ஒரு ‘புதிய மனிதன்’

ஜமைக்காவில் மோண்டிகோ பே என்ற இடத்திலுள்ள ஒரு முதியோர் இல்லத்திற்கு ஒரு கூட்ட பதின் வயதினர் சென்ற பொழுது, அந்த அறையில் கடைசியில் மிகவும் தனிமையாக இருந்த ஒரு மனிதனை ஓர் இளம்பெண் கவனித்தாள். அவனுக்கென்று இவ்வுலகில் தூங்குவதற்கென ஒரு படுக்கை மட்டும் இருந்ததே தவிர வேறே ஒன்றும் கிடையாது. அத்தோடு அவனது உடல் ஊனத்தால், அவனது படுக்கையைவிட்டு எழுவதற்கு இயலாத நிலையில் இருந்தான்.

அந்த வாலிபப் பெண் அந்த மனிதனிடம் சென்று, அவனிடம் நேரிடையாக தேவனுடைய அன்பைப் பகிர்ந்து கொண்டு, வேதத்திலிருந்து சில பகுதிகளை வாசித்தாள். “நான் அந்த மனிதனோடு வேதத்தை பகிர்ந்து கொண்டபொழுது, அவன் அதைப்பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்ள வாஞ்சையாக இருந்ததை உணர ஆரம்பித்தேன்”, என்று அப்பெண் பிற்காலத்தில் நினைவு கூர்ந்தாள். அந்த மனிதனின் ஆர்வத்தை அவள் உணர்ந்து, இயேசு நமக்காக பலியானதின் அற்புதத்தை விளக்கினாள். “ஒரு குடும்பமோ எந்தவித நம்பிக்கையுமோ இல்லாத அந்த மனிதன், அவன் ஒருக்காலும் சந்தித்திராத யாரோ ஒருவர் அவனது பாவங்களுக்காக சிலுவையில் மரிக்கும் அளவிற்கு அவனை நேசித்தார் என்பதை அவனால் நம்ப இயலவில்லை” என்று பிற்காலத்தில் அவள் நினைவு கூர்ந்தாள்.

அந்த மனிதனுக்கு மேலும் அதிகமாய் அவள் இயேசுவைப்பற்றி கூறி, அவரை விசுவாசிப்பவர்களுக்கு அவர் புதிய சரீரத்தை கொடுப்பதோடு, பரலோகத்தையும் கொடுப்பதாக வாக்குப் பண்ணியிருப்பதைப்பற்றிக் கூறினாள். அந்த மனிதன் “பரலோகத்திலே நீ என்னோடு கூட நடனமாடுவாயா?” என்று அவளிடம் கேட்டான். அவன் அப்படிக் கேட்டவுடனேயே, அவன் அவனது பெலனற்ற ஊனமுற்ற செயல்பட இயலாத, அவனது சரீரத்தை விட்டு வெளியே வந்துவிட்டதாக அவன் கற்பனை பண்ணியதை அவள் புரிந்து கொண்டாள்.

இயேசுவை அவனது இரட்சகராக ஏற்றுக் கொள்ள விரும்புவதாக அவன் கூறிய பொழுது அவனது பாவமன்னிப்பிற்காகவும், விசுவாசத்திற்காகவும் ஜெபம் செய்யும்படி அவனுக்கு ஜெபிக்க கற்றுக் கொடுத்தாள். அவனோடு சேர்ந்து அவள் ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ளலாமா என்று அவள் கேட்டபொழுது, “நான் உட்காருவதற்கு நீ உதவி செய்தால், நான் ஒரு புதிய மனிதன்” என்றான். வாழ்க்கையை மாற்றி அமைக்கக் கூடிய, நம்பிக்கை அருளக் கூடிய இயேசுவைப் பற்றிய சுவிசேஷம் அனைத்து மக்களுக்கும் இலவசமாக கிடைப்பதற்காக தேவனுக்கு நன்றி கூறுவோம். அவரை விசுவாசிக்கிற அனைவருக்கும் அந்த சுவிஷேம் புதிய ஜீவனை அருளுகிறது (கொலோ. 1:5,23).

ஒரு ‘புதிய மனிதன்’

ஜமைக்காவில் மோண்டிகோ பே என்ற இடத்திலுள்ள ஒரு முதியோர் இல்லத்திற்கு ஒரு கூட்ட பதின் வயதினர் சென்ற பொழுது, அந்த அறையில் கடைசியில் மிகவும் தனிமையாக இருந்த ஒரு மனிதனை ஓர் இளம்பெண் கவனித்தாள். அவனுக்கென்று இவ்வுலகில் தூங்குவதற்கென ஒரு படுக்கை மட்டும் இருந்ததே தவிர வேறே ஒன்றும் கிடையாது. அத்தோடு அவனது உடல் ஊனத்தால், அவனது படுக்கையைவிட்டு எழுவதற்கு இயலாத நிலையில் இருந்தான்.

அந்த வாலிபப் பெண் அந்த மனிதனிடம் சென்று, அவனிடம் நேரிடையாக தேவனுடைய அன்பைப் பகிர்ந்து கொண்டு, வேதத்திலிருந்து சில பகுதிகளை வாசித்தாள். “நான் அந்த மனிதனோடு வேதத்தை பகிர்ந்து கொண்டபொழுது, அவன் அதைப்பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்ள வாஞ்சையாக இருந்ததை உணர ஆரம்பித்தேன்”, என்று அப்பெண் பிற்காலத்தில் நினைவு கூர்ந்தாள். அந்த மனிதனின் ஆர்வத்தை அவள் உணர்ந்து, இயேசு நமக்காக பலியானதின் அற்புதத்தை விளக்கினாள். “ஒரு குடும்பமோ எந்தவித நம்பிக்கையுமோ இல்லாத அந்த மனிதன், அவன் ஒருக்காலும் சந்தித்திராத யாரோ ஒருவர் அவனது பாவங்களுக்காக சிலுவையில் மரிக்கும் அளவிற்கு அவனை நேசித்தார் என்பதை அவனால் நம்ப இயலவில்லை” என்று பிற்காலத்தில் அவள் நினைவு கூர்ந்தாள்.

அந்த மனிதனுக்கு மேலும் அதிகமாய் அவள் இயேசுவைப்பற்றி கூறி, அவரை விசுவாசிப்பவர்களுக்கு அவர் புதிய சரீரத்தை கொடுப்பதோடு, பரலோகத்தையும் கொடுப்பதாக வாக்குப் பண்ணியிருப்பதைப்பற்றிக் கூறினாள். அந்த மனிதன் “பரலோகத்திலே நீ என்னோடு கூட நடனமாடுவாயா?” என்று அவளிடம் கேட்டான். அவன் அப்படிக் கேட்டவுடனேயே, அவன் அவனது பெலனற்ற ஊனமுற்ற செயல்பட இயலாத, அவனது சரீரத்தை விட்டு வெளியே வந்துவிட்டதாக அவன் கற்பனை பண்ணியதை அவள் புரிந்து கொண்டாள்.

இயேசுவை அவனது இரட்சகராக ஏற்றுக் கொள்ள விரும்புவதாக அவன் கூறிய பொழுது அவனது பாவமன்னிப்பிற்காகவும், விசுவாசத்திற்காகவும் ஜெபம் செய்யும்படி அவனுக்கு ஜெபிக்க கற்றுக் கொடுத்தாள். அவனோடு சேர்ந்து அவள் ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ளலாமா என்று அவள் கேட்டபொழுது, “நான் உட்காருவதற்கு நீ உதவி செய்தால், நான் ஒரு புதிய மனிதன்” என்றான். வாழ்க்கையை மாற்றி அமைக்கக் கூடிய, நம்பிக்கை அருளக் கூடிய இயேசுவைப் பற்றிய சுவிசேஷம் அனைத்து மக்களுக்கும் இலவசமாக கிடைப்பதற்காக தேவனுக்கு நன்றி கூறுவோம். அவரை விசுவாசிக்கிற அனைவருக்கும் அந்த சுவிஷேம் புதிய ஜீவனை அருளுகிறது (கொலோ. 1:5,23).

நான் உண்மையிலேயே பயந்தேன்

“நான் உண்மையாகவே பயப்படுகிறேன்” என்று இரக்க உணர்வை தூண்டுகிற ஒரு குறிப்பை பதின் வயதினரான ஒரு பெண் அவளுக்கு நடந்த பரிசோதனையின் முடிவு பற்றி அவளது முக நூலில் பதிவு செய்தாள். அவளது வீட்டிலிருந்து மூன்று மணி நேர பயணத்திற்கு அப்பாலிருந்த ஒரு மருத்துவமனையில் இருந்த மருத்துவர்கள் அவளை பாதித்திருந்த மிக மோசமான வியாதியைப்பற்றி செய்த பல பரிசோதனைகளுக்கான முடிவை எதிர் நோக்கி அவள் கவலையுடன் காத்திருந்தாள். ஒருவேளை மருத்துவமனையில் சேர வேண்டிய சூழ்நிலை வந்துவிடுமோவென்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தாள்.

நமக்கு அச்சத்தை ஏற்படுத்துகிற தேவையற்ற நிகழ்வுகள், நமது வாழ்க்கையை அச்சுறுத்தும் பொழுது, வாலிபர்களாக இருந்தாலும் அல்லது வயோதிபவர்களாக இருந்தாலும், யார்தான் பயப்பட மாட்டார்கள்? உதவிக்காக நாம் யாரிடம் போவோம்? இப்படிப்பட்ட கடினமான சூழ்நிலைகளில் நமக்கு தைரியத்தை அளிக்க வேத வசனங்கள்மூலமாக நாம் ஆறுதலை பெற முடியும்.

நமது சோதனைகள், துன்பங்கள் மத்தியில் தேவன் நம்மோடு கூட வருகிறார் என்ற உண்மை நமக்கு நம்பிக்கை அளிக்கலாம். “உன் தேவனாயிருக்கிற கர்த்தராகிய நான்; உனது வலது கையைப்பிடித்து பயப்படாதே, நான் உனக்கு துணை நிற்கிறேன்” என்ற ஏசாயா 41:13 கூறுகிறது.

நாம் நமது கஷ்டங்களை, துன்பங்களை ஜெபத்தின் மூலம் தேவனுக்கு தெரியப்படுத்தும் பொழுது எல்லாப் புத்திக்கும் மேலான விவரிக்க இயலாத சமாதானத்தை தேவன் நமக்கு அருளுகிறார் (பிலி. 4:6-7).

நாம் உண்மையிலேயே பயப்படுகிற சூழ்நிலைகளைக் கடந்து வர, தேவனுடைய வாக்கு மாறா பிரசன்னமும், “எல்லாப் புத்திக்கும் மேலான அவரது சமாதானமும்” (வச. 7), நமக்கு அருளப்பட்டு, அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலைகளை நாம் நம்பிக்கையுடன் சந்திக்க தேவன் பெலன் அருளுகிறார்.

இங்கு பணிவிடை செய்திட

எங்கள் சபையில், புதிய தலைவர்களை நியமிக்க வேண்டிய நேரம் வந்தது. தலைவர்களாயினும், பணிவிடைக்காரர்களைப் போல பணி செய்வதே அவர்களுடைய பங்கு என்பதை அவர்களுக்கு உணர்த்தும் விதமாக, ஒரு விசேஷ ‘பாதம் கழுவும்’ விழாவில் சபை மூப்பர் அனைவரும் பங்கேற்றனர். சபையார் கவனித்துக்கொண்டிருக்க, சபைபோதகர் உட்பட தலைவர்கள் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் தங்கள் பாதங்களை கழுவினர்.

அன்று அவர்கள் செய்ததை இயேசு கிறிஸ்துதாமே நமக்கு மாதிரியாக செய்து காட்டினார் என்பதை யோவான் 13ஆம் அதிகாரத்தில் காணலாம். ‘கடைசி இராபோஜனம்’ என அழைக்கப்படும் அச்சம்பவத்தின்போது இயேசு, “போஜனத்தை விட்டெழுந்து,...  பாத்திரத்தில் தண்ணீர் வார்த்து, சீஷருடைய கால்களை கழுவ...   தொடங்கினார்” (யோ. 13:4-5). பின்பு இயேசு தன் சீஷர்களிடம் தான் செய்த செயலுக்குரிய விளக்கத்தை விளக்கிய போது, “ஊழியக்காரன் தன் எஜமானிலும் பெரியவனல்ல, அனுப்பப்பட்டவன் தன்னை அனுப்பினவரிலும் பெரியவனல்ல” எனக் கூறினார் (வச. 16). மேலும், “நான் உங்கள் நடுவே பணிவிடைக்காரனைப் போல் இருக்கிறேன்,” என்றும் கூறினார் (லூக். 22:27).

ஒப்பற்ற கனம்பொருந்திய இயேசுவே மிகத் தாழ்மையான ஒரு பணியை செய்வாரானால், பணிவிடை செய்வது நம் ஒருவருக்கும் தாழ்வானதன்று. நமக்கு எப்பேர்பட்ட அற்புதமான தொரு மாதிரியை அவர் வைத்துள்ளார்! உண்மையாகவே, அவர் “ஊழியங்கொள்ளும்படி வராமல், ஊழியஞ்செய்ய,” வந்தார் (மா:1௦:45). ஒரு தலைவனாகவும் பணிவிடைக்காரனாகவும் இருப்பதென்றால் என்னவென்பதை அவர் வாழ்ந்து காட்டினார். அவர் தாமே இயேசு, பணிவிடை செய்யும் ஒப்பற்றவர்.

ஒத்த உருவம் உள்ளவர்கள்

நமக்கு எவ்விதத்திலும் இரத்த சம்பந்தமில்லாத ஆனால் அதேசமயம் உருவத்தில் நம்மைப்போலவே இன்னொரு நபர் இவ்வுலகத்தில் உண்டு என்று கூறுவார்கள். அதாவது ஒத்த உருவமுள்ளவர்கள். 

அப்படி என்னைப்போல இருப்பவர் இசைத்துறையிலுள்ள ஒரு பிரபலமான நட்சத்திரம். நான் ஒருமுறை அவருடைய இசை நிகழ்ச்சிக்கு சென்றிருந்தபொழுது, இடைவேளை சமயத்தில், உடனிருந்த ரசிகர் கூட்டத்தில் அநேகர் என்னை ஒன்றிற்கு இரண்டு முறை திரும்பிப் பார்த்தனர். ஆனால் வருத்தத்திற்குரிய விஷயம் என்னவெனில், உருவத்தில் மாத்திரமே நான் ஜேம்ஸ் டெய்லர் (James Taylor) போல் இருந்தேனே தவிர அவரைப்போல பாடவோ, கிட்டார் வாசிக்கவோ தெரியாது. 

நீங்கள் யாரைப்போல உள்ளீர்கள்? இக்கேள்வியைச் குறித்து நீங்கள் சிந்திக்கும் அதே வேளை, “(கர்த்தருடைய) சாயலாகத்தானே மகிமையின் மேல் மகிமையடைந்து மறுரூபப்படுகிறோம்,”(2 கொரி. 3:18) என்று பவுல் கூறியதை ஆழ்ந்து சிந்திப்பீர்களாக. நம்முடைய வாழ்வின் மூலம் நாம் இயேசுவைக் கனப்படுத்த விரும்பினால், அவருடைய சாயலை நாம் தரித்துக் கொள்வதே நம்முடைய ஓர் இலக்காக இருக்க வேண்டும். அதாவது பரிசுத்த ஆவியானவரின் உதவியைப் பெற்று கிறிஸ்துவின் பண்புகளை நம்முடைய வாழ்வில் வெளிப்படுத்த வேண்டுமே அன்றி அவரைப் போலவே தாடி வளர்த்துக் கொண்டும் செருப்பு அணிந்து கொண்டும் வாழ்வது கிறிஸ்துவின் சாயலை தரிப்பது ஆகாது. உதாரணத்திற்கு இயேசுவைப் போல நாம் நம்முடைய மனப்பான்மையில் தாழ்மை யோடும், குணத்தில் அன்பாகவும், ஒடுக்கப்பட்டு கைவிடப்பட்டவர்களிடத்தில் இரக்கத்தோடும் காணப்படும்படி அவரையே பின்பற்றி பிரதிபலிக்க வேண்டும். 

நாம் இயேசுவின் மீது நம்முடைய கண்களை பதிய வைத்து “தேவ மகிமையை ஆழ்ந்து சிந்திப்போமானால்”, நாமும் அவரைப் போலவே மகிமையின் மேல் மகிமை அடைந்து காணப்படுவோம். மனுஷர் நம்மைக் கண்டு கவனித்து, “நான் இயேசுவை உன்னிலே காண்கிறேன்!” என்று கூறினால் எவ்வளவு அற்புதமாக இருக்கும்!

மொழியை கற்றுக்கொள்தல்

ஜமைக்காவின் (Jamaica) ஓர் சிறுசபை கூட்டத்தில் அம்மக்களின் வட்டார மொழியில் “வாஹ் கவான் ஜாமைக்கா?” என்று கூறினேன். அப்பொழுது நான் எதிர்பார்த்ததைவிட சிரிப்போடு, கைதட்டலோடும் கூடிய நல்ல வரவேற்பு எனக்கு கிடைத்தது.

நிஜத்தில், “என்ன நடந்து கொண்டிருகின்றது?” என்று பாத்வைஸ் மொழியில் நான் கேட்டது சாதாரணமான வாழ்த்துரைதான், ஆனால், “நான்  உங்கள் மொழியை பேசுவதில் அதிக கரிசனையுள்ளவனாயிருக்கின்றேன்” என்பதுதான் அவர்களது காதுகளில் விழுந்தது. அதற்கு மேல் பாத்வைஸ்யில் பேச என்னால் முடியவில்லை, ஆயினும் ஓர் சிறிய கதவு திறக்கப்பட்டிருந்தது.

அபோஸ்தலனாகிய பவுல் ஏதென்ஸ் மக்களின் முன்பு நின்று கொண்டிருந்தபோது, அவர்களது கலாச்சாரத்தை நன்கு அறிந்திருந்தார் என்பதை அவர்களுக்கு புரிய வைத்தார். “அறியப்படாத தேவனுக்கு” அவர்கள் வைத்திருந்த ஓர் பலிபீடத்தை பற்றி பேசியும், அவர்களது கவிஞர் கூறியிருந்த கருத்துக்களை மேற்கோள் காட்டியும் அவர்களது கவனத்தை ஈர்த்தார். பவுல் கொண்டுவந்த இயேசுவின் உயிர்த்தெலுதலை பற்றிய செய்தியை எல்லோரும் நம்பிவிடவில்லை. ஆனால், “நீர் சொல்வதைப் பற்றி மீண்டும் நாங்கள்  கேட்கவேண்டும்” என்று சிலர் கூறினர் (அப். 17:32).

இயேசு தரும் இரட்சிப்பைப் பற்றி நாம் மற்றவருடன் பேசும்போது, மற்றவர்களுடைய வாழ்வில் நம்மையே நாம் முதலீடு செய்யவேண்டும். அவர்களது மொழியை நாம் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும். நற்செய்தியை பகிர்ந்துகொள்ள அதுவே நல்ல வாசலாய் அமையும் (1 கொரி. 9:2௦-23 யை பார்க்கவும்). 

மற்றவரிடம் “வாஹ் கவான்” என்பதை கேட்டு அறிந்துகொள்ளும்போது, தேவன் நமது வாழ்வில் செய்த காரியங்களை எளிதில் பகிர்ந்துகொள்ள முடியும்.

இரக்கமுள்ள ஒரு இருதயம்

ஒரு கூட்டமான கேளிக்கைப் பூங்காவில் நடந்த ஒரு இசை நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொள்ள நாங்கள் ஏழு பேர் சென்றிருந்தோம். நாங்கள் அனைவரும் ஒரே வரிசையில் ஒன்றாக அமர ஆசைப்பட்டு ஒரு வரிசையில் நுழைந்த பொழுது, ஒரு பெண் எங்களுக்கிடையே புகுந்து அவ்வரிசையில் அமரச் சென்றாள். அப்பொழுது என் மனைவி நாங்கள் ஒரே வரிசையில் அமர விரும்புவதை தெரிவித்த பொழுது “அதெல்லாம் சரிப்படாது,” என பட்டென்று கூறிவிட்டு தன்னுடன் வந்திருந்த இரண்டு நபர்களுடன் அவ்வரிசைக்குள் விரைந்து நுழைந்தனர்.

ஆகவே, எங்களில் நான்கு பேர் முன் வரிசையிலும் மூன்று பேர் பின் வரிசையிலும் அமர்ந்தபொழுது, அப்பெண்ணோடு வந்திருந்த ஒருவர் உடல் ஊனமுற்றவர் என்பதை என் மனைவி கவனித்தாள். அப்பெண் தன் நண்பருக்கு வேண்டிய உதவியை செய்வதற்காகவே அவர்கள் ஒன்றாக அமரமுயன்றிருக்கின்றனர் என்பதை நாங்கள் உணர்ந்தபொழுது எங்கள் எரிச்சல் மறைந்து போயிற்று. “யோசித்துப் பார்த்தால், இப்படிப்பட்டதான நெரிசலான இடத்தை சமாளிப்பது அவர்களுக்கு எவ்வளவு கடினம்,” என என் மனைவி கூறினாள். அப்பெண்மணி எங்களிடம் கடுமையாகத் தான் பேசினாள், ஆனாலும் கோபத்தைக் காட்டுவதற்கு பதிலாக நாம் இரக்கத்தை காட்டலாமே.

எங்கு சென்றாலும், இரக்கத்தையே எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மக்களை நாம் காண நேரிடும். அப்பொழுது அப்போஸ்தலனாகிய பவுலின் வார்த்தைகளின்படி “நீங்கள் தேவனால் தெரிந்து கொள்ளப்பட்ட பரிசுத்தரும் பிரியருமாய், உருக்கமான இரக்கத்தையும், தயையையும், மனத்தாழ்மையையும், சாந்தத்தையும், நீடியபொறுமையையும் தரித்துக்கொண்டு” (கொலே. 3:12), நம்மைச் சுற்றி கிருபையின் அன்பான தொடுதலை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கும் அனைவருக்கும் உதவிடுங்கள். மேலும் அவர் “ஒருவரையொருவர் தாங்கி.., ஒருவருக் கொருவர் மன்னியுங்கள்” என்றும் பரிந்துரைக்கின்றார் (வச. 13).

நாம் பிறர் மீது இரக்கத்தை வெளிக்காட்டும் பொழுது, கிருபையும் இரக்கமும் நிறைந்த இருதயத்தை நம்மீது ஊற்றிய தேவனை அவர்கள் காண உதவிடுவோம்.

இது நான் அல்ல

சமீபத்தில் விடுமுறையின் பொழுது, என்னுடைய சவரக்கத்திக்கு கொஞ்சம் ஓய்வு கொடுத்து விட்டு தாடி வளர்க்க ஆரம்பித்தேன். அம்மாற்றத்தை குறித்து என்னுடைய நண்பர்கள் மற்றும் சக ஊழியர்கள் அநேக கருத்துக்களை தெரிவித்தார்கள்; அதில் பாராட்டுகளே அதிகம். இருப்பினும் ஒரு நாள் கண்ணாடியில் தாடியுடன் கூடிய என் முகத்தை பார்த்துவிட்டு, “இது நான் அல்ல” என்ற முடிவுக்கு வந்தேன். ஆகவே சவரக்கத்தியை வெளியே எடுக்க வேண்டியதாயிற்று.

நாம் யார் என்றும், ஏன் நமக்கு சில காரியங்கள் நம்முடைய குணாதிசயத்திற்கு பொருந்துவதில்லை என்றும் சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். முதலாவதாக, தேவன் தாமே நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புகளைத் தந்துள்ளார். ஆகவே நாம் அனைவரும் ஒரே பொழுதுபோக்கை உடையவர்களாக இல்லாமல், ஒரே உணவு வகையை சாப்பிடாமல், ஒரே சபையில் தேவனை ஆராதிக்காமல் இருப்பதில் தவறேதுமில்லை. நாம் ஒவ்வொருவரும் தனிப்பட்ட விதத்தில் “பிரமிக்கத்தக்க அதிசயமாய்,” உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறோம் (சங். 139:14). நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாய் இருக்கும்பொருட்டு தனித்தன்மை வாய்நத ஈவுகளை தேவன் நம் அனைவருக்கும அளித்துள்ளார் என பேதுரு குறிப்பிடுகிறார் (1 பேது. 4:10-11).

இயேசுவின் சீஷர்கள் அவருடைய உலகத்திற்குள் பிரவேசிக்கும் முன்பு, அதின் வாசலில் நின்று அவரவர் குணாதிசயங்கள் ஏற்றனவாக உள்ளதா என எண்ணிப் பார்க்கவில்லை. ஏனெனில் இயேசு கைது செய்யப்பட்ட அந்த இரவு, உணர்ச்சி வசப்பட்ட பேதுரு போர்ச்சேவகரின் காதை வெட்டிவிட்டான். தோமாவோ கிறிஸ்து உயிர்த்தெழுந்துவிட்டார் என்பதை விசுவாசிக்க தனக்கு ஆதாரம் வேண்டுமென்று வலியுறுத்தினான். இவர்கள், தங்கள் உள்ளான மனிதனில் கொஞ்சம் வளர வேண்டும் என்பதற்காக, இயேசு இவர்களை நிராகரிக்கவில்லை. மாறாக தன்னுடைய பணிக்கு ஏற்றவாறு அவர்களை வனைந்து உருவாக்கினார்.

நாம் தேவனுக்கு எவ்வாறு செவ்வையாக சேவை செய்ய முடியும் என பகுத்தறிய முயலும் பொழுது, சில சமயங்களில், நம்முடைய தாலந்துகளையும், குணாதிசயங்களையும் எண்ணிப் பார்த்து, “இது நான் அல்ல” என்று கூறுவோமானால் நலமாயிருக்கும். ஏனெனில் சில சமயங்களில் நமக்கு சவுகரியமாக தோன்றுகிறதையெல்லாம் விட்டு வரும்படி தேவன் நம்மை அழைக்கலாம். அவ்வாறு அழைப்பது, நம்முடைய தனிப்பட்ட தாலந்துகளையும், குணநலன்களையும் மெருகேற்றி அவருடைய நன்மையான நோக்கங்களுக்கு பயன்படுத்துவதற்கே. நாம் இருக்கும் வண்ணமாகவே நம்மை பயன்படுத்தும்படி அவருக்கு அனுமதி கொடுக்கும் பொழுது, அவருடைய படைப்பாற்றலை நாம் கனப்படுத்துகிறோம்.

“ஒருவேளை” உலகம்

2002ஆம் ஆண்டு ஒரு கார் விபத்தில் எங்களுடைய 17 வயது மகள் மெலிசாவை (Melissa) பறிகொடுத்தோம். இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்தும், “ஒருவேளை” என்னும் உலகத்திற்குள் நான் அநேக முறை கடந்து செல்வதை காண்கிறேன். துக்கத்தில் இருக்கும்பொழுது அந்த ஜூன் மாதத்தின் துயரமான மாலை பொழுதில் நடந்த சம்பவங்களை ஒவ்வொன்றாய் நினைத்துப் பார்த்து “ஒருவேளை” அச்சம்பவங்கள் மாறி அமைந்திருந்தால் மெலிசா பத்திரமாக வீடு திரும்பி இருப்பாளே என நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

இந்த “ஒருவேளை” என்னும் உலகத்தில் வாழ்வது நிஜத்தில் ஒருவருக்கும் நல்லதல்ல. ஏனெனில் அது நம்பிக்கையற்ற, யூகங்கள் நிறைந்த, குற்ற உணர்வை தூண்டும் வருத்தங்கள் நிறைந்த ஓர் உலகம். நமது துக்கம் உண்மையாகயிருப்பினும், நெடுநாளாய் நீடித்திருப்பினும், “இவ்வேளை” என்னும் உலகத்தில் நாம் வாழ்ந்தால் நம்முடைய வாழ்வு சிறப்பாக இருக்கும். அதன் மூலம் தேவன் கனமடைவார்.

இந்த “இவ்வேளை” என்னும் உலகத்திலே நம்பிக்கையையும், ஆறுதலையும், உற்சாகத்தையும் நாம் காணமுடியும். மெலிசா இயேசுவை நேசித்ததாலே அவள் “அதிக நன்மையான” (பிலி. 1:23) இடத்திலே இருக்கிறாள் என்கிற நிச்சயமான நம்பிக்கை நமக்கு உண்டு (1 தெச. 4:13). நமக்கோ சகலவிதமான ஆறுதலை அளிக்கும் (2 கொரி. 1:3) தேவப்பிரசன்னம் உண்டு. ஆபத்துக் காலத்தில் தேவன் நமக்கு “அநுகூலமான துணையாக” (சங். 46:1) இருப்பார். மேலும் அநேகந்தரம் உடன் விசுவாசிகளின் ஆறுதலும் நமக்கு உண்டு.

நாம் அனைவரும் இவ்வாழ்வின் சோதனைகளை தவிர்க்கவே விரும்புகிறோம். ஆனாலும் கடினமான காலங்களை எதிர்கொள்ளும்பொழுது, ‘இவ்வேளை’ என்னும் உலகத்தில் தேவன் மேல் நம்பிக்கை வைத்து அவரை விசுவாசிக்கும்பொழுது பெரும் உதவிகளைப் பெறுவோம்.