பிதாவை அறிவது

கதைகளின் படி, பிரிட்டிஷ் நடத்துனர் சர் தாமஸ் பீச்சம் விடுதியின் நடைவெளியில் ஒரு வித்தியாசமான தோற்றமுடைய பெண்ணை கண்டார். அவரை தனக்கு தெரியும் என்று நம்பினார் ஆனால் அவரால் அந்தப் பெண்ணின் பெயரை நினைவுக்குக் கொண்டுவர முடியவில்லை. அவர் அந்த பெண்ணுடன் பேச நின்றார். அவர்கள் இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது அந்த பெண்ணுக்கு ஒரு சகோதரர் இருப்பதாக குழப்பத்துடன் நினைவு கூர்ந்தார். ஒரு துப்பு கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் அந்த பெண்ணிடம் அவருடைய சகோதரர் இப்பொழுது எப்படி இருக்கிறார் என்றும் இன்னும் அவர் இதற்கு முன்பு செய்து வந்த அதே வேலையை தான் இன்னும் தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்கிறாரா என்றும் கேட்டார். அந்த பெண் அதற்கு “அவர் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறார், வழக்கம்போல் வீட்டில் சும்மா இருக்கிறார்” என்றார்.
 
சர் பீச்சம்க்கு நடந்தது போன்ற தவறாக அடையாளம் கண்டுகொள்ளும் நிகழ்வு என்பது சங்கடமாக இருக்கும். ஆனால் மற்ற நேரங்களில் இதுபோன்ற நிகழ்வு இயேசுவின் சீஷர் பிலிப்புவுக்கு நடந்தது போன்று இன்னும் தீவிரமானதாக இருக்கலாம். நிச்சயமயாக சீஷர்கள் இயேசுவை அறிவார்கள், ஆனாலும் அவர் உண்மையாக யார் என்பதை முழுவதுமாக அடையாளம் காணவில்லை. அவர்கள் இயேசு, “பிதாவைகாண்பிக்க” வேண்டினார்கள். ஆனால் இயேசு அவர்களுக்கு பிரதியுத்திரமாக, “என்னைக் கண்டவன் பிதாவைக் கண்டான் என்றார்” (யோவான் 14:8-9). தேவனுடைய தனித்துவமான குமாரனாக ஒருவரை அறிவதென்பது மற்றவரை அறிவதாகும் என்பதை இயேசு பரிபூரணமாக வெளிப்படுத்தினார் (வ 10-11).
 
நாம் எப்போதாவது தேவனுடைய குணாதிசயம் என்ன, தனித்தன்மை என்ன, அல்லது அவர் மற்றவரை பற்றி எப்படி அக்கறை கொள்கிறார் என்பதை பற்றி வியப்படைவோமானால் அதை கண்டறிய நாம் இயேசுவை நோக்கிப்பார்த்தாலே போதும். இயேசுவின் குணாதிசயம், தயவு மற்றும் கிருபை, தேவனுடைய குணாதிசயத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. என்னதான் நம்முடைய தேவன் நம்முடைய புரிந்துகொள்ளுதலுக்கும், கிரகித்தலுக்கும் அப்பாற்பட்டவராக இருந்தாலும், அவர் இயேசுவில் தம்மை குறித்து வெளிப்படுத்திய அந்த மாபெரும் பரிசு நம்மிடம் உள்ளது.

பாதுகாப்பது

செடிகளை நட நான் தோட்டத்தை சுத்தம் செய்து கொண்டிருக்கும்போது, குளிர்கால களைகளின் பெரிய கொத்து ஒன்றை நான் பிடுங்கி… அதை காற்றில் எறிந்தேன். எனது கைகளின் கீழே இருந்த அடர்த்தியான புதரில் ஒரு விஷ பாம்பு படுத்து மறைந்திருந்தது- ஒரு அங்குலம்
கீழே வைத்திருந்தால் தவறுதலாக நான் அதை பிடித்திருப்பேன். அந்த கொத்தை மேலே எடுத்தவுடனே நான் அதின் வண்ணமயமான அடையாளங்களை கண்டேன், அதன் மற்ற பகுதி என் கால்களுக்கு இடையில் இருந்த களைகளில் சுருண்டிருந்தது.

சில அடிகள் தள்ளி என் கால்கள் தரையை அடைந்தபோது, நான் கடிபடாததைக் குறித்து தேவனுக்கு நன்றி செலுத்தினேன். நான் அறியாத மற்ற நேரங்களில் எத்தனை முறை அவர் என்னை பாதுகாத்திருப்பார் என்பதைக் குறித்து ஆச்சரியப்பட்டேன்.

தேவன் தன் ஜனத்தை காக்கிறவர். வாக்குத்தம்பண்ணப்பட்ட தேசத்தில் நுழைவதற்கு முன்பு மோசே இஸ்ரவேலர்களிடம்   “கர்த்தர்தாமே உனக்கு முன்பாகப் போகிறவர், அவர் உன்னோடே இருப்பார்; அவர் உன்னை விட்டு விலகுவதுமில்லை, உன்னைக் கைவிடுவதுமில்லை; நீ பயப்படவும் கலங்கவும் வேண்டாம் என்றான்” .  (உபாகமம் 31:8) அவர்கள் தேவனை காணவில்லை ஆயினும்கூட அவர் அவர்களுடன் இருந்தார்.
 
சில சமயங்களில் நம்மால் புரிந்துகொள்ளமுடியாத கஷ்டமான காரியங்கள் நடக்கின்றன, ஆனாலும் எண்ணிமுடியாதமுறை நாம் விழிப்புடன் இல்லாதபோதும் தேவன் நம்மை பாதுகாத்ததை நாம் பிரதிபலிக்கலாம்.

அவரது ஜனங்கள் மீது அவரது பரிபூரண, தெய்வீக பராமரிப்பு ஒவ்வொரு நாளும் உள்ளது என வேதம் நமக்கு நினைப்பூட்டுகிறது. அவர் எப்பொழுதும் நம்முடனே இருக்கிறார் (மத்தேயு 28:20).

பாதுகாப்பு மற்றும் அமர்ந்திருப்பது

உற்சாகமிக்க பாலகனான என் மகன் சேவியர், மதிய அமைதி நேரத்தை தவிர்த்தான். அமைதியாக இருப்பது பெரும்பாலும் தேவையற்ற, ஆனால் மிகவும் அத்தியாவசியமான தூக்கத்தில் போய் முடியும். எனவே அவன் இருக்கையில் வேகமாக அசைந்துக்கொண்டே இருப்பான், சாய்விருக்கையில் இருந்து சறுக்கி விளையாடுவான், தரையில் அங்கும் இங்கும் ஓடுவான், அமைதியை குலைக்க அறை முழுவதும் உருளுவான். “அம்மா, பசிக்கிறது… தாகமெடுக்கிறது… நான் குளியலறைக்கு செல்ல வேண்டும்… என்னை கட்டியணைக்க வேண்டும்” என கேட்டுக்கொண்டே இருப்பான்.

அமர்ந்திருப்பதன் நன்மைகளை புரிந்துகொள்வதால், கட்டியணைக்க அழைப்பதன் மூலம் நான் சேவியருக்கு உதவுவேன். என்னருகில் சாய்ந்து, அவன் தூங்குவான்.

என் ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையின் ஆரம்பகாலத்தில், எப்பொழுதும் செயல்பாட்டில் இருக்கும் என் மகனின் விருப்பத்தை நானும்  பிரதிபலித்தேன். ஓய்வில்லாத செயல்பாடுகள் என்னை அங்கீகரிக்கப்பட்டவராகவும், முக்கியமானவராகவும், கட்டுப்பாட்டில் இருப்பவராகவும் உணரவைத்தது. அதன் இரைச்சல்கள் எனது தோல்விகளையும், சோதனைகளையும் பற்றி அதிகமாக கவலைப்படுவதிலிருந்து என்னை திசைதிருப்பியது. ஓய்விற்கு என்னை ஒப்படைப்பது எனது பலவீனமான மனுஷிகத்தை மட்டுமே உறுதிப்படுத்தியது. எனவே நான் அமைந்திருப்பதையும், அமைதலாய் இருப்பதையும் தவிர்த்தேன். தேவன் என் துணை இல்லாமலும் காரியங்களை கையாளுவார் என்பதை சந்தேகித்தேன்.

எத்தனை பிரச்சனைகள் அல்லது நிச்சயமற்றதன்மைகள் நம்மை சூழ்ந்துகொண்டாலும் அவர் நமக்கு அடைக்கலமானவர். எதிரே உள்ள பாதை நீளமாக, பயமுறுத்துவதாக அல்லது மூழ்கடிக்கக்கூடியதாய் தோன்றினாலும் அவருடைய அன்பு நம்மை சூழ்ந்துகொள்கிறது. அவர் நமக்கு செவிக்கொடுகிறார், பதிலளிக்கிறார், நம்மோடு எப்பொழுதும் இருக்கிறார்…. இப்பொழுதும், எப்பொழுதும் நித்தியகாலமாகவும் (சங்கீதம் 91).

நாம் அமைதலாய் இருப்பதை பற்றிக்கொள்ளலாம், தேவனுடைய நிச்சயமான அன்பு மற்றும் மாறாத அவருடைய பிரசன்னத்தின் மீது நாம் சாய்ந்து கொள்ளலாம். நாம் அவரில் அமைதலாயும், இளைப்பாறவும் செய்யலாம், ஏனெனில் நாம் அவருடைய மாறாத உண்மைத்தன்மையின் தங்குமிடத்தின் கீழ் நாம் பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம்.

ஒருபோதும் விட்டுக்கொடுத்துவிடாதே

தங்கள் சொந்த மொழிகளில் வேதத்தை பெறவிரும்பிய, தங்களுடைய சபை மக்களின் போராட்டத்தை “காலம் கடந்தது, போர் நுழைந்தது” என்றுதான் தெற்கு சூடானின் கெலிகோ மக்களின் பாதிரியார் செமி நிகோ விவரிப்பார். உண்மையை சொல்லப்போனால், ஒரு வார்த்தைகூட கெலிகோ மொழியில் அதுவரைக்கும் அச்சடிக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. பல தசாப்தங்களுக்கு முன்பு பாதிரியார் நிகோ வின் பாட்டனார் வேதாகமத்தை மொழிபெயர்க்கும் வேலையை தைரியமாக தொடங்கினார். ஆனால் போரும், அமைதியின்மையும் அந்த முயற்சியை தடுத்துநிறுத்திக்கொண்டே இருந்தன. வடக்கு உகாண்டாவிலுள்ள தங்களுடைய அகதிகள் முகாம்கள் மற்றும் காங்கோ வின் ஜனநாயக குடியரசின் மீது தொடர் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டபோதிலும் பாதிரியாரும் அவருடன் அவருடைய சக விசுவாசிகளும் அந்த திட்டத்தை உயிர்ப்போடு வைத்திருந்தனர்.

அவர்களுடைய விடாமுயற்சி பலனளித்தது. ஏறக்குறைய முப்பது வருடங்களுக்கு பிறகு, ஒரு கிளர்ச்சியூட்டும் கொண்டாட்டத்தில் வேதாகம புதியஏற்பாடு கெலிகோவில் அகதிகளுக்கு கொடுக்கப்பட்டது. “கெலிகோவின் உத்வேகம் வார்த்தைகளுக்கும் அப்பாற்பட்டது,” என்று ஒரு திட்ட ஆலோசகர் சொல்கிறார்.

கெலிகோ மக்களின் அர்ப்பணிப்பு தேவன் யோசுவாவிடம் கோரிய நிலைத்தன்மையை பிரதிபலிப்பதாக உள்ளது. “இந்த நியாயப்பிரமாண புஸ்தகம் உன் வாயைவிட்டுப் பிரியாதிருப்பதாக; இதில் எழுதியிருக்கிறவைகளின்படியெல்லாம் நீ செய்யக் கவனமாயிருக்கும்படி இரவும் பகலும் அதைத் தியானித்துக்கொண்டிருப்பாயாக; அப்பொழுது நீ உன் வழியை வாய்க்கப்பண்ணுவாய் அப்பொழுது புத்திமானாயும் நடந்துகொள்ளுவாய்” (யோசுவா 1:8). தேவன் கூறியபடி சமமான விடாமுயற்சியுடன் கெலிகோ மக்கள் வேதாகமத்தின் மொழிபெயர்ப்பை அடைந்தனர். இப்பொழுது,“நீ அவர்களை முகாம்களில் காணும்போது அவர்கள் சிரிக்கிறார்கள்” என்றுஒரு மொழிபெயர்ப்பாளர் கூறுகிறார். வேதத்தை கவனிப்பதும் புரிந்துகொள்வதும் “அவர்களுக்கு நம்பிக்கையை அளிக்கிறது”. கெலிகோ மக்களை போல நாமும் வேதத்திலிருந்து வல்லமையையும்,ஞானத்தையும் தேடுவதை ஒருபோதும் விட்டுவிடக்கூடாது.