ஏழாம் கல்லறையில் உள்ள பொக்கிஷம்

1932ஆம் ஆண்டு ஆக்ஸகாவில் (Oaxaca) உள்ள மான்டே ஆல்பன் (Monte Alban) என்னும் இடத்திலுள்ள ஏழாம் கல்லறையை மெக்ஸிகன் நாட்டு தொல்பொருள் ஆய்வாளர் அல்போன்சோ காசோ (Alfonso Caso) கண்டு பிடித்தார். “மான்டே ஆல்பனின் பொக்கிஷம்” என்று அவர் பெயர் சூட்டிய நூற்றுக்கும் அதிகமான ஸ்பானிய காலத்திற்கும் முந்தைய ஆபரணங்கள் உட்பட நானூறுக்கும் அதிகமான தொல்பொருள்களை கண்டுபிடித்தார். இது மெக்ஸிகன் நாட்டு தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியின் மகத்தான கண்டு பிடிப்புகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. மிக சுத்தமான பச்சை மாணிக்க கல்லினால் செய்யப்பட்ட குவளையை கையில் பிடித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது, காசோவிற்கு எவ்வளவு உற்சாகமாக இருந்திருக்கும் என்பதை நாம் கற்பனை தான் செய்து பார்க்க முடியும்.

தங்கத்தையும், படிகக்கல்லையும் காட்டிலும் மிகவும் விலையேறப்பெற்ற பொக்கிஷத்தைக் குறித்து சங்கீதக்காரன் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே எழுதியுள்ளான். “மிகுந்த கொள்ளையுடைமையைக் கண்டுபிடிக்கிறவன் மகிழுகிறது போல, நான் உமது வார்த்தையின் பேரில் மகிழுகிறேன்” (சங். 119:162) என்று கூறியுள்ளான். தேவனுடைய கட்டளைகளும், வாக்குத்தத்தங்களும் எவ்வளவு விலையேறப்பெற்றவை என்பதை அவன் அறிந்திருந்த படியினால், ஒரு மாவீரனின் வெற்றிக்கரங்களில் வந்து சேரும் மகத்தான பொக்கிஷத்தோடு அதை ஒப்பிட்டு கூறுகிறான்.

ஏழாம் கல்லறையில் தான் கண்டுபிடித்த பொக்கிஷங்களுக்காக இன்றும் நாம் காசோவை நினைவுகூருகிறோம். ஆக்ஸகாவிலுள்ள அருங்காட்சியத்திற்கு சென்றால், அவற்றை கண்டுகளிக்கலாம். ஆனால், சங்கீதக்காரனின் பொக்கிஷமோ நமது விரல் நுனிகளில் உள்ளது. தினந்தோறும் வேதத்திலிருந்து வாக்குத்தத்தங்கள் என்னும் வைரங்களையும், நம்பிக்கை என்னும் மாணிக்கக் கற்களையும், ஞானம் என்னும் மரகதக் கற்களையும், நாம் கண்டடையதக்க மிக பெரிய பொக்கிஷம், இவ்வேதத்தின் ஆசிரியராகிய இயேசுவே.

நம்மை வளப்படுத்தக்கூடிய மிகப்பெரிய பொக்கிஷம் இதுவே, என்கிற நம்பிக்கையுடன் நாம் கருத்தாய் தேடக்கடவோம். ஏனெனில், சங்கீதக்காரன் சொன்னது போல, “உம்முடைய சாட்சிகளை நித்திய சுதந்தரமாக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன், அவைகளே என் இருதயத்தின் மகிழ்ச்சி” (வச. 111).

கேட்பவர்களும், செயல்படுத்துகிறவர்களும்

ஊழியக்காராகிய என் கணவருக்கு, இரவு நேரத்தில் தொலைபேசியில் அழைப்பு வந்தது. எங்கள் சபையிலே ஜெப வீரராக இருந்த மூதாட்டி ஒருவர் மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டார். அவருக்கு 70 வயதிற்கு மேலிருக்கும். அவர் தனியாக வாழ்ந்து வந்தார். எதுவும் சாப்பிடவும், குடிக்கவும் முடியாத அளவிற்கு சுகவீனமாய் இருந்தார். மேலும் அவரால் பார்க்கவோ, நடக்கவோ இயலவில்லை. அவர் பிழைப்பாரோ அல்லது மரித்து விடுவாரோ என்று விளங்காமல், அவருடைய நல் வாழ்விற்காக தேவனிடம் அவருடைய இரக்கத்தையும், உதவியையும் நாடினோம். அவர்களை கவனித்துக் கொள்வதற்காக உடனடியாக சபையிலே ஒரு செயல்திட்டம் வகுத்து, இருபத்தினான்கு மணிநேரமும் அவர்களோடு யாராவது ஒருவர் இருக்கும்படியாக செயல்படுத்தப்பட்டது. இதனால், அவருக்கு மாத்திரம் சேவை செய்வதோடல்லாமல் கிறிஸ்தவ அன்பை அங்குள்ள மற்ற வியாதியஸ்தர்களுக்கும், அவர்களை விசாரிக்க வந்தவர்களுக்கும், மருத்துவ ஊழியர்களுக்கும் காண்பிக்க முடிந்தது.

சபையானது திக்கற்றவர்களுக்கு உதவுமாறு ஆதி கிறிஸ்தவர்களுக்கு யாக்கோபு தான் எழுதிய கடிதத்தில் அவர்களை உற்சாகப்படுத்துகிறார். விசுவாசிகள், கேட்பதோடு மாத்திரம் நின்று விடாமல், தாங்கள் கேள்விப்பட்டதை செயல்படுத்தும்படியாக அவர் விரும்பினார் (1:22-25). ஆதி நாட்களில், அனாதைகளையும், விதவைகளையும் கவனிக்க வேண்டியது (வச. 27) அவரவர் குடும்பங்களின் கடமையாக கருதப்பட்டது. அதாவது, அனாதைகளும், விதவைகளும் அவர்கள் குடும்பத்தையே எல்லாவற்றிக்கும் எதிர்பார்த்திருந்த பெலவீனமான ஒரு கூட்டம். ஆகவே தான் யாக்கோபு அவர்களை விசாரிக்குமாறு கூறகிறார்.

நம்முடைய சபையிலோ அல்லது சமுதாயத்திலோ பாரமாக கருதப்படுகிறவர்களுக்கு நாம் எப்படி பதிலளிக்கிறோம்? விதவைகளையும், திக்கற்ற பிள்ளைகளையும் விசாரிப்பது நம்முடைய விசுவாச வாழ்வின் அதிமுக்கியமான அங்கமாக நாம் கருதுகிறோமா? தேவையில் இருக்கும் மக்களுக்கு உதவி செய்ய நம் முன் இருக்கும் சந்தர்ப்பங்களை காண நம் கண்களை தேவன் திறந்தருளுவாராக.

அமைதியான உரையாடல்கள்

நீங்கள் எப்பொழுதாவது உங்களிடமே பேசிக்கொள்வதுண்டா? நான் வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது சில சமயங்களில் அவ்வேலையிலுள்ள தவறுகளை சரி செய்வதற்கான வாய்ப்புகளை சத்தமாக நான் என்னிடமே சொல்லிக்கொள்வேன். பொதுவாக நான் என் கார் இஞ்சின் மூடிக்கடியில் (Bonnet / hood) இருக்கும் பொழுது இது நடக்கும். நம்மிடமே நாம் பேசிக்கொள்ளும் பழக்கம் அன்றாட வழக்கமாக நம் அனைவருக்கும் இருந்தாலும், என்னுடைய ‘உரையாடலை’ யாரவது கேட்க நேர்ந்தால் எனக்கு சங்கடமாக இருக்கும்.

சங்கீதப் புஸ்தகத்திலுள்ள சங்கீதக்காரர்கள் பொதுவாக அவர்களிடமே அவர்கள் பேசிக்கொள்வார்கள். 116வது சங்கீதத்தின் ஆசிரியரும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. ஏழாம் வசனத்தில், “என் ஆத்துமாவே, கர்த்தர் உனக்கு நன்மை செய்தபடியால், நீ உன் இளைப்பாறுதலுக்குத் திரும்பு” என்று எழுதுகிறார். கடந்த காலத்திலே தேவன் தமக்கு பாராட்டின கிருபையையும், நீதியையும் தனக்குத்தானே நினைவூட்டிக் கொள்வது நிகழ்காலத்திற்கு ஏற்ற ஆறுதலும், துணையுமாகும். இப்படிப்பட்ட “உரையாடல்களை” நாம் அதிகமாக சங்கீதப் புஸ்தகத்தில் காணலாம். 103வது சங்கீதத்தில், தாவீது, “என் ஆத்துமாவே, கர்த்தரை ஸ்தோத்திரி; என் முழு உள்ளமே, அவருடைய பரிசுத்த நாமத்தை ஸ்தோத்திரி
(வச. 1) என்று தன்னிடமே கூறிக்கொள்கிறான். மேலும், 62ம் சங்கீதம் 5ம் வசனத்திலே, “என் ஆத்துமாவே, தேவனையே நோக்கி அமர்ந்திரு; நான் நம்புகிறது அவராலே வரும்” என்று தன்னைத்தானே திடப்படுத்துகிறார்.

தேவன் உண்மையுள்ளவர் என்பதையும், அவரின் மேல் உள்ள நம்முடைய நம்பிக்கையையும் நமக்கு நாமே நினைவுகூர்வது நல்லது. சங்கீதக்காரனைப் பின்பற்றி, கர்த்தர் நமக்கு செய்த நன்மைகளை சொல்லி நன்றி செலுத்தலாம். அப்படி செய்யும் பொழுது, நாம் பெலனடைவோம். கடந்த காலத்திலே நமக்கு உண்மையுள்ளவராய் இருந்த தேவன், நம்முடைய எதிர்காலத்திலும் அவருடைய அன்பை விளங்கச் செய்வார்.

400 மைல்களுக்கு அப்பால் கண்ட காட்சி

“முதல் முறை நான் விண்வெளிக்கு சென்ற பொழுது, பூமியை குறித்ததான என்னுடைய கண்ணோட்டம் வியத்தகு வண்ணம் மாறியது,” என்று விண்வெளி வீரர் சார்லஸ் ஃபிராங்க் போல்டன் ஜூனியர் (Charles Frank Bolden Jr.) கூறினார். பூமியிலிருந்து நானூறு மைல்களுக்கு அப்பால், எல்லாம் அமைதியாகவும், அழகாகவும் அவருக்கு காட்சியளித்தது. ஆனால் மத்திய கிழக்கு நாடுகளை கடந்து சென்றபொழுது, அங்கு நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் சச்சரவுகளை நினைவு கூர்ந்த பொழுது, “நிஜம் அவரை உலுக்கியது.” அத்தருணத்தைக் குறித்து தயாரிப்பாளர் ஜாரெட் லேடோ (Jared Leto) பேட்டிகண்ட பொழுது, அத்தருணத்திலே, பூமி எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்ற உணர்வும், அதை செவ்வைப்படுத்த வேண்டும் என்ற வைராக்கியத்தையும் உணர்ந்ததாக தெரிவித்தார்.

இயேசு பெத்லகேமிலே பிறந்த பொழுது, இந்த பூமி தேவன் விரும்பிய வண்ணம் இருக்கவில்லை. ஒழுக்கமின்றி, ஆவிக்குரிய இருளில் இருந்த நம் அனைவருக்கும், இயேசு, ஜீவனையும், வெளிச்சத்தையும் கொண்டு வந்தார் (யோவா. 1:4). இந்த உலகம் அவரை அறிந்துகொள்ளவில்லை என்றாலும், “அவருடைய நாமத்தின்மேல் விசுவாசமுள்ளவர்களாய் அவரை ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் எத்தனைபேர்களோ, அத்தனைபேர்களும் தேவனுடைய பிள்ளைகளாகும்படி, அவர்களுக்கு அதிகாரங்கொடுத்தார்” (வச. 12).

குடும்பங்களில் பிரிவினைகள் ஏற்படும் பொழுது, பிள்ளைகள் பட்டினியாய் இருக்கும் பொழுது, உலகத்தில் யுத்தங்கள் ஏற்படும் பொழுது, மொத்தத்தில் நம்முடைய வாழ்வு இருக்க வேண்டிய வண்ணம் இல்லாத பொழுது, நமக்கு மிகுந்த வருத்தம் ஏற்படுகிறது. ஆனால் நாம் அனைவரும் கிறிஸ்துவின் மேல் விசுவாசம் வைத்து, ஒரு புதிய வழியில் பயணிக்க முடியும் என்று தேவன் நமக்கு வாக்களிக்கிறார்.

உலக இரட்சகராகிய இயேசு, தம்மை ஏற்றுக்கொண்டு, பின்பற்றுகிற அனைவருக்கும் தன் ஜீவனையும், வெளிச்சத்தையும் ஈவாகக் கொடுக்கிறார் என்பதை இந்த கிறிஸ்துமஸ் காலம் நமக்கு நினைவூட்டுகிறது.