நேரத்தைச் சொல்லல்

“மேல் நாட்டினர் கைக்கடிகாரம் வைத்திருப்பர். ஆப்பிரிக்கர்களுக்கு நேரமுண்டு” என்று ஓ.எஸ். கின்னஸ் என்பவர் தன்னுடைய “சாத்தியமற்ற மக்கள்” என்ற புத்தகத்தில் ஓர் ஆப்பிரிக்க பழமொழியைச் சுட்டிக்காட்டியிருந்தார். இது, “எனக்கு நேரமில்லை” என்று என்னிடம் கேட்டுக் கொள்பவர்களின் வேண்டுகோளை நான் நிராகரித்ததை குறித்துச் சிந்திக்க வைத்தது. நான், இந்த கொடுமையான அவசரகால அட்டவணைகளும், காலக்கெடுகளும் நம் வாழ்வை எப்படிக் கட்டுப்படுத்துகிறது என்பதை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன்.

சங்கீதம் 90ல் மோசே ஜெபிப்பதைப் பார்க்கின்றோம். “நாங்கள் ஞான இருதயமுள்ளவர்களாகும்படி. எங்கள் நாட்களை எண்ணும் அறிவை எங்களுக்குப் போதித்தருளும்” (வச. 12), “நீங்கள் ஞானமற்றவர்களைப் போல நடவாமல், நாட்கள் பொல்லாதவைகளானதால் காலத்தைப் பிரயோஜனப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள்” (எபே. 5:15-16) என பவுல் எழுதுகின்றார்.

பவுலும், மோசேயும் நம்மை ஞானத்தோடு காலத்தைப் பயன்படுத்தும்படி சொல்வது, வெறுமனே கடிகாரத்தை கவனிக்கச் சொல்வதாக நினைக்க வேண்டாம். சூழ்நிலை நம்மை ஒரு நெருக்கமான கால அட்டவணையை பின்பற்றும்படி அழைக்கலாம் அல்லது நம்முடைய நேரத்தை பிறருக்குக் கொடுக்கும்படி நம்மைக் கட்டாயப்படுத்தலாம்.

இந்த உலகில் நாம் கிறிஸ்துவுக்காக நம்மை வேறுபடுத்திக் காட்ட நமக்கு சொற்ப காலம்தான் செலவிடமுடிகிறது. ஆனால், நாம் அந்த சந்தர்ப்பத்தை விரிவாக்கிக்கொள்ள வேண்டும். எப்படியெனில், நம்முடைய கடிகாரங்களையும், திட்டங்களையும் சிறிது நேரத்திற்குத் தள்ளிவிட்டு, கிறிஸ்துவின் பொறுமையோடு கூடிய அன்பை, தேவன் நம் வாழ்வில் நாம் சந்திக்கும்படி கொண்டு வருபவர்களிடம் காட்ட வேண்டும்.

காலத்திற்கப்பாற்பட்ட தேவனின் பெலத்தாலும், கிருபையாலும் வாழுகின்ற நாம் நம்முடைய நேரத்தை நித்தியத்திற்காகச் செலவிடுவோம்.

கடிகாரங்களும், நாட்காட்டிகளும்

என்னுடைய தந்தை தன்னுடைய 58வது வயதில் மரித்தார். அதிலிருந்து நான் அந்த நாளைக் கடக்கும் போதெல்லாம் அவரையும், அவர் என் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தையும் நினைக்கத் தவறியதில்லை. நான் என் வாழ்க்கையை நினைத்துப் பார்த்தபோது, நான் அவரோடு செலவிட்ட நாட்களை விட அவரில்லாமல் வாழ்ந்த நாட்களே அதிகம். நான் எனது குறுகியகால வாழ்க்கையைக் குறித்துக் சிந்திக்கலானேன்.

நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கும்போது, ஒரு காலத்தில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளும், அது ஏற்படுத்திய உணர்வுகளும் நமக்குள்ளே போராட்டங்களை ஏற்படுத்தி நம்மைக் கலங்கச் செய்கின்றன. நாம் காலத்தை கடிகாரம் மற்றும் நாட்காட்டிகள் மூலம் அறிந்தாலும், சில காலங்களை, அதில் ஏற்பட்ட நிகழ்வுகள் மூலமாகவே நினைவுகூருகின்றோம். நம்முடைய வாழ்க்கையில் ஆழமான உணர்வுகள் தூண்டப்படுகின்ற வேளைகளில் நாம் மகிழ்ச்சி, இழப்பு, ஆசீர்வாதம், வலி, வெற்றி, தோல்விகளை அநுபவித்திருக்கலாம்.

வேதாகமம் நம்மை ஊக்குவிப்பதென்னவெனின், “ஜனங்களே, எக்காலத்திலும் அவரை நம்புங்கள்; அவர் சமுகத்தில் உங்கள் இருதயத்தை ஊற்றிவிடுங்கள், தேவன் நமக்கு அடைக்கலமாயிருக்கிறார்” (சங். 62:8) இந்த நம்பிக்கையூட்டும் வார்த்தைகளைத் தாவீது இலேசான நேரத்தில் எழுதவில்லை. தாவீது தன்னை எதிரிகள் சூழ்ந்து கொண்டபோது இவற்றை எழுதுகின்றார் (வச. 3-4). அவர் தேவ சமூகத்தில் அமைதியாகக் காத்திருக்கின்றார். (வச. 1,5). நாம் எதிர்நோக்குகின்ற போராட்டம் நிறைந்த நேரங்களை விட அவருடைய மாறாத அன்பு பெரிதென்று நினைவுபடுத்துகின்றார் (வச. 12).

தேவன் நம்மோடு இருக்கிறார், வாழ்வின் எல்லா நேரங்களிலும் நம்மைச் சுமந்து, வழிநடத்த அவர் போதுமானவராக இருக்கின்றார் என்ற நம்பிக்கை நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிகழ்வுகளிலும் நமக்கு உறுதியைத் தருகிறது. ஒருவேளை வாழ்வில் சில நேரங்கள் நம்மை மேற்கொள்ளுவது போல பயமுறுத்தினாலும் அவருடைய உதவி சரியான நேரத்தில் நமக்கு வரும்.

பபுஸ்கா என்ற மர்மப் பெண்

1963 ஆம் ஆண்டு அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் ஜனாதிபதி ஜான் எஃப் கென்னடி கொலை செய்யப்பட்ட போது நடந்த மர்மங்களில் பபுஸ்கா பெண்ணும் உண்டு. கேமராவின் மூலம் பதிவு செய்யப்பட்ட தொடர் படங்களில் தெரிந்த அந்த பபுஸ்கா பெண் மர்மமாக மறைந்து விட்டாள். இந்த மர்ம பெண் ரஷ்ய நாட்டு பபுஸ்கா பொம்மையைப் போன்று மேல் அங்கியையும் தலையில் ஒரு துணியையும் கட்டியிருந்தாள் (ருஷ்ய பபுஷ்கா என்பது முக்காடுபோல் தலையில் போடும் ஒரு முக்கோண வடிவத் துண்டு. இருமுனைகளை நாடியின் கீழ் கட்டிக்கொள்வார்கள்). அந்தப் பெண்ணை அடையாளம் காண முடியவில்லை. அவளுடைய படமும் கிடைக்கவில்லை. பல ஆண்டுகளாக சரித்திர ஆசிரியர்களும், கற்றவர்களும் கூறுவதென்னவெனின், அந்த நவம்பர் இருண்ட நாளில் நடந்தவற்றைக் கூற முடியாதபடி அந்த பபுஸ்கா பெண்ணை பயம் தடுத்துவிட்டது.

இயேசுவின் சீடர்களும் ஏன் ஒளிந்து கொண்டனர் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள எந்த யூகமும் தேவையில்லை. இயேசுவைக் கொன்ற அதிகாரிகளுக்குப் பயந்து சீஷர்கள் தாங்கள் கண்ட உண்மைகளை முன் வந்து கூறுவதற்கு தயக்கம் காட்டியதால், சீடர்கள் பயத்தாலும் கோழைத்தனத்தாலும் ஒளிந்து கொண்டனர். (யோவா. 20:19) ஆனால் இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார். சீடர்கள் பரிசுத்த ஆவியால் நிரப்பப்பட்டனர். முன்பு பயந்திருந்த இயேசுவின் சீடர்களை இப்பொழுது அமைதிப்படுத்த முடியவில்லை. பெந்தேகொஸ்தே நாளில் பரிசுத்த ஆவியால் நிரப்பப்பட்ட சீமோன் பேதுரு பெலனடைந்து, ‘‘ஆகையினால், நீங்கள் சிலுவையிலே அறைந்த இந்த இயேசுவை தேவன் ஆண்டவரும் கிறிஸ்துவுமாக்கினாரென்று இஸ்ரவேல் குடும்பத்தார் யாவரும் நிச்சயமாய் அறியக்கடவர்கள்” (அப். 2:36) என வெளிப்படுத்தினார்.

இயேசுவின் நாமத்தினை தைரியமாகப் பேசுவதற்கான வாய்ப்புகள், வல்லமையான மனிதர்களுக்கும் அல்லது ஊழியம் செய்வதற்கு பயிற்சி பெற்றவர்களுக்கு மட்டும் தான் கொடுக்கப்பட்டுள்ளதா?  இல்லை. நமக்குள்ளே வாசம் பண்ணும் ஆவியானவர். இயேசுவைப் பற்றிய நற்செய்தியை யாவருக்கும் கூறும்படி நம்மை பெலப்படுத்துகிறார். அவருடைய பெலத்தினால் நாம் தைரியம் கொண்டு நமது இரட்சகரைப் பற்றி அனைவரிடமும் பகிர்ந்து கொள்வோம்.

திரும்பி வர முடியாத எல்லை

இது ஒரு நதியைக் கடப்பது போன்று எளிதானதல்ல. சட்டப்படி, எந்த ஒரு ரோம இராணுவ அதிகாரியும் ஓர் ஆயுதமணிந்த படையினரை ரோம சாம்ராஜ்ஜியத்திற்குள் வழி நடத்திச் செல்ல முடியாது. கி.மு. 49ல் ஜூலியஸ் சீசர் அவருடைய பதின்மூன்றாம் இராணுவப்படையை ரூபிக்கான் நதியைத் தாண்டி இத்தாலிக்குள் வழி நடத்தினார். இது ஒரு தேச துரோகச் செயல். சீசரின் அந்த முடிவின் விளைவு மாற்ற முடியாததொன்றாகி விட்டது. இதன் விளைவாக பல ஆண்டுகள் உள்நாட்டு யுத்தம் நடந்தது. பின் ரோம இராணுவ பிரதான அதிகாரி சக்ரவர்த்தியானார். இன்று வரை ‘‘ரூபிக்கானை கடத்தல்” என்ற சொற்றொடர் மீண்டும் திரும்பி வர முடியாத எல்லையைக் குறிப்பிட பயன்படும் ஓர் உருவகமாயுள்ளது.

சில வேளைகளில் நாம் பிறரிடம் பேசும் சில வார்த்தைகளால் நம் உறவின் ரூபிக்கானைத் தாண்டி விடுகிறோம்.  பேசிய வார்த்தைகள் மீண்டும் வாங்கிக் கொள்ள முடியாதவை. அந்த வார்த்தைகள் நம் உதட்டிலிருந்து வெளி வந்ததும் ஓர் உதவியைச் செய்யலாம். ஆறுதலைக் கொடுக்கலாம் அல்லது சீசர் ரோம சாம்ராஜ்ஜியத்திற்குள் படையுடன் சென்றதைப் போன்று மாற்ற முடியாத பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம். யாக்கோபு வார்த்தைகளைக் குறித்து மற்றொரு விளக்கத்தைத் தருகின்றார். ‘‘நாவும் நெருப்புத்தான், அது அநீதி நிறைந்த உலகம்; நம்முடைய அவயங்களில் நாவானது முழுச்சரீரத்தையும் கறைபடுத்தி, ஆயுள் சக்கரத்தைக் கொளுத்தி விடுகிறதாயும், நரக அக்கினியினால் கொளுத்தப்படுகிறதாயும் இருக்கிறது (யாக். 3:6).

நாம் யாரிடமாகிலும் ரூபிக்கான் எல்லையைத் தாண்டி விட்டோம் என நினைப்போமேயாகில் அவர்களுடைய மன்னிப்பைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும். தேவனிடமும் மன்னிப்பைப்
பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும். (மத். 5;:23-24 ; 1 யோவான் 1:9). இதையும் விட சிறந்ததென்னவெனின் தேவனுடைய ஆவியானவரைச் சார்ந்து வாழ்தல். பவுலின் சவால்களைக் கேட்போமாகில், ‘‘அவனவனுக்கு இன்னின்னபடி உத்தரவுசொல்ல வேண்டுமென்று நீங்கள் அறியும்படிக்கு, உங்கள் வசனம் எப்பொழுதும் கிருபை பொருந்தினதாயும் உப்பால் சாரமேறினதாயுமிருப்பதாக” (கொலோ. 4:6) நம்முடைய வார்த்தைகள் தேவனைக் கனப்படுத்துவதாகவும் மற்றவர்களை உற்சாகப்படுத்தி ஊக்கப்படுத்துவதாயும் அமைய வேண்டும்.

எதுவரைக்கும்?

லூயிஸ் காரோல் படைத்த (Alice in wonderland)) “அற்புததேசத்தில் ஆலிஸ்” எனும் கற்பனைக் கதையில் நாயகி ஆலிஸ் “என்றென்றும் என்றால் எதுவரையில்?” என்றதொரு கேள்வி எழுப்புவாள். அதற்கு அக்கதையில் வரும் வெள்ளை முயல், “சிலவேளைகளில் அது ஒரேயொரு வினாடியாகவும் இருக்கும்” என்று கூறும்.

என்னுடைய சகோதரன் டேவிட் திடீரென்று மரித்தபோது என் காலம் ஸ்தம்பித்ததாகவே உணர்ந்தேன். மரணத்திலிருந்து அவனுடைய நினைவுகூறலின் நாள்மட்டும், இழப்பும் துக்கவுணர்வும் அதிகரிக்கும் விதத்தில், நாட்கள் ஆமையைப் போல் நகர்ந்தன. ஒவ்வொரு வினாடியும் ஒரு யுகமாய் தோன்றியது.

மற்றுமொரு டேவிட் (தாவீது) இதே உணர்வுகளை தன் பாட்டினில் பதியவைக்கிறார். “கர்த்தாவே, எதுவரைக்கும் என்னை மறந்திருப்பீர், எதுவரைக்கும் உம்முடைய முகத்தை எனக்கு மறைப்பீர்? என் இருதயத்திலே சஞ்சலத்தை நித்தம் நித்தம் வைத்து, எதுவரைக்கும் என் ஆத்துமாவிலே ஆலோசனைபண்ணிக்கொண்டிருப்பேன்? எதுவரைக்கும் என் சத்துரு என்மேல் தன்னை உயர்த்துவான்? (சங். 13:1-2). இரண்டு வசனங்களிலே நான்கு தடவை அவர் ஆண்டவரை பார்த்து “எது வரைக்கும்?” என்று வினவுகிறார். சில சமயம், வாழ்க்கையில் நாம் படும் பாடுகளுக்கு முடிவே இல்லையா என்றுகூட தோன்றும்.

இந்த மனவேதனையின் நடுவில்தான் நம் பரம தந்தையின் சமூகமும் கரிசனையும் நம்மை தாங்குகிறது. தாவீது ராஜாவைப்போல் நாமும் நம்முடைய வேதனை மற்றும் இழப்புகளுடன், கர்த்தர் நம்மைவிட்டு விலகுவதில்லை, நம்மைக் கைவிடுவதில்லை (எபி. 13:5) எனும் வாக்குத்தத்தின்மேல் நம்பிக்கை வைத்து அவரை அணுகலாம். சங்கீதக்காரனும் இதை அறிந்திருந்ததினால், தன் புலம்பலின் பாடலை நம்பிக்கையின் வெற்றிமுழக்கமாக மாற்றுகிறார்: “நான் உம்முடைய கிருபையின்மேல் நம்பிக்கையாயிருக்கிறேன்; உம்முடைய இரட்சிப்பினால் என் இருதயம் களிகூரும் (சங். 13:5).

முடிவுக்கே வராது என்று தோன்றும் போராட்ட பாதைதனில் அவருடைய அளவில்லா அன்பு நம்மை சுமந்து செல்லும். அவருடைய இரட்சிப்பில் நாம் களிகூரலாம் (சங். 13:5).

தொலைபேசி மண்டலம்

கைபேசியின் ஒரு முக்கிய நன்மையென்னவெனின், நாம் பிறரோடு தடையில்லாமல் எங்கேயிருந்தாலும் தொடர்பு கொள்ள முடியும். அதன் விளைவாக அநேகர் வாகனங்களை ஓட்டும்போதும் பேசுகின்றனர், குறுஞ் செய்திகளை அனுப்புகின்றனர். அதன் விளைவாக பயங்கர, வாகன விபத்துக்களைச் சந்திக்கின்றனர். இத்தகைய விபரீதங்களைத் தவிர்க்க, உலகின் பல பகுதிகளில் வாகனம் ஓட்டும் போது உள்ளாகும் கவனச் சிதறலை சட்ட விரோதமானதாக அறிவித்திருக்கின்றனர். அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகளில் நெடுஞ்சாலைகளில் வாகன ஓட்டிகளுக்கு உதவியாக கைப்பேசி மண்டலத்தைத் தெரிவிக்கும் குறியீடுகள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. அங்கு அவர்கள் சாலையை விட்டு விலகி வந்து பாதுகாப்பாக கைபேசியில் பேசவும், மனம் விரும்பிய செய்திகளை அனுப்பவும் முடியும்.

இது வாகனம் ஓட்டும்போது கைப்பேசியை பயன்படுத்துவதைக் கட்டுப்படுத்த உதவும் ஒரு நல்ல திட்டமாகும். இன்னொரு வகையான தொடர்பு சாதனமுண்டு. அதற்கு கட்டுப்பாடு இல்லை. அதுதான் ஜெபம். தேவன் நம்மை எங்கிருந்தாலும், போகும் போதும், வரும் போதும் அல்லது உட்கார்ந்திருந்தாலும் அவரைக் கூப்பிடச் சொல்லுகிறார். புதிய ஏற்பாட்டில் பவுல் தேவனோடு தொடர்பு கொள்ள நினைக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் சொல்லுவது, ‘‘இடைவிடாமல் ஜெபம் பண்ணுங்கள்” (1 தெச. 5:17). மேலும் பவுல் ‘‘எப்பொழுதும் சந்தோஷமாயிருங்கள்;” (வ.16), எல்லாவற்றிலேயும் ஸ்தோத்திரஞ் செய்யுங்கள்” (வச. 18) என்று ஊக்கப்படுத்துகின்றார். தேவன் நம்முடைய மகிழ்ச்சியையும், நன்றியறிதலையும் தேவன் மீதுள்ள நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடுகளாகவும், மேலும் கிறிஸ்துவின் மூலம் தேவனிடத்தில் தொடர்ந்து ஜெபத்தில் பாதுகாப்பாகவும் இருக்க அழைக்கின்றார்.

நம்முடைய அவசர குரலுக்கும் அல்லது ஒரு நீண்ட உரையாடலுக்கும் தேவன் எப்பொழுதும் தயாராகவே இருக்கின்றார். நாம் அவரோடு நம்முடைய மகிழ்ச்சி, நன்றியறிதல், தேவைகள், கேள்விகள் மற்றும் நம்முடைய ஆவல்களையும் தொடர்ந்து, முடிவில்லாமல் பகிர்ந்து கொள்ள நம்மை அழைக்கின்றார் (எபி. 4:15-16) நாம் எப்பொழுதும் ஜெப மண்டலத்திலிருக்கிறோம்.

அணிந்து கொள்ளல்

நாம் அதிக கொந்தளிப்பு பகுதிக்குள் செல்கிறோம் என்பதைத் தெரிவிக்க, விமானி இருக்கை பெல்ட்டை அணிந்து கொள்ளும்படி அறிவிக்கும் அடையாள விளக்கை எரிய விட்டார். தயவு கூர்ந்து உங்கள் இருக்கைகளுக்கு உடனடியாகத் திரும்பிச் சென்று பாதுகாப்பாக உங்கள் இருக்கை பட்டைகளை அணிந்து கொள்ளுங்கள், இந்த எச்சரிப்பை விமானப் பணியாளர்கள் தேவையான போது கொடுக்கின்றனர். கொந்தளிக்கும் காற்றுப் பகுதியில் விமானம் செல்லும்போது இருக்கைப் பட்டை அணியாத பிரயாணிகள் காயப்பட வாய்ப்புள்ளதால், பாதுகாப்போடு தங்கள் இருக்கையில் இருந்தால் அவர்கள் பாதுகாப்பாக கொந்தளிப்புப் பகுதியைக் கடந்து விடலாம்.

அநேகமான நேரங்களில் நாம் கலக்கத்தைத் தரும் அனுபவங்களை நாம் சந்திக்க இருக்கின்றோம் என நம் வாழ்வில் எச்சரிப்பு தரப்படுவதில்லை. ஆனால் நம் அன்புத் தந்தை நம்முடைய போராட்டங்களைத் தெரிந்து, கவனித்து நம்முடைய கவலைகள், காயங்கள், பயங்களை அவரிடம் கொண்டு வரும்படி அழைக்கின்றார். நம்முடைய பலவீனங்களைக் குறித்துப் பரிதபிக்கக் கூடாத பிரதான ஆசாரியர் நமக்கிராமல் எல்லா விதத்திலும் நம்மைப் போல் சோதிக்கப்பட்டும் பாவமில்லாதவராயிருக்கிற பிரதான ஆசாரியரே நமக்கிருக்கிறார். ஆதலால் நாம் இரக்கத்தைப் பெறவும், ஏற்ற சமயத்தில் சகாயஞ் செய்யும் கிருபையை அடையவும் தைரியமாய் கிருபாசனத்தண்டையிலே சேரக்கடவோம் (எபி. 4:15-16) என வேதாகமம் சொல்லுகிறது.

கொந்தளிக்கும் காலங்களில் ஜெபத்தின் மூலம் நம் தந்தையிடம் செல்வதே நாம் செய்யக் கூடிய சிறந்த செயல். நமக்குத் தேவையான போது கிருபை உதவி செய்யும் என்ற சொற்றொடர் சொல்வது அவருடைய பிரசன்னத்தில் நாம் இணைக்கப்பட்டிருந்தால் நம்மை பயமுறுத்தும் வேளைகளில் சமாதானத்துடன் இருக்க முடியும். ஏனெனில் நாம் நம் தேவைகள் எல்லாவற்றையும் பெரியவரிடம் கொண்டு வந்து விட்டோம். வாழ்வின் பிரச்சனைகள் நம்மை மேற்கொள்ளும் போது நாம் ஜெபிக்கலாம். அவரால் மட்டுமே நம் வாழ்வின் கொந்தளிப்பினூடாய் உதவ முடியும்.

அறிவதும் அன்பு கூர்வதும்

“இயேசு என்னை நேசிக்கிறார், இதை நான் அறிவேன். ஏனெனில் வேதாகமம் அப்படிச் சொல்லுகிறது” என்று அர்த்தங்கொள்ளும் ஓர் ஆங்கிலப்பாடல், நீண்ட நாட்களாக நிலைத்திருக்கும் சிறுவர்களுக்கான ஒரு கிறிஸ்தவப் பாடல். (Jesus loves me this I know)

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் அன்ணா பி. வார்னர் என்பவரால் எழுதப்பட்ட இப்பாடலின் வார்த்தைகள் தேவனோடு நமக்குள்ள உறவை மென்மையாக உறுதிப்படுத்துகிறது. நாம் தேவனால் நேசிக்கப்படுகிறோம்.

யாரோ ஒருவர் என் மனைவிக்கு, வீட்டில் தொங்கவிடக்கூடிய ஒரு அட்டையைக் கொடுத்தார். அதில் உள்ள வார்த்தைகள், இந்த எளிய கருத்தைத் திருப்பி, ஒரு புதிய மாற்றத்தைக் கொடுத்துள்ளன. அது, “இயேசு என்னை அறிந்துள்ளார், அதை நான் நேசிக்கிறேன் என்பது. இது தேவனோடு நமக்குள்ள உறவில் ஒரு புது முன்னோக்குப் பார்வையைத் தருகிறது. நாம் தேவனால் அறியப்பட்டிருக்கிறோம்.

பழங்கால இஸ்ரவேலரிடையே ஆடுகளை அன்பு செய்தல், அறிந்து கொள்ளல் என்பவை உண்மையான மேய்ப்பனை கூலி மேய்ப்பனிலிருந்து வேறுபடுத்திக்காட்டுகிறது. மேய்ப்பன் தன் ஆடுகளோடு அதிக நேரம் செலவிட்டு, அவைகளோடிருந்து கவனிப்பவனாகவும் தன் ஆட்டுக்குட்டிகளைக் குறித்து ஆழ்ந்து அறிந்தவனாகவும் இருப்பான். இயேசுவும் தன் சொந்த ஜனங்களிடம் ஆச்சரியப்படும் வகையில்”, நானே நல்ல மேய்ப்பன்,… நான் என் ஆடுகளை அறிந்தும், என்னுடைய ஆடுகளால் அறியப்பட்டும் இருக்கிறேன்… என் ஆடுகள் என் சத்தத்திற்குச் செவிகொடுக்கிறது; நான் அவைகளை அறிந்திருக்கிறேன், அவைகள் எனக்குப் பின் செல்கிறது” (யோவா. 10:14,15,27) என்று கூறுகிறார்.

அவர் நம்மை அறிந்திருக்கிறார், அவர் நம்மை நேசிக்கிறார்! இயேசு நமக்கு வைத்துள்ள நோக்கத்தையும், அவர் நம்மை கவனிக்கிறார் என்ற வாக்கையும் நம்பி, அவர் மீது சாய்ந்திளைப்பாறுவோம். ஏனெனில், “உங்கள் பிதாவை நோக்கி நீங்கள் வேண்டிக்கொள்ளுகிறதற்கு முன்னமே உங்களுக்கு இன்னது தேவை என்று அவர் அறிந்திருக்கிறார்” (மத். 6:8). இன்றைய வாழ்வில் ஏற்றத்தாழ்வுகளோடு போராடுகிற நீ, அமர்ந்திரு. உன் இருதயத்தின் மேய்ப்பனால் நீ அறியப்பட்டு, அன்பு செய்யப்படுகிறாய்.

பெரிய உலகம், அதைவிடப் பெரிய கர்த்தர்

வடக்கு மிச்சிகன் வழியாக காரில் நாங்கள் செல்லும்பொழுது, பூமத்திய ரேகைக்கும் வடதுருவத்திற்கும் நடுவிலிருக்கும் 45ம் அட்சரேகையைக் குறிக்கும் அடையாளத்தைக் கடந்தபொழுது, மார்லின் “நம்பவே முடியவில்லை, உலகம் எவ்வளவு பெரிதாயிருக்கிறது!” என்று வியந்தாள். நம்முடைய உலகம் எவ்வளவு பெரிதாயிருக்கிறதென்றும், நாம் எவ்வளவு சிறியவர்களாயிருக்கிறோம், என்பதைக் குறித்துப் பேசினோம். இருந்தும் அண்டசராசரத்துடன் ஒப்பிடும்போது, நமது சிறிய பூமி தூசிபோன்ற புள்ளியாகத்தான் காணப்படுகிறது. நம்முடைய பூமி பெரியதும் அண்டசராசரங்கள் மிகப்பெரியதுமாக இருந்தால் இவற்றை தமது வல்லமையால் சிருஷ்டித்த கர்த்தர் எவ்வளவு பெரியவர்? அவருக்குள் (இயேசுவுக்குள்) சகலமும் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது; பரலோகத்திலுள்ளவைகளும் பூலோகத்திலுள்ளவைகளுமாகிய காணப்படுகிறவைகளும் காணப்படாதவைகளுமான சகல வஸ்துக்களும், சிங்காசனங்களானாலும், கர்த்தத்துவங்களானாலும், துரைத்தனங்களானாலும், அதிகாரங்களானாலும், சகலமும் அவரைக்கொண்டும் அவருக்கென்றும் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது (கொலோ. 1:16).

இது ஒரு நற்செய்தி, ஏனென்றால் ஒவ்வொரு நாளும் நித்தியம் வரைக்கும் நம்மைப் பாவத்திலிருந்து மீட்க வந்த இந்த இயேசுதான் சகலத்தையும் சிருஷ்டித்தவர். தாம் மரிப்பதற்கு முந்தின இரவு “என்னிடத்தில் உங்களுக்குச் சமாதானம் உண்டாயிருக்கும் பொருட்டு இவைகளை உங்களுக்குச் சொன்னேன். உலகத்தில் உங்களுக்கு உபத்திரவம் உண்டு, ஆனாலும் திடன் கொள்ளுங்கள்; நான் உலகத்தை ஜெயித்தேன்” என்று இயேசு சொன்னார் (யோவா. 16:33).

வாழக்கையின் சிறிய, பெரிய சவால்களைச் சந்திக்கும்பொழுது சராசரங்களைப் படைத்தவரை நோக்கிக் கூப்பிடுவோம். அவரே மரித்து உயிர்த்தெழுந்தவர். அவரே நொறுக்கப்பட்ட உலகத்தை நமக்காக ஜெயித்தவர். நமது இக்கட்டான சமயங்களில் அவர் வல்லமையுடன் தமது சமாதானத்தை நமக்குத் தருகிறார்.