இரக்கம் நிறைந்த மனிதன்

ஏமாற்றத்தைத் தருகின்றது, நான் இன்னும் அதிக அர்த்தமுள்ள வாழ்வை வாழ விரும்புகின்றேன் என்று கூறி, நிதித்துறையில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்த லியோன், தன் வேலையை ராஜினாமா செய்தான். ஒரு நாள், “இரக்கம் தான் சிறந்த மருந்து” என்ற ஒரு வாசகத்தைக் கையில் பிடித்தவனாக, வீடற்ற ஒருவன் தெரு முனையில் பிச்சைக் கேட்பதைப் பார்த்தான்.” இந்த வார்த்தைகள் என்னை நேரடியாகத் தாக்குகின்றன, இவை என்னை உணர்த்தும் வார்த்தைகள்” என்றான்.

இரக்கத்தைக் காட்டும் அகில நாடுகளின் நிறுவனம் ஒன்றை ஆரம்பிப்பதன் மூலம், லியோன் ஒரு புது வாழ்வைத் தொடங்கத் தீர்மானித்தார். அவர் பிறரைச் சார்ந்து வாழ்ந்து, அவர்கள் தரும் உணவையும், எரிபொருளையும், தங்கும் இடத்தையும் சார்ந்து கொண்டு, உலகம் முழுவதும் பயணம் செய்தார். பின்னர் அவர் தன்னுடைய நிறுவனத்தின் மூலம், அநாதைகளுக்கு உணவளிப்பது, வசதியற்ற குழந்தைகள் படிக்கும் பள்ளிக்கூடங்களைக் கட்டுவித்தல் போன்ற நற்செயல்கள் மூலம் அவர்களை கெளரவித்தார்.    “இதனை சில வேளைகளில் மென்மையான குணம் கொண்டிருத்தல் என்பதாகப் பார்ப்பதுண்டு, ஆனால், இரக்கம் என்பது மிகவும் வலிமையானது” என்கின்றார்.

கிறிஸ்துவிடமிருந்து இயற்கையாகப் பொங்கி வரும் நன்மைசெய்யும் பண்பும், அவருடைய இரக்கமும், அவரை தேவனாகக் காண்பித்தது. ஒரு விதவையின் ஒரே மகனின் சரீரத்தை அடக்கம் செய்யும் படி சென்று கொண்டிருந்த கூட்டத்தை இயேசு சந்தித்த போது, (லூக்.7:11-17) அவர் காட்டிய இரக்கத்தின் கதை எனக்கு மிகவும் விருப்பமானது. அந்த கவலை தோய்ந்த விதவை, அந்த மகனையே சார்ந்து வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். அங்கு, இதனைச் செய்யும்படி, இயேசுவை யாருமே கட்டாயப் படுத்தினதாக நாம் வாசிக்கவில்லை. முழுவதும் அவருடைய நற்பண்பினால் (வ.13), அவர் மனதுருகி, அவளுடைய மகனை உயிரோடு எழுப்பினார். ஜனங்கள், “தேவன் தமது ஜனங்களைச் சந்தித்தார்” என்று சொல்லி தேவனை மகிமைப் படுத்தினார்கள் (வ.16).

ஒரேயொரு தீப்பொறி

“நாங்கள் நூலகத்தில் அமர்ந்திருக்கின்றோம், வெளியில் தீப்பற்றியெரிவதைக் காணமுடிகின்றது!” என்ற அவள் குரலில் பயம் தெரிந்தது. எங்களுடைய மகளின் குரல், எங்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவளுடைய கல்லூரி வளாகத்தினுள் இருப்பதே அவளுக்கும், அவளோடுள்ள ஏறத்தாள 3000 மாணவர்களுக்கும் பாதுகாப்பானது என்பதை நாங்கள் அறிவோம். 2018 ஆம் ஆண்டு, ஒரு காட்டுத் தீ, தீயணைப்பு துறையினரின் முயற்சியையும்  தாண்டி, கல்லூரி வளாகத்தினுள், எதிர்பார்த்ததையும் விட வேகமாகப் பரவியது. அமெரிக்காவின் இப்பகுதியில், வழக்கத்திற்கு மாறாக இருந்த அதிக வெப்ப நிலையும், அவ்விடத்திலிருந்த வறட்சியும், ஒரேயொரு தீப்பொறியினால் ஏற்பட்ட நெருப்பின் மூலம் 97000 ஏக்கர் பரப்பளவு நிலத்தையும் 1600 க்கும் மேற்பட்ட கட்டடங்களையும் அழித்து, மூன்று உயிர்களையும் கொல்ல வல்லதாயிருந்தது. அந்தத் தீயை அணைத்த பின்பு, அவ்விடத்தைப் படம் எடுத்துப் பார்க்கும் போது, பசுமையாக இருந்த அந்த கடற்கரைப் பகுதி, தற்போது எந்த தாவரமும் இல்லாத நிலாவின் தரையைப்போல காட்சியளிக்கின்றது.

யாக்கோபு புத்தகத்தில், அதை எழுதியவர் சிறிய, ஆனால் வலிமையான சில பொருட்களைக் குறித்து எழுதுகின்றார். குதிரையின் கடிவாளம், கப்பலைத் திசைதிருப்பும் சுக்கான் (3:3-4) ஆகியவற்றைக் குறித்து எழுதுகின்றார். இவை நமக்குத் தெரிந்தவையாக இருப்பினும், இவை இப்பொழுது பயனில் இல்லை. இவற்றின் மூலம் ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் இருக்கின்ற சிறிய உறுப்பாகிய நாவைக் குறித்து எழுதுகின்றார். இந்த அதிகாரத்தின் ஆரம்பம், போதிக்கின்றவர்களுக்கு என்று ஆரம்பித்த போதிலும் (வ.1), அதன் பயன்பாடு நம் அனைவருக்கும் குறிப்பிடப் படுகின்றது. நாவு சிறியதாக இருந்த போதிலும், அது மிகப் பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்.

நம்முடைய சிறிய நாவு வலிமையானது, ஆனால் நமது மிகப் பெரிய தேவன் அதையும் விட பெரியவர். அவர் நமது நாவைக் கட்டுபடுத்தவும் நல்ல வார்த்தைகளை நம்முடைய நாவில் தரவும், அனுதினமும் நமக்கு உதவி செய்ய வல்லவராய் இருக்கின்றார்.

பேசும் வாழைப்பழங்கள்

முயற்சியைக் கை விடாதே. பிறர் வாழ்வில் புன்னகை மலர நீ காரணமாயிரு. நீ அற்புதமானவள். நீ எங்கேயிருந்து வந்தாய் என்பதல்ல, நீ எங்கே போய் கொண்டிருக்கின்றாய் என்பதே முக்கியம். இவையெல்லாம் அமெரிக்காவிலுள்ள ஒரு பள்ளியில் மதிய உணவின் போது வழங்கப்படும் வாழைப்பழங்களில் எழுதப்பட்டிருந்த வாசகங்கள். சிற்றுண்டிச் சாலையின் மேலாளர் ஸ்டேசி, இந்த உற்சாகமளிக்கும் வார்த்தைகளை வாழைப் பழங்களில் எழுதுவதற்கு தனது நேரத்தைச் செலவிட்டார். அவற்றைப் பள்ளிக் குழந்தைகள் “பேசும் வாழைப்பழங்கள்” என்று பெயரிட்டு அழைத்தனர்.

 இத்தகைய ஓர் அன்புச்செயல்,  அந்தியோகியாப் பட்டணத்திலுள்ள “ஆவிக்குரிய இளைஞர்களைக்” குறித்து கேள்விப்பட்ட பர்னபாவின் இருதயத்தை நமக்கு நினைவுப் படுத்துகின்றது (அப். 11:22-24). பர்னபா, மக்களைக் கவர்ந்து இழுக்கக் கூடிய ஆற்றல் பெற்றவன். அவன் நற்பெயர் பெற்றவன், விசுவாசத்தாலும் பரிசுத்த ஆவியாலும் நிரம்பப் பெற்றவன், அவன் புதிய விசுவாசிகளை “கர்த்தரிடத்தில் மன நிர்ணயமாய் நிலைத்திருக்கும் படி” புத்தி சொன்னான் (வ.23). அவன், தான் உதவி செய்ய விரும்பிய அந்த ஜனங்களிடம்:   தொடர்ந்து ஜெபம் பண்ணுங்கள். தேவனிடம் விசுவாசமாயிருங்கள். வாழ்வு கடினமாகும் போது, தேவனுக்கு மிக அருகில் இருங்கள். என்பதாக ஆலோசனைக் கொடுத்திருக்கலாம் என நான் நினைக்கின்றேன்.

குழந்தைகளைப் போன்று, புதிய விசுவாசிகளுக்கும் அதிகப் படியான ஊக்கப்படுத்துதல் அவசியம். அவர்கள் ஆற்றல் நிரம்பப் பெற்றவர்கள். அவர்கள் தங்களிடமுள்ள திறமைகளைக் கண்டுபிடிக்கின்றனர். ஆனால், தேவன் அவர்களை என்ன செய்ய வேண்டுமென விரும்புகின்றார், அவர்கள் மூலம் தேவன் எவற்றைச் செய்ய விரும்புகின்றார் என்பதையெல்லாம், முழுவதும்        அறிந்திருக்க மாட்டார்கள், மேலும், எதிரியானவன் அவர்கள் விசுவாசத்தில் வளர்ந்துவிடாமல் தடுப்பதற்கான வேலைகளைச் செய்துகொண்டிருப்பான்.

இயேசுவோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நாம், இயேசுவுக்காக வாழ்வது எத்தனை கடினமானது என்பதை அறிவோம். பரிசுத்த ஆவியானவர் நம்மோடிருந்து, நம்மை வழி நடத்தி, ஆவியின் உண்மைகளை நமக்கு நினைவுபடுத்தி, நம்மை ஊற்சாகப் படுத்தி, பிறரையும் உற்சாகப் படுத்த உதவுவாராக.

மிகவும் பிடித்தமானது

என்னுடைய கணவனின் சகோதரன் 2000 கிமீ தொலைவிற்கு அப்பால் வாழ்கின்றார், எனினும், அவருடைய நகைச்சுவையான பேச்சும், அன்பான உள்ளமும் அவரை, எங்களுடைய அன்பார்ந்த குடும்ப நபராக்கியது. தங்களுடைய தாயாருக்குப் பிடித்தமானவர் என்று அவருடைய உடன்பிறப்புக்கள் அவரைக்குறித்து நல்லெண்ணத்தோடு கேலி செய்வதுண்டு என்பது எனக்கு நினைவில் இருக்கின்றது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர்களெல்லாரும் சேர்ந்து, அவருக்கு “நான் அம்மாவிற்குப் பிடித்தமான பிள்ளை” என்று வாசகம் கொண்ட டி சர்ட்டைப் பரிசளித்தனர்.  நம்முடைய உடன்பிறந்தோர் செய்யும் இத்தகைய காரியங்களைக் குறித்து நாம்மெல்லாரும் மகிழ்ச்சியடைந்தாலும், ஒருவரை மட்டும் தனிச் சிறப்போடு கவனிப்பது என்பது கேலிக்குரிய காரியமல்ல.

 மற்றவர்களைக் காட்டிலும் யோசேப்பை, தான் அதிகமாக நேசிக்கின்றதைக் காண்பிக்கும் படி, யாக்கோபு தன்னுடைய மகன் யோசேப்புக்கு பலவர்ணமான அங்கியைக் கொடுத்தான், என்பதாக ஆதியாகமம் 37 ஆம் அதிகாரத்தில் காண்கின்றோம் (வ.3). எந்த ஒரு விளக்கமும் தரப்படாமலே, அந்த அங்கி, “யோசேப்பு என்னுடைய நேசக் குமாரன்” என்பதை மறைவாக அல்ல, வெளிப்படையாகவேத் தெரிவிக்கின்றது.

ஒரு குடும்பத்தில், ஒருவரை மிக அதிகமாக நேசிப்பது என்பது அக்குடும்பத்தைப் பிரிக்கும். யாக்கோபின் தாயார் ரெபேக்காள்,  ஏசாவை விட யாக்கோபை அதிகமாக நேசித்தாள், அது அந்த சகோதரர்களிடையே பிரிவினையை ஏற்படுத்தியது (25:28). இது, யாக்கோபையும் தொற்றிக் கொண்டது. அவன் தன்னுடைய மனைவி ராகேலை (யோசேப்பின் தாயாரை), லேயாளைக் காட்டிலும் அதிகமாக நேசித்தான். அது பிரிவினையையும் தலைவலியையும் கொண்டுவந்தது (29:30-31). இந்த தவறான நடைமுறையால், யோசேப்பின் சகோதரர்கள் அவனை வெறுத்தனர், அவனை கொல்லவும் முயற்சித்தனர் (37:18).

நம்முடைய உறவுகளில், நாமும் இத்தகைய நடைமுறையைக் கைக் கொள்வோமாகில், அது சிக்கலை ஏற்படுத்தும். நாம் அனைவரையும் சமமாகப் பாவிக்கும் எண்ணத்தைக் கடைபிடிப்போம், நம்முடைய பரமத் தந்தை நம் எல்லோரையும் நேசிப்பதைப் போன்று, நாமும் அனைனரையும் சமமாக நேசிப்போம் (யோவா.13:34).