தேவனுடைய உதவியுடன்

எனக்கு வயதாகிவிட்டதினால், முக்கியமாக குளிர்காலங்களில், மூட்டுகளில் வலி என்னைத் தாக்குகிறது. சில நாட்களில் என்னை வெற்றிவீரனாக நினைக்க முடியவில்லை; மூத்தக் குடிமகனாவதின் சவால்களால் தோற்றுப்போனவனாகவே உணருகிறேன்.

அதனால் தான் வாக்குப்பண்ணப்பட்ட தேசமாகிய கானானை வேவுபார்க்க மோசேயினால் அனுப்பப்பட்ட வயதான காலேபு என் அபிமான வீரன். வேவு பார்க்க அனுப்பப்பட்ட பன்னிரண்டு பேரில், பத்துபேர் துர்ச்செய்தியைக் கொண்டுவந்த போதும், காலேபும், யோசுவாவும் மட்டுமே கர்த்தரால் கானானுக்குள் பிரவேசிக்கும் கிருபை பெற்றனர். தேசத்தில் காலேப் தன் சுதந்தரத்தைப் பெறப்போகும் நேரம் வந்ததை யோசுவா 14ல் வாசிக்கிறோம். இன்னும் துரத்தப்பட வேண்டிய எதிரிகள் இருந்தனர். இளையதலைமுறைக்கு இப்பொறுப்பைக் கொடுத்துவிட்டு ஓய்வுபெற மனதில்லாத காலேப், “அங்கே ஏனாக்கியரும், அரணிப்பான பெரிய பட்டணங்களும் உண்டென்று நீர் அந்நாளிலே கேள்விப்பட்டீர். கர்த்தர் என்னோடிருப்பாரானால், கர்த்தர் சொன்னபடி, அவர்களைத் துரத்திவிடுவேன் என்றான்” (யோசு. 14:12).

“கர்த்தர் என்னேடிருப்பாரானால்” என்ற மனத்திடம்தான் காலேபை யுத்ததிற்கு ஆயத்த நிலையில் வைத்திருந்தது. அவன் தான் வயதானதை எண்ணாமலும், தன் பலத்தை நம்பாமலும், கர்த்தருடைய வல்லமையையே சார்ந்திருந்தான். என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்ய தேவன் அவனுக்கு உதவுவார் என்று எண்ணினான்.

நம்மில் அநேகர், ஒரு குறிப்பிட்ட வயதை எட்டியபின் பெரிய சாதனை எதையும் சாதிக்க விரும்புவதில்லை. நாம் எவ்வளவு வயது சென்றவர்களாயிருந்தாலும், தேவனுக்கென்று பெரிய காரியங்களைச் செய்ய முடியும். காலேபுக்கு வந்த பெரிய வாய்ப்பை அவன் பற்றிக்கொண்டது போல, நமக்கும் அது போன்ற வாய்ப்பு வருமானால், நாம் அதைத் தவிர்க்கக் கூடாது! கர்த்தரின் உதவியுடன் நாம் வெற்றி பெற முடியும்.

அது நானல்ல

இருபதாம் நூற்றாண்டில் புகழ்பெற்ற இசைக்குழு நடத்துனர்களில் ஒருவரான ஆர்டுரோ டஸ்கானினி, யாருக்குப் புகழ் உரியதோ, அவர்களுக்கே அதைக் கொடுப்பவர் என்று நினைவுகூறப்படுகிறார். டேவிட் ஈவென் இசை நடத்துனர்களைக்குறித்துத் தானெழுதிய ((Dictators Of The Baton) என்ற நூலில் டஸ்கானினியைப்பற்றி எழுதியுள்ளார். அவர் பெத்தோவனின் ஒன்பதாவது சிம்ஃபனி பயிற்சியை முடித்தபொழுது, அதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த நியூயார்க் பில்ஹார்மானிக் ஆர்க்கெஸ்ட்ரா குழுவினர் எழுந்து நின்று பலத்த கரகோஷம் செய்தனர். கைதட்டுதல் நின்ற பொழுது, டஸ்கானினி கண்களில் நீர்மல்க, “நானல்ல… அது பெத்தோவன்! டஸ்னானினி ஒன்றுமில்லை” என்றார்.

அப்போஸ்தலர் பவுல் எழுதிய புதிய ஏற்பாட்டு நிருபங்களில் ஆவிக்குரிய உள்ளான கண்ணோட்டத்திற்கும், ஊந்துதலுக்கும் உரிய புகழை ஏற்றுக்கொள்ள, பவுல் மறுத்துவிட்டான். கிறிஸ்துவின் மீது விசுவாசம் வைத்த அநேகருக்கு, தான் ஆவிக்குரிய தாயும் தகப்பனுமாயிருப்பதை அறிந்திருந்தார். அநேகருடைய விசுவாசம், நம்பிக்கை, அன்பை பெருகச் செய்ய தான் அதிகப் பாடுகளை சகித்து பிரயாசப்பட்டதை ஒத்துக்கொண்டார் (1 கொரி 15:10). ஆனாலும், தனக்கிருந்த அன்பு விசுவாசம் உள்ளுணர்விற்கான பாராட்டை நல்மனசாட்சியுடன் ஏற்க மறுத்துகிட்டார்.

பவுல் தன் வாசகர்களுக்காகவும், நமக்காகவும் “சகோதர, சகோதரிகளே, அது நானல்ல கிறிஸ்துவே… பவுல் ஒன்றுமில்லை” என்றார், நாம், பாராட்டுக்குரிய ஒருவருடைய  தூதுவர்களேயன்றி வேறில்லை!

கவலைக்கு மருந்து

என் கணவனின் வேலைக்காகப் புது இடத்திற்குப் போவது உற்சாகமூட்டியது. ஆனால், அது அறியாத இடம், அங்குள்ள சவால்கள் என்னைக் கவலைப்பட வைத்தது. பொருட்களை வேண்டியது, வேண்டாதது என்று பிரித்துக் கட்ட வேண்டும், அங்கு வசிக்க ஒரு இடம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், எனக்கொரு வேலை தேட வேண்டும், புது நகரத்தில் ஒரு வழியும் தெரியாது, எப்படிக் குடியிருக்கப் போகிறேனோ என்று கவலைப்பட்டுக் கலங்கினேன். நான் செய்ய வேண்டிடும் என்ற பட்டியலைப் பார்த்தபொழுது அப்போஸ்தலனாகிய பவுலின் வார்த்தைகள் நினைவிற்கு வந்தன. கவலைப்படாதே ஜெபம் பண்ணு (பிலி. 4:6-7).

தனக்கு என்ன நேரிடும் என அறியாத நிலையில், எதிரிட இருக்கும் சவால்களையும் அறியாதநிலையில், கவலைப்பட வேண்டிய ஒரு மனிதன் உண்டானால் அது பவுலாகத்தான் இருக்கும். கப்பற்சேதம் ஏற்பட்டது, அடிக்கப்பட்டார், சிறையிலடைக்கப்பட்டார். பிலிப்பி சபையில் தங்களுக்கு நேரிடப் போகும் காரியங்களை அறியாமலிருந்த தன் நண்பர்களை உற்சாகப்படுத்த “நீங்கள் ஒன்றுக்குங் கவலைப்படாமல், எல்லாவற்றையுங்குறித்து, உங்கள் விண்ணப்பங்களை ஸ்தோத்திரத்தோடு கூடிய ஜெபத்தினாலும் வேண்டுதலினாலும் தேவனுக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்” (வச. 6) என்றெழுதினார்.

பவுலின் வார்த்தைகள் என்னை உற்சாகப்படுத்தின. வாழ்க்கை எதிர்பாராத, நம்பமுடியாத சம்பவங்களைக்கொண்டது. அது வாழ்க்கையைத் தலைகீழாக்குகிற பெரிய மாற்றமாயிருக்கலாம், குடும்பப் பிரச்சனைகளாயிருக்கலாம், உடல் நலக்கேடாயிருக்கலாம் அல்லது பொருளாதார நெருக்கடியாயிருக்கலாம், இவையெல்லாவற்றிலுமிருந்து நாம் கற்றுகொள்வதென்னவென்றால் தேவன் நம்மைக் கரிசனையோடு விசாரிக்கிறார். அறியாதவைகளைக்குறித்த பயத்தை விட்டுவிட்டு அதை அவரிடம் கொடுத்துவிட அழைக்கிறார். நாம் அதைச் செய்யும்பொழுது, எல்லாவற்றையும் அறிந்த தேவன், “அப்பொழுது எல்லா புத்திக்கும் மேலான தேவசமாதானம் உங்கள் இருதயங்களையும் உங்கள் சிந்தைகளையும் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள்ளாகக் காத்துக்கொள்ளும்” (வச. 7) என்கிறார்.

இது எல்லாமே பரிசுதான்!

லண்டன் நகரிலுள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட காபிக் கடையில் (கேஃப் ராண்டேவூ) நல்ல வெளிச்சம், வசதியான இருக்கைகள், காற்றில் மிதந்து வரும் காபி மணம்.  அதில் என்ன இல்லையென்றால், விலைப்பட்டியல். ஆரம்பத்தில் இது உள்ளுர் சபையால் ஒரு வியாபாரமாக ஆரம்பிக்கப்பட்டது. ஆனால், ஒரு வருடம் கழித்து எல்லாமே மாறிவிட்டது. முற்றிலும் வித்தியாசமானதொன்றை செய்ய வேண்டுமென்று தேவன் கூறுவதை உணர்த்த நிர்வாகிகள் “விளைப்பட்டியலில் எல்லாம் இலவசம்” என்று குறிப்பிட்டார்கள். இன்றைக்கு நீங்கள் பணம் கொடுக்காமல், காபி, கேக் சான்ட்விச் வாங்கி சாப்பிடலாம். ஒரு நன்கொடை உண்டியல்கூட கிடையாது எல்லாமே இலவசம்.

நான் அந்த நிர்வாகியிடம், ஏன் இப்படி தாரளாமாயிருக்கிறீர்கள் என்று கேட்டபோது அவர், “தேவன் எங்களை நடத்துவது போலவே நாங்கள் ஜனங்களை நடத்த முயற்ச்சிக்கிறோம்”; நாங்கள் நன்றி சொன்னாலும் சொல்லாவிட்டாலும் அவர் எங்களுக்குக் தாராளமாய்க் கொடுக்கிறார். நாங்கள் கற்பனைசெய்வதற்கும் அதிகமாக அவர் தயாளனாக இருக்கிறார் என்றார்.

இயேசு நம்முடைய பாவங்களிலிருந்து நம்மை மீட்டு தேவனோடு ஒப்புரவாக்கவே மரித்தார். அவர் கல்லறையிலிருந்து எழுந்து இன்றும் உயிரோடிருக்கிறார். இதனால் நாம் செய்த தவறான காரியங்களெல்லாம் மன்னிக்கப்பட்டு புதுவாழ்வு பெற முடியும் (எபே. 2:1-5). இதைப்பற்றிய மிக ஆச்சரியமான காரியங்களில் ஒன்று என்னவென்றால், இவை எல்லாமே இலவசம். இயேசு கொடுக்கும் புதுவாழ்வை நாம் விலைகொடுத்து வாங்கவே முடியாது. அதற்கு நன்கொடைகூட கொடுக்க முடியாது (வச. 8-9). அனைத்தும் இலவசமே!

ரான்டேவூ கபேயில் உள்ளவர்கள் காபியும் கேக்கும் பரிமாறும் பொழுது, ஜனங்களுக்கு தேவனுடைய அன்பின் தயாளத்தையும் காட்டுகிறார்கள். நாம் நித்திய ஜீவனை இலவசமாகப் பெற்றுள்ளோம் ஏனென்றால் இயேசு அதற்கான கிரயத்தைச் செலுத்திவிட்டார்.