ஒருபோதும் போதாது

சந்திரனை வட்டமிட்ட முதல் விண்வெளி பயணத்தை ஃபிராங்க் போர்மேன் நடத்திச் சென்றார். அவருக்கு அது திருப்திகரமாய் இல்லை. போய் வருவதற்கு இரண்டு நாட்கள் எடுத்தது. ஃபிராங்குக்கு பயண நோய் வந்ததினால் இதை கைவிட்டுவிட்டார். முப்பது நிமிடங்கள் எடை இல்லாமல் இருந்தது நன்றாகவே இருந்தது என்று அவர் கூறினார். பிறகு அதற்கு பழக்கப்பட்டுவிட்டார். அருகில் சென்ற போது நிலவு மங்கியிருப்பதையும் குழி குழியாய் இருப்பதையும் கண்டார். அவரது குழுவினர் சாம்பல் நிற தரிசு நிலத்தை படமெடுத்த பின்னர் சலித்துவிட்டனர்.

இதற்கு துன்பு வேறு யாரும் போகாத இடத்திற்கு ஃபிராங்க் சென்றார். அது போதாததாயிருந்தது. இந்த உலகத்திற்கு வெளியே நடந்த அனுபவத்தால் அவர் விரைவில் சோர்வடைந்ததால் இந்த விஷயத்தில் நமக்கு இருக்கும் எதிர்பார்ப்பை குறைத்துக்கொள்ள வேண்டும். இந்த பூமிக்குரிய எந்த அனுபவமும் நமக்கு இறுதியான மகிழ்ச்சியைத் தர முடியாது என்று பிரசங்கியை எழுதியவர் கவனித்தார். “காண்கிறதினால் கண் திருப்தியாகிறதில்லை. கேட்கிறதினால் செவி நிரப்பப்படுகிறதுமில்லை” (1:8). நாம் பரவசத்தின் தருணங்களை உணரலாம் ஆனால் அந்த உற்சாகம் தொய்ந்துப்போய் அடுத்த உணர்ச்சியூட்டும் காரியத்தை நாடுகிறோம்.

சந்திரனுக்குப் பின்னால் இருளிலிருந்து பூமி எழுவதைக் கண்ட காட்சி,  ஃபிராங்கிற்கு ஒரு மகிழ்ச்சியான தருணமாயிருந்தது. நீல மற்றும் வெள்ளை சுழல் பளிங்கு போல நம் உலகம் சூரிய ஒளியில் பிரகாசித்தது. அதே போல உண்மையான மகிழ்ச்சி நம்மேல் பிரகாசிக்கும் குமாரன் - நம்முடைய ஜீவன், நம் வாழ்வின் மூலாதாரணம், அன்பு, மற்றும் அழகிற்கு இறுதி ஆதாரமயிருக்கிற இயேசுவிடமிருந்து வருகிறது. நம்முடைய ஆழ்ந்த திருப்தி இந்த உலகத்தின் வெளியிலிருந்து வருகிறது. நம்முடைய பிரச்சனை? நாம் இங்கிருந்து சந்திரனுக்கு செல்லலாம், ஆனாலும் நாம் வெகு தூரம் செல்லவில்லை.

எப்படி நான் இங்கே வந்தேன்?

கனடா ஜெட் விமானத்தில், கடுமையான இருளில், டாரா விழித்துக் கொண்டாள். அவள் இன்னமும் தன்னுடைய இருக்கை பட்டைகளை அணிந்திருந்தாள். மற்ற பயணிகள் எல்லாரும் வெளியேறிய பின்னர், அந்த விமானத்தை நிறுத்தும் இடத்திற்குக் கொண்டு வரும் வரை, அவள் தூங்கியிருக்கின்றாள். ஏன் அவளை மற்றவர்கள் எழுப்பவில்லை? அவள் எப்படி இங்கே வந்தாள்? அவள் தன்னுடைய மூளையைச் சுற்றியிருந்த  நூலாம்படைப் பின்னலை உதறி நினைவுபடுத்த முயற்சித்தாள்.

 எதிர் பாராத ஓர் இடத்தில் நீ இருந்திருக்கின்றாயா? உன் இளம்வயதிற்கு இத்தகைய வியாதிவரக் கூடாது, இந்த வியாதிக்கு மருத்துவமும் இல்லை. கடைசியாக நீ எடுத்துக் கொண்ட மருத்துவ சோதனைகள் சிறப்பானவையாக உள்ளன. ஏன் அந்த நிலை நீக்கப் பட்டது? நீ உன்னுடைய திருமண வாழ்வின் மிகச் சிறந்த வருடங்களை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாய். இப்பொழுதோ தனிமையான ஒற்றைப் பெற்றோராக இருக்கின்றாய். பகுதி நேர வேலையே உனக்குண்டு.

நான் எப்படி இங்கு வந்தேன்? “சாம்பலில் உட்கார்ந்து” (யோபு.2:8) யோபுவும் இவ்வாறு ஆச்சரியத்தோடு சிந்தித்திருப்பான். அவன், நொடிப் பொழுதில் தன்னுடைய பிள்ளைகள், செல்வம் மற்றும் சரீர சுகத்தை முற்றிலுமாக இழந்தான். அவன் எப்படி இந்த நிலைக்கு  வந்தான் என்பதை அவனால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. ஆனாலும், அவற்றை நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்பதை   அறிந்திருந்தான்.

யோபு தன்னைப் படைத்தவரை நினைத்துப் பார்கின்றான், அவர் எத்தனை நல்லவராக இருந்திருக்கின்றார். அவனுடைய மனைவியிடம் “தேவன் கையிலே நன்மையைப் பெற்ற நாம், தீமையையும் பெற வேண்டாமோ?” (வ.10) என்கின்றான். இந்த நல்ல தேவன் உண்மையுள்ளவராய் இருந்ததை யோபு எண்ணிப் பார்க்கின்றான். அவன் புலம்புகின்றான், அவன் பரலோகத்தை நோக்கி கதறுகின்றான். அவன் தன் நம்பிக்கையிலே, “என் மீட்பர் உயிரோடிருக்கிறார்………..என்றும் நான் அறிந்திருக்கிறேன்”, “நான் என் மாம்சத்தில் இருந்து தேவனைப் பார்ப்பேன்” (19:25-26) என்கின்றார். யோபு நம்பிக்கையை உறுதியாகப் பற்றிக் கொண்டான், தன்னுடைய கதையின் ஆரம்பத்தையும் முடிவையும் நன்கு நினைவில் வைத்திருந்தான்.

அறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட இரக்கம்

விஜய் ஒரு சட்ட நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்ததால், சுரேஷின்  நிறுவனத்திற்கு ஆலோசனை வழங்கமுடிந்தது. இருவரும் நண்பர்களாய் இருந்தனர். விஜய் அந்த நிறுவனத்தின் லட்சக்கணக்கான பணத்தை கையாடல் செய்ததை அறிந்த போது சுரேஷ், மிகவும் வருத்தப்பட்டான், கோபப்பட்டான், ஆனால், கிறிஸ்துவின் விசுவாசியான, அவனுடைய பாஸ் அவனுக்கு ஞானமான ஆலோசனை வழங்கினார். விஜய் மிகுந்த வெட்கத்தால், மனம் வருந்துவதை அவனுடைய பாஸ் கண்டார். அவர் சுரேஷிடம், விஜய் மீதுள்ள குற்றச் சாட்டுகளனைத்தையும் கைவிட்டு விட ஆலோசனை கூறினார், அவர் விஜயை வேலைக்கு அமர்த்தினார்.  “அவன் இழப்பைச் சரிக்கட்டும் வரை, அவனுக்கு சாதாரண அளவு சம்பளம் மட்டும் வழங்கு, நீ இவனைப் போல அதிக நன்றியும் உண்மையும் உள்ள ஒரு வேலையாளைப் பார்க்க முடியாது” என்றார். சுரேஷ் அப்படியே செய்தார், விஜயும் அப்படியே மாறினான்.

சவுல் அரசனின் பேரனான மேவிபோசேத் எந்த தவறும் செய்யவில்லை, ஆனாலும், தாவீது அரசனான போது, அவன் ஒரு இக்கட்டான நிலையில் இருந்தான். அநேக ராஜாக்கள், முந்தைய அரச பரம்பரையினரை கொன்று விடுவர். ஆனால், தாவீது, சவுல் அரசனின் மகனான யோனத்தானை நேசித்தான், எனவே அவனுடைய மகனை தன்னுடைய மகனாகப் பாவித்தான். (2 சாமுவேல் 9:1-13). அவனுடைய இரக்கம் ஒரு நண்பனின் வாழ்வைக் காப்பாற்றியது. அப்பொழுது மேவிபோசேத் ஆச்சரியப் பட்டு, “ராஜாவாகிய என் ஆண்டவனுக்கு முன்பாக என் தகப்பன் வீட்டார் எல்லாரும் சாவுக்கு ஏதுவாயிருந்தார்களே ஒழிய மற்றப் படியல்ல; ஆனாலும் உமது பந்தியிலே சாப்பிடுகிறவர்களோடே உமது அடியேனை வைத்தீர்” (19:28) என்றான். அவன் தாவீதுக்கு உண்மையாய் இருந்தான். தாவீதின் மகனான அப்சலோம் தாவீது அரசனை எருசலேமை விட்டு துரத்திய போதும் இவன் உண்மையாயிருந்தான் (2 சாமு.16:1-4; 19:24-30).

 நீயும் வாழ்க்கை முழுமைக்கும் உண்மையாய் இருக்கும் நண்பனைப் பெற்றுக் கொள்ள விரும்புகின்றாயா? ஒரு வித்தியாசமான நபர் உன்னிடமிருந்து, வித்தியாசமான ஒன்றை எதிர் பார்க்கலாம். உன்னுடைய அறிவு ஒருவரைத் தண்டிக்குமாறு கூறலாம், ஆனாலும் இரக்கத்தை தெரிந்து கொள். அவர்களின் பொறுப்பை உணரும்படி செய், தகுதியற்றவர்களாக இருப்பினும், தவறை சரி செய்ய வாய்ப்பளி. இவரை நன்றியும் உண்மையும் உள்ள நண்பனாகக் காணமுடியும். நம்முடைய அறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட இரக்கத்தோடு சிந்தி.

இது போன்ற விக்கிரகம்

சாம் பணி ஓய்வு பெற்றபோது, கிடைத்த தொகையின் கணக்கை ஒவ்வொரு நாளும் இரு முறை சரிபார்த்தான். அவன் 30 ஆண்டுகளாகச் சேமித்தான். அத்தோடு, பங்குச் சந்தை விலையேற்றத்தாலும் அவனுக்குப் போதுமான பணம் இருந்ததால், ஓய்வு பெற்றான். ஆனால், பங்குச் சந்தை சரியாமல் இருக்க வேண்டுமே. இந்த பயத்தினால், சாம் தன்னிடமிருந்த எஞ்சிய பணத்தைக் குறித்து கவலையுற்றான்.

“யூதாவே, உன் பட்டணங்களின் இலக்கமும், உன் தேவர்களின் இலக்கமும் சரி; எருசலேமுடைய வீதிகளின் இலக்கமும், நீங்கள் பாகாலுக்குத் தூபங்காட்டும்படி அந்த இலச்சையான காரியத்துக்கு ஸ்தாபித்த பீடங்களின் இலக்கமும் சரி” என்று எரேமியா தீர்க்கதரிசி எச்சரிக்கின்றார்.

யூதாவின் விக்கிரக ஆராதனை குறிப்பிடத்தகுந்தது. அவர்கள்  தேவனை அறிவர், அப்படியிருந்தும் அவர்களால் எவ்வாறு மற்றவற்றை வணங்க முடிகிறது? அவர்கள் தங்களின் லாபத்திற்காக இரண்டுபேரையும் வைத்துக்கொள்ள விரும்புகின்றனர். மரணத்திற்குப் பின் உள்ள வாழ்விற்காக தேவனையும், ஏனெனில் உண்மையான தேவனால் தான், அவர்களை உயிர்த்தெழச் செய்ய முடியும். ஆனால், இப்பொழுது என்ன வேண்டும்? அந்நிய தேவர்கள் சுகத்தையும், செல்வத்தையும், செழிப்பையும் தருவதாக வாக்களிக்கின்றார்களே, ஒரு வேளை அப்படியிருந்தால், நாம் ஏன் அவர்களிடம் கேட்கக் கூடாது? என்று நினைக்கின்றார்கள்.

யூதாவின் விக்கிரக ஆராதனையைப் போன்று நாமும் சோதனையில் இழுக்கப்படுகின்றோம். திறமை, கல்வி, செல்வம் அனைத்தையும் பெற்றிருப்பது நல்லது. ஆனால் நாம் கவனத்தோடு இல்லையெனில், நம்முடைய நம்பிக்கை இவற்றின் மீது சென்றுவிடும். நாம் சாகும் போது நம்முடைய தேவன்  நமக்குத் தேவை, நாம் இப்பொழுதே தேவன் நம்மை ஆசீர்வதிக்கும்படி கேட்போம். நாம் இவற்றின் மீது சற்றே சாய்ந்து கொள்ளலாம் என்று எண்ணாதே.

உன்னுடைய நம்பிக்கை எங்கேயுள்ளது? விக்கிரகங்கள் இன்னமும் சிலைகளாகவே உள்ளன. தேவன் நமக்குத் தந்துள்ள அநேக நன்மைகளுக்காக அவருக்கு நன்றி கூறுவோம்.  ஆனால், இவை ஒன்றின் மீதும் நம்பிக்கையை வைப்பதில்லை என்று தேவனிடம் சொல்லு. உன்னுடைய நம்பிக்கை தேவனாகிய கர்த்தர் மீதேயிருக்கட்டும்.

விலகி நில்

என்னுடைய போதகர், எங்கள் வகுப்பில் இயேசுவின் வாழ்வைப் பற்றி ஒரு கடினமான கேள்வியைக் கேட்ட போது, நான் கரத்தை உயர்த்தினேன். நான் இந்தக் கதையை வாசித்திருக்கின்றேன், எனவே, அதனை நான் அறிவேன். மேலும் அந்த அறையிலிருந்த யாவரும், நான் அதை அறிவேன் என்பதை தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் எனவும் விரும்பினேன். நான் வேதத்தைப் போதிப்பவன். நான் இவர்களுக்கு முன்பாக தெரியாதவனாய் குறுகிப் போவேனேயானால், அது எத்தனை வெட்கத்துக்கு உரிய செயல்! ஆனால் இப்பொழுது, நான் என்னுடைய நிலையை எண்ணி மன உளைச்சலுக்கு உள்ளாகி, பயத்தால் இழுக்கப் பட்டேன். எனவே நான் எனது கையை கீழே இறக்கினேன். நான் இத்தனை நிலையற்றவனா?

யோவான் ஸ்நானகன் மற்றுமொரு சிறந்த வழியைக் காட்டுகின்றார்.  அநேக மக்கள் அவனை விட்டுப் பிரிந்து, இயேசுவைப் பின்பற்றுகின்றனர் என்று அவனுடைய சீஷர்கள் அவனிடம் குறை கூறுகின்றனர். அதற்கு யோவான், “நான் கிறிஸ்துவல்ல, அவருக்கு முன்னாக அனுப்பப் பட்டவன் அவர் பெருகவும் நான் சிறுகவும் வேண்டும்” (வச. 28-30) என்றான். தான் இவ்வுலகில் வந்ததின் நோக்கமே இயேசு தான் என்பதை யோவான் உணர்ந்தான். அவர், “உன்னதத்திலிருந்து வருகிறவர், எல்லாரிலும் மேலானவர்” (வச. 31), தேவக் குமாரன், நமக்காக தன் ஜீவனையே தந்தவர், அவருக்கே எல்லா புகழும், மகிமையும் உண்டாகக் கடவது.

நம்முடைய கவனம் நம்மிலேயே இருக்கும் போது, நாம் தேவனை விட்டு விலகுகின்றோம். அவரே நம்மை இரட்சித்தார், இவ்வுலகின் ஒரே நம்பிக்கையும் அவரே, எந்த மகிமையையும் நாம் அவரிடமிருந்து திருடிக் கொள்வோமேயானால், நாம் அவரை காயப்படுத்துகின்றோம்.

நாம் இத்தகைய காரியங்களிலிருந்து விலகி நிற்க தீர்மானிப்போம். அதுவே தேவனுக்கும், நமக்கும், இவ்வுலகிற்கும், உகந்தது.

சவால்களை நோக்கி ஓடு

தன்னுடைய நண்பனின் மோட்டார் வாகனத்தைத் திருடிச் சென்ற இளைஞர்களை டேவிட் துரத்திச் சென்றான், அவன் எந்த திட்டத்தோடும் செயல்படவில்லை, அவன் அதனை எப்படியாகிலும் திருப்பிக் கொண்டு வந்து விட வேண்டும் என்று மட்டும் தான் நினைத்தான். ஆச்சரியப்படும் படியாக இவன் வருவதைக் கண்ட அந்த மூவரும் பைக்கைப் போட்டு விட்டு, ஓடிவிட்டனர். டேவிட் நிம்மதியடைந்தவனாய், தன்னுடைய முயற்சியைக் குறித்து திருப்தியடைந்தவனாய், அந்த பைக்கை எடுத்துக் கொண்டு திரும்பினான், அப்பொழுது தான், அவனுடைய பெலசாலியான நண்பன் சந்தோஷ், அவர்களுக்குப் பின்னாக, மிக அருகில் பின்தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டான்.

தங்களுடைய பட்டணம் பகைவரின் படைகளால் சூழப்பட்டிருப்பதைக் கண்ட எலிசாவின் வேலைக்காரன், பயந்தான், அவன் எலிசாவிடம் ஓடி, “ஐயோ, என் ஆண்டவனே, என்ன செய்வோம்” என்றான். எலிசா அவனை அமைதிப் படுத்தினான், “பயப்படாதே; அவர்களோடிருக்கிறவர்களைப் பார்க்கிலும் நம்மோடிருக்கிறவர்கள் அதிகம்” என்றான். பின்னர், தேவன் அந்த வேலைக்காரனின் கண்களைத் திறந்தார், “எலிசாவைச் சுற்றிலும் அக்கினிமயமான குதிரைகளாலும், இரதங்களாலும் அந்த மலை நிறைந்திருக்கிறதை அவன் கண்டான்”
(வச. 15-17).

நீ இயேசுவைப் பின்பற்றிச் செல்ல போராடிக் கொண்டிருக்கும் போது, சில வேளைகளில் பாதுகாப்பற்ற சூழலையும் கடக்க வேண்டியுள்ளது, அப்பொழுது நீ உன் பாரம்பரியத்தையும், உன்னுடைய பாதுகாப்பையும் இழக்க நேரலாம், ஏனெனில் நீ சரியானதைச் செய்ய தீர்மானித்துள்ளாய். இது எப்படி முடியப் போகின்றதோ என்று எண்ணி தூக்கத்தையும் இழக்கலாம். ஆனால், நீ தனியாக இல்லை என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள். உனக்கு முன்னால் இருக்கும் பிரச்சனையைக் காட்டிலும் நீ வலிமையானவனும், திறமையானவனுமாக இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை, இயேசு உன்னோடு இருக்கின்றார். உன்னுடைய பகைவர் எல்லாரைப் பார்க்கிலும், அவருடைய வல்லமை பெரிது. பவுல் கேட்டதைப் போன்று, “தேவன் நம்முடைய பட்சத்திலிருந்தால் நமக்கு விரோதமாய் இருப்பவன் யார்?” (ரோம.8:31), நாமும் கேட்டுக் கொள்வோம். உண்மையிலேயே யார் நமக்கு எதிராய் நிற்கக் கூடும்? ஒருவரும் இல்லை. தேவனோடு கூட, உன்னுடைய பிரச்சனையை நோக்கி ஓடு.

நீ செல்லும் பாதையில் நிலைத்திரு

மத்திய சீனாவில், நான் லீ போ வைப் பின்தொடர்ந்து, மலைகளுக்கிடையே போடப்பட்டிருந்த தளத்தின் வழியே நடந்து செல்கையில் பொழுது சாய்ந்து விட்டது. இதற்கு முன்பாக நான் இந்தப் பாதை வழியே சென்றதில்லை, எனக்கு முன்பாக ஒரு அடி தொலைவு தான் என்னால் பார்க்க முடிந்தது, என்னுடைய இடது புறத்தில் எவ்வளவு ஆழத்திற்கு பள்ளம் உள்ளது என்பதையும் என்னால் காணமுடியவில்லை. நான் மூச்சு வாங்கியவனாய், லீயோடு ஒட்டிக்கொண்டேன். நாங்கள் எங்கு செல்கின்றோம், அல்லது எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்பதையெல்லாம் அறியாதவனாய், என்னுடைய நண்பனையே நம்பிச் சென்றேன்.

எதிலும் சந்தேகப்படும் சீஷனான தோமாவின் நிலைமையில் நான் இருந்தேன். இயேசு தன்னுடைய சீஷர்களிடம், தான் அவர்களுக்கு ஓர் இடத்தை ஆயத்தப்படுத்தப் போவதாகத் தெரிவித்தார். “நான் போகிற இடத்தை அறிந்திருக்கிறீர்கள், வழியையும் அறிந்திருக்கிறீர்கள்” (யோவா. 14:4) என்பதாகத் தெரிவித்தார். உடனே தோமா விவாதத்துக்குரிய ஒரு கேள்வியை எழுப்பினான். “ஆண்டவரே, நீர் போகிற இடத்தை அறியோமே, வழியை எப்படி நாங்கள் அறிவோம்?” என்றான்.

இயேசு உடனடியாக அவர்களை எங்கு அழைத்துச் செல்கின்றார் என்பதை அவனுக்கு விளக்கி, அவனுடைய சந்தேகத்தைத் தீர்க்க முற்படவில்லை. ஆனால் அவர் தன் சீஷர்களிடம், அவரே அவர்களுக்கு வழியாக இருப்பதாக உறுதியளித்தார். அதுவே அவர்களுக்குப் போதுமானது.

நமக்குள்ளும் எதிர்காலத்தைக் குறித்து கேள்விகள் எழலாம். நமது பிற்காலத்தில் என்ன நடக்கும் என்பதை ஒருவரும் அறியோம். வாழ்க்கை முழுவதும் நெழிவுகளாகத்தான் உள்ளது, நமக்கு எதிரே வருவதை நம்மால் காணமுடியவில்லை. அது சரிதான், ஆனால் நாம் இயேசுவை அறிந்துகொண்டோமேயானால், அவரே நமக்கு “வழியும், சத்தியமும், ஜீவனுமாயிருக்கிறேன்”(வ.6) என்கின்றார்.

அடுத்து என்ன வரும் என்பதை இயேசு அறிவார், அவர் நம்மிடம் கேட்பதெல்லாம் நாம் அவருக்கு மிக நெருக்கமாக நடக்க வேண்டும் என்பதே.

தூய ஆராதனை

ஜோசப் போதகராக இருந்த ஆலயம், அதன் நிகழ்ச்சிகளான மேடை நாடகங்கள், இசைநிகழ்ச்சிகள், கலைநிகழ்ச்சிகள் போன்றவற்றிற்குப் பேர் பெற்றது. அவை மிகவும் சிறப்பாகச் செய்யப் படும், ஆயினும் அந்த ஆலயத்தின் சுறுசுறுப்பான காரியங்கள் தொழில் ரீதியாக மாறிக்கொண்டிருப்பதாக அவர் கவலையுற்றார். சரியான காரணத்தோடுதான் சபை வளருகின்றதா? அல்லது அதன் செயல்பாடுகளுக்காக வளருகிறதா? ஜோசப் அதனை அறிய விரும்பினார். எனவே அவர் ஆலயத்தின் ஆராதனையைத் தவிர அனைத்து நிகழ்வுகளையும் ஓர் ஆண்டிற்கு நிறுத்தி வைத்தார், இதன் மூலம் சபையினர் தங்களை தேவனுடைய ஆலயமாக மாற்றி, தேவனை ஆராதிக்கச் செய்தார்.

ஜோசப்பின் தீர்மானம் சற்று அதிகமாகத் தோன்றினாலும், எருசலேம் தேவாலயத்தின் வெளிப்பிரகாரத்தினுள் இயேசு நுழைந்த போது, அவர் செய்ததைக் கவனித்தால் இது புரியும். அந்த பரிசுத்த ஸ்தலம் முழுவதும் எளிமையான ஜெபம் நிறைந்திருப்பதற்குப் பதிலாக, ஆராதனை என்ற பெயரில் குழப்பமான வியாபாரம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது,  “புறாக்களை இங்கே வாங்குங்கள்! லில்லி மலரின் வெண்மை நிறமுடைய புறாக்களே, தேவன் விரும்பும் நிறம்!” இயேசு அந்த வியாபாரிகளின் பலகைகளைக் கவிழ்த்துப் போட்டார், அங்கு வாங்க வந்தவர்களைத் தடுத்து விட்டார், அவர்கள் செய்த காரியங்களின் நிமித்தம் கோபமடைந்தவராய், “என்னுடைய வீடு சகல ஜனங்களுக்கும் ஜெப வீடு என்னப்படும்” (ஏசா. 56:7, எரே. 7), “நீங்களோ அதைக் கள்ளர் குகையாக்கினீர்கள்” (மாற். 11:17) என்றார். புறஜாதியாருக்கென்று கொடுக்கப்பட்ட முற்றம், பிறசமயத்தினர் தேவனை ஆராதிக்கும்படி கொடுக்கப்பட்ட இடம், அனுதின தேவைக்கான பொருட்களை வாங்கும் சந்தையாக, பணம் சம்பாதிக்கும் இடமாக மாற்றப்பட்டிருந்தது.

நாம் வியாபாரம் செய்வதிலும் அல்லது நம்மைச் சுறுசுறுப்பாக வைத்துக் கொள்வதிலும் தவறொன்றுமில்லை, ஆனால் அதற்கான இடம் தேவாலயமாக இருக்க வேண்டாம், நாம் தேவனுடைய ஆலயமாய் இருக்கிறோம். நம்முடைய பிரதாமான வேலை இயேசுவை ஆராதிப்பது தான். இயேசு செய்ததைப் போன்று நாமும் காசுக்காரரின் மேசைகளை கவிழ்க்கத் தேவையில்லை. ஆனால் இத்தகைய தீவிர திருத்தங்களைக் கொண்டு வரும்படி, தேவன் நம்மையும் அழைக்கிறார். 

புகழ்ச்சியைச் செலுத்து

பொதுவாக, ஒரு வரைபடத்தைப் பார்த்தால் அதன் மையத்தில் என்ன இருக்கிறது என்பதை நம்மால் கணிக்க முடியும். நம்முடைய சிந்தனையில், நாம் வசிக்கும் வீட்டை உலகத்தின் மையமாகக் கருதுவோம். எனவே நாம் நம் இருப்பிடத்தை மையத்தில் புள்ளியிட்டு குறித்துக்கொண்டு, அதிலிருந்து மற்றவற்றை வரைய ஆரம்பிப்போம். அருகிலுள்ள பட்டணங்களைக் குறிப்பிட, வடக்கே 50 மைல் தொலைவிலுள்ளது என்றோ, தெற்கே அரை நாள் வாகனத்தில் செல்லும் தொலைவு என்றோ அனைத்தையும் நாமிருக்கும் இடத்தைக் கொண்டே குறிப்பிடுவோம். பழைய ஏற்பாட்டில் சங்கீதங்களெல்லாம், புவியில் தேவனுடைய இருப்பிடமாகக் கருதப்படும் எருசலேமை மையமாகக் கொண்டே எழுதப்பட்டுள்ளன. எனவே வேதாகமத்தின் படி உலகின் மையம் எருசலேம் ஆகும்.

எருசலேமைப் புகழ்ந்து பாடும் அநேக சங்கீதங்களில், சங்கீதம் 48ம் ஒன்று. இந்த “தேவனுடைய நகரம், அவருடைய பரிசுத்த பர்வதம்” “வடிப்பமான ஸ்தானமும், சர்வ பூமியின் மகிழ்ச்சியுமாயிருக்கிறது” (வச. 1-2). “அதின் அரமனைகளில் தேவன் உயர்ந்த அடைக்கலமாக அறியப்பட்டிருக்கிறார்”, “தேவன் அதை என்றென்றைக்கும் ஸ்திரப்படுத்துவார்” (வ.3,8). தேவனுடைய புகழ்ச்சி எருசலேம் ஆலயத்தில் ஆரம்பித்து, “பூமியின் கடையாந்தரங்கள் பரியந்தமும் விளங்குகிறது” (வச. 9-10).

நீ இதனை எருசலேமிலிருந்து வாசித்தால் தான், நீ வேதாகம அடிப்படையில் உலகின் மையத்தில் இருப்பாய். ஆனாலும் நீ இருக்கிற இடம் மிக முக்கியமானது, ஏனெனில் அவருடைய புகழ்ச்சி “ பூமியின் கடையாந்திரங்கள் பரியந்தமும்” (வச. 10) எட்டும் வரை தேவன் ஓய்ந்திருப்பதில்லை. தேவன் தன்னுடைய இலக்கினை அடைவதில் நீயும் பங்கு பெற விரும்புகின்றாயா? தேவனுடைய பிள்ளைகளோடு சேர்ந்து, ஒவ்வொரு வாரமும் அவரை ஆராதனை செய், ஒவ்வொரு நாளும் அவருடைய மகிமைக்கென வாழ். நம்மையும், நமக்குள்ள யாவற்றையும் அவருக்கு அர்ப்பணிக்கும் போது, அவருடைய புகழ்ச்சி “பூமியின் கடையாந்திரங்கள்” மட்டும் எட்டும்.