என் தோழி, அநேக ஆண்டுகள், சமாதானத்தையும் மனநிறைவையும் தேடி அலைந்ததாக என்னிடம் பகிர்ந்துகொண்டாள். அவளும் அவளுடைய கணவனும் சேர்ந்து ஒரு வெற்றிகரமான தொழிலை நடத்திவந்தார்கள். அதன் மூலம் ஓரு பெரிய வீட்டையும், ஆடம்பரமான ஆடைகளையும், விலையுர்ந்த நகைகளையும் அவளால் வாங்க முடிந்தது. ஆனால், சமாதானத்திற்காக ஏங்கிக்கொண்டிருந்த அவள் இருதயத்தை அவளுடைய ஆஸ்திகள் திருப்திப்படுத்தவில்லை, செல்வாக்குமிக்க நண்பர்களின் நட்பும் திருப்திபடுத்தவில்லை. பிறகு ஓர் நாள் அவள் விரக்தியடைந்து மனந்தளர்ந்து இருந்தபொழுது, அவளுடைய தோழி ஒருத்தி இயேசு கிறிஸ்துவின் நற்செய்தியை குறித்து அவளுக்கு கூறினாள். அன்று, அவள் சமாதானப் பிரபுவை கண்டடைந்தாள். அப்பொழுது உண்மையான சமாதானம் மற்றும் மனநிறைவு குறித்த அவளுடைய புரிதல் முற்றிலும் மாறியது.

இயேசு தன்னுடைய சீஷர்களோடு உணவருந்திய கடைசி இராப்போஜனத்திற்கு பிறகு, சமாதானம் நிறைந்த வார்த்தைகளினால், சீக்கிரத்தில் நிகழக்கூடிய சம்பவங்களாகிய, ‘தன் மரணம்’, ‘உயிர்த்தெழுதல்’ மற்றும் ‘பரிசுத்த ஆவியானவரின் வருகை’ குறித்து தன் சீஷர்களுடன் பகிர்ந்து, அவர்களை ஆயத்தப்படுத்தினார் (யோவா. 14). இவ்வுலகம் தரமுடியாத சமாதானத்தைக் குறித்து விவரித்த இயேசு, அதை துன்பத்தின் மத்தியிலும் தன் சீஷர்கள் கண்டடைய கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என விரும்பினார்.

தன்னுடைய மரணத்திற்கு பிறகு சீஷர்கள் அனைவரும் பயத்தோடு இருந்தபோது, உயிர்த்தெழுந்த இயேசு, “அவர்கள் மத்தியில் பிரசன்னமாகி “உங்களுக்கு சமாதானம்!” என்று வாழ்த்துரைத்தார் (யோவா. 2௦:19). அவர் நமக்காக சிலுவையிலே செய்து முடித்தவற்றின் மூலம், நாம் எவ்வாறு இளைப்பாறுதலுக்குள் கடந்து செல்லலாம் என்னும் புரிதலை, இப்பொழுது அவர் தம்முடைய சீஷர்களுக்கும் நமக்கும் அளிக்கமுடியும். அப்புரிதல், நிலைமாறிக் கொண்டேயிருக்கும் நம்முடைய உணர்வுகளை விட, வலிமையான ஒரு திடநம்பிக்கையை நமக்களிப்பதை நாம் அறிந்துக்கொள்ளலாம்.