நான் ஐசுவரியவான்!

நீங்கள் இந்தக் காட்சியை டிவி விளம்பரத்தில் பார்த்திருக்கலாம். கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டு ஒருவர் கதவை திறப்பார். வெளியில் இருந்து ஓர் மனிதர் உள்ளே வந்து, மிகப் பெரிய தொகை எழுதப்பட்டிருக்கும் ஓர் காசோலையை கொடுப்பார். அதைப் பெற்றுக்கொண்ட மனிதர் ஆடிப்பாடி, குதித்து, மகிழ்ந்து காண்பவர் எல்லோரையும் கட்டி அணைப்பார். “நான் வெற்றி பெற்றுவிட்டேன்! நான் பணக்காரனாகிவிட்டேன்! என்னால் இதை நம்பமுடியவில்லை. என் கஷ்டமெல்லாம் தீர்ந்துவிட்டது!” என்று குதூகலிப்பார். திடீரென செல்வம் நம்மை தேடி வந்தால் நாம் இப்படித் தான் கட்டுக்கடங்கா உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துவோம்.

வேதாகமத்தில் மிகவும் நீளமான அதிகாரமாகிய சங்கீதம் 119ல் ஓர் அற்புதமான வசனத்தை காணலாம். “திரளான செல்வத்தில் களிகூருவதுபோல, நான் உமது சாட்சிகளின் வழியில் களிகூருகிறேன்” (வச. 14). என்ன அருமையான ஒரு ஒப்பிடுதல்! பெரும் அதிர்ஷ்டத்தை பெற்றுக் கொள்ளும் பொழுது, நாம் குதூகலிப்பது போல் தேவனுடைய வார்த்தைகளுக்கு கீழ்ப்படிந்து நாம் வாழும் பொழுதும் ஆனந்தக் களிப்படைய முடியும்! 16ஆம் வசனத்திலும் இதையே திருப்பி சொல்கிறார். கர்த்தர் கொடுத்த கட்டளைகளுக்காய் நன்றியுள்ள இருதயத்துடன் தன் மகிழ்ச்சியை தெரிவிக்கிறார் சங்கீதக்காரன். “உமது பிரமாணங்களில் மனமகிழ்ச்சியாயிருக்கிறேன்; உமது வசனத்தை மறவேன்”.

ஆனால், பொக்கிஷத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளும்போது ஏற்படும் சந்தோஷத்தைப் போல, தேவனுடைய கட்டளைகளை பெற்றுக்கொள்ளும்பொழுதும் அதே உணர்வுடன் நாம் இல்லாவிட்டால்? தேவனுடைய கட்டளைகள் பொக்கிஷத்தைப் போல எப்படி சந்தோஷப்படுத்தும்? அது யாவும் நன்றியுள்ள இருதயத்தில் தான் தொடங்கும். அப்படிப்பட்ட குணாதிசயத்தை நாம்தான் தீர்மானிக்க வேண்டும். நாம் எதற்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறோமோ அதன்மேல் தான் நாம் கவனம் செலுத்துவோம். எப்பொழுது தேவனுடைய ஈவுகளுக்காய் நன்றி செலுத்த ஆரம்பிக்கிறோமோ, அப்பொழுதே நம் ஆத்துமாக்கள் பெலனடைய ஆரம்பித்து விடும். அவரது ஜீவ வார்த்தையாகிய களஞ்சியத்தலிருந்து ஞானம், அறிவு மற்றும் சமாதானத்தை காண வேண்டிக்கொள்வோம்.

ஒவ்வொரு நாளும், நாம் இயேசுவை அதிகமாக நேசிக்கும் பொழுது, நிச்சயமாக நாம் ஐஸ்வரியவான்கள் தான்.

அனுப்பியதை அனுப்பாமலிருக்க

எப்பொழுதாவது ஒரு இ-மெயிலை அனுப்பிவிட்டு பின்னர் எதற்காக இதை அனுப்பினேன் என வருந்தியதுண்டா? தவறான சொற்களோ, கடுமையான மொழியோ அதில் இருந்திருக்கும் அல்லது தவறான நபருக்கு அது சென்று விட்டிருக்கும். ஒரு கீயை (Key) அழுத்தி அதை நிறுத்த முடியுமானால் எவ்வளவு நன்றாயிருக்கும். அது இப்போது சாத்தியமாகிவிட்டது. பல இ-மெயில் நிறுவனங்கள் இந்த வசதியை இப்பொழுது தருகின்றன. நீங்கள் ஒரு இ-மெயிலை அனுப்பியவுடன் சிறிது நேரம் வரை அதை திரும்பப் பெறும் வசதியுள்ளது. அது உங்கள் கம்ப்யூட்டரை விட்டு எங்கும் சென்றிருக்காது. ஆனால் அந்த நேரம் கடந்தபின் இ-மெயிலும் சொல்லப்பட்ட வார்த்தை போல் ஆகிவிடும். அதைத் திரும்பப் பெற முடியாது. இந்த ‘திரும்பப் பெறும்’ வசதி நமக்கு ஒரு மிகவும் முக்கியமான விஷயத்தை நினைவூட்டுகிறது. நாம் எப்பொழுதும் கவனத்துடன் பேசவேண்டும் என்பதே.

அப்போஸ்தலனாகிய பேதுரு தன்னுடைய முதலாம் நிருபத்தில் இயேசுவின் சீடர்களை நோக்கி இப்படி கூறுகிறார், “தீமைக்குத் தீமையையும், உதாசனத்துக்கு உதாசனத்தையும் சரிக்கட்டாமல், அதற்குப் பதிலாக, நீங்கள் ஆசீர்வாதத்தைச் சுதந்தரித்துக்கொள்ளும்படி அழைக்கப்பட்டிருக்கிறவர்களென்று அறிந்து, ஆசீர்வதியுங்கள். ஜீவனை விரும்பி, நல்ல நாட்களைக் காணவேண்டுமென்றிருக்கிறவன் பொல்லாப்புக்குத் தன் நாவையும், கபடத்துக்குத் தன் உதடுகளையும் விலக்கிக்காத்து, பொல்லாப்பைவிட்டு நீங்கி, நன்மைசெய்து, சமாதானத்தைத் தேடி, அதைப் பின்தொடரக்கடவன்” (1 பேது. 3:9-11).

சங்கீதக்காரன் தாவீதும் இதைப்பற்றி எழுதியுள்ளார், “கர்த்தாவே, என் வாய்க்குக் காவல் வையும்; என் உதடுகளின் வாசலைக் காத்துக்கொள்ளும்” (சங். 141:3). இது நாம் மறுமொழி கூறி பிறரை காயப்படுத்தாதவாறு நம்மை எப்பொழுதும் தற்காத்துக் கொள்ள நாம் ஒவ்வொரு நாளும் செய்ய வேண்டிய மிக முக்கியமான ஜெபமாகும்.

தேவனே, என் வார்த்தைகளைக் காத்துக்கொள்ள உதவிசெய்யும். என்னுடைய வார்த்தைகளால் பிறரைக் காயப்படுத்தாமல் இருக்க பெலன் தாரும்.

பன்னிரெண்டாவது மனிதன்

டெக்ஸாஸ் ஏ&எம் பல்கலைகழகத்தில் உள்ள கால் பந்தாட்ட மைதானத்தில் ஒரு பெரிய அறிவிப்பு பலகை இருக்கும். “பன்னிரெண்டாவது மனிதனின் வீடு” என்று அதில் எழுதியிருக்கும். ஒவ்வொரு அணியிலும் பதினொரு போட்டியாளர்கள் உண்டு. அந்த பல்கலைகழகத்தில் படிக்கும் மற்ற மாணவர்கள் சார்பாக அவர்களது அணியை உற்சாகப் படுத்தும் விதத்தில் அந்த மைதானத்தில் நின்று கொண்டு போட்டி முடியும் வரை உற்சாக படுத்துவான். அவன் தான் அந்த பன்னிரெண்டாவது மனிதர். இந்த வழக்கம் 1922 ஆம் ஆண்டு தோன்றியது. அப்படி விளையாடும்பொழுது ஆட்டக்காரர் யாரேனும் காயமடைந்ததால் அவருக்குப் பதிலாக ஒரு விளையாட்டு அனுப்ப அந்த அணியின் பயிற்சியாளர் ஓர் மாணவனை தயார் நிலையில் அங்கு நிற்க வைத்தார். அவன் விழையாட்டுக்குள் ஒருபொழுதும் பங்கு கொள்ள அவசியம் ஏற்படாத பொழுதும் போட்டி முடியும் வரை அங்கு நின்று கொண்டிருந்தார். அவனது பிரசன்னம் அந்த அணியை மிகவும் உற்சாகப்படுத்தி பலப்படுத்தியது.

அதிகமாக உபத்திரவப்பட்டும் தேவனிடத்தில் விசுவாசமாய் இருந்த விசுவாச வீரர்களைப் பற்றி எபிரெயர் 11ஆம் அதிகாரம் கூறுகிறது. “ஆகையால், மேகம்போன்ற இத்தனை திரளான சாட்சிகள் நம்மைச் சூழ்ந்துகொண்டிருக்க, பாரமான யாவற்றையும், நம்மைச் சுற்றி நெருங்கிநிற்கிற பாவத்தையும் தள்ளிவிட்டு, விசுவாசத்தைத் துவக்குகிறவரும் முடிக்கிறவருமாயிருக்கிற இயேசுவை நோக்கி, நமக்கு நியமித்திருக்கிற ஓட்டத்தில் பொறுமையோடே ஓடக்கடவோம்” (வச. 1) என்று அவர்களைக் குறித்து 12ஆம் அதிகாரம் இப்படியாக துவக்குகிறது.

நம்முடைய விசுவாசப் பயணத்தில் நாம் தனியாகப் பயணிக்கவில்லை. நமக்கு முன்சென்ற சாதாரண மக்களும், பரிசுத்தவான்களும், தேவனிடத்தில் விசுவாசத்துடன் நடந்து சென்ற ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையும் நமக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாக விளங்குகிறது. அவர்கள் இப்பொழுது பரலோகத்தில் இருந்து நம்மைப் பலப்படுத்தி வருகின்றனர். நாம் வாழ்க்கை எனும் மைதானத்தில் இருக்கும் பொழுது, அவர்கள் தான் நமக்கு பக்கபலமாய் நின்று கொண்டிருக்கும் நம்முடைய ஆவிக்குரிய 12ஆவது மனிதர்.

“விசுவாசத்தைத் துவக்குகிறவரும் முடிக்கிறவருமாயிருக்கிற” (12:1), இயேசுவின் மேல் நம் கண்களை பதிய வைக்கும் பொழுது, அவரை பின்பற்றினவர்களினால் நாம் இப்பொழுது உற்சாகப்படுத்தப் படுகிறோம்.

அன்புடன் வழிநடத்துதல்

“திறமை” மற்றும் “சாமர்த்தியம்” என்னும் பண்புகளின் முக்கியத்துவத்தை தன்னுடைய “ஆவிக்குரிய தலைமைத்துவம்” என்னும் புத்தகத்தில் ஜெ. ஆஸ்வல்டு சான்டர்ஸ் (J. Oswald Sanders) ஆராய்ந்துள்ளார். “இந்த இரண்டு வார்த்தைகளை ஒருங்கிணைக்கும் நோக்கம், எதிர்மறையான கண்ணோட்டங்களைக் குற்றப்படுத்தாமல், அதே சமயம் தமது கொள்கையையும் விட்டுக்கொடுக்காமலும் சமரசம் செய்யும் திறனை வெளிப்படுத்துவதே ஆகும்” என சான்டர்ஸ் கூறுகிறார்.

பவுல், ரோமாபுரியில் வீட்டிலேயே சிறைக் கைதியாக இருந்த பொழுது, பிலேமோன் என்னும் தன்னுடைய எஜமானிடமிருந்து தப்பியோடி வந்த ஒநேசிமு என்னும் அடிமைக்கு ஆவிக்குரிய வழிகாட்டியும் நெருங்கிய நண்பருமானார். இந்த ஒநேசிமசை கிறிஸ்துவுக்குள் சகோதரனாக ஏற்றுக்கொள்ளும்படி, கோலோசே பட்டணத்து சபையின் தலைவர்களுள் ஒருவரான பிலேமோனுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், திறமையையும் சாமர்த்தியத்தையும் பவுல் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். “நீர் செய்யத்தக்கதை உமக்குக் கட்டளையிடும்படிக்குக் கிறிஸ்துவுக்குள் நான் துணியத்தக்கவனாயிருந்தாலும், அப்படிச் செய்யாமல், அன்பினிமித்தம் மன்றாடுகிறேன். எனக்கு அவன் (ஒநேசிமு) பிரியமான சகோதரனானால், உமக்கு சரீரத்தின்படியேயும் கர்த்தருக்குள்ளும் எவ்வளவு பிரியமுள்ளவனாயிருக்கவேண்டும்” (பிலே. 9,16) என்று மன்றாடினார்.

ஆதி திருச்சபையிலே மிகவும் மரியாதைக்குரிய தலைவரான பவுல், இயேசுவை பின்பற்றி வருபவர்களுக்கு அநேக சமயங்களில் தெளிவான கட்டளைகளை அளிப்பார். ஆனால், இந்த காரியத்திலோ சமத்துவம், நட்பு மற்றும் அன்பின் அடிப்படையில் பிலேமோனிடம் மன்றாடுகிறார். “ஆனாலும் நீர் செய்யும் நன்மையைக் கட்டாயத்தினாலல்ல, மனப்பூர்வமாய்ச் செய்யதக்கதாக, நான் உம்முடைய சம்மதியில்லாமல் ஒன்றும் செய்ய எனக்கு மனதில்லை” (வச. 14) என்றெழுதினான்.

நம்முடைய எல்லா உறவுகளிலும் ஒற்றுமையையும், கொள்கையையும் பாதுகாக்க அன்பின் ஆவியை நாடுவோம்

ஜெபிக்கும் நோயாளி

நான் வாழ்ந்து வந்த நகரில் வசித்து வந்த ஆலன் நானிங்கா என்ற நபர் இறந்தபொழுது, அவரைப்பற்றி வெளியான இரங்கல் செய்தி மூலம், எனது ஊரில் வாழ்ந்து வந்த அனைத்துக் கிறிஸ்தவர்களைவிட அவர் “மிகவும் அர்ப்பணிப்புடன் கிறிஸ்துவுக்கு சாட்சியாக வாழ்ந்தவர்” என்ற செய்தி எல்லாராலும் அறியப்பட்டது. அந்த இரங்கல் செய்தியில் அவரது குடும்பம், அவர் செய்து வந்த வேலை ஆகியவற்றைப் பற்றிக் கூறினபின், அவருடைய உடல்நிலை 10 ஆண்டுகளாக பாதிக்கப்பட்டு நோய்வாய்ப்பட்டிருந்ததையும் விளக்கினது. அவர் மருத்துவமனையில் இருந்தபொழுது, அங்கிருந்த உள்நோயாளிகள் மத்தியில் அர்ப்பணிப்புடன் செய்து வந்த ஜெப ஊழியத்தின் நிமித்தமாக “ஜெபிக்கும் நோயாளி” என்ற சிறப்புப் பட்டத்தை பெற்றார் என்ற விளக்கத்துடன் அந்த இரங்கல் செய்தி முடிவடைந்திருந்தது. அவரது நோயின் வேதனைகள் மத்தியிலும் அவரைச் சுற்றியிருந்த தேவையுள்ள மக்களுக்காக ஜெபித்து வந்த ஒரு மனிதனை இங்கு பார்க்கிறோம்.

இயேசுவை, யூதாஸ் காட்டிக்கொடுப்பதற்கு சில மணி நேரங்களுக்கு முன்பாக “நான் இனி உலகத்திலிரேன், இவர்கள் உலகத்திலிருக்கிறார்கள்; நான் உம்மிடத்திற்கு வருகிறேன். பரிசுத்த பிதாவே, நீர் எனக்குத் தந்தவர்கள் நம்மைப்போல ஒன்றாயிருக்கும்படிக்கு, நீர் அவர்களை உம்முடைய நாமத்தினாலே காத்துக்கொள்ளும்” (யோவா. 17:11) என்று இயேசு அவருடைய சீஷர்களுக்காக ஜெபித்தார். அவருக்கு நேரிடப்போவதை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தும், அவர் தன்னைக் குறித்து சிந்திக்காமல், அவரைப் பின்பற்றின சீஷர்களைப்பற்றி அவரது கவனத்தை செலுத்தினார்.

நமது சுகவீனம், துன்பமான நேரங்கள் மத்தியில் பிறருடைய ஜெப உதவிக்காக ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கிறோம். அந்த ஜெபங்கள் நம்மை ஊக்கப்படுத்த நமக்கு மிகவும் உதவியாக உள்ளன. ஆனால், நாமும் நம்முடைய கர்த்தரைப்போல நம்மைச் சுற்றியுள்ள, உதவி தேவைப்படும் மக்களுக்காக, தேவனை நோக்கி நமது கண்களை ஏறெடுத்து ஜெபிப்போமாக.

உள்ளான இருதயத்திலிருந்து

இழப்பிற்காகவோ, சத்தமிட்டு அழவும், கதறவும், உடுத்தியிருக்கும் வஸ்திரங்களைக் கிழித்துக்கொண்டு, துக்கத்தை வெளிப்படுத்தவும், சில கலாச்சாரங்களில் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் செயல்களாக உள்ளன. பழைய ஏற்பாட்டுக் காலத்தில் வாழ்ந்த இஸ்ரவேல் மக்கள் கர்த்தரிடமிருந்து வழிவிலகிப்போனதற்காக, மனம் வருந்தி துக்கப்படும்பொழுது, மேலே கூறப்பட்ட முறைகளில் துக்கத்தை வெளிப்படையாக வெளிப்படுத்தி வந்தார்கள்.

மனந்திரும்புதலை அப்படிப்பட்ட முறைகளில் வெளிப்படுத்துவது, உள்ளான உள்ளத்திலிருந்து வருவதாக இருந்தால், அது உண்மையிலேயே நல்ல விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிற வழிமுறைகளாக இருக்கும். விசுவாசிகள் என்று அழைக்கப்படும் கிறிஸ்தவர்கள் மத்தியில் கூட, எந்தவித உள்ளான மனமாற்றம் இல்லாமல் வெறுமையாக சரீர அசைவுகள் மட்டும் காணப்படலாம்.

யூதா தேசத்தை வெட்டுக்கிளிகள் அழித்து நாசம் பண்ணினபின்பு, மேலும் அதிகமாக அவர்கள் தேவனால் தண்டிக்கப்படாமல் இருக்க அவர்கள் உண்மையாக மனந்திரும்ப வேண்டுமென்று தேவன், யோவேல் தீர்க்கதரிசியின் மூலமாக யூதா மக்களிடம் கூறினார். “நீங்கள் இப்பொழுதே உபவாசத்தோடும் அழுகையோடும் புலம்பலோடும் உங்கள் முழு இருதயத்தோடும் என்னிடத்தில் திரும்புங்கள் என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்” (யோவேல் 2:12).

உள்ளான உள்ளத்திலிருந்து செயல்படுமாறு யோவேல் யூதா மக்களிடம் கூறினார். “நீங்கள் உங்கள் வஸ்திரங்களையல்ல, உங்கள் இருதயங்களைக்கிழித்து, உங்கள் தேவனாகிய கர்த்தர் இடத்தில் திரும்புங்கள்; அவர் இரக்கமும், மன உருக்கமும், நீடிய சாந்தமும், மிகுந்த கிருபையுமுள்ளவர்; அவர்கள் தீங்குக்கு மனஸ்தாபப்படுகிறவருமாயிருக்கிறார்” (யோவேல் 2:13). உண்மையான மனமாற்றம் உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து வருகிறது.

நாம் நமது பாவங்களை தேவனிடம் அறிக்கையிட்டு, அவரது மன்னிப்பை ஏற்றுக்கொண்டு அவரை நாம் நமது முழு இருதயத்தோடும், முழு ஆத்துமாவோடும், முழு மனதோடும், முழு பலத்தோடும் அவரை நேசித்து, அவருக்கு ஊழியம் செய்ய வேண்டுமென்று தேவன் மிகவும் ஆவலாக இருக்கிறார்.

சிலுவையைப் பற்றிக்கொள்ளுதல்

லண்டனைச் சேர்ந்த புகழ்பெற்ற போதகரான சார்லஸ் ஸ்பர்ஜன், போதகர்களை ஊழியத்திற்கு பயிற்றுவிப்பதற்காக போதகர்களுக்கான கல்லூரி ஒன்றை 1856ல் ஸ்தாபித்தார். 1923ம் ஆண்டு அது ஸ்பர்ஜன் கல்லூரி என்று மறுபெயர் சூட்டப்பட்டது. இன்று அந்தக் கல்லூரியின் அடையாள சின்னத்தில் சிலுவையைப் பற்றிப்பிடித்துள்ள ஒரு கரமும், “நான் பிடித்துள்ளேன், நான் பிடிக்கப்பட்டுள்ளேன்” என்ற அர்த்தம் கொள்ளும் லத்தீன் மொழி வார்த்தைகளும் உள்ளன. ஸ்பர்ஜன் அவரது சுய சரிதையில், “உறுதியான கரத்துடன் நாங்கள் சிலுவையைப் பற்றியுள்ளோம். ஏனென்றால் சிலுவை அதனுடைய ஈர்க்கும் சக்தியினால் எங்களை இறுகப்பற்றியுள்ளது. ஒவ்வொரு மனிதனும் சத்தியத்தைப் பற்றிக்கொள்ளவும், சத்தியத்தால் பற்றிக்கொள்ளப்படவும், விசேஷமாக சிலுவையில் மரித்த கிறிஸ்துவின் சத்தியத்தைப் பற்றிக்கொள்ள ஆவலாக இருக்கிறோம். இதுவே எங்களது கல்லூரியின் குறிக்கோள் வாசகம்” என்று எழுதியுள்ளார்.

பிலிப்பியருக்கு எழுதின நிருபத்தில் பவுல் இந்த சத்தியம் தான் அவரது விசுவாசத்திற்கு உறுதியான அடித்தளம் என்று வெளிப்படையாக கூறியுள்ளார். “நான் அடைந்தாயிற்று… கிறிஸ்து இயேசுவினால் நான் எதற்காகப் பிடிக்கப்பட்டேனோ அதை நான் பிடித்துக்கொள்ளும்படி ஆசையாய்த் தொடர்கிறேன்” (பிலி. 3:12). இயேசுவைப் பின்பற்றுகிறவர்களாகிய நம்மை, அவர் அவருடைய கிருபையினாலும், வல்லமையினாலும் தாங்குவதினால் சிலுவையின் செய்தியை நாம் பிறரோடு பகிர்ந்து கொள்ளுகிறோம். “கிறிஸ்துவுடனேகூடச் சிலுவையிலறையப்பட்டேன்; இனி நான் அல்ல, கிறிஸ்துவே எனக்குள் பிழைத்திருக்கிறார்” (கலா. 2:20).

நம்முடைய கர்த்தர் ஒவ்வொரு நாளும் நம்மை அவரது அன்பின் பிடிப்பில் வைத்திருக்கிறார். அவருடைய இந்த அன்பின் செய்தியை நாம் பிறரோடு தொடர்ந்து பகிர்ந்து கொள்வோம்.

தேவனின் நினைப்பூட்டுதல்கள்

எனது சிநேகிதன் பாப் ஹார்னர் “நினைப்பூட்டுவதில் தலைசிறந்தவர்” இயேசு என்று குறிப்பிடுவார். அவர் மிகவும் சரியாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஏனெனில் நாம் மிகவும் சந்தேகப்படுகிறவர்களாகவும், மறக்கும் தன்மையுடையவர்களாகவும் இருக்கிறோம். இயேசு இவ்வுலகில் வாழ்ந்தபொழுது, உதவிதேடி அவரிடம் வந்த மக்களின் தேவைகளை அவர் எத்தனையோ முறை சந்தித்திருந்தாலும், அவரது முதன்மைச் சீடர்களே, அவர்களது தேவைகள் சந்திக்கப்படாமல் இருந்து விடுமோ, என்று பயந்தார்கள். அநேக அற்புதங்களை அவர்கள் கண்டிருந்த பின்னும், கர்த்தர், அவர்கள் நினைவு கூர வேண்டுமென்று கருதிய முக்கியமான காரியங்களை அவர்கள் புரிந்துகொள்ள தவறி விட்டார்கள்.

அவர்கள் கலிலேயா கடலில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபொழுது, மீதியான அப்பங்களை கொண்டுவர மறந்து போனதைப்பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். “நீங்கள் யோசனை பண்ணுகிறதென்ன? இன்னும் சிந்தியாமலும் உணராமலும் இருக்கிறீர்களா? இன்னும் உங்கள் இருதயம் கடினமாயிருக்கிறதா? உங்களுக்குக் கண்களிருந்தும் காணாதிருக்கிறீர்களா? காதுகளிருந்தும் கேளாதிருக்கிறீர்களா? நினைவு கூராமலுமிருக்கிறீர்களா?” (மாற். 8:17–18) என்று இயேசு அவர்களிடம் கேட்டார். ஐந்து அப்பங்களைக்கொண்டு 5000 பேரை போஷித்தபின், மீதமான துணிக்கைகளை அவர்கள் 12 கூடை நிறைய சேகரித்ததை அவர்களுக்கு அவர் நினைப்பூட்டினார். ஏழு அப்பங்களைக் கொண்டு 4000 பேரை போஷித்தபின், மீதமுள்ள துணிக்கைகளால் ஏழு கூடைகளை நிரப்பினார்கள் என்று கூறி “நீங்கள் இன்னமும் உணராதிருப்பது எப்படி” (வச. 21) என்று அவர்களிடம் கூறினார்.

மக்களது சரீரப்பிரகாரமான தேவைகளை சந்தித்த செயல், அவரே உண்மையான ஜீவ அப்பம் என்பதையும், அவர்களுக்காகவும், நமக்காகவும் அவரது சரீரம் “உடைக்கப்படப்” போகிறது என்ற மிகப்பெரிய உண்மையை நமக்கு சுட்டிக் காண்பிப்பதாக உள்ளது.

கர்த்தருடைய பந்தியில் நாம் ஒவ்வொரு முறையும் அப்பத்தைப் பிட்டு, பாத்திரத்தில் பானம்பண்ணும் பொழுதெல்லாம், நம்முடைய கர்த்தரின் மகாப்பெரிய அன்பையும், அவர் நமக்கு அருளும் கிருபைகளையும் குறித்து நினைவுறுத்தப்படுகிறறோம்.

ஜெபிக்கும் நோயாளி

நான் வாழ்ந்து வந்த நகரில் வசித்து வந்த ஆலன் நானிங்கா என்ற நபர் இறந்தபொழுது, அவரைப்பற்றி வெளியான இரங்கல் செய்தி மூலம், எனது ஊரில் வாழ்ந்து வந்த அனைத்துக் கிறிஸ்தவர்களைவிட அவர் “மிகவும் அர்ப்பணிப்புடன் கிறிஸ்துவுக்கு சாட்சியாக வாழ்ந்தவர்” என்ற செய்தி எல்லாராலும் அறியப்பட்டது. அந்த இரங்கல் செய்தியில் அவரது குடும்பம், அவர் செய்து வந்த வேலை ஆகியவற்றைப் பற்றிக் கூறினபின், அவருடைய உடல்நிலை 10 ஆண்டுகளாக பாதிக்கப்பட்டு நோய்வாய்ப்பட்டிருந்ததையும் விளக்கினது. அவர் மருத்துவமனையில் இருந்தபொழுது, அங்கிருந்த உள்நோயாளிகள் மத்தியில் அர்ப்பணிப்புடன் செய்து வந்த ஜெப ஊழியத்தின் நிமித்தமாக “ஜெபிக்கும் நோயாளி” என்ற சிறப்புப் பட்டத்தை பெற்றார் என்ற விளக்கத்துடன் அந்த இரங்கல் செய்தி முடிவடைந்திருந்தது. அவரது நோயின் வேதனைகள் மத்தியிலும் அவரைச் சுற்றியிருந்த தேவையுள்ள மக்களுக்காக ஜெபித்து வந்த ஒரு மனிதனை இங்கு பார்க்கிறோம்.

இயேசுவை, யூதாஸ் காட்டிக்கொடுப்பதற்கு சில மணி நேரங்களுக்கு முன்பாக “நான் இனி உலகத்திலிரேன், இவர்கள் உலகத்திலிருக்கிறார்கள்; நான் உம்மிடத்திற்கு வருகிறேன். பரிசுத்த பிதாவே, நீர் எனக்குத் தந்தவர்கள் நம்மைப்போல ஒன்றாயிருக்கும்படிக்கு, நீர் அவர்களை உம்முடைய நாமத்தினாலே காத்துக்கொள்ளும்” (யோவா. 17:11) என்று இயேசு அவருடைய சீஷர்களுக்காக ஜெபித்தார். அவருக்கு நேரிடப்போவதை அவர் நன்கு அறிந்திருந்தும், அவர் தன்னைக் குறித்து சிந்திக்காமல், அவரைப் பின்பற்றின சீஷர்களைப்பற்றி அவரது கவனத்தை செலுத்தினார்.

நமது சுகவீனம், துன்பமான நேரங்கள் மத்தியில் பிறருடைய ஜெப உதவிக்காக ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கிறோம். அந்த ஜெபங்கள் நம்மை ஊக்கப்படுத்த நமக்கு மிகவும் உதவியாக உள்ளன. ஆனால், நாமும் நம்முடைய கர்த்தரைப்போல நம்மைச் சுற்றியுள்ள, உதவி தேவைப்படும் மக்களுக்காக, தேவனை நோக்கி நமது கண்களை ஏறெடுத்து ஜெபிப்போமாக.