மெய்யான அங்கீகாரம்

நான் எடுத்த என்னுடைய சிநேகிதியின் புகைப்படத்தை அவள் பார்த்தாள். அதில் அவளுடைய உடல் உறுப்புகளின் அமைப்பை அவள் ஒரு குறையாகப் பார்த்தாள். நான் அவளை கவனமாய் உற்றுப்பார்க்கும்படி கூறினேன். “சர்வ மகத்துவமுள்ள ராஜாதி ராஜாவின் அழகான மகளை நான் பார்க்கிறேன்” என்று அவளிடம் கூறினேன். “பலபேருடைய வாழ்க்கையை மாற்றியுள்ள தயவுள்ள, தாராளமான, உண்மையான தேவனையும் பிறரையும் நேசிக்கிற ஒருவளை நான் பார்க்கிறேன்” என்றேன். அவளுடைய கண்களில் நீர்சொறிய ஆரம்பித்ததை பார்த்த நான், “உனக்கு ஒரு கிரீடத்தை வாங்கவேண்டும்” என்றேன். அன்று மதியம், அவளுடைய உண்மையான அங்கீகாரத்தை உணர்த்தும்பொருட்டு, என்னுடைய சிநேகிதிக்கு அழகான ஒரு கிரீடத்தை வாங்கினோம். 

நாம் இயேசுவை தனிப்பட்ட விதத்தில் அறியும்போது, அவர் நம்மை அன்பினால் முடிசூட்டி, நம்மை அவருடைய பிள்ளைகள் என்று அழைக்கிறார் (1 யோவான் 3:1). “அவர் வெளிப்படும்போது நாம் அவர் வருகையில் அவருக்கு முன்பாக வெட்கப்பட்டுப்போகாமல் தைரியமுள்ளவர்களாயிருக்கும்படிக்கு” (2:28) விசுவாசத்தில் பொறுமையாயிருக்கும்படிக்கு பெலப்படுத்துகிறார். அவர் நம்மை இருக்கும்விதமாகவே ஏற்றுக்கொண்டாலும், அவருடைய அன்பு நம்மை சுத்திகரித்து, அவருடைய சாயலுக்கு நம்மை மறுரூபமாக்குகிறது (3:2-3). அவருடைய தேவையை நம் வாழ்க்கையில் அறியச்செய்து, பாவத்திலிருந்து மனந்திரும்புவதற்கு நம்மை பெலப்படுத்துகிறார் (வச. 7-9). அவருடைய சத்தியத்தை நம்முடைய இருதயத்தில் ஒளித்து, அவருடைய ஆவியை நம்முடைய ஜீவியத்தில் பதித்து, அவருக்கு கீழ்படியும் அன்பான வாழ்க்கையை நாம் வாழமுடியும் (வச. 10). 

என்னுடைய சிநேகிதிக்கு தலைப்பாகையோ அல்லது அணிகலனோ அன்று தேவைப்படவில்லை. ஆனால் நாங்கள் தேவனுடைய பிரியமான பிள்ளைகள் என்பதை அன்று நினைவுகூர்ந்தோம். 

வேற்றுமையைக் கொண்டாடுதல்

பல்கலைக்கழகத்தின் 2019 ஆம் ஆண்டின் பட்டமளிப்பு விழாவில், 608 மாணவர்கள் அவர்களின் சான்றிதழ்களைப் பெற்றுக்கொள்ள தயாரானார்கள். கல்லூரி முதல்வர், மாணவர்களின் தேசங்களின் பெயர்களை வாசித்து அவர்களை வரிசையில் நிற்கும்படி கூறினார். அப்கானிஸ்தான், பொலிவியா, போஸ்னியா... என்று அறுபது நாடுகளின் பெயர்களை முதல்வர் வாசித்தார். அந்தந்த நாடுகளைச் சேர்ந்த மாணவர்கள், மகிழ்ச்சியோடு வரிசையில் நின்றனர். அறுபது நாடுகள்; ஒரே பல்கலைக்கழகம். 

வேற்றுமையில் ஒற்றுமை என்னும் அழகான உதாரணங்கள், ஒற்றுமையில் வாழும் மக்களை எதிர்பார்க்கும் தேவனுடைய இருதயத்தைப் பிரதிபலிக்கிறது. 

சங்கீதம் 133ல் தேவ ஜனத்தின் ஒற்றுமை முக்கியத்துவப்படுத்தப்படுகிறது. இது ஒவ்வொரு ஆண்டும் எருசலேமுக்கு பண்டிகையை ஆசரிக்கப்போகும் இஸ்ரவேலர்களால் பாடப்பெறுகிற சங்கீதம். மக்களிடையே பிரிவினையை ஏற்படுத்துகிற வேற்றுமைகள் இருந்தாலும், ஒருமித்து வாசம்செய்வதின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகிறது (வச. 1). சகோதர சிநேகம், பனிக்கும் (வச. 3), ஆசரிப்புக் கூடாரத்தில் ஆசாரியர்களை அபிஷேகம் செய்யும்போது (யாத்திராகமம் 29:7), அவர்களின் தலையிலிருந்து தாடி வழியாக வஸ்திரத்தின் மீது விழும் அபிஷேக தைலத்துக்கும் ஒப்பிடப்பட்டள்ளது (வச. 2). இந்த உருவகங்கள் இணைந்து, ஒற்றுமை என்பது தேவனுடைய அபரிவிதமான ஆசீர்வாதத்தை வழிந்தோடச்செய்யக் கூடியது என்பதை உணர்த்துகிறது.

இனம், தேசம், வயது என்பதில் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளுக்குள் வேற்றுமைகள் இருந்தாலும் ஆவியில் ஓர் ஆழமான ஒற்றுமை இருக்கிறது (எபேசியர் 4:3). இயேசு நம்மை நடத்துகிற அந்த பொதுவான பிணைப்பை நாம் கொண்டாடும்போது, தேவனால் நமக்கு கொடுக்கப்பட்ட வேற்றுமைகளை தழுவி, மெய்யான ஒற்றுமையின் மேன்மையை நாம் அனுபவிக்கக்கூடும். 

நம்முடைய சபை நமக்கு தேவை

தெற்கு பாப்திஸ்து திருச்சபை பிரசங்கியாரின் முதல் மகனாக நான் வளர்ந்தேன். ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக் கிழமையிலும் நான் திருச்சபையில் இருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டேன். அதிகமான ஜூரம் இருந்தால் மட்டும் விடுப்பு எடுக்க அனுமதிக்கப்பட்டேன். ஆனால் நான் சபைக்கு செல்வதை விரும்பினேன். சில வேளைகளில் ஜூரத்தோடு கூட நான் சபைக்கு சென்றிருக்கிறேன். ஆனால் தற்போது உலகம் மாறிவிட்டது. சபைக்கு வருவோரின் எண்ணிக்கை முன்புபோல் இருப்பதில்லை. உடனே தோன்றுகிற கேள்வி, “ஏன்?” ஆனால் அதற்கான பதில் வித்தியாசப்படுகிறது. கேத்லீன் நோரீஸ் என்னும் ஆசிரியர் இந்த கேள்விக்கு ஒரு போதகரிடத்திலிருந்து பதிலை பெறுகிறார். “நாம் ஏன் திருச்சபைக்கு செல்லுகிறோம்?” என்று கேட்டதற்கு, “நாம் திருச்சபைக்கு செல்வது மற்றவர்களுக்காக் அங்கே யாருக்காவது உங்களின் தேவை ஏற்படலாம்” என்று பதிலளிக்கிறார். 

நாம் ஆலயத்திற்கு செல்வதற்கு அது காரணமாயில்லாமல் இருக்கலாம், ஆனால் அவருடைய இந்த பதில் எபிரெயர் நிருப ஆசிரியரின் பதிலை ஒத்திருக்கிறது. அவர் விசுவாசிகளை தங்கள் விசுவாசத்தில் உறுதியாயிருக்கும்படிக்கு வலியுறுத்தி, “சபை கூடிவருதலைச் சிலர் விட்டுவிடுகிறதுபோல நாமும் விட்டுவிடாமல்” (எபிரெயர் 10:25) இருக்க உற்சாகப்படுத்துகிறார். ஏன்? நாம் சபைக்கு செல்லவில்லையென்றால் ஒருவருக்கொருவர் புத்திசொல்லும் முக்கியமான ஆசீர்வாதத்தை இழந்துவிடுகிறோம் (வச. 25). “அன்புக்கும் நற்கிரியைகளுக்கும் நாம் ஏவப்படும்படி ஒருவரையொருவர் கவனித்து” செயல்படவேண்டும் (வச. 24). 

சகோதர சகோதரிகளே, மற்றவர்களுக்கு உங்களின் தேவை இருப்பதால் சபை கூடி வருதலை விட்டுவிடாதிருங்கள். அதேபோன்று, அவர்களின் உதவியும் நமக்கு தேவைப்படுகிறது என்பதையும் நாம் மறந்துவிடக்கூடாது.