அசையாத விசுவாசம்
தன் தகப்பனுடைய மரணத்திற்குபின், அவருடைய உடைமைகளைத் திரும்பப் பெற அருண், அவர் தங்கியிருந்த முதியோர் இல்லத்திற்குச் சென்றான். அதின் பணியாளர், அவனிடம் இருப் பெட்டிகளை ஒப்படைத்தார். மகிழ்ச்சியாய் இருப்பதற்கு அதிக சொத்துத் தேவையில்லை என்பதை அன்றுணர்ந்தேன் என அருண் கூறினான்.
அவன் தந்தை சதீஷ், எவரையும் புன்னகையுடன் வரவேற்று, கவலையற்ற எளிய வாழ்வு வாழ்ந்தவர். மற்றவர்களை எப்போதும் ஊக்கப்படுத்துகிறவர். அவருடைய மகிழ்ச்சிக்கு காரணம், அந்த பெட்டிக்குள் வைக்க முடியாது வேறொரு "சொத்து" அவரிடம் இருந்தது: அவருடைய மீட்பராகிய இயேசுவின் மீதான அசைக்க முடியாத விசுவாசமே அது.
“பரலோகத்திலே உங்களுக்குப் பொக்கிஷங்களைச் சேர்த்துவையுங்கள்” (மத்தேயு 6:20) என்று, இயேசு நம்மை உற்சாகப்படுத்துகிறார். வீடு, வாகனம் மற்றும் ஆஸ்தி ஆகியவைகளை நாம் வைத்துக்கொள்ளக் கூடாது என்று அவர் சொல்லவில்லை. ஆனால் நம்முடைய இருதயத்தின் நோக்கம் அவைகளையே பற்றியிருக்கக் கூடாது என்கிறார். சதீஷின் பற்று எதிலிருந்தது? மற்றவர்களை நேசிப்பதின் மூலம் தேவனை நேசிப்பதில் இருந்தது. அவர் வசித்த அந்த அறைக்குள் மேலும், கீழுமாக நடந்துச்சென்று பார்ப்பவர்களையெல்லாம் வாழ்த்தி உற்சாகப்படுத்துவாராம். யாரேனும் அழுதுகொண்டிருந்தால், அவர்களுக்கு ஆறுதல் சொல்லுவதற்கும், அவர்களின் மனக்குமுறலைக் கேட்பதற்கும், அவர்களுக்காய் ஜெபிப்பதற்கும், இவர் அங்கேயிருப்பாராம். தேவனை மகிமைப்படுத்துவதிலும், மற்றவர்களுக்கு உதவிசெய்வதிலும் அவர் அதிக ஆர்வம் காட்டினார்.
தேவனையும், மற்றவர்களையும் நேசிப்பதிலிருந்து நம்மை திசைத்திருப்பும் அற்பமான உலககாரியங்களால் நாம் மகிழ்ச்சியடைய முடியுமா என்று நம்மை நாமே கேட்டுக்கொள்ளலாம். “உங்கள் பொக்கிஷம் எங்கேயிருக்கிறதோ அங்கே உங்கள் இருதயமும் இருக்கும்” (வச. 21). நாம் எதை அதிகமாக மதிக்கிறோம் என்பதை நாம் வாழும் விதமே பிரதிபலித்துவிடும்.
தேவனில் ஊக்கமடைதல்
1925ஆம் ஆண்டு, ஒரு உணவு விடுதியில் உதவியாளராய் பணிபுரிந்த லாங்ஸ்டன் ஹியூஸ் எனும் எழுத்தாளர், அவரை அதிகமாய் பாதித்த கவிஞரான வச்செல் லின்ட்சே, தான் பணிபுரியும் உணவு விடுதியில் தங்கியிருப்பதைக் கேள்விப்பட்டார். ஹியூஸ், சற்று தயக்கத்துடன் லின்ட்சேவிடம் தன்னுடைய கவிதைகளை வாசித்துக் காண்பித்தார். அதை லின்ட்சே பொதுக்கூட்டத்தில், வெளிப்படையாய் சொல்லி அவரைப் பாராட்டினார். லின்ட்சேவின் இந்த பாராட்டு ஹியூஸ்க்கு பல்கலைக்கழகத்தின் கல்வி ஊக்கத்தொகையை பெறுவதற்கும், எழுத்துத் துறையில் சாதிப்பதற்கும் வழிவகுத்தது.
எந்தவொரு சிறிய பாராட்டும் வெகுவாக நம்மை ஊக்குவிக்கும், குறிப்பாக தேவன் அதில் இருக்கையில். தாவீதைக் கொல்ல நினைத்த சவுலிடமிருந்து, தாவீது தப்பியோடிய சம்பவத்தை வேதம் கூறுகிறது. சவுலின் குமாரன் யோனத்தான், தாவீதைத் தேடி கண்டுபிடித்து, தேவனிடத்தில் பலப்படுவதற்கு உதவி செய்கிறான். “நீர் பயப்பட வேண்டாம்; என் தகப்பனாகிய சவுலின் கை உம்மைக் கண்டுபிடிக்கமாட்டாது; நீர் இஸ்ரவேலின்மேல் ராஜாவாயிருப்பீர்” என்று ஆறுதல் கூறுகிறான் (1சாமுவேல் 23:15-17).
யோனாத்தான் சொன்னது சரிதான். தாவீது ராஜாவாகிறான். யோனத்தான், தாவீதை “தேவனுக்குள்” (வச.16) திடப்படுத்தினான். அது, தாவீதை பெலப்படுத்தியது. தேவன், கிறிஸ்துவுக்குள் “நித்திய ஆறுதலையும், நல்நம்பிக்கையையும்” அருளுகிறார் (2 தெசலோனிக்கேயர் 2:16). அவருக்கு முன்பாக நம்மை நாம் தாழ்த்துகையில், அவரைப் போல் நம்மை உயர்த்துவதற்கு யாராலும் முடியாது.
நம்மைச் சுற்றிலுமுள்ள மக்களுக்கு தேவனுடைய திடப்படுத்துதல் அவசியம். யோனத்தான், தாவீதைத் தேடியது போல நாமும் அவர்களைத் தேடி, அன்பான வார்த்தைகளையும், உதவிகளையும் நல்கும்போது, தேவன் மற்றதைப் பார்த்துக் கொள்வார். இந்த உலக வாழ்க்கை எப்படியிருந்தாலும், அவரை நம்பியவர்களுக்கு நித்தியத்தில் பிரகாசமான எதிர்காலம் உள்ளது.
இரக்கத்தின் தேவன்
நம்மிடம் இயேசுவைப் போன்ற நேசம் இருந்தால் அது நம் குடும்பங்கள், சபைகள் மற்றும் நம் அக்கம் பக்கத்தையும் நன்முறையில் மாற்றும். அது நாம் விரும்புவதை மற்றவர்களுக்குக் கொடுக்க அனுமதிக்கும். அது இந்த கிரகத்தில் நாம் விட்டுச்செல்லும் அடிச்சுவடுகளின் நோக்கத்தை நிறைவேற்றுவதை சாத்தியமாக்கும்.
கீழுள்ள இணைப்பில் உள்ள உரிய பகுதிகளை வாசிக்க தயவு செய்து ஸ்க்ரோல் செய்யவும்.
நான் மூலையில் இருந்தபடியே, கவனமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் தலைவலியினால் நாள் முழுவதும்…
நம்முடைய வரங்களை பிரயோகித்தல்
2013ஆம் ஆண்டு படமாக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்த தொலைக்காட்சி தொடர் ஒன்றின் இறுதிக் காட்சியில் புகழ்பெற்ற பிரிட்டிஷ் நடிகர் டேவிட் சுசெத் நடித்துக் கொண்டிருந்தார். அதேநேரம், ஒரு நாடகத்திலும் சிறப்புத் தோற்றத்தை ஏற்று நடித்துக் கொண்டிருந்தார். இந்த இரண்டு பெரிய வேலைகளின் மத்தியில், தன் “வாழ்க்கையின் முக்கிய பங்காக” ஆதியாகமம் தொடங்கி வெளிப்படுத்துதல் வரையிலான (752,702 வார்த்தைகள்) முழுவேதாகமத்தை, இருநூறு மணிநேரங்களுக்கு அதிகமாக செலவிட்டு ஒலிப்பதிவு செய்தார்.
டேவிட், தன்னுடைய ஓட்டல் அறையிலிருந்த ரோமர் நிருபத்தை வாசித்து இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்டவர். தன்னுடைய இந்த முயற்சியை, “27 ஆண்டுகால லட்சியத்தின் நிறைவேற்றம்; அதை செய்யும்படிக்கு ஏவப்பட்டேன். அதை நேர்த்தியாய் செய்வதற்கு பல ஆய்வுகளை மேற்கொண்டுள்ளேன்; ஆகையால் என்னால் காத்திருக்க முடியவில்லை” என்று குறிப்பிடுகிறார். பின்னர் தன் சம்பளத்தையும் காணிக்கையாக கொடுத்தார்.
வரங்களை பொறுப்பாக பேணி, பின்னர் பகிர்ந்து, தேவனை எவ்வாறு மகிமைப்படுத்த வேண்டும் என்பதற்கு, இவருடைய இந்த ஒலிப்பதிவு முயற்சி நல்ல உதாரணம். அதுபோன்ற ஒரு பொறுப்பான குணத்தை எதிர்பார்த்தே முதலாம் நூற்றாண்டு விசுவாசிகளுக்கு பேதுரு நிருபம் எழுதுகிறார். இராயனை வணங்காமல் இயேசுவை வணங்கியதற்காய் உபத்திரவப்படுத்தப்பட்ட இவர்களுக்கு, தங்கள் வரங்களை உபயோகித்து தேவனுக்காய் வாழ்வது, சவால் நிறைந்த ஒன்றாய் இருந்தது. “ஒருவன் போதித்தால் தேவனுடைய வாக்கியங்களின்படி போதிக்கக்கடவன்” (1 பேதுரு 4:11). “இயேசுகிறிஸ்து மூலமாய் தேவன் மகிமைப் படும்படியாய்” மற்ற திறமைகளைப் போலவே இவைகளையும் வளர்த்துக்கொள்ளலாம்
இந்த நடிகர் தன்னுடைய தாலந்தை தேவனுக்காய் பயன்படுத்தியது போல நாமும் செய்ய முற்படுவோம். தேவன் உங்களுக்கு என்ன தாலந்தைக் கொடுத்திருக்கிறாரோ அவருடைய நாம மகிமைக்காய் அதைப் பயன்படுத்துங்கள்.
ஒரு நட்பான உரையாடல்
கேத்ரீனும், நானும் சிறந்த பள்ளிபருவ நண்பர்கள். நாங்கள் தொலைபேசியில் பேசுவதோடு, இரவில் யார் வீட்டில் தங்குவதென்று வகுப்பில் துண்டுக் குறிப்புகளை அனுப்பிக் கொள்வோம். சிலநேரம் வாரயிறுதி நாட்களை ஒன்றாகக் கழித்து, பள்ளி வேலைகளை இணைந்து செய்வோம்.
ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியம், கேத்ரீனை பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். அன்று காலை என் சபை போதகர் நித்திய வாழ்வைக் குறித்துப் பிரசங்கித்தார். ஆனால் நான் வேதத்தை நம்புவதைப் போல, அவள் வேதத்தை நம்பவில்லை. நான் பாரப்பட்டு, அவளை அழைத்து இயேசுவோடு எப்படி உறவுகொள்வது என்பதைக் குறித்து அவளுக்கு விளக்க விரும்பினேன். ஒருவேளை நான் சொல்வதை அவள் நிராகரித்து, என்னுடனான சிநேகிதத்தை விட்டு விலகிவிடுவாளோ என்றும் தயங்கினேன்.
இந்த பயமே நம்மில் அநேகரை அமைதியாய் இருக்கச் செய்கிறது. பவுல் அப்போஸ்தலனும் கூட, “நான் தைரியமாய் என் வாயைத் திறந்து சுவிசேஷத்தின் இரகசியத்தை அறிவிக்கிறதற்கு” (எபேசியர் 6:20) “எனக்காய் வேண்டிக்கொள்ளுங்கள்” என்று ஜனங்களிடம் கேட்க வேண்டியிருந்தது. நற்செய்தியைப் பகிர்வதில் எந்த ஆபத்தும் இல்லை. எனினும், பவுல் தன்னை தேவனுடைய சார்பில் நின்று பேசக்கூடிய “ஸ்தானாதிபதி” (வச.19) என்கிறார். நாமும் அப்படித்தான். ஜனங்கள் நம்முடைய செய்தியை நிராகரித்தால், அந்த செய்தியை நம்மிடம் கொடுத்தனுப்பியவரை நிராகரிக்கின்றனர் என்று அர்த்தம். நம்முடைய நிராகரிக்கப்படுதலை நம்மோடு சேர்ந்து தேவனும் அனுபவிக்கிறார்.
ஆகவே, எது நம்மை பேசத் தூண்டுகிறது? தேவனைப் போலவே நாமும் மக்கள் மீது அக்கறையோடிருக்கிறோம் (2 பேதுரு 3:9). கேத்ரீனை துணிந்து கூப்பிடுவதற்கு இதுவே எனக்கு உந்துதலாயிருந்தது. ஆச்சரியப்படும்படி அவள் எனக்கு மறுப்பு தெரிவிக்கவில்லை, நான் சொன்னதைக் கவனமாக கேட்டாள். என்னிடம் சில கேள்விகளும் கேட்டாள். அவள் தன்னுடைய பாவங்களை மன்னிக்கும்படி இயேசுவிடம் வேண்டி, அவருக்காய் வாழத் தீர்மானித்தாள். என்னுடைய துணிச்சலான முயற்சி பலனளித்தது.
