“உன்னை நேசிக்கின்றேன்—முழு உலகளவிற்கு”

என்னுடைய உறவினளான, மூன்று வயது ஜென்னா வெளிப்படுத்தும் ஒரு காரியம் என் மனதை விட்டு அகல்வதேயில்லை. ஒரு வாழைப்பழ கிரீம் பை, டிராம்பொலின் விளையாட்டு அல்லது ஃப்ரிஸ்பீ விளையாட்டு, ஏதோ ஒன்றை அவள் மிகவும் நேசித்தால், அதை வெளிப்படுத்த “உலகளவுக்கு உன்னை நேசிக்கின்றேன்” என்று தன் கரங்களை விரித்து அசைத்து தெரிவிப்பாள்.

இந்த அளவுக்கு நான் எதையாகிலும் நேசித்திருக்கின்றேனா என்று நான் நினைத்துப் பார்த்ததுண்டு. அப்படி ஒன்றும் நினைவிலில்லை.

“தேவன் அன்பாகவே இருக்கிறார்” (1 யோவா. 4:8,16) என யோவான் திரும்பத் திரும்ப எழுதுகின்றான். நம்முடைய கோபம்,பயம் அல்லது வெட்கம் போல அல்லாமல் உண்மையின் ஆழ்ந்த அடித்தளமாகிய, தேவனுடைய அன்பை, வளர்ந்தவர்களாகிய நமக்கு புரிந்து கொள்வது கடினமாயிருக்கின்றது. எதைக் குறித்து நாம் மிகவும் அஞ்சுகின்றோமோ அதன் அடிப்படையில், இவ்வுலகு நம்மை சில குழுக்களாக பிரித்து வைத்துள்ளது. நாம் எதை உண்மை எனக்கருதுகின்றோமோ அதைக் குறித்து எச்சரிக்கின்ற குரலை நாம் அலட்சியப்படுத்தி, அல்லது குற்றப்படுத்தி விட்டு, நாம் ஏதோ ஒன்றில் இணைந்து விடுகிறோம்.

வஞ்சகங்கள், அதிகார போராட்டங்களின் மத்தியில், தேவனுடைய அன்பு, இருளில் பிரகாசிக்கின்ற ஒளியாக, நம்மை தாழ்மை, நம்பிக்கை, மற்றும் அன்பின் பாதையைக் கற்றுக் கொள்ளும் படி, அழைக்கின்றது. (1:7-9; 3:18) .இந்த ஒளி காட்டும் உண்மைகள் வருத்தத்தை தருவதாக இருந்தாலும், நாம் இன்னும் நேசிக்கப்படுகிறோம் என்பதை தெரிந்து கொள்வோம் (4:10,18; ரோம. 8:1). ஜென்னா என் மீது சாய்ந்து கொண்டு, மென்மையாக என்னுடைய காதுக்குள் “உலகளவுக்கு உன்னை நேசிக்கிறேன்” என்றாள், நானும் “நான் உன்னை உலகளவு நேசிக்கிறேன்” என்றேன். ஒவ்வொரு கணமும் நான் அளவற்ற அன்பிற்குள்ளும், கிருபைக்குள்ளும் இருப்பதை நினைப்பதற்கு கிடைத்த தருணத்திற்காக நன்றி கூறுகிறேன்.

திசை திருப்பும் செய்திக்குச் செவி சாய்க்காதே

தூண்டி விட்டு திசை திருப்பும் செய்திக்குச் செவி சாய்க்காதே. ஏனெனில் “ட்ரோல்” (TROLL)  என்றழைக்கப்படும் யுக்தி வலைதளங்களில் பரவி வருகின்றது. வேண்டுமென்றே பிறரை கோபமடையச் செய்யும், காயப்படுத்தும் கருத்துக்களை செய்திகளில் அல்லது சமூக வலைதளங்களில் அடிக்கடி பதிக்கின்றார்கள். ஆனால் இத்தகைய செய்திகளுக்கு செவி சாய்க்கவில்லையெனில் அவர்களால் உரையாடல்களைத் திசை திருப்புவது கடினமாகி விடுகின்றது.

ஆக்கபூர்வமான உரையாடல்களுக்குச் சற்றும் ஆர்வம் காட்டாத மக்களைச் சந்திப்பது என்பது ஒரு புதிய காரியமல்ல. “தூண்டி விட்டு திசை திருப்பும் செய்திக்குச் செவி சாய்க்காதே” என்பதற்குச் சமமான வேதவாக்கியம் நீதிமொழிகள் 26:4ல்  கொடுக்கப் பட்டுள்ளது. “மூடனுக்கு அவனுடைய மதியீனத்தின்படி மறு உத்தரவு கொடாதே; கொடுத்தால் நீயும் அவனைப் போலாவாய்” என்பது.

ஆனால் மிகவும் பிடிவாதமான குணமுடைய மனிதனும் விலையேறப்பெற்ற தேவனுடைய சாயலைப் பெற்றவன். நாம் ஒரு  வேளை பிறரோடு அதிகம் பேசுபவராக இல்லையெனில்  நாம் நம்மைக் குறித்து உயர்வாக மதிப்பிடுபவராகவும், பிறரை மதியாதவராகவும், தேவனுடைய கிருபைக்குத் தூரமானவர்களாகவும் கருதப்படக் கூடும் (மத். 5:22)

எனவே தான் நீதிமொழிகள் 26:5 இதற்கு மாறான ஓர் ஆலோசனையைத் தருகின்றது. நாம் தாழ்மையோடு ஜெபத்தில்தேவனைச் சார்ந்து கொண்டால்தான் எல்லாச் சந்தர்ப்பங்களிலும் அன்பை வெளிப் படுத்த முடியும். (கொலோசேயர் 4:5-6) சில வேளைகளில் நாம் பேச வேண்டும், வேறு சில வேளைகளில் அமைதியாயிருப்பதே மேலானது.

நாம் தேவனுக்குச் சத்துருவாக இருந்த போதும்  நம்மை அவரண்டை இழுத்துக் கொண்ட அதே தேவன் இன்றும் ஒவ்வொரு மனிதனின்  இருதயத்திலும் வல்லமையாகக் கிரியை செய்துகொண்டிருக்கிறார் என்பதை எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் தெரிந்து கொண்டால் நாம் சமாதானத்தைப் பெற்றுக் கொள்வோம்.  (ரோம. 5:10). கிறிஸ்துவின் அன்பை நாம் பிறரோடு பகிர்ந்து கொள்ளும் போது அவர் தரும் ஞானத்தைச் சார்ந்து கொள்வோம்.

நீங்கள் ஓய்வெடுக்கவேண்டும்!

மிகவும் மோசமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ள ஒரு நோயாளியிடம் மருத்துவர், 'நீங்கள் கண்டிப்பாக ஓய்வு எடுக்கவேண்டும்", என அறிவுறுத்துகிறார். 'ஓய்வு?" நான் ஓய்வாகத்தான் இருக்கிறேன் என்று குழப்பத்தோடு பதிலளித்தார் வில்மர். அதே குழப்பத்தோடு, அவர் மிகவும் ஏளனமாக, 'நான் இதைவிட ஓய்வாக இருக்க வேண்டுமெனில், அது என்னுடைய மரணத்தின்போது தான்", என்று கூறினார்.

இதை இணைத்துப் பார்க்க முடியுமா? டாக்டரின் பலவிதமான ஆலோசனைகள் வில்பருக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தாலும், வில்பரின் பதில்கள் நியாயமானதாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால், இந்தக் காட்சியானது நகைப்பிற்குரியதாகிறது. ஏனெனில், நாம் குழப்பமடையும்போது எவ்வாறு உணர்கிறோம்- நாம் சந்திக்கக்கூடிய சூழ்நிலைகள் நம்முடைய வாழ்க்கையையே பயமுறுத்தக்கூடியதாக அமைகிறது.

நாம் பயங்கரமான சூழ்நிலையில் இருக்கும்போது, நமக்கு ஓய்வு தேவை என்ற ஆலோசனை நமக்கு ஏளனமாகப்படுகிறது. என் வாழ்வின் பயமுறுத்தும் பல சூழ்நிலைகள் என்னை இறுக்கும்போது, மரணக்கட்டுகள் (சங். 116:3) என்னைச் சுற்றிக் கடினமாக பிடித்து இழுக்கும்போது, என்னுடைய ஒவ்வொரு சித்தமும் அதற்கு எதிராகப் போராடவேண்டும் என்று நினைக்குமேயொழிய ஓய்வாக இருக்கவேண்டும் என்று நினைக்காது.

'அப்பொழுது நான் கர்த்தருடைய நாமத்தைத் தொழுதுகொண்டு: கர்த்தாவே, என் ஆத்துமாவை விடுவியும் என்று கெஞ்சினேன்." (சங். 116:4). அப்பொழுது ஆச்சரியமாக ஏதோ ஒன்று எனக்கு நேரிடுகிறது. எனக்குள்ளாக இறுக்கப்பட்டிருக்கிற அந்த முடிச்சு இளகுகிறது (வச. 7). என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு சமாதானம் எனக்குள்ளாக விரைவாக ஊடுருவி வருகிறது. என்னைச் சுற்றியுள்ள ஆவியானவரின் பிரசன்னமானது என்னை ஆறுதல் படுத்தும்போது, நான் சுவிசேஷத்தின் இதயமான சத்தியத்தை நான் ஓரளவு புரிந்து கொள்கிறேன். அதாவது, நம்முடைய ஆண்டவரின் பலத்த புயத்திற்குள் நம்மை அர்ப்பணிக்கும் போது, நாம் சிறந்த முறையில் போராடமுடியும் என்ற சத்தியத்தைப் புரிந்து கொள்ளுகிறோம் (1 பேது. 5:6,7).

விலையேறப்பெற்றவர்

“என் பொக்கிஷம். . .”  டால்கினின் லார்ட் ஆப் த ரிங்ஸ் என்கிற தொடர்கதைகளில் வருகிற  “கொலும்” கதாபாத்திரம் சொல்லும் வசனம் இது. மூன்றுபாக திரைப்படமாகவும் இக்கதை எடுக்கப்பட்டுள்ளது. மெலிந்து உடலுடன், “சக்தி தரும் அரிய மோதிரத்தின்மேல்”  கொள்ளை ஆசைகொண்டு அலைகிற கொலும் என்கிற குள்ளனை, இன்று பேராசைக்கும், தீராதவெறிக்கும், பித்துப்பிடித்த நிலைக்கும் மிகச்சரியான ஓர் அடையாளமாகக் காட்டலாம்.

“கொலும்” கதாபாத்திரம் சிக்கலானதும்கூட. மோதிரத்தின் மேலான விருப்பும்-வெறுப்பும், தன் மேலான விருப்பும்-வெறுப்பும் அதை பாடாய்ப்படுத்தும். “கொலுமின்” இந்த மனக்குமுறல்கள் போலத்தான் இன்று நம் ஒவ்வொருவருடைய மனவேட்கைகளும் உள்ளன. ஏதாவது ஒரு காரியத்தின்மேல் குறியாக இருப்போம் அல்லது “அதிகமாக” வேண்டுமென்கிற வேண்டாத ஏக்கம் இருக்கும். நாம் “பொக்கிஷமாகக்” கருதுகிற அந்தக் காரியங்கள் கிடைத்தால்தான் நமக்கு நிம்மதியே வரும். உண்மை என்னவென்றால், நமக்கு மனதிருப்தியைத் தருமென நாம் நினைக்கிற அந்தக் காரியங்கள்தாமே முன்பைவிட வெறுமையான உணர்வை உண்டாக்கிடும்.

ஆனால் இதைவிட மேலான ஒரு வாழ்க்கையும் இருக்கிறது.  சங்கீதம் 16இல் தாவீது சொல்வதுபோல, நம் இருதயங்களின் ஏக்கங்கள் நம்மை இளைக்கச்செய்துவிடும்போல மிரட்டும்போது, மனநிம்மதி கிடைக்காமல் திண்டாடும்போது (வசனம் 4), தேவனிடம் அடைக்கலம் உண்டு என்கிற ஞாபகம் வரவேண்டும் (வச. 1), ஒவ்வொரு நற்காரியமும் அவரிடமிருந்து வருகிறது என்கிற ஞாபகம் வரவேண்டும் (வச. 2.)

அவற்றைப் பார்க்கும்போது மனநிம்மதி உண்டாகிறது என்பது தவறானது, பார்க்கும் நற்காரியங்களில் தேவ அழகு தெரிகிறது என்பதற்காகப் பார்க்கவேண்டும். (வசனம் 8). அப்போது மெய்யான மனரம்மியத்தை அனுபவிக்கலாம். தேவனுடைய சமுகத்தில் “பரிபூரண ஆனந்தம்” கிடைக்கும், “ஜீவ மார்க்கத்தில்” இன்றும் என்றென்றும் அவரோடு நடக்கலாம் (வச.11).

அன்பும் சமாதானமும்

வல்லமையுள்ள சமாதானம், நாம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவு தேவ சமாதானம் நம்முடைய ஆழ்ந்த துயரத்தின் போது நம்முடைய இருதயங்களை நிரப்புகிறது (பிலி. 4:7), என்பதை நினைக்கும் போது மிகவும் ஆச்சரியமாக இருக்கின்றது. நான் இதனை சமீபத்தில் என்னுடைய தந்தையின் நினைவு ஆராதனையில் உணர்ந்தேன். ஒரு நீண்ட வரிசையில், அனுதாபத்தைத் தெரிவிக்கும்படி மக்கள் கடந்து வந்து தங்களுடைய வருத்தத்தைத் தெரிவித்துக் கொண்டபோது, நான் என் பள்ளித் தோழனைச் சந்தித்த போது வெகுவாக சமாதானம் பெற்றேன். ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல், அவன் என்னை அணைத்துக் கொண்டான். அவனுடைய அமைதியான புரிந்து கொள்ளல், அந்தக் கவலையும் கஷ்டமும் நிறைந்த நாளில் என்னைச் சமாதானத்தால் நிரப்பிற்று. நான் நினைத்துக் கொண்டபடி தனிமையிலில்லை என்ற வலிமையான நினைவைத் தந்தது.

சங்கீதம் 16ல் தாவீது விளக்குவது போல, நம்முடைய வாழ்வின் கடினமான சூழல்களில் தேவன் தருகின்ற சமாதானமும், மகிழ்ச்சியும் நம்முடைய சொந்த பெலத்தினால் நாம் பெற்றுக் கொண்டதல்ல. ஆனால், அது நாம் தேவனிடத்தில் பாதுகாப்பைத் தேடும் போது நாம் அநுபவிக்கும்படி அவர் நமக்குத் தருகின்ற மிகப் பெரிய ஈ.வு. (வச. 1-2).

மரணம் கொண்டு வருகின்ற வேதனைகள் சில வேளைகளில் நம்மை வழிதவறச் செய்து, ஒருவேளை அந்நிய தேவர்களிடம் கொண்டு சென்றால், அங்கு இந்த வேதனைகளைத் தள்ளிவிடலாம் என்று எண்ணுவோமாயின் அது தவறு. அது இன்னும் அதிக வேதனையையே கொண்டு வரும் (வச. 4).

நாம் இதனைப் புரிந்து கொள்ளமுடியாவிடினும், நம்பிக்கையோடு தேவனிடம் திரும்புவோம். தேவன் நமக்குத் தந்த இந்த வாழ்வு வேதனை நிறைந்ததாயிருந்தாலும் அது இன்னமும் அழகாகவும், நல்லதாகவுமேயுள்ளது (வச. 6-8). நம்முடைய வேதனையின் வழியே நம்மை அன்போடு சுமந்து சென்று, மரணம் கூட எடுத்து விட முடியாத நித்திய சமாதானம், மகிழ்ச்சிக்குள் நம்மை அழைத்துச் செல்பவரின் அன்பு கரங்களில் நம்மை அர்ப்பணிப்போம் (வச. 11).

இரவில் கேட்ட பாடல்

என்னுடைய தந்தையின் வாழ்வு ஏக்கம் நிறைந்ததாகவேயிருந்தது. அவர் பார்க்கின்சன்ஸ் வியாதியால் பாதிக்கப்பட்டு, படிப்படியாக மனதிலும், உடலிலும் குறுகிக் கொண்டேயிருந்த போதிலும், அவர் ஒரு முழுமையைப் பெற ஏங்கினார், அவர் அமைதியைப் பெற விரும்பினார், ஆனால், மன அழுத்தத்தின் வேதனையால் அவதியுற்றார். அவர் அன்பைப் பெறவும், அனுபவிக்கவும் ஏங்கினார். ஆனால், எப்பொழுதும் தனிமையையேயுணர்ந்தார்.

அவர் தனக்கு விருப்பமான சங்கீதம் 42ன் வார்த்தைகளை வாசித்தபோது தன்னுடைய தனிமையுணர்விலிருந்து சற்றே விடுவிக்கப்பட்டார். அவரைப்போன்று சங்கீதக்காரனும் ஆற்றொணா ஏக்கத்தையும், சுகம் பெற வேண்டுமென்ற தீராத தாகத்தையும் அறிவார் (வச. 1-2). அவரைப் போன்று. சங்கீதக்காரனும் ஒருபோதும் தீராத துயரம் எப்படியிருக்கும் என்பதையறிவான் (வச. 3). உண்மையான மகிழ்ச்சியின் நாட்கள் என்பது என்றோ நடந்த ஒரு காரியம் என நினைக்கும்படி அவருடைய துயரம் இருந்தது (வச. 6). என் தந்தையைப் போன்று குழப்பத்தின் அலைகளும், வலியும் வேதனையும் அவரை மேற்கொண்டன (வச. 7). சங்கீதக்காரன் தான் தேவனால் கைவிடப்பட்டவனாக உணர்ந்து “ஏன்" எனக் கேட்கின்றான் (வச. 9).

இந்த சங்கீதத்தின் வார்த்தைகள் அவரின் துயரைத் துடைத்து, அவருக்குத் தான் தனிமைமையிலில்லை என்ற உறுதியைத் தந்தது. வேதனையின் மத்தியில் என்னுடைய தந்தைக்கு ஒரு சமாதானம் கிடைத்தது. ஓர் அன்பின் குரல் அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டது. அக்குரல் அவருக்கு ஓர் உறுதியைக் கொடுத்தது, அவருக்குப் பதில் கிடைக்கவில்லையெனினும் அலைகள் அவர்மேல் புரண்டுவந்தாலும், அவர் இன்னமும் தேவனால் நேசிக்கப்படுகின்றார் (வச. 8).

எப்படியோ, இரவில் கேட்ட அந்த அன்பின்பாடல் அவருக்குப் போதுமானதாக இருந்தது, பற்றிக்கொள்ளும்படியான ஒரு சிறிய நம்பிக்கையை, அன்பை, மகிழ்ச்சியை என் தந்தைக்குக் கொடுக்கும்படி போதுமானதாக இருந்தது. அவருடைய எல்லா ஏக்கங்களும் நிறைவேறி திருப்தியைத்தரும் நாளுக்காக காத்திருக்கும்படி அவருக்குப் போதுமானதாக இருந்தது (வச. 5,11).

அச்சுறுத்தும் காரியங்கள், அழகான காரியங்கள்

பயம் நம்மை உறைய வைத்துவிடக்கூடும். கடந்த காலத்தில் நம்மைக் காயப்படுத்தியவை, மீண்டும் நம்மைக் காயப்படுத்தக்கூடியவை என்று, பயப்படுவதற்கான எல்லாக் காரணங்களும் நமக்குத் தெரியும். இதனால் சில சமயங்களில் நாம் பின்னே போகவும் முடியாமல், முன்னே செல்லவும் பயந்து தவிக்கிறோம். என்னால் இதைச் செய்ய முடியாது. மீண்டும் காயப்படுவதை சமாளிக்கும் அளவுக்கு எனக்கு சாமர்த்தியம் இல்லை, பெலன் இல்லை, தைரியம் இல்லை.

எழுத்தாளர் ஃப்ரெட்ரிக் ப்யுக்னர் கடவுளின் கிருபையை விவரிக்கும் விதம் என்னை அதிகம் கவர்ந்தது. “இதுதான் உலகம். இங்கு அச்சுறுத்தும் காரியங்களும் நடக்கும். அழகான காரியங்களும் நடக்கும். பயப்படாதே. நான் உன்னோடு இருக்கிறேன்” என்று கூறும் மெல்லிய சத்தத்தைப் போன்றது கடவுளின் கிருபை என்று கூறுகிறார்.

அச்சுறுத்தும் காரியங்கள் நடக்கும். நம் உலகில், காயப்படுத்துபவர்கள், சிலரை மிக மோசமாக காயப்படுத்துகிறார்கள். சங்கீதக்காரன் தாவீதைப் போல, நாமும், தீங்கு நம்மைச் சூழ்ந்ததையும் “பட்சிக்கிற சிங்கங்களைப்” (சங்கீதம் 57:4) போல் நம்மைப் பிறர் காயப்படுத்தியதையும் சுமக்கிறோம். எனவே நாம் துக்கித்துக் கதறுகிறோம் (வச. 1-2)

ஆனால் கடவுள் நம்மோடு இருப்பதால், அழகான காரியங்களும் நடக்கக்கூடும். நமது காயங்களையும், பயங்களையும் சுமந்துகொண்டு நாம் அவரிடம் செல்லும்போது, நம்மைக் காயப்படுத்தக்கூடிய திறனைவிட (வச. 1-3) அதிகமான அன்பால் நாம் சுமக்கப்படுவதை உணர்வோம். அந்த அன்பு வானபரியந்தம் எட்டக்கூடிய அன்பு (வச. 10). பேரிடர் நம்மைச் சூழ்ந்துகொள்ளும்போதும், நம் இருதயம் சமாதானத்தைக் கண்டுகொள்ளத்தக்க உறுதியான புகலிடமாக அவர் அன்பு அமையும் (வச. 1,7). அவரது விசுவாசத்தைப் பற்றிய பாடலோடு ஒரு புதிய நாளைப் பார்க்கும்படி, புதிதாக்கப்பட்ட தைரியத்தோடு நாம் ஒருநாள் விழிப்போம் (வச. 8-10).

நமது நண்பர்களுக்காக

எமிலி ப்ராண்ட் எழுதிய உதரிங் ஹைட்ஸ் (Wuthering Heights) என்ற கதையில் அடுத்தவர்களை குறை சொல்லுவதற்கு அடிக்கடி வேதாகமத்தை மேற்கோள் காட்டும், முரணாகப் பேசும் ஒரு கதாபாத்திரம் உண்டு. “வேதாமத்தைத் துருவி ஆராய்ந்து, அதன் வாக்குறுதிகளைத் தனக்கென்று எடுத்துக்கொண்டு, சாபங்களை அடுத்தவர்கள் மீது எடுத்தெறியும், சலிப்பைத்தரும், சுய நீதி கொண்ட பரிசேயன்” என்று அந்த கதாபாத்திரம் விவரிக்கப்படுகிறது.

முந்திய வாக்கியம் நமக்கு சிரிப்பை வரவழைக்கும்; நமக்குத் தெரிந்த சில மனிதர்களை ஒருவேளை நம் நினைவுக்குக் கொண்டுவரும். ஆனால் ஒருவிதத்தில் நாம் அனைவரும் இதேபோல்தானே இருக்கிறோம் -  அடுத்தவர்கள் தோல்வியை கண்டனம் செய்து நமது குறைகளுக்கு நாமே சமாதானம் சொல்லிக்கொள்கிறோம் அல்லவா?

வேதாகமத்தில் குறிப்பிடப்படும் சிலர் இதற்கு நேர்மாறாக நடந்துகொண்டார்கள். மற்றவர்களை காப்பாற்ற முடியும் என்றால் தங்களுக்கு கடவுள் கொடுத்த வாக்குறுதிகளை விட்டுக்கொடுத்து, சாபத்தைக் கூட ஏற்றுக்கொள்ள தயங்கவில்லை. இஸ்ரவேலரின் பாவங்கள் மன்னிக்கப்படாமல் இருப்பதற்கு பதிலாக தன் பெயரை கடவுளின் புஸ்தகத்திலிருந்து நீக்குமாறு மோசே கூறுவதைப் பார்க்கிறோம் (யாத்திராகமம் 32:32). தன் இனத்தார் கடவுளைக் கண்டுகொள்ள, கிறிஸ்துவை விட்டு தான் சபிக்கப்படுவதை விரும்புவதாக பவுல் கூறினார் (ரோமர் 9:3).

இயற்கையாகவே சுய நீதி கொண்டவர்களாகிய நமக்கு, தங்களை விட மற்றவர்களை அதிகமாக நேசித்தவர்களை வேதாகமம் எடுத்துக்காட்டுகிறது.  

ஏனென்றால் இத்தகைய அன்பு இறுதியில் இயேசுவை சுட்டிக்காட்டுகிறது. “ஒருவன் தன் சிநேகிதருக்காகத் தன் ஜீவனைக் கொடுக்கிற அன்பிலும் அதிகமான அன்பு ஒருவரிடத்திலுமில்லை” (யோவான் 15:13) என்று இயேசு கற்பித்தார். நாம் இயேசுவைப் பற்றி தெரிந்துகொள்ளும் முன்பாகவே, நமக்கு வாழ்வளிப்பதற்காக, சாவைத் தெரிந்துகொண்டு, இயேசு “முடிவு பரியந்தம்” நம் மேல் அன்புவைத்தார் (யோவான் 13:1).

இதேபோல் நாமும் நேசிக்கவும், நேசிக்கப்படவும், கடவுளின் குடும்பத்திற்கு அழைக்கப்படுகிறோம் (யோவான் 15:9-12). கற்பனை செய்ய முடியாத கடவுளின் அன்பை நாம் மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும்போது, இந்த உலகம் அவரைக் காணும்.  

சுகம் தரும் வெள்ளம்

இடியோடு கூடிய மழையென்றால் எனக்கு மிகவும் விருப்பம். மிகப் பெரிய புயல், இடி முழக்கத்தோடு தண்ணீரைக் கொட்டிக் கொண்டிருக்கும் போதெல்லாம், சிறுமியாக இருந்த நான், எனது உடன் பிறப்புகளுடன், எங்கள் வீட்டின் வெளியே அங்கும் இங்குமாக ஓடி, வழுக்கி விழுந்து, சறுக்கி விளையாடி மகிழ்வேன். நாங்கள் வீட்டிற்குத் திரும்பும் போது எங்கள் எலும்புவரை நனைந்ததைப் போன்றிருப்போம்.

அந்த சில நிமிடங்கள் நாங்கள் மிகவும் உற்சாகமாகவும், மிகவும் வலிமையான ஒன்றினுள் மூழ்கியிருப்பதைப் போன்றும் உணர்வோம். அது ஒரு விளையாட்டா அல்லது பயங்கரமானதாவென நாங்கள் அறியோம்.

சங்கீதம் 107ல் கூறப்பட்டுள்ளபடி கர்த்தர் அவாந்தரவெளியைத் தண்ணீர்த்தடாகமாகவும், வறண்ட நிலத்தை “நீரூற்றுகளாகவும்” மாற்றுவார் (வச. 35) என்பதை வாசிக்கும் போது என்னுடைய இளமைப்பருவ இந்நிகழ்வு என் மனதிற்கு வந்தது. இவ்வாறு ஒரு பாலைவனத்தைச், சோலைவனமாக ஒரு மழை மாற்றியதெனில், அது ஒரு சாதாரண மழையல்ல, கொட்டித் தீர்த்த பெரு மழை, வறண்ட நிலத்தின் ஒவ்வொரு வெடிப்பின் வழியேயும் சென்று, அந்நிலத்திற்கு ஒரு புதிய வாழ்வு கொடுத்த மழை.

நாமும் இத்தகைய புதுப்பித்தலுக்காகத் தான் ஏங்கிக் கொண்டிருக்கிறோமல்லவா? நம்முடைய வாழ்வும் பசியோடும், தாகத்தோடும் ஆத்துமா தொய்ந்ததாகவும் வனாந்திரத்திலே அவாந்தரவழியாய் அலைந்து திரிந்தும் தாபரிக்கும் ஊரைக் காணமலிருப்பதைப் போன்றிருக்கின்றதோ? (வச. 4-5). நமக்கு நம்பிக்கைக்கும் மேலான ஒன்று தேவை. நம்மில் வேரூன்றிவிட்ட பாவம் நம்மை அந்தகாரத்திலும் மரண இருளிலும் அழித்திவிட்டதோ? (வச. 10-11). நம்முடைய இருதயத்தில் ஒரு மாற்றம் தேவை.

இத்தகைய மாற்றத்தை நம்முடைய தேவனாலேயே தர முடியும் (வச. 20). நம்முடைய கட்டுகளின் சங்கிலிகளை உடைக்க வல்லவரிடம் நம்முடைய பயங்களையும், அவமானங்களையும் கொண்டு வருவோம். அவர் நம் இருளை அகற்றி ஒளிமயமாக்குவார் (வச. 13-14).