“திறமை” மற்றும் “சாமர்த்தியம்” என்னும் பண்புகளின் முக்கியத்துவத்தை தன்னுடைய “ஆவிக்குரிய தலைமைத்துவம்” என்னும் புத்தகத்தில் ஜெ. ஆஸ்வல்டு சான்டர்ஸ் (J. Oswald Sanders) ஆராய்ந்துள்ளார். “இந்த இரண்டு வார்த்தைகளை ஒருங்கிணைக்கும் நோக்கம், எதிர்மறையான கண்ணோட்டங்களைக் குற்றப்படுத்தாமல், அதே சமயம் தமது கொள்கையையும் விட்டுக்கொடுக்காமலும் சமரசம் செய்யும் திறனை வெளிப்படுத்துவதே ஆகும்” என சான்டர்ஸ் கூறுகிறார்.

பவுல், ரோமாபுரியில் வீட்டிலேயே சிறைக் கைதியாக இருந்த பொழுது, பிலேமோன் என்னும் தன்னுடைய எஜமானிடமிருந்து தப்பியோடி வந்த ஒநேசிமு என்னும் அடிமைக்கு ஆவிக்குரிய வழிகாட்டியும் நெருங்கிய நண்பருமானார். இந்த ஒநேசிமசை கிறிஸ்துவுக்குள் சகோதரனாக ஏற்றுக்கொள்ளும்படி, கோலோசே பட்டணத்து சபையின் தலைவர்களுள் ஒருவரான பிலேமோனுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், திறமையையும் சாமர்த்தியத்தையும் பவுல் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். “நீர் செய்யத்தக்கதை உமக்குக் கட்டளையிடும்படிக்குக் கிறிஸ்துவுக்குள் நான் துணியத்தக்கவனாயிருந்தாலும், அப்படிச் செய்யாமல், அன்பினிமித்தம் மன்றாடுகிறேன். எனக்கு அவன் (ஒநேசிமு) பிரியமான சகோதரனானால், உமக்கு சரீரத்தின்படியேயும் கர்த்தருக்குள்ளும் எவ்வளவு பிரியமுள்ளவனாயிருக்கவேண்டும்” (பிலே. 9,16) என்று மன்றாடினார்.

ஆதி திருச்சபையிலே மிகவும் மரியாதைக்குரிய தலைவரான பவுல், இயேசுவை பின்பற்றி வருபவர்களுக்கு அநேக சமயங்களில் தெளிவான கட்டளைகளை அளிப்பார். ஆனால், இந்த காரியத்திலோ சமத்துவம், நட்பு மற்றும் அன்பின் அடிப்படையில் பிலேமோனிடம் மன்றாடுகிறார். “ஆனாலும் நீர் செய்யும் நன்மையைக் கட்டாயத்தினாலல்ல, மனப்பூர்வமாய்ச் செய்யதக்கதாக, நான் உம்முடைய சம்மதியில்லாமல் ஒன்றும் செய்ய எனக்கு மனதில்லை” (வச. 14) என்றெழுதினான்.

நம்முடைய எல்லா உறவுகளிலும் ஒற்றுமையையும், கொள்கையையும் பாதுகாக்க அன்பின் ஆவியை நாடுவோம்