பகிர்வதற்கு ஏற்றது

நான் இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்ட பின்பு, எனது தாயாருக்கு சுவிசேஷம் அறிவித்தேன். இயேசுவை ஏற்றுக்கொள்வர் என நான் எதிர்பார்க்க, அவரோ ஒருவருடமாய் என்னோடு பேசவில்லை. கிறிஸ்தவர்களுடன் அவருக்கு ஏற்பட்ட சில மனவருத்தத்தினால், அவர்களை அவர் நம்புவதில்லை. அவருக்காய் நான் ஜெபித்து, வாராவாரம் அவரை சந்தித்தேன். பரிசுத்த ஆவியானவர் என்னை தேற்றினார். தாயாரோ மௌனமாகவே இருந்தார். கடைசியாய் அவர் என் தொலைபேசி அழைப்பிற்கு பதிலளிக்க துவங்க, நான் அவரை நேசிக்கவும், வாய்ப்பு கிட்டும்போதெல்லாம் அவருக்கு இயேசுவைக் குறித்து சொல்ல ஆரம்பித்தேன். நாங்கள் ஒப்புரவாகி, சில மாதங்களுக்கு பின், நான் மாறிவிட்டதாக என் தாயார் கூறினார். ஏறத்தாழ ஒரு வருடம் கழித்து, என் தாயார் இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்டார். அதினால் எங்கள் உறவு இன்னும் ஆழமானது.
கிறிஸ்தவர்களுக்கு கிறிஸ்து என்னும் மேன்மையான பரிசு கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. பவுல் அப்போஸ்தலர், “அவரை அறிகிற அறிவின் வாசனையை” (2 கொரிந்தியர் 2:14) பிரசித்தப்படுத்தவேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறார். அதாவது சுவிசேஷத்தைக் கேட்கிறவர்களுக்கு சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கிறவர்கள் கிறிஸ்துவின் சுகந்த வாசனையாய் இருக்கிறார்கள் என்றும் அதை நிராகரிப்பவர்கள் மரணத்தைத் தெரிந்துகொள்ளுகிறார்கள் என்றும் அறிவிக்கிறார் (வச.15-16).
நாம் இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்ட பின்பு, மற்றவர்களை நேசித்து அவர்களின் வாழ்வை மாற்றக்கூடிய சத்தியத்தை பறைசாற்றும் பாக்கியத்தை நாம் பெற்றிருக்கிறோம். கடினமான மற்றும் தனிமையான தருணங்களிலும் கூட நம் தேவையை அவர் சந்திப்பார் என்று நாம் அவரை நம்பலாம். எந்த விளைவுகளை ஏற்படுத்தினாலும் சரி, சுவிசேஷத்தை பகிர்வது எப்போதுமே ஏற்றது

அன்புசெய்ய துணியலாம்

காரணமேயின்றி என் தோழி எங்கள் பத்தாண்டுகால நட்பை முறித்தபோது, ஜனங்களிடம் நெருங்கிப் பழக தடுமாறும் என் பழைய பழக்கத்திற்கு மீண்டும் திரும்பினேன். என் துயரத்தில் பழகிக் கொண்டிருக்கையில், சி.ஸ்.லூயிஸ் எழுதிய “தி ஃபோர் லவ்ஸ்” (The Four Loves) என்ற புத்தகத்தை சிதைந்த நிலையில் என் அலமாரியிலிருந்து எடுத்தேன். அதில் லூயிஸ், அன்பானது பாதிப்புக்குள்ளாக்கப்பட வேண்டியதே என்ற ஆழமான சிந்தனையைச் சொல்கிறார். ஒருவர் அன்புகாட்ட துணியும்போது அவருக்கென்று “பாதுகாப்பான முதலீடு என்று ஒன்றுமில்லை” என்கிறார். ஒருவர் ஒன்றை நேசிக்கையில், அவர் இருதயம் காயப்படும், உடையும் என்று அவர் குறிப்பிடுகிறார். இதை வாசித்தபின், பேதுரு தன்னை மூன்றுமுறை மறுதலித்த பின்னரும் (யோவான் 18:15-27), இயேசு தம் உயிர்தெழுதலுக்கு பின், மூன்றாம் முறை தம் சீஷருக்கு தரிசனமானதை (யோவான் 21-1-14) வாசிக்கும் என் அணுகுமுறையை முற்றிலும் மாற்றியது. இயேசு, “யோனாவின் குமாரனாகிய சீமோனே, இவர்களிலும் அதிகமாய் நீ என்னிடத்தில் அன்பாயிருக்கிறாயா என்றார்” (21:15).

மறுதலிக்கப்பட்ட பின்னரும் இயேசு பேதுருவிடம், துணிவோடு பேசினார்; தயங்கவில்லை. சுயநலமில்லாமல் உறுதியாய் பேசினார். அதில் பெலவீனமோ, விரக்தியோ இல்லை. அன்புகாட்ட தாம் விரும்புவதை உறுதிப்படுத்துவதற்கு, அவர் கருணையை வெளிக்காட்டினாரேயன்றி கோபத்தையல்ல.

“என்னை நேசிக்கிறாயா என்று அவர் மூன்றாந்தரம் தன்னைக் கேட்டபடியினாலே, பேதுரு துக்கப்பட்டு” (வச. 17) என்று வேதம் சொல்லுகிறது. ஆனால் பேதுரு தம்மை பின்பற்றுவதின் மூலமும் (வச. 19), மற்றவர்களை நேசிக்கும்படியாய் சொல்லும்போதும் (வச. 15–17), அவர் தம்முடைய சீஷர்கள் அனைவரையும் நிபந்தனையின்றி நேசிக்க பொதுவாக அழைப்புக் கொடுக்கிறார். “நீ என்னை நேசிக்கின்றாயா?” என்று இயேசு கேட்கையில், அதற்கு நாம் ஒவ்வொரும் பதிலளிக்க வேண்டும். நம் பதிலே நாம் பிறரை நேசிக்கும் விதத்தில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும்.

தேவனின் பேரன்பு

என் தோழி, வாலிப பெண்களுக்கான கருத்தரங்கு ஒன்றில் பரிசுத்தத்தைக் குறித்து பேசுமாறு என்னை கேட்க, நான் மறுத்துவிட்டேன். என் வாலிப பிராயத்தில் என் வீட்டை விட்டு வெளியேறிய நான், பல ஆண்டுகளாக என் ஒழுங்கீனத்தால் காயப்பட்டிருந்தேன். திருமணத்தின் பின், முதல் குழந்தை கருச்சிதைவுற்ற வேளையில், தேவன் என் கடந்தகால பாவங்களுக்காக என்னை தண்டிக்கிறார் என எண்ணினேன். இறுதியாக முப்பதாம் வயதில், என் வாழ்வை கிறிஸ்துவிடம் அர்பணித்தபோது, என் பாவங்களை அறிக்கையிட்டு மனந்திரும்பினேன். இருப்பினும், குற்றமனசாட்சியும் அவமானமும் என்னைத் தொடர்ந்தது. தேவனின் மகா அன்பின் ஈவை நானே முழுமையாக பெற்றுக்கொள்ளாதபோது, அவரின் கிருபையைக் குறித்து பிறரோடு நான் எப்படி பேசுவது? ஆண்டுகள் நகர, என்னை என் குற்றமனசாட்சியில் கட்டிவைத்திருந்த என்னுடைய பழைய பாவங்களைக் குறித்த பொய்களை தேவன் மாற்றினார். கிருபையாக மன்னிப்பைப் பெற்றுக்கொண்டேன்.

நம்முடைய பாடுகளினாலும், கடந்தகால பாவங்களின் விளைவுகளினாலும் நாம் புலம்புவதை தேவன் அறிவார். எனினும், தம் ஜனங்கள் விரக்தியிலிருந்து மீண்டு, பாவங்களிலிருந்து திரும்பி, அவரின் மகா கிருபை, இரக்கம், மற்றும் உண்மைத்துவத்தில் (புலம்பல் 3:19-23) நம்பிக்கை வைக்க பெலன் தருகிறார். தேவனே நம் பங்கும், நம் நம்பிக்கையும், இரட்சிப்புமாய் உள்ளார் என்று (வச. 24-26) வேதம் சொல்கிறது. அவர் நல்லவர் என்பதை நாம் நம்பப் பழகுவோம்.
உருக்கமான நம் தகப்பன் தன் வாக்குறுதிகளை நம்ப நமக்கு உதவுகிறார். அவருடைய பெரிதான அன்பை நாம் ருசிக்கையில், அவருடைய கிருபையின் நற்செய்தியை நாம் பறைசாற்றலாம்.

தேவன் எங்கே?

வால்டோ எங்கே?’ (Where’s Waldo?) என்னும் பிரபல சிறுவர் தொடர் புத்தகத்தில், நாம் கண்டுபிடிக்கவேண்டிய கதாபாத்திரம், சிவப்பு மற்றும் வெள்ளை கோடிட்ட சட்டை, தொப்பி, நீலநிற ஜீன்ஸ், பழுப்பு பூட்ஸ் மற்றும் கண்ணாடி அணிந்திருக்கும். அந்த விளையாட்டை வடிவமைத்தவர், உலகின் பல்வேறு இடங்களில், கூட்டநெரிசலாலான மற்ற கதாபாத்திரங்களுக்கு நடுவில் இந்த வால்டோவை திறமையாய் ஒளித்து வைத்திருப்பார். வால்டோவைக் கண்டிபிடிப்பது அவ்வளவு சுலபமல்ல; ஆனால் வாசகர்கள் அவரை நிச்சயமாய் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்று அதை உருவாக்கியவர் உறுதியளிக்கிறார். தேவனைக் கண்டுபிடிப்பது இந்த புதிர்புத்தகத்தில் வால்டோவைக் கண்டுபிடிப்பது போலில்லை என்றாலும், அவரை நாம் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்று நம்முடைய சிருஷ்டிகரும் வாக்களித்துள்ளார். 

சிறையிருப்பில், அந்நியர்களாய் வாழ்வது எப்படி என்பதை எரேமியா தீர்க்கதரிசியின் மூலம் தேவன் அறிவுறுத்தினார் (எரேமியா 29:4-9). அவருடைய திட்டத்தின்படி, அவர்களை மீட்கும் காலமட்டும் அவர்களை பாதுகாப்பதாக தேவன் வாக்களித்திருக்கிறார் (வச.10-11). அவருடைய வாக்கை நிறைவேற்றுவதின் மூலம், ஜெபத்தில் இஸ்ரவேலர்களுடைய அர்ப்பணிப்பு ஆழமாகும் என தேவன் உறுதியளிக்கிறார் (வச.12).

கிறிஸ்துவின் ஆவியின் மூலம் இன்று தேவன் தன்னை வெளிப்படுத்தினாலும், உலகத்தின் பரபரப்பான சூழ்நிலையில் நம்முடைய கவனம் எளிதாய் சிதற நேரிடுகிறது. சிலவேளைகளில் தேவன் எங்கே? என்று கூட கேட்க நேரிடுகிறது. ஆனால் சிருஷ்டிகரும், பராமரிக்கிறவுமாகிய தேவனை முழு இருதயத்தோடு தேடுகிறவர்கள் அவரைக் கண்டடைவார்கள் என்று தேவனே அறிவிக்கிறார். 

நாம் எல்லோரும் ஒன்றே

சிறிய விவசாய சமூகத்தில் செய்தி வேகமாக பரவுகிறது. ஜெயந்தின் குடும்பத்திற்கு ஆண்டாண்டு காலமாக சொந்தமாக  இருந்த நிலத்தை பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வங்கி விற்ற பிறகு, அந்த சொத்து விற்பனைக்கு மீண்டும் வந்திருப்பதை அறிந்து கொண்டார். பல தியாகங்கள் மற்றும் சேமிப்புகளுக்கு பின்னர் ஜெயந்த், சுமார் 200 உள்ளூர் விவசாயிகள் கூடியிருந்த அந்த ஏலமெடுக்கும் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டார். ஜெயந்தின் அற்பமான ஏலத் தொகை போதுமானதாக இருக்குமா? இப்பொழுது ஏலதாரர் உயர்ந்த ஏலத் தொகையை அறிவித்து ஆரம்பித்த பின்னர், ஜெயந்த் ஒரு பெருமூச்சோடு தனது முதலாவது ஏலத் தொகையை அறிவித்தார்.  ஏலதாரர், ஏலத்தின் முடிவை அறிவிக்கும்வரை அவரை சுற்றி இருந்த கூட்டம் அமைதியாய் இருந்தது. சக விவசாயிகள் ஜெயந்த் மற்றும் அவருடைய குடும்பத்தின் தேவைகளை தங்கள் சொந்த பொருளாதாரத்தின் முன்னேற்றத்தை பார்க்கிலும் முதன்மைப்படுத்தியிருந்தனர்.

விவசாயிகளுடைய கருணை நிறைந்த இந்தத் தியாகச் செயல், அப்போஸ்தலன் பவுல் கிறிஸ்துவை பின்பற்றுகிறவர்கள் வாழவேண்டிய விதத்தை பற்றி கூறுவதை விளக்குகிறது. நம்முடைய சுயநலமான விருப்பங்களை மற்றவர்களுடைய தேவைகளை விட அதிக முக்கியத்துவம் படுத்துவதும், நம்முடைய சுயத்தை பேணுவதற்காக துடிப்பதையும் நிறுத்தும்படி பவுல் நம்மை, "நீங்கள் இந்தப் பிரபஞ்சத்திற்கு ஒத்த வேஷந்தரியாமல்" (ரோமர் 12:2) என்று எச்சரிக்கிறார். மாறாக, மற்றவர்களுக்கு சேவை செய்யும்போது தேவன் நம்முடைய தேவைகளை சந்திக்க அவரை நாம் நம்பலாம். பரிசுத்த ஆவியானவர் நம்முடைய மனங்களை புதிதாக்குகையில், நாம் எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் தேவனை மகிமைப்படுத்தும் நோக்கத்தோடும், அன்போடும் செயல்படுவோம். பிறரை நாம் முன்னிலைப் படுத்தும்போது, நம்மை குறித்து நாமே உயர்வாய் எண்ணுவதை தவிர்ப்போம். மேலும், தேவன் நாம் ஒரு பெரிய காரியத்தின் பகுதியாக இருப்பதை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிறார் - அதுதான் சபை (வ.3-4).

பரிசுத்த ஆவியானவர், விசுவாசிகள் வேதவசனங்களை புரிந்து கொள்ளவும், கீழ்ப்படியவும் உதவுகிறார். அவர் நாம் சுயநலமில்லாமல் கொடுக்கவும், உதாரத்துவமாய் நேசிக்கவும் நம்மை பெலப்படுத்துகிறார். ஆகையால் நாம் ஒன்றாய் செழித்தோங்க முடியும்.

நாம் எங்கே சென்றாலும் நேசிப்போம்

ஒரு கோடை விடுமுறையில், ஓர் ஏரிக்கரையில் அமர்ந்து என் வேதத்தை வாசித்தவாறே, என் கணவர்  மீன் பிடிப்பதை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு வாலிபன் எங்களை அணுகி நாங்கள் வேறொரு தூண்டிலை பயன்படுத்தும்படிக்கு பரிந்துரைத்தார். என்னை சற்று நோட்டமிட்டபின் பரபரத்த குரலில், "நான் சிறையில் இருந்தேன்" என்றார். பின்னர், என் கையிலிருந்த வேதத்தை சுட்டிக்காட்டி," என்னை போன்றவர்களை குறித்து தேவன் உண்மையாகவே அக்கறையுள்ளவராய் இருக்கிறார் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?" என்று பெருமூச்சுவிட்டார்.

மத்தேயு 25ஐ திருப்பி, சிறைச்சாலையில் உள்ளவர்களை சந்திக்கும் தனது சீடர்களை குறித்து இயேசு சொல்வதை சத்தமாக அவருக்கு வாசித்தேன்.

தமது பிள்ளைகளுக்கு காண்பிக்கும் இரக்கத்தை, தேவன் தமக்காகவே தனிப்பட்ட முறையில் காட்டும் அன்பின் செயலாக கருதுவதை (வ.31-40) நான் பகிர்ந்தபோது, கண்களில் நீர்த்தழும்ப "சிறையில் இருப்பதனை குறித்து அவ்வாறு சொல்லப்பட்டுள்ளதா?" என்றார்.

பின்னர், “என் பெற்றோரும் என்னை மன்னித்தால் எவ்வளவு நலமாயிருக்கும்!” என்று தலைகுனிந்தபடி சொன்னவர். “இதோ வந்து விடுகிறேன்” என்று சொல்லி போய், தன்னுடைய சிதைந்த வேதாகமத்துடன் திரும்பி, அதை என்னிடம் அளித்து, “அந்த வார்த்தைகளை நான் எங்கே பார்க்க முடியும் என்று காட்டுவீர்களா?” என்று கேட்டார். சந்தோஷமாக தலையசைத்த நான், என் கணவரோடு அவரை அணைத்து அவருக்காகவும், அவர் பெற்றோருக்காகவும் ஜெபித்தோம் பின்னர் எங்களைத் தொடர்பு கொள்ளும் தகவல்களை பரிமாறி கொண்டோம் மேலும் அவருக்காக தொடர்ந்து ஜெபித்தோம். 

நாம் எல்லோருமே ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் நேசிக்கப்படாதவர்களாகவும், வேண்டாதவர்களாகவும், தேவையுள்ளவர்களாகவும் உணர்கிறோம் அல்லது சரீர பிரகாரமாகவோ, உணர்வு ரீதியாகவோ சிறையில் இருக்கிறோம். (வ.35-36)  அப்பொழுதெல்லாம் தேவனுடைய அன்பான மனதுருக்கத்தையும், அவருடைய மன்னிப்பையும் நமக்கு நினைப்புட்டுபவர்கள் தேவைப்படுகிறார்கள். இப்படிப்பட்ட உணர்வுகளோடு போராடிக் கொண்டிருக்கும் மற்றவர்களுக்கு ஆதரவளிக்கும் வாய்ப்பு நமக்கும் கிடைக்கும். நாம் செல்லும் இடமெல்லாம் அவருடைய சத்தியத்தையும், அன்பையும் பரவச் செய்யும்போது தேவனுடைய மீட்கும் திட்டத்தில் நாமும் பங்காற்றலாம்.

சொல்லுகிறபடி செய்யுங்கள்

என்னுடைய இளைய மகன் சேவியர், கிண்டர்கார்டனில் படிக்கும்போது நான் என் மகன்களுக்கு வேதாகமத்தை வாசித்துக் காண்பிக்கத் தொடங்கினேன். எங்கள் சூழ்நிலைகளுக்கேற்ப வசனங்களைப் பகிரவும், என்னோடு சேர்ந்து ஜெபிக்கவும் அவர்களை ஊக்குவித்தேன். சேவியர் வேதாகமத்தை எளிதாய் மனனம் செய்தான். நாங்கள் இக்கட்டான தருணங்களில் இருக்கும்போது சத்தியத்தை மிளிரச்செய்யும் அவன் நினைவில் வைத்திருக்கும் வேதாகமவசனங்களைக் கூறி எங்களை உற்சாகப்படுத்துவான். 

ஒரு நாள் எனக்கு கோபம் வந்து கடினமாய் பேசினேன். என் மகன் என்னைக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு “நீங்கள் சொல்லுகிறபடி செய்யுங்கள் அம்மா,” என்றான்.

சேவியர் சொன்ன இந்த வார்த்தைகள், யூத விசுவாசிகளுக்கு போதனை செய்த யாக்கோபின் ஞானமான ஆலோசனையை எதிரொலிக்கிறது (யாக்கோபு 1:1). நாம் இயேசுவின் சாட்சிகளாய் இருக்கும்போது, பாவம் பல்வேறு வழிகளில் நம்முடைய வாழ்க்கையில் குறுக்கிடும் என்பதை வெளிப்படுத்தி, அவர்களை, “உங்கள் உள்ளத்தில் நாட்டப்பட்டதாயும் இருக்கிற வசனத்தைச் சாந்தமாய் ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்" (வச. 21) என்று ஊக்கமளிக்கிறார். திருவசனத்தைக் கேட்டும் அதின்படி செய்யாதவர்கள், கண்ணாடியிலே தங்கள் முகத்தைப் பார்த்து, அதை உடனே மறந்துவிடுகிறவர்கள் போன்றவர்கள் (வச. 23-24). இயேசு கிறிஸ்துவின் இரத்தத்தினால் நாம் தேவனுடன் ஒப்புரவாக்கப்பட்டு, அவர் சாயலைத் தரித்தவர்களுக்கென்று கிடைக்கும் சலுகைகளை நாம் இழக்க நேரிடலாம். 

சுவிசேஷத்தை பறைசாற்றுவதற்கு விசுவாசிகளுக்கு கட்டளை கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆவியானவர் நம்மை மாற்றுகிறார். ஆளுமையைத் தருகிறார். நாம் நற்செய்தியைப் பரப்பும் தூதர்களாகவும் முன்னேறுவோம். தேவன் நம்மை எங்கெல்லாம் அனுப்புகிறாரோ அங்கேயெல்லாம் நம்முடைய அன்பான தேவனின் சத்தியத்தையும் அன்பையும் வெளிச்சமாய் பிரதிபலிப்போம். நாம் பிரசங்கிப்பதை வாழ்க்கையில் வாழ்ந்தால் மற்றவர்களை இயேசுவிடம் அழைத்துச் செல்லலாம்.

உறுதியான விசுவாசம்

ஏரிக்கரையின் வடக்கே உள்ள மணற்குன்றால் வீடுகள் புதை மணலால் புதைந்து விடும் அபாயம் இருக்கிறது. குடியிருப்பவர்கள் வீடுகளைப் பாதுகாக்க மண் மேடுகளை அகற்ற முயற்சி செய்தும் பலன் இல்லை. அவர்கள் வீடுகள் மணலில் புதைந்து போவதைக் கண்ணெதிரே காண நேர்ந்தது. சமீபத்தில் துப்புரவு பணியை மேற்பார்வையிட்ட உள்ளூர் ஷெரிப், இதைத் தடுக்கமுடியாது என்று கூறிவிட்டார். மணற்குன்றுகள் உறுதியான அடித்தளத்திற்கு ஏற்புடைதல்ல என்பதினால், வீட்டின் சொந்தக்காரர்கள் எவ்வளவு தான் முயற்சி செய்தாலும் பலனில்லை. 

இயேசு, மணல் மீது கட்டும் வீடு வீணான முயற்சி என்றார். இயேசு சீஷர்களிடம் கள்ளத் தீர்க்கதரிசிகளைக் குறித்து எச்சரித்து, அன்பின் கீழ்ப்படிதல் ஞானத்தை வெளிப்படுத்தும் என்று உறுதியாய் கூறினார் (மத்தேயு 7:15-23). “இவைகளின்படி செய்கிறவன் எவனோ, அவனைக் கன்மலையின்மேல் தன் வீட்டைக் கட்டின புத்தியுள்ள மனுஷனுக்கு ஒப்பிடுவேன்" (வச. 24). தேவனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டும், அதன்படி செய்யாதிருக்கிறவன் எவனோ, “அவன் தன் வீட்டை மணலின் மேல் கட்டின புத்தியில்லாத மனுஷனுக்கு ஒப்பிடப்படுவான்” (வச. 26).

நம் சூழ்நிலைகள் புதைமணல் போல வேதனைக்குள்ளும் கவலைக்குள்ளும் நம்மை அழுத்தும்போது, நம் நம்பிக்கையை கிறிஸ்து என்னும் கன்மலையின் மீது நாம் வைக்க முற்படலாம். அவர் தமது மாறாத சுபாவங்களால், அசைக்கமுடியாத அஸ்திபாரத்தை நமக்கு தந்து, நம் உறுதியான விசுவாசம் வளர உதவு செய்கிறார்.

தேவ பிள்ளைகள்

எஸ்தர் தன்னுடைய ஊனமுற்ற மகளுடன் துணிக்கடைக்கு சென்றாள். பில் கவுண்டரின் வரிசையில் நிற்கும்போது, அவர்களுக்கு பின்னால் நின்றிருந்த ஒரு நபர், அந்த பிள்ளை ஊனமாயிருப்பதைக் கண்டு மௌனமாய் தன்னுடைய எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தினார். 

இதுபோன்ற நபர்களின் இந்த காயப்படுத்தும் செய்கைகள் எஸ்தருக்கு புதியதல்ல. அவளுடைய நெருங்கிய உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்களாலேயே பலவேளைகளில் மனம் உடைந்து போயிருக்கிறாள். இவைகள் அனைத்தும் அவளை ஒரு தாய்மைக்கு சற்று குறைவாய் எண்ணத் தூண்டியது. தன் மகளை தன்னிடமாய் அணைத்து, அக்கடையில் பணத்தைக் கட்டிவிட்டு, தன்னுடைய காருக்குச் சென்றாள். 

காரில் அமர்ந்துகொண்டு, தன்னுடைய மகளின் நிமித்தம் நிந்திக்கிறவர்களை மன்னிக்கக்கூடிய இருதயத்தைத் தரும்படிக்கு தேவனிடம் கேட்டாள். அவள் ஒரு தாயாய் தன்னை தகுதியற்றவளாய் எண்ணும் அந்த எண்ணத்தை மேற்கொள்ளும்படி தேவனிடம் விண்ணப்பித்தாள். மேலும் தேவனுக்கு பிரியமான பிள்ளை என்றும் அவளுடைய மெய்யான அங்கீகாரத்தை சார்ந்துகொள்வதற்கும் உதவும்படிக்கு கேட்டாள். 

இயேசுவின் விசுவாசிகள் அனைவரும் “விசுவாசத்தினால் தேவனுடைய புத்திரராயிருக்கிறீர்களே” என்னும் அவர்களின் அழகான வேற்றுமைகளோடு சம மதிப்புமிக்கவர்கள் என்று பவுல் கூறுகிறார். நாம் அனைவரும் இணைந்து செயலாற்றுவதற்கு உள்ளாக இணைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் (கலாத்தியர் 3:26-29). தேவன் நம்மை விடுவிக்கும்பொருட்டு தன்னுடைய குமாரனை அனுப்பியபோது, அவர் நம்முடைய பாவங்களுக்காக சிலுவையில் சிந்தின இரத்தத்தினால் நாம் ஒரே குடும்பமாக்கப்பட்டுள்ளோம் (4:4-7). நாம் தேவனுடைய சாயலைத் தரித்தவர்கள். மற்றவர்களுடைய கருத்துக்கள், எதிர்பார்ப்புகள், பாரபட்சங்கள் ஆகியவைகள் நம்முடைய தரத்தைத் தீர்மானிப்பதில்லை. 

நாம் யார்? நாம் தேவனுடைய பிள்ளைகள்.