புன்னகைக்க ஒரு காரணம்

வேலை ஸ்தலத்திலே, நம்மை ஊக்குவிக்கும் வார்த்தைகள் மிக அவசியமானது. ஊழியர்களின் உரையாடல்கள், அந்நிறுவனத்தின் லாபம், மற்றும் வாடிக்கையாளர்களின் மனநிறைவு, மற்றும் சக ஊழியரின் அங்கீகாரம் பாராட்டு, ஆகியவற்றில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும். நன்கு செயல்படக் கூடிய குழுக்கள், அதிருப்தி, எதிர்ப்பு, பரிகாசம், ஆகியவற்றைக் காட்டிலும், ஆறு மடங்கு நம்பிக்கையூட்டும் ஆக்கப்பூர்வமான வார்த்தைகளை உபயோகிப்பதாக, ஆய்வுகள் வெளிப்படுத்துகிறது. அதேசமயம், மோசமாக செயல்படும் குழுக்கள், ஒவ்வொரு நன்மையான வார்த்தைக்கும், மூன்று மடங்கு அதிக எதிர்மறையான கருத்துகளையே உபயோகிக்கிறார்கள்.

உறவுகள் கட்டப்படுவதற்கும், நல்ல விளைவுகளை காணவும், வார்த்தைகள் எவ்வளவு

முக்கியமானவைகள் என்பதை, தன் அனுபவத்தின் மூலம் பவுல் கற்றறிந்தான். தமஸ்கு பட்டணத்திற்கு செல்லும் வழியிலே, இயேசுவை சந்திக்கும் முன்பு, தன் வார்த்தையினாலும் செயல்களினாலும், இயேசுவை பின்பற்றுகிறவர்களை அச்சுறுத்தி உபத்திரவப்படுத்தினான். ஆனால், அவன் தெசலோனியர்களுக்கு கடிதம் எழுதும் காலக்கட்டதிற்குள்ளாக, தேவன் அவன் இருதயத்திலே செய்த கிரியையினாலே, பிறரை மிகுதியாய் ஊக்குவிப்பவனாக மாறிப்போனான். மேலும், தன்னை உதாரணமாக ஏற்றுக்கொண்டு, நாம் ஒருவரையொருவர் உற்சாகப்படுத்தும்படி வேண்டினான். ஆயினும், முகஸ்துதியை தவிர்க்க ஜாக்கிரத்தையாக இருக்கவும்,  கிறிஸ்துவின் ஆவியை பிரதிபலித்து, பிறரை நல் வார்த்தையினால் ஊக்குவிக்க கற்றுத் தந்தான்.

நாம் பிறரை ஊக்குவிக்க, நமக்கு தேவையான பெலனை தேவனிடமிருந்து பெற்றுக்கொள்கிறோம் என்பதை பவுல் நினைவுகூருகிறான். நம்மை மிகுதியாய் நேசித்து, நமக்காக மரித்த இயேசுவிடம், நம்மை முற்றிலுமாக ஒப்படைத்து, அவர் மூலம் நாம் பிறரை ஆற்றவும் தேற்றவும் மன்னிக்கவும் ஊக்குவிக்கவும் நேசிக்கவும் செய்வோமாக (1 தெச. 5:1௦-11).

நாம் ஒருவருக்கொருவர் உதவுவதின் மூலம், தேவனுடைய பொறுமையையும் நன்மையையும் ருசிபார்க்க அறிந்துகொள்ளக் கூடும் என்பதை, பவுல் நமக்கு காண்பிக்கிறார்.

பிரபஞ்சத்தில் தனிமையாக!

அப்போலோ 15 (Apollo 15) என்னும் விண்வெளிக்கப்பலில் பயணித்த விண்வெளி வீரரான அல் வோர்டன் (Al Worden) சந்திரனிலிருந்து தொலைதூரத்தில் தனியாக வசிக்கும் அனுபவத்தை நன்கு அறிந்தவர். இவர் 1971ஆம் ஆண்டு, விண்கலத்தின் கட்டளை மையமாகிய என்டவோரில் (endeavor), மூன்று நாட்கள் தனியாக இருக்கவேண்டியதாயிற்று. இவருடன் வந்த இரண்டு பேரும் பல்லாயிரக்கணக்கான மைல்களுக்கு அப்பால் இருந்த சந்திரனின் மேற்பரப்பில் வேலை செய்துகொண்டிருந்தனர். தலைக்கு மேல் தெரிந்த நட்சத்திரங்கள் மாத்திரமே அவருக்குத் துணையாக இருந்தன. நட்சத்திரங்கள் மிகுதியாக இருந்ததால் ஒளிவீசும் போர்வை ஒன்று அவரைச் சுற்றி வளைத்து கொண்டிருந்தது போல இருந்ததாக நினைவுகூருகிறார்.  

வீட்டைவிட்டு வந்த யாக்கோபு, சூரியன் அஸ்தமித்து இரவு நேரம் வந்தபொழுது அவனும் தனிமையை உணர்ந்தான். ஆனால் அவன் தனியாக இருந்ததற்கு காரணம் வேறு. முதற்குமாரனுக்குரிய ஆசீர்வாதத்தை தன் மூத்த சகோதரனிடமிருந்து யாக்கோபு தந்திரமாக திருடிக்கொண்டதால், அவன் இவனை கொலை செய்ய நினைத்தான். ஆகவே யாக்கோபு தன் சகோதரனிடமிருந்து தப்பித்துக் கொள்ளும்படி வீட்டைவிட்டு ஓடிவந்தான். தனிமையில் யாக்கோபு தூங்க ஆரம்பித்தவுடன், அவனுக்கு ஓர் கனவு வந்தது. கனவில் பரலோகமும் பூமியும் ஓர் படிக்கட்டினால் இணைக்கப்பட்டிருப்பதைக் கண்டான். அதில் தூதர்கள் ஏறுவதையும், இறங்குவதையும் கண்டபொழுது, தேவனுடைய சத்தத்தை கேட்டான். அவர் அவனோடிருந்து, அவன் பிள்ளைகளின் வாயிலாக முழு உலகையும் ஆசீர்வதிக்கப்போவதாக அவனுக்கு வாக்களித்தார். பின்பு தூக்கத்திலிருந்து விழித்துக்கொண்ட யாக்கோபு “மெய்யாகவே கர்த்தர் இந்த ஸ்தலத்தில் இருக்கிறார்; இதை நான் அறியாதிருந்தேன்” என்று கூறினான் (ஆதி. 28:16). 

வஞ்சகம் செய்ததினால் யாக்கோபு தன்னைத் தனிமைப்படுத்திக்கொண்டான். அவனுடைய தோல்விகளின் மத்தியிலும், இருண்ட இரவின் மத்தியிலும், அவன் தேவனின் பிரசன்னத்தினால் சூழப்பட்டிருந்தான். அவருடைய நோக்கங்கள் நம்முடைய திட்டங்களைவிட மேன்மையானதாகவும் நீண்டகால விளைவு உடையதாகவும் இருக்கின்றது. பரலோகம் நாம் நினைப்பதைவிட மிக அருகில்தான் இருக்கின்றது. “யாகோபின் தேவனும்” நம்மோடுதான் இருக்கின்றார்.

அன்பின் தொடுதல்

இறுக்கமான தருணத்தின் முடிவில் மனதை உருக்குகிற ஒரு காட்சியைக் கனடாவின் மெட்ரோ ரயில் பயணிகள் கண்டனர். உரத்த குரலில் கத்திக்கொண்டிருந்த ஓரு வாலிபனின் செயல்கள் பயணிகளை வெகுவாகப் பயமுறுத்தியது. அப்போது 7௦வயதுள்ள ஓர் பெண்மணி கனிவாக தன் கரத்தை அவனிடம் நீட்டுவதை அவர்கள் கண்டனர். அந்த பெண்ணின் இரக்கத்தைக் கண்டு அந்த மனிதன் ரயிலின் தரையில் கண்ணீர் மல்க அமர்ந்தான். பின்னர் எழுந்து நின்று, “நன்றி பாட்டி,” என்று அவன் சொல்லிவிட்டு, அங்கிருந்து சென்று விட்டான். “நான் ஓர் தாய், அந்த மனிதனுக்கு ஓர் அன்பின் தொடுதல் தேவைப்பட்டதை நான் உணர்ந்தேன். ஆகவே அவ்வாறு செய்தேன்.” பயம் இருந்தபோதிலும் ஏன் அவ்வாறு செயல்பட்டார் என்பதை அந்த பெண்மணி விளக்கினார். அறிவுசார்ந்த ஆலோசனை அவரை தள்ளி இருக்கவே சொல்லியிருக்கும். ஆனாலும் அவர் அன்பினால் உந்தப்பட்டு அபாயகரமான காரியத்தைத் துணிவுடன் செய்தார்.

இயேசு இப்படிப்பட்டதான இரக்கத்தை நன்கறிவார். குணமடைய வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் தன்னை நோக்கிவந்த குஷ்டரோகியைக் கண்டு பதட்டமடைந்த பார்வை யாளர்களின் பயத்தை அவர் அங்கீகரிக்கவில்லை. ஆதரவு எதுவும் தராமல், கிராமத்திற்குள் வந்ததற்காக கண்டனத்தை மாத்திரம் தரும் நிலையில் இருந்த மற்ற மத்த தலைவர்களை போல் உதவி செய்யமுடியாத நிலையிலும் அவரில்லை (லேவி. 13:45-46). இயேசு தீண்டத்தகாதவனாக வாழ்ந்துவந்த அவனிடம் தன் கைகளை நீட்டி, தொட்டு குணமாக்கினார்.

எந்த ஒரு சட்டத்தாலும் தரமுடியாத ஒன்றை, அந்த மனிதனுக்காகவும் நமக்காகவும் இயேசு தர வந்தார். அவருடைய இருதயம் மற்றும் கரத்தின் தொடுதல்தான் அது.

கிழக்கும் மேற்கும் சந்திக்கையில்

தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இருந்த மாணவர்கள் வட அமெரிக்காவிலிருந்து வந்த ஒரு ஆசிரியரைச் சந்தித்த பொழுது, அந்த ஆசிரியர் ஒரு பாடத்தை கற்றுக் கொண்டார். சரியான விடையைத் தேர்வு செய்யும் தேர்வை அவரது மாணவர்களுக்கு நடத்தின பொழுது, அநேக கேள்விகளுக்கு எந்த பதிலையும் தேர்வு செய்யாததைக் கண்டு ஆச்சரியமுற்றார். திருத்திய தாள்களை தரும்பொழுது, அடுத்த முறை தேர்வு எழுதும் பொழுது, பதிலை எழுதாமல் இருப்பதை விட எதோ ஒரு பதிலை யூகித்து தேர்வு செய்யுமாறு அவர்களுக்கு அறிவுரை சொன்னார். ஒரு மாணவன் ஆச்சரியத்துடன் கையை உயர்த்தி, “தற்செயலாக சரியான பதிலை நான் பெற்று விட்டால், தெரியாததை தெரிந்ததுபோல் செய்ததாகிவிடுமல்லவா?” என்று கேட்டான். மாணவன் மற்றும் ஆசிரியரின் கண்ணோட்டமும், அணுகுமுறையும் வித்தியாசமாக இருக்கிறது.

புதிய ஏற்பாட்டின் துவக்க நாட்களில் கிறிஸ்துவை ஏற்றுகொண்ட யூதருக்கும், புறஜாதியாருக்கும் கிழக்கிற்கும் மேற்குக்கும் இடையே இருந்த வித்தியாசம் போல அவர்களது கண்ணோட்டமும் இருந்தது. கொஞ்சகாலத்தில் அவர்களுக்குள் பிரச்சனைகள் முளைத்தது, வழிபாட்டு நாட்கள் போன்ற விஷயத்தில் தொடங்கி எதை சாப்பிடவும், குடிக்கவும் வேண்டும் என்ற காரியத்தில் வந்து நின்றது. அதற்கு அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் மற்றவருடைய இருதயத்தின் மெய்யான நிலையை அறிந்துகொள்ள ஒருவராலும் முடியாததால் அதை நியாயம் தீர்க்கவும் ஒருவருக்கும் அதிகாரம் கிடையாது என்ற முக்கியமான சத்தியத்தை மனதில் வைத்துக்கொள்ளுமாறு வலியுறுத்தினார்.

சக விசுவாசிகளுடன் இணக்கமாக இருக்கும் பொருட்டு தேவன் நமது மெய்யான நிலையை நமக்கு காண்பிக்கிறார். நாம் அனைவரும் அவரது ஆளுகைக்கு உட்பட்டு அவர் ஒருவருக்கு மாத்திரமே பதில் சொல்லும் பொறுப்பில் இருக்கின்றோம். ஆகவே அவரது வார்த்தையின்படியும், நமது மனசாட்சியின்படியும் நடக்குமாறு வலியுறுத்துகிறார். எனினும் அவர் ஒருவருக்குத் தான் நமது இருதயத்தின் நினைவுகளை நியாயம்தீர்க்கும் அதிகாரம், வேறொருவருக்குமல்ல (ரோம. 14:4-7).

எதிர்பாராத நேர்காணல்

ஓர் அதிகாலை நேரத்தில், லண்டன் மாநகரின் நெரிசலான பயணிகள் ரயிலில் பயணித்த ஒருவர், தன் வழியில் குறுக்கிட்ட ஒரு சக பயணியை நெருக்கித் தள்ளி அவமதித்து பேசினார். பொதுவாக தீர்க்கப்படாமலேயே போய்விடுகிற ஒரு துரதிஷ்டவசமான புத்திக்கெட்ட ஒரு தருணம் அது. ஆனால் அன்றைய தினம் 1201எதிர்0பாராதது நடந்தது. ஒரு வணிக மேலாளர் தன்னுடைய ஊடக நண்பர்களுக்கு விரைவுச்செய்தி ஒன்றை அனுப்பினார். “இன்று ஒரு வேலைக்கான நேர்காணலுக்கு யார் வந்தார் என்று தெரியுமா?” பின்பு அச்செய்திக்குரிய விளக்கம் இணையதளத்தில் வந்த பொழுது, உலகமெங்கிலுமுள்ள மக்கள் அதை படித்துவிட்டு முகம் சுளித்து புன்னகைத்தனர். நீங்கள் ஒரு வேலைக்கான நேர்காணலுக்கு சென்றபொழுது, அன்று காலை நீங்கள் அவமதித்து தள்ளிய அதே நபர் உங்களை தேர்வு செய்பவராக இருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று எண்ணிப் பாருங்கள். அதுதான் அன்று நடந்தது. அதைத்தான் அந்த வணிக மேலாளரும் பகிர்ந்து கொண்டார்.

சவுலும்கூட தான் எதிர்பார்க்காத ஒரு நபரை வழியிலே எதிர்கொண்டான். கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றினவர்களுக்கு எதிராக சீற்றம் கொண்டு அவர்களை துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்த சவுல் (அப். 9:1-2), பிரயாணம் செய்து கொண்டிருந்த பொழுது, வழியிலே கண்களைக் கூச செய்கிற மிகப் பிரகாசமான ஒளி பிரகாசித்து அவன் பயணத்தை தடைசெய்தது. அப்பொழுது, “சவுலே, சவுலே, நீ என்னை ஏன் துன்பப்படுத்துகிறாய்?”(வச. 4 ) என்கிற சத்தம் கேட்டது. உடனே சவுல், “ஆண்டவரே, நீர் யார்?” என்று கேட்டதற்கு, “நீ துன்பப்படுத்துகிற இயேசு நானே,” என்று கர்த்தர் பதிலுரைத்தார் (26:15).

பசியாயிருப்பவர்களையும், தாகமாயிருப்பவர்களையும், அந்நியர்களையும், சிறையிலிருப்பவர்களையும் நாம் நடத்தும் விதம் தேனோடு உள்ள நம்முடைய உறவை பிரதிபலிக்கும் என்று சில வருடங்களுக்கு முன்புதான் இயேசு கூறியிருந்தார் (மத். 25:35-36). நம்மை யாரேனும் அவமதிக்கும் பொழுது அல்லது நாம் பிறருக்கு உதவி செய்யும் பொழுது அல்லது நம்மை யாரேனும் காயப்படுத்தும் பொழுது, நம்மை நேசிக்கிற கர்த்தர் அவை எல்லாவற்றையும் தனக்கு செய்ததாகவே கருதுவார் என ஒருவரும் கற்பனை செய்து கூட பார்த்ததில்லை!

வீடு

ஸ்டீவன் (Steven) என்றழைக்கப்படும் ஒரு இளம் ஆப்பிரிக்க அகதிக்கு எந்த நாடும் சொந்தமில்லை. தான் மொசாம்பிக் (Mozambique) அல்லது ஜிம்பாப்வே (Zimbawe) நாட்டில் பிறந்திருக்கக்கூடும் எனக் கூறும் அளவிற்கு தான் பிறந்த தேசம் கூட அவனுக்குத் தெரியவில்லை. தன் தகப்பனைக் குறித்தும் அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை, தாயையோ இழந்துவிட்டான். உள்நாட்டுப் போரின் போது அவனுடைய தாய் அங்கிருந்து தப்பித்து தேசம் தேசமாய் தெருவோர வியாபாரம் செய்து, அலைந்து திரிந்துள்ளாள். எவ்வித அடையாள அட்டையுமின்றி, பிறந்த இடத்தைக் கூட அறியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்த ஸ்டீவன், ஒரு நாள் ஓர் பிரிட்டிஷ் காவல் நிலையத்திற்கு சென்று தன்னை கைது செய்யுமாறு வேண்டினான். ஒரு குடிமகனுக்குரிய உரிமைகளோ, நன்மைகளோ ஏதுமின்றி தெருவில்கூட வசிக்க வழியின்றி தவிப்பதைக் காட்டிலும் சிறையிலிருப்பதே மேல் என அவனுக்குத் தோன்றியது.

சொந்த தேசமின்றி வாழும் அவலநிலையை மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான், பவுல் எபேசியருக்கு கடிதம் எழுதினான். ஏனெனில் அந்நியராக, புறம்பானவர்களாக வாழ்வதின் நிலையைக் குறித்து யூதரல்லாத அவனுடைய வாசகர்களுக்கு நன்கு தெரியும் (2:12). கிறிஸ்துவுக்குள் ஜீவனையும், நம்பிக்கையையும் பெற்ற பின்பு தான் (1:13) பரலோக ராஜியத்தை சேர்ந்தவர்களாக வாழ்வதின் அர்த்தத்தை கண்டறிந்தார்கள் (மத். 5:3). பிதாவை வெளிப்படுத்த வந்த இயேசுவின் மூலம் அவருடைய விசாரிப்பையும், அவருக்குள் தங்களுக்குண்டான அடையாளத்தையும் கற்றறிந்தார்கள் (மத். 6:31-33).

நம்முடைய நினைவிலிருந்து கடந்த கால ஞாபகங்கள் மறைந்து போகும் பொழுது, நம்பிக்கை என்பது புதிய விதிமுறை ஆகிறது; ஏனெனில் விரக்தியும், நம்பிக்கையின்மையும் பழைய வாழ்க்கைக்குரியது என்று பவுல் உணர்ந்தான்.

நாம் இயேசு கிறிஸ்துவின் மீதுள்ள விசுவாசத்தைக் கொண்டு, தேவனுடைய குடும்பத்தின் அங்கதினராக சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டோம் என்றும், அதினால் சகலவித உரிமைகளையும், நன்மைகளையும் பெற்றவர்களாக அவருடைய பாதுகாப்பில் வாழக் கிருபைபெற்றுள்ளோம் என்பதை அறிந்துகொள்வோமாக.

கண்களால் காண முடியாத மோதிரம்

கிரேக்க தத்துவஞானியாகிய பிளாட்டோ (கி.மு. 427 - கி.மு. 348) மனித இருதயத்தின் இருண்ட பக்கத்தை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்ட ஓர் கற்பனை வழியை கையாண்டார். பூமியின் ஆழத்திலே நன்கு புதைந்து மறைந்து கிடந்த ஒரு தங்க மோதிரத்தை எதேச்சையாக கண்டுபிடித்த மேய்ப்பனைப் பற்றிய ஒரு கற்பனைக் கதையை கூறினார். ஒரு நாள் ஓர் பயங்கர நிலநடுக்கம் பழங்கால மலைக்கல்லறை ஒன்றை பிளந்து அந்த மோதிரத்தை அம்மேய்ப்பனுக்கு வெளிப்டுத்தியது. அதுமட்டுமன்றி, அந்த மோதிரத்திற்கு மந்திர சக்தி உள்ளதையும் அதை அணிபவர் மற்றவர் கண்களுக்கு தெரியாவண்ணம் மாயமாய் மறைந்து போக முடியும் என்பதையும் எதேச்சையாக அம்மேய்ப்பன் அறிந்துகொண்டான். மாயமாய் மறைந்து போவதைக் குறித்து எண்ணும் பொழுது பிளாட்டோ ஒரு கேள்வி எழுப்பினார். அதாவது மனிதர்கள் தாங்கள் பிடிபட்டு, தங்கள் தவறுகளுக்காக தண்டனை அனுபவிக்கக் கூடும் என்கிற கவலை அவர்களுக்கு இல்லாதிருந்தால், தீமை செய்ய அவர்கள் தயங்குவார்களா என்பதே கேள்வி.

யோவான் சுவிசேஷத்திலே இக்கருத்தை இயேசு வேறொரு கோணத்தில் சொல்வதை நாம் காணலாம். நல்ல மேய்ப்பன் என அழைக்கப்படும் இயேசு, தங்களுடைய செயல்கள் வெளியரங்கமாகிவிடாதபடி தங்களுடைய இருதயங்களை இருளின் போர்வைக்குள் மறைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களைக் குறித்துப் பேசுகிறார் (யோவா. 3:19-20). தங்களுடைய தவறுகளை மூடி மறைத்து வைக்க நினைப்பதை சுட்டிக்காட்டி நம்மை குற்றப்படுத்த அவர் விரும்பவில்லை, மாறாக அவர் மூலமாக அவர் அளிக்கும் இரட்சிப்பை பெற்றுக்கொண்டு, அவரின் வெளிச்சத்திற்குள் நம்மை அழைக்கிறார் (வச. 17). நம்முடைய இருதயங்களின் மேய்ப்பவராகிய அவர் மனுஷ இருதயங்களில் உள்ள மிக மோசமான காரியங்களை வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வருவதின் மூலம் தேவன் நம்மீது எவ்வளவாய் அன்புகூர்ந்துள்ளார் என்பதையும் வெளிப்படுத்துகிறார் (வச. 16).

தேவன் தம்முடைய இரக்கத்தின் ஐஸ்வரியத்தினாலே இருளில் இருக்கும் நம்மை ஒளியிலே அவரைப் பின்பற்றி நடக்க அழைக்கிறார்.

ஆற்றோரம் உள்ள மரம்

இது நம்மை பொறாமை கொள்ள வைக்கும் ஒரு மரம். ஆற்றோரத்திலே வளர்வதால், வானிலை அறிக்கைகளைப்பற்றியோ, வறண்ட தட்பவெப்ப நிலையைப்பற்றியோ, நிலையற்ற எதிர்காலத்தைப் பற்றியோ அது கவலைப்படத் தேவையில்லை. ஆற்றோரத்திலிருந்து தேவையான தண்ணீரையும், போஷாக்கையும் பெறுவதால் சூரியனை நோக்கி தன் கிளைகளை விரித்து உயரே வளர்ந்தும் நன்று வேர்விட்டு பூமியை இறுக பிடித்தும் தன்னுடைய இலைகளினால் காற்றைச் சுத்தம் செய்தும் வெயிலின் உஷ்ணத்தினால் தவிக்கும் அநேகருக்கு நிழல் தந்து இளைப்பாறுதல் அளிக்கிறது.

இதற்கு எதிர்மறையாக, தீர்க்கதரிசி எரேமியா ஒரு செடியை சுட்டிக் காட்டுகிறார் (எரே. 17:6). மழையில்லாமல் சுட்டெரிக்கும் வெயிலினால் பூமி வறண்டு அவ்வறட்சியினால் அச்செடி துவண்டு, இலை உதிர்ந்து கனி கொடுக்காமலும் ஒருவனுக்கும் நிழல் தர முடியாமலும் காணப்படுகிறது.

எரேமியா தீர்க்கதரிசி ஒரு செழிப்பான மரத்தோடு, வறண்டு போன ஒரு செடியை ஏன் ஒப்பிட்டார்? தன் ஜனங்கள் எகிப்தின் அடிமைத்தனதிலிருந்து அற்புதவிதமாக மீட்கப்பட்ட நாள் முதல் அவர்களுக்கு நடந்த எல்லாவற்றையும் அவர்கள் நினைவுகூர்ந்து பார்க்க வேண்டும் என விரும்பினார். நாற்பது வருடங்கள் வனாந்திரத்திலே இருந்தபொழுதும், அவர்கள் ஆற்றோரத்திலே வளர்ந்த மரம் போல செழித்திருந்தார்கள் (2:4-6). இருப்பினும், வாக்குத்தத்தம் பண்ணப்பட்ட தேசத்திலே காணப்பட்ட செழிப்பினால் அவர்களுடைய முந்தய நாட்களை மறந்து போனார்கள். தங்கள் சுயத்தின் மீதும் தங்களுக்கென்று அவர்களே ஏற்படுத்தின தேவர்கள் மீதும் நம்பிக்கை வைத்து (வச. 7-8) உதவியை நாடி எகிப்திற்கே திரும்பிச் செல்லதுணிந்தார்கள் (42:14).

ஆகவே, எரேமியாவின் மூலம் தன்னை மறந்துபோன இஸ்ரவேல் ஜனங்களை அன்பாய் உணர்த்துவது போல, நாமும் தேவன் மீது விசுவாசமும் நம்பிக்கையும் வைத்து அவ்வறண்ட செடிபோல் இல்லாமல் அச்செழிப்பான மரம்போல இருக்கும்படி நம்மையும் உணர்த்துகிறார்.

வழக்கறிஞர்

1962ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம், புளோரிடா மாநில சிறைச்சாலையில் இருந்த கிளாரன்ஸ் ஏர்ல் கிடியன் (Calarence Earl Gideon) என்பவர் தான் செய்யாத குற்றத்திற்காக தண்டனை அனுபவிப்பதாகவும் தனக்காக வாதாட வழக்கறிஞர் வைத்துக்கொள்ளும் அளவிற்கு தன்னிடம் வசதி இல்லை என்றும் அமெரிக்க உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு கடிதம் ஒன்று எழுதியனுப்பினார்.

ஓர் ஆண்டு கழித்து, வரலாற்று புகழ்பெற்ற இந்த கிடியன் மற்றும் வெயின்ரைட் (Gidoeon Vs. Wainright) வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது. அதாவது தனக்கென வழக்கறிஞர் வைத்துகொள்ளும் அளவிற்கு வசதி இல்லாதவர்களுக்கு, அவர்களுக்காக வாதாட அரசாங்கமே பொது வழக்கறிஞர் ஒருவரை நியமிக்க வேண்டும் என உத்தரவிட்டது. இந்த தீர்ப்பின் மூலம் நீதிமன்றம் நியமித்த வழக்கறிஞரின் உதவியோடு, கிளாரன்ஸ் கிடியோன் மீண்டும் விசாரிக்கப் பட்டு விடுதலையானார்.

ஆனால், நாம் குற்றவாளிகளாய் இருப்பின், நம் நிலை என்ன? அப்போஸ்தலனாகிய பவுலைப் பொறுத்தவரையில் நாம் அனைவருமே குற்றவாளிகள்தான். ஆனால் பரலோக நீதிமன்றம் தேவனுடைய செலவில் நம்முடைய ஆத்துமாவைப் பாதுகாத்து காக்கும்படியாய், நமக்காக பரிந்து பேசும்படியாய் ஒரு வழக்கறிஞரை நியமித்துள்ளது (1 யோவா. 2:2). சிறைச்சாலைகளுக்கு வெளியேயும் கூட தாங்கள் அனுபவித்திராத சுதந்திரத்தை பிதாவின் சார்பில் இயேசு கிறிஸ்து நமக்காக வழங்குகிறார். அது நம்முடைய இருதயத்திலும், மனதிலும் நாம் அடையும் சுதந்திரமே.

நாம் செய்த குற்றங்களுக்காகவோ அல்லது பிறர் நமக்கெதிராய் செய்த குற்றங்களினாலோ நாம் பாடுகள் பல அனுபவித்தாலும், நமக்காக பரிந்து பேச இயேசு உண்டு. தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட மேலான அதிகாரத்தினாலே அவர் நம்முடைய ஒவ்வொரு விண்ணப்பத்திற்கும், இரக்கத்தையும், மன்னிப்பையும், ஆறுதலையும் அளிக்கிறார்.

நமக்காகப் பரிந்து பேசுகிற நம்முடைய வழக்கறிஞராகிய இயேசு நாம் நம்பிக்கையின்மை என்னும் சிறையில் இருந்தாலும், பயம் என்னும் சிறையில் இருந்தாலும் அல்லது வருத்தங்கள் என்னும் சிறையில் இருந்தாலும் அச்சிறைகளை தம்முடைய பிரசன்னத்தினால் நிறைத்து ஆசீர்வாதமாக மாற்றிடுவார்.