ஊழியம் செய், ஊதியம் கொள்

மேரிலின் பல வாரங்களாக சுகவீனமாயிருந்தாள். இந்தக்கடினமான நேரத்தில் அநேகர் அவளை உற்சாகப்படுத்தினர். இவர்களுடைய அன்பிற்கு தான் எப்படி பிரதிபலன் செய்யப்போகிறேனோ என்று கவலைப்பட்டாள். ஒருநாள் எழுதப்பட்ட ஜெபம் ஒன்றை அவள் வாசிக்க நேர்ந்தது. அந்த ஜெபத்தின் வார்த்தைகள், “பிறர் தாழ்மையைத் தரித்துக்கொண்டு ஊழியம் செய்ய மட்டுமல்லாது, ஊதியம் கொள்ளவும் ஜெபி” என்றிருந்தது. உடனே மேரி பணி செய்வதையும் கொள்வதையும் சமப்படுத்த அவசியமில்லை என்பதை உணர்ந்தாள். மற்றவர்களுக்கு ஊழியம் செய்யும் பொழுதுள்ள சந்தோஷத்தை அவர்கள் அனுபவிக்கட்டும் என்றும் தான் நன்றியோடிருப்பதே போதும் என்றறிந்து கொண்டாள்.

தன் கஷ்டத்தில் உதவியவர்களுக்குப் பவுல் நன்றி சொல்வதை பிலிப்பியர் 4ம் அதிகாரத்தில் வாசிக்கிறோம் (வச. 14). அவன் சுவிசேஷத்தைப் போதிக்கும்பொழுதும், பிரசிங்கிக்கும் பொழுதும் பிறருடைய ஆதரவை சார்ந்திருந்தான். அவனுடைய தேவைகளை சந்திப்பதற்கு ஏற்ற ஆதரவை அவன் பெற்றுள்ளது அவர்கள் தேவன் மீது கொண்டுள்ள அன்பினால்தான் என்றறிந்துகொண்டான். “உங்களால் அனுப்பப்பட்டவைகளைச் சுகந்தவாசனையும் தேவனுக்குப் பிரியமான சுகந்த பலியுமாக... வரப்பற்றிக்கொண்டபடியால்” (வச. 18) என்று எழுதியிருக்கிறார்.

எப்பொழுதும் பிறருக்கு உதவுவதில் முன்நிற்பவர்களுக்கு பிறரிடம் உதவி பெறுவது கடினம்தான். ஆனால், தேவையில் இருக்கும்பொழுது, பிறர் மூலம் பலவிதங்களில் தேவன் அனுப்பும் உதவிகளைத் தாழ்மையுடன் ஏற்றுக்கொள்வதே சிறந்தது.

“என் தேவன் உங்கள் குறைவையெல்லாம் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் மகிமையிலே நிறைவாக்குவார். (வச. 19) என்று பவுல் எழுதினான். இது பவுல் தன் கஷ்டங்களிலிருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடம். தேவன் உண்மையுள்ளவர். அவருடைய ஐஸ்வரியம் எல்லையற்றது. அது நம் தேவைக்கும் போதுமானது.

வளர்ச்சி அடைவதற்கு கால அவகாசம் தேவை

மழலையர் பள்ளிக்கு சார்லெட் சென்ற முதல் நாளன்று, தன்னை ஒரு படமாக வரையும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டாள். அவள் வரைந்த படத்தில் உடலுக்கு ஒரு வட்டம், தலைக்கும் ஒரு நீண்ட வட்டம், கண்களுக்கும் இரு சிறிய வட்டங்கள்தான் காணப்பட்டன. மழலையர் பள்ளி முடிந்த இறுதி நாளன்று மறுபடியும் தன்னை படமாக வரையும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டாள். அப்படத்தில் மிக அழகிய உடை அணிந்த சுருள், சுருளான செந்நிற மயிர்க்கற்றைகளுடன் சிரித்த முகத்துடன் கூடிய ஓர் அழகிய சிறுபிள்ளை காணப்பட்டது. குழந்தைகளின் வளர்ச்சியில் காலம் ஏற்படுத்தக்கூடிய மாற்றத்தை மிக எளிய ஒரு செயல்பாட்டினால் அந்தப் பள்ளி விளக்கியுள்ளது.

குழந்தைகள் முதிர்ச்சியடைவதற்கு காலதாமதம் ஏற்படும் என்ற உண்மையை நாம் ஏற்றுக் கொள்ளுகிறோம். ஆனால், நம்முடைய வாழ்க்கையிலோ உடன் விசுவாசகளின் வாழ்க்கைகளிலோ மெதுவான ஆவிக்கேற்ற வளர்ச்சி ஏற்படும் பொழுது நாம் பொறுமையை இழந்து விடுகிறோம். கலாத்தியர் 5:22-23ல் கூறப்பட்டுள்ள ஆவியின் கனிகள் காணப்படும் பொழுது மகிழ்ச்சியடைகிறோம். ஆனால், பாவ காரியங்களை தேர்ந்தெடுக்கும்பொழுது ஏமாற்றமடைகிறோம். எபிரேய நிருபத்தை ஆக்கியோன், காலத்தைப் பார்த்தால், போதகராயிருக்க வேண்டிய உங்களுக்கு தேவனுடைய வாக்கியங்களில் மூல உபதேசங்களை மறுபடியும் உபதேசிக்க வேண்டியதாயிருக்கிறது; எபிரெயர் 5:12 என்று சபைக்கு எழுதியிள்ளார்.

இயேசுகிறிஸ்துவோடு நெருங்கிய உறவை ஏற்படுத்திக்கொள்ள தொடர் முயற்சி எடுக்கும் நாம் ஒருவரையொருவர் ஜெபத்தில் தாங்கிக் கொள்ள வேண்டும். மேலும் தேவனை நேசிக்கிறோம் என்று கூறுகிற சிலர் ஆவிக்கேற்ற வளர்ச்சியடைவதற்கு போராடி வரும் பொழுது பொறுமையுடன் அவர்களோடு இணைந்து நாம் செயல்படவேண்டும். அன்புடன் சத்தியத்தைக் கைக்கொண்டு, தலையாகிய கிறிஸ்துவுக்குள் எல்லாவற்றிலேயும், நாம் வளருகிறவர்களாயிருக்கும்படியாக அப்படிச் செய்தார். எபேசியர் 4:15 என்ற வசனத்தின்படி ஒருவரையொருவர் ஊக்கப்படுத்திக் கொண்டு ஆவிக்கேற்ற வாழ்க்கையில் இணைந்து வளருவோம்.

அனுதின ஜெபம்

பாடகரும், பாடலாசிரியருமான ராபர்ட் ஹேம்லெற் “எனக்காக ஜெபிக்கும் பெண்மணி” என்ற பாடலை தன் தாயாருக்கு அஞ்சலியாக எழுதினார். அவருடைய தாயார் ஒவ்வொரு நாள் காலையும் தன் மகன்களுக்காக, அவர்கள் பேருந்து நிற்குமிடத்திற்கு செல்லுமுன் ஜெபிப்பது வழக்கம். ஹேம்லெற்றின் இப்பாடலை பாடக் கேட்டதிலிருந்து ஒரு இளம் தாயார் தன் சிறு மகனோடு ஜெபிக்க ஆரம்பித்தாள். அதன் பலன் இதயத்திற்கு இதமாக இருந்தது. ஒரு நாள், அவளுடைய மகன் வெளியே புறப்பட்டு போகுமுன் அவன் தாயார் அவனுக்காக ஜெபித்தார். 5 நிமிடம் கழித்து அவன் பேருந்து நிற்குமிடத்திலிருந்து மேலும் சில சிறுவர்களோடு திரும்பி வந்தான். “இவர்களுடைய தாய்மார் இவர்களோடு ஜெபிக்கவில்லை” என்று சொன்னான்.

எபேசியர் புத்தகத்தில் பவுல் நம்மை ஜெபிக்கும்படி கட்டாயப்படுத்துகிறார். “எல்லா சமயத்திலும் சகலவிதமான வேண்டுதலோடு” (6:18) என குறிப்பிடுகிறார். நம் குடும்பங்களில், அனுதின வாழ்வு தேவனையே சார்ந்திருக்கிறது என்பதை செயலில் காட்டும் போது நம் குழந்தைகள் அவர்களோடிருக்கும் மக்களின் உண்மையான விசுவாசத்தைக் கண்டு, தேவன் மீது தங்கள் நம்பிக்கையை வைக்கக் கற்று கொள்கிறார்கள் (2 தீமோ. 1:5). குழந்தைகளுக்காக, குழந்தைகளோடு ஜெபிப்பதன் மூலமே ஜெப வாழ்வின் முக்கியத்துவத்தை அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுக்க முடியும். இதுவே அவர்கள் தேவன் மீதுள்ள நம்பிக்கையோடு இருப்பதன் அவசியத்தைத் தெரிந்து கொள்ள வழிவகுக்கும்.

நம் குழந்தைகளுக்கு தேவன் மீதுள்ள உண்மையான நம்பிக்கையை வளர்த்து விடுவோமாகில் தேவன் நம் வாழ்வில் எப்போதும் நம்மோடிருந்து, நம் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகவே அமைந்து தொடர்ந்து நம்மீது அன்பு கூர்ந்து, நம்மை வழிநடத்தி பாதுகாக்கிறார் என்ற உறுதியைக் கொடுக்கிறோம். இதுவே நாம் அவர்களுக்குக் கொடுக்கும் சிறந்த வெகுமதியாகும் (நீதி. 22:6, 2 தீமோ. 1:5).

நீர் மட்டும் இருந்திருந்தால்…

வாகனம் நிறுத்துமிடத்திலிருந்து நாங்கள் காரை எடுக்கையில் வெளியே சைக்கிள் ஓட்டிய ஒரு இளம் பெண்ணுக்காக எனது கணவர் காரை சற்று மெதுவாக ஓட்டினார். எனது கணவர் தனது தலையை அசைத்து அவளை முன்னே போகச் சொன்னபோது, புன்னகைத்த அப்பெண் கைகளை ஆட்டிவிட்டு சைக்கிளில் சென்றால். சற்று நேரத்திற்கு பின்னர் நிறுத்தப்பட்டிருந்த இன்னொரு காரின் ஓட்டுநர் கதவைத் திறக்க அதில் அடிபட்டு அந்த இளம்பெண் நடைபாதையில் விழுந்தாள். அவளது கால்களில் இரத்தம் கொட்டியது. வேதனையில் துடித்த அவள் நொறுங்கிப்போன தனது சைக்கிளை கவலையுடன் பார்த்தாள்.

பின்பு, அவ்விபத்தைக் குறித்து நாங்கள் யோசிக்கலானோம்… நாங்கள் மட்டும் அவளைக் காக்க வைத்திருந்தால்… அந்த மற்ற காரின் ஓட்டுநர் தனது காரின் கதவைத் திறக்குமுன் கொஞ்சம் வெளியே பார்த்திருந்தால்… வாழ்க்கையில் திடீரென ஏற்படும் சங்கடங்கள் நம்மை இப்படி வேறுவித யோசனைகளுக்குத் தள்ளுகின்றன. மதுப்பழக்கமுடைய இளம் வாலிபப் பிள்ளைகளோடு என் பிள்ளை இருப்பதை நான் ஏற்கனவே அறிந்திருந்தால்… இந்தப் புற்று நோயை இன்னும் சற்று முன்பாகவே நாங்கள் கண்டுபிடித்திருந்தால்…

எதிர்பாராத பிரச்சனைகளை நாம் எதிர்கொள்கையில், தேவனது நல்ல குணத்தைக் குறித்து நாம் கேள்விகளைக் கேட்கிறோம். தங்களது சகோதரன் மரித்தபோது மார்த்தாள் மரியாள் அடைந்ததைப் போன்ற துக்கத்தை நாமும் உணரலாம். லாசரு வியாதியாயிருக்கிறானென்று அறிந்த உடனேயே இயேசுவானவர் இங்கு வந்திருந்தாரானால் (1 யோவா. 21,32).

மார்த்தாள் மரியாளைப் போலவே நமக்கு ஏன் கடினமான காரியங்கள் நடக்கின்றன என நமக்குப் புரிவதில்லை. ஆயினும், மிகப்பெரிய நன்மையொன்றை தேவ சித்தம் நிறைவேற்றும் என்னும் நம்பிக்கையில் நாம் அமைதியாய் இருந்துவிடலாம். எந்தச் சூழ்நிலையிலும், அன்பான உண்மையுள்ள ஒரு தேவனின் ஞானத்தை நாம் நம்பலாம்.

உங்களுக்கு நற்பெயர் கிடைக்கவில்லையா?

1950-1960களில் ஆட்ரி ஹெப்பர்ன், நட்டாலி வுட் மேலும் தெபோரா ஹெர் என்ற ஹாலிவுட் நடிகைகளின் நிகழ்ச்சிகள் மிகவும் பிரசித்தி பெற்று விளங்கி, பார்வையாளர்களை மிகவும் கவர்ந்தன. ஆனால், இந்த நடிகைகளின் நிகழ்ச்சிகள் சிறந்து விளங்குவதற்குக் காரணம்; அந்த நிகழ்ச்சிகளில் ஒரு பகுதியான இசைக் குழுவினர் இயற்றிய மிக இனிமையான பாடல்கள்தான். அவை அந்த நடிகைகளின் திரைப்படங்கள் வெற்றி பெற உண்மையான காரணமாக இருந்தது. அந்த மூன்று பிரசித்திபெற்ற நடிகைகளுக்காக, திரைக்குப்பின்னால் ஒலி கொடுத்தது மார்னி நிக்சன்தான். ஆனால், அவளது முக்கியமான பங்களிப்பை நீண்ட காலமாக ஒருவரும் கண்டு கொள்ளவுமில்லை, அவளைப் புகழவுமில்லை.

கிறிஸ்துவின் சரீரமாகிய சபையில் மிக முக்கியமான பணிகளை முன்னின்று செயல்படுத்துபவர்களை, அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் தம் ஊழியத்தில் அதிகமாக சார்ந்திருந்தார். ரோமருக்கு எழுதிய நிருபத்தில் வல்லமையோடு தேவ செய்தி வெளிப்பட காரணமாக இருந்தவர் பவுலுடைய எழுத்தர் தெர்தியுவாகும் (ரோம. 16:22). பவுல் அப்போஸ்தலனுக்கும், ஆதித் திருச்சபைக்கும், எப்பாபிராவின் ஊக்கமான ஜெபம்தான் முக்கிய அஸ்திபாரமாக இருந்தது (கொலோ. 4:12-13). களைப்படைந்த பவுல் அப்போஸ்தலன் ஒய்வு எடுத்துக் கொள்ளத்தக்கதாக லீதியாள் அவளது வீட்டை திறந்து கொடுத்தாள். கிறிஸ்துவுக்குள் உடன் ஊழியர்களான இவர்களின் உதவி இல்லாமல் பவுல் திறம்பட உழியம் செய்திருக்க முடியாது (வச. 7-18).

தேவனுடைய ஊழியத் திட்டத்தில் நாம் செய்யும் பணி ஒருவேளை வெளிப்படையாக பிறர் பார்க்கத்தக்கதாக இல்லாவிட்டாலும், நாம் அவருக்கு உண்மையாகக் கீழ்ப்படிந்து அவருடைய ஊழியத்தில் அமைதியாக பங்கெடுக்கும் பொழுது, தேவன் நம்மேல் பிரியமாய் இருக்கிறார் (1 கொரி. 15:58) அவ்வாறு நாம் செய்யும் பொழுது, அந்த ஊழியம் தேவனுக் மகிமையாகவும், பிறரை அவரண்டை வழிநடத்துவதாகவும் இருப்பதால், நமது ஊழியம் அர்த்தமுள்ளதாகவும், பயனுள்ளதாகவும் இருக்கும்.

உங்களுக்கு நற்பெயர் கிடைக்கவில்லையா?

1950-1960களில் ஆட்ரி ஹெப்பர்ன், நட்டாலி வுட் மேலும் தெபோரா ஹெர் என்ற ஹாலிவுட் நடிகைகளின் நிகழ்ச்சிகள் மிகவும் பிரசித்தி பெற்று விளங்கி, பார்வையாளர்களை மிகவும் கவர்ந்தன. ஆனால், இந்த நடிகைகளின் நிகழ்ச்சிகள் சிறந்து விளங்குவதற்குக் காரணம்; அந்த நிகழ்ச்சிகளில் ஒரு பகுதியான இசைக் குழுவினர் இயற்றிய மிக இனிமையான பாடல்கள்தான். அவை அந்த நடிகைகளின் திரைப்படங்கள் வெற்றி பெற உண்மையான காரணமாக இருந்தது. அந்த மூன்று பிரசித்திபெற்ற நடிகைகளுக்காக, திரைக்குப்பின்னால் ஒலி கொடுத்தது மார்னி நிக்சன்தான். ஆனால், அவளது முக்கியமான பங்களிப்பை நீண்ட காலமாக ஒருவரும் கண்டு கொள்ளவுமில்லை, அவளைப் புகழவுமில்லை.

கிறிஸ்துவின் சரீரமாகிய சபையில் மிக முக்கியமான பணிகளை முன்னின்று செயல்படுத்துபவர்களை, அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் தம் ஊழியத்தில் அதிகமாக சார்ந்திருந்தார். ரோமருக்கு எழுதிய நிருபத்தில் வல்லமையோடு தேவ செய்தி வெளிப்பட காரணமாக இருந்தவர் பவுலுடைய எழுத்தர் தெர்தியுவாகும் (ரோம. 16:22). பவுல் அப்போஸ்தலனுக்கும், ஆதித் திருச்சபைக்கும், எப்பாபிராவின் ஊக்கமான ஜெபம்தான் முக்கிய அஸ்திபாரமாக இருந்தது (கொலோ. 4:12-13). களைப்படைந்த பவுல் அப்போஸ்தலன் ஒய்வு எடுத்துக் கொள்ளத்தக்கதாக லீதியாள் அவளது வீட்டை திறந்து கொடுத்தாள். கிறிஸ்துவுக்குள் உடன் ஊழியர்களான இவர்களின் உதவி இல்லாமல் பவுல் திறம்பட உழியம் செய்திருக்க முடியாது (வச. 7-18).

தேவனுடைய ஊழியத் திட்டத்தில் நாம் செய்யும் பணி ஒருவேளை வெளிப்படையாக பிறர் பார்க்கத்தக்கதாக இல்லாவிட்டாலும், நாம் அவருக்கு உண்மையாகக் கீழ்ப்படிந்து அவருடைய ஊழியத்தில் அமைதியாக பங்கெடுக்கும் பொழுது, தேவன் நம்மேல் பிரியமாய் இருக்கிறார் (1 கொரி. 15:58) அவ்வாறு நாம் செய்யும் பொழுது, அந்த ஊழியம் தேவனுக் மகிமையாகவும், பிறரை அவரண்டை வழிநடத்துவதாகவும் இருப்பதால், நமது ஊழியம் அர்த்தமுள்ளதாகவும், பயனுள்ளதாகவும் இருக்கும்.

பரிபூரண தகப்பன்

“உன் பிள்ளைப்பருவத்தில் நான் அதிகநேரம் வீட்டில் இல்லாததால், உன்னோடு சரியாக நேரம் செலவளிக்க முடியாமற்போயிற்று,” என்று என் தந்தை ஒருமுறை என்னிடம் கூறினார். ஆனால் எனக்கு அப்படி ஒன்றும் ஞாபகமில்லை. என் தந்தை, தன்னுடைய முழுநேர அலுவலக பணி முடிந்ததும், சிலநாட்கள், சாயங்கால வேளையிலே பாடகர் குழுவிற்கு பயிற்சி கொடுக்கும்படி ஆலயம் சென்றிடுவார். மேலும், எப்போதாவது, நான்கு பேர்கொண்ட ஒரு இசை குழுவுடன் சேர்ந்து இசைக் நிகழ்ச்சிக்காக ஒன்று அல்லது இரண்டு வார பயணம் மேற்கொள்வதுண்டு. இருப்பினும், என் வாழ்வின் மிகமுக்கியமான தருணங்களிலும், சில சாதாரண தருணங்களிலும் கூட அவர் என்னோடு இருந்துள்ளார்.

உதாரணத்திற்கு, நான் 8 வயதாய் இருந்தபொழுது, பள்ளி நாடகமொன்றில், ஒரு சிறிய கதாபாத்திரத்திலே நடித்தேன். மத்தியான வேளையிலே, அந்நாடகத்தை காண தாய்மார்கள் அனைவரும் வந்திருந்தார்கள். ஆனால் ஒரே ஒரு தகப்பனார் மட்டுமே வந்திருந்தார். அது என்னுடைய தந்தைதான். என்னையும் என் சகோதரிகளையும் அவர் எவ்வளவாய் நேசிக்கிறார் என்பதையும், நாங்கள் அவருக்கு எவ்வளவு முக்கியம் என்பதையும், அநேக சின்னஞ்சிறு செயல்கள் மூலம் அவர் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். மேலும், என் தாயாருடைய கடைசி காலத்தில், என் தந்தை அவரை மிகுந்த பரிவோடு கவனித்ததின் மூலம், தன்னலமற்ற அன்பு எப்படி இருக்கும் என்பதை நான் கற்றுக் கொண்டேன். என்னுடைய தந்தை குறையொன்றும் இல்லாதவரல்ல. ஆனால், எப்பொழுதும் நம் பரமபிதாவை குறித்த ஒரு சிறிய கண்ணோட்டத்தை அவர் எனக்கு காண்பித்துள்ளார்.

சில சமயம், இப்பூமியில் வாழும் தந்தைமார்கள், தங்கள் பிள்ளைகளை ஏமாற்றவும் காயப்படுத்தவும் கூடும். ஆனால், நம்முடைய பரமபிதாவோ, “உருக்கமும், இரக்கமும், நீடிய சாந்தமும் மிகுந்த கிருபையுமுள்ளவர்” (சங். 1௦3:8). தேவனை நேசிக்கும் ஒரு தகப்பன் தன் பிள்ளைகளை கண்டிக்கும்பொழுதும், தேற்றும்பொழுதும், கற்பித்து வழிநடத்தும்பொழுதும், அவர்கள் தேவைகளை சந்திக்கும்பொழுதும், பரிபூரணராகி நம் பரமபிதாவை மாதிரியாக வெளிப்படுத்துகிறார்.

இருதயத்தின் நிலைகள்

எங்கள் ஆலய ஆராதனைக்குழுவில் மௌத் ஆர்கன் (Mouth Organ) வாசிக்கும் என் கணவர், சில சமயம் இசை வாசிக்கும்பொழுது, கண்களை மூடிக்கொண்டு வாசிப்பதை நான் கவனித்துள்ளேன். அப்படி கண்களை மூடிக்கொள்ளும் பொழுது, கவனத்தை சிதறவிடாமல், தன்னுடைய மௌத் ஆர்கனில் மாத்திரம் கவனத்தை செலுத்தி, சிறப்பான இசை அமைப்பதின் மூலம் தேவனை முழு மனதோடு துதிக்க முடிவதாக என் கணவர் கூறுவார்.

நாம் ஜெபிக்கும் பொழுது, நம்முடைய கண்கள் கட்டாயம் மூடியிருக்க வேண்டுமோ என சிலர் எண்ணக்கூடும். நாம் எவ்விடத்திலும் எவ்வேளையிலும் ஜெபிக்கலாம். அப்படியிருக்கையில், எப்பொழுதும் நாம் கண்களை மூடிக்கொண்டு ஜெபிப்பது, சாத்தியமற்றது. ஏனென்றால், நாம் கட்டாயம் கண்களை மூடிக்கொண்டுதான் ஜெபிக்க வேண்டுமெனில் நாம் நடக்கும் பொழுது அல்லது செடிகளுக்கு நீர் பாய்ச்சும் பொழுது அல்லது வண்டி ஓட்டும் பொழுது நம்மால் ஜெபிக்க முடியாதே!

அதைப்போலவே, நாம் ஜெபிக்கும்பொழுது, சரீரப்பிரகாரமாக இந்நிலையில்தான் நாம் உட்காரவோ, நிற்கவோ, முழங்காற்படியிட வேண்டும் என எவ்வித விதியுமில்லை. சாலொமோன் ராஜா தேவாலயத்தைக்கட்டி பிரதிஷ்டை செய்தபொழுது, முழங்காற்படியிட்டு “தன் கைகளை வானத்திற்கு நேராக விரித்து,” ஜெபம் செய்தான் (2 நாளா. 6:13-14). வேதத்திலே ஜெபத்தைக் குறித்து குறிப்பிடும்பொழுது, முழங்காற்படியிட்டும் (எபே. 3:15), நின்றும் (லூக். 18:10-13), முகங்குப்புற விழுந்தும் (மத். 26:39), எந்நிலையிலும் நாம் ஜெபிக்கலாம் என்பதைக் காணலாம்.

நாம் தேவனை முழுமனதோடு நோக்க, நம் சரீர நிலைகளாகிய நிற்பது, முழங்காற்படியிடுவது, கைகளை வானத்திற்கு நேராக உயர்த்துவது, கண்களை மூடுவது போன்றவை முக்கிய மானதல்ல. நம்முடைய இருதயத்தின் நிலையே முக்கியமானது. ஏனென்றால், “அதினிடத்திலிருந்து (இருதயம்) ஜீவஊற்று புறப்படும்” (நீதி. 4:23). நம்முடைய ஜெபங்களுக்கு, “(அவருடைய) கண்கள் திறந்தவைகளும், (அவருடைய) செவிகள் கவனிக்கிறவைகளுமாய் இருப்பதினால்,” (2 நாளா. 6:4௦) நாம் ஜெபிக்கும் பொழுதெல்லாம் நம் இருதயம் நம்முடைய அன்பான தேவனை நோக்கி பக்தியோடும், நன்றியோடும், தாழ்மையோடும் தலை வணங்குவதாக.

விடியல் வரும் பொழுது

மிகவும் தாமதமானபடியால் இரவில் முனிச் (Munich) நகரின் வெளியே இருந்த ஓர் விடுதியில் தங்க நாங்கள் முடிவெடுத்தோம். கடும் மூடுபனியினால் வெளியே எதையும் காணமுடியாவிட்டாலும், எங்களது வசதியான அறையில் ஓர் பால்கனி இருந்ததைக் கண்டு நாங்கள் உற்சாகமடைந்தோம். காலையில் சூரியன் உதிக்கத் தொடங்கியவுடன், பனியும் விலக ஆரம்பித்தது. எங்களது கண்களுக்கு மறைக்கப்பட்டிருந்த அற்புதமான காட்சியை அப்போதுதான் கண்டோம். மெல்லிய சத்தத்தை உண்டுபண்ணும் சிறிய மணிகளை அணிந்திருந்த ஆடுகள் பசுமையான புல்வெளியில் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன. அண்ணாந்து பார்த்தால் பெரிய வெண்மேகங்கள் மிதந்து கொண்டிருந்தது. காற்றடைத்த வெண் பஞ்சினாலான பெரிய ஆடுகள் போன்று அவை தோற்றமளித்தது! 

சில நேரங்களில் விரக்தி, மூடுபனிபோல் நம்மை சூழ்ந்து கொள்ளலாம். நமது நிலைமை மிகவும் மோசமான நிலையில் இருப்பதை கண்டு நாம் நம்பிக்கையை இழக்க நேரிடலாம். ஆனால் சூரியனின் வரவு மூடுபனியை விலக்கியது போல, தேவன் மீது நாம் வைத்திருக்கும் விசுவாசம், சந்தேகத்தை நம்மை விட்டு விலக்கி விடும். விசுவாசம் என்பது “நம்பப்படுகிறவைகளின் உறுதியும் காணப்படாதவைகளின் நிச்சயமாயிருக்கிறது” என்று எபிரெயர் 11ல் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது (வச. 1). அந்த அதிகாரத்தைத் தொடர்ந்து வாசித்தால், நோவாவின் விசுவாசத்தைப் பற்றிக் காணலாம். அவர், “தற்காலத்திலே காணாதவைகளைக் குறித்துத் தேவ எச்சரிப்புப் பெற்றார்”. எனினும் அவர் தேவனுக்கு கீழ்படிந்தார் (வச. 7). எங்கே போகிறோம் என்பது தெரியாத போதிலும், ஆபிரகாமும் தேவன் சொன்ன இடத்தை நோக்கி சென்றார் (வச. 8). 

அவரை நாம் காணாதபோதிலும், அவரது பிரசன்னத்தை உணர முடியாத தருணங்களிலும் தேவன் எப்போதும் நம்மோடு இருந்து இருண்ட காலத்தை கடந்துவர உதவிடுவார்.