புதுமையான சமுதாயம்
லண்டன் பட்டணத்திலுள்ள டேட் நவீன அருங்காட்சியகத்தை நான் பார்வையிட்ட போது, ஒரு வித்தியாசமான கலை என் கண்களைக் கவர்ந்தது. இதனை பிரேஸில் நாட்டைச் சேர்ந்த சில்டோ மெரெல்ஸ் என்பவர் உருவாக்கினார். நூற்றுக்கணக்கான பழைய ரேடியோக்களால் உருவாக்கப்பட்ட இராட்சத கோபுரம் அது. ஒவ்வொரு ரேடியோவும் வெவ்வேறு அலைவரிசையில் செயல் பட்டுக்கொண்டிருந்தது. மொத்தத்தில், யாராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாத, விரும்பத்தகாத, குழப்பமான ஓசையை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது. மெரெல்ஸ், இந்த கலை கோபுரத்தை பாபேல் என்றழைத்தார்.
தலைப்பு பொருத்தமானது தான். வானத்தைத் தொடும் அளவுக்கு, முதல் பாபேல் கோபுரத்தை கட்டுவதற்கு மனிதன் முயற்சித்தபோது, தேவன் அவர்கள் பாஷையை தாறுமாறாக்கி, அதை தடைபண்ணிப் போட்டார் (ஆதி. 11:1-9). ஒருவர் பேசுவதை மற்றொருவர் அறியாத படியால், அவர்கள் பூமிமீதெங்கும் சிதறிப்போனார்கள். பாஷையின் அடிப்படையில் மனிதகுலம் பிரிவடைந்தது. (வச. 10-26) அதிலிருந்து ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ள நாம் போராடிக்கொண்டிருக்கின்றோம்.
இந்த கதையின் இரண்டாம் பகுதியில், பெந்தெகொஸ்தே நாளில், முதல் கிறிஸ்தவர்கள் பரிசுத்த ஆவியால் நிரப்பப்பட்ட போது, அந்நாட்களில் எருசலேமிற்கு வந்திருந்த வெவ்வேறு ஜனங்களின் பாஷைகளில் தேவனைத் துதிக்கும் படி செய்தார் (அப். 2:1-12). இந்த அற்புதத்தின் மூலம், அங்கு கூடிவந்திருந்த வெவ்வேறு நாட்டினரும், வெவ்வேறு பாஷையினரும் அந்த செய்தியை கேட்க முடிந்தது. அன்று பாபேலில் ஏற்பட்ட குழப்பம், இங்கு அதற்கு மாறாய் நடந்தது.
இன, மற்றும் கலாச்சார அடிப்படையில் பிரிந்து காணப்படும் இவ்வுலகிற்கு இது ஒரு நல்ல செய்தி. இயேசு கிறிஸ்துவின் மூலம், தேவன் சகல ஜாதிகளிலும், கோத்திரங்களிலும், ஜனங்களிலும், பாஷைக்காரரிலுமிருந்து வந்த ஒரு புதிய சமுதாயத்தை உருவாக்குகின்றார்.(வெளிப்படுத்தல் 7:9) நான் அந்த டேட் நவீன அருங்காட்சியகத்தில் நின்று கொண்டிருக்கையில், திடீரென அனைத்து ரேடியோக்களும் ஒரே அலைவரிசையை எடுத்து, அந்த அறையிலுள்ள அனைவரும் கேட்குமாறு, ‘‘அமேஸிங் கிரேஸ், ஹவ் சுவீட் த சவுண்ட்” என்ற பாடலைப் பாடினால் எப்படி இருக்கும்!
மிகவும் பாதுகாப்பான இடம்
வடக்கு கரோலினாவில் வில்மிங்க்டன் என்ற இடத்தை பிளாரன்ஸ் என்ற புயல், பேரழிவை ஏற்படுத்தும் வலிமையோடு தாக்கிய போது, என்னுடைய மகள் தன்னுடைய வீட்டை விட்டு வெளியேற ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தாள். புயலின் வலிமை தணிந்து விடும் என்று எண்ணி, கடைசி நேரம் வரை, அவள் தாமதித்துக் கொண்டேயிருந்தாள். இப்பொழுது வேக வேகமாய் சில முக்கிய பொருட்களை எடுக்க எண்ணி, எடுக்கலாம் எனத் திணறிக் கொண்டு, “வீட்டை விட்டு வெளியேறுவது இத்தனை கடினமானது என்று நான் நினைக்கவில்லை, நான் மீண்டும் இங்கு வரும் போது ஏதாகிலும் மீதி இருக்குமா என்றும் தெரியவில்லை” என்றாள்.
நம் வாழ்விலும் அநேக வழிகளில் புயல் நம்மைத் தாக்குகின்றது சூறாவளி, சுழல் காற்று, நிலநடுக்கம், வெள்ளம் என எதிர் பாராத பிரச்சனைகள் நம்முடைய திருமண வாழ்வை, குழந்தைகளை, உடல் நலத்தை, அல்லது பொருளாதாரத்தைத் தாக்கலாம். நாம் மிக விலையேறப் பெற்றதாகக் கருதுபவை, ஒரு நொடிப் பொழுதில் மறைந்து போகலாம்.
இத்தனை புயலின் மத்தியிலும், வேதாகமம் நமக்கொரு பாதுகாப்பான இடத்தைக் காட்டுகின்றது.”தேவன் நமக்கு அடைக்கலமும் பெலனும், ஆபத்துக்காலத்தில் அநுகூலமான துனையுமானவர். ஆகையால் பூமி நிலை மாறினாலும், மலைகள் நடுச் சமுத்திரத்தில் சாய்ந்து போனாலும்,… நாம் பயப்படோம்” (சங். 46:1-3).
இந்த சங்கீதத்தை எழுதியவரின் முன்னோர்கள், ஆரம்பத்தில் தேவனுக்கு உண்மையாய் பணிசெய்தனர், பின்னர், கர்த்தருக்கு விரோதமாகப் போராட்டம் பண்ணினதால் பூமி அதிர்ச்சியில் அழிந்து போயினர் (எண். 26:9-11). இதன் விளைவாக, அவர்கள் தாழ்மையையும், தேவனுடைய மகத்துவத்தையும், அவருடைய இரக்கத்தையும், நம்மை மீட்கும் அவருடைய அன்பையும் பற்றி புரிந்து கொண்டனர்.
துன்பங்கள் வரும், ஆனால் நம் தேவன் அவை எல்லாவற்றையும் விட நீடித்திருப்பவர். அவரிடம் ஓடி, அடைக்கலம் புகுவோர் அவரை யாராலும் அசைக்க முடியாது என்பதைக் கண்டு கொள்வர். என்றும் நிலைத்திருக்கும் அவருடைய அன்பின் கரத்தினுள்ளே சமாதானமாக தங்கும் இடத்தை நாம் கண்டு கொள்வோம்.
தலைமைத்துவம் பற்றிய வேதாகம பாடம், சென்னை மற்றும் மதுரையில்
யோசுவாவின் வாழ்க்கையிலிருந்து தலைமைத்துவத்தின் முக்கியத்துவத்தை குறித்து, திரு. நோயால் பெருமன் (துணைத் தலைவர், அவர் டெய்லி பிரட் மினிஸ்டரிஸ்) நமக்கு விளக்கயிருக்கிறார். நவம்பர் 9ஆம் தேதி சென்னையில் மற்றும் நவம்பர் 16ஆம் தேதி மதுரையில் நடக்கவிருக்கும் இவ்வேதாகம பாடத்திற்கு உங்களை அன்புடன் அழைக்கிறோம்.
குறிப்பு: பாடங்கள் ஆங்கிலத்தில் இருக்கும்
ஒப்புரவாகுதலின் கதவு
அயர்லாந்து தேசத்தில், டப்ளின் என்ற இடத்திலுள்ள தூய பேட்ரிக் பேராலயத்தில் ஒரு கதவு உள்ளது. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் நடைபெற்ற ஒரு கதையை, அது நமக்கு தெரிவிக்கின்றது. 1492ஆம் ஆண்டு, பட்லர் மற்றும் பிட்ஸ்ஜெரால்ட் ஆகிய இரு குடும்பத்தினரும், அவ்விடத்திலுள்ள ஓர் உயர் பதவிக்காக சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அச்சண்டையின் உச்சக்கட்டத்தில், பட்லர் குடும்பத்தினர் பேராலயத்தினுள் அடைக்கலம் புகுந்தனர். சண்டையை விட்டு விட்டு, சமாதானமாகிவிடும் படி கேட்டு, பிட்ஸ்ஜெரால்ட் குடும்பத்தினர் அங்கு வந்தனர். ஆனால் பட்லர்கள் கதவைத் திறக்க அஞ்சினர். பிட்ஸ்ஜெரால்டினர், கதவில் ஒரு துளையிட்டு, அதன் வழியே தம் கரத்தை உள்ளே நீட்டி, சமாதானத்தைக் கேட்டார். எனவே இரு குடும்பத்தினரும் ஒப்புரவாகினர், எதிரிகள் இருவரும் நண்பர்களானார்கள்.
கொரிந்து சபையினருக்கு அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதிய கடிதத்தில் ஒப்புரவாகுதலின் கதவைக் குறித்து எழுதுகின்றார். தேவன் தம்முடைய சொந்த முயற்சியினாலும், அளவற்ற அன்பினாலும் சிலுவை மரணத்தை ஏற்றுக்கொண்டதன் மூலம், பிதாவுக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள உடைந்து போன உறவை, மீண்டும் பெற்றுக்கொள்ளும்படி செய்தார். நாம் தேவனை விட்டு மிகவும் தூரமாய் போய் விட்டோம், ஆனால், அவருடைய இரக்கம் நம்மை அங்கேயே விட்டு விடவில்லை. நாம் மீண்டும் அவரோடு ஒப்புரவாகும்படி செய்தார். “தேவன் உலகத்தாருடைய பாவங்களை எண்ணாமல்” (2 கொரி. 5:19) தேவனுடைய நீதியை நிறைவேற்ற “பாவம் அறியாத அவரை நமக்காகப் பாவமாக்கினார் ” எனவே இயேசுகிறிஸ்துவைக் கொண்டு நம்மை தேவனோடு ஒப்புரவாக்கினார்”
(வச. 18, 21).
ஒருமுறை தேவனுடைய சமாதானத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட நாம், இந்தச் செய்தியை மற்றவர்களுக்கும் கொடுக்கவேண்டிய முக்கிய பொறுப்பினை பெற்றுள்ளோம். அவரை விசுவாசிக்கின்ற ஒவ்வொருவருக்கும் அன்பின் தேவன் தரும் மன்னிப்பிற்கும், மீட்பிற்கும் நாம் சாட்சிகளாய் இருக்கின்றோம்.