1859ம் ஆண்டு கோடையில், நயாகரா நீர்வீழ்ச்சியை ஒரு இறுக்கமான பாதையில் கடக்கும் முதல் நபராக மான்சியூர் சார்லஸ் ப்ளாண்டின் ஆனார் – இது அவர் நூற்றுக்கணக்கான முறை செய்யப் போகிறது. ஒருமுறை அவர் தனது மேலாளர் ஹாரி கோல்கார்டுடன் தனது முதுகில் ஏற்றிக் கொண்டு செய்தார். ப்ளாண்டின் கோல்கார்டுக்கு இந்த அறிவுறுத்தல்களைக் கொடுத்தார்: “பாருங்கள், ஹாரி… நீங்கள் இனி கோல்கார்ட் இல்லை, நீங்கள் ப்ளாண்டின்… நான் சாய்ந்து ஆடினால், என்னுடன் சேர்ந்து கொள்ளுங்கள். உங்களை நீங்களே சமநிலைப்படுத்த முயற்சிக்க வேண்டாம். நீங்கள் செய்தால், நாம் இருவரும் நமது மரணத்திற்கு செல்வோம்.”

பவுல், சாராம்சத்தில், கலாத்திய விசுவாசிகளிடம் கூறினார்: கிறிஸ்துவை விசுவாசிப்பதைத் தவிர, தேவனுக்கு பிரியமான ஒரு வாழ்க்கையை நீங்கள் வாழ முடியாது. ஆனால் இங்கே ஒரு நல்ல செய்தி – நீங்கள் செய்ய வேண்டியதில்லை! தேவனிடம் நம் வழியை சம்பாதிக்க எந்த முயற்சியும் அதை குறைக்காது. ஆகவே, நம்முடைய இரட்சிப்பில் நாம் செயலற்றவர்களா? இல்லை! கிறிஸ்துவிடம் ஒட்டிக்கொள்வதே நமது அழைப்பு. இயேசுவிடம் ஒட்டிக்கொள்வது என்பது பழைய, சுதந்திரமான வாழ்க்கை முறையை கொல்வது; நாம் இறந்துவிட்டோம் போல. எனினும், நான் இப்பொழுது மாம்சத்தில் பிழைத்திருக்கிறதோ, என்னில் அன்புகூர்ந்து எனக்காகத் தம்மைத்தாமே ஒப்புக்கொடுத்த தேவனுடைய குமாரனைப்பற்றும் விசுவாசத்தினாலே பிழைத்திருக்கிறேன் (கலா. 2:20).

 இன்று நாம் எங்கு இறுக்கமாக நடக்க முயற்சிக்கிறோம்? தண்ணீடம் கயிற்றில் நடந்து செல்ல தேவன் நம்மை அழைக்கவில்லை; அவருடன் ஒட்டிக்கொண்டு இந்த வாழ்க்கையை அவருடன் நடக்க அவர் நம்மை அழைத்தார்.