நான் உன்னைப் பார்க்கின்றேன்

எங்களடைய மகன் சேவியர் இரண்டு வயதாயிருந்த போது ஒரு செருப்புக் கடை ஒன்றின் ஒவ்வொரு இடைபாதையிலும் வேகமாக ஓடி, செருப்பு பெட்டிகளின் அடுக்குகளுக்குப் பின்னால் ஒளிந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். என்னுடைய கணவன் ஆலன் அவனைப் பார்த்து, “நான் உன்னைப் பார்க்கின்றேன்” எனக் கூறியதும், அவன் சிரித்து மகிழ்ந்தான்.

சில கணங்களுக்குப் பின்னர் என் கணவன் ஆலன் பதற்றத்தோடு ஒவ்வொரு இடைபாதையிலும் சேவியர் பெயரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டுக் கொண்டே தேடிக் கொண்டிருக்கக் கண்டேன். நாங்கள் வேகமாக அக்கடையின் முன்பக்கக் கதவையடைந்தோம். அங்கு எங்கள் குழந்தை சிரித்துக் கொண்டே, கூட்டம் நிறைந்த ஒரு தெருவிற்குச் செல்லும் கதவிற்கு நேராக ஓடிக் கொண்டிருந்தான்.

நொடிப் பொழுதில் ஆலன் அவனை அப்படியே தூக்கிக் கொண்டார். நாங்கள் அவனை அணைத்துக் கொண்டு தேவனுக்கு நன்றி கூறிக் கொண்டு, ஏக்கத்தோடு அச்சிறுவனின் கன்னங்களில் முத்தமிட்டோம்.

ஓராண்டிற்கு முன்பு, சேவியர் என் கருவில் உண்டாயிருந்த போது நான் என்னுடைய முதல் குழந்தையை இழந்துவிட்டேன். தேவன் இந்த மகனைத் தந்து எங்களை ஆசீர்வதித்தபோது, நான் சற்று பயமுள்ள பெற்றோராகி விட்டேன். ஆனால், அந்த செருப்புக் கடை அநுபவம் நாம் நம் குழந்தையை எப்பொழுதும் பார்த்துக் கொள்ளவும், பாதுகாத்துக் கொள்ளவும் முடியாது என்பதை விளக்கிவிட்டது. ஆகையால் நான் கவலையோடும், பயத்தோடும் போராடிக் கொண்டிருக்கும் போது எனக்குள்ள ஒரே உதவியான என் தேவனை நோக்கிப்பார்க்கக் கற்றுக்கொண்ட போதுதான் எனக்கு சமாதானம் கிடைத்தது.

நம்முடைய பரலோகத் தந்தை தன்னுடைய பிள்ளைகளின் மீது எப்பொழுதும் கண்ணோக்கமாயிருக்கிறார் (சங். 121:1-4) நம்முடைய சோதனைகளையும், மனவேதனைகளையும், இழப்பையும் நம்மால் தவிர்க்க முடியாது. ஆனால், எப்பொழுதும் நமக்குதவி செய்பவரும், நம்மைக் காப்பவரும், நம் வாழ்வைக் கண்காணிப்பவருமாகிய தேவனைச் சார்ந்து, அவர் மீதுள்ள உறுதியான நம்பிக்கையோடு வாழமுடியும் (வச. 5-8).

நாம் இழந்து போனவர்களாகவும், உதவியற்றவர்களாகவும் எண்ணும்படியான நாட்களையும் எதிர்நோக்கலாம். நாம் நேசிக்கின்றவர்களை நாம் பாதுகாக்க முடியாத வலிமையற்றவர்களாக உணரலாம். ஆனால், எல்லாம் அறிந்த தேவன் அவருடைய விலையேறப்பெற்ற அன்புப் பிள்ளைகளின் மீதுள்ள பார்வையை என்றுமே நீக்குவதில்லை என்பதை நாம் நம்புவோம்.

விளம்பரப்படுத்தியது போல

ஒரு விடுமுறையின் போது என் கணவனும், நானும் ஜார்ஜியாவிலுள்ள சட்டஹீச்சி நதியில், தட்டையான படகில் பயணம் செய்ய பதிவு செய்தோம். அந்த பயணத்திற்கும், சூரிய வெளிச்சத்திற்கும் ஏற்ற உடைகளையணிந்து, ஓர் அகலமான தொப்பியையும் வைத்துக்கொண்டேன். விளம்பரத்தில் குறிப்பிட்டிருந்ததற்கு மாறாக, இந்த பயணத்தில் பாறைகளில் செங்குத்தாக விழுகின்ற நீரிலும் பயணம் செய்யவுள்ளோம் எனத் தெரிந்ததும் நான் மறுப்பு தெரிவிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் நல்ல வேளையாக, இத்தகைய பயணத்தில் அனுபவம் வாய்ந்த ஒரு தம்பதியினரோடு நாங்கள் பயணம் செய்தோம். அவர்கள் என்னுடைய கணவணுக்கு பயணித்தலின் அடிப்படையைக் கற்றுக் கொடுத்ததோடு, எங்களைப் பத்திரமாக கரை சேர்ப்பதாகவும் வாக்களித்தனர். எனக்குத் தரப்பட்ட உயிர்காப்பு உடைக்காகவும் (Life Jacket) நன்றி சொல்லிக் கொண்டேன். நாங்கள் அந்த நதியின் சகதியான கரையை அடையும் வரை நான் பதறிக்கொண்டு அந்தப் படகிலிருந்த பிளாஸ்டிக் கைப்பிடியை இறுகப் பற்றிக் கொண்டேன். நான் கரையில் கால் வைத்ததும் என்னுடைய உடையிலிருந்த நீரைப் பிழிந்து வெளியேற்றினேன். என்னுடை கணவனும் எனக்குதவினார். இந்த பிரயாணம் அவர்கள் விளம்பரத்தில் கொடுத்தது போல இல்லாமலிருந்தாலும் நாங்கள் நன்கு மகிழ்ச்சியோடு சிரித்துக் கொண்டோம்.

அந்த பிரயாணக் குறிப்பில், ஒரு முக்கியமான அம்சத்தைப் பற்றிய அறிவிப்பு விடுபட்டிருந்ததைப் போலில்லாமல், இயேசு தன் சீடர்களுக்கு வரப்பேகிற கடினமான பயணத்தைக் குறித்து வெளிப்படையாக எச்சரித்திருந்தார். இயேசு அவர்களிடம் துன்பப்படுத்தப்படுவீர்கள். சாவுக்கும் ஒப்புக்கொடுக்கப்படுவீர்கள் எனவும், இயேசு மரிக்கப்போகின்றார், மீண்டும் உயிர்தெழுவார் எனவும் தெரிவித்திருந்தார். அவர் தம்மைக் குறித்து நம்பிக்கைக்குரிய வார்த்தைகளைக் கொடுத்ததோடு, தான் அவர்களை ஒருவரும் மேற்கொள்ள முடியாத வெற்றிக்கும், அழியாத நம்பிக்கைக்கும் நேராக வழிநடத்துவதாகவும் உறுதியளித்தார் (யோவா. 16:33).

நாம் இயேசுவைப் பின்பற்றும் போது வாழ்வு எளிதாக இருக்குமாயின், அது மிகச் சிறந்ததாயிருக்குமே. ஆனால், அவர் சீடர்களிடம், அவர்களுக்கு உபத்திரவம் உண்டு என்று தெளிவாகக் கூறியுள்ளார். ஆனால், தேவன் அவர்களோடு இருப்பதாக வாக்களித்துள்ளார். துன்பங்கள் ஒருபோதும் தேவன் நமக்கு வைத்திருக்கும் திட்டத்தை வரையறுக்கவோ, குறைக்கவோ அல்லது அழிக்கவோ முடியாது ஏனெனில், இயேசுவின் உயிர்தெழுதல் நம்மை அழியாத வெற்றிக்கு நேராக வழிநடத்திக் கொண்டிருக்கின்றது.

சம்பூரண தந்தை

கூட்டம் நிறைந்த ஒரு கடையின் நடைப்பாதையில் நின்று கொண்டு, தந்தையர் தினத்திற்கு பொருத்தமான வாழ்த்து அட்டை ஒன்றை கண்டுபிடிக்கப் போராடிக் கொண்டிருந்தேன். பல ஆண்டுகளாக இருந்த உடைக்கப்பட்ட உறவை சரி செய்து, மீண்டும் நாங்கள் மனம் பொருந்தியிருந்தாலும் நான் என் தந்தையோடு மிக நெருக்கமான உறவை உணர்ந்ததில்லை.

என்னருகில் நின்ற ஒரு பெண்மணி முனகிக் கொண்டே தான் வாசித்துக் கெண்டிருந்த அட்டையை மீண்டும் அது இருந்த இடத்திலேயே தள்ளினாள். “தங்கள் தந்தையோடு சரியான உறவிலில்லாமல், ஆனால், அதைச் சரி செய்ய முயற்சிக்கும் மக்களுக்கென்று பொருத்தமான அட்டையை ஏன் இவர்கள் செய்யவில்லை?”

அவளை நான் சமாதானப்படுத்த முயற்சிக்குமுன் வெளியேறிவிட்டாள். எனவே நான் அவளுக்காக ஜெபித்தேன். தேவன் ஒருவரே சம்பூரணத் தந்தையாக இருப்பதற்காக நன்றி கூறிவிட்டு, என்னுடைய தந்தையோடுள்ள உறவை வலுப்படுத்தித் தருமாறு தேவனிடம் கேட்டேன்.

நான் என் பரலோகத் தந்தையோடு ஆழ்ந்த உறவை ஏற்படுத்திக்கொள்ள விரும்புகின்றேன். தேவனுடைய மாறாத பிரசன்னத்தையும், அவருடைய வல்லமையையும், பாதுகாப்பையும் தாவீது பெற்றுக் கொண்டது போல நானும் பெற்றுக்கொள்ள விரும்புகின்றேன் (சங். 27:1-6)

தாவீது தேவனை நோக்கி உதவிக்காகக் கூப்பிட்டபோது, அவன் தேவனிடமிருந்து உத்தரவை எதிர்பார்த்தான் (வச. 7-9) உலகப்பிரகாரமான பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளைத் தள்ளிவிடவும், கைவிட்டு விடவும் அல்லது நிராகரித்தும் விடும்போது, தேவன் நம்மை நிபந்தனையற்று சேர்த்துக் கொள்வதை தாவீது வெளிப்படுத்துகின்றார் (வச. 10) தேவன் தன்னை செவ்வையான பாதையில் நடத்துகின்றார். என்ற உறுதியைப் பெற்றுக்கொண்டார் (வச. 10) தேவன் தன்னை செவ்வையான பாதையில் நடத்துகின்றார் என்ற உறுதியைப் பெற்றுக்கொண்டார். (வச. 11-13) நம்மில் அநேகரைப் போன்று தாவீதும் சிலவேளைகளில் போராடினார். ஆனால், பரிசுத்த ஆவியானவர், அவரை அவருடைய நம்பிக்கையிலும் தேவனைச் சார்ந்து வாழ்வதிலும் நிலைத்திருக்கும்படி உதவினார் (வச. 14)

அந்த நடைப்பாதையில் நான் சந்தித்தப் பெண்மணியைப் போன்று, நாமும் நம்முடைய நித்திய வாழ்வுக்கு நேரானப் பாதையில் கடினமான உறவுகளைச் சந்திக்க நேரிடும். ஆனால், மக்கள் நம்மை விழத்தள்ளி, கைவிட்டு, காயப்படுத்தினாலும் நம்முடைய சம்பூரணத் தந்தை இன்னமும் நம்மை முழுமையாக நேசிக்கின்றார், பாதுகாக்கின்றார்.

விடாமுயற்சியோடு சமாதானத்தைத் தேடல்

தொடர்ந்து வலியினால் போராடிக் கொண்டிருக்கும்போதும், ஒரு சிறிய அசைவு கூட எதிரியின் கடுமையான தாக்குதல் போன்று வேதனையைத் தரும் போதும், நான் தொடர்ந்து தேவன் மீதுள்ள நம்பிக்கையை விடவில்லை. பிரச்சனை ஒன்று, என்னை வலதுபுறம் குத்துகிறது, பிரச்சனை இரண்டு என்னைப் பின்னாலிருந்து தள்ளுகிறது. பிரச்சனை மூன்று என் மூக்கை; குத்துகிறது. இப்படியே எனது பெலன் குன்றிய போது, எங்காகிலும் ஓடி ஒளிந்து கொள்வதே மேலாகத் தோன்றியது. ஆனாலும் என்னுடைய சூழலை மாற்றுவதோ அல்லது என் உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்துவதோ, இவையெதுவுமே என்னை வலியிலிருந்து தப்புவிக்கக் கூடாதிருந்தமையால் மெதுவாக தேவனைச் சார்ந்து வாழக் கற்றுக் கொண்டேன்.

எனக்கு ஊக்கமும், ஆறுதலும், தைரியமும் தேவைப்பட்டபோது, நான் ஜெபத்தோடு சங்கீதங்களை வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். சங்கீதக்காரன் உண்மையாய்த் தன்னுடைய நிலைமையை தேவனிடம் சமர்ப்பிக்கின்றார். தாவீது ராஜா, தன்னுடைய மகன் அப்சலோம் தன்னைக் கொன்று விட்டு
ராஜ்ஜிய பாரத்தைக் கைப்பற்ற முயற்சித்தபோது, அவனிடமிருந்து ஓடி வந்தபோது பாடிய சங்கீதம் எனக்கு மிகவும் விருப்பமானது. தாவீது தன்னுடைய வேதனை நிறைந்த சூழலைப்பற்றி புலம்பியிருந்தாலும் (சங். 3:1-2) அவர் தேவனை நம்பி, அவருடைய பாதுகாப்பை நம்பி வந்து, தன்னுடைய ஜெபத்திற்கு பதிலளிக்குமாறு கேட்கின்றார். (வச. 3-4) தனக்கு என்ன நடக்குமோ என்று பயந்து அல்லது வருந்தி அவர் தன் நித்திரையை இழக்கவில்லை. ஏனெனில் அவர், தேவன் தன்னைப் பாதுகாத்து வழி நடத்துவார் என நம்பினார் (வச. 5-8).

உடல், மனரீதியான வேதனைகள் எதிரியைப் போன்று நம்மைத் தாக்கலாம். நாம் சோர்ந்து போய், இந்தப் போராட்டத்தின் முடிவு என்னவாகும் என்று தெரியாமல் கைவிட்டு விடவும் அல்லது அங்கிருந்து தப்பி விடவும் எண்ணலாம். ஆனால் தாவீதைப் போன்று தேவன் நம்மைத் தூக்கி விடுவார், அவருடைய மாறாத அன்பிற்குள்ளும், பிரசன்னத்திற்குள்ளும் நம்மை இளைப்பாறச் செய்வார் என்று தேவனை நம்பக் கற்றுக் கொள்வோம்.

பணித்தள பயிற்சி

என் மகனின் அறிவியல் ஆசிரியர் நடத்தும் அறிவியல் முகாமுக்கு என்னை ஒரு மேற்பார்வையாளனாக இருக்கும்படி கேட்டார்கள். நான் தயங்கினேன். கடந்தகால தவறுகள் மற்றும் கெட்டப் பழக்கங்களோடு போராடிக்கொண்டிருக்கும் நான், எப்படி ஒரு முன்மாதிரியாக முடியும்? என் மகனை அன்புடனும் பண்புடனும் வளர்க்க ஆண்டவரே உதவினார். ஆனாலும் என்னை மற்றவர்களின் பிரயோஜனத்திற்கு ஆண்டவரால் பயன்படுத்த முடியுமா என்று சந்தேகித்தேன்.

ஒரு சில சமயங்களில், சம்பூரணரும், இருதயங்களையும் வாழ்க்கையையும் மாற்றக்கூடியவருமாகிய ஆண்டவர் ஏற்றகாலத்தில் நம்மை முழுமையாக மறுரூபமாக்குவார் என்பதை என்னால் முழுவதும் கிரகித்துக்கொள்ளமுடியவில்லை. தீமோத்தேயுவுக்கு பவுல் எழுதும்போது வேலையில் கிடைக்கும் பயிற்சியை உற்சாகத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டு, விசுவாசத்தில் நிலைத்திருந்து, தேவன் அவனுக்கு அளித்த வரத்தை பயன்படுத்தும்படி சொன்னதை பரிசுத்த ஆவியானவர் எனக்கு நினைப்பூட்டினார் (2 தீமோ. 1:6). தன்னகத்தே உள்ள மக்களுக்கு ஊழியம் புரிந்து அவர்களை வளர்ப்பதற்கு தேவையான அன்பையும், ஒழுக்கத்தையும் (வச. 7) தன் வல்லமையின் ஆதாரமாகிய ஆண்டவர் தனக்கு தருவார் என்பதில் தீமோத்தேயு தைரியம் அடையமுடியும்.

கிறிஸ்து நம்மை இரட்சித்து நம்முடைய வாழ்க்கையின் மூலம் அவரை கனப்படுத்த நம்மை தகுதிபடுத்துகிறார். அதற்கான விசேஷ தகுதி நம்மிடம் இருப்பதினாலன்று, நாம் ஒவ்வொருவரும் அவருடைய குடும்பத்தில் மதிப்பிற்குரிய அங்கத்தினராய் இருப்பதினாலேயே (வச. 9) அது நடக்கிறது.

தேவனிடத்திலும், பிறனிடத்திலும் அன்பாய் இருப்பதே நம்முடைய பங்கு என்பதை நாம் அறிந்துகொண்டால் நம்பிக்கையுடன் முன்னேறலாம். நம்மை இரட்சித்து, உலகத்தை பற்றி நமக்குள்ள குறுகிய தரிசனத்தை மாற்றி நமக்கு ஒரு உன்னத நோக்கத்தை கொடுப்பதே கிறிஸ்துவின் பணி. இயேசுவை நாம் அனுதினமும் பின்பற்றுகையில், அவர் நம்மை எங்கெல்லாம் அனுப்புகிறாரோ அங்கெல்லாம் அவருடைய அன்பையும், சத்தியத்தையும் பகிர்ந்து பிறரை உற்சாகப்படுத்தும்போது அவர் நம்மையும் மறுரூபமாக்குகிறார்.

ஜெபத்தினாலேயன்றி…

புற்றுநோய்க்கு சிகிச்சை பெற்று வந்த என் சிநேகிதி ஒருமுறை நள்ளிரவில் என்னை தொடர்புகொண்டாள். தேம்பிதேம்பி அழுத அவளுடைய கண்ணீருடன் என் கண்ணீரையும் சேர்த்து அமைதியாக அவளுக்காக வேண்டினேன்.: நான் என்ன செய்யட்டும் ஆண்டவரே?

அவளுடைய குமுறல்கள் என் உள்ளத்தை கசக்கி பிழிந்தன. அவளுடைய வேதனையை போக்கவோ, சூழ்நிலையை மாற்றவோ, அவளை தைரியப்படுத்தவோ என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை. ஆனால் யார் அவளுக்கு உதவமுடியும் என்பதை நான் அறிந்திருந்தேன். என்னுடைய சிநேகிதியுடன் இணைந்து நானும் கண்ணீர்விட்டு என் ஜெபத்தில் திரும்ப திரும்ப “இயேசு, இயேசு” என்றே முனகிக்கொண்டிருந்தேன்.

அவளுடைய அழுகுரல் மெல்லக் குறைந்து விசும்புலாக மாறி பின்பு அமைதி நிலவியது. “அவள் உறங்கிவிட்டாள்” என்று சொன்ன அவளுடைய கணவன். “நாளை மறுபடியும் அழைக்கிறோம்” என்றார்.

தொலைபேசியை வைத்துவிட்டு, என் தலையணையை கண்ணீர் ஜெபத்தால் நனைத்தேன்.

சுவிசேஷகனாகிய மாற்கு, தனக்கன்பான ஒருவருக்கு உதவிசெய்ய விரும்பினவரைப் பற்றி எழுதுகிறார். கலங்கிய தகப்பன் கஷ்டப்படும் தன் மகனை இயேசுவண்டை அழைத்துவந்தார் (மாற். 9:17). சூழ்நிலைகளின் அகோரத்தை (வச. 20-22) விவரிக்கும்போதே, தன்னுடைய அவநம்பிக்கையை அறிக்கைசெய்து, இயேசு தன் அவிசுவாசத்தை போக்கவேண்டும் என்று கேட்டார் (வச. 24). இயேசு காரியங்களைத் தன் கையில் எடுத்த அந்த வேளையில்தானே தகப்பன், மகன் இருவரும் ஒரு விடுதலை, நம்பிக்கை மற்றும் சமாதானத்தை அனுபவித்தனர் (வச. 25-27).

நமக்கு அன்பானவர்கள் பாடுபடும்போது, அவர்களுக்கு நல்ல விஷயங்களைச் செய்யவேண்டும், சரியான வார்த்தைகளைக் கூறவேண்டும் என்று விரும்புவது இயல்புதான் ஆனாலும், உண்மையாய் நமக்கு உதவிசெய்யக்கூடிய ஒருவர் உண்டானால், அது இயேசு கிறிஸ்து மாத்திரமே. இயேசுவை நோக்கி அபயமிடும்போது, அவரை விசுவாசிக்கவும் அவருடைய வல்லமையின் பிரசன்னத்தில் நம்பிக்கையாய் இருக்கவும் நமக்கு அவர் உதவுகிறார்.

விளையச் செய்பவருக்கு மகிமையுண்டாவதாக

ஒரு நாள் எங்கள் கார் செல்லும் பாதைக்கு வலது பக்கத்தில் எதிர்பாராத விதமாக ஒரு மஞ்சள் நிறம், இரு பெரிய கற்களுக்கிடையே பிரகாசித்ததைக் கண்டேன். ஆறு ஓங்கி வளர்ந்த டாப்படில் செடிகள் அழகிய மஞ்சள் நிறமலர்களைக் கொண்டிருந்தது. நான் அவற்றை நடவோ, உரமிடவோ, அவற்றின் கிழங்குகளுக்கு நீர் விடவோயில்லை. எப்படி இவை எங்கள் நிலத்தில் முளைத்தன என்பதை என்னால் ஊகிக்க முடியவில்லை.

விதைகளைத் தூவும் ஓர் உவமையில் இயேசு ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியி;ன் மறைவான கருத்துக்களை விளக்குகிறார். அவர் தேவனுடைய ராஜ்ஜியத்தை நிலத்தில் விதைகளைத் தூவுகின்ற ஒரு விவசாயிக்கு ஒப்பிடுகின்றார் (மாற். 4:26). விதைக்கிறவன் தன் விதையை நிலத்தில் தூவுகின்றான். அவன் தன் நிலத்திற்குத் தேவையான கவனத்தைக் கொடுத்திருக்கிறான். அந்த மனிதன் இரவில் தூங்கி, பகலில் விழித்திருக்க அவனுக்குத் தெரியாத விதமாய் விதை முளைத்துப் பயிராகிறதற்கு ஒப்பாயிருக்கிறது. எப்படியெனில், நிலமானது முன்பு முளையையும், பின்பு கதிரையும், கதிரிலே நிறைந்த தானியத்தையும் பலனாகத் தானாய் கொடுக்கும் (வச. 27-28). அந்த எஜமான் அறுவடையின்போது பலனடைகிறான் (வச. 29). இந்த விளைவின் பலன் அவனுடைய செயலின் பலனுமல்ல, அல்லது அந்த நிலத்திற்கு அவன் செய்த வேலையின் பலனுமல்ல. தேவனே விளையச் செய்கிறார்.

என்னுடைய டாப்படில்கள் மலர்ந்திருந்ததைப் போன்று, இயேசு சொன்ன உவமையில் சொல்லப்பட்ட விதைகளும் பலனளித்தது. தேவன் குறித்த நேரத்தில் அது நடக்கும். ஏனெனில் விளையச் செய்யும் வல்லமை தேவனுக்கேயுரியது. தேவனுடைய வருகை வரையில், நம்முடைய தனிப்பட்ட ஆவிக்குரிய வாழ்வில் வளர்வதோ அல்லது சபையின் விருத்தியைக் குறித்த தேவனுடைய திட்டம் ஆகியவை அவருடைய மர்மமான வழிகள், அது நம்முடைய திறமைகளைச் சார்ந்தது அல்ல, அவருடைய கிரியைகளைக் குறித்த நம்முடைய புரிதலையும் சார்ந்ததல்ல. ஆனாலும் நாம் தேவனைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளவும், சேவை செய்யவும், விளையச் செய்பவரைத் துதிக்கவும் அழைக்கப்படுகின்றோம். நம் மூலமாக அவரே பயிரிட்டுள்ளார். ஆவியில் முதிர்ச்சியடைந்தவற்றை அறுவடை செய்பவரும் அவரே.

நாங்கள் உடைந்து போவதில்லை

நான் கலிபோர்னிய குடிமகன். வெப்பமான அனைத்தையும் விரும்புபவன், குளிரான எல்லா பொருட்களையும் விட்டு விலகுபவன். ஆனாலும் பனிச்சூழலைக் காட்டும் அழகிய புகைப்படங்களை ரசிப்பவன். எனவே, இல்லினாய்ஸ்ஸிலிருக்கும் எனது நண்பன், அவன் ஜன்னலருகே வைத்திருந்த ஒரு மரக்கன்று குளிர்காலத்தில் தோன்றும் காட்சியைப் படம் பிடித்து அனுப்பியிருந்ததைப் பார்த்துச் சிரித்தேன். நான் அதைப் பார்த்து பாராட்டுவதை விட்டு விட்டு வருத்தத்திற்குள்ளானேன். ஏனெனில், அந்த இளம் மரத்தின் முடிச்சுகளான இலையற்ற கிளைகள், வெண்ணிற பனியின் எடையினால் தாழ்ந்து கிடந்தன.

எவ்வளவு காலம் இந்த வளைந்த கிளைகள் பழுவான பனியைத் தாங்கிக் கொண்டு உடைந்து போகாமல் இருக்க முடியும்? இந்த எடை எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் இம்மரத்தின் கிளையை உடைத்து விடலாம் என பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தது. இந்த காட்சி, கவலையின் பாரத்தினால் தொங்கிப் போன எனது தோள்களை நினைவுபடுத்தியது.

மிகப் பெரிய பொக்கிஷங்கள் யாவும் இந்த உலகத்திற்குரியதல்ல, அவை நிலையானவை அல்ல என இயேசு உறுதியாகக் கூறி, உங்களுடைய கவலையின் எண்ணங்களை விட்டு விடுங்கள் என்கிறார். இவ்வுலகைப் படைத்து, அதைப் பாதுகாத்து வருபவர் அவருடைய பிள்ளைகளை நேசித்து அவர்களுக்குத் தேவையானவற்றைக் கொடுப்பது அதிக நிச்சயம். எனவே நாம் நம்முடைய விலையேறப்பெற்ற நேரத்தைக் கவலையில் செலவழிக்க வேண்டாம். தேவன் நம் தேவைகளையறிவார். அவர் நம்மை கவனித்துக் கொள்வார் (மத். 6:19-32).

ஆனால் நாம் கவலைகளுக்குள்ளாக இழுக்கப்படுகிறோம் என்பதையும் அவர் அறிவார். அவர் நம்மை முதலாவது அவரிடம் வரும்படி அழைக்கிறார். அவருடைய பிரசன்னத்தையும் நம்புங்கள் என்கிறார். உங்களுடைய அந்தந்த நாளின் தேவைகளை அவர் பார்த்துக் கொள்வார். ஒவ்வொரு நாளும் விசுவாசத்தில் வாழுங்கள் என்கிறார் (வச. 33-34).

இவ்வுலக வாழ்வில் நம் தோள்களை தொங்கச் செய்யும், நம்மை மேற்கொள்ளும் சோதனைகளையும் நிலையற்ற காரியங்களையும் நாம் சந்திக்கின்றோம். நம் கவலையின் பாரத்தினால் தற்காலிகமாக வளைந்து போகலாம். ஆனால் நாம் தேவனை நம்பும் போது நாம் உடைந்து போவதில்லை.

பயமில்லாமல் கொடுத்தல்

என்னுடைய மகன் சேவியர் ஆறு வயதாயிருக்கையில் என்னுடைய சிநேகிதி தன்னுடைய தத்தித் தத்தி நடக்கும் குழந்தையைக் கூட்டிக் கொண்டு எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருந்தாள். சேவியர் தன்னுடைய விளையாட்டுப் பொருட்களில் சிலவற்றை அச்சிறுவனுக்குக் கொடுக்க விரும்பினான். சேவியரின் இந்த பெருந்தன்மையை நினைத்து நான் பெருமிதம் அடைந்தேன். அவன் பஞ்சடைக்கப்பட்ட மிருக பொம்மையொன்றைக் கொடுக்க முன் வந்தபோது, அப்பொம்மையை வாங்குவதற்கு என் கணவர் எத்தனை இடங்களுக்குச் சென்று அநேகக் கடைகளைத் தேடி அலைந்து வாங்கி வந்ததை நினைத்தேன். இப்படி கிடைப்பதற்கரிய அந்த பொம்மையை என் சிநேகிதியும் தாழ்மையுடன் நிராகரித்தாள். ஆனால் சேவியர் அந்த பரிசை சிறுவனின் கரங்களில் வைத்து என்னுடைய தந்தை எனக்கு நிறைய பொம்மைகளை பகிர்ந்து கொள்ளும்படி கொடுத்துள்ளார் என்றான்.

சேவியர் தன்னுடைய கொடுப்பதின் உறுதியை என்னிடமிருந்தே கற்றுக் கொண்டாலும் நான் தேவனிடமிருந்தும் மற்றவர்களிடமிருந்தும் பெற்ற வளங்களை இறுகப் பற்றிக் கொள்பவளாக இருக்கின்றேன். ஆனால் என்னுடைய பரலோகத் தந்தை எனக்குத் தேவையான யாவற்றையும் எனக்குத் தருகிறார். எனவே நான் சுலபமாக பகிர்ந்து கொள்ள முடியும்.

பழைய ஏற்பாட்டில் தேவன் தங்களுக்குத் தந்தவற்றில் ஒரு பகுதியை லேவியர்களான ஆசாரியர்களுக்குக் கொடுப்பதன் மூலம் தேவனை நம்பும்படி கட்டளையிட்டார். ஆசாரியர்கள் அவற்றைக் கொண்டு தேவையுள்ளவர்களுக்கு தர வேண்டுமெனவும் கட்டளையிட்டார். ஜனங்கள் கொடுப்பதற்கு மறுத்த போது மல்கியா தீர்க்கதரிசி அவர்கள் தேவனை வஞ்சிக்கிறார்கள் (மல்கி. 3:8-9) எனக் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால் அவர்கள் மனப்பூர்வமாய் கொடுக்கும்போது தேவன் வாக்களித்த ஆசீர்வாதங்களையும் பாதுகாப்பையும் பெற்றுக் கொள்வார்கள் என்ற உறுதியில் நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்துகின்றனர் (வச. 10-11) மற்றவர்களும் இவர்கள் பாக்கியவான்களென்பதைத் தெரிந்து கொள்வார்கள் (வச. 12).

நம்முடைய பணம் நம்முடைய திட்டங்கள். தேவன் நமக்களித்த கொடைகள் யாவற்றையும் நாம் கையாண்டாலும் தேவனுக்குக் கொடுத்தல் என்பது ஒரு வகை ஆராதனையாகும். தாராளமாகவும் தைரியமாகவும் கொடுப்பது அன்புள்ள நம் தேவன் பேரிலுள்ள நம்முடைய நம்பிக்கையைக் காட்டுகிறது - அவர் நம்முடைய தாராளமான கொடையாளர்.