு, அவனோடு வளர்ந்த வாலிபர் கொடுத்த முட்டாள்தனமான ஆலோசனையை ஏற்றுக் கொள்கிறான். (வச. 8) அவன் ஜனங்கள் மீது இன்னும் அதிகமான பாரத்தைச் சுமத்தினான். அவனுடைய அவசர புத்தி அவனுடைய ராஜ்ஜியத்தின் பெரும்பகுதியை இழக்கச் செய்தது.

நம்மனைவருக்கும் அனுபவமிக்கவர்களிடமிருந்து வரும் ஆலோசனை தேவை, சிறப்பாக தேவனோடு நடந்து, அவருடைய ஆலோசனைக்குச் செவி கொடுத்தவர்களின் ஆலோசனை வேண்டும். அவர்கள் சேர்த்து வைத்துள்ள, அவர்களுக்கு தேவன் கொடுத்துள்ள ஞானத்தை நினைத்துப் பார்ப்போம். அவர்களிடம் தேவனைப் பற்றி பகிர்ந்து கொள்ள நிறைய அனுபவமிருக்கிறது. நாம் அவர்களைத் தேடிச் சென்று அவர்களின் ஞானத்திற்குச் செவி கொடுப்போம்.

என்னை நம்புங்கள்

கல்லூரியில் பட்டப்படிப்பை முடித்த பின்னர், எனக்கு குறைந்த சம்பளத்தில் ஒரு வேலை கிடைத்தது. சம்பளம் மிகக் குறைவாகவே இருந்ததால், சில வேளைகளில் அடுத்த வேளை உணவுக்குக்கூட போதிய பணமில்லாதிருந்தேன். என்னுடைய அனுதின தேவைகளுக்கு தேவனை நம்பி வாழக் கற்றுக் கொண்டேன்.

இது எனக்கு தீர்க்கதரிசி எலியாவின் அனுபவத்தை நினைவுபடுத்துகிறது. அவருடைய தீர்க்கதரிசன ஊழியத்தில் அவரும் தன்னுடைய அனுதின தேவைகளைச் சந்திப்பதற்கு தேவனை நம்பியிருந்தார். இஸ்ரவேல் தேசத்தில் ஒரு பஞ்சத்தை தேவன் கட்டளையிடுவார் என தீர்க்கதரிசனம் உரைத்த சில நாட்களில், தேவன் அவரை ஒரு வனாந்திரத்திற்கு அனுப்பினார். அங்கு கேரீத் ஆற்றண்டையில் தங்கியிருந்தார். அங்கு தேவன் காகங்கள் மூலம் எலியாவுக்கு அனுதின உணவைக் கொடுத்தார். அந்த ஆற்றின் நீரைப் பருகிக் கொண்டார் (1 இரா. 17:1-4).

ஆனால் அங்கும் வறட்சி ஏற்பட்டது. அந்த ஆற்று நீர் குறுகி சிறிய ஓடையாக மாறியது. பின்னர் அதுவும் வற்றிப் போனது. அந்த ஓடை நீர் வற்றிப் போன பின்பு தேவன் எலியாவிடம், நீ எழுந்து சீதோனுக்கடுத்த சாறிபாத் ஊருக்குப் போய் அங்கே தங்கியிரு. உன்னை பராமரிக்கும்படி அங்கே இருக்கிற ஒரு விதவைக்கு கட்டளையிட்டேன் என்றார் (வச. 9). சாறிபாத் என்ற ஊர் பெனிக்கியா நாட்டிலுள்ளது. அங்குள்ள ஜனங்கள் இஸ்ரவேலரின் எதிரிகள். இங்கு யாராகிலும் எலியாவுக்கு அடைக்கலம் கொடுப்பார்களா? அதிலும் ஓர் ஏழை விதவையிடம் பகிர்ந்தளிக்க என்ன உணவு இருக்கும்?

நம்மில் அநேகர் எதிர்பார்ப்பது, தேவன் நம்முடைய வளங்களெல்லாம் தீர்ந்து போகுமுன்னரே, ஏராளமாக நாளின் தேவைகளுக்கு போதுமானதாகத் தரவேண்டும். நம்முடைய அன்புத் தந்தை நம்மிடம் என்னை நம்பு என மென்மையாகக் கூறுகின்றார். அவர் காகங்களையும், ஒரு விதவையையும் எலியாவை போஷிக்க பயன்படுத்தியதைப் போன்று, தேவனால் கூடாதது ஒன்றுமில்லை. நாம் நம்முடைய அனுதின தேவைகளுக்கு அவரின் அன்பினையும், அவருடைய வல்லமையையும் சார்ந்திருப்போம்.

சரியாகப் பொருந்துதல்

லீ என்பவர் விடாமுயற்சியும் நம்பிக்கைக்குரியவருமான ஒரு வங்கி ஊழியர். அவர் தன் நம்பிக்கையில் வாழ்வதற்குத் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தார் என்பதை நடைமுறையில் வெளிப்படுத்தினார். எடுத்துக்காட்டாக தன்னுடைய கருத்துக்களுக்கு பொருத்தமில்லாத உரையாடல் நடந்து கொண்டிருந்தால் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறிவிடுவார். ஒரு வேத ஆராய்ச்சிக் கூட்டத்தில் ஒரு நாள் தன்னுடைய நண்பர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார், நான் எனது பதவி உயர்வு வாய்ப்புகளை இழக்க நேரிடுமோ என பயப்படுகிறேன், ஏனெனில் நான் இன்னமும் சரியாகப் பொருந்தி வரவில்லை என்றார்.

தீர்க்கன் மல்கியா காலத்து விசுவாசிகள் இத்தகைய சவாலைச் சந்தித்தனர். அவர்கள் தங்கள் சிறையிருப்பிலிருந்து திரும்பி வந்தனர், தேவாலயம் மீண்டும் கட்டப்பட்டது. ஆனாலும் அவர்களுக்குள்ளே தங்களுடைய எதிர்காலத்தைக் குறித்து சந்தேகம் இருந்துகொண்டேயிருந்தது. சில இஸ்ரவேலர், “தேவனைச் சேவிப்பது விருதா, அவருடைய கட்டளைகளைக் கைக்கொள்ளுகிறதினால்… என்ன பிரயோஜனம்? இப்போதும் அகங்காரிகளைப் பாக்கியவான்கள் என்கிறோம். தீமை செய்கிறவர்கள் திடப்படுகிறார்கள். அவர்கள் தேவனைப் பரிட்சை பார்த்தாலும் விடுவிக்கப்படுகிறார்களே” (மல். 3:14-15). என்று சொன்னார்கள்.

உலகக் காரியங்களோடு நாம் சரியாகப் கலவாவிடில் நாம் அதனை இழந்துவிடுவோம் என்று சொல்லப்படுகின்ற கலாச்சாரத்தில், நாம் எப்படி தேவனுக்காக உறுதியாக நிற்கப் போகின்றோம்? மல்கியா காலத்திலிருந்த உண்மையுள்ளவர்கள் இத்தகைய சவால்களைக் சந்திக்கும் போது, தங்களைப் போன்ற மனதுடைய விசுவாசிகளைச் சந்தித்து ஒருவரையொருவர் உற்சாகப்படுத்தினர். இந்த முக்கியமான செய்தியை மல்கியா நம்மோடு பகிர்ந்து கொள்கிறார். “கர்த்தர் கவனித்துக் கேட்பார்” (வச. 16).

தேவன் தமக்கு பயந்து தம்மை கனம்பண்ணுகிறவர்களை கவனித்து பாதுகாக்கிறார். நம்மை “பொருந்தி வாழ்வதற்கு அவர் அழைக்கவில்லை. ஆனால், நாம் ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவரையொருவர் ஊக்கப்படுத்துவதன் மூலம் அவரோடு நெருங்கி வாழ்வதற்காகவே அழைத்தார். நாம் அவருக்கு உண்மையுள்ளவர்களாயிருப்போம்.

நன்றிகளைக் கூறும் நாட்குறிப்பு

நான் இயேசுவில் விசுவாசியான புதிதில், என் ஆவிக்குரிய வழிகாட்டி, நன்றி சொல்ல வேண்டியவற்றை எழுத ஒரு நாட்குறிப்பைப் பயன்படுத்தச் சொன்னார். அது ஒரு சிறிய புத்தகம். நான் எங்கு சென்றாலும் அதை எடுத்துச் செல்லுவேன். சில வேளைகளில் நன்றி சொல்ல வேண்டியதை உடனேயே எழுதிவிடுவேன் அல்லது வாரக்கடைசியில் நினைவுபடுத்தி எழுதுவேன்.

துதிக்க வேண்டியவைகளை எழுதுவது ஓர் நல்ல வழக்கம். இதை நான் என் வாழ்க்கையில் மறுபடியும் செய்ய நினைக்கிறேன். அது தேவ பிரசன்னத்தையும், அவர் கரிசனையையும், அவர் அருளுபவைகளையும் எனக்கு நினைவுபடுத்தும்.

சங்கீதங்களிலே, மிகச்சிறியதான 117ம் சங்கீதத்தினை ஆக்கியோன், “ அவர் நம்மேல் வைத்த கிருபை பெரிதானதால்” (வச. 2) எல்லாரையும் கர்த்தரைத் துதிக்கச் சொல்லுகிறார்.

இன்று, இந்த வாரம், இந்த மாதம், இந்த வருடம் தேவன் தம்முடைய அன்பை எப்படிக் காட்டினார் என்பதை நினையுங்கள். மகத்தானவைகளை மட்டும் நினையாமல், அன்றாட வாழ்க்கையில் செய்த சாதாரண காரியங்களையும் நினைத்துப் பாருங்கள். அதன் பின் உங்கள் குடும்பத்திற்கு, சபைக்கு, மற்றவர்களுக்கு அவர் காண்பித்த அன்பை எண்ணிப்பாருங்கள். நம்மெல்லாருக்கும் அவர் பாராட்டிய அன்பினால் நம் மனம் நிறைந்திருப்பதாக.

சங்கீதக்காரன் “கர்த்தரின் உண்மை என்றென்றைக்கும் உள்ளது” (வச. 2) என்றும் சொல்லுகிறான். சற்று மாற்றிக் கூறினால், அவர் என்றென்றைக்கும் நம்மேல் அன்பு கூறுகிறார் என்பதேயாகும்! ஆகவே, வரும் நாட்களில் நன்றி சொல்ல அநேக காரியங்கள் நமக்கிருக்கும். அவருக்குப் பிரியமான அன்பு பிள்ளைகளாகிய நாம் தேவனைத், துதிப்பதும் நன்றி சொல்வதும்.

மேக்பேர்சன் கார்டன்ஸ்-ல் கிறிஸ்துமஸ்

(மேக்பேர்சன் கார்டன்ஸ், பகுதி 72ல்) எனது வீட்டிற்கு அருகாமையில் உள்ள அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் சுமார் 230 குடும்பங்களும், தனி நபர்களும், வாழ்ந்து வருகிறார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் தங்கள் வாழ்வின் சொந்த கதை உண்டு. 10வது தளத்தில் ஒரு மூதாட்டி வசித்து வந்தார், அவரின் பிள்ளைகள் வளர்ந்து திருமணமாகி தனித் தனியே சென்றுவிட்டனர், அவர் தனிமையில் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் வீட்டிற்கு சில வீடுகள் தள்ளி ஒரு இளம் தம்பதியினர்,   இரு குழந்தைகள்,  ஒரு ஆண் ஒரு பெண். சில தளங்களுக்குக் கீழ் இராணுவத்தில் பணிபுரியும் ஓர் வாலிபன் இருந்தான். அவன் முன்பு ஆலயத்திற்குச் வந்திருந்தான். ஒரு வேளை மீண்டும் அவன் கிறிஸ்துமஸ் அன்று ஆலயத்திற்கு வரலாம். இவர்களை நான் முந்திய கிறிஸ்துமஸ் அன்று எங்கள் ஆலயத்திலிருந்து கிறிஸ்துமஸ் பாடல்கள் பாடிக் கொண்டு அண்டை வீட்டாருக்கு கிறிஸ்துமஸ் மகிழ்ச்சியை கூற சென்றிருந்தபோது இவர்களைச் சந்தித்தேன்.

முதல் கிறிஸ்துமஸைப் போல், ஒவ்வொரு கிறிஸ்துமஸிலும் அநேகருக்கு, தேவன் இவ்வுலகில் இயேசு என்ற பாலகனாக வந்தார் (லூக். 1:76,2:21) என்பதையும், இந்த நிகழ்வின் முக்கியத்துவம் என்ன என்பதையும் அறியாமலிருக்கிறார்கள். அது எல்லா ஜனத்துக்கும் மிகுந்த சந்தோஷத்தை உண்டாக்கும் நற்செய்தி (2:10). ஆம் எல்லா ஜனத்துக்கும்! நம்முடைய தேசம், கலாச்சாரம், பாலினம் அல்லது பொருளாதார நிலை ஆகியவற்றைக் கடந்து நமக்கு முழுபாவ மன்னிப்பை கொடுக்க இயேசு தன்னை பலியாகக் கொடுக்க வந்தார். எனவே நாம் தேவனோடு ஒப்புரவாகி அவர் தரும் அன்பு, சந்தோஷம் சமாதானம் மற்றும் நம்பிக்கையை பெற்றுக் கொள்ளமுடியும். அடுத்த வீட்டிலுள்ள பெண்மணி துவக்கி, நம்மோடு பணிபுரிந்து, நம்முடன் உணவருந்தும் அனைத்து மக்களும் இந்த ஆச்சரியமான செய்தியைக் கேட்க வேண்டும்!

முதல் கிறிஸ்மஸ் அன்று தேவ தூதர் இந்த மகிழ்ச்சியான செய்தியைக் கொண்டு வந்தனர், அனால், இன்று தேவன் நம் மூலம் இச்செய்தியை மற்றவர்களுக்கு எடுத்துச் செல்ல விரும்புகிறார்.

பேசும்முன் யோசி

தன் மனைவி பிரபலமான ஹோட்டலுக்குப் போகும் வழியை சரிவரக் கண்காணிக்காததால் அங்கு போக இயலாததால் செங் மன அமைதியை இழந்தான். அவர்கள் குடும்பமாக ஜப்பானைச் சுற்றிப் பார்த்து விடுமுறையைக் கழித்து, வீடுதிரும்புமுன் கடைசியாக அந்தப் பிரபல ஹோட்டலில் திருப்தியாக உணவு உண்ண திட்டமிட்டிருந்தனர். இப்பொழுது கால தாமதத்தால் உணவருந்தாமல் விமான நிலையத்திற்குச் செல்லவேண்டியதாயிற்று. ஏமாற்றமடைந்த செங் , கவனமாகத் திட்டமிடாததற்காகத் தன் மனைவியைக் குறைகூறினான்.

பின்பு செங் தன் மனைவியைக் குறைகூறியதற்காக வருத்தப்பட்டான். தான் மிகக் கடினமாக நடந்து கொண்டதாகவும், தானே அந்தப் பாதையை கண்காணித்திருக்கலாம் என்றும் உணர்ந்தான். அதற்கு முன்னைய ஏழு நாட்களுக்கும் மிக சிறந்த முறையில் திட்டமிட்டதற்காக மனைவிக்கு நன்றி கூட சொல்லவில்லை.

நம்மில் அநேகர், செங் போலவே இருக்கிறோம். சோதிக்கப்படும்போது கோபத்தால் பொங்கி கட்டுப்பாடின்றி வார்த்தைகளைக் கொட்டிவிடுகிறோம். சங்கீதக்காரனைப் போல நாமும் “கர்த்தாவே, என் வாய்க்குக் காவல் வையும்; என் உதடுகளின் வாசலைக் காத்துக்கொள்ளும்” (சங். 141:3) என்று எவ்வளவாக ஜெபம் செய்ய வேண்டும்.

நாம் அதை எவ்வாறு செயல்படுத்த முடியும்? இதோ ஒரு ஆலோசனை, பேசும்முன் யோசி. உங்களுடைய வார்த்தைகள் நல்ல வார்த்தைகளா? பயன் தரும் வார்த்தைகளா? அன்பும் கிருபையுமுள்ள வார்த்தைகளா? (எபே. 4:29-32).

வாய்க்கு காவல் வைப்பதென்பது என்னவென்றால், எரிச்சலடையும்பொழுது வாயை மூடிக்கொண்டு சரியான வார்த்தைகளை, சரியான தொனியில் பேச அல்லது பேசாமலிருக்க ஜெபித்து தேவனின் உதவியை நாட வேண்டும். வார்த்தைகளைக் கட்டுப்படுத்துவதென்பது வாழ்க்கை முழுவதும் தொடரும் ஓர் பணி. நல்லவேளை, “தேவன் நம்மில் கிரியை செய்து தம்முடைய தயவுள்ள சித்தத்தின்படி விருப்பத்தையும் செய்கையையும் உண்டாக்குகிறவராயிருக்கிறார்” (பிலி. 2:13).