எதிர்பாராத நேர்காணல்

ஓர் அதிகாலை நேரத்தில், லண்டன் மாநகரின் நெரிசலான பயணிகள் ரயிலில் பயணித்த ஒருவர், தன் வழியில் குறுக்கிட்ட ஒரு சக பயணியை நெருக்கித் தள்ளி அவமதித்து பேசினார். பொதுவாக தீர்க்கப்படாமலேயே போய்விடுகிற ஒரு துரதிஷ்டவசமான புத்திக்கெட்ட ஒரு தருணம் அது. ஆனால் அன்றைய தினம் 1201எதிர்0பாராதது நடந்தது. ஒரு வணிக மேலாளர் தன்னுடைய ஊடக நண்பர்களுக்கு விரைவுச்செய்தி ஒன்றை அனுப்பினார். “இன்று ஒரு வேலைக்கான நேர்காணலுக்கு யார் வந்தார் என்று தெரியுமா?” பின்பு அச்செய்திக்குரிய விளக்கம் இணையதளத்தில் வந்த பொழுது, உலகமெங்கிலுமுள்ள மக்கள் அதை படித்துவிட்டு முகம் சுளித்து புன்னகைத்தனர். நீங்கள் ஒரு வேலைக்கான நேர்காணலுக்கு சென்றபொழுது, அன்று காலை நீங்கள் அவமதித்து தள்ளிய அதே நபர் உங்களை தேர்வு செய்பவராக இருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று எண்ணிப் பாருங்கள். அதுதான் அன்று நடந்தது. அதைத்தான் அந்த வணிக மேலாளரும் பகிர்ந்து கொண்டார்.

சவுலும்கூட தான் எதிர்பார்க்காத ஒரு நபரை வழியிலே எதிர்கொண்டான். கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றினவர்களுக்கு எதிராக சீற்றம் கொண்டு அவர்களை துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்த சவுல் (அப். 9:1-2), பிரயாணம் செய்து கொண்டிருந்த பொழுது, வழியிலே கண்களைக் கூச செய்கிற மிகப் பிரகாசமான ஒளி பிரகாசித்து அவன் பயணத்தை தடைசெய்தது. அப்பொழுது, “சவுலே, சவுலே, நீ என்னை ஏன் துன்பப்படுத்துகிறாய்?”(வச. 4 ) என்கிற சத்தம் கேட்டது. உடனே சவுல், “ஆண்டவரே, நீர் யார்?” என்று கேட்டதற்கு, “நீ துன்பப்படுத்துகிற இயேசு நானே,” என்று கர்த்தர் பதிலுரைத்தார் (26:15).

பசியாயிருப்பவர்களையும், தாகமாயிருப்பவர்களையும், அந்நியர்களையும், சிறையிலிருப்பவர்களையும் நாம் நடத்தும் விதம் தேனோடு உள்ள நம்முடைய உறவை பிரதிபலிக்கும் என்று சில வருடங்களுக்கு முன்புதான் இயேசு கூறியிருந்தார் (மத். 25:35-36). நம்மை யாரேனும் அவமதிக்கும் பொழுது அல்லது நாம் பிறருக்கு உதவி செய்யும் பொழுது அல்லது நம்மை யாரேனும் காயப்படுத்தும் பொழுது, நம்மை நேசிக்கிற கர்த்தர் அவை எல்லாவற்றையும் தனக்கு செய்ததாகவே கருதுவார் என ஒருவரும் கற்பனை செய்து கூட பார்த்ததில்லை!

இது நான் அல்ல

சமீபத்தில் விடுமுறையின் பொழுது, என்னுடைய சவரக்கத்திக்கு கொஞ்சம் ஓய்வு கொடுத்து விட்டு தாடி வளர்க்க ஆரம்பித்தேன். அம்மாற்றத்தை குறித்து என்னுடைய நண்பர்கள் மற்றும் சக ஊழியர்கள் அநேக கருத்துக்களை தெரிவித்தார்கள்; அதில் பாராட்டுகளே அதிகம். இருப்பினும் ஒரு நாள் கண்ணாடியில் தாடியுடன் கூடிய என் முகத்தை பார்த்துவிட்டு, “இது நான் அல்ல” என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். ஆகவே சவரக்கத்தியை வெளியே எடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

நாம் யார் என்றும், ஏன் நமக்கு சில காரியங்கள் நம்முடைய குணாதிசயத்திற்கு பொருந்துவதில்லை என்றும் சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். முதலாவதாக, தேவன் தாமே நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புகளைத் தந்துள்ளார். ஆகவே நாம் அனைவரும் ஒரே பொழுதுபோக்கை உடையவர்களாக இல்லாமல், ஒரே உணவு வகையை சாப்பிடாமல், ஒரே சபையில் தேவனை ஆராதிக்காமல் இருப்பதில் தவறேதுமில்லை. நாம் ஒவ்வொருவரும் தனிப்பட்ட விதத்தில் “பிரமிக்கத்தக்க அதிசயமாய்,” உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறோம் (சங். 139:14). நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாய் இருக்கும்பொருட்டு தனித்தன்மை வாய்நத ஈவுகளை தேவன் நம் அனைவருக்கும அளித்துள்ளார் என பேதுரு குறிப்பிடுகிறார் (1 பேது. 4:10-11).

இயேசுவின் சீஷர்கள் அவருடைய உலகத்திற்குள் பிரவேசிக்கும் முன்பு, அதின் வாசலில் நின்று அவரவர் குணாதிசயங்கள் ஏற்றனவாக உள்ளதா என எண்ணிப் பார்க்கவில்லை. ஏனெனில் இயேசு கைது செய்யப்பட்ட அந்த இரவு, உணர்ச்சி வசப்பட்ட பேதுரு போர்ச்சேவகரின் காதை வெட்டிவிட்டான். தோமாவோ கிறிஸ்து உயிர்த்தெழுந்துவிட்டார் என்பதை விசுவாசிக்க தனக்கு ஆதாரம் வேண்டுமென்று வலியுறுத்தினான். இவர்கள், தங்கள் உள்ளான மனிதனில் கொஞ்சம் வளர வேண்டும் என்பதற்காக, இயேசு இவர்களை நிராகரிக்கவில்லை. மாறாக தன்னுடைய பணிக்கு ஏற்றவாறு அவர்களை வனைந்து உருவாக்கினார்.

நாம் தேவனுக்கு எவ்வாறு செவ்வையாக சேவை செய்ய முடியும் என பகுத்தறிய முயலும் பொழுது, சில சமயங்களில், நம்முடைய தாலந்துகளையும், குணாதிசயங்களையும் எண்ணிப் பார்த்து, “இது நான் அல்ல” என்று கூறுவோமானால் நலமாயிருக்கும். ஏனெனில் சில சமயங்களில் நமக்கு சவுகரியமாக தோன்றுகிறதையெல்லாம் விட்டு வரும்படி தேவன் நம்மை அழைக்கலாம். அவ்வாறு அழைப்பது, நம்முடைய தனிப்பட்ட தாலந்துகளையும், குணநலன்களையும் மெருகேற்றி அவருடைய நன்மையான நோக்கங்களுக்கு பயன்படுத்துவதற்கே. நாம் இருக்கும் வண்ணமாகவே நம்மை பயன்படுத்தும்படி அவருக்கு அனுமதி கொடுக்கும் பொழுது, அவருடைய படைப்பாற்றலை நாம் கனப்படுத்துகிறோம்.

மேடே! (Mayday!)

உயிருக்கு ஆபத்தான நெருக்கடி நிலைமையை தெரியப்படுத்துவதற்கு சர்வதேச அபயக்குரல் சமிக்ஞையான ‘மேடே’ என்னும் வார்த்தையை திரும்பத்திரும்ப “மேடே-மேடே-மேடே” என மூன்று முறை உரைப்பார்கள். லண்டனின் கிராய்டன் (Croydon) விமான நிலையத்தின் தகவல் தொடர்பு உயர் அதிகாரியான பிரெட்ரிக் ஸ்டான்லி மாக்ஃபர்ட் (Frederick Stanley Mockford) 1923ஆம் ஆண்டு இவ்வார்த்தையை உருவாக்கினார். இன்று மூடப்பட்டுள்ள அவ்வளாகத்தில் ஒரு காலத்தில் பாரிசிலுள்ள, லே போர்ஜே (Le Bourget) விமான நிலையத்திலிருந்து விமானங்கள் வருவதும், போவதுமாய் இருக்கும். “எனக்கு உதவி செய்யுங்கள்” அல்லது “காப்பாற்றுங்கள்” என்னும் அர்த்தம் கொண்ட பிரெஞ்சு மொழியின் ‘மைடேஸ்’ என்னும் வார்த்தையிலிருந்து ‘மேடே’ என்னும் சொல்லை மாக்ஃபர்ட் உருவாக்கியதாக தேசிய கடல்சார் அருங்காட்சியம் கூறுகிறது.

தப்பித்துக்கொள்ள வழி தெரியமால், உயிருக்கு ஆபத்தான பல சூழ்நிலைகளை தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தாவீது ராஜா எதிர்கொண்டான். இருப்பினும், இருண்ட நேரங்களிலும் தாவீது கர்த்தர் மீது தன் நம்பிக்கையை வைத்திருந்தான் என்பதை சங்கீதம் 86ஆம் அதிகாரத்தில் காணலாம். “கர்த்தாவே, என் ஜெபத்திற்குச் செவிகொடுத்து, என் விண்ணப்பங்களின் சத்தத்தைக் கவனியும். நான் துயரப்படுகிற நாளில் உம்மை நோக்கிக் கூப்பிடுவேன்; நீர் என்னைக் கேட்டருளுவீர்” (வச. 6-7).

அதுமட்டுமின்றி, உடனடி ஆபத்தையும் கடந்து, கர்த்தர் அவனைத் தம் வழியிலே நடத்தும்படி வேண்டுகிறான். “கர்த்தாவே, உமது வழியை எனக்குப் போதியும், நான் உமது சத்தியத்திலே நடப்பேன்; நான் உமது நாமத்திற்குப் பயந்திருக்கும்படி என் இருதயத்தை ஒருமுகப்படுத்தும்” (வச. 11). அதாவது நெருக்கடி வேளை கடந்த பின்பும், தான் தேவனோடு நடக்கவே அவன் விரும்பினான்.

நம் வாழ்வில் நாம் எதிர்கொள்ளும் மிகக் கடினமான சூழ்நிலைமைகள், தேவனோடு நாம் நெருங்கி உறவாட வழி வாசல்களை ஏற்படுத்தக்கூடும். நம்முடைய இக்கட்டான நிலைமைகளில் தேவனை நோக்கி கூப்பிடும் பொழுதும், அதோடு கூட ஒவ்வொரு நாளும் நம்மை வழிநடத்தும்படி வேண்டிக்கொள்ளும் பொழுதும் இவ் வழிவாசல்கள் உண்டாகும்.

வீடு

ஸ்டீவன் (Steven) என்றழைக்கப்படும் ஒரு இளம் ஆப்பிரிக்க அகதிக்கு எந்த நாடும் சொந்தமில்லை. தான் மொசாம்பிக் (Mozambique) அல்லது ஜிம்பாப்வே (Zimbawe) நாட்டில் பிறந்திருக்கக்கூடும் எனக் கூறும் அளவிற்கு தான் பிறந்த தேசம் கூட அவனுக்குத் தெரியவில்லை. தன் தகப்பனைக் குறித்தும் அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியவில்லை, தாயையோ இழந்துவிட்டான். உள்நாட்டுப் போரின் போது அவனுடைய தாய் அங்கிருந்து தப்பித்து தேசம் தேசமாய் தெருவோர வியாபாரம் செய்து, அலைந்து திரிந்துள்ளாள். எவ்வித அடையாள அட்டையுமின்றி, பிறந்த இடத்தைக் கூட அறியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்த ஸ்டீவன், ஒரு நாள் ஓர் பிரிட்டிஷ் காவல் நிலையத்திற்கு சென்று தன்னை கைது செய்யுமாறு வேண்டினான். ஒரு குடிமகனுக்குரிய உரிமைகளோ, நன்மைகளோ ஏதுமின்றி தெருவில்கூட வசிக்க வழியின்றி தவிப்பதைக் காட்டிலும் சிறையிலிருப்பதே மேல் என அவனுக்குத் தோன்றியது.

சொந்த தேசமின்றி வாழும் அவலநிலையை மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான், பவுல் எபேசியருக்கு கடிதம் எழுதினான். ஏனெனில் அந்நியராக, புறம்பானவர்களாக வாழ்வதின் நிலையைக் குறித்து யூதரல்லாத அவனுடைய வாசகர்களுக்கு நன்கு தெரியும் (2:12). கிறிஸ்துவுக்குள் ஜீவனையும், நம்பிக்கையையும் பெற்ற பின்பு தான் (1:13) பரலோக ராஜியத்தை சேர்ந்தவர்களாக வாழ்வதின் அர்த்தத்தை கண்டறிந்தார்கள் (மத். 5:3). பிதாவை வெளிப்படுத்த வந்த இயேசுவின் மூலம் அவருடைய விசாரிப்பையும், அவருக்குள் தங்களுக்குண்டான அடையாளத்தையும் கற்றறிந்தார்கள் (மத். 6:31-33).

நம்முடைய நினைவிலிருந்து கடந்த கால ஞாபகங்கள் மறைந்து போகும் பொழுது, நம்பிக்கை என்பது புதிய விதிமுறை ஆகிறது; ஏனெனில் விரக்தியும், நம்பிக்கையின்மையும் பழைய வாழ்க்கைக்குரியது என்று பவுல் உணர்ந்தான்.

நாம் இயேசு கிறிஸ்துவின் மீதுள்ள விசுவாசத்தைக் கொண்டு, தேவனுடைய குடும்பத்தின் அங்கதினராக சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டோம் என்றும், அதினால் சகலவித உரிமைகளையும், நன்மைகளையும் பெற்றவர்களாக அவருடைய பாதுகாப்பில் வாழக் கிருபைபெற்றுள்ளோம் என்பதை அறிந்துகொள்வோமாக.