உள்ளான இருதயத்திலிருந்து

இழப்பிற்காகவோ, சத்தமிட்டு அழவும், கதறவும், உடுத்தியிருக்கும் வஸ்திரங்களைக் கிழித்துக்கொண்டு, துக்கத்தை வெளிப்படுத்தவும், சில கலாச்சாரங்களில் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் செயல்களாக உள்ளன. பழைய ஏற்பாட்டுக் காலத்தில் வாழ்ந்த இஸ்ரவேல் மக்கள் கர்த்தரிடமிருந்து வழிவிலகிப்போனதற்காக, மனம் வருந்தி துக்கப்படும்பொழுது, மேலே கூறப்பட்ட முறைகளில் துக்கத்தை வெளிப்படையாக வெளிப்படுத்தி வந்தார்கள்.

மனந்திரும்புதலை அப்படிப்பட்ட முறைகளில் வெளிப்படுத்துவது, உள்ளான உள்ளத்திலிருந்து வருவதாக இருந்தால், அது உண்மையிலேயே நல்ல விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிற வழிமுறைகளாக இருக்கும். விசுவாசிகள் என்று அழைக்கப்படும் கிறிஸ்தவர்கள் மத்தியில் கூட, எந்தவித உள்ளான மனமாற்றம் இல்லாமல் வெறுமையாக சரீர அசைவுகள் மட்டும் காணப்படலாம்.

யூதா தேசத்தை வெட்டுக்கிளிகள் அழித்து நாசம் பண்ணினபின்பு, மேலும் அதிகமாக அவர்கள் தேவனால் தண்டிக்கப்படாமல் இருக்க அவர்கள் உண்மையாக மனந்திரும்ப வேண்டுமென்று தேவன், யோவேல் தீர்க்கதரிசியின் மூலமாக யூதா மக்களிடம் கூறினார். “நீங்கள் இப்பொழுதே உபவாசத்தோடும் அழுகையோடும் புலம்பலோடும் உங்கள் முழு இருதயத்தோடும் என்னிடத்தில் திரும்புங்கள் என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்” (யோவேல் 2:12).

உள்ளான உள்ளத்திலிருந்து செயல்படுமாறு யோவேல் யூதா மக்களிடம் கூறினார். “நீங்கள் உங்கள் வஸ்திரங்களையல்ல, உங்கள் இருதயங்களைக்கிழித்து, உங்கள் தேவனாகிய கர்த்தர் இடத்தில் திரும்புங்கள்; அவர் இரக்கமும், மன உருக்கமும், நீடிய சாந்தமும், மிகுந்த கிருபையுமுள்ளவர்; அவர்கள் தீங்குக்கு மனஸ்தாபப்படுகிறவருமாயிருக்கிறார்” (யோவேல் 2:13). உண்மையான மனமாற்றம் உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து வருகிறது.

நாம் நமது பாவங்களை தேவனிடம் அறிக்கையிட்டு, அவரது மன்னிப்பை ஏற்றுக்கொண்டு அவரை நாம் நமது முழு இருதயத்தோடும், முழு ஆத்துமாவோடும், முழு மனதோடும், முழு பலத்தோடும் அவரை நேசித்து, அவருக்கு ஊழியம் செய்ய வேண்டுமென்று தேவன் மிகவும் ஆவலாக இருக்கிறார்.

நாம் செய்யத்தான் வேண்டுமா?

ஜோய், சிறுவர்களுக்கான நிகழ்ச்சியை ஜெபத்துடன் ஆரம்பித்தாள். சிறு பிள்ளைகளுடன் சேர்ந்து பாட்டுக்களைப் பாடினாள். ஆரோன் என்பவரை அச்சிறுவர்களுக்கான ஆசிரியர் என்று ஜோய் அறிமுகப்படுத்திவிட்டு மறுபடியும் ஜெபித்தபொழுது, 6 வயது இம்மானுவேல் அவனது இருக்கையில் நெளிந்து கொண்டிருந்தான். பின்பு ஆரோன் பேசத்துவங்கி, பேச்சை ஜெபத்தோடு ஆரம்பித்து ஜெபத்தோடு முடித்தான். உடனே இம்மானுவேல், “இத்துடன் இது நாலாவது ஜெபம். அவ்வளவு நேரம் என்னால் இருக்கையில் அமர்ந்திருக்க இயலாது” என்று புகார் செய்தான்.

இம்மானுவேலுக்கு இருந்த நிலை கடினமானதுதான் என்று நீங்கள் எண்ணினால், “இடைவிடாமல் ஜெபம் பண்ணுங்கள்,” என்று 1 தெசலோனிக்கேயர் 5:17ல் கூறப்பட்டதைக் கவனியுங்கள். அல்லது எப்பொழுதும் ஜெப ஆவியுடன் இருங்கள் என்பதையும் கவனியுங்கள். பெரியவர்களாகிய நம்மில் சிலருக்குக் கூட ஜெபம் சலிப்புண்டாக்கும் செயலாக இருக்கலாம். ஏனென்றால் நாம் ஜெபத்தில் கூறவேண்டிய காரியங்களை அறியாமல் இருக்கலாம். அல்லது ஜெபம் என்பது நாம் நம்முடைய பரலோகப் பிதாவுடன் உரையாடும் நிகழ்ச்சி என்று அறியாமல் கூட இருக்கலாம்.

17ம் நூற்றாண்டில், ஃபிராங்காயிஸ் ஃபெனிலோன் ஜெபத்தைப்பற்றி எழுதிய சில வார்த்தைகள் எனக்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தன. “ஒரு சிநேகிதனிடம் உங்களது இருதயத்திலுள்ள பாரங்களை அதாவது, உங்கள் உள்ளத்திலுள்ள சந்தோஷமான, வேதனையான காரியங்கள் அனைத்தையும் கூறுவதுபோல தேவனிடம் கூறுங்கள். உங்களைச் சோதிக்கும் சோதனைகளை அவரிடம் கூறுங்கள். அவர் அவைகளிலிருந்து உங்களை மறைத்துப் பாதுகாப்பார். உங்களது இருதயத்திலுள்ள காயங்களை அவரிடத்தில் காண்பியுங்கள். அவர் உங்களது காயங்களைக் குணப்படுத்துவார். இப்படியாக உங்கள் பலவீனங்கள், தேவைகள், கஷ்டங்கள் அனைத்தையும் அவரிடம் ஊற்றும்போது, ஜெபத்தில் என்ன கூறவேண்டும் என்பதற்கு குறைவே இருக்காது.”

நற்கிரியைகளைத் தொடருங்கள்

எனது மகனுக்கு புத்தகம் வாசித்தல் மிகவும் விருப்பமான செயலாகும். பள்ளிக்கூடத்தில் கட்டாயமாக வாசிக்க வேண்டும் என்று கூறப்பட்ட புத்தகங்களுக்கு மேலாக, அவன் அதிகமான புத்தகங்களை வாசித்தால், அவனுக்கு ஒரு பரிசுச் சான்றிதழ் அளிக்கப்படும். அந்த சிறிய அளவிலான ஊக்கப்படுத்துதல், அந்த நல்ல செயலை தொடர்ந்து செய்ய அவனைத் தூண்டியது.

பவுல் தெசலோனிக்கியாவிலுள்ளவர்களுக்கு எழுதினபொழுது, பரிசுகள் அளிப்பது மூலம் அவர்களைத் தூண்டாமல், ஊக்கமளிக்கும் வார்த்தைகளால் அவர்களைத் தூண்டினார். “அன்றியும், சகோதரரே, நீங்கள் இன்னின்ன பிரகாரமாய் நடக்கவும், தேவனுக்குப் பிரியமாயிருக்கவும் வேண்டுமென்று, நீங்கள் எங்களால் கேட்டு ஏற்றுக்கொண்டபடியே, அதிகமதிகமாய்த் தேறும்படிக்கு, கர்த்தராகிய இயேசுவுக்குள் உங்களை வேண்டிக்கொண்டு புத்திசொல்லுகிறோம்”
(1 தெச. 4:1) என்று கூறினார். தெசலோனிக்கேயாவிலுள்ள கிறிஸ்தவர்கள் அவர்களது வாழ்க்கையின் மூலம் தேவனைப் பிரியப்படுத்தினார்கள். தேவனுக்காக, இன்னமும் அதிகமான ஈடுபாட்டுடன் தொடர்ந்து வாழ பவுல் அவர்களை உற்சாகப்படுத்தினார்.

ஒருவேளை இன்று நீங்களும், நானும் நமது பரமபிதாவை அறிந்து, நேசித்து அவருக்குப் பிரியமாக வாழ நம்மால் முடிந்த அளவு சிறப்பாக செயல்படலாம். நமது விசுவாசத்தில் தொடர்ந்து வாழ பவுலுடைய வார்த்தைகளை நாமும் ஏற்றுக்கொள்வோம்.

ஆனால் அதற்கும் மேலாக சிறப்பாக செயல்படுவோம். இன்று பவுலுடைய வார்த்தைகளைக் கூறி யாரை ஊக்கப்படுத்தப் போகிறோம்? உண்மையாகவே ஊக்கத்துடன் தேவனைப் பின்பற்றி அவரைப் பிரியப்படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணுபவர்கள், யாராவது உங்கள் மனதில் தோன்றுகிறார்களா? உடனே அந்த நபருக்கு ஒரு குறிப்பை அனுப்பியோ அல்லது தொலைபேசியின் மூலம் அழைத்தோ தேவனோடு கூட இணைந்த அவரது விசுவாசப் பயணத்தைத் தொடர அவரை ஊக்கப்படுத்துங்கள். நீங்கள் கூறும் அந்த ஆலோசனை, அவர்கள் இயேசுவைப் பின்பற்றி அவருக்கு ஊழியம் செய்வதற்கு தேவையான வார்த்தைகளாக இருக்கலாம்.

வாழ்நாள் முழுவதும் ரசிகர்

ஓக்லஹாமாவில் வாழ்ந்துவந்த கேட் போப் என்ற 12 வயது சிறுவன், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் தேசிய கால்பந்தாட்டக் குழுவில் பொறுப்பாளர்களாயிருந்த 32 அதிகாரிகளுக்கு, அவன் கைப்பட கடிதங்கள் எழுதி அனுப்பினான். அதில் “நானும் என் குடும்பத்தாரும் கால்பந்து விளையாட்டை அதிகமாக ரசிப்பவர்கள். எங்களுக்குள்ளாக நாங்கள் கற்பனையில் கால்பந்து விளையாடுவோம். ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் நடக்கும் விளையாட்டுப் போட்டிகளை விரும்பிப் பார்ப்போம். தேசிய கால்பந்தாட்ட குழுவிலுள்ள ஏதாவது ஓர் அணிக்கு என் வாழ்நாள் முழுவதும் உற்சாகப்படுத்துபவனாக இருக்க நான் ஆயத்தமாக உள்ளேன்” என்று கேட் எழுதினான்.

கரோலினா பான்தர்ஸ் (Carolina Panthers) கால்பந்து விளையாட்டு அணிக்கு உரிமையாளரான ஜெரி ரிச்சட்சன் அவரது கைப்பட கேட்டுக்கு பதில் கடிதம் எழுதி அனுப்பினார். அக்கடிதத்தின் முதல் வரி “எங்களுடைய அணி உங்களது அணியோடு சேர்வதில் பெருமிதம் அடைகிறோம். உன்னை பெருமைப்படுத்த விரும்புகிறோம்” என்று இருந்தது. மேலும் ரிச்சட்சன் அவரது அணியிலுள்ள சில விளையாட்டு வீரர்களை புகழ்ந்து எழுதியுள்ளார். அவரது கடிதம் தனிப்பட்ட முறையிலும் அன்போடும் கூட கேட்டுக்கு எழுதப்பட்டிருந்தது. அவன் எழுதின 32 கடிதங்களுக்கு இவரிடமிருந்து மட்டும்தான் பதில் கடிதம் கிடைக்கப்பெற்றான். ஆகவே கேட், கரோலினா பான்தர்ஸ் அணியின் விசுவாசமுள்ள ரசிகனாக மாறிவிட்டதில் எந்தவித ஆச்சரியமுமில்லை.

சங்கீதம் 86ல் தாவீது உண்மையான மெய்தேவன் மேல் அவனுக்குள்ள விசுவாசத்தைப் பற்றிக் கூறியுள்ளான். “நான் துயரப்படுகிற நாளில் உம்மை நோக்கிக் கூப்பிடுவேன்; நீர் என்னைக் கேட்டருளுவீர். ஆண்டவரே, தேவர்களுக்குள்ளே உமக்கு நிகருமில்லை” (சங். 86:7, 8) என்று கூறியுள்ளான். தேவனைக் குறித்த நமது பக்தி அவரது சிறந்த குணாதிசயங்களாலும், நம்மீது அவருக்குள்ள கரிசனையினாலும் உருவாகிறது. அவர் நமது ஜெபங்களுக்கு பதில் அளிப்பதாலும், அவருடைய ஆவியினாலும், அவரது குமாரனாகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் மரணம், உயிர்த்தெழுதல் மூலமாகவும் நம்மை வழிநடத்துகிறார். நமது வாழ்நாள் முழுவதும் நமது விசுவாசத்திற்கு அவர் உரியவராக இருக்கிறார்.