வல்லமைக்குள் அடிவைத்தல்

“நாம் ஏதாகிலும் பாம்புகளைப் பார்க்க முடியுமா?” நாங்கள் எங்கள் வீட்டின் அருகிலுள்ள ஆற்றின் ஓரமாக நீண்ட நடை பயணத்தை ஆரம்பிக்கும் போது எங்கள் அருகில் வசிக்கும் ஆலன் என்ற சிறுவன் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டான். “இதற்கு முன்னால் பார்த்ததில்லை ஆனால், ஒருவேலை நாம் பார்க்கலாம் என பதிலளித்தேன். எனவே, தேவன் நம்மை பாதுகாப்பாக வைத்துக் கொள்ளுமாறு அவரிடம் ஜெபிப்போம்” என சொல்லி, நாங்கள் நின்று அனைவரும் இணைந்து ஜெபித்துவிட்டு நடக்கலானோம்.

பல நிமிடங்களுக்குப் பின்னர் என் மனைவி கேரி வேகமாகப் பின்னோக்கி நகர்ந்தாள்;. “காப்பர்ஹெட்” என்று ஒரு விஷபாம்பு அவளது காலுக்கு முன் சுருண்டு படுத்திருந்தது. கேரி தன்னைப் பாதுகாத்துக்கொண்டதைக் கண்டேன். அது லேசாக நகர்ந்து அதன் பாதையில் சென்று மறையும் வரை காத்திருந்தோம். பின்பு நாங்கள் நின்று எங்களுக்கு பாதிப்பு ஏதும் நேராது காத்த தேவனுக்கு நன்றி செலுத்தினோம். நாங்கள் எதிர் நோக்கியிருந்த ஆபத்திற்கு எங்களைத் தாயாராக்கவும் எங்கள் ஜெபத்தின் மூலம் அவருடைய உன்னத பாதுகாப்பை பெற்றுக் கொள்ளவும் ஆலனின் கேள்வி உதவியது என நம்புகிறேன்.

நாங்கள் ஆபத்தை நெருங்கிய அந்த மாலை நிகழ்வு தாவீதின் வார்த்தைகளை என் மனதிற்குள் கொண்டு வருகிறது. “கர்த்தரையும் அவர் வல்லமையையும் நாடுங்கள். அவர் சமூகத்தை நித்;தமுமு; தேடுங்கள்” (1 நாளா. 16:11). இந்த ஆலோசனை இஸ்ரவேலர் உடன்படிக்கைப் பெட்டியை எருசலேமுக்கு திரும்ப எடுத்துச் செல்லும் போது பாடிய ஆர்ப்பரிப்பின் சங்கீதத்தின் ஒரு பகுதி. தேவன் தம் பிள்ளைகளின் துன்பங்களின் மத்தியில் உண்மையுள்ளவராக இருக்கிறார் என்பதை சரித்திரம் கூறுகிறது. இதனை நினைவில் கொண்டு நாம் எப்பொழதும் அவரைப் போற்றவும் அவருக்கு முன்பாகச் சத்தத்தை உயர்த்தி கூப்பிடவும் கடவோம் (வச. 35).

தேவனுடைய முகத்தை தேடுங்கள் என்பதன் பொருள் என்ன? அதாவது உலகக்காரியங்களிலும் நமது இருதயத்தை அவருக்கு நேராகத் திருப்ப வேண்டும் என்பதே. சில வேளைகளில் நம் ஜெபங்களுக்கான பதில் நாம் கேட்பதற்கு சற்று மாறுபட்டிருக்கலாம். எதுவந்தாலும் தேவன் உண்மையுள்ளவர் நம் நல்ல மேய்ப்பன், நம் பாதையை நமக்குக் காட்டி நம்மை அவருடைய கிருபை, வல்லமை, அன்பிற்குள் வைத்துக் கொள்ளுவார். நாம் அவரையே சார்ந்திருக்கிறோம் என்பதை வெளிப்படுத்துவோம்.

விலையேறப் பெற்ற ஆராதனை

எனது உடல் நலக் குறைவினால் நான் நடக்க முடியாமல் தடைபட்டபோது, நான் எனது எழுத்தின் மூலம் தேவனை ஆராதிக்கவும், அவருக்குப் பணிசெய்யவும் முற்பட்டேன். ஆனால், எனக்கு அறிமுகமான ஒருவர் எனது எழுத்துக்களில் ஒரு பலனையும் தான் காணவில்லை என்று கூறியபோது நான் மிகவும் மனச் சோர்வுற்றேன். நான் தேவனுக்குக் கொடுக்கும் ஒரு சிறிய காணிக்கையின் முக்கியத்துவத்தை நான் உணராதிருந்தேன்.

நாம்  தேவனை ஆராதிப்பதின் நோக்கத்தையும் நாம் அவருக்குக் கொடுக்கும் நம் ஊழியத்தின் மதிப்பையும் அவரே நீர்ணயிக்க முடியும் என்பதனை, ஜெபத்தின் மூலமாயும், வேத வார்த்தைகளைக் கற்றுக் கொண்டதன் மூலமாயும் என் கணவன், உறவினர்கள், நண்பர்களின்  ஊக்கத்தாலும், உறுதியாகத் தெரிந்து கொண்டேன். மற்ற மக்களின் கருத்துகள் இதனைத் தீர்மானிக்க முடியாது. எனக்குத் திறமைகளைத் தந்த என் தேவனிடம் தொடர்ந்து என் திறமைகளை வளர்த்துக் கொள்ள உதவுமாறும், அவர் தருகின்ற வரங்களை மற்றவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள நல்ல வாய்ப்புகளையும் கொடுக்குமாறும் கேட்டுக் கொண்டேன்.

இயேசுவுக்குக் கொடுப்பதில் நாம் வைத்துள்ள தரத்திற்கு அவர் முற்றிலும் மாறுபட்டவர் (மாற். 14:41-44). ஆலயத்தின் காணிக்கைப் பெட்டியினுள் ஐசுரியவான்கள் அதிகமாகப் போட்டார்கள். ஒரு ஏழை விதவை சில காசுகளைப் போட்டாள். “அதன் மதிப்;பு மிகக்குறைவு” (வச. 42). அவளுடைய பங்களிப்பு சுற்றியிருந்தவர்களுக்கு முக்கியமற்றதாக இருந்த போதும் (வச. 44), காணிக்கைப் பெட்டியில் பணம் போட்ட மற்றெல்லாரையும் பார்க்கிலும் இந்த ஏழை விதவை அதிகமாய் போட்டாள் என தேவன் வெளிப்படுத்துகின்றார் (வச. 43).

ஒருவேளை இந்த விதவையின் கதையில் பொருளாதார கொடையைக் குறித்துக் சொல்லியிருந்தாலும் நாம் அவருக்குக் கொடுக்கும் ஒவ்வொரு செயலும் அவரை ஆராதிக்கும் ஒரு வெளிப்பாட்டையும், அன்பின் கீழ்படிதலையும் குறிக்கும். அவர் நமக்கு ஏற்கனவே தந்து விட்டிருக்கிற தாலந்துகளை மனப்பூர்வமாக, தாராளமனதுடன், தியாகத்தோடு அவருக்குக் கொடுப்பதே அந்த விதவையைப் போன்று நாமும் தேவனை கனப்படுத்துவதாகும். நமது சிறந்த நேரத்தை, தாலந்துகளை அல்லது காணிக்கையை இருதயத்தின் அன்பினால் தேவனுக்குக் கொடுக்கும் போது விலையேறப் பெற்ற காணிக்கைகளால் நாம் அவரைப் போற்றுகின்றோம்.

தனிதனியாக ஓடாதே

என்னுடைய கணவன் ஜாக் 26 மைல்கள் தொடர் ஓட்டத்தின் 25வது மைலில் தன்னுடைய ஆற்றல் முழுவதையும் இழந்து விட்டார். இதுதான் அவருடைய முதல் மாரத்தான். இவர் தனியாக ஒடுகின்றார். உதவும் நிலையத்தில் தண்ணீர் குடிப்பதற்காக நின்றபின், முற்றிலும் வலுவிழந்தவராக உணர்ந்து அருகிலுள்ள புல் தரையில் உட்கார்ந்து விட்டார். நிமிடங்கள் கடந்தன. அவரால் எழும்ப முடியவில்லை. அவர் இந்த ஓட்டத்திலிருந்து விலக்கிவிட எண்ணிய போது, கென்ட்டக்கியைச் சேர்ந்த நடுத்தர வயதுடைய இரு பள்ளி ஆசிரியைகள் வந்து சேர்ந்தனர். அவர்கள் அறிமுகமில்லாதவர்களாயிருந்த போதிலும் ஜாக்கை கவனித்து, தங்களோடு ஓட விரும்புகிறீர்களா? எனக்கேட்டார்கள். உடனடியாக அவருடைய பெலன் புதுப்பிக்கப்பட்டது. ஜாக் எழுந்த அந்த இரு பெண்களின் துணையோடு தன் ஓட்டத்தை முடித்தார்.

ஜாக்கை ஊக்குவித்த அவ்விரு பெண்களும் மோசேயின் இரு நண்பர்களான ஆரோன், ஊர் என்பவர்களை எனக்கு நினைப்பூட்டுகிறது. இவ்விருவரும் இஸ்ரவேலரின் தலைவன் மோசேக்கு ஒரு முக்கிய கட்டத்தில் உதவினர் (யாத். 17:8-13). இஸ்ரவேலர் எதிரிகளால் தாக்கப்படுகின்றனர். அந்த போர்க்களத்தில் மோசே தன் கோலை உயர்த்தி பிடித்த போது (வச. 11) இஸ்ரவேலர் மேற்கொண்டனர். மோசேயின் கைகள் தளர்ந்து போகையில், ஆரோனும், ஊரும் மோசேயின் இருபுறமும் நின்று அவனுடைய புயங்களை சூரியன் மறையும் வரை தாங்கிப் பிடித்தனர் (வச. 12).

தேவனைப் பின்பற்றுவது என்பது ஒரு தனி முயற்சியல்ல. நம் வாழ்க்கை ஓட்டத்தை தனியாக ஓட அவர் நம்மை உருவாக்கவில்லை. தேவன் நம்மை அழைத்த காரியங்களைக் செய்ய முற்படும் போது நண்பர்கள் நமது கஷ்டங்களில் நமக்கு உதவியாக வந்து கஷ்டங்களைக் கடந்து செல்ல உதவுகின்றனர்.

கர்த்தாவே, நான் உம்மை தொடர்ந்து பின்பற்ற என்னை ஊக்குவிக்கின்ற உறவுகளுக்காக உமக்கு நன்றி சொல்லுகின்றேன். நானும் பிறரை பெலப்படுத்துகின்ற ஒருவனாக விளங்க எனக்கு உதவியருளும்.

தேவன் புதுமையானதொன்றை செய்து கொண்டிருக்கிறார்

“தேவன் உங்கள் வாழ்வில் ஏதேனும் புதியதை செய்துகொண்டிருக்கிறாரா?” என்ற கேள்வியை நான் சமீபத்தில் பங்கேற்ற ஒரு குழுவின் தலைவர் கேட்டார். கடினமான நிலைமைகளைக் கையாண்டு கொண்டிருக்கிற என் சிநேகிதி மின்டி இதற்குப் பதிலளித்தாள். வயதான பெற்றோர்களை கவனிப்பதில் பொறுமைமையும், கணவனின் உடல் நலக்குறைவில் சகிப்புத்தன்மையையும், இன்னமும் இயேசுவை பின்பற்ற தேர்ந்துகொள்ளாத பிள்ளைகளையும், பேரப்பிள்ளைகளையும் புரிந்துகொள்ளவும் பொறுமை தேவையாயிருக்கிறது. மேலும் அவள் நாம் சாதாரணமாக நினைப்பதற்கு சற்று மாறாக உள்ளான ஒரு கருத்தினையும் கூறினாள். “நான் அன்புகூரும்படியாக என்னுடைய திறமையையும் சந்தர்ப்பங்களையும் தேவன் விரிவாக்கித் தருவதன் மூலம் புதிய காரியத்தைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார் என நான் நம்புகிறேன்” என்றாள்.

அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் தெசலோனிகேயர் சபையின் புதிய விசுவாசிகளுக்காக செய்யும் ஜெபமும் இதனோடு நன்கு ஒத்திருக்கிறது. “நீங்கள் ஒருவரிடத்தில் ஒருவர் வைக்கும் அன்பிலும் மற்றெல்லா மனுஷரிடத்தில் வைக்கும் அன்பிலும் கர்த்தர் உங்களைப் பெருகவும் நிலைத்தோங்கவும் செய்வாராக” (1 தெச. 3:12). பவுல் அவர்களுக்கு இயேசுவைக் குறித்துக் கற்றுக் கொடுத்தார். ஆனால், அங்கு கலவரம் ஏற்பட்டபடியால் திடிரென அவர்களை விட்டுப் பிரிய நேர்ந்தது (அப். 17:1-9). பவுல் கடிதத்தின் மூலம் அவர்கள் தொடர்ந்து தங்கள் விசுவாசத்தில் நிலைத்திருக்கும்படி அவர்களை ஊக்கப்படுத்துகின்றார் (1 தெச. 3:7-8). மேலும் அவர்கள் மற்றெல்லா மனுஷரிடத்திலும் வைத்திருக்கிற அன்பில் தேவன் அவர்களைப் பெருகப் பண்ணவேண்டுமென ஜெபிக்கிறார்.

கடினமான சூழல்கள், நாம் அது ஏன்? அல்லது இது ஏன் எனக்கு ஏற்பட வேண்டும்? என முறையிடுபவர்களாக இருக்கின்றோம். அத்தகைய கடின சூழல்களைக் கையாள மற்றொரு வழி என்னவென்றால், அந்த சந்தர்பங்களில் நாம் பிறர் மீது அன்பு செலுத்த உதவும்படி தேவன் நம் உள்ளங்களில் அவருடைய அன்பினை இன்னும் பெருக்கும்படி கேட்பதுவே!