விசுவாசம், அன்பு மற்றும் நம்பிக்கை

பத்தாண்டுகள் என்னுடைய அத்தை அவர்களுடைய அப்பாவை (என் தாத்தாவை) தன் வீட்டில் வைத்து பராமரித்தார். அவர் நல்ல நிலையில் இருக்கும்போதே அவருக்கு சமைத்து, சுத்தம் செய்து அவருடைய எல்லா காரியங்களையும் பார்த்துக்கொண்டார். அவருடைய ஆரோக்கியம் குன்றியபோதும், அவருக்கு ஒரு செவிலியராக இருந்து தேவையான பணிவிடைகளைச் செய்தார்.

“உங்கள் விசுவாசத்தின் கிரியையையும், உங்கள் அன்பின் பிரயாசத்தையும், நம்முடைய கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவின்மேலுள்ள உங்கள் நம்பிக்கையின் பொறுமையையும்…நினைவுகூர்ந்து தேவனை ஸ்தோத்தரிக்கிறேன்” (1 தெச. 1:2,4) என்று தெசலோனிக்கேயர் சபைக்கு அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதின வார்த்தைகளுக்கு இந்த பெண்ணின் சேவை ஒரு நவீன முன்மாதிரி என்று சொல்லலாம்.

அன்புடனும் விசுவாசத்துடனும் என்னுடைய அத்தை பணியாற்றினார். அனுதினமும் அவர் காண்பித்த கரிசனை, இந்த அரிய பணிக்கு தேவன் தன்னை அழைத்துள்ளார் எனும் நம்பிக்கையில் விளைந்த பிரதிபலன். அவர்களது பிரயாசம், தகப்பன்மேலும் தேவன்மேலும் வைத்திருந்த அன்பினால் பிறந்த கனி.

நம்பிக்கையிலும் அவர்கள் பொறுமையாய் சகித்தார்கள். என் தாத்தா மிகவும் அன்பானவர், அவருடைய நலம் குன்றுவதை பார்க்க இயலாமல், அவரை பராமரித்திட, குடும்பம் மற்றும் நண்பர்களுடன் செலவிடும் நேரத்தைக் குறைத்து தன் போக்குவரத்தையும் குறைத்துக்கொண்டார். தேவன் அவர்களை அனுதினமும் பெலப்படுத்துவார் என்கின்ற விசுவாசமும், தாத்தாவுக்கு காத்திருக்கும் பரலோக நம்பிக்கையுமே அவர்கள் சகிப்பதற்கு உதவியது.

ஒரு உறவினரை கவனிக்கின்ற, பக்கத்து வீட்டாருக்கு உதவிசெய்கின்ற அல்லது தன்னார்வத்துடன் நேரத்தை கொடுக்கின்ற எந்தவொரு காரியமாக இருந்தாலும் தேவன் உங்களைச் செய்யும்படி சொன்ன காரியத்தில் நீங்கள் திடப்படுங்கள். உங்களுடைய பிரயாசமே விசுவாசம், நம்பிக்கை மற்றும் அன்பின் வல்லமையான சாட்சியாக வெளிப்படும்.

எதுவரைக்கும்?

லூயிஸ் காரோல் படைத்த (Alice in wonderland)) “அற்புததேசத்தில் ஆலிஸ்” எனும் கற்பனைக் கதையில் நாயகி ஆலிஸ் “என்றென்றும் என்றால் எதுவரையில்?” என்றதொரு கேள்வி எழுப்புவாள். அதற்கு அக்கதையில் வரும் வெள்ளை முயல், “சிலவேளைகளில் அது ஒரேயொரு வினாடியாகவும் இருக்கும்” என்று கூறும்.

என்னுடைய சகோதரன் டேவிட் திடீரென்று மரித்தபோது என் காலம் ஸ்தம்பித்ததாகவே உணர்ந்தேன். மரணத்திலிருந்து அவனுடைய நினைவுகூறலின் நாள்மட்டும், இழப்பும் துக்கவுணர்வும் அதிகரிக்கும் விதத்தில், நாட்கள் ஆமையைப் போல் நகர்ந்தன. ஒவ்வொரு வினாடியும் ஒரு யுகமாய் தோன்றியது.

மற்றுமொரு டேவிட் (தாவீது) இதே உணர்வுகளை தன் பாட்டினில் பதியவைக்கிறார். “கர்த்தாவே, எதுவரைக்கும் என்னை மறந்திருப்பீர், எதுவரைக்கும் உம்முடைய முகத்தை எனக்கு மறைப்பீர்? என் இருதயத்திலே சஞ்சலத்தை நித்தம் நித்தம் வைத்து, எதுவரைக்கும் என் ஆத்துமாவிலே ஆலோசனைபண்ணிக்கொண்டிருப்பேன்? எதுவரைக்கும் என் சத்துரு என்மேல் தன்னை உயர்த்துவான்? (சங். 13:1-2). இரண்டு வசனங்களிலே நான்கு தடவை அவர் ஆண்டவரை பார்த்து “எது வரைக்கும்?” என்று வினவுகிறார். சில சமயம், வாழ்க்கையில் நாம் படும் பாடுகளுக்கு முடிவே இல்லையா என்றுகூட தோன்றும்.

இந்த மனவேதனையின் நடுவில்தான் நம் பரம தந்தையின் சமூகமும் கரிசனையும் நம்மை தாங்குகிறது. தாவீது ராஜாவைப்போல் நாமும் நம்முடைய வேதனை மற்றும் இழப்புகளுடன், கர்த்தர் நம்மைவிட்டு விலகுவதில்லை, நம்மைக் கைவிடுவதில்லை (எபி. 13:5) எனும் வாக்குத்தத்தின்மேல் நம்பிக்கை வைத்து அவரை அணுகலாம். சங்கீதக்காரனும் இதை அறிந்திருந்ததினால், தன் புலம்பலின் பாடலை நம்பிக்கையின் வெற்றிமுழக்கமாக மாற்றுகிறார்: “நான் உம்முடைய கிருபையின்மேல் நம்பிக்கையாயிருக்கிறேன்; உம்முடைய இரட்சிப்பினால் என் இருதயம் களிகூரும் (சங். 13:5).

முடிவுக்கே வராது என்று தோன்றும் போராட்ட பாதைதனில் அவருடைய அளவில்லா அன்பு நம்மை சுமந்து செல்லும். அவருடைய இரட்சிப்பில் நாம் களிகூரலாம் (சங். 13:5).

ஜெபத்தினாலேயன்றி…

புற்றுநோய்க்கு சிகிச்சை பெற்று வந்த என் சிநேகிதி ஒருமுறை நள்ளிரவில் என்னை தொடர்புகொண்டாள். தேம்பிதேம்பி அழுத அவளுடைய கண்ணீருடன் என் கண்ணீரையும் சேர்த்து அமைதியாக அவளுக்காக வேண்டினேன்.: நான் என்ன செய்யட்டும் ஆண்டவரே?

அவளுடைய குமுறல்கள் என் உள்ளத்தை கசக்கி பிழிந்தன. அவளுடைய வேதனையை போக்கவோ, சூழ்நிலையை மாற்றவோ, அவளை தைரியப்படுத்தவோ என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை. ஆனால் யார் அவளுக்கு உதவமுடியும் என்பதை நான் அறிந்திருந்தேன். என்னுடைய சிநேகிதியுடன் இணைந்து நானும் கண்ணீர்விட்டு என் ஜெபத்தில் திரும்ப திரும்ப “இயேசு, இயேசு” என்றே முனகிக்கொண்டிருந்தேன்.

அவளுடைய அழுகுரல் மெல்லக் குறைந்து விசும்புலாக மாறி பின்பு அமைதி நிலவியது. “அவள் உறங்கிவிட்டாள்” என்று சொன்ன அவளுடைய கணவன். “நாளை மறுபடியும் அழைக்கிறோம்” என்றார்.

தொலைபேசியை வைத்துவிட்டு, என் தலையணையை கண்ணீர் ஜெபத்தால் நனைத்தேன்.

சுவிசேஷகனாகிய மாற்கு, தனக்கன்பான ஒருவருக்கு உதவிசெய்ய விரும்பினவரைப் பற்றி எழுதுகிறார். கலங்கிய தகப்பன் கஷ்டப்படும் தன் மகனை இயேசுவண்டை அழைத்துவந்தார் (மாற். 9:17). சூழ்நிலைகளின் அகோரத்தை (வச. 20-22) விவரிக்கும்போதே, தன்னுடைய அவநம்பிக்கையை அறிக்கைசெய்து, இயேசு தன் அவிசுவாசத்தை போக்கவேண்டும் என்று கேட்டார் (வச. 24). இயேசு காரியங்களைத் தன் கையில் எடுத்த அந்த வேளையில்தானே தகப்பன், மகன் இருவரும் ஒரு விடுதலை, நம்பிக்கை மற்றும் சமாதானத்தை அனுபவித்தனர் (வச. 25-27).

நமக்கு அன்பானவர்கள் பாடுபடும்போது, அவர்களுக்கு நல்ல விஷயங்களைச் செய்யவேண்டும், சரியான வார்த்தைகளைக் கூறவேண்டும் என்று விரும்புவது இயல்புதான் ஆனாலும், உண்மையாய் நமக்கு உதவிசெய்யக்கூடிய ஒருவர் உண்டானால், அது இயேசு கிறிஸ்து மாத்திரமே. இயேசுவை நோக்கி அபயமிடும்போது, அவரை விசுவாசிக்கவும் அவருடைய வல்லமையின் பிரசன்னத்தில் நம்பிக்கையாய் இருக்கவும் நமக்கு அவர் உதவுகிறார்.

விட்டுச்செல்லும் மாதிரி

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக, எங்களுடைய மகன்களுடன் சால்மன் ஆற்றங்கரையில் உள்ள “திரும்பி வரமுடியாத ஆறு” (“River of No Return”) எனும் பெயர் கொண்டகைவிடப்பட்ட பண்ணை ஒன்றில் ஒரு வாரமளவும் தங்கினோம்.

ஒரு நாள், பண்ணையை சுற்றிப்பார்க்கையில், மரப்பலகையில் பெயர்பதிந்திருந்த பழம்பெரும் கல்லறை ஒன்றைக் கண்டேன். காலப்போக்கில், பலகையில் இருந்த குறிப்புகள் முற்றுமாய் அழிந்திருந்தது. யாரோ ஒருவர் வாழ்ந்தார், மரித்தார் – இப்போது மறக்கப்பட்டார். அந்த கல்லறை காட்சி ஒருவிதத்தில் எனக்கு கவலையளித்தது. வீட்டுக்குத் திரும்பியதும், அந்த இடம் மற்றும் பண்ணையின் வரலாற்றை வாசிக்கலானேன். ஆனாலும், அந்த கல்லறையில் புதைக்கப்பட்ட நபரைப் பற்றிய எந்த தகவலையும் பெறமுடியவில்லை.

நம்மில் சிறப்புற வாழ்ந்தவர்கள் நூறாண்டு காலம் நினைவுகூறப்படுவார்கள் என்று சொல்வதுண்டு. எஞ்சினோர் எளிதில் மறக்கப்படுவர். கடந்த தலைமுறையினரை குறித்த நினைவுகள், குறிப்பாக அந்த மரப்பலகை எழுத்துகளை போல் சீக்கிரம் மறைந்துபோகும். ஆனாலும் நம்முடைய மரபு தேவனுடைய குடும்பத்தின் மூலமாகத் தொடர்ந்துகொண்டே வருகிறது. நம் வாழ்நாட்களிலே நாம் தேவனையும், மற்றவர்களையும் அன்புகூர்ந்த சரித்திரம் தொடர்கிறது. மல்கியா 3:16-17, நமக்கு சொல்வது,
“…கர்த்தருக்குப் பயந்தவர்களுக்காகவும் அவருடைய நாமத்தைத் தியானிக்கிறவர்களுக்காகவும் ஞாபகப்புஸ்தகம் ஒன்று அவருக்கு முன்பாக எழுதப்பட்டிருக்கிறது. என் சம்பத்தை நான் சேர்க்கும் நாளிலே அவர்கள் என்னுடையவர்களாயிருப்பார்கள் என்று சேனைகளின் கர்த்தர் சொல்லுகிறார்.

தாவீதைப் பற்றி பவுல் குறிப்பிடுகையில், “தாவீது தன் காலத்திலே தேவனுடைய சித்தத்தின்படி அவருக்கு ஊழியஞ்செய்தபின்பு நித்திரையடைந்து.. (அப். 13:36) என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. அவரைப் போலவே, நாமும் தேவன்மேல் அன்புகூர்ந்து நம்முடைய தலைமுறையில் நாம் தேவனுக்கு ஊழியம் செய்துவிட்டு நினைக்கப்படுவதை அவரிடம் விட்டுவிடுவோம். “அவர்கள் என்னுடையவர்களாயிருப்பார்கள்” என்று கர்த்தர் சொல்லுகிறார்.