நம்பிக்கையே வெற்றியின் இரகசியம்

நான் இதனை எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது என்னுடைய விருப்பமான கால்பந்த குழு எட்டு முறை தொடர்ந்து தோல்வியைத் தழுவியது. ஓவ்வொரு முறை தோற்கும் போதும், இவர்கள் மீண்டும் இதே காலத்தில் வெற்றியைப் பெற மடியும் என நம்புவதற்கு கடினமாயிருந்தது. ஒவ்வொரு வாரமும் பயிற்சியாளர் சில மாற்றங்களைக் கொடுத்தார். ஆனால், அவையொன்றும் வெற்றியைத் தரவில்லை. என்னுடன் பணிபுரிபவர்களோடு நான் உரையாடிக் கொண்டிருந்தபோது வேடிக்கையாக, “வெறும் நம்பிக்கை மட்டும் வெற்றியைக் கொண்டு வந்து விடாது, நம்பிக்கை ஒரு போர்கலையல்ல” என நகைச்சுவையாகக் கூறினேன்.

ஒருவேளை இது கால்பந்து விளையாட்டிற்கு உண்மையாயிருக்கலாம். ஆனால், நம்முடைய ஆவிக்குரிய வாழ்வில் இது நேர்மாறானது. தேவன் மீது நம்பிக்கையை உருவாக்கிக் கொள்வதோடு மட்டுமல்ல, அவரைப் பற்றிக் கொள்வதும், விசுவாசமாயிருப்பதுமே வெற்றியின் இரகசியம். இந்த உலகம் நம்மை ஏமாற்றமடையச் செய்கின்றது. ஆனால், நம்பிக்கை நம்மை தேவனுடைய உண்மையின் மீது உறுதியாயிருக்கச் செய்து, கொந்தளிக்கும் நேரங்களில் நம்மை இயங்கச் செய்கின்றது.

மீகா இந்த உண்மையை நன்கு புரிந்து கொண்டார். இஸ்ரவேலர் தேவனைவிட்டு அந்நிய தெய்வங்களிடம் திரும்பிய போது, அவர் மனமுடைந்து போனார். “ஐயோ… தேசத்தில் பக்தியுள்ளவன் அற்றுப் போனான்; மனுஷரில் செம்மையானவன் இல்லை” (7:1-2) எனப் புலம்புகின்றார். பின்னர் அவர் தன் உண்மையான நம்பிக்கையின் மீது கவனத்தைக் கொண்டு வந்து, “நானோவென்றால் கர்த்தரை நோக்கிக் கொண்டு என் இரட்சிப்பின் தேவனுக்குக் காத்திருப்பேன்; என் தேவன் என்னைக் கேட்டருளுவார்” (வச. 7) என்கின்றார்.

கடினமான வேளைகளில் நம்பிக்கையை விடாதிருக்க என்ன செய்யலாம்? மீகா நமக்கு வழிகாட்டுகின்றார் கவனி, காத்திரு, ஜெபி, தேவன் செய்த நன்மைகளை நினைவுகூர். நம்முடைய சூழ்நிலைகள் நம்மை மேற்கொண்டாலும் தேவன் நம் கதறலைக் கேட்கின்றார். இத்தகைய நேரங்களில் தேவனைப் பற்றிக் கொண்டு, நாம் தேவன் மீது கொண்டுள்ள நம்பிக்கையோடு செயல்படுவதே நமது வெற்றி. நம் வாழ்கையில் புயலை மேற்கொள்ள இந்த ஒரே போர்க் கலைதான் நமக்கு உதவமுடியும்.

பயப்படாதிருங்கள்

எப்பொழுது ஒரு தேவதூதன் தோன்றினாலும் அவன் கூறும் முதல் வார்த்தை, “பயப்படாதிருங்கள்” என்பதாக வேதாகமத்தில் காண்கின்றோம். இது நமக்கு ஆச்சரியத்தைக் தருகிறது. இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டது புவியைத் தொடும் போது, அதைத் காணும் மாந்தர் பயத்தால் முகங்குப்புற விழுகின்றனர். ஆனால், தேவன் தன்னைக் காண்பிக்கும் போது பயப்படத்தக்க ரூபத்தில் இருப்பதில்லையென லூக்கா கூறுகின்றார். இயேசு கிறிஸ்து பிறந்த போது, விலங்குகளின் மத்தியிலிருந்தார், தீவனத் தொட்டியில் கிடத்தப்பட்டார். நாம் பயப்படாமலிருக்கும்படி தேவன் இத்தகைய அணுகுமுறையைத் தேர்ந்தெடுத்தார். ஒரு புதிதாகப் பிறந்த குழந்தையைவிட பயப்படாமலிருக்கத்தக்கது எது?

புவியிலிருக்கும் போது இயேசு தேவனாகவும், மனிதனாகவும் வாழ்ந்தார். அவர் அற்புதங்களைச் செய்தார். பாவங்களை மன்னித்தார். ஆனால், தேவன் பிரகாசமான மேகஸ்தம்பம் அல்லது அக்கினி ஸ்தம்பத்தின் மூலம் வெளிப்படுவதற்கு, யூதர்கள் பழக்கப்பட்டிருந்ததால் அவர்களால் மனிதனான இயேசுவின் மூலம் தேவனைப் பார்க்க முடியவில்லை, குழப்பமடைந்தனர். பெத்லகேமில் பிறந்த ஒரு குழந்தை, ஒரு தச்சனின் மகன், நாசரேத்தூரிலுள்ள ஒரு மனிதன் எப்படி தேவனிடமிருந்து வந்த மேசியாவாக இருக்க முடியும் எனக் கேட்டனர்.

ஏன் தேவன் மனித வடிவில் வந்தார்? பன்னிரண்டு வயது நிரம்பிய இயேசு தேவாலயத்தில் போதகர்களுடன் விவாதித்தக் காட்சி ஒரு சாட்சியாகவுள்ளது. “அவர் பேசக் கேட்ட யாவரும் அவருடைய புத்தியையும், அவர் சொன்ன மாறுத்தரங்களையும் குறித்துப் பிரமித்தார்கள்” என லூக்கா குறிப்பிடுகின்றார் (2:47) முதல் முறையாக சாதாரண ஜனங்கள் தேவனோடு உரையாடுவதைக் காண்கின்றார்கள்.

இயேசு அவருடைய பெற்றோர், போதகர், ஏழை விதவை என்று யாவரோடும் பேசுகின்றார். அவர் முதலில் “பயப்படாதிருங்கள்” என்று சொல்லிக் கொள்ளவில்லை. இயேசுவின் மூலம் தேவன் நம்மருகில் வந்துள்ளார்.

தலைவனைப் பின்பற்றல்

எங்கள் வீட்டிற்கு மேலுள்ள ஆகாயத்தில் மூன்று போர் ஜெட் விமானங்கள் அலறிக்கொண்டு வானத்தில் ஒழுங்காக, மிகக் குறுகிய இடைவெளியில் பறந்தன. அவை பார்ப்பதற்கு ஒன்று போல தெரிந்தது. “வாவ்” என நான் என் கணவன் டானிடம் கூறினேன். “கண்ணைக் கவர்வதாகவுள்ளது” என அவர் ஆமோதித்தார். நாங்கள் ஒரு விமானப்படை தளத்தினருகில் வசிப்பதால் இதுபோன்ற காட்சிகளைக் காண்பது எங்களுக்குப் புதிதல்ல.

ஒவ்வொரு முறையும் இந்த ஜெட் விமானங்கள் எங்களுக்கு மேல் பறக்கும் போது நான் அதே கேள்வியையே கேட்கின்றேன். எப்படி அவைகளால், தங்கள் கட்டுப்பாட்டை இழக்காமல் இத்தனை நெருக்கமாகப் பறக்க முடிகிறது? ஒரு வெளிப்படையான காரணமென்னவெனில் தாழ்மை என தெரிந்து கொண்டேன். வழிநடத்தும் முதல் விமானி தகுந்த, சரியான வேகத்தில், சரியான பாதையில் செல்கின்றார் என்ற நம்பிக்கையோடு, மற்ற இரு விமானிகளும் தாங்கள் செல்லும் திசையைக் குறித்து எந்த தனிப்பட்ட விருப்பத்தையும் மேற்கொள்ளாமலும், தலைவன் செல்லும் பாதையைக் குறித்து எந்தக் கேள்வியையும் கேட்காமலும் பின்பற்றுகின்றனர். ஆனால், அவர்கள் தங்கள் அனிவகுப்பில் நிலைத்திருந்து நெருக்கமாகத் தொடர்கின்றனர். அதன் விளைவு, நான் ஒரு வலிமையான குழு.

இயேசுவைப் பின்பற்றுபவர்களும் இவர்களைப் போன்றெ தான். “ஒருவன் என் பின்னே வர விரும்பினால் அவன் தன்னைத்தான் வெறுத்து, தன் சிலுவையை அநுதினமும் எடுத்துக் கொண்டு என்னைப் பின்பற்றக்கடவன்” (லூக். 9:23) என இயேசு சொல்கின்றார்.

தன்னை வெறுத்தலும், பாடுகளும் நிறைந்தது அவருடைய பாதை. அது பின்பற்றக் கடினமானது. ஆனால், அவருடைய உண்மையான சீடனாக இருக்க, நாமும் நம்முடைய தனிப்பட்ட ஆசைகளை தள்ளிவிட்டு, நம்மையே கவனித்துக்கொண்டிருப்பதை விட்டு விட்டு, ஆவியின் பாரத்தைச் சுமந்து கொண்டு அநுதினமும் பிறருக்கு ஊழியம் செய்ய அழைக்கப்படுகின்றோம். அப்படியே நாம் அவரை மிக நெருக்கமாகத் தொடர வேண்டும்.

நம்மையே தாழ்த்தி, அவரோடு நெருங்கி நடப்பது எத்தனை அருமையானக் காட்சி! அவர் நம்மை வழிநடத்த நாம் அவரோடு நெருங்கி, நாமும் அவரும் ஒன்றாயிருப்பது போல நடக்க வேண்டும். அப்படியானால், பிறர் நம்மை காண மாட்டார்கள் ஆனால், கிறிஸ்துவைக் காண்பார்கள். அப்படியிருக்கும் போது பிறர் நம்மைக்காண பார்த்து “வாவ்” என்பர்.

ஒரு கிறிஸ்மஸ் கடிதம்

ஒவ்வொரு கிறிஸ்மஸ் காலத்திலும் என்னுடைய நண்பனொருவன், அந்த ஆண்டில் நடந்த எல்லாக் காரியங்களைக் குறித்தும், எதிர்கால கனவுகளைப்பற்றியும் தன் மனைவிக்கு நீண்ட கடிதம் எழுதுவான். தான் அவளை மிகவும் நேசிப்பதாகவும் அதற்கான காரணம் என்னவென்றும் எழுதுவான். தன்னுடைய ஒவ்வொரு மகளுக்கும் இதேப்போன்று கடிதம் எழுதுவான். அவனுடைய அன்பின் வார்த்தைகள் மறக்கமுடியாத கிறிஸ்மல் பரிசாக அமையும்.

உண்மையான கிறிஸ்மஸ் அன்பின் கடிதம் எதுவெனில், ‘வார்த்தை மாம்சமானார்’ என்பதே. யோவான் இந்த உண்மையை சுவிசேஷத்தில் முக்கியப்படுத்திக் காட்டியுள்ளார். “ஆதியிலே வார்த்தையிருந்தது. அந்த வார்த்தை தேவனிடத்திலிருந்தது. அந்த வார்த்தை தேவனாயிருந்தது” (யோவா. 1:1) பழங்கால கிரேக்கத் தத்துவங்கள் வார்த்தையை ஓர் உன்னத மனம் அல்லது உண்மையோடு இணைக்கப்படல் எனக் குறிப்பிடுகின்றன. ஆனால், யோவான் வார்த்தையை ஒரு மனிதனாக வெளிப்படுத்துகின்றார். தேவக் குமாரனாகிய இயேசு ஆதியில் தேவனோடு இருந்தார் (வச. 2). இந்த வார்த்தை பிதாவினுடைய “ஒரே பேரானக் குமாரன்” மாம்சமாகி, நம்மிடையே வாசம்பண்ணினார் (வச. 14) வார்த்தையாகிய இயேசுவின் மூலம் தேவன் தம்மை முழுமையாக வெளிப்படுத்தினார்.

வேத அறிஞர்கள் இந்த அழகிய மர்மத்தோடு பல நூற்றாண்டுகளாகப் போராடிக் கொண்டிருந்தனர். நாம் முழுமையாக புரிந்து கொள்ளாவிடினும் வார்த்தையாகிய இயேசு நம்முடைய உலகின் இருளை நீக்க வந்த மெய்யான ஒளி (வச. 9). நாம் அவரை நம்புவோமேயாகில் நாம் தேவனுடைய அன்புப் பிள்ளைகள் என்கின்ற பரிசைப் பெற்று அநுபவிக்கலாம்.

இயேசுவே நமக்குத் தரப்பட்ட அன்பின் கடிதம் அவர் வந்து நம்மிடையே வாசம் பண்ணுகின்றார். இது ஓர் ஆச்சரியமான கிறிஸ்மஸ் பரிசு.