இரட்டைச் சிறகுகளையுடைய சூரியன்

பழங்காலத்தைச் சேர்ந்த மண்ணினாலான ஒரு முத்திரை எருசலேமிலுள்ள ஓர் அகழ்வாராய்ச்சி நிலையத்திலிருந்த ஓர் அலமாரிக்குள் ஐந்து ஆண்டுகளாக இருந்தது. பழைய எருசலேமின் தென்பக்கச் சுவரின் அடிப்பகுதியில் தோண்டப்பட்ட பொழுது அந்த முத்திரை கிடைத்தது. மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னதான அந்த முத்திரையின் முக்கியத்துவத்தை ஆரம்பகால ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டுபிடிக்கவில்லை. அந்த முத்திரையில் இருந்த எழுத்துக்களை இக்கால ஆராய்ச்சியாளர்கள் மிகவும் கவனத்துடன் ஆராய்ந்தபொழுது அது மிக மிக முக்கியமான கண்டுபிடிப்பாக இருந்தது. அதில் “யூதா தேசத்து ராஜாவாகிய ஆகாசின் மகனாகிய எசேக்கியாவிற்கு சொந்தமானது” என்று ஆதிகாலத்து எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

அந்த முத்திரையின் மையத்தில் இரட்டைச் சிறகுகளையுடைய சூரியன் காணப்பட்டது. அதைச் சுற்றிலும் உயிர்துடிப்பை காண்பிக்கும் இரு உருவங்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த முத்திரையை ஆராய்ச்சி செய்த ஆராய்ச்சியாளர்கள் எசேக்கியா உயிருக்கு ஆபத்தான வியாதிப்பட்டு இருந்தபொழுது, தேவன் அவனை காப்பாற்றினதை குறிப்பதற்காக (ஏசா. 38:1-8). அந்த முத்திரையை பயன்படுத்த ஆரம்பித்துள்ளார் என்று நம்புகிறார்கள். எசேக்கியா அவனை குணமாக்கும்படி தேவனிடத்தில் கெஞ்சினான். தேவன் அவனது விண்ணப்பத்தை கேட்டார். அவர் வாக்குப் பண்ணினதை நிறைவேற்றப் போவதற்கான ஓர் அடையாளத்தையும் காண்பிப்பதாகக் கூறினார். “சூரிய கடியாரத்தில் பத்துப்பாகை பின்னிட்டு திருப்புவேன்” என்றார் (ஏசா. 38:8).

அகழ்வாராட்ச்சியில் கிடைத்த இந்த கலைப் பொருளின் மூலம், நமது துன்பத்தில் நாம் தேவனை நோக்கி கதறும்பொழுது, அவர் நமது விண்ணப்பத்தைக் கேட்டு நமக்கு உதவி செய்கிறார் என்பதற்கு வேதாகமத்தில் காணப்படும் அநேக நபர்கள் நமக்கு உதாரணமாக இருந்து நம்மை ஊக்கப்படுத்துகிறார்கள். அவரது பதில் நாம் எதிர்பார்த்த பதிலாக இல்லாவிட்டாலும், அவர் இரக்கமுள்ளவரென்றும், வல்லமையுள்ளவரென்றும் நாம் நிச்சயமாக நம்பலாம். சூரியனின் அசைவை கட்டுப்படுத்தும் தேவன் நிச்சயமாக நமது இருதயங்களில் செயல்படுவார்.

இரட்டைச் சிறகுகளையுடைய சூரியன்

பழங்காலத்தைச் சேர்ந்த மண்ணினாலான ஒரு முத்திரை எருசலேமிலுள்ள ஓர் அகழ்வாராய்ச்சி நிலையத்திலிருந்த ஓர் அலமாரிக்குள் ஐந்து ஆண்டுகளாக இருந்தது. பழைய எருசலேமின் தென்பக்கச் சுவரின் அடிப்பகுதியில் தோண்டப்பட்ட பொழுது அந்த முத்திரை கிடைத்தது. மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னதான அந்த முத்திரையின் முக்கியத்துவத்தை ஆரம்பகால ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டுபிடிக்கவில்லை. அந்த முத்திரையில் இருந்த எழுத்துக்களை இக்கால ஆராய்ச்சியாளர்கள் மிகவும் கவனத்துடன் ஆராய்ந்தபொழுது அது மிக மிக முக்கியமான கண்டுபிடிப்பாக இருந்தது. அதில் “யூதா தேசத்து ராஜாவாகிய ஆகாசின் மகனாகிய எசேக்கியாவிற்கு சொந்தமானது” என்று ஆதிகாலத்து எபிரேய மொழியில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

அந்த முத்திரையின் மையத்தில் இரட்டைச் சிறகுகளையுடைய சூரியன் காணப்பட்டது. அதைச் சுற்றிலும் உயிர்துடிப்பை காண்பிக்கும் இரு உருவங்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. அந்த முத்திரையை ஆராய்ச்சி செய்த ஆராய்ச்சியாளர்கள் எசேக்கியா உயிருக்கு ஆபத்தான வியாதிப்பட்டு இருந்தபொழுது, தேவன் அவனை காப்பாற்றினதை குறிப்பதற்காக (ஏசா. 38:1-8). அந்த முத்திரையை பயன்படுத்த ஆரம்பித்துள்ளார் என்று நம்புகிறார்கள். எசேக்கியா அவனை குணமாக்கும்படி தேவனிடத்தில் கெஞ்சினான். தேவன் அவனது விண்ணப்பத்தை கேட்டார். அவர் வாக்குப் பண்ணினதை நிறைவேற்றப் போவதற்கான ஓர் அடையாளத்தையும் காண்பிப்பதாகக் கூறினார். “சூரிய கடியாரத்தில் பத்துப்பாகை பின்னிட்டு திருப்புவேன்” என்றார் (ஏசா. 38:8).

அகழ்வாராட்ச்சியில் கிடைத்த இந்த கலைப் பொருளின் மூலம், நமது துன்பத்தில் நாம் தேவனை நோக்கி கதறும்பொழுது, அவர் நமது விண்ணப்பத்தைக் கேட்டு நமக்கு உதவி செய்கிறார் என்பதற்கு வேதாகமத்தில் காணப்படும் அநேக நபர்கள் நமக்கு உதாரணமாக இருந்து நம்மை ஊக்கப்படுத்துகிறார்கள். அவரது பதில் நாம் எதிர்பார்த்த பதிலாக இல்லாவிட்டாலும், அவர் இரக்கமுள்ளவரென்றும், வல்லமையுள்ளவரென்றும் நாம் நிச்சயமாக நம்பலாம். சூரியனின் அசைவை கட்டுப்படுத்தும் தேவன் நிச்சயமாக நமது இருதயங்களில் செயல்படுவார்.

சீமோன் சொன்னது

ரெஃப்யூஜ் ரபீந்தரநாத் இலங்கையிலுள்ள வாலிபர் ஊழியத்தில் பத்தாண்டுகளுக்கு மேலாக பணிசெய்பவர். இரவு வெகு நேரம் வரை அவர்களோடு உரையாடுவார், விளையாடுவார், அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்பார், ஆலோசனைகள் சொல்லி போதிப்பார். வாலிபர் மத்தியில் ஊழியம் செய்வதை அவர் அதிகம் விரும்பினார். ஆனாலும் கிறிஸ்துவுக்குள் வளர்ந்த வாலிபர்கள் விசுவாசத்தை விட்டு விலகும்போது சோர்ந்து போவார். சிலவேளைகளில் லூக்கா 5ல் உள்ள சீமோனைப்போல உணருவார்.

சீமோன் இரவு முழுவதும் பிரயாசப்பட்டும் ஒரு மீனும் பிடிக்கவில்லை (வச. 5) அவன் சோர்ந்து, களைத்துப்போயிருந்தான். இயேசு சீமோனை நோக்கி: ஆழத்திலே தள்ளிக்கொண்டுபோய், மீன்பிடிக்கும்படி உங்கள் வளைகளைப் போடுங்கள் என்றார். அதற்கு சீமோன் ஐயரே உம்முடைய வார்த்தையின்படியே வலையைப் போடுகிறேன் என்றான் (வச. 5).

சீமோனின் கீழ்ப்படிதல் ஆச்சரியமானது அனுபவமிக்க மீனவனாகிய சீமோனுக்கு, வெயில் ஏறினவுடன் மீன்கள் கடலின் ஆழத்திற்குப்போய் விடுமென்றும், தங்கள் வலைகள் அவ்வளவு ஆழத்திற்கு எட்டாதென்றும் நன்கு தெரியும்.

அவன் இயேசுவனை நம்பினதற்கு நல்ல பலனைப் பெற்றுக்கொண்டான். அவன் திரளான மீன்களைப் பிடித்தது மட்டுமல்ல, இயேசு யாரென்றும் அழமாக அறிந்து கொண்டான். ஐயரே (வச. 5) என்று கூப்பிடுவதற்குப் பதிலாக ஆண்டவர் (வச.8) என்று அழைத்தான். மெய்யாகவே “கீழ்ப்படிதல்” நாம் தேவனுடைய செயல்களை நேரடியாகப் பார்த்து அவரை கிட்டிசேர வழி நடத்தும்.

ஒருவேளை தேவன் இன்று உங்கள் வலைகளை மறுபடியம் ஆழத்தில் போட அழைத்துக்கொண்டிருக்கலாம். நாமும் ஆண்டவர் சீமோன் சொனன்னதபோலவே, “உம்முடைய வார்த்தையின்படியே போடுகிறேன்” என்போமாக…

நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்

2016 ஆம் ஆண்டு ரியோவில் நடைபெற்ற ஒலிம்பிக்கில், 5000 மீட்டர் ஓட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இரு தடகள வீராங்கனைகள், உலகளவில் எல்லாருடைய கவனத்தையும் ஈர்த்தனர். நியூஸிலாந்தைச் சேர்ந்த  நிக்கி ஹம்பிளினும், அமெரிக்கரான அபி டி அகஸ்டினோவும் ஒருவரோடொருவர் மோதி கீழே விழுந்தனர். அபி வேகமாக எழுந்து நின்று நிக்கிக்கு உதவினாள். சில நொடிகளில் இரு தடகள விராங்கனைகளும் ஓட ஆரம்பித்தனர். அபியினுடைய வலது காலில் ஏற்பட்ட காயத்தின் விளைவாக அவளுடைய ஓட்டம் தடுமாற ஆரம்பித்தது. அப்பொழுது நிக்கி தன் சக வீராங்கனையை ஓட்டத்தை முடிக்குமாறு ஊக்குவிக்கின்றாள். அபி முடிவு கோட்டின் அருகே தடுமாறி தாண்டிய போது நிக்கி காத்திருந்து அவளை அனைத்துக் கொண்டாள். ஒருவரையொருவர் ஊக்குவித்த அந்தக் காட்சி எத்தனை அழகாயிருந்தது.

இந்த நிகழ்வு வேதத்திலுள்ள ஒரு பகுதியை எனக்கு நினைப்பூட்டுகிறது. “ஒண்டியாயிருப்பதிலும் இருவர் கூடியிருப்பது நலம்… ஒருவன் விழுந்தாலும் அவன் உடனாளி அவனைத் தூக்கிவிடுவான். ஓண்டியாயிருந்து விழுகிறவனுக்கு ஐயோ, அவனைத் தூக்கிவிடத் துணையில்லையே” (பிர. 4:9-10). ஆவிக்குரிய ஓட்டத்திலிருக்கும் நமக்கும் மற்றவரின் துணை வேண்டும். நாம் ஒருவரோடொருவர் பந்தயத்திற்காக ஓடவில்லை. மாறாக ஒரே குழுவின் உறுப்பினர்களாக ஓடுகிறோம். நாம் தடுமாறும் வேளைகளில் நம்மைத் தூக்கிவிட நமக்கு பிறரின் உதவி தேவை சில வேளைகளில் நாம் பிறரை ஊக்கப்படுத்துவதற்கு நம்முடைய ஜெபமும் பிரசன்னமும் தேவைப்படுகிறது.

இந்த ஆவிக்குரிய ஓட்டம் ஒரு தனிமையான ஓட்டமல்ல. ஒருவேலை தேவன் உன்னை நிக்கியைப் போலோ அல்லது அபியைப் போலவோ பிறர் வாழ்வில் செயல்பட்ட உன்னை வழிநடத்துகின்றாரா? அவருடைய வழி நடத்தலுக்கு இன்றே செவி சாய்த்து, நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்.

முதல் அடியை எடுத்துவைத்தல்

தாம் டேஷீ தன் வாழ்வில் ஏதோ ஒரு குறையுள்ளதாக உணர்ந்தார். எனவே அவர் ஆலயத்திற்குச் செல்ல ஆரம்பித்தார். அதே ஆலயத்திற்குத்தான் அவருடைய மகளும் செல்வது வழக்கம். ஆனால், அவர்கள் இருவரும் இணைந்து சென்றதில்லை. முந்திய நாட்களில் அவர் தன் மகளைக் காயப்படுத்தியிருந்தார். அது அவர்களிடையே ஒரு பிளவை ஏற்படுத்திவிட்டது. எனவே அவர் ஆலயத்தில் பாடல் வேளை ஆரம்பித்தப்பின் தான் உள்ளே வருவார்.

ஆலய அங்கத்தினர்கள் சுவிசேஷத்தை அவரிடம் பகிர்ந்தனர். தன் நம்பிக்கையை இயேசுவின் மீது வைக்க வேண்டும் என்ற அவர்களின் அழைப்பினை  பணிவோடு நிராகரித்து விடுவார். ஆனால், அவர் தொடர்ந்து ஆலயத்திற்கு வந்து கொண்டேயிருந்தார்.

ஒரு நாள் அவர் மிக மோசமாக சுகவீனமடைந்தார். அவருடைய மகள் தன் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, அவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினாள். கிறிஸ்து தன் வாழ்வை மாற்றியதைக் குறித்து பகிர்ந்து கொண்டதோடு தன் தந்தையோடு ஒப்புரவாகுதலையும் கேட்டார். அன்று இரவு அவர் தன் நம்பிக்கையை இயேசுவின் மீது வைத்தார். அந்த குடும்பங்கள் ஒப்புரவாகின. சில நாட்களுக்குப் பின்னர் அவர் மரித்தார். இயேசுவின் சமாதானத்தோடும், தனக்கு அன்பானவர்களிடம் சமாதானத்தோடும் இயேசுவின் பிரசன்னத்திற்குள் சென்றார்.

பவுல் அப்போஸ்தலன், தேவனுடைய அன்பு, மன்னித்தலின் உண்மையைக் குறித்து மற்றவர்களைச் சம்மதிக்கச் செய்யவேண்டுமென எழுதுகிறார் (2 கொரி. 5:11).

தேவனுடைய ஒப்புரவாகுதலின் செயலை மேற்கொள்ள “கிறிஸ்துவின் அன்பு நம்மை நெருக்கி ஏவுகிறது” (வச. 14) என்று அவர் சொல்லுகிறார்.

நாம் மற்றவர்களை மன்னிக்க முன்வரும்போது தேவன் அவர்களொடு ஒப்புரவாகுவதற்கு விரும்புகின்றார் என்பதை அவர்கள் உணரச் செய்கிறோம் (வச. 19). இன்று தேவனுடைய வல்லமையின் மீது சார்ந்து அவருடைய அன்பினைக் காட்ட விரும்புகிறாயா?

எது நிலைத்து நிற்கும்?

சமீபத்தில் பல கடினமான சூழ்நிலைகளை சந்தித்து வந்த என் நண்பர், இவ்வாறு எழுதினார், “கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளை நான் எண்ணிப்பார்க்கையில் மிகவும் பயமாக இருக்கின்றது, என் கல்லூரி வாழ்வில் பல மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன... எதுவுமே நிலையானதல்ல.”

ஆம், பணிமாற்றம், புதிய நட்பு, வியாதி, சாவு போன்ற பல காரியங்களை இரண்டு வருடத்திற்குள் சந்திக்க நேரிடலாம். நல்லதோ கெட்டதோ, வாழ்க்கையையே புரட்டிப்போடக் கூடிய எதாவது ஓர் சம்பவம் நம்மீது பாயக் காத்துக்கொண்டிருக்கலாம்! அதைப் பற்றி நமக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனால், நமது அன்பான பரமபிதா மாறாதவராக இருகின்றார் என்பதை நினைக்கும்பொழுது எவ்வளவு ஆறுதலாக இருக்கின்றது!

“நீரோ மாறாதவராயிருக்கிறீர்: உமது ஆண்டுகள் முடிந்து போவதில்லை,” என்று சங்கீதக்காரன் கூறுகிறான் (சங். 102:27). எவ்வளவு மகத்தான சத்தியம் இது. தேவன் எப்பொழுதும் அன்பும், நீதியும், ஞானமும் நிறைந்தவராகவே இருக்கின்றார் என்று இந்த வசனம் நமக்கு சொல்கின்றது. “இந்த பிரபஞ்சத்தை உருவாக்கும் முன்னர் தேவனுடைய பண்புகள் எப்படி நிலையானதாக இருந்ததோ, அப்படியே இன்றும் அது என்றென்றும் மாறாமல் நிலைத்து நிற்கும்” என்று வேதாகம ஆசிரியர் ஆர்தர்.W.பிங்க் (Arthur.W. Pink) தேவனின் குணாதிசயத்தை அற்புதமாக விளக்குகின்றார்.

புதிய ஏற்பாட்டில், “நன்மையான எந்த ஈவும் பூரணமான எந்த வரமும் பரத்திலிருந்துண்டாகி, சோதிகளின் பிதாவினிடத்திலிருந்து இறங்கிவருகிறது; அவரிடத்தில் யாதொரு மாறுதலும் யாதொரு வேற்றுமையின் நிழலுமில்லை” (யாக். 1:17) என்று யாக்கோபு எழுதியுள்ளார். நமது நல்ல தேவன் மாத்திரம் தனது குணத்தை மாற்றிக்கொள்ளாமல் உறுதியுடன் இருப்பதே, நிலையற்ற நம் வாழ்வில் நம்பிக்கையூட்டும் ஒரே விஷயமா யிருக்கிறது. நன்மையான அனைத்திற்கும் அவரே ஆதாரமாக இருகின்றார். அவருடைய செயல்கள் அனைத்தும் நன்மையானைவைகளே. 

எதுவுமே நிலைத்து நிற்காதது போல் தோன்றலாம், ஆனால் நம் தேவன் தம்முடைய பிள்ளைகள் மீது எப்போதும் நன்மை செய்பவராகவே திகழ்கின்றார்.

நீ அல்ல

தாவீது ஆலயத்திற்கான திட்டங்கள் அனைத்தையும் வகுத்து முடித்தான். அதற்கு தேவையான மரச்சாமான்களையும், அலங்கார பொருட்களையெல்லாம் கூட வடிவமைத்து, அவைகள் எல்லாவற்றையும் சேகரித்து, அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்து முடித்தான் (1 நாளா. 28:11-19). ஆனாலும் முதலில் கட்டப்பட்ட ஆலயம் சாலொமோனின் ஆலயம் என்றே அழைக்கப்பட்டது. தாவீதின் ஆலயமாக அழைக்கப்படவில்லை.

ஏனெனில் தேவன் ஏற்கனவே நீ எனக்கு ஆலயத்தைக் கட்ட மாட்டாய் (1 நாளா. 17:4) என்று சொல்லியிருந்தார். தேவன் தாவீதின் குமாரனாகிய சாலொமோனை அதற்காக தேர்வு செய்திருந்தார். தேவனின் மறுப்புக்கு தாவீதின் மாறுத்தரம் ஒரு முன்னுதாரணமாக இருக்கின்றது. அவனால் செய்யமுடியாத காரியத்தை குறித்து எண்ணிக்கொண்டிருக்காமல், தேவனால் செய்ய நினைத்த காரியத்தில் தன் கவனத்தை செலுத்த ஆரம்பித்தான் (வச. 16-25). நன்றியுள்ள இருதயத்துடன் எப்போதும் காணப்பட்டான். அவனால் செய்ய முடிந்த எல்லாவற்றையும் செய்து, ஆலயத்தைக் கட்டப்போகும் சாலொமோனுக்கு உதவியாக இருக்கும்படியாக சரியான நபர்களைத் தேர்வு செய்து அணி திரட்டினான் (1 நாளா. 22).

இதைக் குறித்து வேதாகம வர்ணனையாளர் ஜே. ஜி. மெக்கான்வில் (J.G. McConville) “பல நேரங்களில், கிறிஸ்தவ ஊழியத்தில் நாம் ஆவலுடன் செய்ய விரும்பும் வேலைக்கு மிகவும் தகுதியானவராகவோ, பொருத்தமுள்ளவராகவோ இருக்கமாட்டோம், அதற்கான அழைப்பை கூடத் தேவனிடமிருந்து பெற்றிருக்கவும் மாட்டோம். ஆனால் அது தாவீதின் வேலையைப் போன்று ஆயத்தப்படுத்தும் பணியாக இருக்கலாம், முடிவில், அதன் வாயிலாக பிரம்மாண்டமான ஓர் காரியம் வெளிப்படலாம்” என எழுதியுள்ளார்.

தாவீது தேவனுடைய மகிமையைத் தேடினான், தனது மகிமையை நாடவில்லை. தேவனுடைய ஆலயத்தை கட்டும்படியாக தன்னால் முடிந்தவரையில் உண்மையுடன் வேலை செய்தான். வேலையை எளிதாக முடிக்க, அவனுக்குப் பின்னால் வருபவருக்கு ஓர் நல்ல அடித்தளத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தான். அவனைப்போலவே, நாமும், தேவன் நமக்காக தேர்ந்தெடுத்து வைத்துள்ள காரியங்களை ஏற்றுக்கொண்டு, நன்றியுள்ள இருதயத்தோடு அவருக்கு ஊழியம் செய்யலாம்! நம்முடைய அன்பான தேவன் நிச்சயமாகவே “மிக பிரமாண்டமானதை” செய்து கொண்டிருக்கிறார்.

பரிபூரணமாக நேசித்தல்

தன் மகளுடன் தனக்கிருக்கும் பிரச்சனைகளை பகிர்ந்துகொண்ட பொழுது அவளுடைய குரல் தழுதழுத்தது. தன்னுடைய மகளின் கேள்விக்குரிய நண்பர்களை குறித்து கவலையுற்ற இத்தாய் அவளுடைய கைப்பேசியை பறித்துக்கொண்டு தன் மகள் செல்லும் இடமெங்கும் அவளுடைய மெய்க்காப்பாளர் போல கூடவே சென்றாள். இதனால் அவர்களுடைய உறவில் மேலும் விரிசல் அதிகமாகவே செய்தது.

நான் அப்பெண்ணின் மகளிடம் பேசிய பொழுது, அவள் தன் தாயாரை அதிகமாய் நேசிக்கிறாள் என்பதை அறிந்துகொண்டேன். ஆனால் தன் தாயாருடைய அதீத அன்பினால் மூச்சுத்திணறிக் கொண்டிருந்தபடியால், அத்தாயாரின் பிடியிலிருந்து வெளியேறவே விரும்பினாள்.

குறைவுள்ளவர்களாகிய நாம் அனைவரும் நம்முடைய உறவுகளில் போராடுகிறோம். நாம் பெற்றோராக இருப்பினும் பிள்ளையாக இருப்பினும், திருமணம் ஆனவரோ ஆகாதவரோ, யாராயிருப்பினும், நம்முடைய அன்பை சரியான விதத்திலே வெளிப்படுத்த போராடுகிறோம், சரியானதை சரியான நேரத்திலே கூறவும், செய்யவும் கூட போராடுகிறோம். நம்முடைய வாழ்நாள் முழுவதும் நாம் அன்பிலே வளர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

1 கொரிந்தியர் 13ஆம் அதிகாரத்திலே பவுல் பூரணமான அன்பு எப்படி காணப்படும் என சுருக்கமாகக் கூறுகிறார். பரிபூரண அன்பின் தரநிலையை கேட்பதற்கு அற்புதமாகத்தான் உள்ளது. ஆனால், அவ்வன்பை கடைப்பிடிப்பது முற்றிலும் சவாலான காரியம். ஆனால் நல்லவேளை, இயேசு நமக்கு மாதிரியாக உள்ளார். அவர் பல்வேறு பிரச்சனைகள் மற்றும் தேவைகளோடு வந்த மக்களிடம் பழகிய விதம், பரிபூரண அன்பு செயலில் எப்படி காணப்படும் என்பதை நமக்கு காண்பித்துள்ளார். நாம் நம்மை அவருடைய அன்பில் நிலைநாட்டி, நம் மனதை அவருடைய வார்த்தையில் மூழ்கச்செய்து அவரோடு கூட நடப்போமானால், அவருடைய சாயலை நாம் அதிகதிகமாக பிரதிபலிப்போம். இருப்பினும் நாம் தவறுகள் செய்யக்கூடும். ஆனால் அவற்றையெல்லாம் சரிசெய்து எல்லா நிலையிலும் நன்மையைக் காணச்செய்வார். ஏனெனில், அவருடைய அன்பு “சகலத்தையும் தாங்கும் (பாதுகாக்கும்),” (வச. 7) “அது ஒருக்காலும் ஒழியாது” (வச. 8).

எதுவும் குறைவின்றி

பெட்டிபடுக்கையின்றி, அத்தியாவசிய பொருட்களின்றி, மாற்றுத்துணியின்றி, பணம் இன்றி, கிரெடிட்கார்ட் இன்றி ஒரு பயணத்தை கற்பனை செய்து பார்க்கவே பயமாக இருக்கிறதல்லவா? சொல்லப்போனால் இது ஞானமற்றதும் கூட.

ஆனால், தன்னுடைய 12 சீஷர்களையும் நற்செய்தி அறிவித்து சுகமாக்கும்படி கட்டளையிட்டு, முதல்முறை அவர்களை ஊழியத்திற்கு அனுப்பினபொழுது இதைத்தான் இயேசு கூறினார். “வழிக்குப் பையையாகிலும், அப்பத்தையாகிலும், கச்சையில் காசையாகிலும், எடுத்துக்கொண்டுபோகாமல், ஒரு தடியைமாத்திரம் எடுத்துக்கொண்டுபோகவும்; பாதரட்சைகளைப் போட்டுக்கொண்டுபோகவும், இரண்டு அங்கிகளைத் தரியாதிருக்கவும்” என கட்டளையிட்டார் (மாற். 6:8-9).

இருப்பினும் சில காலம் கழித்து, தான் சென்றபின் அவர்கள் செய்யவேண்டிய பணிக்காக அவர்களை ஆயத்தப்படுத்தி கொண்டிருந்தபொழுது, தன்னுடைய சீஷர்களை நோக்கி, “இப்பொழுதோ பணப்பையும் சாமான்பையும் உடையவன் அவைகளை எடுத்துக்கொள்ளக்கடவன்; பட்டயம் இல்லாதவன் தன் வஸ்திரத்தை விற்று ஒன்றைக்
கொள்ளக்கடவன்” என இயேசு கூறினார் (லூக். 22:36).

அப்படியென்றால் இதன் அர்த்தம்தான் என்ன? அதாவது, நம்முடைய தேவைகள் அனைத்தையும் தேவனே சந்திப்பார் என்கிற நம்பிக்கை ஏற்படுத்தவே.

தன் சீஷர்களுடைய முதலாவது ஊழியப் பயணத்தை குறிப்பிட்டு, “நான் உங்களைப் பணப்பையும் சாமான்பையும் பாதரட்சைகளும் இல்லாமல் அனுப்பினபோது, ஏதாகிலும் உங்களுக்கு குறைவாயிருந்ததா?” என்று இயேசு தன் சீஷர்களை நோக்கி கேள்வி எழுப்பிய பொழுது, “ஒன்றும் குறைவாயிருந்ததில்லை” என பதிலளித்தார்கள் (வச. 35). தேவன் கட்டளையிட்ட எல்லாவற்றையும் செய்துமுடிக்க வேண்டிய அனைத்தும் அவர்களிடத்தில் இருந்தது. அதாவது அவருடைய ஊழியத்தை செய்து முடிக்க தேவையான வல்லமையையும் அதிகாரத்தையும் அவர்களுக்கு கொடுத்தார் (மாற். 6:7).

தேவன் நம்முடைய தேவைகள் அனைத்தையும் சந்திப்பார் என விசுவாசிக்கிறோமா? அதுமட்டுமின்றி திட்டமிட்டு நம்முடைய கடமைகளைச் சரியாக செய்கிறோமா? அவருடைய பணியை செய்ய விசுவாசம் கொள்வோமாக.