கிருபையைக் காண்பித்தல்!

ஆமெரிக்க மாஸ்டர்ஸ் கோல்ஃப் விளையாட்டுப் போட்டி கி.பி. 1934ல் ஆரம்பமானது முதல் மூன்று வீரர்கள் மட்டுமே இரு ஆண்டுகள் தொடர்ந்து சாம்பியன் பட்டம் வென்றுள்ளனர். கி.பி. 2016 ஏப்ரல் 10 அன்று 22 வயதான ஜார்டன் ஸ்பயத் நான்காவதாக இவ்வாறு பட்டம் வெல்வார் என எதிர்பார்க்கப்பட்டது. ஆனால் அவர் இறுதியான ஒன்பது குழிகளில் தவறு செய்து, இரண்டாவதாக வந்தார். ஏமாற்றமளிக்கும் தோல்வியிலும், சாம்பியன் பட்டம் வென்ற டேனி விலட்டிடம் பெருந்தன்மையோடு நடந்துகொண்ட ஸ்பயத், வில்லட்டைப் பாராட்டினார். அவருக்கு முதல் குழந்தை பிறந்தது கோல்ஃப் விளையாட்டைவிட முக்கியமானதெனக் கூறினார்.

இச்சம்பவத்தைப் பற்றி நியூயார்க் டைம்ஸ் சஞ்சிகையில் கெரின் கிரவுஸ் எழுதுகையில், “பரிசளிக்கும் விழாவில் பொறுமையாக அமர்ந்து, வேறொருவர் பரிசு பெற்று, புகைப்படங்கள் எடுக்கப்படுவதை கண்டு ரசிப்பதற்கு கிருபை தேவை. ஸ்பயத் ஒரு வாரம் பந்தை சரியாக அடிக்கவில்லை, ஆனாலும் பாதிக்கப்படாத அவரது நற்குணம் மேலோங்கி நின்றது” எனக் குறிப்பிட்டார்.

கொலோசெயிலுள்ள இயேசுவின் சீஷருக்கு பவுல் எழுதும்போது, “புறம்பேயிருக்கிறவர்களுக்கு முன்பாக ஞானமாய் நடந்து, காலத்தைப் பிரயோஜனப்படுத்திக்ககொள்ளுங்கள். அவனவனுக்கு இன்னின்னபடி உத்தரவு சொல்ல வேண்டுமென்று நீங்கள் அறியும்படிக்கு, உங்கள் வசனம் எப்பொழுதும் கிருபை பொருந்தினதாயும் உப்பால் சாரமேறினதாயுமிருப்பதாக” (கொலோ. 4:5) என வலியுறுத்துகிறார்.

தேவனுடைய கிருபையை இலவசமாகப் பெற்றுக்கொண்டவர்களாகிய நாம், வெற்றியோ தோல்வியோ கிருபையை வெளிப்டுத்திக் காண்பிப்பதை நமது சிலாக்கியமாகவும் அழைப்பாகவும் கொள்ள வேண்டும்.

ஆனைத்து தலைமுறையினரும்

உலகளாவிய பஞ்சம் தலைவிரித்தாடிய காலங்களில், 1933ஆம் ஆண்டு எனது பெற்றோருக்கு திருமணம் நடந்தது. இரண்டாம் உலகப் போரைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட நம்ப முடியாத ஜனத்தொகை பெருக்கத்தில் ஏராளமான குழந்தைகள் பிறந்தன. அக்காலத்தில்தான் நானும் என் சகோதரியும் பிறந்தோம். இளைய தலைமுறையைச் சார்ந்த 1970-1980களில் எங்களது நான்கு பெண்களும் பிறந்தார்கள். அப்படிப்பட்ட வேறுபட்ட காலங்களில் வளர்ந்த எங்களுக்கு அநேகக் காரியங்களைக் குறித்து வேறுபட்ட கருத்துக்களை, நாங்களும் எங்கள் பிள்ளைகளும் கொண்டிருந்தோம் என்பதில் ஆச்சரியமில்லை.

பல்வேறு தலைமுறைகளில் வாழும் மக்கள், அவர்களது அனுபவங்களிலும், வாழ்க்கை மதிப்புகளிலும் மிக அதிக வேறுபட்ட எண்ணங்கள் உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். இது இயேசுவைப் பின்பற்றுபவர்கள் மத்தியில் உண்மையாக இருக்கிறது. நாம் உடுத்தியிருக்கும் உடையில், நாம் கேட்டு மகிழும் பாடல்களில் வேறுபாடுகள் இருக்கலாம். ஆனால், நம்மிடையே உள்ள ஆவிக்கேற்ற தொடர்பு அந்த வேறுபாடுகளைவிட பலமானது.

தேவனைத் துதித்துப்பாடும் சிறந்த பாடலான சங்கீதம் 145, நமது விசுவாசத்தின் பற்றுதியை அறிவிக்கிறது. “தலைமுறை தலைமுறையாக உம்முடைய கிரியைகளின் புகழ்ச்சியைச் சொல்லி, உம்முடைய வல்லமையுள்ள செய்கைகளை அறிவிப்பார்கள்… அவர்கள் உமது மிகுந்த தயவை நினைத்து வெளிப்படுத்தி, உமது நீதியை கெம்பீரித்துப் பாடுவார்கள்” (வச. 4,7). பல்வேறு கால வேறுபாடுகளும் அதனால் ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் நமக்கு இருந்தாலும், நாம் ஒன்று கூடி “மனுபுத்திரருக்கு உமது வல்லமையுள்ள செய்கைகளையும், உமது ராஜ்ஜியத்தின் சிறந்த மகிமைப் பிரதாபத்தையும் தெரிவித்து” தேவனை கனப்படுத்துகிறோம் (வச. 11).

விருப்புகளும், வெறுப்புகளும் நம்மைப் பிரிக்கக் கூடியவைகளாக இருந்தாலும், கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவிலுள்ள விசுவாசம், ஒருவர் பேரில் ஒருவர் கொண்டுள்ள நம்பிக்கை ஊக்கம், ஒருவரையொருவர் போற்றுவது ஆகிய இவைகள் நம்மை ஒன்றாக இனைக்கிறது. நமது வயதும், வாழ்க்கையைக் குறித்த கண்ணோட்டமும் வேறுபட்டிருந்தாலும், நாம் சிறந்த வாழ்க்கை வாழ ஒருவரையொருவர் சார்ந்திருக்கிறோம். நாம் எந்த தலைமுறையைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தாலும், ஒருவரிடமிருந்து ஒருவர் கற்றுக்கொண்டு அனைவரும் இணைந்து தேவனை மகிமைப்படுத்தலாம். “உமது ராஜ்ஜியத்தின் மகிமையை அறிவித்து, உமது வல்லமையைக் குறித்து பேசுவார்கள்” (வச. 12).

நாம் திரும்ப கொண்டுவருவது என்ன?

நியுயார்க் டைம்ஸ் என்ற பத்திரிகைக்கு உலக நிகழ்ச்சிகளை சேகரிப்பதற்காக ஜான் F. பர்ன்ஸ் 40 ஆண்டுகளை செலவழித்தார். அவர் 2015ல் ஓய்வு பெற்றபின் எழுதின ஒரு கட்டுரையில் அவருடன் பணிபுரிந்த பத்திரிகையாளரும் புற்றுநோயினால் மரணத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருப்பவருமான அவரது நெருங்கிய நண்பரின் வார்த்தைகளை நினைவுகூர்ந்து எழுதினார். “நீ எவ்வளவு தூரம் பயணம் செய்தாய் என்பது முக்கியமல்ல, ஆனால் நீ திரும்பி வரும்பொழுது என்ன கொண்டு வந்தாய் என்பதே முக்கியம் என்பதை மறந்துவிடாதே” என்று அந்த நண்பர் கூறினார்.

மேய்ப்பனாக இருந்த தாவீது போர் வீரனாக மாறி, இறுதியில் ராஜாவாகவும் ஆன அவனது வாழ்க்கைப் பயணத்தில், அவன் திரும்பிக் கொண்டு வந்தவைகள் அட்டவணையாக சங்கீதம் 37 இருக்கலாம். அந்த சங்கீதத்தில் நீதிமானுக்கும், பொல்லாதவர்களுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுகளை செய்யுள் வடிவத்தில் கூறுவதோடு, கர்த்தரை நம்புகிறவர்களுக்கோ அவரது கிருபை நிச்சயம் என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. பொல்லாதவர்களைக் குறித்து எரிச்சல் அடையாதே; நியாயக்கேடு செய்கிறவர்கள் மேல் பொறாமை கொள்ளாதே. அவர்கள் புல்லைப்போல் சீக்கிரமாய் அறுப்புண்டு, பசும் பூண்டைப்போல் வாடிப் போவார்கள்” (வச. 1-2).

“நல்ல மனுஷனுடைய நடைகள் கர்த்தரால் உறுதிப்படும், அவன் விழுந்தாலும் தள்ளுண்டு போவதில்லை; கர்த்தர் தமது கையினால் அவனைத் தாங்குகிறார்” (வச. 23,24).

“நான் இளைஞனாயிருந்தேன், முதிர்வயதுள்ளவனுமானேன்; ஆனாலும் நீதிமான் கைவிடப்பட்டதையும், அவன் சந்ததி அப்பத்துக்கு இரந்து திரிகிறதையும் நான் காணவில்லை” (வச. 25).

வாழ்க்கையில் நாம் பெற்றுக் கொண்ட அனுபவங்களின்மூலம், தேவன் நமக்கு கற்றுக்கொடுத்தது என்ன? அவருடைய உண்மைத் தன்மையையும், அன்பையும் எவ்வாறு நாம் அனுபவித்துள்ளோம்?  நாம் பெற்றுக்கொண்ட அனுபவங்களின் மூலம், தேவன் நமக்கு கற்றுக்கொடுத்தது என்ன?  எந்த வகைகளில் தேவனுடைய அன்பு நமது வாழ்க்கையை உருவாக்கியுள்ளது?

நமது வாழ்க்கையில் எவ்வளவு தூரம் கடந்து வந்தோம் என்பது முக்கியமல்ல! நாம் திரும்ப கொண்டு வந்தது என்ன என்பதுதான் முக்கியமாகும்.

குறிக்கப்பட்ட விவரங்களுக்கு மேலாக

என்னுடைய ஊரிலிருந்த ஒரு ஆலயத்தில் தேவனுடைய அன்பும் கிருபையும் அனைவருக்கும் உண்டு என்பதை விளக்கத்தக்கதான மிகவும் சிறப்பான வரவேற்பு அட்டையைப் பயன்படுத்தினார்கள். “நீங்கள் ஒரு பரிசுத்தவானோ, ஒரு பாவியோ, தோல்வி அடைந்தவரோ, வெற்றி பெற்றவரோ, குடிகாரரோ? மேலும் மாய்மாலக்காரர்கள், ஏமாற்றுபவர்கள், பயங்கரமானவர்கள், தகுதியற்றவர்கள் பாவத்தில் போராடும், பலத்தரப்பட்ட மக்களில் யாராக இருந்தாலும் உங்களை இங்கே வரும்படி அன்புடன் வரவேற்கிறோம்”,
என்ற வாசகங்கள் அந்த அட்டையில் இருந்தன. “ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக்கிழமையிலும் ஆராதனை வேளையில் சபையார் அனைவரும் இந்த அட்டையிலுள்ள வாசகங்களை சத்தமாக வாசிப்போம்” என்று அந்த சபைப் போதர்களில் ஒருவர் என்னிடம் கூறினார்.

நாம் யாரென்று கூறும் விளக்கங்களை நாம் எத்தனை முறை ஏற்றுக் கொள்ளுகிறோம்? நாம் மிக எளிதாக பிறரைக் குற்றப்படுத்தி விடுகிறோம். தேவ கிருபையானது, நமது சொந்த அறிவுத் திறமையின்படி இல்லாமல், தேவனுடைய அன்பில் வேர் கொண்டுள்ளதால் நம்மீது கூறப்படும் அனைத்து தேவையற்ற விளக்கங்களும் அர்த்தமற்றதாகிவிடுகிறது. நம்மை நாமே மிகவும் சிறந்தவர்களாகவோ, மிகவும் மோசமானவர்களாகவோ, திறமைசாலிகளாகவோ, திறமையற்றவர்களாகவோ கருதிக் கொண்டாலும், நாம் அவர் மூலமாக நித்திய ஜீவனை இலவசமான ஈவாக பெற்றுக் கொள்ளலாம். “நாம் பெலனற்றவர்களாக இருக்கும் போதே, குறித்த காலத்தில் கிறிஸ்து அக்கிரமக்காரர்களுக்காக மரித்தார்” (ரோம. 5:6) என்று பவுல் அப்போஸ்தலன் ரோமாபுரியிலுள்ள விசுவாசிகளுக்கு நினைப்பூட்டுகிறார்.

நமது சொந்த பெலனினால் நாம் நம்மை மாற்றி அமைத்து கொள்ளவேண்டுமென்று கர்த்தர் விரும்பவில்லை. நாம் இருக்கும் வண்ணமாகவே அவரிடம் வந்து, அவர் அருளும் நம்பிக்கை, சுகம், விடுதலையைப் பெற்றுக் கொள்ளுபடி அவர் நம்மை அழைக்கிறார். “நாம் பாவிகளாய் இருக்கையில் கிறிஸ்து நமக்காக மரித்ததினாலே, தேவன் நம்மேல் வைத்த தமது அன்பை விளக்கப்பண்ணுகிறார்” (வச. 8). நாம் இருக்கும் வண்ணமாகவே நம்மை ஏற்றுக்கொள்ள தேவன் ஆயத்தமாக உள்ளார்.

அதை நான் கூறலாமா?

குழந்தைகளின் வளர்ச்சியைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்யும் டாக்டர் பார்பரா என்ற குழந்தைகள் நல மருத்துவர், “உடன் பிறப்புகள் மத்தியில் ஏற்படும் போட்டி மனப்பான்மைக்கு பெற்றோர்கள் காட்டும் ஓரவஞ்சகம்தான் மிக முக்கிய காரணமாக உள்ளது” என்று கூறியுள்ளார். உதாரணமாக பழைய ஏற்பாட்டில் வரும் யோசேப்பு, அவனது தகப்பனாருக்கு மிகவும் பிடித்தமான மகன். அதனால், அவனது மூத்த சகோதரர்கள், அவன் மீது கோபமும், எரிச்சலும் அடைந்தார்கள் (ஆதி. 37:3-4). அவர்கள் யோசேப்பை எகிப்துக்கு பயணம் செய்து கொண்டிருந்த வியாபாரிகளிடம் விற்றுப் போட்டு, ஏதோ ஒருகாட்டு மிருகம் அவனை அடித்து கொன்றுவிட்டது என்ற செய்தியை பரப்பினார்கள் (37:12-36). யோசேப்பின் கனவுகள் சிதறடிக்கப்பட்டு அவனது எதிர்காலம் நம்பிக்கை அற்றதுபோல் காணப்பட்டது.

ஆயினும், யோசேப்பு தன் வாழ்க்கைப் பயணத்தில் மிகவும் நெருக்கடியான காலங்களில் கூட தேவனுக்கு உண்மையாய் இருந்து அவரையே சார்ந்திருந்தான். அவனது எஜமானின் மனைவியால் பொய்யாக குற்றம் சாட்டப்பட்டு, அவன் செய்யாத செயலுக்காக சிறையில் அடைக்கப்பட்டு, அநியாயமாக தண்டிக்கப்பட்ட பொழுதும் அவன் தேவன்மீது நம்பிக்கையுடன் இருந்தான்.

அநேக ஆண்டுகளுக்குப்பின் அவனது சகோதரர்கள், அவர்களது தேசத்தில் ஏற்பட்ட பஞ்சத்தினால் தானியம் கொள்ளும்படி எகிப்துக்கு வந்த பொழுது, அவர்களால் வேண்டாமென்று ஒதுக்கி தள்ளிவிடப்பட்ட அவர்களது இளைய சகோதரனே எகிப்துக்கு பிரதானி என்பதை அறிந்து மிகுந்த கலக்கமுற்றார்கள். “என்னை இவ்விடத்தில் வரும்படி, விற்றுப் போட்டதினால் நீங்கள் சஞ்சலப்பட வேண்டாம்; அது உங்களுக்கு விசனமாய் இருக்கவும் வேண்டாம்; ஜீவ ரட்சணை செய்யும்படிக்கு தேவன் என்னை உங்களுக்கு முன்னே அனுப்பினார்…, ஆதலால் நீங்களல்ல, தேவனே என்னை இவ்விடத்திற்கு அனுப்பினார்” (45:5,8) என்று அவர்களிடம் யோசேப்பு கூறினான்.

யோசேப்பின் அன்பான வார்த்தைகள், என்னைக் குறித்து சிந்திக்க தோன்றியது. ஒருவேளை யோசேப்பின் இடத்தில் நான் இருந்திருந்தால், நான் பழிக்குப் பழி வாங்க எண்ணியிருப்பேனோ என்று யோசித்தேன். அல்லது தேவன் மேல் நான் எனது நம்பிக்கையை வைத்திருப்பதால் மன்னிப்பதற்கு பெருந்தன்மையுடையவனாய் இருந்திப்பேனோ என்று சிந்தித்தேன்.

இசைந்து இசைத்து

எங்கள் பேத்தியின் பள்ளி இசைக்குழு நிகழ்ச்சியைக் கண்டு நாங்கள் வியந்து போனோம். வெறும் 11 மற்றும் 12 வயது நிரம்பிய சிறுபிள்ளைகள் ஒன்றாக இசைந்து, நேர்த்தியாக வாசித்தார்கள். ஒருவேளை அக்குழுவிலிருந்த ஒவ்வொரு பிள்ளையும் தான் தனியாக இசைக்க வேண்டும் என நினைத்திருந்தால், குழுவாக இவர்கள் சாதித்ததை தனி நபராக இவர்களால் அளித்திருக்க முடியாது. புல்லாங்குழல், சாக்ஸபோன்(saxaphone) போன்ற மர வாத்தியங்கள், டிரம்பெட்(Trumpet) போன்ற பித்தளை வாத்தியங்கள், மற்றும் தாள வாத்தியங்கள் அனைத்தும் ‘இசைந்து’ தந்த பங்களிப்பினால் ஓர் அற்புதமான இசை உண்டாயிற்று!

ரோமாபுரியில் இயேசுவைப் பின்பற்றுகிறவர்களுக்கு பவுல் எழுதும்பொழுது, “அநேகராகிய நாமும் கிறிஸ்துவுக்குள் ஒரே சரீரமாயிருக்க, ஒருவருக்கொருவர் அவயவங்களாயிருக்கிறோம். நமக்கு அருளப்பட்ட கிருபையின்படியே நாம் வெவ்வேறான வரங்களுள்ளவர்க[ள்],” எனக் கூறியுள்ளார் (ரோம. 12:5-6). மேலும், தீர்க்கதரிசனம் உரைத்தல், ஊழியம் செய்தல், புத்தி சொல்லுதல், பகிர்ந்தளித்தல், தலைமைத்துவம், இரக்கம் பாராட்டுதல் ஆகிய வரங்களை பவுல் குறிப்பிட்டுள்ளார் (வச 7-8). அதுமட்டுமன்றி, வரங்கள் அனைத்தும், அனைவருடைய பிரயோஜனத்திற்காகவும் இலவசமாக கொடுக்கப்பட்டுள்ளது (1 கொரி. 12:7).

‘இசைந்து’ என்றால் “திட்டம் அல்லது வடிவமைப்பில் ஒருமனதாய் இணைந்து செய்யும் செயல்; நல்லிணக்கம் அல்லது ஒற்றுமை,” ஆகும். இயேசு கிறிஸ்துவின் மீது நாம் கொண்ட விசுவாசத்தினால் தேவனுடைய பிள்ளைகளாகிய நமக்கு தேவன் வைத்துள்ள திட்டம் இதுவே. “சகோதரசிநேகத்திலே, ஒருவர்மேலொருவர் பட்சமாயிருங்கள்; கனம்பண்ணுகிறதிலே ஒருவருக்கொருவர் முந்திக்கொள்ளுங்கள்” (வச. 1௦). நம்முடைய இலக்கு ஒற்றுமையே; போட்டியன்று.

ஒரு வகையில் பார்த்தால், ஒவ்வொரு நாளும், இவ்வுலகம் நம்மை மிக நுட்பமாக கவனித்து கேட்கும்படியாக ஒரு “மேடையிலே” நாம் இருக்கிறோம். இம்மேடையிலே இருக்கும் தேவனுடைய இசைக்குழுவில், தனி நபர் இசைநிகழ்ச்சி ஏதும் இல்லை. மாறாக ஒவ்வொரு வாத்தியமும் இன்றியமையாதது. ஏனென்றால், நாம் ஒவ்வொருவரும் மற்றவர்களோடு இசைந்து பங்களிக்கும்பொழுது, சிறந்த இசை வெளிப்படும்.

கிருபையின் தாளங்கள்

தொண்ணூறு வயதை கடந்த என் நண்பரும் அவர் மனைவியும் திருமணம் செய்து 66 ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன. அவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகள், பேரப்பிள்ளைகள் மற்றும் இனி வருகிற தலைமுறைகளுக்காக, தங்கள் குடும்ப வரலாற்றை, புத்தகத்தில் பதிவு செய்து வைத்துள்ளனர். “அம்மா அப்பாவிடமிருந்து ஓர் கடிதம்” என்னும் தலைப்பில் உள்ள அப்புத்தகத்தின் கடைசி அத்தியாயத்தில், அவர்கள் தங்கள் வாழ்வில் கற்றுக்கொண்ட முக்கிய பாடங்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். அதில், “ஒருவேளை கிறிஸ்தவ மதத்தினால் உங்கள் பெலன் அனைத்தும் வற்றிப்போய், நீங்கள் துவண்டுபோய் உள்ளீர்கள் என்றால், இயேசு கிறிஸ்துவோடு ஐக்கியம் கொண்டு, அவ்வுறவிலே மகிழ்ந்திருப்பதற்கு பதில், நீங்கள் வெறும் மதத்தையே பின்பற்றிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று அர்த்தம். ஏனென்றால், நீங்கள் தேவனோடு நடக்கும்போது சோர்ந்துபோக மாட்டீர்கள்; மாறாக நீங்கள் உற்சாகமடைந்து, பெலத்தின்மேல் பெலனடைந்து, புத்துயிர் பெறுவீர்கள்”, என்னும் கருத்து, என் வாழ்வை நான் சற்று ஆராய்ந்து பார்க்கத் தூண்டியது (மத். 11:28-29).

இயேசுவின் அழைப்பை, யூஜீன் பீடெர்சன் (Eugene Peterson) “நீங்கள் சோர்ந்துபோய் இருக்கிறீகளா? முற்றிலும் துவண்டுபோய் உள்ளீர்களா? மதத்தினால் வெறுமையாய் உணருகிறீர்களா?.. என்னோடு நடந்து என்னோடு சேர்ந்து பணிசெய்யுங்கள்... கிருபையின் இயல்பான தாளங்களை கற்றுக்கொள்ளுங்கள்”, என மொழியாக்கம் செய்துள்ளார்.

தேவனை சேவிப்பது முற்றிலும் என்னையே சார்ந்தது என நான் எண்ணினால், நான் அவரோடுகூட நடப்பதற்குப் பதில், அவருக்கு வேலைசெய்ய ஆரம்பித்துவிட்டேன் என்றே அர்த்தம். இவ்விரண்டிற்கும் மிகப்பெரிய வித்தியாசம் உண்டு. நான் கிறிஸ்துவோடு நடக்கவில்லை என்றால், என் ஆவி வறண்டு நொறுங்குண்டு காணப்படும். சக மனிதர்களை தேவனுடைய சாயலில் சிருஷ்டிக்கப்பட்டவர்களாய் காண்பதற்கு பதில், நமக்கு இடையூறு ஏற்படுத்துகிறவர்களாக, நம்மை நச்சரிப்பவர்களாக காணத்தோன்றும். ஒன்றும் சரியாக தோன்றாது.

இயேசுவோடுள்ள உறவிலே மகிழ்ந்து களிகூருவதற்கு பதில், நான் மதத்தை பின்பற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று எனக்கு தோன்றினால், அத்தருணமே, என்னுடைய பாரத்தை கீழே இறக்கிவைத்துவிட்டு, அவருடைய “இயல்பான கிருபையின் தாளங்களில்” அவருடன் நடக்க வேண்டும்.

பதினைந்து நிமிட சாவல்

சாதாரண மக்கள்கூட, இவ்வுலகத்தின் தலைசிறந்த நூல்களிலிருந்து ஒவ்வொரு நாளும், தொடர்ந்து சிறிது நேரம் படித்து வந்தாலே, தரமான கல்வி ஞானம் பெறலாம் என ஹார்வர்ட்(Harvard) பல்கலைக்கழகத்தின் நீண்டகால தலைவர், முனைவர் சார்லஸ் W. எலியட்(Charles W. Eliot) நம்பினார். 1910ஆம் ஆண்டு, வரலாறு, அறிவியல், விஞ்ஞானம், தத்துவம் மற்றும் நுண்கலை நூல்களிலிருந்து சிலபகுதிகளை தேர்வுசெய்து தொகுத்து, ‘தி ஹார்வர்ட் கிளாசிக்ஸ்’(The Harvard Classics) என்ற 50 பாக புத்தக தொகுப்பை வெளியிட்டார். ஒவ்வொரு புத்தகமும், ‘ஒரு நாளில் பதினைந்து நிமிடங்கள்’ என்ற தலைப்பில், எலியட்டின் ‘வாசிப்பு வழிகாட்டி’ ஒன்றை உள்ளடக்கியதாய் இருந்தது. அதில், அவ்வருடம் முழுவதும் ஒவ்வொரு நாளும் சுமார் 8 முதல் 10 தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பக்கங்களை வாசிக்கும்படியாக சிபாரிசு செய்யப்பட்டிருந்தது.

அதைப்போலவே, தினமும் பதினைந்து நிமிடங்கள் நாம் தேவனுடைய வார்த்தையை வாசிப்பதில் செலவுசெய்தால் எப்படியிருக்கும்? நாம் சங்கீதக்காரனோடு சேர்ந்து, “என் இருதயம் பொருளாசையைச் சாராமல், உமது சாட்சிகளைச் சாரும்படி செய்யும். மாயையைப் பாராதபடி நீர் என் கண்களை விலக்கி, உமது வழிகளில் என்னை உயிர்ப்பியும்,” எனக் கூறுவோமாக (சங் 119. 36-37).

ஒரு நாளைக்கு பதினைந்து நிமிடங்கள் என்றால், ஒரு வருடத்திற்கு தொண்ணூற்றியோறு மணி நேரங்களாகிறது. ஆனால், நாம் ஒவ்வொரு நாளும் எவ்வளவு மணிநேரம் எவ்வளவு நேர்த்தியாய் வாசிக்கிறோம் என்பதைவிட, தொடர்ந்து விடாமுயற்சியோடு ஒவ்வொரு நாளும் வாசித்து வருகிறோமா, என்பதே முக்கியம். ஒருவேளை நாம் ஒரு நாள் அல்லது ஒரு வாரம் கூட வாசிக்க தவறிவிட்டாலும், மறுபடியும் வாசிக்க ஆரம்பித்து தொடரலாம். அப்பொழுது பரிசுத்த ஆவியானவர் நமக்கு போதித்து, நம்முடைய மனதில் உள்ள வார்த்தையை இருதயத்திற்கு கொண்டு சேர்த்து, பின்பு அது நம்முடைய கரங்களையும் கால்களையும் சென்றடைந்து, நம்மை, ஒரு மருரூபத்திற்குளாக அழைத்துச் செல்லும்.

“கர்த்தாவே, உமது பிரமாணங்களின் வழியை எனக்கு போதியும்; முடிவுபரியந்தம் நான் அதைக்காத்துக்கொள்வேன்” (வச. 33).

நமக்கு தேவையான அனைத்தும்

அநேகந்தரம் நான் செய்ய வேண்டிய பணிகளை செய்து முடிக்க தேவையான பெலனும் திறனும் முற்றிலும் எனக்கில்லாதது போலவே உணர்வதுண்டு. அது ஞாயிறு வகுப்பை நடத்துவதாக இருந்தாலும் சரி, ஒரு நண்பருக்கு அறிவுரை கூறுவதாக இருந்தாலும் சரி அல்லது இக்கட்டுரைகளை எழுதுவதாக இருந்தாலும் சரி. அனைத்தும் என் பெலத்திற்கும் திறனிற்கும் அப்பாற்பட்ட மிகப்பெரிதான சவாலாகவே காணப்படுகின்றன. பேதுருவைப் போல, நான் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியது அநேகம்.

இயேசுவை பின்பற்ற முயன்ற பேதுருவுக்கு இருந்த குறைவுகளை புதிய ஏற்பாடு நமக்கு வெளிப்படுத்திக் காட்டுகிறது. இயேசுவை போலவே தண்ணீரில் நடக்க முயன்ற பேதுரு தண்ணீரில் மூழ்க ஆரம்பித்தான் (மத்.14:25-31). இயேசு சிறைபிடிக்கப்பட்ட பின்பு, அவரை யாரென்று தனக்கு தெரியவே தெரியாது என சத்தியம் செய்தான் (மாற். 14:66-72). ஆனால் உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்துவை கண்டு பரிசுத்த ஆவியின் வல்லமையை பெற்ற பேதுருவின் வாழ்க்கை மாறியது.

“தம்முடைய மகிமையினாலும் காருணியத்தினாலும் நம்மை அழைத்தவரை அறிகிற அறிவினாலே ஜீவனுக்கும் தேவபக்திக்கும் வேண்டிய யாவற்றையும், அவருடைய திவ்விய வல்லமையானது நமக்கு தந்தருளினதுமன்றி,” என்னும் தேவ மகத்துவத்தைக் குறித்து பேதுரு அறிந்துக்கொண்டான் (2 பேது. 1:3). அநேக குறைகளை கொண்டிருந்த ஓர் மனிதனிடமிருந்து எவ்வளவு அற்புதமான ஒரு அறிக்கை!

மேலும், “இச்சையினால் உலகத்திலுண்டான கேட்டுக்குத் தப்பி, திவ்விய சுபாவத்துக்குப் பங்குள்ளவர்களாகும்பொருட்டு, மகா மேன்மையும் அருமையுமான வாக்குத்தத்தங்களும் அவை களினாலே நமக்கு அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது” (வச. 4).

நாம் தேவனை கனப்படுத்தவும், பிறருக்கு உதவிசெய்யவும், அன்றன்றைக்குரிய சவால்களை நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டிய ஞானத்தையும், பொறுமையையும் வல்லமையையும் பெற்றுக்கொள்ள கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவோடு நாம் கொண்டுள்ள ஐக்கியமே ஆதாரமாக உள்ளது. அவர் மூலம் நம்முடைய தாழ்வான உணர்வுகளையும் தயக்கங்களையும் மேற்கொள்ள முடியும்.

எல்லா சூழ்நிலையிலும், நாம் தேவனை சேவிக்கவும் கனப்படுத்தவும் வேண்டிய அனைத்தையும் அவர் நமக்களித்துள்ளார்.